به نقل از «دانا»

پیاده‌روی اربعین، تمرین عاشقان حسینی برای ظهور

تاریخ انتشار: ۲۱ شهریور ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۵۰۸۲۶۹۱

هر چقدر که از واقعه عاشورا می‌گذرد علاقه به کربلا و امام حسین(ع) در بین نسل‌های مختلف بیشتر می‌شود و انسان‌های زیادی در جای جای دنیا تلاش می‌کنند تا در مسیر حسینی قرار گیرند.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از بلاغ، محرم و جریان کربلا زیبایی‌های فراوان دارد که هر کسی می‌تواند سهمی از این زیبایی‌ها را به خود اختصاص دهد تا هم به نوعی در این جریان شریک باشد و هم بتواند دِین خود را نسبت به حضرت سیدالشهدا(ع) ادا کند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

 
برگزاری مراسمات مختلف، اطعام دهی و دسته‌روی از جمله آدابی است که به صورت معمول در ایام محرم برگزار می‌شود، اما در سال‌های اخیر برگزاری مراسم پیاده‌روی اربعین توانسته فصل جدیدی از سوگواری برای شهدای کربلا را رقم بزند تا پیرو مرام جابرابن عبدالله انصاری و حضرت زینب(س) باشند.

در این میان اما افرادی پا را فراتر گذاشته‌اند و از شهر و دیار خود که شاید فاصله هزاران کیلومتری با کربلا داشته باشد را با پای پیاده طی می‌کنند تا ارادت خود را به حضرت اباعبدالله(ع) ثابت کنند.

جعفر خسروی از زائران فریدونکناری است که امسال برای دومین سال پیاپی از این شهر با پای پیاده عازم کربلا شده و درحالی که در سال گذشته تنها بود اما اینبار همسفری به او ملحق شده که با آن‌ها به گفت‌وگو نشسته‌ایم تا ببینم چه رمز و رازی آن‌ها را به این کار وا می‌دارد.

پیاده‌روی کربلا تمرینی برای انتظار فرج
جعفر خسروی در گفت‌وگو با خبرنگار ما اظهار کرد: هدف و شعار ما از مسافرت به صورت پیاده‌روی از شهر فریدونکنار تا کربلا، حفظ محیط‌زیست و همچنین عقب نماندن از مسیر حسینی است که شهدا برای ما به جای گذاشته‌اند.

وی که خود از جانبازان دفاع مقدس است، خاطرنشان کرد: ما در این مسیر پا می‌گذاریم تا در لیست دوست‌داران امام حسین(ع) اسممان درج شود و همچنین راه و رسم شهیدان را زنده نگه داریم.

این زائر کربلا تصریح کرد: در حال حاضر دنیا رنگ و لعاب‌های زیادی پیدا کرده که انسان را به راحتی جذب خود می‌کند و این حرکت پیاده‌روی به انسان کمک می‌کند تا مدت زمانی از رنگ و لعاب‌های دنیایی دور بمانیم.

خسروی که تمثال شهدا بر لباسش نقش بسته است، درباره این کار گفت: باورم بر این است که شهدا زنده‌اند و همین امر موجب شده تا تمثال آنان را بر روی لباسم حک کنم و همیشه احساس کنم که آنان همراه من هستند.

این جانباز دفاع مقدس افزود: شهید حاج حسین بصیر به عنوان سردار، فرمانده و خط قرمز من، شهید امیر منفردی نیاکی به عنوان شهید ارتش، شهید حججی نماد شهدای مدافع حرم و برادر شهیدم حمزه خسروی از شهدایی هستند که در این سفر مرا همراهی می‌کنند.

این زائر کربلا با پیش‌بینی اینکه ۴۰ روز این سفر طول می‌کشد یادآور شد: پیش‌بینی می‌کنیم تا دو روز مانده به اربعین در کربلا باشیم و وصیت می‌کنم در هرکجای این مسیر که از دنیا رفتم همانجا مرا دفن کنند و برای همیشه در حسرت و انتظار کربلا بمانم.

خسروی با بیان اینکه انتظار کربلا لذت‌بخش است اذعان داشت: از سال گذشته تاکنون به انتظار مانده‌ام تا دوباره راهی کربلا شوم و به دنبال این هستم تا این انتظار را در خودم تقویت کنم تا منتظر امام زمان(عج) باشم چراکه اگر ما منتظران واقعی باشیم ظهور محقق می‌شود.

