کسی به کُشتی بلیت هواپیما نمی‌فروشد
تاریخ انتشار: ۳۱ مرداد ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۴۸۴۵۹۸۴
آفتاب‌‌نیوز :
خردادماه گذشته بود که نناد لالوویچ، رئیس اتحادیه جهانی، با ارسال نامه‌ای به بهروز نعمتی، سرپرست موقت فدراسیون کشتی، نسبت به بدهی ایران به این اتحادیه هشدار داد و گفت اگر ایران این بدهی‌ها را تسویه نکند، با خطر محرومیت و تعلیق روبه‌رو خواهد شد.
بعد از این اتفاق بود که نعمتی بلافاصله راهی سوئیس شد و به دیدار رئیس اتحادیه جهانی رفت تا با رایزنی‌های لازم بتواند فرصتی برای تأمین و پرداخت این بدهی که رقمی بالغ بر چهار میلیارد تومان است بگیرد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
با توجه به تحریم‌های بین‌المللی ایران در جابه‌جایی ارز، قرار بر این شد که هرکدام از اقساط در اعزام تیم‌های ملی به مسابقات جهانی به صورت نقد به نماینده اتحادیه جهانی پرداخت شود. متأسفانه اما این وعده عملی نشده و با وجود اینکه از آن زمان تاکنون تیم‌های کشتی آزاد و فرنگی نوجوانان و جوانان در دو رویداد قهرمانی جهان شرکت کرده‌اند، اما فدراسیون نتوانسته هیچ پولی را به اتحادیه جهانی بدهد!
بدعهدی مسئولان فدراسیون کشتی در تأمین مطالبات اتحادیه جهانی حالا به جایی رسیده که خطر تعلیق بیخ گوش کشتی ایران است و لالوویچ کشتی‌گیران ایرانی را به محرومیت از رقابت‌های جهانی که انتخابی المپیک ۲۰۲۰ توکیو است تهدید می‌کند.
رئیس اتحادیه جهانی کشتی این‌بار دیگر بدون اینکه نامه‌ای را برای شخص اول فدراسیون کشتی بنویسد، در حاشیه مسابقات قهرمانی جوانان جهان که چند روز پیش در استونی برگزار شده، اولتیماتوم آخرش را به محمداسد مسجدی، سرپرست دبیری فدراسیون داده است. طبق توافقات اولیه حالا تنها یک قسط از سه قسط برای پرداخت این چهار میلیارد مانده و فدراسیون کشتی باید در کمتر از یک ماه؛ یعنی تا ۲۳ شهریورماه که مسابقات جهانی بزرگسالان برگزار می‌شود، بدهی‌اش را بدهد، در غیر این صورت مشخص نیست که چه عواقبی در انتظار کشتی ایران، آن هم در سال قبل از المپیک خواهد بود.
بدهی ۴ میلیاردی، به‌جامانده از فدراسیون قبلی
بر اساس مدارک و مستندات موجود، فدراسیون کشتی چیزی بیش از ۲۷۰ هزار فرانک سوئیس به اتحادیه جهانی کشتی بدهی دارد. این بدهی از سال ۲۰۱۶ و زمان ریاست رسول خادم در فدراسیون کشتی به‌جا مانده و بخشی نیز مربوط به دوران سرپرستی حمید بنی‌تمیم است. طبق اطلاعات به‌دست‌آمده، بدهی به‌بارآمده که با محاسبه نرخ روز ارز چیزی حدود چهار میلیارد تومان می‌شود، مربوط به حق ترانسفر کشتی‌گیران خارجی برای حضور در لیگ باشگاه‌های کشور است.
طبق قانون، به ازای هر کشتی‌گیر خارجی که به لیگ ایران می‌آید، باید دو هزارو ۵۰۰ دلار به اتحادیه جهانی پرداخت شود. ظاهرا فدراسیون کشتی این مبالغ را از تیم‌های باشگاهی دریافت کرده، اما به حساب اتحادیه جهانی چیزی واریز نکرده است. مورد دیگر مربوط به جرایمی است که برای کشتی‌گیران دوپینگی در نظر گرفته شده. البته پیش از این بنی‌تمیم دراین‌باره گفته بود که این جرایم باید توسط کشتی‌گیر دوپینگی مربوطه پرداخت شود، اما عملا چنین اتفاقی تا به حال نیفتاده است، ضمن اینکه طرف حساب اتحادیه جهانی کشتی هم فدراسیون کشتی است و از این‌رو کشتی‌گیران از پرداخت جرایم خود سر باز می‌زنند.
