ساداتی که بدون روضه سیدالشهداء(ع) منبر نمی‌رفتند
تاریخ انتشار: ۲۰ شهریور ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۵۰۷۱۷۱۲
در فاصله محرم سال ۱۴۴۰ (۱۳۹۷) تا محرم ۱۴۴۱ (۱۳۹۸) چند تن از مجتهدان و مبلغان نام‌آشنا دعوت الهی را لبیک گفته و در جوار رحمت الهی منزل گزیدند. ساداتی که بدون روضه امام حسین(ع) منبر نمی‌رفتند.
خبرگزاری شبستان، گروه قرآن و معارف: مرگ بخشی از طبیعت زندگی انسان ها است و گریزی از آن نیست. هر فردی که به دیار باقی می رود جمعی را اندوهگین و ناراحت می کند و میزان این غم با میزان اثرگذاری و شهرت آن فرد رابطه مستقیم دارد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
در این میان و بنا بر تصریح روایات، درگذشت مبلغان دینی که از آنان تعبیر به علما می شود، تاسف بارتر است، چنان که حضرت محمد، پیامبر اسلام (ص) فرمودند: «إِذَا مَاتَ اَلْمُؤْمِنُ اَلْفَقِيهُ ثُلِمَ فِي اَلْإِسْلاَمِ ثُلْمَةٌ لاَ يَسُدُّهَا شَيْءٌ: وقتی عالمی فقیه، فوت کند در اسلام رخنه و حفره‌ای ایجاد می‌شود که هیچ چیزی نمی‌تواند جای آن را پر کند.»
کشور ما ایران نیز همیشه علمای طراز اول و مبلغان برجسته ای را به خود دیده است که وجودشان مایه خبر و برکت کثیر برای جامعه اسلامی است و با رفتنشان از میان ما گویی تکه ای از پازل علم و فقاهت در ایران اسلامی مفقود شده است.
در حد فاصل محرم سال 1440 (1397) تا محرم 1441 (1398) چند تن از مجتهدان و مبلغان نام آشنا دعوت الهی را لبیک گفته و در جوار حضرت حق سکنی گزیدند. در ادامه گوشه ای از زندگی نامه و خدمات چند تن از این افراد مرور می شود.
آیت الله سید محمد حسینی شاهرودی: وی که فرزند مرجع جهان تشیع، آیت الله العظمی سید محمود شاهرودی بود، در سال ۱۳۰۴ در نجف دیده به جهان گشود و 16 تیرماه امسال در سن ۹۴ سالگی دار فانی را وداع گفت.
وی درس های مقدمات حوزه را نزد پدرش، شیخ علی شهربابکی و شیخ شمس نجفی فرا گرفت. او رسائل و مکاسب را نزد پدرش و کفایة الاصول را نزد میرزا هاشم آملی و شیخ عبدالحسین رشتی شاگردی کرد. از سال ۱۳۶۰ق در درس خارج پدرش حاضر شد و تقریرات درس او را یادداشت می کرد. همچنین از اعضای مجلس استفتاء پدرش به شمار می رفت.
از این مدرس خارج فقه و اصول، آثاری از جمله «ذخیرة المؤمنین لیوم الدین» رساله عملیه به زبان عربی، «رساله توضیح المسائل» رساله عملیه به زبان فارسی، «توضیح مناسک حج» احکام حج به زبان فارسی، «رساله توضیح المسائل» به زبان اردو، کتاب استفتائات فارسی، «رساله مختصر الاحکام» به زبان اردو و«دروس فی احکام النساء» به زبان عربی به یادگار مانده است.
آیت الله حسینی شاهرودی در شمار معاودین بود، مُعاوِدین به ایرانیان ساکن عراق گفته می شود که عمدتا در دهه ۱۳۵۰، دولت عراق، اجازه اقامت شان را در پی اختلافات و درگیری هایی با حکومت محمدرضا پهلوی در ایران تمدید نکرد و مجبور به بازگشت به ایران شدند. از این رو شاهرودی از سال ۱۳۵۹ در قم اقامت گزید.