جوانان مسیر سربلندی را برای خود ترسیم کنند
سیدعلی اکبر کاظمی که برای نخستین بار به صورت پیاده‌روی از شهر خود عازم کربلا می‌شود در گفت‌وگو با خبرنگار ما اظهار کرد: درحالی که ۶ بار به کربلا مشرف شدم و پنج بار آن به صورت پیاده روی در اربعین بود اما حدود ۱۰ سال است که قصد داشتم سفر پیاده از شهر خود به کربلا را تجربه کنم اما به دلیل اینکه همراه نداشتم این امر محقق نشد اما وقتی متوجه شدم که آقای خسروی از سال گذشته با پای پیاده به سفر کربلا رفته و امسال هم قصد این کار را دارد، تمام مسائل زندگی خود را رها کرده‌ام تا در این مسیر پا بگذارم.

وی با توصیه به جوانان از آنها خواست که در این حرکت‌ها سهیم شوند و خاطرنشان کرد: هر فرد در جوانی و قبل از اینکه به سن میانسالی برسد باید قدمی برای خود بردارد که البته پیدا کردن مسیر با تشخیص آن شخص است؛ من از شهدا شروع کردم و به این مسیر پا نهادم و امیدوارم جوانان فلش زندگی خود را به سمتی ترسیم کنند که در آن سربلند باشند.

این زائر کربلا به نقل قولی از پدرخانم شهیدش می‌پردازد و یادآور می شود: شهید سیدرضا بابایی از شهدایی بوده که از او نقل می‌کنند همیشه به خواهرش می‌گفت “ما می‌رویم راه شهدا را باز می‌کنیم و شما به راحتی به زیارت سیدالشهدا(ع) می‌روید” و هم‌اکنون می‌بینیم که این امر محقق شده است.

گفتنی است این دو زائر فریدونکناری از روز ۱۴ شهریور حرکت خود را از شهر فریدونکنار آغاز کرده و در زمان انتشار این گزارش به شهر مقدس قم رسیده‌اند و بنابر اذعان خودشان ۴۰ روز این سفر به طول می‌انجامد که به لطف خدا دو روز قبل از اربعین حسینی در کربلا خواهند بود.

به گزارش بلاغ، هر چقدر که از واقعه عاشورا می‌گذرد علاقه به کربلا و امام حسین(ع) در بین نسل‌های مختلف بیشتر می‌شود و انسان‌های زیادی در جای جای دنیا تلاش می‌کنند تا در مسیر حسینی قرار گیرند و خوشا به حال کسانی که به این امر مهم دست پیدا می‌کنند که همانا مسیر حسین(ع) مسیر سعادت است.

انتهای پیام/

منبع: دانا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.dana.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «دانا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۵۰۸۲۶۹۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

لطفا خودخواهانه تردد نکنید!

 رعایت نکردن قوانین در همه زمینه‌ها نشانه زرنگی ما نیست. نشانه بی‌فرهنگی است. این امکانات نیست که با خود آسایش به همراه دارد بلکه استفاده درست از امکانات با خود آسایش و البته آرامش به ارمغان می‌آورد. یکی از این امکانات، وسایل حمل‌ونقل عمومی و مسیر‌های خاصی است که به منظور به حداقل زمان ممکن رسیدن رفت و آمد‌های ما وجود دارد، مثل مترو یا اتوبوس‌های بی‌آر تی متأسفانه به رغم زمان‌بندی مناسب در خدمات‌دهی حمل‌ونقل عمومی، اما عدم رعایت برخی حقوق شهروندی از سوی خود شهروندان باعث می‌شود آسایشی در کار نباشد و همواره ناراضی باشیم و انگشت اتهام را سمت دیگران بگیریم. چندبار تا به حال این انگشت را سمت خود گرفتیم؟! انگار یک خودخواهی مستتر در رفتار عمومی خود داریم! 

