به نقل از «قدس آنلاین»

تجربه موفق برداشتن دیوار پارک‌ها قابل تعمیم به دانشگاه‌ها خواهد بود؟

تاریخ انتشار: ۲۸ مرداد ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۴۸۲۰۴۳۸

ابتدای هفته جاری وزیر علوم از ایده تخریب دیوار دانشگاه ها به منظور تقویت ارتباط این مراکز دانشگاهی با جامعه صحبت می کند. تجربه ای که به گفته برخی موافقان این طرح درباره پارک ها اجرا شده. اما آیا تجربه پارک ها قابل تعمیم به دانشگاه ها هست؟

به گزارش قدس آنلاین، اگر چه با وجود قانون و وعده هایی که درباره اجرای آن داده شده دیوار بزرگ کنکور همچنان در مقابل جامعه و جوانان قرار دارد، اما وزیر علوم اول این هفته برداشتن دیوار دانشگاه ها را وعده می دهد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

برداشتن دیوارهای معنوی یا فیزیکی؟ بسیاری از صاحبنظران برداشتشان این بود که منظور وزیر برداشتن دیوارهای معنوی دانشگاه با جامعه بوده است. ولی فردای آن روز غلامی وزیر علوم با تاکید بر لزوم حذف دیوارهای غیر فیزیکی دوباره حذف دیوارهای فیزیکی را مطرح کرد. او می گوید: دیوارهای فیزیکی در واقع یک بخش اجرایی خاص خودش است و نباید مانع بین دانشگاه و جامعه شود که آن هم نیازها و ضرورت های خاص خودش را دارد. کافی: برداشتن دیوارهای دانشگاه عملی است با وجود مخالفان بسیار این طرح اما محمد کافی، رئیس دانشگاه فردوسی مشهد یکی از موافقان این طرح است. او می گوید: آنچه وزیر علوم در برداشتن دیوار ها گفته عملی و اجرایی است. کافی ادامه می دهد: قطعا این کار شدنی است و شاید یکی از روش هایی که بهتر بتوان درک صحیحی از دانشگاه به جامعه را ارائه داد این باشد که بتوانیم مرزهای فیزیکی را کاهش دهیم و در دراز مدت برداریم. رئیس دانشگاه فردوسی که معتقد است برداشتن دیوارهای پارک ها طرحی موفقیت آمیز بوده است، بیان می کند: پارک ها در سال های گذشته مرز داشتند اما امروزه پارک های عمومی مرزی ندارند. چنین تصوری را هم می توان به دانشگاه ها تعمیم داد. وی با اشاره به اینکه برای ورود و خروج مردم عادی به دانشگاه ها پس از برداشتن دیوارهای آن با تعیین ضوابط قوانینی برای آن وضع کرد، خاطرنشان می کند: یکی از عوامل اینکه دانشگاه ها در اختیار مردم نبوده، دیوار دانشگاه ها بوده است. دیوار مانع دانشگاه و مردم؟!  اما مخالفان این طرح که از جمله آن می توان به روسای دانشگاه های دیگر اشاره کرد معقتدند مگر تاکنون دیوار مانع نزدیک شدن دانشگاه به مردم بوده که حالا خواسته باشیم با حذف آن مردم را با دانشگاه آشتی دهیم. هر گاه اساتید مردمی بودند و دانشجو هم مردمی تربیت شد، خود به خود فضای دانشگاه تبدیل به فضای خانوادگی کل کشور می شود.  با این حال وزیر علوم معتقد است که دانشگاه تحصیلات تکمیلی زنجان نمونه موفق حذف دیوار بوده است.  اما اینکه یک دانشگاه بدون دیوار در زنجان را معیار موفقی بدانیم برای تعمیم دادن طرح حذف دیوار به هزاران دانشگاه کشور جای سوال است. به همین دلیل به سراغ تشکل‌های دانشجویی دانشگاه فردوسی رفتیم تا نظر آن ها را در رابطه با این طرح جویا شویم. مرزبندی‌های ظاهری نشان‌دهنده اهمیت علمی دانشگاه است محمدجواد هاشمیان، مسئول بسیج دانشجویی دانشگاه فردوسی مشهد به خبرنگار قدس آنلاین می گوید: دانشگاهی مبدا تحولات است که تعامل سازنده با جامعه داشته باشد اما مانع تعامل دیوار و حصار دانشگاه نیست. هاشمیان ادامه می دهد: اصلاحات جامعه تابعی از اصلاحات دانشگاه است و اگر محدودیتی در حریم دانشگاه گذاشته می شود برای حفظ محیط دانشگاه از معضلات جامعه و فرصت دادن به صاحبان دانشگاه برای تربیت نقش آفرینان عرصه اجتماع است.  