به نقل از «مشرق»

جزییات پایگاههای پیدا و پنهان پهپادهای جاسوسی آمریکا در منطقه/ «گلوبال هاوک» معدوم از کجا به پرواز درآمد؟+عکس

تاریخ انتشار: ۵ تیر ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۴۱۹۲۰۴۲

پایگاه هوایی أم الملح در جنوب عربستان از جمله پایگاه های تقریباً سری پهپادی آمریکا در منطقه خاورمیانه حساب می شود که پرنده های این کشور از آن برای عملیات بر فراز یمن و سایر مناطق استفاده کردند.

به گزارش سرویس دفاع و امنیت مشرق، پس از حادثه ۱۱ سپتامبر و علاقمندی دولتمردان آمریکایی به اشغال برخی کشورهای جدید در منطقه غرب آسیا، هواپیماهای بدون سرنشین تبدیل به یکی از مهم ترین ابزار جنگی ارتش اشغالگر شدند و این منطقه از آسیا در کنار قاره آفریقا سهم زیادی از این عملیات های پهپادی را در سالهای اخیر به خود اختصاص دادند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

اما در اتفاقی که نمونه آن در تاریخ بی نظیر است، یک فروند پهپاد RQ-4 آمریکایی که از پایگاهی در داخل خاک امارات متحده عربی به پرواز درآمده بود بعد از تجاوز به محدوده سرزمینی ایران توسط پدافند نیروی هوافضای سپاه سرنگون شد. در ادامه نگاهی به پایگاه های میزبان پهپادهای آمریکایی در منطقه بویژه جاسوسخانه مستقر در امارات خواهیم داشت.

بیشتر بخوانید: کدام چشم ایرانی «بلندپروازترین پهپاد آمریکایی» را کشف کرد؟/ جزییات استفاده «گلوبال هاوک» از سامانه خاص مقابله با موشک‌های پدافندی +عکس

قندهار؛ RQ-170 اولین بار اینجا رصد شد

فرودگاه و پایگاه هوایی قندهار از جمله بزرگترین فرودگاه ها در کشور افغانستان محسوب میشود. این پایگاه هوایی در جنوب شرقی کشور افغانستان و در فاصله ۱۷ کیلومتری شهر قندهار قرار دارد.نام این فرودگاه از جهتی برای ایرانیان بسیار جالب و خاطره انگیز است چراکه پهپاد RQ-170 که از جمله طرح های پنهانکار و مخفی آمریکا در حوزه بدون سرنشین های پرنده بود، در سال ۲۰۰۷ میلادی برای اولین بار در این پایگاه هوایی دیده و به همین دلیل لقب "جانور قندهار" به این پهپاد داده شد.

پهپاد ریپر در پایگاه هوایی قندهار

در طول چند سال اخیر هواپیماهای جنگی سرنشین داری مثل تورنادو، هریر و اف ۱۶ در این پایگاه مستقر شده اند. در حال حاضر پرنده بدون سرنشین MQ-9 ریپر نیز در این پایگاه حضور و عملیات های شناسایی و تهاجم هوا به سطح را بر عهده دارد.

بگرام؛ بزرگترین پایگاه آمریکا در افغانستان

پایگاه هوایی بگرام بزرگترین پایگاه نیروهای آمریکایی در داخل خاک افغانستان محسوب می شود که در باند طولانی فرود آن توانایی پذیرش بزرگترین هواپیماها مثل بویینگ ۷۴۷ و هواپیمای ترابری گالاکسی را نیز دارد. این پایگاه از جمله مکان های معروف برای عملیات های پهپادی سازمان سیا برای انجام عملیات های جاسوسی و ترور در داخل افغانستان و مناطق مرزی پاکستان در سالهای اخیر بوده است.

