به نقل از «خبرگزاری برنا»

امیدوارم بتوانم اولین مدال پیست بانوان در آسیا را کسب کنم/ هر مسابقه برای دوچرخه‌سواران یک تجربه جدید است

تاریخ انتشار: ۲۹ تیر ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۴۴۶۲۹۱۹

به گزارش گروه ورزشی خبرگزاری برنا؛ فروزان عبداللهی، رکابزن آینده‌دار تیم ملی دوچرخه‌سواری ایران در گفتگو با خبرنگار برنا درخصوص وضعیت دوچرخه‌سواری بانوان بیان کرد: ماه گذشته به تور بین المللی چین اعزام شدیم، تیم‌های بسیار خوب و قوی آسیایی هم در آن شرکت کرده بودند. از اروپا و آمریکا هم تیم‌هایی حضور داشتند و طبیعتا وقتی تیم‌های خوب و نفرات قوی حضور داشته باشند، سطح مسابقه ناخودآگاه بالا می‌رود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

علاوه بر آن مسیر مسابقه خیلی تکنیکی و برای ما سنگین بود چون شاید ما در طول سال امکان این را نداشته باشیم که در تورهای مختلف شرکت کنیم و این مسیرها را تجربه کنیم. کم پیش آمده که  در مسابقات بین المللی شرکت داشته باشیم، طبیعتا تجربه بزرگی برای ما بود. با وجود این که سطح مسابقات خیلی سنگین و بالا بود، بچه‌ها نتایج خیلی خوبی کسب کردند.

وی افزود: ما تمام تلاش خودمان را کردیم و نسبت به مسیر سنگینی که وجود داشت نتیجه خوبی کسب کردیم اما این تور در روند پیشرفت ما را از لحاظ فکری و ذهنی یک مرحله بالاتر برد. این که چگونه تمرین کنیم، چگونه فاصله‌ها را جبران کنیم، سطح دوچرخه سواری ایران تا چه حدی است و ... . وقتی رکابزنان در مسابقات بیشتری شرکت می‌کنند و خود را با افراد دیگر بیشتر در رقابت ببینند، متوجه می‌شوند که چه روند تمرینی را باید پیش بگیرند تا نقاط ضعف خودشان را پوشش بدهند و هر مسابقه برای دوچرخه سوار یک تجربه جدید است.

عبداللهی عنوان کرد: هرچقدر سطح رقابت بین خودمان بالاتر رود، طبیعتا می‌توانیم در عرصه‌های بین المللی بیاییم و بیشتر بدرخشیم اما زمانی که سطح رقابت پایین باشد، نمی‌توانیم فشارهای لازم را بیاوریم و آن انگیزه را به دست بیاوریم که باید بیشتر تمرین کنیم. از زمانی که اعزام به تورها آغاز شد، سطح مسابقات لیگ و قهرمان کشور بالا رفته است. الان بچه‌ها تمرینات تخصصی رشته‌های خود را پیگیری می‌کنند و اگر روند ادامه پیدا کند، بانوان دوچرخه سوار آینده خیلی خوبی را در عرصه‌های بین المللی می‌توانند رقم بزنند. نتیجه گرفتن در بخش بانوان راحت‌تر از آقایان است، اگر این روند و روال را پیش بگیریم، شاید در آسیا بتوانیم حرف اول را بزنیم.

رکابزن تیم ملی اظهار داشت: خیلی امیدوارم که بتوانم اولین مدال پیست بانوان در آسیا را کسب کنم. اولین مدال بخش جاده را سمیه یزدانی کسب کرد و دوست دارم در پیست هم این مدال را من بگیریم تا آغازی برای مسابقات پیست باشد. دوچرخه سواری یک رشته‌ بسیار سخت و سنگین است و برای رسیدن به هدف‌ها خیلی چیزها مانند یک پازل باید کنار هم قرار بگیرند. امیدوارم برای من هم این پازل کنار هم قرار بگیرد تا بتوانم به هدف خود برسم.

