امروز سینمای ایران از مباحث درسی دانشگاه‌های جهان است
تاریخ انتشار: ۲ اردیبهشت ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۳۵۱۰۲۸۱
سی وهفتمین دوره جشنواره جهانی فیلم فجر از ۱۸ تا ۲۶ آوریل ۲۰۱۹ (۲۹ فروردین تا ۶ اردیبهشت ۱۳۹۸) به دبیری رضا میرکریمی در تهران در حال برگزاری است. جشنواره جهانی فیلم فجر در این دوره و به مناسبت چهلمین سالگرد انقلاب اسلامی در بخش علمی و دانشگاهی تعدادی نشست برگزار می‌کند
صبا کریمی/
سی وهفتمین دوره جشنواره جهانی فیلم فجر از ۱۸ تا ۲۶ آوریل ۲۰۱۹ (۲۹ فروردین تا ۶ اردیبهشت ۱۳۹۸) به دبیری رضا میرکریمی در تهران در حال برگزاری است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
*تولد دوباره سینمای ایران در 40 سالگی انقلاب
طالب‌زاده در ابتدای نشست با معرفی میهمانان خارجی حاضر در نشست گفت: سه نفر از اساتید دانشگاهی در این نشست حضور دارند؛ رضا اویلوم، منتقد سینمایی است، تیاگو دولوکا در زمینه سینمای آرام متخصص است و در لندن تدریس می‌کند و جان هیل از نویسندگان معتبر انگلیسی است که متخصص تاریخ سینمای بریتانیاست.
در ادامه رضا اویلوم عنوان کرد: کتابی با موضوع سینمای ایران برای مخاطبان ترک تألیف کرده‌ام که در واقع مناسبتش چهلمین سالگرد انقلاب اسلامی است. در این کتاب سینمای قبل و بعد از انقلاب مورد بررسی قرار گرفته است. به نظرم سینمای ایران در چهلمین سالگرد انقلاب تولدی دوباره داشته است. ما سینمای ایران را با کیا رستمی شناختیم و پس از آن مخاطب عام به سینمای مجیدی علاقه مند شد. امروز نیز سینماگران مطرح ایرانی در ترکیه شناخته شده‌اند و از طریق فیلم‌های این سینماگران، مردم ترکیه متوجه مشترکات فرهنگی میان دو کشور شده‌اند.
وی به جذابیت فیلم‌های دفاع مقدس ایران برای مخاطبان ترک اشاره کرد و گفت: برخی در فضای روشنفکری و در کتاب‌ها درباره این ژانر خوانده بودند ولی اساساً در سینمای ترکیه چنین مفهومی وجود ندارد و با اینکه مفهوم جدیدی است اما علاقه‌مندان خودش را پیدا کرده است. فکر می‌کنم انسان محور بودن در سینمای جنگ و فرهنگ مقاومت از مهم‌ترین دلایل آن است. اما متأسفانه این فیلم‌ها در ترکیه به نمایش درنمی آیند مگر اینکه به صورت هفته فیلم نمایش داده شوند.
*سینمای ترکیه و ایران از نظر تئوریک یکدیگر را تحت تأثیر قرار داده‌اند
عضو انجمن منتقدان فیلم ترکیه به امکان پذیر بودن شرایط تولید محصولات مشترک سینمایی ایران و ترکیه اشاره کرد و افزود: اخیراً یک هنرپیشه ترک در یک فیلم سینمایی ایرانی بازی کرده است و اگر تولید مشترک سینمایی میان دو کشور نبوده اما از نظر تئوریک، سینمای دو کشور هم را تحت تأثیر قرار داده است.
وی تأکید کرد: البته پخش فیلم‌های سینمایی ایران در تلویزیون ترکیه چشم انداز بهتری دارد. شبکه TRT بتازگی افتتاح شده و تاکنون فیلم‌هایی از اصغر فرهادی، مجید مجیدی و... با زیرنویس ترکی پخش شده است؛ ضمن اینکه در هفته فیلم ایران در ترکیه نیز فیلم‌های ایرانی به نمایش گذاشته می‌شوند وهمه این‌ها در ایجاد علاقه و کنجکاوی نسبت به سینمای ایران در ترکیه تأثیرگذار است.
* فیلمسازان ایرانی واقعیت را بخوبی نشان می‌دهند
در بخش دیگری از این نشست جان هیل، نویسنده و منتقد انگلیسی عنوان کرد: من تئاتر خوانده‌ام و دوره‌هایی را درباره سینما گذرانده‌ام که بیشتر در زمینه سینمای غرب و اروپا بود. اما در دوران دانشجویی با سینمای ایران آشنا شدم و تا پیش از آن هیچ چیز درباره سینمای ایران نمی‌دانستم. زمانی که من دانشجوی سینما بودم هیچ اسمی از سینمای ایران در دانشکده‌های سینمایی مطرح نبود، اما امروزه در دانشکده‌های سینمایی جهان، نام سینمای ایران برای دانشجویان نامی آشناست و تدریس سینمای ایران جزو برنامه‌های آموزشی در دانشکده‌های سینمایی خیلی از کشورهای جهان شده است.