پهپاد پردیتور در پایگاه هوایی بگرام

علی السالم؛ محل حضور آمریکایی ها در کویت

پایگاه هوایی علی السالم کویت که در حدود ۵۰ کیلومتری مرز عراق قرار دارد از جمله پایگاه های مهم نیروهای آمریکایی در منطقه به شمار می آید. در طول سالهای اخیر خصوصاً بعد از تهاجم آمریکا به عراق این پایگاه میزبان حجم زیادی از هواپیماهای با سرنشین و بدون سرنشین آمریکایی بوده اما در ۴ سال اخیر و با افزایش مجدد عملیات های هوایی آمریکا بر فراز عراق و آغاز حملات هوایی به درون سوریه پهپادهای سری ام کیو ۱ پردیتور و سپس ام کیو ۹ ریپر به صورت مرتب در این پایگاه حاضر بوده و به عملیات در عراق و سوریه می پردازند.

در چند سال اخیر تاسیسات و آشیانه های جدیدی برای پهپادها در این پایگاه ساخته شده است. در ادامه تصویری ماهواره ای مربوط به سال ۲۰۱۶ از آشیانه های پهپادی در این پایگاه را مشاهده می کنید.

العدید؛ پایگاه استراتژیک آمریکا در قطر

پایگاه هوایی العدید قطر از جمله مهم ترین پایگاه های نظامی برای کشور قطر و همچنین نیروهای مسلح آمریکا در منطقه خاورمیانه محسوب می شود. حضور جنجالی اخیر بمب افکن های بی ۵۲ در منطقه خاورمیانه که بنا به اعلام مقامات این کشور در پروژه جدید عملیات روانی علیه ایران استفاده شد در این پایگاه هوایی قرار دارند. این پایگاه حتی در سالهایی میزبان پهپاد معروف RQ-4 گلوبال هاوک نیز بوده است و دارای زیرساخت هایی برای پذیرش انواع و اقسام پرنده های شناسایی، ترابری و رزمی در کنار پهپادها است.

گلوبال هاوک در العدید

انجرلیک ترکیه؛ پایگاهی مهم برای ناتو و آمریکا

پایگاه هوایی انجرلیک در جنوب ترکیه را می توان یکی از راهبردی ترین پایگاه های هوایی نه فقط برای کشور ترکیه بلکه برای کل پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) و آمریکا تلقی کرد. در سالهای جنگ سرد یکی از مهم ترین پایگاه های ناتو برای مقابله با شوروی سابق اینجرلیک بوده و همچنان نیز تعدادی از سلاح های اتمی آمریکا در آن نگهداری می شود. در ایام پس از ۱۱ سپتامبر و به راه افتادن ماجرای مبارزه به اصطلاح با تروریسم به رهبری آمریکا نیز این پایگاه اهمیت بسیار راهبردی برای ناتو و آمریکا داشته است. در سالهای بعد از یازده سپتامبر تا به امروز اینجرلیک از جمله پایگاه های اصلی برای پهپادهایی مثل پردیتور و ریپر بوده است.

پهپاد پردیتور در پایگاه اینجرلیک

پایگاه أم الملح؛ مکانی سری در عربستان سعودی

پایگاه هوایی أم الملح در جنوب عربستان سعودی از جمله پایگاه های تقریباً سری پهپادی آمریکا در منطقه خاورمیانه حساب می شود که پرنده های بدون سرنشین این کشور از آن برای عملیات بر فراز یمن در سالهای اخیر استفاده کردند. در سال ۲۰۱۳ میلادی تصاویر ماهواره ای از این پایگاه هوایی منتشر شده و نشان داد که سازه هایی شبیه به آشیانه های مخصوص پهپادهای سری پردیتور و ریپر در آنجا ساخته شده است.

کارشناسان زیادی اعتقاد دارند که این فرودگاه در قلب صحرای عربستان سعودی و به دور از خیلی از جاده ها و بزرگراه های اصلی، در حقیقت یک پایگاه نظامی برای استفاده پهپادهای آمریکایی است.

الظفرة؛ جایی که شکار از آن به هوا بلند شد

اما در نهایت به پایگاه الظفرةامارات متحده عربی می رسیم، یعنی جایی که پهپاد RQ-4 آمریکایی از آن به جهت جاسوسی از ایران به پرواز در آمده و البته با اقتدار سرنگون شد. این پایگاه در فاصله ۳۲ کیلومتری جنوبی ابوظبی امارات قرار دارد و غیر از نیروی هوایی امارات، یگانهایی از نیروی هوایی آمریکا و فرانسه نیز در آن حضور دارند.

