یک دلتنگی هزار کلمه ای- برای همه شما که رفتید
تاریخ انتشار: ۳۰ اردیبهشت ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۳۸۳۲۷۷۸
اگر از تک و توک هایی که روز خداحافظی شان آبرومند وماندگار بوده که بگذریم ورزشگاه آزادی کی توانسته میزبان مهربان یک ستاره برای وداع از فوتبال باشد؟
آزادی، زاده سال 1353 با فوج ستاره هایی که آرزویشان قدم زدن روی چمن ورزشگاه صدهزارنفری بزرگی بود که دهه ها آبروی ورزش ایران بوده اما نسبت به آنهایی که سکوهایش را مملو از هوادار کرده اند بی رحم و بی اعتنا.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
از این دو پیشقراول ستارگی در فوتبال ایران که بگذری،می رسی به ستاره های تیم ملی دهه 60.از شاهرخ و ناصر تا درخشان و علیدوستی و چنگیز. بین این ها ممد پنجی(پنجعلی) در بازی جام بین قاره ای مقابل 100الجزایر و هزار تماشاچی از فوتبال خداحافظی کرد تا اقلا بعد از یک دهه کاپیتانی سلام و صلواتی پشت سرش باشد. همینطور شاهین بیانی که با اشک طبیعی یک بازی خداحافظی مقابل یک تیم سنگاپوری 4 گوشه زمین را بوسید.بهترین خداحافظی دهه شصتی ها اما متعلق به فرشاد پیوس است.خداحافظی در یک دربی بزرگ با درخششی ده پانزده دقیقه ای و بعد پرواز روی شانه ها . تمام.این نسل اما ستاره های بزرگ دیگری هم داشت. از سیروس بنده خدای ناکام که درمسیر انزلی طعمه تصادف شد تا مجید(نامجو) ، جواد زرینچه و صمد و مهدی فنونی.از مجتبی محرمی و بهروز سلطانی و آقا ضیا تا کریم باوی و جعفر باتعصب و صدتای دیگر ...
ده پانزده سال بعد، درست در روزهای پرت شدن نسل پکن (90) به فراموشخانه ، میشاییل بالاک و اولی کان از بویینگ ماهان پیاده شدند تا در بازی خداحافظی احمدرضا عابدزاده شرکت کنند. احمد البته دیگر آن عقاب بی رحم چند سال پیش نبود اما لبخندش همانی بود که برقش برای طرفدارهای هر دو تیم استقلال و پرسپولیس در سالهای درخشان حضورش در هر دو تیم مایه اعتماد به نفس بود. او بعد از یک ضایعه مغزی با بدن قدرتمندش زنده مانده و حالا با پیراهن مشکی جلوی اولی کان ایستاده بود و تشویق هزاران هوادار در روز برفی آزادی را در خاطراتش آرشیو می کرد.او در زندگی بدشانس اما در روز خداحافظی خوش شانس بود .شانسی که بچه های هم تیمی او ، نخبه های استثنایی 98 کمتر در آن سهیم بودند.
از این جمع علی کریمی دور از باشگاه مورد علاقه در یک روز گرم ناگهان اعلام کرد که استوکش را به دیوار می کوبد.خداداد فوتبالش را بعد از پاس در عقاب و راه آهن دور از صدای هوادار تمام کرد و حمید استیلی همانطور نجیب و کم حاشیه بعد از یک دربی درخشان ناگهان از جمع بازیکن ها بیرون آمد و مربی شد. علی دایی هم بعد از قهرمانی سایپا در کرج ، ناغافل با بغضی نایاب خبر از خداحافظی داد و مهدی مهدوی کیا، سهمش بوسیدن 4 گوشه زمین در یک بازی شکست بار عجیب بود. چیزی شاید شرایط تیمی خاص پرسپولیس یحیی گل محمدی در فینال حذفی باعثش شد ، یحیای دوست داشتنی که خودش مثل همقطارش سهراب بختیاری زاده بی مراسم و سروصدا یک هو از جمع بازیکن ها بیرون آمد و نقش تازه ای را پذیرفت.