وی سال ها در سکوت رسانه ای در حوزه علمیه قم مشغول تدریس خارج فقه و اصول بود و شاگردان برجسته ای را در مسیر خدمت به دین اسلام تربیت کرد.
آیت الله سید محمد تقی نقوی: این خادم آستان علوی، مفسر قرآن و شارح نهج البلاغه، یکشنبه، ۱۸ خردادماه در سن ۹۰ سالگی دعوت حق را لبیک گفت.
وی در سال ۱۳۴۸ قمری (١٣٠٨ ش) در شهر قائن به دنیا آمد و در بیت سیادت پرورش یافته و مقدمات را در قائن خواند، سپس در سن ۱۶ سالگی در سال ۱۳۶۴ قمری به مشهد عزیمت و در مدرسه ابدال خان اقامت و ادبیات را نزد مرحوم ادیب نیشابوری به پایان رسانید و سطوح میانی و نهائی را در خدمت مرحوم آیت الله سید احمد مدرس یزدی و کفایه و مکاسب را از مرحوم آیات هاشم قزوینی و حسین فقیه سبزواری آموخته و رسائل را از مرحوم آیت الله کاظم دامغانی فراگرفت. پس از آن به قم آمده و مدت یکسال اقامت و از محضر آیات استفاده و در سال ۱۳۶۸ قمری، به نجف اشرف مهاجرت کرد.
آیت الله نقوی در سال ۱۳۸۸ قمری بنا بر تقاضای برخی از بزرگان و نیاز به جایگاه علمی او در حوزه تهران به این شهر هجرت نموده و به درس و شاگرد پروری در حوزه علمیه تهران و در مدارس مختلف آن پرداخت و در کنار تربیت ستارگان حوزوی و تبلیغ معارف دینی، به نگارش آثاری با موضوعات مذهبی مبادرت ورزید.
«مفتاح السعادة فی شرح نهج‌البلاغه»، «شرح خطبه فدک»، «شرح زیارت جامعه کبیره»، «شرح خطبه غدیر»، «شرح دعای کمیل»، «شرح دعای عرفه» و «ضیاء الفرقان فی تفسیر القرآن» از جمله آثار وی است.
آیت الله تقوی از جمله معدود منبری هایی بود که هرچند در میان خواص و عوام به منبری شهرت داشت اما حقیقت این است که اهل مطالعه و پژوهش بود. سبک منبر وی زبانزد بسیاری از خطبا و مبلغان دینی بود و است.
آیت الله سید ابراهیم جذبی: امام جماعت مسجد روحانی، 20 فروردین ماه بر اثر عارضه قلبی دار فانی را وداع گفت. وی احیاگر دهه ولایت و امامت در استان تهران و از جمله اولین کسانی بود که با درک اهمیت تربیت مبلغان خواهر، حوزه علمیه ای ویژه خواهران در جنوب شهر تهران به نام حوزه علمیه حضرت خدیجه کبری (س) تاسیس کرد.
حجت الاسلام والمسلمین «قربانعلی رحمانی» از دوستان جذبی و از اعضای دفتر آیت الله العظمی سید عبدالجواد علم الهدی درباره ویژگی ها و خدمات امام جماعت مسجد روحانی به خبرنگار ما گفت: آیت الله جذبی آنقدر ولایت مدار و دوستدار امیرالمومنین (ع) بود که زندگی خود را وقف گسترش فرهنگ غدیر در جنوب تهران و مسجد روحانی را به پایتخت جشن های غدیریه در جنوب تهران تبدیل کرد. همچنین سبک کاری ایشان در مدیریت مسجد روحانی، الگویی برای سایر ائمه جماعات است و امیدوارم مراکز مسجدی بتوانند شاخص های چنین سبکی را شناسایی کرده و در قالب یک بسته پژوهشی در اختیار مساجد قرار دهند.
آیت الله جذبی حدود 30 سال در مسجد روحانی امام جماعت بود و منشا خیرات و برکات زیادی -از جمله تاسیس حوزه علمیه خواهران (حضرت خدیجه)، تشکیل صندوق خیریه و مرکز نیکوکاری- در این مسجد شد و همین کارها باعث شد بنا بر اعلام مرکز رسیدگی به امور مساجد، وی جزو برترین ائمه جماعات مساجد استان تهران باشد.
