ترمینال های مسافربری مجهز به استراحتگاه شوند
تاریخ انتشار: ۷ خرداد ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۳۹۰۷۴۸۹
یک سرباز وظیفه می گوید: ترمینال های مسافربری باید مجهز به استراحتگاه شوند تا افراد مختلف در بسیاری از آن ها در نمازخانه ها و مساجد استراحت نکنند.
خبرگزاری شبستان، سرویس مسجد و کانون های مساجد: ساخت مساجد به عنوان محلی برای نیایش، تجمع و تعامل مسلمانان در طول تاریخ اسلام همواره مدنظر بسیاری از بزرگان دینی و حاکمان و مسئولان کشورهای اسلامی و حتی غیر اسلامی بوده و هست.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
وجود جایگاهی برای پرداختن به مسایل اجتماعی و ارتقای ابعاد گوناگون زندگی افراد از جمله زندگی اجتماعی مسلمانان در جوامعی که این گروه در آن ها زندگی می کنند می تواند مأمنی برای افزایش سطح کیفی زندگی این افراد و حتی تمامی کسانی باشد که در این محیط ها اعم از شهرها و کشورها زندگی می کنند و در طول سالیان سال در آن ها به دنیا می آیند و می بالند و زندگی می کنند.
ضرورت پرداختن به وجود مساجد در محیط های اجتماعی گوناگون و افزایش کارکردهای آن ها برای پاسخگویی به نیازهای انسان ها در جوامع مختلف، موضوعی است که همواره در طول تاریخ اسلام بر آن تاکید شده است و در جوامع گوناگون به شکل های مختلفی به انجام رسیده است.
موضوعی که در سلسله نوشتارهای «مساجد و معابر» و «مسجدی ها» به آن پرداخته می شود نگاه کمی دقیق تر به مقوله ایجاد مساجد و نیاز کنشگران اجتماعی به وجود آن ها در اطراف محیط های زندگی افراد و نیز چگونگی نقش آفرینی این اماکن دینی در زندگی امروزی بشر است.
در ادامه به یکی از موضوعات مطرح در زمینه مساجد پرداخته می شود:
ساکش را دستش گرفته است و دارد از در خروجی شبستان مسجد ترمینال خارج می شود که با او هم کلام می شوم از او می پرسم که چه طور بود؟ توانستی خوب استراحت کنی؟ می گوید: بله، چه جورم. بعد لبخندی می زند و ادامه می دهد... چیه حالا یک مسجد که درش باز هست این رو برای ما نمی بینید؟ باور کنید بعضی از روزها سر پست هم خواب مان می برد برخی وقت ها از پر کاری و برخی وقت ها هم از کم کاری.
صادق؛ این سرباز وظیفه ادامه می دهد... اگر دو روز به من تشویقی بدهند همه موکت ها و فرش های بوگندو این مسجد را می اندازم وسط این ترمینال و با آب چاه وسط باغچه می افتم به جان شان... آن قدر که مسافرها می آیند اینجا استراحت می کنند کلا وقتی که وارد مسجد می شوی هرم بوی جوراب و ماندگی به صورت آدم می خورد.
البته به نوعی چاره ای هم نیست، من شنیده ام که برخی از ترمینال های مسافری در بسیاری از کشورهای جهان جایی برای استراحت افراد دارند در حالی که در بسیاری از نقاط مرزی ترمینال ها و ... ایران که محل عبور و مرور مسافران است هیچ جایی برای استراحت افراد مشخص نشده است و باید همه کسانی که برای دقایقی می خواهند چرتی بزنند و استراحتی کنند به مساجد و نمازخانه های این مراکز بیایند و در آن ها کمی استراحت کنند.
وضعیت بهداشت در بسیاری از مراکز مسافربری هم اگر چه نسبت به گذشته بهتر شده است اما هنوز با شرایط مناسب و مطلوب فاصله بسیار دارد.
در برخی از ایستگاه های راه آهن و اتوبوسرانی و ... تحولاتی در زمینه ساخت مجتمع های رفاهی مانند مسجد و نمازخانه و سرویس بهداشتی رخ داده اما لازم است که فردا را هم ببینند و اینگونه نباشد که هزینه ای که می کنند برای برطرف شدن نیازهای امروزین است و باید نگاه شان به آینده باشد.
