به نقل از «خرداد»

دولت، اصلاح طلبان را در قدرت سیاسی سهیم نکرد

تاریخ انتشار: ۲۷ فروردین ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۳۴۴۹۹۳۴

خرداد :غلامعلی جعفرزاده ایمن آبادی می‌گوید: نتایج انتخابات اخیر به واسطه حضور پررنگ و پرقدرت اصلاح‌طلبان بوده، ولی میوه این درخت را اعتدالی‌ها چیده‌اند. آنها باید اصلاح‌طلبان را در این پیروزی و قدرت سیاسی سهیم می‌کردند که این کار انجام نشد.
 چیزی حدود ۱۰ ماه تا انتخابات مجلس یازدهم باقی مانده و تحرک گروه‌های سیاسی برای تصاحب کرسی‌های بهارستان شروع شده است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

اصولگرایان در تلاشند در انتخابات ریاست جمهوری پیروز شوند و کرسی‌های بیشتری در مجلس و شورای شهربه دست آورند. اصلاح‌طلبان نیز به دنبال بازسازی اعتماد مردم و تداوم پیروزی‌های نصفه و نیمه خود هستند. جریان نزدیک به دولت یا اعتدالگرایان در میانه این دو طیف قرار گرفته و تلاش می‌کند از هر دو گروه امتیازات بیشتری بگیرد. هنوز معلوم نیست در انتخابات مجلس یازدهم، اصلاح طلبان بار دیگر به دولت نزدیک می‌شوند یا چهره‌های مستقل‌ به پارلمان معرفی می‌کنند. آنچه مشخص است، اینکه نحوه تقسیم قدرت پس از انتخابات ریاست جمهوری چندان به مذاق اصلاح طلبان خوشایند نبود.
غلامعلی جعفرزاده‌ایمن‌آبادی نایب رییس فراکسیون مستقلین مجلس در بررسی رفتار شناسی گروه‌های سیاسی برای انتخابات پیش رو به رویداد۲۴ گفته بعد از پیروزی آقای روحانی در انتخابات ریاست جمهوری و شکست تندرو‌های اصولگرا، ائتلاف اصلاح‌طلبان با اعتدالگرایان در انتخابات‌های بعدی هم جواب داد و آن‌ها توانستند کرسی‌های ارزشمندی را در مجلس، شورای شهر و خبرگان رهبری به دست آورند.
او افزود: پس از این شکست‌های متوالی، همواره لیدر‌های اصولگرایان تندرو به دنبال این بودند که ضعف‌های دولت و حامیانش را بزرگ جلوه دهند و مردم را از رایی که دادند، پشیمان کنند و به نوعی به مردم القا کنند که شما اشتباه کردید پای صندوق رفتید و این افراد را برگزیدید. آن‌ها کاملاً به این موضوع واقفند که قهر مردم با صندوق رای، منشا پیروزی آن‌ها در انتخابات است، از این‌رو بر جا انداختن تفکر خود پافشاری دارند. اما  معتقدم نباید افکار عمومی را نادیده گرفت. امروز مردم دنبال خروجی و دستاورد هستند و این موفقیت را در بهبود شرایط اقتصادی و معیشتی می‌دانند.
جعفرزاده گفت: دولت روحانی و اصلاح‌طلبان رقبای بی‌انصافی دارند، زیرا خیلی از منتقدان دولت و اصلاح‌طلبان اصلاً منافع ملی را در نظر نمی‌گیرند و به جای کمک به بهبود اوضاع، حمله به دولت را در پیش گرفتند. تلاش روز و شب این افراد شده که به مردم این تفکر را تزریق کنند که دولت و اصلاح‌طلبان نمی‌توانند به شما خدمات مناسبی ارائه دهند. البته من برای جریان اصولگرایی و افراد شاخص و با دانش آن احترام زیادی قائلم و بار‌ها گفتم که غیبت افرادی مثل آقایان مصباحی‌مقدم، توکلی، نادران، باهنر و ابوترابی خسارتی بزرگ برای مجلس دهم بود، ولی با این تفکر که ته دل مردم را خالی کند به شدت مخالفم.
او می‌گوید: اگر دولت چند حرکت مثبت که فوراً اثرات آن در جامعه دیده را انجام دهد، روحیه مردم و مخصوصاً حامیان آقای روحانی برمی‌گردد و آن‌ها مجاب خواهند شد که در اسفند ۹۸ هم پای صندوق بیایند تا کشور به دست تندرو‌ها نیفتد.
جعفرزاده در پاسخ به اینکه چقدر احتمال می‌دهید که شکاف بین اصلاح‌طلبان و اعتدالگرایان رفع و دوباره بین آن‌ها اجماع شود؟ گفت: باید قبول کنیم که نتایج انتخابات اخیر بواسطه حضور پررنگ و پرقدرت اصلاح‌طلبان بوده، ولی به نظر می‌رسد میوه این درخت را اعتدالی‌ها چیده‌اند. اعتدالگرایان باید اصلاح‌طلبان را در این پیروزی و قدرت سیاسی سهیم می‌کردند که حقیقتاً این کار آن‌طور که باید و شاید انجام نشد. من معتقدم جریان اصلاح‌طلبی مردم را پای صندوق‌ها کشاند و نه جریان اعتدالی. من به اصلاح‌طلبان حق می‌دهم که این دفعه اگر قرار باشد اجماعی صورت بگیرد با شرط و شروط باشد.
او در خصوص نقش و تاثیر رییس دولت اصلاحات در انتخابات آتی، گفت: آقای خاتمی نزد اصلاح‌طلبان فردی محبوب است و لکه سیاهی در پرونده ایشان دیده نمی‌شود و به نظر من، او یکی از پاک‌ترین و سالم‌ترین دولت‌های بعد از انقلاب را تشکیل داد. هنوز هم فکر می‌کنم آقای خاتمی پتانسیل این را دارد که مردم را به حضور پرشور در صحنه انتخابات دعوت کند و یکی از بزرگترین اشکالات حاکمیت این است که از ظرفیت آقای خاتمی استفاده نمی‌کند. به نظر من از سال ۷۶ به بعد که پیروزی آقای خاتمی در انتخابات ریاست‌جمهوری رقم خورد اصلاح‌طلبان کمک بسیار زیادی کردند تا مردم پای نظام و انقلاب بمانند.
