به نقل از «اکوفارس»

بیماری چشمی که قرنیه را در یک نقطه متمرکر نمی‌کند

تاریخ انتشار: ۳۰ خرداد ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۴۱۲۵۴۸۶

استرابیسم یا لوچی اختلالی است که طی آن قرنیه چشم‌ها قادر نخواهد بود به طور مساوی در یک راستا متمرکز شده و مدام در حال حرکت هستند.

اختلال عضلات چشم، اختلال بینائی به خصوص یک طرفه، اختلالات قشر مغز و عوامل خانوادگی از جمله عواملی هستند که در ایجاد لوچی نقش دارند؛ اختلالی که اگرچه در برخی موارد طولانی مدت  است اما خوشبختانه با تلاش پزشکان قابل درمان است، این بیماری در صورتی که به‌سریعت درمان نشود به جراحی نیاز خواهد داشت وگرنه فرد با کاهش بینایی مواجه خواهد شد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

 

 

کودکان در معرض ابتلا به لوچی

لوچی اغلب ریشه در دوران کودکی دارند؛ انحراف چشم در دوران میانسالی می‌تواند از عوارض ثانویه بیماری‌های سایر اجزای چشم باشد که با نابینائی کامل یا نسبی همراهند و یا به دنبال سوانح و ضربات مستقیم به عضلات و اعصاب و کاسه چشم باشد.

استفاده از عینک، پریسم یا منشور، ورزش عضلات چشم و در نهایت جراحی از روش‌های درمان لوچی به شمار می‌رود؛ کودکانی که به لوچی دچار می‌شوند می‌توانند از عینک استفاده کنند؛ حدود ۲۵ درصد کودکان لوچ تنها با استفاده از عینک بینائی طبیعی خود را بدست می‌آورند و نیمی دیگر از این کودکان بهبودی نسبی خواهند داشت.

تمرینات ورزشی مفید در درمان لوچی

 تمرینات و ورزش‌های چشمی تنها در صورت همکاری کودک عملی خواهد شد، از این رو برای کودکان خیلی خردسال نمی‌تواند مفید باشد؛ برخی از انواع لوچی‌ها را می‌توان با دارو‌های جدید مانند بوتاکس بجای جراحی درمان کرد، این دارو‌ها گه‌گاه عضلات را تضعیف می‌کنند، لذا تزریق دارو داخل عضلات قوی‌تر به عضلات ضعیف اجازه تقویت و تکامل را می‌دهد.

 

 

درمان لوچی از دید طب سنتی

جعفر غفارزاده متخصص طب سنتی در گفت‌وگو با باشگاه خبرنگاران، درباره انحراف چشم گفت: برای آنکه ما بتوانیم اشیاء را در جهات مختلف ببینیم لازم است بتوانیم چشم را در جهات مختلف بالا، پایین، چپ و راست بچرخانیم؛ حرکات کره چشم در هر چشم به وسیله ۶ عضله کوچک که به اطراف کره چشم می‌چسبد کنترل می‌شود، بیماری این عضلات یا عدم هماهنگی آن‌ها می‌تواند به انحراف چشم یا لوچی منجر شود.

وی ادامه داد: انحراف چشم به دلایل مختلفی به وجود می‌آید که فرد باید به پزشک متخصص مراجعه کند؛ از راه‌های درمانی آن می‌توان به نگاه کردن به آینه اشاره کرد؛ افرادی که دچار انحراف چشم هستند خلاف جهتی که چشم است رو به روی آیینه بایستند و ورزش چشم انجام دهند با این کار انحراف چشم تا حدی درمان می‌شود و عضلات چشم تقویت می‌شود.

 

 

علت ایجاد انحراف چشم چیست؟

محمد کی‌پور اپتومتریست در گفت‌وگو با باشگاه خبرنگاران، درباره انحراف چشم اظهار کرد: لوچی به معنای عدم هماهنگی حرکت عضلات چشم یا عدم توانایی تمرکز بین ۲ چشم است که باعث می‌شود چشم‌ها در جهات متفاوتی قرار بگیرند و در جهات مختلفی حرکت کنند.

وی با اشاره به اینکه کودکان بیشتر در معرض ابتلا به این بیماری هستند، افزود: انحراف چشم مادر زادی تا بیش از سن سه سالگی در بیماران ظاهر می‌شود؛ انحراف چشم در کودکان منجر به بروز تنبلی چشم می‌شود که به‌طورمعمول به دلیل تکامل مکانیزم جبرانی حالت دوبینی ایجاد نمی‌شود.

این اپتومتریست بیان کرد: ظهور انحراف چشم در بزرگسالان معمولا با حالت دوبینی همراه است و البته در سنین بزرگسالی احتمال بروز تنبلی چشم وجود ندارد؛ افراد باید توجه کنند اگر مشکوک به انحراف چشم هستند باید حتما به پزشک مراجعه کنند چرا که زمان در درمان بسیار مهم است.