خود اماراتی ها بخشی از جنگنده های اف ۱۶ و میراژ ۲۰۰۰ خود را در این پایگاه استقرار داده اند. فرانسوی ها نیز هواپیماهای سوخت رسان و جنگنده های رافال را در بخشی از این پایگاه مستقر کردند. پایگاه هوایی الظفرة در سال ۱۹۹۲ میلادی ساخته شده است.

پهپاد گلوبال هاوک در پایگاه هوایی الظفرة

هواپیمای جاسوسی یو ۲ در حال فرودگاه در پایگاه هوایی الظفرة

ارتش آمریکا نیز با تعدادی از هواپیماهای خاص خود برای عملیات شناسایی و جمع آوری اطلاعات در این پایگاه حضور دارند. به غیر از پهپاد RQ-4 گلوبال هاوک، هواپیمای شناسایی کهنه کار یو ۲ از دیگر پرنده های حاضر در این پایگاه به شمار می آید. پهپاد گلوبال هاوک در حقیقت برای جانشینی هواپیمای یو ۲ در خدمت نیروی هوایی آمریکا توسعه پیدا کرده است.

تعدادی از هواپیماهای هشدار زودهنگام هوابرد E-3 نیروی هوایی آمریکا نیز در پایگاه الظفرة استقرار دارد. این هواپیما رادار پرنده و اصطلاحاً آواکس اصلی نیروی هوایی آمریکا به حساب می آید. نکته جالب دیگر درباره این پایگاه اینکه اولین حضور عملیاتی جنگنده اف ۳۵ نیروی هوایی آمریکا در منطقه خاورمیانه نیز به میزبانی این پایگاه انجام شده است و طبیعتا جزء گزینه هایی محسوب می شود که نیروهای مسلح کشورمان اشراف و تمرکز خوبی روی تحرکات آن و نقاط ضعف و قوتش داشته و دارند؛ درست مثل سایر مناطقی که آمریکایی ها در شعاع 2 هزار کیلومتری مرزهای کشورمان در ان مستقر هستند.

منبع: مشرق

کلیدواژه: وعده های روحانی بازار سکه و ارز پهپاد آمریکایی لیگ ملت های والیبال آمریکا افغانستان امارات پایگاه هوایی پهپاد جاسوسی قطر کویت گزارش دفاعی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mashreghnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مشرق» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۴۱۹۲۰۴۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

قویترین پهپاد‌های نظامی جهان در سال ۲۰۲۴

جت‌های جنگنده و بمب‌افکن‌های رادارگریز خود را فراموش کنید، هواپیما‌های تهاجمی زمینی خود را از رده خارج کنید. خلبانان خود را از خدمت معاف کنید و با لمس ملایم یک کنسول فرمان، وارد حالت خودکار شوید. نیاز به مشارکت انسان به کمترین حد خود رسیده است، زیرا وسایل نقلیه هوایی بدون سرنشین یا پهپاد‌ها همان چیزی هستند که آینده جنگ هوایی را تحت کنترل خواهند داشت.

به گزارش فرادید، بسیاری از کشور‌ها از پهپاد برای نظارت و ارتباط استفاده می‌کنند و تعداد کمی از آن پهپاد‌ها قادر به جنگیدن هستند. خواه از موشک‌های هوا به زمین استفاده کنید یا بمب‌های هدایت‌شونده لیزری یا قابلیت هوا به هوا (تجربی)، به نظر می‌رسد پهپاد‌ها قابلیت انجام بیشتر ماموریت‌های هوایی امروزی را دارند و این پرسش را ایجاد می‌کنند که جت‌های نظامی سرنشین‌دار پیش از پیوستن به تاریخ، چقدر ممکن است دوام بیاورند.

با این حال، همه پهپاد‌های جنگی یکسان ساخته نمی‌شوند. برخی از آن‌ها صرفاً نسخه‌های پیشرفته‌ی پهپاد‌های نظارتی هستند، در حالی که برخی دیگر طوری ساخته شدند که تقریباً به اندازه پیشرفته‌ترین جت‌های جنگنده قابلیت داشته باشند.

