به نقل از «تسنیم»

سفر به دیار مردمان میهمان‌نواز؛ بکرترین جاذبه‌های گردشگری کردستان را ببینید+ تصاویر

تاریخ انتشار: ۱ خرداد ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۳۸۵۵۹۱۹

بکرترین جاذبه‌های گردشگری را در سرزمین مردمان میهمان‌نواز استان کردستان ببینید. ۰۱ خرداد ۱۳۹۸ - ۱۳:۵۱ استانها کردستان نظرات - اخبار استانها -

به گزارش خبرگزاری تسنیم از سنندج، استان کردستان به‌دلیل داشتن آب‌وهوایی معتدل با زمستان‌های پربرف یکی از مناطق ایران است که جاذبه‌های طبیعی فراوانی را در خود دارد که سراب‌ها و رودخانه‌های جاری در کردستان جزئی از این جاذبه‌ها هستند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

دریاچه زریبار به‌عنوان یکی از بزرگترین دریاچه‌های آب شیرین جهان در شهرستان مریوان یکی از جاذبه‌های طبیعی کردستان است، این دریاچه در سه‌کیلومتری شمال باختری مریوان و در ارتفاع یک‌هزار و 285متری از سطح دریا قرار دارد و از زیباترین میراث‌های طبیعی استان کردستان به‌شمار می‌آید.

آب این دریاچه از چشمه‌های جوشان و رودخانه‌های چندی که به آن می‌ریزد، تأمین می‌شود و حجم آب آن از 22.5 میلیون مترمکعب تا 47.5 میلیون مترمکعب در طول سال متغیر است؛ طول دریاچه شش کیلومتر و عرض آن یک‌هزار و 700 تا 3هزار متر و مساحت آن حدود 720 هکتار است.

وجه تسمیه زریبار به واژه زری که در زبان کردی به‌معنی دریاچه است، بازمی‌گردد، پسوند بار پسوند تشبیهی و زریبار به‌معنی دریاچه‌وار است؛ درباره این دریاچه افسانه‌های متعددی وجود دارد که مشهورترین آنها وجود شهری مدفون زیر آب‌های دریاچه است.

آبشار بل

در یکی از روستاهای منطقه اورامان و در مرز استان کرمانشاه روستایی به‌نام "بل" قرار گرفته است، کنار این روستا در جاده‌ای که به "کوسه هجیج" منتهی می‌شود، آبشاری زیبا وجود دارد که به‌عقیده کارشناسان دارای آبی عالی برای شرب است، این آب با فشار زیاد و در حجم بسیار از شکاف کوهی بیرون می‌ریزد و عظمت و شکوه طبیعت را جلوه‌گر می‌سازد. این آب در مسیر خود به رودخانه سیروان می‌ریزد.

رودخانه چهل‌چمه

چهل‌چمه از کوه‌های مرتفع کردستان سرچشمه می‌گیرد، این کوه‌ها دارای آبشارها و رودهای بسیار زیبایی است و وجه تسمیه آن نیز حکایت از وجود چهل رود آب دارد؛ کوهی که چهل‌چمه از آن سرچشمه می‌گیرد در منطقه «خورخوره» از شهرستان دیواندره قرار دارد و در منطقه‌ای سردسیر و برف‌گیر واقع است.

در این کوه می‌توان در تمامی سال برف را مشاهده کرد، این کوه یکی از سرچشمه‌های رودخانه جغاتو و سپیدرود است و دارای چشمه‌سارهای فراوان و دامنه‌های سرسبز و زیباست.

چشمه باباگرگر

در روستای باباگرگر در 18کیلومتری شمال شرقی شهرستان قروه چشمه‌ای جوشان همیشه می‌خروشد که به آن «دنگز» می‌گویند.

آب این چشمه در استخری عمیق و مدور به محیط 200 متر جمع می‌شود، این چشمه پرآب دارای آبی است که رنگ آن مایل به سرخ است و در بعضی مواقع به رنگ زرد مایل به لیمویی در می‌آید. آب این چشمه به‌علت وجود املاح معدنی به‌ویژه گوگرد رنگین است.

