به نقل از «افکارنيوز»

اختلال عملکرد تاندون تیبیال خلفی: مهم ترین دلیل مشکلات کف پا

تاریخ انتشار: ۲۹ خرداد ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۴۱۲۲۹۲۰

به نقل از متخصصین کلینیک پا امید اختلال عملکرد تاندون تیبیال خلفی یکی از شایع‌ترین مشکلات مچ و پایین پا است که در اثر التهاب یا پارگی این تاندون بروز می‌یابد. تاندون ملتهب یا پاره شده نمی‌تواند پایداری لازم را تامین کند و قوس کف پا را نگه دارد، در نتیجه کف پا صاف می‌شود.

اکثر بیماران را می‌توان بدون جراحی و با استفاده از ارتوز یا کفی طبی و بریس درمان کرد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

 اگر کفی و بریس علائم را برطرف نکند، جراحی با هدف تسکین درد انجام می‌شود. عمل جراحی گاهی به سادگی برداشتن بافت ملتهب یا ترمیم پارگی جزئی است. اما گاهی اوقات لازم است که جراحی گسترده‌ای انجام شود و فعالیت بسیاری از بیماران پس از جراحی محدود می‌شود.

درمان اختلال عملکرد تاندون تیبیال خلفی با طب فیزیکی

درمان بسیاری از موارد بی‌کفایتی تاندون تیبیال خلفی (PTTD) با رویکردهای غیرجراحی زیر شروع می‌شود:

ارتوز یا کفی طبی و بریس: برای این که از قوس کف پا حمایت شود، جراح متخصص پا مچ‌بند طبی یا کفی و ارتوز سفارشی را توصیه می‌کند.

ثابت نگه داشتن: گاهی اوقات باید پا با گچ کوتاه یا پوشیدن بوت طبی ثابت نگه داشته شود تا تاندون فرصت

التیام یافتن پیدا کند. همچنین گاهی اوقات لازم است که بیمار مدتی از انجام دادن کلیه فعالیت‌های تحمل وزن خودداری کند. طب فیزیکی: اولتراسوند و ورزش درمانی به توانبخشی تاندون و عضله پس از مدتی بی‌حرکت بودن کمک می‌کند. درمان دارویی: داروهای غیراستروئیدی ضدالتهاب (NSAIDs)، مانند ایبوپروفن، درد و التهاب را کم می‌کند. تغییر دادن کفش: جراح پا و مچ پا تغییر دادن کفش را توصیه می‌کند و کفی‌های مخصوصی را در اختیار بیمار می‌گذارد که از قوس کف پا حمایت می‌کند.

چنانچه اختلال عملکرد تاندون تیبیال خلفی به شدت پیشرفت کرده باشد یا به درمان‌های غیرجراحی جواب نداده باشد، انجام جراحی ضرورت می‌یابد. جراحی تنها راه درمان بعضی موارد پیشرفته است. پزشک بهترین روش درمان را توصیه می‌کند.

 

آناتومی(h2)

تصویر: از پایین راست: تاندون پاشنه پا، بورس، تاندون‌های فلکسور (خم کننده‌های) شست پا، تاندون اکستنسور شست پا، خم کننده انگشتان پا، صلیبی، تیبیال خلفی، رباط، رباط عرضی رانی

تاندون تیبیال خلفی یکی از مهم‌ترین تاندون‌های پا است. عملکرد تاندون متصل کردن عضلات به استخوان‌ها است و تاندون تیبیال خلفی عضله ساق پا را به استخوان‌های داخلی پا متصل می‌کند. عملکرد اصلی این تاندون نگه داشتن قوس کف پا و حمایت از پا هنگام راه رفتن است. 