برخی از آن‌ها قابلیت‌های مخفی‌کاری دارند و می‌توانند مجموعه‌ی چشمگیری از سلاح‌ها را حمل کنند، در حالی که برخی دیگر طوری طراحی شدند که تا حد امکان ارزان بوده و تولید انبوه‌شان آسان باشد.

معیار مقایسه این پهپاد‌ها ثابت است. در این مطلب، بهترین پهپاد‌های نظامی جهان در سال ۲۰۲۴ را معرفی می‌کنیم.

جنرال اتمیکس اِم‌کیو-۹ ریپِر

اگرچه این پهپاد بر اساس استاندارد‌های امروزی، پیشرفته‌ترین پهپاد نیست، اما مطمئناً تولید آن از باقی پهپاد‌ها بیشتر است. این پهپاد با تغییرات متعدد، ده‌ها اپراتور و میلیون‌ها ساعت پرواز، داستان موفقیت بزرگ جنگ پهپاد‌های مدرن است که به تنهایی تمام درگیری‌های مسلحانه را به دوش گرفته و جنجال‌های زیادی بپا کرده که قابل‌شمارش نیستند. این پهپاد تا به امروز در حال سفارش گرفتن از کشور‌های مختلف است.

آروک

آروک (Aarok)، نسل بعدی پهپاد جنگی فرانسه، قرار است ماموریت‌های اطلاعاتی، نظارتی و شناسایی را با سنسور‌های اپترونیک و الکترومغناطیسی با کارایی بالا انجام دهد.

پیش‌بینی می‌شود این هواپیمای بدون سرنشین که در نمایشگاه هوایی پاریس ۲۰۲۳ توسط شرکت دفاعی فرانسوی Turgis & Gaillard رونمایی شد، به بزرگترین پهپاد جنگی ساخته شده در فرانسه تبدیل شود. طول بال‌های این پهپاد ۲۲ متر است. فقط زمان نشان می‌دهد آیا این پهپاد می‌تواند آنچه را که وعده داده انجام دهد یا خیر.

تی‌اِی‌آی آکسانگور

آکسانگور (Aksungur) با شروع رژه پهپاد‌های با ارتفاع متوسط و پایایی بلندمدت، یکی از گزینه‌های جایگزین ریپِر است. این پهپاد در ترکیه تولید شده است.

این پهپاد از ۲۰ اکتبر ۲۰۲۱ در خدمت بوده است؛ زمانی که برای نخستین بار به نیروی دریایی ترکیه تحویل داده شد. سایر اپراتور‌های فعلی شامل نیروی هوایی ترکیه و گارد مرزی قرقیز در قرقیزستان می‌شود و در مجموع ۱۲ پهپاد تا سال ۲۰۲۳ تحویل داده شده است.

چیزی که به آکسانگور نسبت به بسیاری از طرح‌های مشابه برتری می‌دهد، پایایی چشمگیر ۵۰ ساعته آن است.

چِنگدو جی‌جِی-۲/ وینگ لونگ دو

اگرچه این پهپاد چینی سال ۲۰۱۷ معرفی شد، اما نسخه صادراتی آن در حال حاضر خودش را در چندین درگیری در منطقۀ خاورمیانه ثابت کرده است. پاکستان و مصر ده‌ها پهپاد از این نوع را خریداری کرده‌اند.

این پهپاد می‌تواند تا ۴۸۰ کیلوگرم بمب و موشک هدایت‌شونده لیزری را حمل کند و سازنده ادعا می‌کند توانایی استقرار تسلیحات هوا به هوا را دارد.

آخرین نسخه آن چِنگدو وینگ لونگ-۳ است که از سال ۲۰۲۲ در خدمت بوده است.

آلتِر/ سوکول آلتیوس

اگرچه این پهپاد از سال ۲۰۱۱ در حال توسعه طولانی‌مدت و پرتلاطم بوده، اما در نخستین پرواز خود در سال ۲۰۱۹ رونمایی شد و قرار بود سال ۲۰۲۱ توسط نیروی هوایی روسیه به کار گرفته شود. با این حال، تنها سه نمونه اولیه ساخته شد و از آن زمان هیچ خبر دیگری منتشر نشده است.