راهی که جذبی در بزرگداشت دهه ولایت و امامت در مسجد روحانی باز کرد امسال به خوبی از سوی حجت الاسلام والمسلمین سید محسن علم الهدی، امام جماعت جدید مسجد روحانی و اعضای هیات امنای این خانه خدا در پیش گرفته شد به طوری که جشن های غدیریه با شکوه بیشتری از سالیان پیش و با سخنرانی جمعی از خطبای مشهور کشور -حجج اسلام و المسلمین سیدحسین مومنی، مهدی ماندگاری، سید حمید میرباقری، محمد جواد حاج علی اکبری، سید حسین مشکوه، سید ابراهیم هاشمیان، علی اکبر نظری منفرد، محمد حیدری کاشانی، ابوالقاسم علیدوست و علی تهرانی- برگزار شد.
کوتاه سخن آنکه آیات حسینی شاهرودی، نقوی و جذبی اگرچه در لبیک به دعوت یار، دیار فانی را ترک گفتند اما راه و رسم آنان در تعظیم شعائر دین به ویژه سوگواری سیدالشهدا (ع) همچنان باقی است. جالب است بدانید که آیت الله نقوی از جمله منبری هایی بودند که در تمام مناسبت های مذهبی حتی ایام سرور اهل بیت (ع) نیز گریزی به روضه حضرت اباعبدالله (ع) می زدند و همیشه تاکید داشتند منبر بدون ذکر مصیبت حضرت حسین علی (ع) برکت ندارد.
پایان پیام/397
منبع: شبستان
کلیدواژه: ماه محرم عزاداری محرم عاشورا عاشورای حسینی تاسوعای حسینی محرم مسجد نماز ظهر عاشورا عزاداری امام حسین ع عزاداری آیت الله نقوی محرم حسینی آیت الله شاهرودی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت shabestan.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «شبستان» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۵۰۷۱۷۱۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
کنایه حناچی به زاکانی؛ آنها که می‌خواهند در پارک قیطریه مسجد بسازند می‌خواهند بگوید ما خیلی دیندار هستیم
به گزارش خبرآنلاین، اساسا مشکل اصلی در مدیریت شهرداری تهران، «خروج از اولویت‌های شهر و نیازهای مردم پایتخت» است؛ آنها که می‌خواهند در پارک قیطریه مسجد بسازند آلودگی هوای تهران، ترافیک و کاهش فضای سبز شهری را نادیده گرفته و می‌خواهند به جای دیگری پیام دهند که ما آدم‌های معتقدی هستیم.
پیروز حناچی در یادداشتی در دنیای اقتصاد نوشت: شهرداری اکنون دنبال ماموریت دیگری غیر از مسوولیت‌های خودش است. مهم‌ترین مساله در مدیریت شهری منابع درآمدی است که عمدتا در شهری مانند تهران، از منابع پایدار پیروی نمی‌کند و از محل ساخت‌وسازها و تراکم‌فروشی و موارد دیگر تامین می‌شود. اما آنچه «حیرت‌انگیز» است اینکه پروژه ساخت ۱۰۰۰ مسجد دیگر در شهر تهران برای تامین منابع مالی نیست بلکه اضافه کردن هزینه برای مدیریت شهر در پایتخت است. چرا که این دست ساخت‌وسازها نه‌تنها درآمدی برای شهر ندارد، بلکه باید برای ساخت و مدیریت و نگهداری آنها هزینه‌هایی نیز از منابع شهرداری صورت گیرد.
مسجدسازی کار مردم است و شهرداری باید این کار را تسهیل کند. بعضی از مناطق در تهران وجود دارند که به شدت تراکم نفر در هکتار یا واحد مسکونی در هکتار آنجا بالاست. ممکن است این مناطق مسجد هم نداشته باشند. آنجا باید مسجد ساخته شود. اما شهرداری باید آنجا کمک کند نه اینکه خودش اقدام کند. مردم به اندازه کافی اهتمام دارند. همه مساجد قدیمی شهر تهران توسط واقفین مردم ساخته شده‌اند. کسی که چنین هزینه‌ای را بر مدیریت شهر و کشور تحمیل می‌کند و بر این ایده یعنی ساخت مسجد در قیطریه اصرار می‌کند، می‌خواهد بگوید ما خیلی دیندار هستیم و همه هزینه‌ها را تقبل می‌کنیم.