ظاهراً این آب برای امراض سودایی و پوستی مناسب است و در درمان سوءهاضمه و دیگر بیماری‌های دستگاه گوارش و راشیتیسم و درمان تورم نیز نافع است؛ این چشمه و امام‌زاده باباگرگر کنار آن از مکان‌های طبیعی و تاریخی استان کردستان به‌شمار می‌آید.

بهار 98| خانه تاریخی و زیبای نصیرالملک؛ جاذبه جدید گردشگری شیراز + فیلمبهار 98| 182 هزار نفر از جاذبه‌های گردشگری کهگیلویه و بویراحمد بازدید کردندبهار 98| راهنمای جامع گردشگری اراک؛ پایتخت صنعتی کشور+فیلم

سراب وینسار

یکی از چشمه‌های قدیمی شهرستان قروه، چشمه سراب است که با آب بسیار گوارا و عالی داخل روستای وینسار از دل زمین بیرون می‌آید، در حقیقت روستای وینسار پیرامون این چشمه شکل گرفته است.

این چشمه سال‌های سال است که تأمین‌کننده آب روستا هم برای شرب و هم کشاورزی است، اطراف چشمه اصلی سنگ‌چین شده و قدمت سنگ‌چین آن حدود دو تا سه قرن برآورد شده است.

تا حدود سی سال پیش مردم روستا در ماه خرداد مراسم شکرگزاری و قربانی برای سراب برگزار می‌کردند، در این مراسم ضمن قربانی کردن گوسفندان به جشن و شادمانی می‌پرداختند و احترام ویژه‌ای برای این چشمه قائل بودند.

سراب قروه

در بخش جنوبی شهر قروه سرابی طبیعی وجود دارد که یکی از تفرجگاه‌های مردم منطقه محسوب می‌شود. این سراب دارای آبی خوب و گواراست به همین دلیل شهر قروه کنار آن ایجاد شده است، بخشی از آب کشاورزی و مشروب قروه از این آب تأمین می‌شود.

آبشار کو‌یله

یکی از مکان‌های دیدنی استان کردستان آبشار کویله است که در شهرستان مریوان و در مسیر جاده مریوان ــ سقز قرار گرفته است. این آبشار زیبا در فصل بهار از مکان‌های دیدنی و زیبای منطقه محسوب می‌شود.

چشمه آب تلخ پیرصالح

چشمه آب تلخ در روستای قشلاق از شهرستان بیجار قرار دارد. علت نام‌گذاری این چشمه به‌علت تلخ‌بودن آب آن است هرچند دلیل تلخ بودن آب این چشمه به‌روشنی مشخص نشده اما آب آن برای درمان بیماری‌های روماتیسمی مؤثر است.

چشمه کواز

این چشمه در 50کیلومتری شمال غربی کامیاران و در 10کیلومتری شمال غربی روستای پالنگان در دامنه کوه واقع شده است، آب این چشمه طعم گوگردی دارد و در محل جوشش آن از زمین، رنگ آب شیری است و خود نشان‌دهنده وجود مواد آهنی و گوگردی در آب است.

آب این چشمه در استخر کوچکی جمع می‌شود و از آن برای نوشیدن و درمان بیماری‌های مجاری تنفسی، روماتیسمی و بیماری‌های جلدی استفاده می‌شود.

انتهای پیام/ن

R7848/P/S6,66/CT7

منبع: تسنیم

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tasnimnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «تسنیم» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۳۸۵۵۹۱۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

بهاریه «جشن گل سرخ» در دیار گنبدهای فیروزه‌ای

گل سرخ اصفهان که با نام‌( Rosa Ispahan ) در جهان شناخته می‌شود، با گل‌های صورتی روشن، یکی از انواع گل رز با نام علمی (Rosa damascena ) است.