جان هیل در ادامه تأکید کرد: در دهه ۹۰ میلادی سینمای ایران را از طریق جشنواره‌ها، دی وی دی و فضای دانشگاه‌ها شناختیم و کم کم سینمای ایران جایگاهش را در میان مخاطبان غربی پیدا کرد و من نیز زمانی که سینمای ایران متبلور شده بود با سینماگران ایرانی همچون کیا رستمی و... آشنا شدم. این تجربه شخصی من در دوران دانشجویی بود که بدون تکنولوژی‌های روز، فیلم‌ها را تماشا می‌کردیم. اما بعدها دو عامل تکنولوژی، دسترسی به فیلم‌های ایرانی و حضور ایران در جشنواره‌های خارجی موجب دیده شدن بهتر این سینما شد.
وی اظهار کرد: به نظرم در سینمای رئالیستی ایران همچون فیلم «مصائب شیرین» نوعی خود انعکاسی دیده می‌شود که شیوه‌ای برای ثبت واقعیت در ایران است. یکی از کارهای سخت در فیلم‌های رئالیستی، نمایش واقعیت است که البته سینمای ایران از طریق خودانعکاسی با آن برخورد کرده است و سینمای ایران با این کار خود با دیگر کشورها ارتباط برقرار کرده است.
*آثار کیا رستمی در شکل‌گیری سبک «سینمای آرام» نقش داشته است
در ادامه این نشست طالب‌زاده از تیاگو دولوکا درباره سینمای آرام پرسید که چگونه سینمایی است و دولوکا پاسخ داد: سینمای آرام مفهومی است که از قدیم در سینما وجود داشته و در واقع سینمایی برای تفکر است و کیا رستمی از جمله کسانی است که در زمینه سینمای آرام فعالیت داشته است. وی درباره علاقه‌مندی به سینمای ایران گفت: من متخصص سینمای ایران نیستم اما به نظرم یکی از چهره‌های سینمای آرام عباس کیا رستمی است و فیلم‌های «طعم گیلاس» و «باد ما را با خود خواهد برد» آثاری هستند که در شکل گیری سینمای آرام نقش داشته‌اند. ویژگی‌هایی که کیا رستمی در سینمایش به وجود آورد، توجه به چیزهای دیگر به جای توجه به ذهن شخصیت بود که در آثار او خیلی دیده می‌شود.
وی در بخش دیگری از سخنانش عنوان کرد: برخی می‌گویند از کلمه سینمای متفکر به جای سینمای آرام استفاده کنیم، ولی این نوع سینما هیچ گاه جنبش ساختارمندی نبوده که چند نفر بخواهند آن را راه‌اندازی کنند، بلکه این رویکرد ژورنالیستی بوده است که متوجه شده چیزی به این اسم وجود دارد. در واقع این توضیح برای سبکی از کار است که در آثار چند فیلمساز مشترک بوده، فیلمسازانی که آثارشان در جشنواره‌های هنری دنیا با استقبال روبه رو شده است. البته برخی هم معتقدند که این فیلم‌ها اساساً برای جشنواره‌ها ساخته می‌شوند و به آن‌ها فیلم جشنواره‌ای هم گفته می‌شود.
طالب زاده در ادامه از تیاگو دولوکا درباره محتوای کتابی که با عنوان «نقش زمین درسینما» نوشته است، سؤال کرد و دولوکا گفت: این پروژه متفاوتی برای من است و درباره چگونگی تصویر شدن دنیا و کره زمین در سینما است. نقش استعمارگرایی و امپریالیسم درتقسیم کردن زمین چیست و انسان امروز چگونه با زمین جدید روبه رو می‌شود. با توجه به اینکه دلیل اصلی تغییرات محیط زیست انسان است، می‌خواهیم ببینیم که رویکرد رسانه با این تغییرات در سینما چطور است؟ ادامه این نشست به پرسش و پاسخ اختصاص یافت.
منبع: قدس آنلاین
کلیدواژه: سینمای ایران وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.qudsonline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «قدس آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۳۵۱۰۲۸۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
ماجرای ورورد فیلمساز مشهور آمریکایی به تهران
تا پیش از شیوع کرونا و تغییرات مدیریتی در سینما، چند سالی بود که جشنواره فیلم فجر نه فقط در بهمن‌ماه بلکه در اردیبهشت با ساختار و شمایلی متفاوت برگزار می‌شد و میزبان سینماگران و فیلم‌هایی از کشورهای دیگر بود.
به گزارش ایسنا، جشنواره جهانی فجر با وجود برخی انتقادهایی که در داخل کشور نسبت به آن مطرح می‌شد، جایگاهی پیدا کرده بود که در همان چند دوره‌ی برگزاری چهره‌های بنامی از سینمای دنیا را به ایران کشاند از جمله پل ژوزف شریدر که درست در همین روز چهارم اردیبهشت‌ماه در نشستی خبری در پردیس سینمایی چارسو مقابل خبرنگاران ایرانی نشست.