سازنده آن ادعا می‌کند استقامت ۲۴ساعته دارد و ظرفیت حمل محموله آن ۱۰۰۰ کیلوگرم است؛ رقمی که برای هواپیمایی بزرگتر و سنگین‌تر از بسیاری از رقبای خود، قابل‌توجه است. (لازم به ذکر است که آلتِر/ Altair نام برنامه توسعه و آلتیوس/ Altius نام خود هواپیما است، اما این دو نام معمولاً با هم ترکیب می‌شوند، حتی توسط سازنده!)

بایراکتار کیزیلِما

گفته می‌شود این جنگنده که توسط بایکار در ترکیه توسعه یافته، یک پهپاد پیشرفته است که با در نظر گرفتن قابلیت مانور و پنهان‌کاری طراحی شده است.

انتظار می‌رود این پهپاد در حداکثر ارتفاع حدود ۹ کیلومتر، با شعاع رزمی ۵۰۰ مایل دریایی و خودگردانی هوابرد پنج ساعته، با ظرفیت حمل بار ۱۵۰۰ کیلوگرم عمل کند. با توجه به اینکه دو نمونه اولیه از قبل ساخته شده، پیش‌بینی می‌شود این پهپاد تا سال ۲۰۲۵ وارد خدمت شود.

هونگدو جی‌جِی-۱۱

اطلاعات کمی در مورد این پهپاد رادارگریز چینی با نام مستعار «شمشیر تیز» وجود دارد. اولین بار سال ۲۰۱۳ پرواز کرد و تا اکتبر ۲۰۲۱ در نمایشگاه اِرشو چین به نمایش گذاشته شد.

با این حال، آنچه پیداست این است که فقدان دم در طراحی این پهپاد، باید قابلیت‌های پنهان‌کاری آن را افزایش داده و مانور‌های با سرعت بالا را امکان‌پذیر کند. گفته می‌شود جایگاه تسلیحات داخلی آن ظرفیت حمل بیش از ۱۸۰۰ کیلوگرم محموله را دارد. طبق مشخصات گزارش‌شده، برد ۴۰۰۰ کیلومتر دارد و می‌تواند به حداکثر سرعت ۱۰۰۰ کیلومتر در ساعت دست یابد.

بایراکتار تی‌بی۲

بایراکتار تی‌بی۲ یک هواپیمای جنگی بدون سرنشین و قادر به انجام عملیات پرواز خودگردان است. تا سال ۲۰۲۳ بیش از ۶۰۰ واحد از این پهپاد که ساخت ترکیه است و در اصل برای نیرو‌های مسلح ترکیه در نظر گرفته شده بود، ساخته شد.

پهپاد‌های بایراکتار در درگیری‌های مختلف در سراسر جهان کاربرد داشتند، از جمله در درگیری‌های قفقاز و جنگ روسیه و اوکراین.

تی‌بی۲ مجهز به یک بسته حسگر پیشرفته، می‌تواند به نحو موثر سایر امتیازات را هدایت کنند، مثلاً هدایت پهپاد‌ها و موشک‌ها به سمت اهداف و در عین حال فراتر از دسترس سیستم‌های دفاعی ماندن!

سوخو اس-۷۰ اوختونیک

نخستین پهپاد جنگی رادارگریز روسیه، ادامه پروژه قبلی MiG به نام «اسکات» است. پهپاد سوخو اس-۷۰ اوختونیک از موتور توربوجت AL-۳۱ بهره می‌برد و انتظار می‌رود با حداکثر سرعت ۱۰۰۰ کیلومتر در ساعت و با برد ۶۰۰۰ کیلومتر پرواز کند. اما چیزی که این پهپاد را از سایر پهپاد‌های مشابه متمایز می‌کند اندازه آن است: ظرفیت حمل این پهپاد تقریباً سه تن تسلیحات و برد عملیاتی آن ۶۰۰۰ کیلومتر است.

اوخوتنیک برای عملکرد پشت سر هم با جنگنده جت نسل پنجم Su-۵۷ طراحی شده و قرار است تا سال ۲۰۲۵ با نیروی هوایی روسیه وارد خدمت شود. در حال حاضر، دو نمونه اولیه عملیاتی اوخونتیک بی‌وجود دارد.