در حالی که هدف از ساخت مسجد تولید انسان بهتر است. قرار است انسان نمازخوان بیشتر شود. اگر به چارچوب‌ها و مقدمات توجه نشود به این اهداف دست پیدا نمی‌کنیم.
مدیر قسم یاد می‌کند که در چارچوب قانون، در راستای منافع عمومی شهروندان و به نفع جامعه اقدام کند. اگر قرار باشد تصمیم شهردار تهران خلاف همه اینها باشد و در تضاد با قسامه شهردار و اعضای شورای شهر در ابتدای دوره باشد، نتیجه آن هم مطلوب نیست.
وظایف شهرداری در قانون شهرداری‌ها آمده است. وظایف شهرداری ساخت مسجد نیست. اما شهردار اختیاراتی دارد که اگر مسائلی برای شهروندان مهم است، موضوع عاجل و دارای اولویتی است، می‌تواند حتی یک رقم درشتی از منابع در اختیار به این کار اختصاص دهد. در بخش فرهنگی بودجه مثلا شورا تصمیم می‌گیرد رقمی برای کمک به سمن‌ها، هیات‌های مذهبی و مساجد کمک کند. اینکه چگونه و در کجا این بودجه مصرف شود در چارچوب کدهایی است که در بودجه عنوان می‌شود.
هر جایی که شهرداری تهران برای کمک به مردم وارد شده موفق بوده است. در مساله مسجد اساسا در تاریخ و فرهنگ ایران، ساخت این اماکن به عهده مردم بوده است. یعنی مردم وقف کرده یا برای کار خیر اقدام کرده‌اند. اما وقتی شهرداری در تقابل با خواست مردم قرار گرفته، شکست خورده است. اسم این دست کارها بی‌قانونی است. وقتی شهرداری خارج از چارچوب و برنامه کاری انجام دهد، دارد به شهروندان ضرر می‌رساند. اگر ما شهر را بر مدار بی‌قانونی بگذاریم، سنگ روی سنگ بند نمی‌شود.
اصلی‌ترین سوال این است که کاربری پارک قیطریه چیست؟ فضای سبز! بنابراین حق چنین ساخت‌وسازی در این پارک وجود ندارد. ممکن است مسیر قانونی برای ساخت مسجد هم با فشار و زور و لابی در پارک قیطریه طی شود و کمیسیون ماده ۵ نیز چنین مجوزی داده است. این جزو وظایف شهرداری نیست که خودش مسجد بسازد. اساسا ساخت مسجد در ایران یک مقوله مردمی بوده و از دل موقوفات و امور خیریه بیرون آمده است.
البته مساله فقط مختص تهران و شهرداری تهران نیست. در سراسر کشور چنین بحرانی وجود دارد. سال ۱۳۹۳ دبیر شورای عالی شهرسازی بودم. آن زمان واقعا وضعیت مجوز برای ساخت‌وساز خیلی خراب بود. دولت وظایف حاکمیتی خود را انجام نداده بود. دفتر مقام رهبری آن زمان به بهانه روز درختکاری جلسه‌ای را ترتیب دادند و از همه نهادها و کسانی که با زمین سروکار داشتند، دعوت شد که در این جلسه شرکت کنند. رهبری می‌خواستند بدانند این تخلفات چگونه اتفاق می‌افتد و گزارشی در این زمینه تهیه شد و در آن جلسه ارائه شد.
ما توضیح دادیم که این تخلفات از سوی مردم اتفاق نمی‌افتد. مردم ابتدا جرات نمی‌کنند چنین کاری انجام دهند. کسانی که در قدرت هستند و نهادها و افرادی که به منابع و قوانین و دستگاه‌های کنترلگر دسترسی دارند، این سد را می‌شکنند.