مورد بعدی جریمه‌ای است که برای علیرضا کریمی و مربی‌اش در رقابت‌های امیدهای جهان ۲۰۱۸ در نظر گرفتند. دلیل پرداخت این جریمه باخت عامدانه کریمی مقابل کشتی‌گیر روس برای روبه‌رونشدن با نماینده رژیم صهیونیستی در مرحله بعدی بود. بخش دیگر این بدهی که باید به آن اشاره کرد، مربوط به حق عضویت ملی‌پوشان و داوران برای شرکت در رقابت‌های مختلف و دوره‌های آموزشی است که عدم پرداخت آنها باعث انباشته‌شدن بدهی سنگین ایران به اتحادیه جهانی شده است.
علیرضا دبیر در حالی مسئولیت فدراسیون کشتی را برای چهار سال آینده برعهده گرفته که در بدو ورودش به این مجموعه با دغدغه‌ای بزرگ مواجه شده است؛ دغدغه‌ای که از فدراسیون رسول خادم برجا مانده است. البته باید به این نکته اشاره کرد که خادم در سال‌های حضور در فدراسیون کشتی با جذب بانک پاسارگاد به‌عنوان حامی مالی ثابت تیم‌های ملی قدم مثبت و بزرگی در این رشته برداشت.
در این سال‌ها یکی از افتخارات و دستاوردهای مهم فدراسیون کشتی تأمین منابع مالی بوده است که با جذب اسپانسر‌های مطمئن هزینه‌های سنگینی مانند برگزاری جام‌های جهانی کشتی آزاد و فرنگی و حتی جام باشگاه‌های جهان را با جوایز دلاری هنگفت برعهده می‌گرفت اما اینکه چه اتفاقی افتاده که با وجود چنین امتیاز بزرگی قادر به پرداخت این بدهی نشده، سؤالی است که هنوز هیچ مرجعی به آن پاسخی نداده است. مدت قرارداد همکاری بانک پاسارگاد با فدراسیون کشتی نیز همزمان با کناره‌گیری خادم از ریاست فدراسیون کشتی به پایان رسیده است و در‌حال‌حاضر این فدراسیون اسپانسر هم ندارد.
چهار میلیارد بدهی جهانی در برابر کل بدهی‌ها عددی نیست!
اما این‌همه دردسرهای علیرضا دبیر در روزهای آغازین مدیریتش در این فدراسیون نیست. چندی پیش نیز اعلام شد حساب‌های فدراسیون کشتی به دلیل بدهی‌های مالیاتی سنگین مسدود شده است.
آن‌طور‌که گفته می‌شود، بدهی‌های این فدراسیون در داخل آن‌قدر بالاست که چهار میلیارد اتحادیه جهانی کشتی در برابر آن چیزی نیست: بدهی به ۴۵ میلیارد تومان، این رقم، رقم سنگینی است که بعید به نظر می‌رسد حتی وزارت ورزش و جوانان یا کمیته ملی المپیک به‌عنوان متولیان اصلی ورزش کشور هم بتوانند از عهده پرداخت آن بربیایند.
تیم‌های ملی نوجوانان و جوانان در شرایطی در دو رویداد اخیر قهرمانی جهان شرکت کرده‌اند که هزینه سفر آنها به‌سختی تأمین شده است. شنیده می‌شود هفت آژانس هواپیمایی که تا پیش از این فدراسیون کشتی از آنها بلیت خریداری می‌کرده، در این مدت حاضر نشده‌اند هیچی بلیتی به فدراسیون بفروشند.
فدراسیون کشتی نزدیک به ۹ ماه را بدون رئیس سپری کرد و در این مدت توسط دو سرپرست اداره شد. بی‌تردید باید گفت بخش زیادی از این بدهی ۴۵میلیاردی به تصمیم‌گیری‌های غیر هدفمند سرپرستان فعلی بازمی‌گردد.