وی تصریح کرد: تبانی کردن در مسابقات نسبت به قبل بهتر شده است، به دلیل این که دعوت به اردو یک مقدار سخت تر شده و مربی تیم ملی در مسابقات حضور دارد و شرایط را می‌بیند که چه کسی چه کار می‌کند. اما هنوز یک سری همکاری‌ها دیده می‌شود. البته در بخش جاده رشته دوچرخه سواری تیمی کار کردن طبیعی است اما در بخش پیست مسابقات قهرمانی آسیا هیچ تیمی یار کمکی ندارد. این موضع را باید از خودمان شروع کنیم و هر کس شخصی برای خود بجنگد و کسی که سرتر و برتر است در این رشته بالا بیاید.

عبداللهی گفت: تیم باشگاهی وجود ندارد و همین مسابقات توری که اعزام شدیم، اگر فدراسیون تیم ملی را نمی‌فرستاد، تیم باشگاهی وجود نداشت تا در قالب آن حضور پیدا کنند. بعضی نفرات روابط خوبی دارند و می‌توانند خود را در تیم‌های خارجی جا کنند اما همه این شرایط را ندارند. امیدوارم اسپانسرها بانوان را حمایت کنند چون ما هم باید از یک جایی شروع کنیم. شاید در یکی دو مسابقه نتیجه خوبی نگیریم اما نهایتا نتایج مطلوبی به دست می‌آید.

خبرنگار: پرفام ذاکرانی

منبع: خبرگزاری برنا

کلیدواژه: خبرگزاری برنا پیست فدراسیون دوچرخه سواری

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.borna.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری برنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۴۴۶۲۹۱۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

بانوان پلیس؛ مامن زنان آسیب دیده/ کسب ۴۰ مدال ورزشی

خبرگزاری مهر، گروه استان‌ها- سمیه اسماعیل زاده: یک نفس از سالن مسابقات تیراندازی تا نزدیکی‌های حرم امام رضا (ع) دویده بود، باجه تلفنی را دید و اولین حرفش با بغض و شوق و اشک این بود: «مادر مسابقه را بردم».

از آن روز، نزدیک به ۲۴ سال می‌گذرد و این قهرمانی‌ها ادامه دارد و این روزها نیز، خبر کسب مقام قهرمانی‌اش در مسابقات تیراندازی نیروهای مسلح کشور را می‌توان در رسانه و کانال‌های مجازی شهرستان سوادکوه دید؛ درست چند روز قبل از مسابقه بود که از او وقت مصاحبه خواستم و تنها باشگاه تیراندازی شهر زیراب محل ملاقاتمان شد.

هوا تاریک شده بود و پیش از او وارد باشگاه شدم، باشگاهی که عایداتش وقف معلولان و جانبازان است و مدیریت آن را نیز رمضان صالح‌نژاد که قهرمان پارالمپیک تیراندازی و جانباز ۷۰ درصد است بر عهده دارد.

وارد باشگاه می‌شود و اولین مواجه رو در رویم با تنها بانوی سرهنگ پلیس سوادکوه، محجوبه بهاری، کسی که همزمان هم ابهت یک سرهنگ پلیس را دارد و هم عطوفت یک بانوی مهربان.

بعد از سلام و احوالپرسی، تپانچه مخصوص تمرین تیراندازی را می‌گیرد و با هم به سالن تیراندازی می‌رویم؛ سالنی که شاید اگر در کودکیِ او در شهر وجود داشت، استعدادش در عرصه تیراندازی زودتر کشف می‌شد و علاوه بر مقام‌های کشوری، با کسب مقام در مسابقات بین‌المللی می‌توانست برای کشور افتخارآفرینی کند و خودش می‌گوید: این سالن کم نظیر در استان، با فداکاری استاد صالح‌نژاد که سرمایه‌اش را وقف کرده، ساخته شده و ایجاد امکانات برای استعدادیابی فرزندان این شهرستان، همت مسؤولان را می‌طلبد و در رابطه با من نیز، آنچه که اکنون هستم، به مدد دانشگاه افسری نیروی پلیس است که استعدادم در این عرصه کشف شد و از نیروی انتظامی ممنونم.

اتفاقی که انتخابش شد

ماجرای پلیس شدنش انگار سرنوشتش بود؛ مادرش عقیده داشت که درس باید پیش‌زمینه کار باشد و همین باعث شد که او برای رتبه خوب، دو سال پشت کنکور بماند و زمانی که رتبه خوبی آورد، مصادف با سالی شد که دانشگاه علوم انتظامی برای اولین بار پس از انقلاب، جذب نیروی زن داشت و او هم بدون هیچ پیش‌زمینه‌ای، پس از معلمی و پرستاری، این رشته را انتخاب کرد و قبول شد؛ رشته‌ای که به بیان خودش موجب کشف استعدادهایش در ورزش شد، به شخصیتش وجوه جدیدی بخشید و اگر به گذشته برگردد به‌عنوان اولین رشته انتخابش می‌کند.