علت بی‌کفایتی تاندون تیبیال خلفی

آسیب‌دیدگی حاد، مانند زمین خوردن، می‌تواند منجر به پارگی تاندون تیبیال خلفی یا التهاب آن شود. همچنین احتمال پارگی تاندون در اثر استفاده بیش از حد نیز وجود دارد. برای مثال ورزشکارانی که در ورزش‌های پربرخورد، مانند بسکتبال، تنیس یا فوتبال شرکت می‌کنند، به دلیل استفاده مکرر و بیش از حد با پارگی تاندون مواجه می‌شوند. زمانی که تاندون تیبیال خلفی ملتهب یا پاره می‌شود، قوس کف پا به مرور زمان از بین می‌رود.

بی‌کفایتی تاندون تیبیال خلفی در میان بانوان و افراد بالای 40 سال شایع‌تر است. چاقی، دیابت و فشارخون بالا نیز از عامل‌های خطر نقص عملکرد این تاندون به شمار می‌رود.

نشانه های این عارضه چیست؟

درد در امتداد کف و مچ پا در محل قرارگیری تاندون. این درد گاهی با ورم نیز همراه است. تشدید درد هنگام فعالیت: فعالیت‌های شدید یا پربرخورد، مانند دو، برای بیمار بسیار دشوار می‌شود. برخی بیماران نیز به سختی می‌توانند برای مدت طولانی راه بروند یا بایستند. درد بیرون مچ پا: زمانی‌که کف پا صاف می‌شود، استخوان پاشنه رو به بیرون جابجا می‌شود. این تغییر موقعیت به بخش بیرونی استخوان مچ پا فشار می‌آورد. بیماران مبتلا به آرتریت (بیماری التهابی مفصل) پشت پا نیز این نوع درد را تجربه می‌کنند.

 

درجه‌بندی شدت اختلال

اختلال تاندون تیبیال خلفی به چهار مرحله درجه‌بندی می‌شود:

مرحله 1: تاندون آسیب دیده یا ملتهب است، اما پا تغییرشکل نداده است. مرحله 2: افزایش طول تاندون شروع می‌شود و کف پا به تدریج صاف می‌شود. بیمار در این مرحله اصلاً نمی‌تواند حرکت بالا رفتن روی پاشنه یک پا را انجام دهد. مراحل 3 و 4: تاندون به طور کامل یا جزئی پاره می‌شود و بدشکلی دائمی پا و مچ پا به وجود می‌آید.

 

معاینه توسط پزشک

متخصصین برای تشخیص این عارضه از روش های زیر استفاده می کنند:

سابقه پزشکی و معاینه بالینی

متخصص طب فیزیکی پرونده پزشکی بیمار را کاملاً بررسی می‌کند و درباره علائم از بیمار سوال می‌کند. متخصص پس از معاینه پا و مچ پا، وجود نشانه‌های زیر را بررسی می‌کند:

متورم شدن ناحیه‌ی کشیده شده در امتداد تاندون تیبیال خلفی. این ورم از پایین پا تا بخش داخلی پا و مچ پا وجود دارد.  تغییر کردن شکل پا: پاشنه رو به بیرون کج می‌شود و کف پا صاف می‌شود. بیش از حد دیده شدن انگشتان پا: زمانی که از عقب به پا نگاه می‌کنیم، معمولاً فقط انگشت پنجم و نیمی از انگشت چهارم پا دیده می‌شود. چنانچه کف پا صاف باشد، بخش بیشتری از انگشتان پا مشاهده می‌شود. تست ایستادن روی پاشنه یک پا: برای این که بیمار بتواند روی یک پا و روی پنجه بایستد، باید تاندون تیبیال خلفی سالمی داشته باشد. اگر بیمار نتواند روی یک پا بایستد و پاشنه را بالا ببرد، احتمالاً مشکل اختلال عملکرد تاندون خلفی وجود دارد. کاهش انعطاف‌پذیری: پزشک سعی می‌کند که پا را از چپ به راست و بالعکس حرکت دهد. پارگی تاندون تیبیال خلفی با توجه به انعطاف‌پذیری کف پا انجام می‌شود. اگر پا حرکت نکند یا حرکت آن محدود شده باشد، مسلماً طرح درمان با درمان پای منعطف تفاوت خواهد داشت. دامنه حرکتی مچ پا تحت‌الشعاع قرار می‌گیرد. حرکت رو به بالای مچ پا (دورسی‌فلکشن) در صورت صاف بودن کف پا کاهش می‌یابد. خشک و سفت شدن عضله ساق پا علت محدودیت حرکت است.