در بین پسران این نسل ، کریم باقری و علی منصوریان خداحافظی متفاوتی داشتند. آقا کریم در بازی ایران – برزیل در ابوظبی و علیمنصور در فینال حذفی مقابل داماش وقتی که چاره ای جز تمام کردن دوران بازیگری نداشت پس آنقدر گریه کرد که می خواستیم خودمان را به آزادی برسانیم برای یک توبمیری جدی به امیر قلعه نویی که دل این بچه شکست، خرد شد .
از آنهایی که یادمم رفت ، نادر محمدخانی بود.مدافع نفوذ ناپذیر تیم 98 و قبل ترش.او در بازی با تیم ستارگان آسیا از فوتبال کنار رفت و بعد برای همیشه غیب شد. اما از هم تیمی های نود و هشتی اقا شاهرود(رضا شاهرودی) و مهردادمیناوند ستاره های چپ پای تیم ، محمد خاکپور، مهدی پاشا ، افشین پیروانی ، سیروس دین محمدی و نعیم هیچی.همانطور که یل های نسل بعد؛ بیایید بشماریم : رحمان رضایی و میرزاپور.هادی عقیلی و محرم. وحید هاشمیان و فری زندی.نیکبخت ،امیرحسین ومحمد نصرتی و آرش برهانی. حتی ادموند و رضاعنایتی بهترین گلزن های تاریخ سرخ و آبی .فرهاد مجیدی و محسن خلیلی. حتی جوادنکونام که بعد از سالها کاپیتانی جا داشت کاری برایش بکنیم...
اسم و اسم و اسم.فهرست کردن همه آنها غیرممکن است.همانطور که شاید برگزاری بازی خداحافظی برای ستاره هایی که دلخوشی یک عمر عشق فوتبالی ما بوده اند. آنهایی که جای گل هایشان روی لوستر خانه ها و پس کله ما باقی مانده و خاطره تکل ها، پاس ها و عرق ریختن هایشان به اندازه خاطراتی است که سرمایه عمر ماست.خاطراتی که به وقت گر گرفتن؛ زندگی و محنت ها و شادی هایمان را تعریف می کند.قهرمانی ها و شکستها.تمام شدن ها و آغازهای تازه.
فکر می کنم سرنوشت ژاوی هم در همین مسیر قرار گرفته.یکی از بزرگترین های تاریخ که بعد از سالها رفت و آمد به ایران بالاخره در آزادی میخ آخر را به زمین می کوبد.کاش ورزشگاه را برایش پر می کردیم و در جایگاه روبه رو، با پلاکاردهای آبی و اناری تصویری برایش می ساختیم .چیزی در حد ژاوی بزرگ ؛ به نشانه عشق و علاقه تمام نشدنی مان به فوتبال که ژاوی از یگانه ها-بی مانندها-استثناهایش بوده است.یک آدیوس درست و حسابی عاشقانه و از عمق دل ، در لحظه آغاز دلتنگی او برای فوتبال که "وقتی غروب پر بزنه – موقع رفتن منه".
پژمان راهبر
منبع: ورزش 3
کلیدواژه: ژاوی تیم ملی اسپانیا السد قطر
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.varzesh3.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ورزش 3» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۳۸۳۲۷۷۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
تیلور غرورش اجازه نمی‌دهد خداحافظی کند
سرپرست پیشین و ایرانی تیم ملی کشتی آزاد آمریکا در خصوص شکست قهرمان نامدار کشتی آمریکا گفت: غرور تیلور به او اجازه نمی‌دهد که از کشتی خداحافظی کند و تمریناتش را دوباره آغاز خواهد کرد.
به گزارش مشرق، مرحله نهایی انتخابی تیم ملی کشتی آزاد آمریکا دوم اردیبهشت در ایالت پنسیلوانیا برگزار شد. دیوید تیلور دارنده ۴ مدال طلای جهان و المپیک در دومین مبارزه خود مقابل آرون بروکس پدیده ۲۳ ساله کشتی آمریکا و دارنده مدال طلای زیر ۲۳ سال جهان در سال ۲۰۲۳ به میدان رفت و با نتیجه ۳ بر یک شکست خورد تا با قبول دومین شکست، ناباورانه حضور در المپیک پاریس را از دست بدهد.
