پژوهشگران استرالیایی سلولهای سرطانی را به فضا میفرستند
تاریخ انتشار: ۱۶ شهریور ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۵۰۳۷۸۱۱
به گزارش ایبیسی یک پژوهشگر پزشکی فضایی استرالیایی پس از اینکه آزمایشها در روی زمین نشان دادند که شرایط جاذبه نزدیک به صفر میتواند سلولهای سرطانی کشت داده شده در آزمایشگاه را بکشد، میخواهد این سلولها را برای آزمایش به ایستگاه فضایی بینالمللی بفرستد.
به گفته دکتر جوشوآ چو این سلولها درون وسیلهای کوچکتر از یک جعبه دستمالکاغذی قرار داده و به ایستگاه فضایی بینالمللی در مدار کره زمین فرستاده خواهد شد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
گرچه هنوز معلوم نیست چرا سلولهای سرطانی در فضا به طور متفاوت عمل میکنند، امیدواری بر این است آزمایشگاه در ایستگاه فضایی بر روی این سلولها به شناخت بهتر سرطان و چگونگی درمان آن منجر شود.
ایده فرستادن سلولهای سرطانی به فضا هنگامی به فکر دکتر چو و یکی از دانشجویانش آنتونی کیرلوس رسید که دریافتند قرار دادن سلولهای سرطانی در یک شبیهساز جاذبه پایین در آزمایشگاهشان در دانشگاه تکنولوژی سیدنی باعث کشته شدن بسیاری از این سلولها میشود.
دکتر چو گفت: «ما سلولهای مربوط به چهار نوع سرطان- تخمدان، پستان، بینی و ریه- را در این شبیهساز قرار دادیم و دریافتیم که پس از ۲۴ ساعت قرار گرفتن در شرایط جاذبه پایین ۸۰ تا ۹۰ درصد این سلولهای سرطانی بدون درمان میمیرند.«
این شبیهساز با کاهش دادن جاذبه شرایط بیوزنی در فضا را ایجاد میکند.
این دانشمندان استرالیایی معتقدند که کاهش جاذبه به این علت سلولهای سرطانی را میکشد که ارتباط آنها با یکدیگر را مختل میکند.
فرضیه آنها این است که سلولهای سرطانی در شرایط بیوزنی دیگر نمیتوانند محیط اطرافشان را شناسایی کنند و سلولها وارد حالت مرگ یا خودکشی سلولی یا آپوپتوز میشوند.
البته کارهای بسیاری پیش از فرستادن سلولهای سرطانی به فضا در سال آینده باید انجام شود و ارسال این سلولهای هزینهای ۲۰۰۰۰۰ دلاری خواهد شد.
دکتر چو امیدوار است نتایج امیدوارکنندهای که در آزمایشگاه به دست آورده است در ایستگاه فضایی هم تکرار شود و راه جدیدی برای درمان سرطان به دست آید.
کد خبر 454191 برچسبها ایستگاه فضایی بینالمللی سرطانمنبع: همشهری آنلاین
کلیدواژه: ایستگاه فضایی بین المللی سرطان
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.hamshahrionline.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «همشهری آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۵۰۳۷۸۱۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
بررسی عوامل خارجی و داخلی در کاهش انگیزه پژوهشگران
دانشمند یک درصد دنیا معتقد است عوامل داخلی و خارجی که شامل تحریم بینالمللی و تحریم داخلی است موجب شده است تا پژوهشگران برای نگاشتن مقاله در پایگاه استنادی و پژوهش های کاربردی با موانع زیادی رو به رو شوند.
علی ملکی، دانشمند یک درصد برتر جهان در گفتگو با ایسنا، درباره علل کاهش مقالات علمی در پایگاه های استنادی گفت: نگاشتن مقاله در پایگاه های استنادی تا دو یا سه سال قبل رشد داشت و رشد علمی خوبی را شاهد بودیم؛ اما در چند سال اخیر به دلیل مشکلات بیرونی و البته داخلی این رشد افت کرده است. از دلایل بیرونی برخی معتقدند دنیا رشد شتابان و پر سرعت ایران را بر نمیتابد؛ حتی یکگروه تخصصی در دنیا شکل گرفته تا اساتید و پژوهشگران ایرانی را در زمینه علم زمین بزنند و آنان حرف زیادی در زمینه پیشرفت های علمی نداشته باشند.