آزمایش‌های تصویربرداری

پزشکان دستور آزمایش‌های زیر را برای تایید تشخیص خود می‌دهند:

رادیوگرافی: این آزمایش تصویربرداری تصاویر دقیقی را از ساختارهای متراکمی، مانند استخوان به دست می‌دهد. رادیوگرافی برای تشخیص بیماری‌های التهابی مفصل (آرتریت) کاربرد دارد. اگر جراحی لازم باشد، پزشک مناسب‌ترین نوع جراحی را با توجه به عکس تعیین می‌کند. تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI): ام آر آی تصاویری را از بافت‌های نرمی مانند تاندون و عضله به دست می‌دهد. چنانچه پزشک از تشخیص خود مطمئن نباشد، دستور ام آر آی می‌دهد. سی تی اسکن (توموگرافی رایانه‌ای): جزییات این اسکن‌ها بیشتر از عکس رادیوگرافی است. سی تی اسکن تصاویری از سطح مقطع پا و مچ پا به دست می‌دهد. چون آرتریت پشت پا و اختلال عملکرد تاندون تیبیال خلفی علائم مشابهی دارند، سی تی اسکن به منظور تشخیص آرتریت انجام می‌شود. سونوگرافی: در اولتراسوند از امواج صوتی با فرکانس بالایی استفاده می‌شود که بدن آنها را بازتاب می‌دهد و به این ترتیب تصویری دقیق از استخوان و بافت تولید می‌شود. پزشک گاهی اوقات به اطلاعات بیشتری برای تشخیص صحیح عارضه نیاز دارد. اولتراسوند برای مشاهده وضعیت تاندون تیبیال خلفی انجام می‌شود.

 

درمان غیرجراحی

درمان غیرجراحی مناسب علائم اکثر بیماران را برطرف می‌کند. حتی اگر درمان زودهنگام انجام شود، باز هم ممکن است که درد بیشتر از سه ماه ادامه داشته باشد. بیمارانی که ماه‌ها درد را تحمل کرده‌اند، معمولاً مجبوراند که تا 6 ماه بعد از شروع درمان نیز با درد کنار بیایند.

استراحت

کاهش دادن یا حتی توقف فعالیت‌های تشدید کننده درد نخستین گام برای تسکین درد است. تغییر الگوی فعالیت و روی آوردن به ورزش‌های کم‌برخورد نیز به آرام شدن درد کمک می‌کند. دوچرخه‌سواری، دستگاه الپتیکال (اسکی فضایی) یا شنا فشار شدیدی را به کف پا وارد نمی‌کند و اکثر بیماران این ورزش‌ها را به خوبی تحمل می‌کنند.

یخ درمانی

کمپرس سرد را سه یا چهار بار در روز، به مدت 20 دقیقه روی دردناک‌ترین ناحیه تاندون تیبیال خلفی بگذارید تا ورم از بین برود. یخ را مستقیم روی پوست نگذارید. اگر یخ را بلافاصله پس از ورزش کردن، روی تاندون بگذارید، التهاب دور تاندون کاهش می‌یابد.

داروی غیراستروئیدی ضدالتهاب

داروهایی مانند ایبوپروفن یا ناپروکسین درد و التهاب را کاهش می‌دهد. مصرف این داروها حدوداً نیم ساعت قبل از ورزش کردن به کاهش التهاب دور تاندون کمک می‌کند. ضخیم شدن تاندون نشانه‌ی از بین رفتن تاندون است. این عارضه با مصرف دارو درمان نمی‌شود. چنانچه بیش از یک ماه است، که این داروها را مصرف می‌کنید، با پزشک عمومی مشورت کنید. 