نقش گل سرخ اصفهان، در بسیاری از بناهای تاریخی این شهر از مساجد و مقابر تا خانه‌های تاریخی به اشکال مختلف به شیوه نقاشی، کاشیکاری، گچبری و سنگ‌نگاره به وفور قابل مشاهده است. یکی از زیباترین نقوش گل سرخ اصفهان را در کاشیکاری‌های «مسجد سید» و همچنین مسجد《رکن‌الملک 》بازمانده از دوران قاجار می‌توان دید اما قدیمی‌ترین نگاره دارای نقوش تداعی کننده گل سرخ، مربوط به سرستون‌های ساسانی است که در اصفهان یافت شده و هم اکنون یکی از این سرستون‌ها در «باغ موزه چهلستون» و دیگری در «موزه ملی ایران» نگهداری می‌شود.

این نقوش بیانگر جایگاه دیرینه گل سرخ در شهر اصفهان و اندیشه هنرمندان این دیار است.

با جستجو در فرهنگ ایران می‌توان گفت اردیبهشت موکل و نگهبان گیاهان روی زمین است، ماهی که همیشه اصفهان با گل‌های سرخ‌اش بیشتر از وقت‌های دیگر سال به چشم می‌آید. از سوی دیگر در متون پهلوی گل «مرزنگوش» به عنوان نماد اردیبهشت شناخته می شود اما می بینیم که در اصفهان در جشن اردیبهشتگان به تدریج گل سرخ جایگزین گل «مرزنگوش» شده چنان که «پیترو دلاواله»، گردشگر ایتالیایی که در دوره‌ی صفوی از اصفهان دیدن کرده، به جزئیات دقیقی از جشن گل سُرخ و آیین‌های شاد آن اشاره کرده است.

دلاواله در توصیف جشن گل سرخ نوشته است: « در بهار، وقتی که گل سرخ می شکفد، یک شبانه روز به نام جشن گل سرخ مجالس شادی و طرب ترتیب می دهند و در آن روز مرد و زن از شهر بیرون می روند و به بازی و تفریح مشغول می‌شوند و گل سرخ بر سر و روی هم می ریزند. در شهر نیز مردم در قهوه‌خانه‌ها به آواز و شادی برمی‌خیزند و هنگام شب، جوانانی که معمولا در قهوه‌خانه‌ها خدمت می کنند در کوچه‌ها و بازارهای اطراف میدان نقش جهان به صدای ساز می‌رقصند و جمع دیگری که طبق‌های پر از گل سرخ بر سر دارند در میان چراغ و مشعل و فانوس بر سر و روی مردم گل می‌پاشند و در مقابل پولی می گیرند.

 برخی پژوهندگان فرهنگ ایران معتقدند با توجه به برابری زمانی جشن گل سرخ در اوایل بهار و زمان شکوفا شدن گل‌های سرخ، جشن گل سرخ یادمانده جشن اَردیبهشتگان است که در ایران کهن در روز سوم یا اردیبهشت روز از اردیبهشت ماه برگزار می‌شده و سپس با نام «جشن گل سرخ» در شهرهای مرکزی ایران همچون کاشان و اصفهان برگزار شده است.

در این پیوند باید گفت، منابع دیگری چون کتاب «المدخل فی صناعة احکام النجوم» نوشته «کوشیار گیلانی» که در نیمه دوم قرن چهارم تا اوایل قرن پنجم هجری می زیسته است، از «گلستان جشن» به جای « اردیبهشت‌گان» نام می‌برد و «هاشم رضی» نیز در«گاهشماری و جشن‌های ایران باستان» آن دیدگاه را تائید می کند.

در ادبیات فارسی و گویش مناطق مختلف ایران زمین، گاه «گل لاله سرخ» یا «گل شقایق سرخ» را نیز گل سرخ نامیده اند اما منظور از «گل سرخ» که با نام اصفهان گره خورده، گل‌سوری یا گل آتشی یا گل محمدی، گیاهی از تیره رز ( Rosacea ) است. گلبرگ‌های این گل دارای بوی ملایم و مطبوع است و در برخی از مناطق ایران به صورت خودرو می‌روید و گونه‌های مختلف آن را برای تزئین یا گلاب‌گیری پرورش می‌دهند.

اما امروز از جشن گل‌سرخِ اصفهان تنها نامش در میان سفرنامه‌ها باقی مانده و جای تاسف است که هم اکنون از این گل در چشم اندازهای شهری که روزی شهره به گل‌های سرخش بوده و سازگار با زیست بوم اصفهان است، در جهت برندسازی هرچه بیشتر آن به نام اصفهان استفاده نمی شود.