جعفرزاده درباره پیش‌بینی خود از ترکیب مجلس آینده گفت: ردصلاحیت‌های احتمالی می‌تواند تاثیر زیادی در ترکیب مجلس یازدهم بگذارد و من بار‌ها گفته‌ام ردصلاحیت‌ها باید مستند باشد؛ هرچند خودم با نظارت استصوابی تا حد زیادی موافقم ولی نباید در جهت حذف سیاسی باشد. در خصوص ترکیب مجلس آینده دوست دارم فقط یک جمله بگویم و آن هم این است که اصولگرایان خیلی خوشحال نباشند، چون فکر می‌کنم یک شوک انتخاباتی دیگر در اسفند امسال به آن‌ها وارد خواهد شد.
نماینده رشت تصریح کرد: دولت روحانی ماه‌هاست که با یک بدشانسی روبرو شده و آن هم روی کار آمدن فردی غیرنرمال به نام ترامپ است. انصافاً باید قبول کنیم که دستگاه دیپلماسی آقای روحانی بسیار خوب عمل کرد و با تلاش‌های ظریف ما به توافق مهمی به نام «برجام» دست یافتیم. برخی به دنبال این هستند که از نقش مثبت برجام چشم‌پوشی کنند، ولی باید دانست که ما پس از این توافق تا روزی دو میلیون و هفتصد هزار بشکه نفت صادرات داشتیم. در همان ایام، بخش‌هایی از مطالبات کشور دریافت و دستاورد‌های خوبی برای ما کسب شد. وقتی ترامپ رییس جمهور آمریکا شد گفت که این توافق کلاهی بود که بر سر آمریکا رفت و من ترجیح می‌دهم از آن خارج شوم. همین رویکرد ترامپ نشان می‌دهد برجام برای کشور برکاتی داشته که ما این را مدیون آقای روحانی و ظریف هستیم و بدون شک در تاریخ ایران ثبت خواهد شد.
جعفرزاده در ادامه گفت: به هر تقدیر، سیاست‌های ترامپ مانع از ادامه این شیرینی و حلوات شد و طبیعتاً بسیاری از مشکلات و چالش‌هایی که در ماه‌های اخیر بر کشور وارد شده حاصل تفکر و عملکرد ترامپ و هم‌پیمانانش بود. باز هم باید تاکید کنم که دولت روحانی با بدشانسی‌های زیادی روبرو شده و حتی همین سیل هفته‌های اخیر هم باعث خسارت‌های زیادی بر کشور شده و اکنون چند ده هزار خانه ویران یا آسیب جدی دیدند و از طرفی کلی از زیرساخت‌های کشور در مناطق سیل‌زده با خسارت مواجه شده و حال دولت باید جوابگوی خسارت مردم آسیب‌دیده باشد. وقتی این اتفاقات را کنار تحریم‌ها می‌گذاریم، بیشتر به بدشانسی دولت پی می‌بریم.
او یادآور شد: اکنون دولت در فروش نفت مشکل دارد و اگر نفت هم بفروشد برای دریافت پولش مشکل دارد و وقتی پول نفت نباشد بازار نمی‌چرخد و اگر بازار روال خوبی نداشته باشد، مالیات نخواهیم داشت و دولت باید همه این مطالبات مردم را جواب دهد، حقوق کارمندان را پرداخت کند و بطور کلی کشور را اداره کند.
عضو فراکسیون مستقلین مجلس دهم می‌گوید: دولت روحانی به معنای کلمه به بدشانسی خورده و البته باید بگویم ضعف‌هایی هم داشته و منکر سهل‌انگاری و اشتباه‌های دولتمردان نیستم و مکرراً اعلام کردم که آقای روحانی و زیرمجموعه‌اش در چهار سال اول کاری خود، فرصت‌سوزی‌های زیادی داشتند. اگر در چهار سال نخست کاری، اصلاح ساختار اقتصادی صورت می‌گرفت اکنون وضع بهتر از این بود.
جعفرزاده خاطرنشان کرد: به نظر من وقت آن رسیده که دولت روحانی چند کار را شجاعانه انجام دهد؛ اول از همه برای اینکه به مطالبات مردم پاسخ دهد باید درآمد‌های خودش را افزایش دهد. بطور مثال حدود ۴۵ درصد از درآمد کشور به فروش نفت وابسته است که احتمالاً با وضعیت کنونی ۲۰ درصد آن هم محقق نشود.
عضو کمیسیون برنامه و بودجه مجلس معتقد است: دولت باید با رهبری جلسه بگذارد و سپس با مجلس هماهنگ شود و تا جایی که می‌تواند معافیت‌های مالیاتی را از میان بردارد. اگر معافیت‌های مالیاتی برداشته شود، درآمد دولت افزایش پیدا می‌کند چراکه این کار بسیار واجب است و باید در اولین فرصت انجام شود. در مرحله بعدی باید اصلاح ساختار بانکی در دستور کار قرار گیرد و بانک‌ها با حفظ منافع خود، بیش از پیش در خدمت مردم باشند. سیستم گمرکی کشور باید سر و سامان پیدا کند. امروز اموالی که در گمرک کشور توقیف شده، در حال باطل شدن است و این خودش چند ده هزار میلیارد تومان است و باید این اموال آزاد و به فروش برود. دولت موظف است به تولیدکنندگان توجه کند و باید به آن‌ها وام‌های کم‌بهره ارائه کند تا چرخ اقتصاد کشور سریع‌تر به چرخش درآید. اگر همه این کار به موقع و با نظارت دقیق انجام شود خواهیم دید که یک رضایتمندی نسبی در جامعه ایجاد و مردم به آینده امیدوارتر خواهند شد. برچسب ها: جعفرزاده‌ایمن‌آبادی ، انتخابات ، اصلاحات