سؤال اینجاست که چرا باید در شرایط بی‌پولی این فدراسیون تیم‌های ملی کشتی آزاد و فرنگی با ۴۰ ملی‌پوش به تورنمنت گرجستان بروند؟ مگر در رقابت‌های داخلی این فرصت وجود ندارد که سرمربیان تیم ملی ملی‌پوشان خود را محک بزنند که در هر وزن دو، سه کشتی‌گیر را به تورنمنت بین‌المللی اعزام کنند؟ چه دلیلی وجود دارد که هفت مربی همراه هریک از تیم‌ها به مسابقات اعزام شوند؟ یا اینکه چرا سرپرست روابط عمومی فدراسیون که هنوز از راه نرسیده، باید در این شرایط همراه تیم به استونی برود؟ آنچه مسلم است علیرضا دبیر، به‌عنوان فردی که هم از جنس کشتی است و هم مدیریت در صحنه سیاست را تجربه کرده، باید بهترین تصمیم را در این برهه حساس و سال قبل از المپیک بگیرد؛ چراکه بیش از هر چیز، مدال‌های کشتی است که به‌عنوان ورزش اول مملکت دل مردم را شاد می‌کند. دبیر روز گذشته گفت: «فدراسیون بدهی‌های فراوانی دارد که به موقعش درباره آن به مردم گزارش می‌دهیم تا بدانند ما کشتی را با چه وضعیتی تحویل گرفتیم. تصمیمات لازم اتخاذ شده و نامه‌نگاری خواهیم کرد. ان‌شاءالله که اجازه نمی‌دهیم اتفاق بدی برای کشتی ایران بیفتد. این چهار میلیارد در برابر بدهی‌های فدراسیون عددی نیست! هرروز یک فرد جدید می‌آید و بدهی جدیدی ثبت می‌شود. ما مسابقات جهانی را در پیش داریم و علاوه بر حق ورودی که باید به یورو پرداخت کنیم، باید در هر قسط ۲۰ هزار یورو هم به اتحادیه جهانی بدهیم».
منبع: روزنامه شرق
منبع: آفتاب
کلیدواژه: کشتی فدراسیون کشتی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت aftabnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «آفتاب» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۴۸۴۵۹۸۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
(ویدیو) فوجیان؛ بزرگترین و پیشرفته‌ترین کشتی جنگی چین
نیروی دریایی ارتش چین تنها در ۱۲ سال سه ناو هواپیمابر ساخته است. لیائونینگ در سال ۲۰۱۲ و شاندونگ در سال ۲۰۱۹ معرفی شدند و فوجیان قرار است در سال ۲۰۲۴ یا ۲۰۲۵ وارد خدمت شود. فناوری مورد استفاده در دو ناو هواپیمابر اول که برای نمایش قدرت چین در خارج ساخته شدند، از فناوری پیشرفته ناوهای هواپیمابر عقب‌تر است. آنها فاقد منجنیق پرتاب هواپیما هستند و در عوض از رمپ اسکی برای برخاستن هواپیماها استفاده می‌کنند.
کد ویدیو دانلود فیلم اصلیبه گزارش عصرایران، اکنون، به نظر می‌رسد که ناو هواپیمابر فوجیان، به عنوان پیشرفته‌ترین کشتی جنگی چین تا به امروز، این وضعیت را تغییر خواهد داد.
فوجیان بزرگترین کشتی جنگی چین تا به حال محسوب شده و بنابر گزارش‌ها از فناوری پرتاب هواپیما الکترومغناطیسی جدید بهره می‌برد. این مشابه با آن چیزی است که نیروی دریایی آمریکا در جدیدترین ناو هواپیمابر خود، یعنی یو اس اس جرالد آر. فورد استفاده می‌کند. تلاش و پیشرفت مداوم در هوانوردی دریایی نشان دهنده اشتیاق چین برای تطابق یا حتی فراتر رفتن از توانایی‌های نیروی دریایی آمریکا است.
از خزیدن تا راه رفتن و دویدننخستین ناو هواپیمابر چین، لیائونینگ، در اصل برای اتحاد جماهیر شوروی ساخته شد. اما فروپاشی شوروی در سال ۱۹۹۱، ناقص باقی ماندن این پروژه را به همراه داشت. این کشتی توسط یک تاجر هنگ کنگی از وارث آن، یعنی اوکراین، خریداری و به چین ارسال شد. این ناو هواپیمابر در چین تکمیل و برای خدمت در ارتش چین آماده شد.
لیائونینگ با ۳۰۶ متر طول و ۶۰ هزار تن وزن توانایی حمل حدود ۴۰ فروند هواگرد را دارد که شامل ۲۴ فروند جت جنگنده شنیانگ جی-۱۶ و ترکیبی از هلیکوپترهای ضد زیردریایی و چند منظوره می‌شود.
