داریوش اسدزاده که بود؟/ماجرای ازدواج با نوه احمدشاه +عکس و فیلم
تاریخ انتشار: ۳ شهریور ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۴۸۸۴۴۲۹
فرارو: داریوش اسدزاده متولد ۱ آذر ۱۳۰۲ در کرمانشاه، فارغ التحصیل معادل دکترای رشته ادبیات هنر در آمریکا با تایید دانشگاه تهران میباشد، دارنده نشان درجه یک هنر، استاد دانشگاه و بازیگر قدیمی میباشد
پدرش ارتشی و مادرش خانه دار هر دو اهل تهران بود و دو خواهر و یک برادر کوچکتر از خود داشت و تا ۵ سالگی در کرمانشاه بود سپس به تهران بازگشتند و مقطع ابتدایی را در دبستان ترفی و دبیرستان را در دارالفنون به پایان رساند
علاقه به تئاتر از کودکی
علاقه اش به هنر بازیگری از زمانی که به همراه پدر برای تماشای تئاترهای سنتی مثل سیاه بازی میرفت در وجودش شکل گرفت.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
میگفت پدرم برای اینکه مرا تشویق به درس خواندن کند، میگفت: اگر درس هایت را خوب بخوانی شب جمعه میبرمت تئاتر تا نمایش ببینیم
شروع فعالیت هنری داریوش اسد زاده
با نفوذی که پدرش داشت و بواسطه تحصیلات خود در دوره دبیرستان در وزارات دارایی مشغول بکار شد و همزمان در مدرسه هنرپیشکی نیز تحصیل میکرد.
نهایتا در سال ۱۳۲۱ وقتی ۱۹ ساله بود بازیگری و نویسندگی را در تئاتر لاله زار شروع کرد و همان سال با نمایش لیلی و مجمون اولین بار روی صحنه رفت
پدرش، اما مخالف بازیگری اش شد و او مجبور بود پنهانی کار کند.
کد ویدیو دانلود الفيلم الأصليورود اسد زاده به سینما
در سال ۱۳۳۳ وقتی ۳۱ ساله شد بعد از سالها تجربه بازی در تئاتر توانست با فیلم سینمایی همسر مزاحم اولین بار جلوی دوربین برود
همزمان با کار دوم خود در سال ۱۳۳۵ بنام کلاه غیبی از طرف اداره کل هنرهای زیبا که دست داماد شاه بود بعنوان نماینده ایران به فستیوال تئاتر پاریس رفت. او به مدت ۳ ماه از طرف ایران مشغول تحقیق در تئاتر پاریس شد.
بعد از بازگشت از فستیوال پاریس به شدت درگیر تئاتر شد و نزدیک به ۲۰۰ نمایشنامه کارگردانی و بازی کرد تا جایی که آوازه اش توجه هنرمندان آمریکایی را جلب کرد
سال ۱۳۴۶ وقتی ۴۴ ساله بود به دعوت یکی از کمپانیهای فیلمسازی راهی آمریکا شد و در فیلم ‘در آمریکا اتفاق افتاد’ به کارگردانی جواد قائم مقامی ایفای نقش کرد.
اسد زاده از تجربه بازی در آمریکا به ایران بازگشت و در سال ۱۳۵۱ وقتی ۴۸ ساله بود علاوه بر فعالیتهای سینمایی بعنوان هیئت مدیره سندیکای سینمای ایران منصوب شد
مهاجرت داریوش اسد زاده به آمریکا
سال ۱۳۵۵ به تشویق پروفسور دیویدسون جهت مطالعه و تحقیق راهی آمریکا شد. ایشان در زمان اقامت خود در یک مغازه خواربار فروشی و پمپ بنزین سرمایه گذاری کردند، اما در نهایت بخاطر عدم نظارت دچار ورشکستی شد.
او بعد از ۱۱ سال زندگی در آمریکا سال ۱۳۶۵ به ایران بازگشت.
داریوش اسدزاده در سال ۱۳۳۰ وقتی ۲۸ ساله بود با یکی از طرفدارانش بنام هما شاهرخی که از نوادگاه قاجار بود ازدواج کرد، اما به علت عدم بچه دار شدن بعد از ۱۷ سال طلاق گرفتند
استاد در سال ۱۳۴۶ برای دومین بار با سهیلا غزلی ازدواج کرد که ثمره این زندگی دو پسر شد، اما این زندگی هم در نهایت به جدایی و طلاق ختم شد.
آقای اسدزاده در نهایت برای سومین بار در سال ۱۳۷۸ با طاهره خاتون میرزایی در یک مهمانی آشنا شد و حالا سالهاست کنار هم زندگی میکنند.