او می گوید: تفکر حاکم بر دانشگاه باید دانشجو را به عنوان یک عضو تاثیرگذار و اهل تعامل وارد جامعه کند نه برداشتن دیوار ها.  مسئول بسیج دانشجویی دانشگاه فردوسی مشهد می افزاید: این مرز بندی های ظاهری نشان‌دهنده اهمیت محیط علمی و آموزشی و قوانین حاکم بر آن است که با هیچ مکان دیگری مثل پارک و امثالهم قابل مقایسه نیست. او ادامه می دهد: البته که نقش دانشگاه تنها تعامل و رابطه با جامعه نیست و نهادها، موسسه ها و گروه های اجتماعی مانند یک زنجیره در جامعه اثرگذارند. تمایز دانشگاه در اینست که این نهاد از یک طرف برگزیدگان و موثران زندگی اجتماعی را پرورش می‌دهد و مراکز حساس را در اختیارشان قرار می‌دهد از طرف دیگر به عنوان مرکز علم و پژوهش جایگاه جامعه را در منظومه جهانی تعیین می‌کند.
برداشتن دیوار دانشگاه‌ها مصونیت دانشجو را به خطر می اندازد رضا رزاقی، دبیر انجمن اسلامی دانشگاه فردوسی مشهد نیز در این رابطه به قدس آنلاین می گوید: روابط عمومی وزارت علوم در گفتگویی اعلام کرد منظور وزیر از برداشتن دیوارهای دانشگاه، دیوارهای اجتماعی و صنعتی آن است. بدین معنا که ارتباط دانشگاه با اجتماع و صنعت تقویت شود.  رزاقی ادامه می‌دهد: اما اگر منظور وزیر برداشتن دیوارهای فیزیکی دانشگاه ها بوده باشد چند نکته لازم است که به آن توجه شود. ابتدا باید پیش از برداشتن دیوارها فرهنگسازی لازم در این زمینه صورت گیرد تا مردم مدل ارتباطی با دانشگاه و دانشجو را فرا گیرند، که این مهم پروسه ای حداقل ۵ تا ۱۰ ساله خواهد بود. دبیر انجمن اسلامی دانشگاه فردوسی مشهد ادامه می دهد: اگر در این زمینه فرهنگسازی لازم صورت گیرد دانشگاه ها می تواند به پایگاه روشنفکری و فرهنگی شهرها تبدیل شوند. وی تاکید می کند: بدون فرهنگسازی فضای دانشگاه تبدیل به فضای عادی شهری می شود.  رزاقی با اشاره به اینکه در فضای فعلی دانشگاه ها هیچ نیروی نظامی و امنیتی حق ورود به آن را نداشته و این امر سبب مصونیت دانشجویان در برابر فعالیت های سیاسی و اجتماعی در دانشگاه ها می شود، می گوید: با برداشتن دیوارهای فیزیکی این مصونیت از دانشجویان سلب می شود چرا که محیط دانشگاه با محیط عادی جامعه تفاوتی پیدا نکرده و نیروهای نظامی و امنیتی به خود اجازه ورود به مسائل را می دهند. وی با بیان اینکه این طرح در دانشگاه های مطرح دنیا موفقیت آمیز بوده چرا که آن ها برای اجرای آن پیوست فرهنگی داشته اند، خاطرنشان می کند: این پیوست فرهنگی متاسفانه در جامعه ما وجود ندارد. دبیر انجمن اسلامی دانشگاه فردوسی مشهد تاکید می کند: برداشتن دیوارهای فیزیکی دانشگاه ها بدون پیش زمینه های لازم هم به ضرر جامعه و هم به ضرر دانشجو و دانشگاه خواهد بود.

منبع: قدس آنلاین

کلیدواژه: دانشگاه دانشجویان

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.qudsonline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «قدس آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۴۸۲۰۴۳۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

تاثیر تحولات جامعه بر میزان توسعه کشور

به گزارش گروه پژوهش خبرگزاری علم و فناوری آنا، دگرگونی‌های اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و سیاسی از مهمترین محور‌های جامعه‌شناسی است و پیدایش این علم با چنین موضوعی پیوند تنگاتنگ دارد و از زمانی که انسان به مفهوم «توسعه» رسید، تعاریف آن در حال تغییر بوده است و پیشتر، مفهوم توسعه را در افزایش تولید ناخالص ملی و رشد اقتصادی دیده است، اما با گذشت زمان دریافتند که رشد اقتصادی تنها یکی از جنبه‌های زندگی انسان است.