منبع: خرداد

کلیدواژه: جعفرزاده ایمن آبادی انتخابات اصلاحات

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.khordad.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خرداد» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۳۴۴۹۹۳۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

نگاه استراتژیک غرب به هند در سایه انتخابات مجلس عوام/ چشم پوشی غرب از نگرانی‌های دموکراتیک

به گزارش جماران؛ در تاریخ 19 آوریل، هند شاهد بزرگ‌ترین انتخابات تاریخ خود خواهد بود. هجدهمین انتخابات سراسری، طی 44 روز و هفت مرحله، برگزار و پیش بینی می‌شود که بیش 65 درصد از واجدین شرایط در انتخابات مجلس عوام هند موسوم به «لوک سابا» شرکت و برای یک دوره پنج ساله رییس جمهور جدید را انتخاب کنند و تخمین زده شده که هزینه آن از انتخابات ریاست جمهوری 2020 ایالات متحده بیشتر شود.

با این حال، در حالی که مودی به سمت سومین دوره ریاست جمهوری خود پیش می‌رود، نگرانی‌ها در مورد دموکراسی ناقص هند برای غرب اهمیت کمتری نسبت به پتانسیل ژئوپلیتیکی آن به عنوان سنگری در برابر چین دارد.

این انتخابات از منظر سیاست داخلی هند نیز فوق‌العاده است، چراکه احتمالا سومین دوره متوالی نخست‌وزیر نارندرا مودی را در پی خواهد داشت. شاهکاری که تنها توسط جواهر لعل نهرو در تاریخ هند رخ داده است.