کی‌پور با اشاره به اینکه استفاده از عینک از راه‌های درمانی انحرافات چشمی است، گفت: به‌طورمعمول عمل جراحی برای اصلاح وضعیت ظاهری فرد توصیه می‌شود اما درموارد خفیف استفاده از عینک در درمان مفید است؛ بر اساس نوع و شدت انحراف چشم انجام عمل جراحی مفید است  که با تغییر وضعیت و کیفیت اتصال عضلات خارج از چشمی صورت می‌پذیرد.

 

این اپتومتریست  با بیان اینکه تزریق بوتولینم توکسین از کار‌های درمان انحراف چشم است، گفت:  تزریق بوتولینم توکسین به عنوان جایگزین ایمنی برای جراحی در برخی از موارد پیشنهاد می‌شود؛ اگر درمان انحراف در دوران طفولیت و بیش از سن ۷ سالگی صورت گیرد امکان دست یابی به دید دوچشمی کامل وجود دارد.

      

منبع: اکوفارس

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت ecofars.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «اکوفارس» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۴۱۲۵۴۸۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

همه چیز درباره انگ اجتماعی

 در سال‌های دور، روی پوست بدن برده‌های سیاه پوست و مجرمان داغ گذاشته می‌شد تا نسبت به سایر افراد متمایز باشند و این نشانه‌گذاری در لغت لاتین "انگ (Stigma) " گفته می‌شود! انگ اجتماعی هرگونه نگرش منفی، پیش‌داوری و تعصب یا باور‌های غلط مرتبط با ویژگی‌ها یا شرایط خاص افراد جامعه مثل ویژگی ظاهری، محل سکونت و بیماری روانی و جسمی در جامعه را شامل میشود! به طور کلی این نگرش‌ها، رفتار افراد جامعه را با فردی که گرفتار نوعی انگ اجتماعی است تعیین می‌کند.

از اینکه بگم بیماری روانی دارم، می‌ترسم

در این بین از برچسب گذاری‌ها، بیش از نیمی از افراد مبتلا به بیماری روانی برای اختلالات خود کمکی دریافت نمی‌کنند. آنها اغلب از رفتار و برخورد متفاوت دیگران و یا از این که شغل‌شان را از دست بدهند می‌ترسند! برای همین از درمان خودداری می‌کنند یا آن را به تعویق می‌اندازند. این به این دلیل است که انگ، تعصب و تبعیض علیه افراد مبتلا به بیماری روانی همچنان یک مشکل است. مهم نیست که چقدر آشکار و یا پنهان باشد و یا در چه ابعادی باشد این می‌تواند آسیب‌زا باشد!

حقایقی در مورد انگ، تعصب و تبعیض

انگ اغلب ناشی از عدم درک یا ترس است. بازنمایی نادرست یا گمراه کننده رسانه‌ای از بیماری روانی در هر دوی این عوامل نقش دارد. بررسی مطالعات در مورد انگ نشان می‌دهد که اگرچه عموم ممکن است ماهیت پزشکی یا ژنتیکی یک اختلال سلامت روان و نیاز به درمان را بپذیرند، اما بسیاری از مردم هنوز دیدگاه منفی نسبت به مبتلایان به بیماری روانی دارند.

انگ عمومی شامل نگرش‌های منفی یا تبعیض‌آمیز است که دیگران ممکن است در مورد بیماری روانی داشته باشند. انگ ساختاری بیشتر سیستمی است و شامل سیاست‌های دولت و سازمان‌های خصوصی است که عمدا یا ناخواسته فرصت‌ها را برای افراد مبتلا به بیماری روانی محدود می‌کند. به عنوان مثال می‌توان به بودجه کمتر برای تحقیقات بیماری روانی یا خدمات بهداشت روان کمتر نسبت به سایر مراقبت‌های بهداشتی اشاره کرد. انگ نه تنها مستقیماً بر افراد مبتلا به بیماری روانی تأثیر می‌گذارد، بلکه بر نزدیکان از جمله اعضای خانواده‌ای که از آنها حمایت می‌کنند، هم اثرگذار است.

انگ، اختلاف اجتماعی می‌سازد!

کلیشه‌ها و پیش‌داوری‌ها در بسیاری از نقاط باعث شدند افراد مبتلا به بیماری روانی، خطرناک، بی‌کفایت، مقصر اختلال خود، غیرقابل پیش‌بینی، نالایق و خودسرزنشگر محسوب شوند. علاوه بر آن با تبعیض، کارفرمایان ممکن است آنها را استخدام نکنند، صاحبخانه‌ها ممکن است به آنها اجاره ندهند و سیستم مراقبت‌های بهداشتی ممکن است استاندارد کمتری از مراقبت ارائه دهد. انگ بیماری روانی جهانی است. گزارشی در سال ۲۰۱۶ در مورد انگ ننگ به این نتیجه رسید که "هیچ کشور، جامعه یا فرهنگی وجود ندارد که افراد مبتلا به بیماری روانی ارزش اجتماعی مشابهی با افراد بدون بیماری روانی داشته باشند. "

