"تس" کوچکترین سیاره فراخورشیدی را کشف کرد
تاریخ انتشار: ۱۰ تیر ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۴۲۴۶۴۳۳
تلسکوپ فضایی تس ناسا در حال حاضر کوچکترین سیاره فراخورشیدی را که تا به امروز دانشمندان موفق به یافتن آن نشده بودند، کشف کرد و همچنان نیز به جستجوی خود برای پیدا کردن سیارات کوچکتر از سیاره کشف شده، ادامه میدهد.
تس در مأموریت اخیر خود در "سیستم ال ۹۸-۵۹" (L ۹۸-۵۹ system) سیاره فراخورشیدی موسوم به "ال ۹۸-۵۹ بی " (L ۹۸-۵۹ b) را کشف کرده است که ۸۰ درصد کوچکتر از زمین است و ۱۰ درصد کوچکتر از سیاره کشف شده پیشین است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
این سیاره ۳۴.۶ سال نوری از زمین دور است و تمام سیارات تاکنون کشف شده که" ۵۹ سی " (۵۹ c) و" ۵۹ دی " (۵۹ d) نام دارند بزرگتر از این سیاره هستند. دو سیاره فراخورشیدی پیشین در "منطقه زهره " (Venus zone) قرار دارند.
تلسکوپ فضایی تس سیارات را با استفاده از روش گذر شناسایی میکند. گذر (Transit) در اصطلاح نجوم، هنگامی رخ میدهد که جرم کوچکتری از مقابل قرص جرم بزرگتری در آسمان عبور کند.
تس نخستین مطالعات خود را تا اواخر ماه ژوئیه تکمیل میکند و پس از آن اطلاعات جامعی را در اختیار دانشمندان قرار خواهد داد.
البته تمام سیاراتی که تس کشف کرده است کوچک نیستند برای مثال سیاره فراخورشیدی "کپلر ۳۷ بی " (Kepler-۳۷ b) که توسط تلسکوپ فضایی تس کشف شده بزرگتر از ماه است.
تلسکوپ فضایی تس
ماهواره نقشهبردار فراخورشیدی گذران یا به اختصار تس (TESS) یک تلسکوپ فضایی ساخت ناسا است که ۱۹ آوریل سال ۲۰۱۸ میلادی به فضا پرتاب شد. به عنوان ادامهٔ برنامه کاوشگران، هدف تس جستجوی سیارههای فراخورشیدیِ بیشتر در فضایی ۴۰۰ برابر پوشش مأموریت کپلر٬ با استفاده از روش گذر است که در کهکشانهای دیگر به ویژه در مدار ستارههای پر نور اطراف خودشان در فاصلهای که امکان حیات در آن وجود داشته باشد قرار دارند. هدف مأموریت تس در مرحلهٔ نخست تمرکز بر درخشانترین ستارگان نزدیک به زمین برای بررسی آثار گذر سیارههای فراخورشیدی در پیرامون آنها در طول دو سال است. پروژه تس از مجموعهای از دوربینهای گستردهای برای انجام یک بررسی همهجانبه استفاده خواهد کرد. با استفاده از تس، ممکن است توده، اندازه، تراکم و مدار یک گروه بزرگ از سیارات کوچک، از جمله نمونهای از دنیای سنگی در مناطق قابل سکونت ستارگان میزبان، مطالعه شود.
سیاره فراخورشیدی
سیارهٔ فراخورشیدی یا سیارهٔ غیرخورشیدی (Exoplanet یا Extrasolar planet) سیارهای است که خارج از سامانه خورشیدی قرار دارد و به دور یک ستاره (غیر از خورشید) در حال گردش است. نخستین شناسایی علمی وجود یک سیارهُ فراخورشیدی در سال ۱۹۸۸ انجام شد با این حال، نخستین تأیید در سال ۱۹۹۲ صورت گرفت.
منبع: پارسینه
کلیدواژه: علم و فناوری ناسا تلسکوپ فضایی سیاره فراخورشیدی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.parsine.com دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «پارسینه» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۴۲۴۶۴۳۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
ناسا ردپای حیات بیگانه را در مریخ کشف کرد
مریخنورد «کنجکاوی» ناسا ردپای گاز متان را در سیاره سرخ یافته و دانشمندان را یک گام به کشف حیات بیگانه نزدیکتر کرده است.
به گزارش ایسنا، ناسا گازی را در مریخ شناسایی کرده که توسط موجودات زنده روی زمین تولید میشود و با این کشف، دانشمندان را درباره ذخایر پنهانی سیاره گیج کرده است.