بی‌حرکت نگه داشتن

آتل گچی کوتاه پا یا بوت طبی پیاده‌روی به مدت 8 ـ 6 هفته توصیه می‌شود. به این ترتیب تاندون فرصت استراحت پیدا می‌کند و ورم فروکش می‌کند. بااین حال چون گچ گرفتن آتروفی یا کاهش قدرت دیگر عضلات پا را به دنبال دارد، صرفاً در صورتی توصیه می‌شود که دیگر درمان‌های محافظه‌کارانه‌ی غیرجراحی موثر نبوده باشد.

کفی طبی

به نقل از متخصصین ارتوپدی فنی امید استفاده از ارتوز یا کفی طبی و بریس برای اکثر بیماران مفید است. کفی طبی متداول‌ترین درمان غیرجراحی برای کف پای صاف است. بیمارانی که کف پای‌شان فقط اندکی تغییر شکل داده است، می‌توانند کفی آماده را بدون نیاز به نسخه پزشک تهیه کنند. کفی طبی سفارشی برای درمان تغییرات متوسط تا شدید شکل کف پا تهیه می‌شود. کفی سفارشی گران‌تر است، اما پزشک با استفاده از کفی سفارشی بهتر می‌تواند موقعیت کف پا را کنترل کند.

بریس

بریس بنددار مچ پا به اصلاح صافی خفیف تا متوسط کف پا کمک می‌کند. مچ‌بند طبی مفصل‌های پشت پا را نگه می‌دارد و فشار و تنش را از روی تاندون برمی‌دارد. بریس چرمی که از روی قالب گرفته شده از روی پای بیمار ساخته می‌شود، برای اصلاح صافی شدید کف پای خشک یا مبتلا به آرتریت لازم است. بستن بریس گاهی ضرورت انجام جراحی را از بین می‌برد.

طب فیزیکی

متخصصین طب فیزیکی امید  با تقویت تاندون، به رفع علائم اختلال خفیف تا متوسط تاندون تیبیال خلفی کمک می‌کند.

تزریق استروئید

کورتیزون یک داروی ضدالتهابی قوی است که پزشکان گاهی آن را دور تاندون تزریق می‌کنند. تزریق کورتیزون در تاندون تیبیال خلفی معمولاً انجام نمی‌شود، چون این تزریق با خطر پارگی تاندون همراه است. بنابراین درباره خطرات این تزریق قبل از درمان با پزشک معالج خود مشورت کنید.

ورزش

سه پژوهش مستقل که هر سه موفق شدند، بی‌کفایتی تاندون تیبیال خلفی را به روش‌های غیرجراحی درمان کنند، از تمرین‌های کششی ساق پا استفاده کرده‌اند. پروتکل استاندارد حرکت کششی، سه حرکت 30 ثانیه‌ای کشش ساق پا در حالت ایستاده و مقابل دیوار است. حرکت را باید دو نوبت در روز با زانوی صاف و خمیده انجام داد.

درمان جراحی

جراحی صرفاً زمانی انجام می‌شود که درد پس از 6 ماه بهره‌گیری از درمان غیرجراحی مناسب آرام نشده باشد. نوع جراحی به محل التهاب تاندون و شدت آسیب‌دیدگی تاندون بستگی دارد. ترمیم و بازسازی جراحی تاندون بسیار پیچیده است. 

انواع روش های جراحی

در ادامه متداول‌ترین عمل‌های درمان بی‌کفایتی تاندون تیبیال خلفی را معرفی می‌کنیم، البته عمل‌های دیگری نیز انجام می‌شود.

عقب بردن عضله گاستروکنیموس یا افزایش طول تاندون آشیل 

طول عضلات ساق پا در این عمل جراحی افزایش داده می‌شود. این عمل برای بیمارانی مفید است که توانایی حرکتی مچ پای‌شان کاهش یافته است. این جراحی از صاف شدن مجدد کف پا جلوگیری می‌کند، اما بیمار ضعیف شدن پا را هنگام بالا و پایین رفتن از پله‌ها و فشار دادن با پا حس می‌کند. احتمال بروز عوارض پایین است، اما عوارض شامل مواردی همچون آسیب عصبی و ضعف می‌شود. این جراحی معمولاً در کنار دیگر درمان‌های کف پای صاف انجام می‌شود.  