اصغر میرفردی (دانشیار جامعه شناسی دانشگاه شیراز) در پژوهشی با عنوان «جامعه‌شناسی و تحولات جامعه ایران: با تأکید بر توسعه» از نیمۀ دوم قرن بیستم، چنین موضوعی تحت حوزه توسعه مورد توجه اندیشمندان اقتصادی و اجتماعی به ویژه جامعه‌شناسان قرار گرفت.

میرفردی می‌نویسد: اﻣﺮوزه ﻣعنای  ﺗﻮﺳﻌﻪ، ﻓﺮآﯾﻨﺪی چند بعدی است و ناظر بر رشد همه‌جانبه در ابعاد مادی، روانی و معنوی، ارتقای جامعه و نظام اجتماعی به سوی زندگی بهتر و انسانی‌تر، ایجاد آینده بهتر برای شهروندان، تأمین آرامش و نیاز‌های مادی جامعه، توجه بیشتر به ارزش‌های فرهنگی و انسانی در نظام اجتماعی و به طور کلی ترقی متوازن اجتماعی و اقتصادی جامعه است.

معنای توسعه در کشورهای توسعه‌یافته و توسعه‌نیافته

این پژوهشگر می‌نویسد: داستان توسعه، برای کشور‌های توسعه‌یافته و توسعه‌نیافته از ابعاد گوناگون همانند نبوده و هم چنان تمایزاتی بین این دو دسته کشور‌ها وجود دارد. معنای توسعه، خاستگاه آن، آهنگ توسعه، کارگزاران توسعه، سبک درون‌زایی و یا برون‌زایی توسعه، توسعه از بالا و یا از پایین و توازن و یا نامتوازنی ابعاد توسعه از موضوع‌هایی است که می‌توان در پیوند با آنها بین کشور‌های توسعه‌یافته و توسعه‌نیافته تمایز قائل شد.

بررسی تحولات توسعه‌ای در ایران از منظر جامعه‌شناختی

به زعم میرفردی رسالت جامعه‌شناسی و جامعه‌شناسان در کشور‌های توسعه‌نیافته، چون ایران در زمینە بررسی تحولات توسعه‌ای، رسالتی سنگین و همزمان، برای کاربست‌های اجرائی امروزین و پژوهش‌های کنونی و آینده، راه‌گشا است.

ایران در پیوند با تمدن نوین با خاستگاه غرب دگرگونی‌هایی را تجربه نموده و هم چنان دگردیسی‌های نوپدیدی را تجربه می‌کند

او در ادامه می‌نویسد: نزدیک به دو سده است که ایران در پیوند با تمدن نوین با خاستگاه غرب دگرگونی‌هایی را تجربه نموده و هم چنان دگردیسی‌های نوپدیدی را تجربه می‌کند. برای پرداختن به تحوالت توسعه‌ای در ایران، بایسته است از منظر جامعه‌شناختی، به این محور‌ها پرداخت.

به گفته این پژوهشگر ضرورت دارد ریشه‌های هویت جامعوی و برساخت واقعیات کنونی جامعه ایران در دو سده گذشته را مرور کرد و به این پرسش پاسخ گفت که از نظر ساختار اجتماعی، جامعە ایران در چه گستر‌ه‌ای قرار دارد: ماهیت جماعت‌گونه دارد و یا روح جامعوی یافته است و اگر ترکیبی از دو روحیه در قابل ردیابی است، کدامیک وزن بیشتری در ساخت و بافتار جامعه ایرانی دارد؟

 مدرنیته و تاثیر آن بر توسعه در ایران

این نویسنده خاطر نشان می‌کند که از زمان تجربه تحولات مدرن و در پی آن، فرایند و برنامه‌های توسعه در ایران، جامعە ایرانی با مسائل و مشکالت بازدارنده توسعه روبه‌رو بوده است. بیش از یک سده از تجربه تحول خواهی و توسعه‌جویی در ایران می‌گذرد، با این وجود، جامعە ایرانی هم چنان در گذار ناتمام توسعه‌ای قرار دارد. با وجود سند‌ها و برنامه‌های کلان توسعه‌ای، ایران به توسعه مطلوب و دستاورد‌های آن دست نیافته است.