تاثیرات مخرب انگ اجتماعی بر مردم

انگ و تبعیض علائم و احتمال درمان را بدتر می‌کند؛ کاهش امید، عزت نفس پایین‌تر، افزایش علائم روانپزشکی، مشکلات در روابط اجتماعی، کاهش احتمال ماندن در درمان و مشکلات بیشتر در کار از جمله این علائم است. بی میلی به دنبال کمک یا درمان و کاهش احتمال ماندن در درمان، ایزوله‌سازی اجتماعی، عدم درک خانواده، دوستان، همکاران یا دیگران، فرصت‌های کمتر برای کار، مدرسه یا فعالیت‌های اجتماعی یا مشکل در یافتن مسکن و قلدری، خشونت فیزیکی یا آزار و اذیت، این باور که هرگز در چالش‌های خاص موفق نخواهید شد یا نمی‌توانید وضعیت خود را بهبود بخشید از دیگر اثرات مضر انگ در اجتماع است.

انگ می‌تواند بر خانواده و دوستان تأثیر بگذارد

اعضای خانواده و دوستان که اغلب کمک و حمایت اساسی برای افراد مبتلا به بیماری روانی ارائه می‌کنند، می‌توانند انگ را تجربه کنند. آنها ممکن است ننگ را درونی کنند و خود را سرزنش کنند، یا ممکن است ترس داشته باشند که مردم آنها را به خاطر ایجاد بیماری یکی از عزیزانشان سرزنش کنند یا خانواده را از نظر اجتماعی طرد کنند. این انگ می‌تواند باعث کاهش حمایت عاطفی، انزوای اجتماعی و بی میلی به مراقبت از خویشاوندان شود.

انگ در محل کار

کارمندان با استرس‌های شغلی-زندگی، مسائل خانوادگی، نگرانی‌های مالی، مشکلات روابط یا نگرانی‌های قانونی، مقابله می‌کنند. یک نظرسنجی ملی در سال ۲۰۲۲ از انجمن روانپزشکی آمریکا (APA) نشان داد که انگ سلامت روان هنوز یک چالش بزرگ در محل کار است. حدود نیمی (۴۸درصد) از کارگران می‌گویند که می‌توانند صریح و صادقانه در مورد سلامت روان با سرپرست خود صحبت کنند که این نسبت از ۵۶درصد در سال ۲۰۲۱ و ۶۲درصد در سال ۲۰۲۰ کاهش یافته است.

راه‌های کاهش انگ

به گزارش وب گاه تبیان، شناخت یا تماس با فرد مبتلا به بیماری روانی یکی از بهترین راه‌ها برای کاهش انگ است. افرادی که صحبت می‌کنند و داستان‌های‌شان را به اشتراک می‌گذارند می‌توانند تأثیر مثبتی داشته باشند. وقتی کسی را می‌شناسیم که بیماری روانی دارد، کمتر ترسناک و واقعی‌تر و قابل ملموس می‌شود. بر اساس نظرسنجی ملی حدود چهار نفر از هر ۱۰ نوجوان گفتند که به دنبال افرادی با نگرانی‌های سلامت مشابه بوده‌اند. بسیاری از افراد مشهور مانند دمی لواتو، دواین "راک" جانسون، مایکل فلپس، تاراجی پی هنسون و لیدی گاگا داستان‌های خود را در مورد چالش‌های سلامت روان به طور عمومی به اشتراک گذاشته‌اند و بحث را بسیار بیشتر به رسانه‌های عمومی و گفتگو‌های روزمره آورده‌اند. جوانان به دنبال اطلاعات و این داستان‌های شخصی آنلاین هستند.

اقدامات فردی برای کاهش انگ

اتحاد ملی در مورد بیماری روانی (NAMI) پیشنهاداتی را برای کمک به کاهش انگ بیماری روانی ارائه می‌دهد:

علناً در مورد سلامت روان صحبت کنید، مانند اشتراک‌گذاری در رسانه‌های اجتماعی

به خود و دیگران با به اشتراک گذاشتن حقایق و تجربیات آموزش بدهید

از زبان آگاه باشید، به مردم یادآوری کنید که کلمات مهم هستند

برابری بین بیماری‌های جسمی و روانی را تشویق کنید - با نحوه رفتار آنها با فرد مبتلا به سرطان یا دیابت مقایسه کنید

نسبت به افراد مبتلا به بیماری روانی ابراز همدردی کنید

در مورد درمان صادق باشید - درمان سلامت روان را عادی کنید، درست مانند سایر درمان‌های مراقبت‌های بهداشتی.

به رسانه‌ها اطلاع دهید که وقتی از زبان تحقیرآمیز استفاده می‌کنند و داستان‌های بیماری روانی را به شیوه‌ای انگ‌زننده ارائه می‌کنند

توانمندسازی را به جای شرم انتخاب کنید - "من با انتخاب یک زندگی قدرتمند با ننگ مبارزه می‌کنم. برای من این به معنای مالکیت زندگی و داستانم است و از دادن اجازه به دیگران برای دیکته کردن من به خودم یا احساس من در مورد خودم، امتناع می‌کنم. "

منبع: ایرنا

باشگاه خبرنگاران جوان وب‌گردی وبگردی