به نقل از دیلی میل، مریخنورد «کنجکاوی» (Curiosity) یک جریان ثابت را از متان شناسایی کرد که از «دهانه گیل» (Gale Crater) در زمانهای متفاوتی از روز ظاهر میشد و به صورت فصلی در نوسان بود. این جریان گاهی اوقات به ۴۰ برابر بیشتر از حد معمول میرسید.
اگرچه ناسا هنوز حیات را در مریخ پیدا نکرده است، اما دانشمندان این آژانس فضایی معتقدند منبع آن از اعماق سیاره میآید.
نظر دانشمندان این است که متان میتواند زیر نمک جامد قرار بگیرد و تنها زمانی از آن خارج شود که دما در مریخ افزایش یابد یا این که کنجکاوی روی پوسته مریخ بچرخد و آن را بشکافد. این مولکول ساده که از یک اتم کربن و چهار اتم هیدروژن تشکیل شده است، روی زمین معمولا نشانه حیات است. حیوانات هنگام هضم غذا گاز متان تولید میکنند.
مریخنورد کنجکاوی ناسا از سال ۲۰۱۲ روی سطح مریخ پرسه میزند و در همه این مدت، گیجکنندهترین چیزی که پیدا کرده، جریان ثابت متان بوده است که از دهانه گیل میآید.
یک قسمت از دهانه گیل که از آن متان بیرون میآمد، تنها نقطه از این سیاره بود که کنجکاوی در آن گاز را شناسایی کرده است، اما کنجکاوی هیچ نشانه مشخصی را از وجود حیات در مریخ ندیده است؛ برای مثال، یک گاو یا افرادی که فقط مقدار زیادی کلم بخورند.
دانشمندان طی بررسیهای آزمایشگاهی در شرایط مشابه خاک مریخ توانستند آنچه را که ممکن است اتفاق بیفتد، شبیهسازی کنند. طی این مدت طولانی، نمکها از اعماق زیر سطح سنگی و غبارآلود سیاره بیرون میآیند.
این نمکها که پرکلرات نام دارند، در مریخ به وفور یافت میشوند. پرکلراتها سمی هستند و در یخی که زیر سطح سیاره به دام افتاده است، به صورت فراوان وجود دارند.
یخ به تدریج تبخیر میشود و با عبور بخار نمک از میان رگولیت، مقداری از آن را به جا میگذارد. وقتی مقدار کافی از این نمکها در رگولیت جمع میشوند، نوعی پوسته را تشکیل میدهند که به شن و ماسه یا دانههای قهوه شباهت دارد.
دانشمندان این پژوهش جدید نوشتند: روی مریخ، چنین فرآیندی میتواند به طور طبیعی طی یک دوره زمانی طولانی در مناطق کمعمق همیشه منجمد اتفاق بیفتد و ممکن است نمک در لایه بالایی جمع شود.
در همان زمان که بخار نمک بیرون میآید، متان نیز منتشر میشود. منبع این انتشار هنوز ناشناخته است. این منبع میتواند ناشی از موجودات زنده یا ناشی از فرآیندهای زمینشناسی زیر سطح سیاره باشد که هنوز برای دانشمندان نامرئی هستند.
در هر حال، این متان از هر کجا که بیاید، زیر پوسته نمک به دام میافتد. دانشمندان با پمپاژ غلظتهای متفاوتی از پرکلرات به رگولیت شبیهسازیشده مریخ دریافتند که سه تا ۱۳ روز زمان برای تشکیل شدن این پوسته نفوذناپذیر کافی است. برای ایجاد یک پوسته نمک جامد نیز به غلظت پنج تا ۱۰ درصد پرکلرات نیاز بود.
دانشمندان گاز نئون را به عنوان جایگزین متان به زیر پوسته پمپاژ کردند و دریافتند این لایه آن قدر قوی است که گاز زیر آن به دام بیفتد، اما هنگامی که دمای سیاره در زمانهای خاصی از روز یا فصول خاصی افزایش مییابد، این پوسته میشکند و متان را بیرون میفرستد.
آن زمان بود که مریخنورد کنجکاوی، متان را در هوا تشخیص داد. فقط دما نیست که میتواند پوسته را بشکند. پژوهشگران نوشتند: پوسته احتمالا حدود دو سانتیمتر ضخامت دارد که کمی کمتر از یک اینچ است و کنجکاوی به اندازهای سنگین است که بتواند هنگام حرکت کردن آن را بشکند.
این پژوهش در مجله «JGR Planets» به چاپ رسید.