ایکس‌کیو-۵۸ والکری

والکری گام منطقی بعدی در تکامل پهپاد‌ها است که برای پشتیبانی از جت‌های جنگنده، با تکیه بر کنترل مستقیم همتایان سرنشین‌دار خود یا هوش مصنوعی سوار طراحی شده است. این پهپاد می‌تواند میدان نبرد را جستجو کند، با دشمن درگیر شود و خود را برای محافظت از هواپیما‌های سرنشین‌دار قربانی کند.

چشمگیرترین بخش کل این بسته قیمت آن است، چون قرار است این پهپاد در نهایت فقط ۲ میلیون دلار قیمت داشته باشد (قابل قیاس با یک موشک کروز و فقط کسر ناچیزی از هزینه یک جت جنگنده واقعی).

توانایی این پهپاد تقریباً به اندازه جنگنده‌های سرنشین‌دار است، اما با مزیت ارزان بودن و سهولت تعویض، به ارتش اجازه می‌دهد کل دسته‌هایی از این نوع پهپاد را تولید کند که بر هر نوع دفاعی از دشمن غلبه می‌کند. اگرچه والکری هنوز در مرحله آزمایش نمونه اولیه است، اما نخستین پرواز خود را سال ۲۰۲۳ انجام داد.

بی‌اِی‌ای سیستم تارانیس/داسو ان‌یوروان

این دو محصول فناوری نظامی که از نظر ویژگی‌ها و قابلیت‌ها مشابه هستند، اما به طور جداگانه توسط یک شرکت انگلیسی به رهبری شرکت دفاعی BAE Systems و مشارکت تولیدکنندگان اروپایی به رهبری Dassault Aviation فرانسوی توسعه یافته‌اند، جزو پیشرفته‌ترین پهپاد‌های رادارگریز هستند.

هدف آن‌ها بررسی دورنمای تحویل حداکثر دو تن مواد منفجره اروپایی در مناطق پر خطر و دفاع از خود در برابر دشمنان زمینی و هوایی بود.

تارانیس، حداقل در آغاز، قرار بود مافوق صوت باشد، در حالی که طراحی nEUROn روی عملکرد آن در همکاری مستقل با هواپیما‌های سرنشین‌دار، به عنوان خلبان همراه قابل‌اعتماد تاکید دارد. هر دو هواپیما با موفقیت آزمایش شدند و نخستین پرواز خود را به ترتیب در سال‌های ۲۰۱۳ و ۲۰۱۲ انجام دادند.

سال ۲۰۱۴، قراردادی بین فرانسه و بریتانیا امضا شد تا توسعه آن‌ها را با سیستم جدید Future Combat Air؛ یک پهپاد جنگنده اروپایی ترکیب کنند. با این حال، این قرارداد پس از برگزیت لغو شد. نام FCAS بعداً برای برنامه‌های جت جنگنده نسل ششم Dassault-Airbus و BAE-Leonardo انتخاب شد. از سال ۲۰۲۰، به نظر می‌رسد پروژه تارانیس با پروژه تِمپِست انگلستان ادغام شده، در حالی که nEUROn همچنان تحت آزمایش است.

بوئینگ ام‌کیو-۲۸ گوست بت

این پهپاد که توسط بوئینگ استرالیا ساخته شده یک UCAV است که هوش مصنوعی را در خود جای داده و توانایی برقراری ارتباط با جنگنده‌ها و بمب‌افکن‌های نسل ششم را دارد.

این خلبان همراهی وفادار با برد بیش از ۲۰۰۰ مایل دریایی و شعاع رزمی ۹۰۰ مایل، مجهز به بسته‌های حسگر یکپارچه توکار برای تسهیل عملیات اطلاعاتی، نظارتی، اکتساب هدف و شناسایی و همچنین ماموریت‌های تاکتیکی و هشدار اولیه خواهد بود.

انتظار می‌رود بوئینگ ام‌کیو-۲۸ گوست بت با نیروی هوایی سلطنتی استرالیا در بازه زمانی ۲۵-۲۰۲۴ عملیاتی شود. چهار واحد از آن در حال حاضر ساخته شده است. نیروی هوایی ایالات متحده نیز در حال بررسی دستیابی به این سیستم است.