اولین تخلف‌ها را انجام می‌دهند، بعد آرام‌آرام دیگران وارد این چرخه تخلف می‌شوند. نتایج آن گزارش و آن جلسه بسیار جالب بود. بوستان یاس فاطی در لویزان، پادگان قلعه مرغی و مناطق دیگری از نهادهای حکومتی، دولتی، نظامی و امنیتی و... گرفته شد. رهبری در آن جلسه به صراحت گفتند؛ دولت باید جنم داشته باشد. دولت باید کسانی را که این تخلفات را انجام می‌دهند و خارج از قاعده چنین کاری می‌کنند دستگیر کند. ایشان این جمله را آنجا گفتند که حتی اگر خواستند با تخریب طبیعت و زمین‌خواری و... حوزه علمیه بسازند، باید مقابل آنها ایستاد. از این فرصت در دولت استفاده مناسبی شد. تکلیف معلوم بود و ما می‌دانستیم که باید چه کنیم. برای نمونه یک شخصیت ذی‌نفوذ در یکی از شهرهای بزرگ کشور، تلاش داشت محدوده‌ای به شهری که ساکن بود اضافه کند. یعنی با ایجاد بستر برای ساخت‌وساز و خرید و فروش زمین می‌خواستند امکان ساخت مصلی فراهم شود. همین دستور اکید رهبری سبب شد ما مانع این تخلف بزرگ در یکی از شهرهای بزرگ کشور شویم. از این جنس مصادیق در کشور زیاد است.
مسجدسازی در فرهنگ ایران موضوع پسندیده‌ای است. پروراندن انسان‌هایی که نمازخوان باشند، جزو وظایف دینی ماست. اما نظام مدیریت هوشمند می‌داند اولویت برای یک شهر چیست؟
وقتی مردم و البته تمام نظرسنجی‌ها و مطالعات علمی در شهر تهران نشان می‌دهند که آلودگی هوای تهران اولویت اول مدیریت شهر است، باید توسعه حمل‌ونقل عمومی، توسعه فضای سبز، توسعه مسیرهای دوچرخه، توسعه مسیرهای پیاده، کاهش استفاده از خودروی شخصی، استفاده از خودروهای برقی و مواردی از این دست در اولویت قرار گیرند. وقتی از قانون و برنامه در مدیریت شهر سخن می‌گوییم دقیقا منظورمان همین اولویت‌بندی است که در ساخت مسجد از سوی شهرداری تهران لحاظ نشده است. کسی که پارک قیطریه را با این اصرار و با این شتاب روی دست نظام سیاسی می‌گذارد، دارد می‌گوید اولویت‌های من در اداره امور شهر این مسائل است. منظور این است که آلودگی هوا، ترافیک، فضای سبز و... اولویت مدیریت فعلی شهر نیست. این کج‌سلیقگی است که شهرداری قاطی این موضوعات شود و به جای پیگیری اولویت‌های شهر و نیازهای مردم، مسجد بسازد و اداره کند. کار شهرداری در یک کلام مسجدداری نیست. توسعه فضای سبز با توجه به شدت آ لودگی هوا در تهران باید اولویت اول مدیریت شهری باشد. باید حفاظت از درختان به‌خصوص درختان کهنسال در اولویت باشد. در دوره‌ای که مدیریت شهر تهران را به عهده داشتم، جریمه سنگینی برای قطع درختان در نظر گرفتیم.
با این جریمه‌اش نذری ندادیم بلکه چند محدوده در سطح شهر تهران سبز شد. نتیجه این کار ایجاد ۲۰پارک و فضای عمومی و فضای سبز در محدوده قانونی تهران شد. زمین در تهران بسیار گران است. ما عمدتا در مناطق جنوبی شهر و مناطقی که به جهت کمبود فضای سبز مشکل داشتیم، این کار را انجام دادیم. این روند باید ادامه پیدا کند.
* این متن بخشی از یک مقاله درج شده در شماره جدید «تجارت‌فردا» است.
۴۷۲۳۶
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1895467
شلیک ضدهوایی از پادگان ابوذر مربوط به رزمایش پدافندی است