موفقیت مودی را می‌توان به ترکیبی از عملکرد اقتصادی او، یک اپوزیسیون ضعیف و چند دسته و اقتدارگرایی خزنده نسبت داد که به حزب بهاراتیا جاناتا BJP اجازه داده است موقعیت خود را تحکیم و بر آتش ملی گرایی هندو در کشور اقوام و نژادهای متنوع، دامن زند.

تحلیل‌های خارج از هند در مورد سیاست هند بر نگرانی‌های مربوط به عقب‌نشینی دموکراتیک در دولت مودی متمرکز است، اما این واقعیت را نادیده می‌گیرد که مودی همچنان یک رهبر منتخب دموکراتیک است که حفظ قدرت وی تا حد زیادی منعکس کننده اراده مردم و اکثریت ملی گرایان هندو است.

محبوبیت مودی ریشه در چهار عامل دارد:

اولین عامل، برنامه دولت مبتنی بر رفاه و توسعه است که از مدل موسوم به «مدل گجرات» از زمان مودی به عنوان وزیر ارشد ایالت گجرات از سال 2001 تا 2014 برگرفته شده است.

تاکید این مدل بر توسعه زیرساخت‌ها و سیاست‌های با هدف جذب سرمایه‌گذاری در بخش‌های مهم استراتژیک توسط سایر ایالت‌ها تقلید شده است که منجر به رقابت برای سرمایه‌گذاری خارجی (فدرالیسم رقابتی) شده و به ظهور هند به عنوان سریع‌ترین رشد اقتصادی بزرگ جهان (به رغم چالش‌ها) کمک می‌کند.

عامل دوم؛ هندوتوا یا ایدئولوژی ملی گرای هندو BJP است. این عامل در چندین سیاست دولت مشهود است، از تصمیم برای لغو وضعیت خودمختار ویژه جامو و کشمیر در سال 2019، تا قانون اصلاح شهروندی که به سرعت تابعیت اقلیت‌های مذهبی تحت آزار و اذیت از چندین کشور همسایه به ویژه مسلمانان را پیگیری نمی‌کند. جدیدترین نمونه از دستور کار هندوتوا در ژانویه سال جاری با تقدیس معبد رام در آیودیا در محل مسجدی بود که توسط هندوهای رادیکال و افراطی در سال 1992 ویران شد.

سومین عاملی که تسلط مودی بر قدرت را نشان می‌دهد، ترویج یک سیاست خارجی قاطع و منافع محور است. هند بارها نشان داده است که تحت دولت مودی یک بازیگر ژئوپلیتیکی موثرتر است. انتقام از حملات مسلحانه شبه نظامیان مستقر در پاکستان در سال 2019، ریاست این کشور در سال 2023 در اجلاس G20، برنامه فضایی موفق و همچنین استقرار نیروی دریاییِ ضد دزدی دریایی در اقیانوس هند همگی نشان از قاطعیت مودی و حزب وی در سیاست خارجی این کشور دارد.

عامل چهارم محبوبیت شخصی مودی است که هیچ سیاست‌مدار معاصر یا حزب هندی نتوانسته است از آن تقلید کند. یک نظرسنجی اخیر نشان داد که محبوبیت مودی 78 درصد است و او را به محبوب‌ترین رهبر جهان تبدیل می‌کند که به صورت دموکراتیک انتخاب شده است. این نشان دهنده مهارت‌های قوی مودی به عنوان یک خطیب و شخصیت او نزد مردم هند است.

جریان‌ها و احزاب اپوزیسیون

با این حال، می‌توان به حضور یک اپوزیسیون ضعیف و تقسیم شده نیز اشاره داشت که نتوانسته است با موفقیت دولت را در برخی از شکست‌ سیاست‌های کلیدی خود (مانند تصمیمات نادرست در زمان همه گیری کرونا در سال 2021 و همچنین سیاست پولی غلط وی در سال 2016 که موجب شد بیشتر مردم سرمایه‌های خود را از بانک ها خارج کنند) به چالش بکشد.

تلاش‌ها برای ایجاد یک ائتلاف بزرگ اپوزیسیون با نام اختصاری INDIA (اتحاد ملی توسعه و فراگیر هند)، متشکل از بیش از 10 حزب سیاسی، در میان رشته‌ای از انحراف‌ها و چالش‌ها در حصول اجماع در مورد ترتیبات تقسیم کرسی‌ها برای به دست آوردن قدرت تلاش کرده است.

حزب اپوزیسیون اصلی، کنگره ملی هند است، که رهبری هند پس از استعمار را برای بیش از دو سوم تاریخ این کشور بر عهده داشت، اما امروز در برخی از ایالت‌ها حتی یک کرسی هم بدست نمی‌آورد.

