چسب زخم جادویی ساخته شد
تاریخ انتشار: ۳۱ اردیبهشت ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۳۸۴۴۵۳۴
چسب زخم مذکور "ای- بند" (E-band) نام دارد و در آزمایش اخیر، پژوهشگران آن را بر روی بدن موش‌ها که زخمی بود، قرار دادند. هر بار که موش‌ها نفس می‌کشیدند، یک پالس الکتریکی ایجاد می‌شد که این نشان می‌داد سرعت پروسه بهبودی آنها در حال افزایش است. این باعث شد که سلول‌های شفادهنده پوست موسوم به "فیبروبلاست‌ها" (fibroblasts) به دور منطقه آسیب‌دیده جمع شوند و این کار باعث تولید کلاژن و ایجاد سلول‌های جدید پوستی شد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
فیبروبلاست، فراوان‌ترین سلول در بافت همبند است که همه انواع رشته‌های بافت همبند و مواد آلی ماده زمینه‌ای را سنتز می‌کند. فیبروبلاست، سلولی با هسته بیضوی و روشن است و کروماتین ظریف دارد که حاوی یک یا دو هستک واضح است.
"یین لانگ" (Yin Long)، نویسنده ارشد این مطالعه گفت: پای دیابتی، زخم‌های پا و زخم‌های جراحی از آسیب‌های پوستی هستند که اغلب درمان نمی‌شوند.
پای دیابتی به هر گونه آسیب و پاتولوژی که نتیجه مستقیم دیابت یا عوارض دراز مدت (و یا مزمن) دیابت در پای بیمار است، گفته می‌شود.
برای نخستین بار در دهه ۱۹۶۰ از تحریک الکتریکی برای درمان زخم، کاهش تورم، افزایش جریان خون و تحریک رشد بافت جدید استفاده کردند. تاکنون این درمان به دلیل استفاده از سیستم‌های پیچیده تنها در بیمارستان‌ها مورد استفاده قرار می‌گرفت.
محققان پس از توسعه چسب زخم الکتریکی آن را بر دو گروه از موش‌ها آزمایش کردند. موش‌های هر دو گروه دارای جراحتی به اندازه یک سانتی‌متر بر پشتشان بودند. آنها جریان الکتریکی چسب مذکور را برای گروه اول فعال و برای گروه دوم غیرفعال کردند.
پس از دو روز، زخم موش‌هایی که جریان الکتریکی چسب آنها روشن بود، تقریباً کاملاً بهبود یافته بود؛ اما زخم موش‌های گروه دوم تغییری نکرده بود و ۱۰ تا ۱۲ روز طول کشید تا زخم آنها بهبود یابد.
از آنجایی‌که سطح کمی از جریان الکتریکی بر روی زخم اعمال می‌شود، بنابراین بیمار درد و یا ناراحتی نخواهد داشت.
محققان امیدوارند از چسب زخم مذکور بتوان روزی برای درمان اسکار آبله مرغان، آکنه و آکنه روزاسه استفاده کرد. به التهاب و قرمزی مزمن پوست صورت در دوران بزرگسالی آکنه روزاسه (acne rosacea) می‌گویند.
منبع: پارسینه
کلیدواژه: علم و فناوری چسب زخم آمریکا دیابت
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.parsine.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «پارسینه» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۳۸۴۴۵۳۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
شهر شهر فرنگه، از همه رنگه! | فقرا هم خارج را دیدند!
همشهری آنلاین - ثریا روزبهانی: «شهر فرنگ»؛ شهر کوچکی بود که در قوطی استوانه‌ای‌شکلی ساخته شده بود و می‌شد ندیده‌ها و نشنیده‌های ایران و سایر سرزمین‌های دور و نزدیک را در آن دید.
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید
سال ۱۲۷۸ بود که برای نخستین بار مظفرالدین‌شاه قاجار، جعبه جادویی «شهر فرنگ» را روانه تهران کرد. او در نمایشگاه دستاوردهای سده نوزدهم در شهر پاریس با این وسیله آشنا شد و دستور داد یکی از این جعبه‌های جادویی را برای دربار بخرند و بیاورند. تا مدت‌ها اهل حرم با این جعبه جادویی سرگرم بودند.