خیلی از ما حتی حاضر نیستیم چند دقیقه بیشتر صبر کنیم تا مسافران داخل مترو پیاده شوند و بعد سوار شویم! چند دقیقه تحمل نمی‌کنیم تا به کسی فشار وارد نشود، در نتیجه به هر زور و اجبار و تنشی شده، خودخواهانه و حتی به قیمت بسته نشدن مکرر در مترو، سوار می‌شویم. انگار این همیشه ما هستیم که عجله داریم، دیرمان شده، فرصت‌مان از بین می‌رود، قراری داریم، وقت ملاقات و تعیین قرار با پزشک و مشاور داریم و تنها این ما هستیم که اگر به جلسه نرسیم، مرگ و زندگی‌مان یکی می‌شود، انگار فقط بچه ما تنها در خانه مانده است، عزیز ما روی تخت بیمارستان است و والدین ما نیازمند کمک لحظه‌ای ما هستند، خانه ما را دزد زده یا خطری ماشین‌مان را تهدید می‌کند، کلاس ما فقط مهم است و میهمان ما پشت در مانده است و... دیگران بیکار‌هایی بیش نیستند که جهت تفریح از حمل‌ونقل عمومی استفاده یا در خیابان رانندگی می‌کنند. از هزار نفر شاید تنها یک نفر اینگونه باشد. همه ما درگیری‌هایی در حد و اندازه خودمان داریم و صرفاً سطح دغدغه‌ها تفاوت دارد! 

متأسفانه این نگاه در شیوه رانندگی‌کردن هم بسیار اثرگذار است و تک تک ما در کف خیابان‌های شهرمان از خودخواهی‌های شهروندان به ستوه آمدیم. روز ایمنی حمل‌ونقل بهانه‌ای شده تا درد و دل‌های مشابه را بنویسیم. آن خودخواهی که بالاتر نوشتیم در رانندگی ایرانی‌ها تلفیقی از لجاجت را هم دارد! دقت کردید؟! 
جایی که مخصوص عبور افراد کم‌توان است خودروی شخصی را پارک می‌کنیم و به این فکر نمی‌کنیم که این فرد ناتوان بنا به دلایل مختلف نیازمند فضای بیشتری برای پارک است. اصلاً چرا فکر می‌کنیم فقط این ما هستیم که برای پارک کردن خودروی خود صلاحیت داریم؟!

در خیابانی که فضای پارک خودرو می‌تواند برای چندین ماشین فراهم باشد طوری ماشین را پارک می‌کنیم که نه جلوتر و نه عقب‌تر امکان پارک خودرو وجود نداشته باشد. تنها به فکر خروج راحت و ساده خودمان از پارک هستیم! آیا غیر این است؟! 

عابران پیاده‌ای که قربانی رانندگان بی‌معرفت شدند! بماند که کمتر کسی کارکرد خط عابر پیاده را می‌داند و حقی برای عابران و توقف کامل قائل است، اما حتی روی خط عابر پیاده پارک می‌کنیم. ما حتی داخل پیاده‌رو و مقابل پل و مدخل عابر پیاده پارک می‌کنیم فارغ از این حق که شاید پیرزن و پیرمردی توانایی عبور از بالاتر و پایین‌تر از آن ناحیه را نداشته باشد یا مادری با کالسکه مجبور شود مسیر خود را تغییر دهد که اینگونه امنیت او به مخاطره می‌افتد. 

جایی که سطل‌های زباله مکانیزه قرار داده شده ماشین را پارک می‌کنیم، نه صرف حمل زباله بلکه این حق شهروندان است که به راحتی دسترسی برای ریختن زباله خود داشته باشند. 

شهر‌های بزرگ معضل جای پارک دارد، بسیار خب به خاطر پیدا نکردن جای پارک، ماشین را جایی نگذاریم که برای سایرین ایجاد مزاحمت کند! به خاطر نیم متر پیاده روی کمتر، ماشین را دوبل نگذاریم! برسیم به شیوه رانندگی کردن که همه ما کم و بیش یکی از مصادیق آن هستیم. 

از حاشیه‌های خاکی یا ویژه پارک بزرگراه‌ها از کنار بقیه خودرو‌هایی که دقیقه‌ها است ایستادند به راحتی رد می‌شویم پیروزمندانه عبور می‌کنیم. 

راهنمای ماشین که کلاً دکور و تزیینی است و اعتقادی به آن نداریم. بر عکس، اگر کسی راهنما بزند به جای اینکه مسیر را برای او خالی کنیم بلکه پا را روی پدال بیشتر فشار می‌دهیم تا مبادا چند ماشین از ما جلو بیفتد! 