ناو هواپیماربر لیائونینگ از یک رمپ اسکی برای برخاستن هواپیما استفاده می‌کند. هواپیماها از جمله جنگنده جی-۱۶ پس سوز خود را روشن کرده و سپس از عرشه پرواز به سمت رمپ حرکت می‌کنند. سطح شیب دار هواپیما را به سمت آسمان پرتاب می‌کند و پس از آن نیروی بالابر و پیشرانه کنترل می‌شود تا هواپیما اوج بگیرد.
در شرایطی که ساده و کاربردی است، هواپیما باید سوخت و مهمات کمتری نسبت به برخاستن‌های عادی حمل کند تا با برخاستن از روی ناو دچار مشکل نشود. هواپیماهایی که فاقد پیشرانه‌های توربین پس سوز هستند نمی‌توانند از رمپ اسکی به پرواز درآیند زیرا امکان رسیدن به سرعت کافی برای نگه داشتن خود در هوا پیش از عبور از رمپ اسکی را ندارند.
شاندونگ، دومین ناو هواپیمابر نیروی دریایی چین، از بسیاری جهات یک رونوشت از نسل قبلی خود است، با این تفاوت که به طور کامل در چین ساخته شده است. شاندونگ تمامی کاستی‌های لیائونینگ را دارد، به ویژه استفاده از رمپ اسکی به جای منجنیق برای کمک به برخاستن جت‌های جنگنده. در شرایطی که ناوهای هواپیمابر آمریکا برای بیش از نیم قرن از منجنیق‌های بخار استفاده می‌کردند، چین تخصص لازم برای ساخت آنها را نداشت.
منجنیق‌های بخار مدرن که در دهه ۱۹۵۰ معرفی شدند یک برگ برنده برای نیروی دریایی آمریکا بودند. بخار تولید شده در کشتی به سمت عرشه پرواز هدایت می‌شود، جایی که فشار را در پشت یک سری پیستون متصل به میله‌ای در عرشه پرواز ایجاد می‌کند. زمانی که پیستون‌ها رها می‌شوند، هواپیمای متصل به میله در امتداد شیارهای روی عرشه به سمت جلو حرکت می‌کند تا شتاب لازم برای برخاستن را کسب کند.
نیروی دریایی آمریکا بیش از ۷۰ سال است که از بخار استفاده می‌کند. نیروی بخار به ناوهای هواپیمابر اجازه می‌دهد هواپیما را با تسلیحات و سوخت بیشتری به پرواز درآورند که قدرت آتش و برد بیشتری به آنها می‌بخشد. منجنیق‌ها که مستقل از نیروی هواپیما عمل می‌کنند، می‌توانند به برخاستن هواپیماهای دارای پیشرانه توربوپراپ کمک کنند.
اگر چین خواهان ناوهای هواپیمابر بهتر و کارآمدتر بود، باید نوعی از فناوری منجنیق را برای ناوهواپیمابر فوجیبان تکمیل می‌کرد. و این دقیقا همان کاری است که بنابر گزارش‌ها انجام شده است.
زیر عرشههادر سال ۲۰۱۷، نیروی دریایی آمریکا ناو هواپیمابر یو اس اس جرالد آر. فورد را به خدمت گرفت که کشتی پیشرو ناوهای هواپیمابر کلاس فورد محسوب می‌شود. این کشتی به سامانه پرتاب هواپیما الکترومغناطیسی (Electromagnetic Aircraft Launch System) یا به اختصار ایمالز (EMALS) مجهز است. این سامانه جایگزین منجنیق و فشار بخار شده و از الکترومغناطیس و انرژی جنبشی ذخیره شده استفاده می‌کند.
سیمکشی جایگزین کانال‌های بخار شده و سامانه را به گونه‌ای می‌توان تنظیم کرد تا برای پهپادها نیز قابل استفاده باشد. ایمالز در زمان جنگ می‌تواند برای برخاستن ۲۷۰ هواپیما در روز استفاده شود که ۳۳ درصد بیشتر از منجنیق‌های بخار است. همچنین، این سامانه به طور قابل توجهی کم صداتر است که موجب می‌شود زندگی ملوانان در کشتی کمتر استرس‌زا باشد.
نیروی دریایی آمریکا نخستین نیرویی در جهان بود که از سامانه الکترومغناطیسی استفاده کرد. در سال ۲۰۱۷، گزارش‌هایی حاکی از این که نیروی دریایی چین در حال برداشتن گام‌هایی بزرگ در جهت توسعه سامانه پرتاب الکترومغناطیسی خود است، منتشر شد. این گزارش‌ها با شک و شبهاتی همراه بودند زیرا سامانه ایمالز در ناو هواپیمابر فورد همچنان با برخی مشکلات فنی مواجه بود که رفع آنها به چند سال زمان نیاز داشت.