آمادگی جسمانی یکی از فاکتورهای مهم در نیروهای پلیس است و او یکی از بخش‌های خوب نیروی انتظامی را فعال بودن در حوزه ورزش می‌داند؛ دانشگاه علوم انتظامی، جایی که برای اولین بار با رشته‌های رزمی و تیراندازی آشنا شد و در کنار کارش در نیروی انتظامی، به مدت ۱۷ سال مستمر در لیگ کشوری حضور دارد و حاصلش بیش از ۴۰ مدال رنگارنگ در رشته‌های تیراندازی، والیبال، اسکی و آمادگی جسمانی است.

همه کسانی که به ما مراجعه می‌کنند آسیب دیده هستند و توقع دارند با صبر بالا به حرف‌هایشان گوش کنیم، همراهشان شویم و کمکشان کنیم

سرهنگ بهاری در کنار فعالیت و ورزش مستمر برای موفقیت یک پلیس، به فاکتور مهم معنویات و صبر و استقامت اشاره می‌کند و می‌گوید: همه کسانی که به ما مراجعه می‌کنند آسیب دیده هستند و توقع دارند با صبر بالا به حرف‌هایشان گوش کنیم، همراهشان شویم و کمکشان کنیم؛ پس اولین فاکتور صبر و معنویت است و بعد از آن توان جسمانی بالا که باید با فعالیت مستمر تقویت شود.

در تصور بسیاری کار پلیسی خشن است اما او به احساسات و رقت قلب نیروی پلیس اشاره می‌کند که گاه در مواجه با برخی صحنه‌های تاثرانگیز پلیس‌های مرد و زن، بغض و حتی گریه می‌کنند و می‌افزاید: با وجود این احساسات اما کار ما ایجاب می‌کند که جدی باشیم چرا که اگر جدیت نباشد، تابعیت هم نیست؛ همچون ناظم یا معلمی که برای اداره خوب مدرسه یا کلاس و توجه دانش‌آموز به درس، امر و عتاب دارد و این رفتار دال بر خشونت آنها نیست.

کار در نیروی انتظامی را نه تنها منافی ظرافت زنانه نمی‌داند بلکه بر این عقیده است که دلیل جذب نیروی زن در نیروی انتظامی این است تا آنها بتوانند مامن و پناهگاهی برای بانوان مراجعه‌کننده به مراکز انتظامی باشند و این بانوان راحت‌تر بتوانند مشکلاتشان را بیان کنند؛ امری که از همان اولین مأموریت به آن رسیده است.

اولین تجربه‌های کاری عموماً سخت و پراضطراب است؛ خصوصاً در شغل‌هایی که مردانه می‌نماید و باید ثابت کنی که به‌عنوان یک زن از پس کار بر می‌آیی و اولین تجربه مأموریتی این بانوی پلیس، همراهی با یک زن متهم به قتل و ماندن در کنارش برای یک شب بود؛ از نگرانی‌هایش می‌گوید، اینکه مدام حواسش به این بود که او چه عکس‌العملی دارد و چطور می‌تواند ماموریتش را به درستی انجام دهد اما کم کم به این دید رسید که هرچند او یک قاتل است اما باید با او صحبت انسان‌دوستانه داشته باشد تا همه چیز در آرامش پیش برود و در همان اولین مأموریت پی برد که به پلیس زن نیاز است چراکه حتی یک مجرم زن هم ترجیح می‌دهد که یک همراه پلیس زن داشته باشد.

تمام دخترانی که اطرافش هستند، بواسطه دیدن او علاقمند به حرفه پلیسی هستند، و این بانوی سرهنگ می‌گوید: هر وقت که به مدارس برای صحبت می‌روم؛ ابتدا دخترها از اینکه یک خانم پلیس است، تعجب می‌کنند و بعد کنجکاوانه می‌پرسند که می‌خواهیم پلیس شویم و من واقعیت کار را می‌گویم هم سختی‌ها و هم خوشی‌ها اما به همه (چه دختر و چه پسر) توصیه می‌کنم اول خودشان را بشناسند تا انتخاب درست داشته باشند و بتوانند موفق شوند.