به جز دیوید تیلور، جردن باروز نیز دارنده مدال طلای المپیک، ۵ طلا و ۳ برنز جهان نیز با شکست مقابل جیسون نولف و همچنین جی دن‌کاکس نیز دارنده برنز المپیک و طلای جهان، ۲ آزادکار نامدار دیگر آمریکا بودند که در عین ناباوری از حضور در المپیک بازماندند.
هومن توکلیان سرپرست پیشین تیم ملی کشتی آزاد آمریکا در خصوص مرحله نهایی انتخابی تیم ملی کشتی آزاد آمریکا و شکست چهره های مطرح گفت: کشتی آمریکا مسیر تازه‌ای را آغاز کرده و چرخش قهرمانان در تیم ملی همیشه در تاریخ کشتی آمریکا طبیعی بوده است. کشتی‌گیران جوان و باانگیزه می‌آیند و جای کشتی‌گیران‌گیران مطرح و پابه سن گذاشته را می‌گیرند.
وی ادامه داد: برخی از قهرمانان آمریکا از سال ۲۰۱۱ تاکنون حضور ثابتی در تیم ملی داشتند و روند حضور آنها هم طولانی و هم کم سابقه بوده است.
او با اشاره به اسطوره‌های کشتی آمریکا همچون بروس بومگارتنر و جان اسمیت که دو طلای المپیک را در کارنامه دارند اظهار داشت: تیلور و جردن باروز به دنبال رکوردشکنی بودند و می‌خواستند نام خود را به عنوان کشتی‌گیران آمریکایی با دو طلای المپیک در تاریخ ثبت کنند که به هدف خود نرسیدند.
توکلیان در پاسخ به این سوال که آیا تیلور از دنیای کشتی خداحافظی می‌کند گفت: بعید می‌دانم. غرور تیلور به او اجازه نمی‌دهد که از کشتی خداحافظی کند و او دوباره تمرینات خود را آغاز خواهد کرد.
عضو ایرانی تالار مشاهیر کشتی آمریکا در خصوص پیروزی باروکس بر تیلور خاطر نشان کرد: تیلور آماده نبود، او درگیر خانواده و مزرعه‌اش شده بود. سن او هم بالا رفته و باروکس با بدن آماده، فکر خوب و انگیزه بالا مقابل او کشتی گرفت. او مثل تانک به وسط تشک آمد و با برنامه و آنالیز خوب پیروز میدان شد.
عضو پیشین کمیسیون ورزش برای همه اتحادیه جهانی در مورد سبک کشتی باروکس و چگونگی تاکتیک کشتی ایرانی‌ها مقابل او عنوان کرد: او زیرگیر بسیار خوبی است و به نظر من سبک کشتی کامران قاسم‌پور مقابل او بهتر جواب می‌دهد و قاسم‌پور توان آن را دارد که باروکس را شکست بدهد.
توکلیان به انعکاس شکست تیلور در رسانه‌های آمریکایی و شبکه های مجازی این کشور اشاره و تصریح کرد: پس از شکست تیلور رسانه‌ها نوشتند تیلور راه را برای جوانان پرقدرت دیگری در کشتی آمریکا باز کرد و برخی رسانه‌ها نیز نوشتند که حالا حسن یزدانی می‌تواند نفس راحتی بکشد.
این فعال بین‌المللی کشتی در مورد پیروزی اسنایدر و خداحافظی جی‌دن کاکس نیز خاطرنشان کرد: به نظرم المپیک پاریس آخرین میدان اسنایدر روی تشک کشتی است و احتمالا بعد از المپیک خداحافظی خواهد کرد. شرایط او در حال حاضر خوب شده و نسبت به چند ماه پیش آماده‌تر است. اسنایدر باشگاه خود را تغییر داده و حالا نزد جک وارنر که مربی بزرگی است تمرین می‌کند.
وی همچنین افزود: جی‌دن کاکس کشتی‌گیر با اخلاقی است. او نیز درگیر زندگی شده و مشخص بود که در این مسابقات قصد خداحافظی دارد. در کشتی آمریکا مرسوم است که قهرمانان کشتی می‌خواهند به شکلی محترمانه و روی تشک و آویختن کفش‌های خود از دنیای قهرمانی خداحافظی کنند.
منبع: ایرنا
محکومیت بدوی توماج صالحی به اعدام