نقش متفاوت لیلا حاتمی در یک فیلم آمریکاییشریدر -فیلمنامه‌نویس و کارگردان مشهور امریکایی - که فیلمنامه‌های «راننده تاکسی» و «گاو خشمگین» ساخته مارتین اسکورسیزی را نوشته و در روزهای گذشته فیلم جدیدش با نام «اوه، کانادا» به بخش مسابقه اصلی جشنواره کن راه یافته است، اردیبهشت سال ۱۳۹۸ به جشنواره جهانی فجر در تهران آمد و پس از برگزاری یک کارگاه فیلمنامه نویسی، در یک نشست خبری پاسخگوی سوال اهالی رسانه شد.
او در آن نشست با اشاره به اینکه «در دنیا چند فستیوال هستند که می‌توان جشنواره جهانی فجر را با آن‌ها مقایسه کرد مثل جشنواره تورنتو ولی از ابعاد این جشنواره و تعداد فیلم‌های حاضر در آن شگفت‌زده شدم» درباره آشنایی خود با سینمای ایران گفته بود: «درباره جایگاه سینمای ایران که تردیدی نیست چون جایگاه ویژه‌ای دارد. در ۱۵ سال گذشته (تا سال ۱۳۹۸) سه نهضت ملی سینمای ایران، رومانی و آرژانتین شکل گرفته و همیشه این انتظار می‌رود که در هر جشنواره‌ای از سینمای ایران فیلمی حضور داشته باشد. برای بیشتر ما در غرب، سینمای ایران با کیارستمی شروع شد ولی بعد به فرهادی رسیدیم و حالا هم فیلم‌های دیگری هستند. یکی از دوستان من گادفری چیشایر (منتقد آمریکایی) است که فیلم‌های ایرانی زیادی دیده و کتابی درباره سینمای ایران می‌نویسد و به من فیلم‌های ایرانی پیشنهاد می‌دهد.»
شریدر که سال گذشته در جشنواره فیلم ونیز با دریافت جایزه یک عمر دستاورد هنری تقدر شد، درباره آینده سینما با وجود شبکه‌های مختلف و کمپانی‌هایی مثل نتفلیکس بیان کرده بود: «من فکر می‌کنم در این صد سال هرچه آموختیم خیلی به کارمان نیاید چون همه چیز تغییر کرده، مدت زمان فیلم‌ها عوض شده و اینکه کجا فیلم ببینیم و چگونگی پخش و عرضه، همگی تغییر کرده است. قبلاً فکر می‌کردم در یک مقطع گذار هستیم ولی الان فکر می‌کنم در یک مقطع گذار دائم هستیم. الان دیگر بازار هدف، آمریکایی‌ها نیستند بلکه برای چینی‌ها می‌سازیم.»
وی همچنین با اشاره به رشد روزافزون تکنولوژی گفته بود: «در حالی‌که فیلم‌ها منحصر به کلاس خاصی از فیلمسازان بودند، تکنولوژی این مرزها را شکسته و هر کسی می‌تواند فیلم بسازد. پس خبر خوب برای آینده سینما این است که هر کسی می‌تواند فیلم بسازد ولی خبر بد این است که دیگر نمی‌شود امرار معاش کرد.»
شریدر در بخشی دیگر از آن نشست درباره اینکه به نظر می‌رسد شناختش از سینمای ایران بیشتر با فیلمسازانی باشد که به نوعی سیاسی شناخته شده‌اند، بیان کرده بود: «تا جایی که من می‌دانم دو نوع سینما در ایران وجود دارد؛ یکی برای مجامع عمومی است و یکی هم داخلی و من بیشتر فیلم‌هایی را دیده‌ام که بیرون نمایش داشته‌اند، اما فیلم‌هایی را که درباره جنگ بوده چون خارج از کشور چندان نمایشی نداشته مسلماً ندیده‌ام. شما مثل فیلیپین دو سینمای داخلی و خارجی دارید و به همین دلیل دو جشنواره فجر هم دارید. با این حال من هیچ‌کدام از کارگردان‌ها مثل کیارستمی، فرهادی و پناهی را سیاسی نمی‌دانم ولی می‌دانم فیلم‌های سیاسی جذابی می‌شود اینجا ساخت.
این فیلمساز امریکایی در آن مقطع در واکنش به تحریم‌های رییس جمهور وقت ایالات متحده (دونالد ترامپ) علیه ایران و آسیب‌های آن به هنرمندان و سینما با ابراز تأسف از تحریم‌ها اظهار کرده بود: «الان دورانی است که نمی‌شود به امریکایی بودن افتخار کرد، در حالی که من همیشه و حتی زمان جنگ ویتنام به آمریکایی بودنم افتخار می‌کردم. در حال حاضر آنچه پیش آمده به بهانه تغییر رژیم ایران و در واقع برای دستیابی به نفت و منابع طبیعی شما است و این چیزی است که در ۱۰۰ سال گذشته وجود داشته و تأثیر یک هنرمند در مقایسه با ماشین پروپاگاندا خیلی اندک است. به همین دلیل به نظرم این وضعیت بسیار عذاب‌آور است.»
منظور از «خانم بازیگر» در اعترافات تتلو که بود؟