حزب Aam Admi (حزب مرد عام) به عنوان سومین حزب مهم سیاسی ملی در سال‌های اخیر ظاهر شده، اما اخیرا با دستگیری رهبر آن؛ آرویند کجریوال، به اتهام پولشویی تحت فشارهای سیاسی-داخلی بالایی قرار گرفته است.

تحول اخیر، نگرانی‌ها در مورد عقب نشینی دموکراسی در هند را برجسته می‌کند. نشانه‌هایی وجود دارد که دولت فعلی (مودی) با استفاده از اهرم‌های کلیدی قدرت از جمله قوه قضائیه، رسانه‌ها و سرویس‌های امنیتی، با تعقیب سیاستمداران مخالف و جریان‌های مدنی در حال ایجاد یک استبداد پنهانی است.

نهادهایی مانند اداره اجرا برای تحقیق علیه اعضای مخالف از جمله کجریوال، به کار شده است. که منجر به کوچک شدن فضای مدنی در میان جوی از خودسانسوری فزاینده در رسانه‌ها، جامعه مدنی و دانشگاه است.

دستور کار هندوتوای، اعتبار سکولار هند را نیز تحت فشار قرار داده است و به دنبال از بین بردن شکاف بین دولت و مذهب و توانمند ساختن BJP برای تداوم تسلط بر قدرت و سیاست داخلی است.

احتمالا، در سومین دوره، دولت مودی این اختیار را خواهد داشت که دستور کار خود را برای تبدیل هند به «هندو راشترا» (ملت هندو) تقویت کند. این می‌تواند شامل سیاست‌هایی مانند اجرای یک قانون مدنی یکسان باشد که به دنبال اجرای مجموعه‌ای از قوانین مربوط به ازدواج، طلاق و ارث در میان جوامع مذهبی و تمرکز قدرت از طریق تغییرات پیشنهادی در قانون اساسی و بازنگری در حوزه‌های انتخابیه پارلمانی است که باعث تشدید آن می‌شود که شکاف رو به رشد در شمال و جنوب کشوری برخاسته از نظام کاستی را افزایش می‌دهد.

ملاحظات ژئوپلیتیکی

در حالی که غرب نگرانی فزاینده‌ای را در مورد مسیر دموکراسی هند ابراز کرده است، زمانی که هند در منشور رقابت ژئوپلیتیکی بین ایالات متحده و چین قرار می‌گیرد، دموکراسی ناقص هند بر دولت تک حزبی چین برتری بیشتری دارد.

این بدان معناست که تا زمانی که هند به عنوان سنگری در برابر ظهور چین تلقی شود، نگرانی‌ها در مورد عقب‌نشینی دموکراسی، حداقل در سطح رسمی کم‌اهمیت خواهد ماند. این موضوع در خلال اتهامات مربوط به همدستی هند در قتل و تلاش برای قتل یک تبعه سیک قومی کانادایی و آمریکایی در سال 2023 آشکار شد. پاسخ تا حد زیادی خاموش به این اتهامات نشان داد که تعمیق روابط با هند یک اولویت استراتژیک برای اکثر کشورهای غربی به ویژه ایالات متحده آمریکا است.

با این حال، این موضوعات همچنین یک خط گسل بالقوه در چشم اندازهای فرا آتلانتیک هند را برجسته می‌کند. در حال حاضر، ایالات متحده و اروپا به طور گسترده در تعامل با هند و همسو با این کشور هستند، اما اگر نگرانی‌ها در مورد عقب نشینی دموکراتیک در هند افزایش یابد، می‌توان یک واگرایی فزاینده را متصور شد.

این امر از آنجا ناشی می‌شود که اجماع قوی‌تری در مورد تلقی چین به عنوان یک رقیب استراتژیک بلند مدت در ایالات متحده در مقایسه با اروپا وجود دارد، بنابراین درک هند به عنوان سنگری در برابر ظهور چین در واشنگتن قوی‌تر از بروکسل است.

در نهایت این موضوع بدان معناست که ایالات متحده نسبت به کشورهای اروپایی، که در آن‌ها ملاحظات حقوق بشر از لحاظ تاریخی در هدایت تصمیمات سیاست خارجی برجسته‌تر است، نگرانی‌های مربوط به وضعیت سیاست هند را نادیده می‌گیرد و یا آن را کم‌اهمیت جلوه می‌دهد و تمایل دارد چارچوب روابط خود با هند را برای سومین دوره متوالی نارندرا مودی متصور شود.