این درحالی است که گردشگرانی که در ادوار مختلف تاریخی به اصفهان سفر کرده‌اند، افسون گل سرخی این دیار چشمانشان را پر می‌کرد و از همین رو هم در توصیفات و سفرنامه‌هایشان، نام اصفهان را با گل سرخ پیوند می دادند.

«مادفون روزن» جهانگرد سوئدی که در دوران قاجار اصفهان را دیدار کرده است، در سفرنامه خود با نام «سفری به دور ایران» یادآور می‌شود که این شهر به واسطه گل‌های سرخ بهاری به «گل سرخ جهان» مشهور است یا «ژان دیو لافوا» که در سال ۱۲۶۰ خورشیدی از اصفهان دیدن کرده، شهر اصفهان را «درخت پُر گل بهشتی» می‌نامد و می نوسید: « ... اصفهان که نصف جهان و زیباترین زیبایی‌های روی زمین است در دنیا به درخت پر گل بهشتی معروف است. در بهار، هوا از بوی گل‌های زیاد کاملا معطر شده و مایه سرور و نشاط فراوان است ... ».

«پیر لوتی» سیاح فرانسوی نیز که ‌سال ۱۲۸۰ خورشیدی و هم‌زمان با روزگار پادشاهی مظفرالدین شاه به ایران سفر کرد در سفرنامه خود به نام «به سوی اصفهان» این شهر را «شهر درخت و گل» می‌نامد و درباره فصل بهار در اصفهان و علاقه‌مندی بسیار مردم اصفهان به گل‌های بهاری به ویژه گل سرخ، نوشته است:«... گل؛ باز هم گل ... گویی در این فصل بهار که بسیار زود به تابستان می پیوندد، مردم این شهر بیماری گل گرفته اند. همین که بامدادان پنجره اتاق را می گشایم، باغبان بی درنگ دسته‌ای گل سرخ که به‌تازگی چیده و هنوز شبنم بامدادی بر آن‌ها نشسته است، برایم می آورد. در چایخانه همراه چای سنتی، شاخه‌ای گل به افراد تقدیم می‌شود و در کوچه و بازار همه مردم گل به دست دارند . ‌گل‌سرخ ‌در همه‌جا فراوان است. همه قهوه‌چی‌ها و شیرینی‌فروشان طول راه، گل سرخ در گلدان‌ها گذاشته و به کمربند خود هم گل آویخته‌اند. گدایان که در غرفه‌ها نشسته‌ اند نیز گل در دست دارند و با آن بازی می‌کنند ... برای من بسیار طبیعی است که در نزد این ‌مردم آرام که همیشه گل در دست دارند، بنشینم‌... ».

« راجر استیونس » هم که در سال ۱۳۳۳ خورشیدی از اصفهان دیدار داشته در سفرنامه خود «سرزمین صوفی بزرگ»، در وصف اصفهان چنین می نویسد: « بین میدان نقش جهان تا چهارباغ و در اطراف خیابان، هشت ردیف از درختان صنوبر و درختچه‌های گل سرخ که به شکل حصار درآمده بودند و بوته‌های گل یاسمن که در بین آن‌ها کاشته شده بودند، دیده می شد. در هر گوشه و کنار، باغچه‌های گل کاشته بودند و آن‌ها به چهارباغ جلوه و شکوه می بخشیدند ... »

همچنین «ژولین» سیاحی که در سال ۱۲۷۹ خورشیدی از اصفهان دیدار کرده در سفرنامه خود به برخی از گل‌های زیبای پرورشی اصفهان در آن دوره اشاره می کند و می نویسد که در باغ‌های اصفهان گل‌های نسترن و خصوصا گل سرخ و گل‌هایی همچون اژدر دهان، زبان در قفا، همیشه بهار، نرگس و شب بو به فراوانی وجود دارد و بوته‌های گل سرخ به اندازه درخت‌ها بزرگ شده اند.

منبع: ایرنا

باشگاه خبرنگاران جوان اصفهان اصفهان