تنوسینووکتومی (تمیز کردن تاندون)

چنانچه بیماری بسیار خفیف باشد، شکل کف پا تغییر نکرده باشد و ناحیه تاندون متورم و دردناک باشد، جراحی تنوسینووکتومی انجام می‌شود. جراح بافت ملتهب (سینوویوم) اطراف تاندون را تمیز می‌کند و برمی‌دارد. این عمل را می‌توان به تنهایی یا همراه با عمل‌های دیگر انجام داد. متوقف نشدن روند فساد تاندون و عود کردن درد خطر اصلی این جراحی است.

پیوند تاندون

چنانچه صافی کف پا از نوع منعطف باشد، پیوند تاندون برای بازیابی عملکرد تاندون تیبیال خلفی آسیب دیده انجام می‌شود. جراح تاندون بیمار را برمی‌دارد و تاندون سالم دیگری را که از کف پا گرفته است، جایگزین آن می‌کند. چنانچه بیماری تاندون تیبیال خلفی شدید نباشد، تاندون پیوند زده شده به تاندون تیبیال خلفی متصل می‌شود و نیازی به برداشتن تاندون نیست.

معمولاً از دو تاندون برای پیوند و جایگزینی تاندون تیبیال خلفی استفاده می‌شود. یکی از این تاندون به حرکت رو به پایین انگشت شست پا کمک می‌کند و تاندون دیگر بقیه انگشت‌ها را پایین می‌برد. پس از پیوند زدن تاندون نیز انگشت‌ها کماکان می‌توانند حرکت کنند، و اکثر بیماران متوجه هیچ تغییری در شیوه راه رفتن نمی‌شوند.

هرچند تاندون پیوندی می‌تواند جایگزین تاندون تیبیال خلفی بشود، اما پا هنوز وضعیت نرمال ندارد. برخی بیماران پس از جراحی نمی‌توانند راه بروند یا در مسابقات ورزشی شرکت کنند. البته بیمارانی که نیاز به جراحی تاندون پیدا می‌کنند، عموماً قبل از عمل نیز به دلیل درد و بیماری تاندون، توانایی انجام بسیاری از فعالیت‌های ورزشی را ندارند.

استئوتومی (بریدن و جابجا کردن استخوان)

استئوتومی شکل صافی کف پای منعطف را تغییر می‌دهد تا قوس عادی کف پا ایجاد شود. جراح یک یا دو استخوان، معمولاً از استخوان‌های پاشنه را می‌برد.

اگر صافی کف پا شدید باشد، پیوند استخوان ضرورت می‌یابد. پیوند استخوان طول بخش خارجی پا را افزایش می‌دهد. گاهی اوقات لازم است که استخوان‌های دیگر بخش میانی کف پا نیز درگیر شود. جراح این استخوان‌ها را می‌برد یا به هم جوش می‌دهد تا قوس کف پا را به خوبی نگه دارند و به این ترتیب از صاف شدن مجدد کف پا جلوگیری شود. پیچ یا پلاک استخوان‌ها را در زمان تثبیت و جوش خوردن ثابت نگه می‌دارد.

فیوژن

اگر صافی کف پا از نوع خشک باشد یا پشت پا آرتریت داشته باشد، کف پا آن‌قدر نرم و منعطف نیست که بشود آن را با بریدن استخوان و پیوند تاندون درمان کرد. فیوژن یا آرترودز مفصل یا مفصل‌های پشت پا با هدف هم‌ترازی مجدد پا، نرمال کردن شکل پا و برداشتن بافت التهابی مفصل انجام می‌شود. جراح غضروف باقیمانده در مفصل را در عمل فیوژن برمی‌دارد. در نتیجه بدن به مرو زمان مفصل‌ها را به هم می‌چسباند و به این ترتیب یک استخوان بزرگ بدون مفصل تشکیل می‌شود. به این ترتیب درد مفصلی آرام می‌شود. پیچ یا پلاک استخوان‌ها را در زمان جوش خوردن ثابت نگه می‌دارد.