چرا باید انقدر فاصله را با ماشین جلویی کم کنیم که در نهایت مجبور شویم ترمز بیشتری بگیریم و استرس مضاعف هم به خودروی جلویی و عقبی بدهیم، هم خودمان! چرا وقتی در باند سه اتوبان با سرعت کم در حال حرکت هستیم مسیر را برای خودرو‌هایی که سرعت بالاتری دارند باز نمی‌کنیم؟! چرا فکر می‌کنیم بقیه هم دوست دارند موسیقی که ما گوش می‌دهیم را به اجبار و با صدای بلند گوش دهند؟! گفته می‌شود درصدی از دعاوی و ضرب و جرح به همین فرهنگ رانندگی کردن و عدم رعایت حقوق دیگران برمی‌گردد! 

راستی چرا با خانم‌ها بیشتر لج می‌کنیم؟! چرا با دیدن یک خانم پشت فرمان مشکل داریم؟! با فرض غلط رانندگی نامناسب خانم‌ها، چرا سعی نمی‌کنیم با ایجاد امنیت خاطر و روان به رانندگی بهتر آنها کمک کنیم؟! چرا فکر می‌کنیم با دستپاچه کردن یک خانم به موفقیت در رانندگی و طی مسیر می‌رسیم یا حتی فارغ از نگاه جنسیتی برای همه در رانندگی ایجاد دستپاچگی می‌کنیم. چراغ زدن‌های ممتد در جاده و اتوبان، سبقت‌های نزدیک به ماشین جلویی و... از جمله این موارد است. 

متأسفانه این مثال‌ها فقط به شهر و خودرو‌های شهری و شخصی برمی‌گشت. آمار بالای قربانیان جاده‌ها حکایت دیگری از این مثال‌ها است و این خودخواهی و لجاجت در جاده‌های بین شهری و توسط ماشین‌های سنگین شکل مرگ به خود می‌گیرد. شاید بگوییم مشکل از ماشین‌ها و خودرو سازان است. بله حق با شماست، اما وقتی یک مسیر ما را به سرمنزل مقصود نمی‌رساند باید مسیر را تغییر داد. ایمن‌ترین خودرو‌های جهان هم در سرعت بالا تابوت مرگ هستند. 

بخش اصلی ماجرا مربوط به فرهنگ ما در رانندگی و سیستم حمل‌و‌نقل چه در بعد عمومی، چه ریلی و چه جاده‌ای است. فرهنگ ما استفاده از حمل‌و‌نقل را برای دیگران ایمن یا نا ایمن می‌کند و این صرف رانندگی نیست. یک‌بار برای همیشه یاد بگیریم در مترو و اتوبوس به افراد زل نزنیم. صفحه گوشی بقیه را نگاه نکنیم. داخل وسایل نقلیه عمومی سیگار نکشیم. مکالمات طولانی را در حمل‌ونقل عمومی قطع کنیم. آقایان محترم، چرا انتقام فضای محدود مترو و اتوبوس را از بانوان می‌گیرید و وارد حریم آنها می‌شوید؟! 

موتورسوار محترم که قانون مخصوص به خود را داری، با عبور از چراغ قرمز و ورود ممنوع چرا خود و خانواده دیگری را به خاک سیاه می‌نشانی؟ از پیاده رو تردد نکن. بار بیش از اندازه ظرفیت روی موتور حمل نکن! موتور خود را طوری پارک کن که ماشین‌ها امکان پارک داشته باشند. خیابان‌ها حق مسلم تو نیست که دائماً برای خودرو‌های شخصی بوق و چراغ میزنی (البته توأم با ناسزا) که کنار بروند و تو رد شوی. ما باید طوری رانندگی کنیم که نه سرنشینان داخل خودرو و نه کسانی که بیرون از خودروی ما هستند اعم از عابران پیاده و سایر خودرو‌ها احساس خطر نداشته باشند و با امنیت تردد کنند. همه ما از این مثال‌ها زیاد داریم که شاید اگر قرار باشد همه را بنویسیم، صفحات روزنامه برای آن کم باشد، پس فقط خودمان باید روی فرهنگ خود کار کنیم تا امنیت برای خودمان و سایرین فراهم شود.

منبع: روزنامه جوان

باشگاه خبرنگاران جوان وب‌گردی وبگردی