پایان پیام/500
منبع: شبستان
کلیدواژه: ماه رمضان شب قدر مراسم شب قدر مجلس استان بوشهر خبرگزاری شبستان قرآن جشن روزه اولی ها مسجد مسجدی ها سرباز مسجد
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت shabestan.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «شبستان» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۳۹۰۷۴۸۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
روایت عباس عبدی از بازدیدش از مسجد پارک قیطریه
آفتابنیوز :
عباس عبدی در یادداشتی با عنوان «مسجد بهعنوانیکنهاد» در روزنامه اعتماد نوشت: اعلام اینکه شهرداری قصد دارد در پارک قیطریه مسجد بسازد، در حالی که نمازخانهای هم دارد، و در اطراف آنجا نیز چند مسجد محلی وجود دارد موجب تعجب و اعتراض عمومی شد و برخی این اعتراضات را منتسب کردند به مخالفت با اقدامات دینی؟! در حالی که توجه ندارند، اینها ظاهرش دینی است و باطن و نتیجه آن دینزدایی از جامعه است.
این یادداشت درصدد پرداختن به مساله مسجد و نمازخانه و تفاوت این دو و تأکید بر نهادمند بودن مسجد است. به نظر میرسد که هنوز برخی افراد توجه لازم را به تفاوت میان مسجد و نمازخانه نکردهاند. نمازخانه محلی غیر رسمی و بدون آداب معینی برای آسایش نمازگزاران است.
محلی که بهطور معمول کوچک است، نه وجود پیشنماز برای آن ضروری است و نه لزوما نماز را در رأس ساعت مقرر میخوانند. نه حتی برای مکان آن خطبه خاص فقهی خوانده میشود. به راحتی تغییر کاربری داده میشود و در اغلب موارد نیز میتواند موقتی باشد.
مخروبه شدن آن یا تعداد اندک نمازگزاران نیز مسالهای نیست. از ظهر تا آخر شب هر کس که فرصت نمازگزاردن دارد از آن استفاده میکند و صرفا برای نماز خواندن و اغلب به صورت فرادا است. در حالی که مسجد به کلی متفاوت است. مسجد بیش از اینکه محلی انحصاری برای نماز خواندن باشد، یک نهاد مهم شهری و روستایی است، به همین علت است که حتی در محلههای روستایی و شهری اصرار میشود که هر کدام مسجد خود را داشته باشند.
مسجد را هر جایی نمیسازند. مسجد با وجود روحانی و پیشنماز و حتی متولی و خادم و هیأت امنای آن شناخته میشود. کارکرد آن در رسیدگی به امور دینی و غیر دینی مردم و جمع شدن اهل محل یا شهر در آنجا جزو جداییناپذیر از کارکرد عبادی و مذهبی آن است. مسجد جزیی از یک محله یا روستا است. بهطور معمول با همیاری افراد محل و خیرین ساخته میشود. مخروبه شدن مسجد اعم از فضای مادی و ساختمان آن یا فضای عبادی و نمازگزاران یا فضای اجتماعی و عمومی آن، حامل پیام منفی مهمی است. آبادی مسجد به آبادی همه این اجزا مربوط میشود و بهطور کلی رونق آن نشانه رونق دینداری است.
یکی از بزرگترین خطاهایی که پس از انقلاب صورت گرفت تحتالحمایگی قرار دادن مساجد از سوی دولت و ساختار رسمی بود. اعم از کمکهای مالی یا تخفیفها، ارایه امتیازات اداری و اقتصادی و رایگان کردن آب و برق و گاز و ... یا نصب ائمه جماعت از سوی صاحبان قدرت و حذف امامان جماعت نامقبول از سوی آنان.
اخیرا نیز توافقنامه کمک مالی ۸ میلیارد تومانی افشا شده که میان شهرداری تهران با مدیریت یک مسجد برای ساختن محل اجتماعات؟! منعقد شده که طبعا از این نوع پرداختهای شهرداری زیاد است. با مجموعه این کارها، همزمان هم نهاد محلی و مدنی مسجد را از ریل استقلال خارج کردند و هم روحانیت و امام جماعت آن را وابسته به حکومت کردند.
با ورود نیروهای شبه نظامی و فعالیتهای دولتی و حکومتی در مساجد، آنها را از کارکرد واقعی خود خارج کرد و میان مسجد و روحانی آن با مردم و جامعه به مرور زمان فاصله انداخت و به جایی رسیدهایم که طبق گزارش رسمی رصد فرهنگی کشور، از کل ۵۸ هزار باب مسجد شیعی حدود ۳۴ هزار باب (۵۴٪) فاقد امام جماعت هستند، و در ۱۶ درصد از مساجد نماز جماعت اصلا برگزار نمیشود و در ۱۳درصد نیز فقط در برخی ایام سال نماز جماعت برگزار میشود.