این پژوهشگر توضیح می‌دهد که در پرتو تحولات روزافزون فناورانه، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی در سده بیست‌ویکم سازوکار‌ها و اهداف توسعه نیز دست‌خوش دگرگونی‌هایی شده است. جامعۀ ایران نیز از تحولات چندگانه نوین به دور نیست.

مدرنیته با پدیدارسازی آموزش نوین و تغییراتی در فعالیت و زیست‌بوم افراد جوامع گوناگون، مجموعه‌ای از جابجایی‌های انسانی را ایجاد کرده است

در این راستا، یکی از پرسش‌های محوری این است که چشم‌انداز توسعه ایران در این سده چیست و مهمترین چالش‌های فراروی توسعه اقتصاد و اجتماعی ایران در دوران کنونی کدامند؟

به زعم این پژوهشگر مدرنیته با پدیدارسازی آموزش نوین و تغییراتی در فعالیت و زیست‌بوم افراد جوامع گوناگون، مجموعه‌ای از جابجایی‌های انسانی را ایجاد کرده است. این تغییرات، تنها بخشی از دستاورد‌های مدرنیته برای جوامع انسانی بوده است. توسعه به‌سان خواستی مدرن نیز به این دگردیسی‌ها دامن می‌زند.

 تاثیر مهاجرت در جوامع توسعه‌یافته و توسعه‌نیافته

میرفردی در ادامه می‌نویسد: پیامد آموزش و سبک مهاجرفرستی یا مهاجرپذیری در جوامع توسعه‌یافته و توسعه‌نیافته همانند نیست. جامعۀ ایران، از میانە سلسله قاجاریه کمکم با آموزش نوین آشنا شد و آن را تجربه کرد. از دوره پهلوی، گسترش نهاد‌های آموزشی، آهنگ شتابانی یافت و در پی آموزش مدرن و دیگر عناصر نوسازی به ویژه شهرنشینی، سیر مهاجرت داخلی و مهاجرت به خارج افزایش یافت.

 رابطه محیطزیست و توسعه کشور ایران

این پژوهش بیان می‌کند که کشور ایران در منطقه خشک و نیمه خشک کره زمین قرار دارد و میزان کاهش منابع محیط زیستی و تنوع زیستی در آن نگران کننده است. توسعۀ پایدار در پی هم‌پیوندی توسعه با ارزش‌ها و آرمان‌های محیط‌زیستی است و با توجه به شرایط اقلیمی و محیطزیستی ایران داشتن توسعۀ پایدار نه تنها یک مطلوب بلکه یک ضرورت گریزناپذیر است.

میرفردی با اشاره به این نکته که جامعه‌پذیری برای تجربه رفتار محیط‌زیستی و مسئولیت‌پذیری درباره حفظ محیط‌زیست، ضرورت و اهمیت بالایی دارد، می‌نویسد: در این زمینه، به این پرسش پرداخته می‌شود که جامعه‌پذیری سبز در ایران چه جایگاهی دارد و تا چه اندازه چنین جامعه‌پذیری در راستای دستیابی به توسعۀ پایدار در ایران نهادینه شده است؟

در پایان این مقاله بیانی چنین نتیجه می‌گیرد که توسعه در کشور ایران،  توجه به موضوعاتی مانند:  تعامل با اقتصاد جهانی و عدالت اجتماعی، کاهش نابرابری‌های اجتماعی، ارتقای سرمایه اجتماعی،دسترسی عمومی به اطلاعات، کاهش تصدی دولت و گسترش مشارکت مردم در فعالیت‌های اقتصادی، تمرکززدایی، امنیت ملی، تنش‌زدایی در مناسبات بین‌المللی، حفظ محیط زیست، گسترش خصوصی‌سازی و رقابت‌پذیری اقتصادی، تأمین حقوق انسانی و شهروندی، توسعه دانایی‌محور، توسعه صادرات، توجه به تحولات فرهنگی جامعه، ارائه خدمات بهداشتی و درمانی رایگان، برابری فرصت‌های آموزشی، امنیت غذایی، حفظ و شناسایی هویت تاریخی ایرانی، امور زنان، توسعه امور قضایی و نوسازی دولت بوده است.

 

انتهای پیام/