چین خود را میرسانداخبار مربوط به موفقیت سامانه شبه ایمالز در چین با ساخت سومین ناو هواپیمابر این کشور، یعنی فوجیان همزمان شد. این ناو هواپیمابر با ۳۱۶ متر طول طول دارد. فوجیان در زمان بارگیری کامل ۸۰ هزار تن وزن دارد. نه تنها طراحی و ساخت فوجیان به طور کامل در چین صورت گرفته است، بلکه بزرگترین کشتی جنگی این کشور تا به امروز نیز محسوب می‌شود.
همانند جرالد آر. فورد، فوجیان دارای یک عرشه پرواز زاویه دار است که به ناو هواپیمابر اجازه می‌دهد برخاستن و فرود هواپیماها را بدون این که هواپیمای ورودی و خروجی در مسیر یکدیگر قرار بگیرند، انجام دهد. همچنین، این کشتی جنگی دارای دو آسانسور برای انتقال هواپیما بین آشیانه و عرشه است. قابل توجه‌ترین پیشرفت فوجیان مجهز بودن آن به سه منجنیق است. در مقام مقایسه، ناو هواپیمابر فورد دارای چهار منجنیق است. موفقیت واقعی فوجیان در زیر عرشه پرواز نهفته است: این کشتی از منجنیق‌های الکترومغناطیسی نیز استفاده می‌کند.
سامانه پرتاب فوجیان ظاهرا با مدل آمریکایی متفاوت است. به نظر می‌رسد سامانه چینی با الهام از رانشگر خودروهای الکتریکی شکل گرفته و از یک چرخ لنگر و ویندینگ ویل برای ذخیره و آزادسازی انرژی استفاده می‌کند. پس از آزاد شدن، انرژی ذخیره شده از یک کابل فولادی برای کشیدن هواپیما روی عرشه و کمک به برخاستن آن استفاده می‌کند. چرخ لنگر و ویندینگ ویل از نظر فیزیکی به هم متصل نیستند، در عوض توسط یک کلاچ جریان گردابی که نیروی الکترومغناطیسی قوی ایجاد می‌کند، به یکدیگر پیوند می‌خورند.
در مقام مقایسه، سامانه آمریکایی همچنان پیشرفته‌تر است و قطعات متحرک کمتری دارد. این فقط شامل میله‌ای می‌شود که در کانال مغناطیسی حرکت کرده و هواپیما را همراه خود می‌کشد.
با این حال، استفاده از فناوری پرتاب الکترومغناطیسی یک دستاورد قابل توجه برای کشوری است که نخستین ناو هواپیمابر خود را تنها حدود ۱۲ سال پیش به خدمت گرفته است.
چین و به چالش کشیدن قدرت نیروی دریایی آمریکافوجیان احتمالا طی یک یا دو سال آینده وارد خدمت خواهد شد و تعداد ناوهای هواپیمابر چین را به عدد سه می‌رساند. در شرایطی که این تعداد در مقایسه با ناوگان ناوهای هواپیمابر آمریکا همچنان بسیار کم است، اما تداوم این روند با چنین سرعتی، می‌تواند خیلی زود این فاصله را جبران کند. چین به وضوح در تلاش است تا به سرعت و همزمان هم در کیفیت و هم کمیت به برتری دست یابد. حال، پرسش بزرگ این است: چرا؟
چین تمایل خود را برای ایجاد یک نیروی دریایی به اندازه کافی قدرتمند با هدف بیرون راندن آمریکا از غرب اقیانوس آرام پنهان نکرده است. این کشور همچنین استفاده از زور به منظور پیوستن دوباره تایوان به سرزمین اصلی چین را رد نکرده و ادعاهای ارضی توسعه طلبانه‌ای را در دریای چین جنوبی مطرح کرده است. این وضعیت مشابه دهه ۱۹۳۰ است، زمانی که یک قدرت دیگر آسیایی، یعنی ژاپن، یک نیروی دریایی بزرگ را برای ایجاد و حفظ یک امپراتوری شکل داد. سپس، تنها قدرت بزرگی که می‌توانست آن جاه طلبی‌ها را متوقف کند، آمریکا بود. ممکن است تاریخ در حال تکرار خود باشد.
همسر شهید آیت الله سیدمصطفی خمینی دار فانی را وداع گفت