اسد زاده فرزندانش را از ۸ سالگی به آمریکا فرستاد و حالا آنها با فرهنگ آن ور آبی بزرگ شده اند میگوید یکی ۵۰ سال خوردهای و دیگر ۴۰ سال و خردهای سن دارند.
بازیگری بعد از انقلاب
بعد از بازگشت از آمریکا در سال ۱۳۶۶ با فیلم گل مریم به عرصه بازیگری بازگشت و با سریال سمندون سال ۱۳۷۴ به کارگردانی ناصر هاشمی وارد قاب تلویزیون شد.
شهرت اش، اما بیشتر بخاطر بازی در خانه سبز سال ۱۳۷۵ است.
ایشان بعد از سالها فعالیت در سال ۱۳۷۹ به مدت یکسال رئیس انجمن بازیگران ایران شد و به مدت پنج دوره عضو داوران خانه سینما بود
نویسندگی داریوش اسدزاده
داریوش اسدزاده به نویسندگی و تحقیق و مطالعه نیز بسیار علاقهمند است. او میگوید نوشتن را از ۹ سالگی شروع کردم و اولین نوشتهام در رشد دانش آموز در سال ۱۳۶۹ منتشر شد و از آن زمان جنون نوشتن با من است. تا به حال چندین کتاب در زمینه تاریخ تئاتر و خاطرات از او به چاپ رسیده که در زیر به آنها اشاره شده است.
سیری در تاریخ تیاتر ایران (قبل از اسلام تا سال ۱۳۵۷ شمسی) تهران: آوردگاه هنر و اندیشه، ۱۳۹۰
برگهای خواندنی: گزینشی از رویدادهای تاریخی. تهران: نشر افراز، ۱۳۹۲
تماشاخانه تهران به روایت داریوش اسدزاده. تهران: نشر افراز، ۱۳۹۴
خاطرات تهران (با نام نخستین تهران و خاطراتش) ۱۳۹۷
لالهزار و خاطرات (با نام نخستین از لالهزار تا شانزهلیزه)
داریوش اسدزاده در رونمایی کتابش به نام «خاطرات تهران»
همچنین او در فیلمنامه نویسی نیز دستی دارد و نویسندگی فیلمهای چمدان (۱۳۹۵) و در آمریکا اتفاق افتاد (۱۳۵۰) را به عهده داشته است.
نشان درجه ۱ هنری برای داریوش اسد زاده
آقای اسدزاده در سال ۱۳۹۱ وقتی ۸۹ ساله بود نشان درجه یک هنری را از محمود احمدی نژاد دریافت کرد و سال ه. درس تئاتر و ادبیات تئاتر را در دانشگاه تهران تدریس میکرد.
مستندی از زندگی داریوش اسدزاده
در سال ۱۳۹۵ فیلم مستند «زندگی و دیگر هیچ» به نویسندگی و کارگردانی ابراهیم شفیعی دربارهٔ زندگی داریوش اسدزاده و تقدیر از هفتاد سال فعالیت او در سینما، ساخته شد. در مراسم اکران این فیلم، ابراهیم شفیعی از داریوش اسدزاده به عنوان «پدر معنوی تیم تولید و هنر» یاد کرد.
مراسم اکران فیلم مستند «زندگی و دیگر هیچ»
منبع: فردا
کلیدواژه: داریوش اسد زاده بازیگر خانه سبز
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.fardanews.com دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «فردا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۴۸۸۴۴۲۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
تئاتر، فرصتی تازه برای زندگی است
روز ملی هنرهای نمایشی که همزمان با روز جهانی تئاتر (۲۷ مارس) در ایران برگزار میشود، روزی برای بزرگ داشت هنر تئاتر که بهعنوان هنر مادر در میان هنرهای نمایشی فعالیت میکند.
کاظم نظری، در پیامی به مناسبت روز ملی هنرهای نمایشی، هر روز را روز ِتئاتر دانست؛ چرا که هر روز، انتظاری تازه برای اتفاقی نو و فرصتی تازه برای زندگی است.
در متن پیام مدیر کل هنرهای نمایشی آمده است:
«هفتم فروردین ماه، روز ِملی هنرهای نمایشی، به عنوان حقیقتی ناگزیر و ضرورتی دلپذیر برای همگان است.