بیمار پس از این عمل قادر به انجام دادن حرکت جانبی (از چپ به راست و برعکس) نخواهد بود. البته بیمارانی که نیاز به جراحی فیوژن پیدا می‌کنند، توانایی حرکتی زیادی ندارند و پس از عمل بهتر می‌توانند راه بروند. درد بخش خارجی مفصل مچ پا، به دلیل تنظیم مجدد و دائمی پا تسکین می‌یابد. فیوژن معمولاً تاثیری بر حرکت رو به بالا و پایین مچ پا نمی‌گذارد. بدن پس از تمام عمل‌های فیوژن، نمی‌تواند استخوان‌ها را به‌هم بچسباند و ممکن است لازم باشد که عمل دیگری انجام شود.

عوارض جراحی

شایع‌ترین مشکل پس از جراحی این است که درد کاملاً برطرف نمی‌شود. جوش نخوردن یا به هم نچسبیدن استخوان‌ها نیز یکی از عوارض جراحی‌های فیوژن و استئوتومی است. عفونت کردن زخم نیز یکی از عوارض احتمالی است.

نتیجه جراحی

اکثر بیماران نتیجه‌ی رضایت‌بخشی از جراحی می‌گیرند. میزان حرکت بیمار قبل از جراحی و شدت صافی کف پا عامل‌هایی هستند که بر نتیجه جراحی اثر می‌گذارند. هرچه مشکل شدیدتر باشد، دوران نقاهت نیز طولانی‌تر می‌شود و احتمال بازگشت بیمار به میادین ورزشی کمتر می‌شود. بسیاری از بیماران باید 12 ماه صبر کنند تا دردشان به نحو قابل توجهی کمتر شود.  

 

 

 

 

 

منبع: افکارنيوز

کلیدواژه: ام آر آی عمل جراحی کفش مشکلات کف پا صاف

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.afkarnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «افکارنيوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۴۱۲۲۹۲۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

آنچه باید درباره اختلال شخصیت ضد اجتماعی و عوامل بروز آن بدانید

اختلال شخصیت ضد اجتماعی چیست؟

فردی که دچار اختلال شخصیت ضد اجتماعی است، برای رفتارهای درست و نادرست دیگران اهمیتی قائل نیست. این افراد معمولا از قانون‌ها پیروی نمی‌کنند، رفتار خشن و تهاجمی دارند و حقوق دیگران را رعایت نمی‌کنند. این افراد از رفتار خود پشیمان نمی‌شوند، نسبت به عواقب اعمال آزاردهنده خود بی‌تفاوت هستند یا بدرفتاری با دیگران را توجیه می‌کنند. آن‌ها ممکن است دروغ بگویند، رفتار خشونت‌آمیز یا تکانشی (بدون فکر) داشته باشند و مواد مخدر و الکل مصرف کنند. همچنین معمولا در انجام مسئولیت‌های خود در خانواده، محل کار یا دانشگاه کوتاهی می‌کنند. افرادی که اختلال شخصیت ضد اجتماعی دارند، ممکن است ظاهری گرم و صمیمی داشته باشند اما در سابقه‌ی رفتاری آن‌ها، خشونت، فرار از مدرسه، دزدی، دعوا و یا مصرف مواد مخدر و الکل دیده می‌شود. علائم اختلال شخصیت ضد اجتماعی در دختران معمولا قبل از رسیدن به سن بلوغ و در پسران، ممکن است زودتر مشخص شود. اختلال شخصیت ضد اجتماعی تقریبا  در ۱ تا ۴ درصد افراد جامعه دیده می‌شود.