کارکردهای غیر عبادی مسجد را اگر از آن بگیرند، این نهاد دچار اختلال میشود و کارکرد عبادی خود را نیز کمکم از دست میدهد؛ بنابراین مسجد را فقط براساس کارکرد عبادت بنا نمیکنند. به علت همین ویژگیهای نهادی است که آمار شاید دقیقی از مساجد کشور داریم، ولی هیچ آماری از نمازخانهها نداریم، چون در قالب نهادی شناخته نمیشوند.
کارکردهای مسجد آن اندازه مهم است که اگر در برابر کارکردهای سایر نهادهای جامعه قرار گیرد ضربهپذیر خواهد شد. اگر احداث مسجد به عنوان روشی برای مقابله با نهادهای دیگر در پیش گرفته شود، در نهایت به مسجد به منزله یک نهاد لطمه وارد خواهد شد. (یک نمونه آن مسجدی است که جنب تئاتر شهر و برای به حاشیه راندن آن ساخته شد). ساخت مسجد در بوستان فاقد کارکرد واقعی مسجد است و در حد نمازخانه باید باشد.
اصولا آنجا مردمی ساکن نیستند که مسجد لازم داشته باشند حتی اگر نمازگزار هم باشند. مردم به دلیل دیگری به پارک میروند. مثل اینکه در ورزشگاه آزادی هم مسجد ساخته شود. هدف اصلی این کار تغییر کارکرد نهاد پارک یا بوستان است و این موجب ضربه خوردن به نهاد مسجد خواهد شد. چندی پیش اواخر ماه رمضان، رفتم پارک محل، ظهر بود و صدای اذان آمد، رفتم ببینم وضع مسجد پارک چگونه است. دو نفر پشت امام جماعت در حال نماز بودند، یک کودک هم تکبیر میگفت.
امام جماعت که ظاهرا با شهرداری طرف قرارداد بود، سپس یک جوان که ظاهرا خادم مسجد بود و یک پیرمرد جمع نمازگزاران بودند (تصویر موجود است)، در حالی که میدیدم که در همان لحظه در پارک افراد زیادی بودند که بهصورت متعارف اهل نماز بودند. از نگهبان پرسیدم غروب چقدر هستند؟ گفت این روزها که افطاری مختصری میدهند قدری بیشتر است. این آباد کردن مساجد نیست. هنگامی که یک نهاد را جلوی نهادهای دیگر یا رقیب آنها قرار میدهید، بیش از آنکه به نهادهای دیگر لطمه بزند، خودش لطمه میخورد. نهادهای جامعه با یکدیگر سر جنگ ندارند. پس از انقلاب تعداد مساجد ۳ برابر شده است. قطعا بخشی از این کار به علت حمایتهای رسمی بوده و اتفاقا همین حمایتهای رسمی نهاد مسجد را تضعیف نموده است.
شواهد پژوهشی و عینی فراوانی نشان میدهد که ساخت این تعداد مساجد تاثیری بر تقویت دینداری نگذاشته است. در حالی که مساجد زیادی ساخته شده، ولی تعداد مسجدروها زیاد نشده، و حتی بر اساس نتایج پیمایش رسمی که اخیراً منتشر شده، دینداری نیز کاهش یافته است. مسجد را در تقابل با نهادهای دیگر قرار دادن اعتبار نهاد دین را افزایش نمیدهد. نهادهای اجتماعی مکمل و نه در تقابل با یکدیگرند.
پس این پرسش پیش میآید که چرا این سیاست غیرموثر به ویژه با آمدن دولت و شهرداری جدید اجرایی و مخالفت با آن به مخالفت با دین تعبیر میشود؟ این سوال مهمی است که در یادداشتی مستقل باید به آن پرداخت، اما در پایان این یادداشت خوب است به این نکته طرفداران این سیاست پرداخت که میگویند مخالفان با این سیاست با تقویت دین مخالفند.
در پاسخ باید گفت؛ اگر کسانی با دین مخالف باشند، بهطور طبیعی باید از این سیاستها دفاع یا حداقل در برابر آن سکوت کنند، زیرا به تجربه دریافتهاند که اجرای این سیاستها همان هدف آنان؛ یعنی ضعیف کردن دین را محقق میکند. پس اغلب منتقدان چنین سیاستهایی، در درجه اول نگران سرنوشت نهاد دین و کارکردهای اجتماعی آن هستند. این مطلب را برای مردم و افکار عمومی و مسوولان خیرخواه باید نوشت و الا آنان که دنبال این طرحها هستند بهتر از هر کس میدانند که دغدغههای خودشان چیزهای دیگری است.