ضرورتی که بیش از آن که ایجابی هنری باشد؛ نیاز زندگیِ فردی و مولفهای برای زیستِ ارزشمند اجتماعی است که در ادوار مختلف تاریخی، از دل زمان، عبور کرده و، چون از متن زندگی و بطن تفکر و دغدغههای درونی انسان، برآمده و بالیده است؛ تو گویی همزاد آدمی است و همچون هویت خاص هر فردی، هر متن نمایشی و هر بازی بازیگری نیز روی صحنه یا سطح خیابان، در هیئت آدمی یا در شمایل چیزی یا سایه و پیکرکهایی برساخته از خیال و نخ و پارچه و...، همه و همگی، جهان متفاوت خود را دارند و امضای منحصر به فرد خود را و چه بسیار بودهاند کسان که پیام زندگی را در صحن هنر و بر صحنههای تئاتر، دریافته و با صداقتی شایسته انسان، با مخاطب خود در میان گذاشتهاند و در فرصت کوتاه عمر آدمی، دیگران و خویش را به خیمهزدن و تامل در عرض زندگی و یافتن پاسخی برای چگونه بودن، چگونه ماندن و چگونه رفتن، صرف کردهاند و با اغتنام فرصت، نقشی از خود به صحنه زده و به یادگار بر جای گذاشتهاند تا نام و صدایشان را به یاد داریم و چه بسا به نیکی یاد کنیم؛ چرا که آن چه میماند؛ صدای روشن و هدایتگرِ حقیقت است و نغمه و نقشی که مردم، به یاد میسپارند و باور کنیم که این، تئاتر است که بدون مردم و مخاطبان همیشه آشنای خود، بیتردید سرمایهای ندارد برای ماندن و برای تداوم داشتن.
روز ملی هنرهای نمایشی، روز بازیابی این راز و پاسداشتِ این سرمایه و این نقشآفرینی و شناسایی رمز ماندگاری و نگهداشت حرمت این عرصه و صحنه است در همراهی دستها و اندیشههای تحوّلگرا و معنابخش و جستجوی تئاتر و رسالت بزرگش که به این هنر اصیل و روز آمد و مدرن، هویت و جهت میدهد و از این منظر، هر روز، روز ِتئاتر است؛ چرا که هر روز، انتظاری تازه برای اتفاقی نو و فرصتی تازه برای زندگی است؛ زندگیای که امیدوارانه هر روز میگوید، امّا باز باید بود؛ باید زیست! این روز ِناگزیر، بر تمامی آنانی که در تئاتر، مفهوم والای زندگی و تداوم سربلندی خود و فرهنگ و کشور خویش را جستجو میکنند؛ مبارک باد.»
تئاتر آینهای برای بازتاب جوامع
محمد اله یاری فومنی مدیرعامل بنیاد فرهنگی هنری رودکی نیز در پیامی هفتم فرودین مصادف با روز ملی هنرهای نمایشی را تبریک گفت.
در این پیام آمده است تئاتر آینهای است که همواره در طول تاریخ بازتابی قوی از جوامع ارائه کرده و در کشور ما نیز از دیرباز تا کنون این هنر جلوه و ظهور خاصی داشته است.
هفتم فروردین مطابق با ۲۷ مارس، روز جهانی تئاتر، از سال ۹۶ به عنوان روز ملی هنرهای نمایشی در تقویم رسمی کشور به ثبت رسیده است.
تقارن این روز با ایام نوروز ایرانی و همچنین ماه مبارک رمضان در چرخش ایام را به فال نیک میگیریم؛ چرا که هنرهای نمایشی آئینه و تبلور ایران پرعزت و خانواده هنرمندان تئاتر روایتگر تاریخ و هویت پر مهر و ایمان مستحکم مردمان این سرزمین اسلامی هستند.
بنیاد رودکی به عنوان مجموعهای که یکی ازرسالتهای خود را ارتقای سطح فرهنگ عمومی جامعه و هنر والای تئاتر و خدمترسانی هرچه بیشتر به هنرمندان این رشته میداند، تلاش کرده تا همانطور که در مصوبه شورایعالی انقلاب فرهنگی آمده است، این هنر را به عنوان مقوم فرهنگ و بسترساز ارتقای فرهنگ عمومی جامعه در اولویت خود و بخشهای زیر مجموعهاش قرار دهد.
بدون تردید بنیاد رودکی با امکانات و تجهیزات کم نظیرش یکی از مکانهای شاخص اجرای آثار فاخر نمایشی در ایران است و برای هنرمندان حوزه نمایش که سالهای متمادی در این وادی تلاش کرده و کسب تجربه کردهاند، مکانی ایده آل است که برای اجرای هنر نمایش فاخر مد نظر دارند.
سالن اصلی تالار وحدت، برج آزادی، تالار حافظ و تالار فردوسی زیرمجموعههای بنیاد رودکی هستند که امکان اجرای آثار نمایشی متنوعی را برای هنرمندان فراهم کرده است.
امید است با سرلوحه قراردادن شعار عدالت فرهنگی دولت مردمی با حضور اهالی فرهیخته فرهنگ و هنر شاهد جلوههای باشکوه هنر نمایش ایرانی و اسلامی در ستایش اندیشه و فرهنگ و تاریخ این ملت پرافتخار باشیم.
باشگاه خبرنگاران جوان فرهنگی هنری سینما و تئاتر