علائم اختلال شخصیت ضد اجتماعی

رایج‌ترین نشانه های اختلال شخصیت ضد اجتماعی عبارتند از:

 نادیده گرفتن درست و غلط بودن

دروغ گفتن برای سوء استفاده از دیگران 

بی‌توجهی به امنیت خود و دیگران

بی‌احترامی به دیگران

بازیچه قرار دادن دیگران برای سود یا لذت شخصی

گرفتن تصمیم‌های ناگهانی و بدون فکر

داشتن حس تکبر و برتری

نقض مکرر هنجارهای اجتماعی (از جمله قانون)

داشتن رفتار تهاجمی یا خشونت‌آمیز با دیگران

عدم احساس گناه در مورد آسیب رساندن به دیگران

بی‌مسئولیت بودن و ناتوانی در انجام مسئولیت‌های کاری یا مالی

دلایل بروز اختلال شخصیت ضد اجتماعی

شخصیت هر فردی ترکیبی از افکار، عواطف و رفتارها است. روشی که مردم برای دیدن، درک کردن و ارتباط برقرار کردن با دنیای بیرون به‌کار می‌برند و نگرشی که نسبت به خودشان دارند، به شخصیت آن‌ها مربوط است. شخصیت در دوران کودکی و احتمالا توسط ژن‌ها و تجربیات زندگی شکل می‌گیرد.

دلیل مشخصی برای بروز اختلال شخصیت ضد اجتماعی وجود ندارد، اما محققان، چند عامل را در بروز این اختلال، موثر می‌دانند:

ژنتیک

سابقه‌ی تجاوز و آزار جنسی در دوران کودکی

مورد اذیت و آزار قرار گرفتن در دوران کودکی

مورد بی‌توجهی قرار گرفتن در دوران کودکی و بلوغ

بزرگ شدن در خانواده‌ای پر تنش

سابقه‌ی خانوادگی ابتلا به اختلالات شخصیتی

تغییرات در عملکرد مغز هنگام شکل گیری

شرایط محیطی و موقعیت‌های زندگی

سابقه‌ی اختلال سلوک در دوران کودکی (سرقت، تخریب اموال عمومی، پرخاشگری نسبت به مردم و حیوانات، فریب‌کاری)

روش‌های درمان اختلال شخصیت ضد اجتماعی

درمان اختلال شخصیت ضد اجتماعی آسان نیست. افراد مبتلا به شخصیت ضد اجتماعی به ندرت به دنبال درمان هستند. از سوی دیگر، تعداد نسبتا زیادی از آن‌ها درمان خود را خیلی زود متوقف می‌کنند. با این حال، در بعضی از افراد، درمان و پیگیری دقیق می‌تواند در درازمدت کمک‌کننده باشد. درمان اختلال شخصیت ضد اجتماعی، یک درمان طولانی مدت بوده و با استفاده از روش‌های زیر، انجام می‌شود:

روان درمانی: به روان درمانی، گفتگو درمانی نیز گفته می‌شود. روان درمانی شامل مدیریت عصبانیت و خشونت، درمان اعتیاد، درمان افسردگی و اضطراب می‌شود. اگر فرد مبتلا به اختلال شخصیت ضد اجتماعی، بیماری خود را نپذیرد، روان درمانی موثر نخواهد بود.

دارو درمانی: استفاده از هیچ داروی مشخصی برای درمان اختلال شخصیت ضد اجتماعی تایید نشده است. پزشکان ممکن است برای درمان مشکلاتی که گاهی اوقات همراه با اختلال شخصیت ضد اجتماعی رخ می‌دهند، مانند اضطراب یا افسردگی، دارو تجویز کنند.

معرفی آثار سینمایی درباره اختلال شخصیت ضد اجتماعی

تنگه وحشت (۱۹۶۲)

پرتقال کوکی (۱۹۷۱)

هالووین (۱۹۷۸)

سکوت بره‌ها (۱۹۹۱)

الهه ضمیری - خبرنگار تحریریه جوان قدس