اردشیر آل عوض، محقق فرهنگ عامه، درباره اینکه جعبه جادو باعث به وجود آمدن شغل تازه‌ای در تهران قدیم شد می‌گوید: «چیزی نگذشت که آوازه جعبه شهر فرنگ در تهران پیچید و استادان ایرانی هم نمونه‌هایی از آن را ساختند. مردم نیز دل‌بستگی بسیاری به این سوغات فرنگ نشان دادند. از آن زمان یکی از شغل‌ها و راه‌های به دست آوردن درآمدی اندک، گرداندن شهر فرنگ در کوی و برزن بود. صاحب شهر فرنگ «شهر فرنگی» نامیده می‌شد. او دستگاه را همچون کوله‌پشتی به کول می‌گرفت و در کوچه‌پسکوچه‌ها، خیابان‌ها و میدان‌های شهر می‌گشت و هرجـا جمعیتی می‌دید، شهر فرنگ را زمین می‌گذاشت و با گرفتن اجرتی ناچیز، بخشی از عکس‌ها، و اگر پول بیشتری می‌دادند،همۀ عکس‌ها را به مشتریان نشان می‌داد.
درون دستگاه، همیشه پرده‌ای جلو تصاویر کشیده شده بود. شهر فرنگی معمولاً عکس‌های زیبای رنگی یا سیاه‌سفید از شهرهای اروپا، عجایب جهان و نیز حیوانات را از مجله‌های خارجی درمی‌آورد و آنها را به‌صورت طومار بلندی به هم می‌چسباند و برای نمایش آماده می‌کرد. اغلب تصاویری که نشان داده می‌شد مربوط به کشورهای خارجی بود به همین دلیل اسم آن را شهر فرنگ و صاحبانش را شهر فرنگی می‌گفتند. در بیشتر محله‌های تهران، به‌ویژه در سال‌های ۱۳۱۰ تا ۱۳۲۰ خورشیدی، کار شهر فرنگی‌ها رونق بسیار داشت. درست است که در آن زمان چندین سینما در تهران سرگرم نمایش فیلم بودند، اما همه مردم توان رفتن به سینما را نداشتند و ناگزیر دل به همان شهر فرنگی‌ها خوش می‌کردند تا آنکه سینما و تلویزیون آن اندازه در خانه‌ها زیاد شد و جا باز کرد که شهر فرنگی‌ها ادامه دادن کارشان را بی‌فایده دیدند، چون دیگر نمایش عکس‌های گوناگون آنها خریداری نداشت.»
ابعاد این جعبه به عرض ۳، طول۵ و ارتفاع ۴ وجب بود و جلو شهر فرنگ که معمولاً اندکی هلالی بود، یک، ۲ یا ۳ دریچۀ فلزی به شکل لولۀ بخاری، در یک ردیف و به فاصله‌های مساوی، به اندازۀ ۱۰ سانتی‌متر بیرون زده بود، به‌طوری‌که ۳ کودک بتوانند در کنار هم شانه‌به‌شانه جای بگیرند. در پشت هریک از این دریچه‌ها، یک ذره‌بین بزرگ تعبیه شده بود تا عکس‌ها را درشت‌تر و زیباتر نشان دهد. درون جعبه میان طومار عکس‌ها و ذره‌بین، فانـوسی وجود داشت کـه روی عکس‌ها نـورافشانی می‌کرد. ایـن دستگاه را گاهی با رنگ‌های مختلف و لامپ‌های کوچک رنگارنگی که با باتری خشک روشن می‌شد، می‌آراستند.
کد خبر 843817 برچسب‌ها هویت شهری تهران
هیچ کسی مثل بازیگران بی اخلاق و بی تعهد نیست ؛ اگر پول باشد هر کاری میکنند !