در کنار یک زن موفق، یک مرد خوب وجود دارد

ورزش قهرمانی، کار مدیریتی در نیروی انتظامی، مادری، همسرداری و ارتباطات خانوادگی، وقتی می‌پرسم پیشبرد همه اینها با هم چگونه میسر شده؟ او برنامه‌ریزی، سخت کوشی و حمایت خانواده و همسر را مهم می‌داند و می‌گوید: اول برنامه‌ریزی، وقتی در دانشگاه افسری درس می‌خوانی یک سین کاری هر روز تکرار می‌شود و من بعد از ۲۴ سال همچنان ساعت ۵ بیدار می‌شوم و تا ساعت هفت که سرکار بروم یک سری کارهای مشخص را انجام می‌دهم و بعد از آن هم تا شب برنامه‌ام مشخص است، دوم سختکوشی، پس از قبولی در دانشگاه، در رشته‌های ورزشی مرتبط با کار انتظامی کارت مربیگری گرفتم و وارد مسابقات قهرمانی شدم و خودم را به‌عنوان پلیسی که می‌تواند در این رشته‌ها موفق شود نشان دادم و در کنارش وقتی که صاحب فرزند شدم کنار مسؤولیت کاری، از تلاش در حوزه ورزش دست نکشیدم و کار و ورزش نیز موجب نشد که وظیفه مادری خود را فراموش کنم و البته حمایت مادر و پدرم و همسرم غیرقابل انکار است.

همسرش نیز مانند خودش پلیس و ورزشکار است؛ یک دوست، یک همراه و یک مشوق و به بیان خودش در کنار یک زن موفق یک مرد خوب وجود دارد و می‌گوید: بواسطه ورزش قهرمانی و شغلمان، سفر و انتقالی زیادی داشته‌ایم و در این مسیر، همسر و والدینم بسیار کمک کار بوده‌اند، حتی می‌توانم بگویم من تا قبل از ازدواج، در حوزه ورزش در شهرستانم کمتر شناخته شده بودم و همسرم مبلغ من شد و با وجودی که خودش رزمی کار و قهرمانی جهان دارد اما بسیار سعی کرده است که راه را برای من هموار کند.

یک دلواپسیِ ناب

شهرستان سوادکوه امکانات چندانی ندارد و شهرهای کوچکی مانند زیراب و پل‌سفید، چندان که باید برای بانوان امکانات ورزشی در هر زمان مهیا نیست و همین بهانه‌ای شد تا او و همسرش، زیرزمین خانه‌شان را تبدیل به یک باشگاه کوچک کنند؛ جایی که با هم ورزش می‌کنند و استرس یک روز کاری را می‌زدایند و حتی دختر کوچکشان هم یاد گرفته که انرژی‌اش را آنجا تخلیه کند و به بیان او، ما هر سه باهم در آنجا ورزش می‌کنیم و به هم یاد داده‌ایم که چگونه در کنار هم به آرامش و مسرت برسیم.

سرهنگ بهاری، با تمام ابهت پلیسی و مهارت ورزشی‌اش وقتی از فرزندش صحبت می‌کند، پر از احساس مادرانه و دغدغه می‌شود؛ با وجود گذراندن روزهایی که برای تمرین از دیوار ۳۰ متری با طناب بالا می‌رفته، همواره با ورزش‌های رزمی خود را از نظر بدنی آماده نگه می‌دارد و در مهارت تیراندازی در میان همکارانش حرفی برای گفتن دارد اما در برابر فرزندش پر از دلواپسیِ نابِ مادرانه است و می‌گوید: همیشه در این فکرم که اگر اتفاقی برای من بیفتد فرزندم چه می‌شود؟ چراکه می‌دانم اکنون که من به اینجا رسیده‌ام به مدد حمایت مادر و پدرم بوده است و اولین تماسم پس از پیروزی در مسابقه با مادرم بوده و حالا دوست دارم این حمایت‌ها را برای فرزندم داشته باشم تا روزی او با شوق، خبر موفقیتش را به من بگوید.

کد خبر 6086984