وی افزود: این گروه تخصصی بین المللی در چند سال اخیر به صورت شفاف به پژوهشگران ایرانی می گویند، مقالات شما به دلیل تحریم های آمریکا یا ممنوعیت های اتحادیه اروپا نمی تواند حتی مورد بررسی قرار گیرد.
وی که در حال حاضر چند سالی است که نفر اول پژوهشی در دانشگاه علم و صنعت ایران است و در کشور هم جزو نفرات اول این حوزه شناخته شده اند، گفت: شاید در این زمینه ملموس ترین اتفاق ها را دیده ام، به این دلیل با صراحت می گویم، درصد چشمگیری از پژوهش های ما با این بن بست ها مواجه شده است. شاید در دو یا سه سال قبل این درصد کمتر بوده ولی در حال حاضر بسیار بالاست.
این شیمیدان برجسته کشور بیان کرد: مقالاتی که برای آن زحمت کشیده شده است و می توانند در رتبه بندی علمی دنیا هم برای کشور افتخار آفرین باشند و مرجعیت علمی کشور را بالا ببرند، متاسفانه با استناد به این تبصره ها، مورد قبول قرار نمی گیرند. خیلی از مجلات معتبر از پژوهشگران و محققان ایرانی همانند کشورهایی چون سوریه، کره شمالی و برخی از کشورهای دیگر، تعهدی مبنی بر اینکه پژوهشگر نباید هیچ امتیازی از دولت جمهوری اسلامی ایران برای مقاله اش دریافت کرده باشد، اخذ می کنند. لذا خیلی از پژوهشگران ما مجبورند غیر واقع بگویند که از امتیازی استفاده نکرده اند تا مقاله ایشان به چاپ برسد. در حالی که حقوق بگیر این دولت هستند. اگر چه ممکن است در اصل راست هم گفته و از هزینه شخصی برای پژوهش استفاده کرده باشند. برای مثال، شخص بنده برای پژوهش های تیمم از هزینه های شخصی قابل توجهی هم استفاده می کنم.
این پژوهشگر برتر با بیان اینکه متاسفانه در سال های اخیر، پژوهشگران برتر به حاشیه رانده شده اند، گفت: بودجه و امکانات پیشگامان علمی و دسترسی به مراکز علمی بین المللی محدود شده است. وقتی گرنت یا پژوهانه اساتیدی محدود می شود، ارتباط علمی او با دنیا کم می شود. این اساتید میتوانستند علوم جدید را در فرصت مطالعاتی یا کنفرانس ها بدست بیاورند. ولی این امکان از بین رفته است. اساتید اندکی قادر و یا علاقه مند هستند که از محل درآمدهای شخصی خودشان کارهای تحقیقاتی خوبی انجام دهند یا فرصت های مطالعاتی و سفرهای علمی بروند. برای نمونه، در دانشگاهی که فعالیت های تحقیقاتی یک ساله استادی حدود ۲۵۰۰ امتیاز پژوهشی کسب کرده بود و اعتبار قابل انتظار وی طبق فرمول همان دانشگاه، حدود ۷۵۰ میلیون بوده و بر اساس آن هم برنامه ریزی و هزینه کرده است، تنها سقف حدود ۱۰۰ میلیونی در نظر گرفته اند. یعنی مابقی هزینه های صدها میلیونی را انتظار دارند پژوهشگر از منابع درآمدی و حتی وامهای شخصی خرج کند! بنابراین با اینگونه تصمیمات مدیریتی ناپخته و مضر، انجام طرح های تحقیقاتی بلندمدت، مرز دانشی و بخصوص کیفیت آنها بدون شک کاهش می یابد.
وی گفت: در نتیجه رتبه علمی کشور در دنیا هم پایین می آید. متاسفانه در صورت ادامه یافتن این رویکرد انقباضی در حمایت از پروژه های اساتید، دانشجویان و پژوهشگران، در کنار حقوق و مزایای بسیار کمتر در مقایسه با همترازهای علمی بین المللی، پیش بینی می شود طی سال های آتی شاهد کاهش کیفیت علمی فارغ التحصیلان و نتایج علمی و حتی افزایش موج مهاجرت نخبگان و فرار مغزهای کشور هم باشیم. مگر آن که دلسوزان آینده ایران چاره ای عاجل برای این موضوع بیندیشند.
انتهای پیام