۱۱ راه‌کار برای غلبه بر اضطراب جدایی در روز اول مدرسه
تاریخ انتشار: ۳۰ شهریور ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۵۱۸۱۳۹۷
کودک نیز نمی‌خواهد شما او را در این محیط غریب و ناآشنا تنها بگذارید و آخرین تلاش‌هایش را برای حفظ آغوش گرم همیشگی شما انجام می‌دهد. اما روشن است که این یک مرحله ضروری برای رشد کودک‌تان است و گریزی از آن نیست. هرچند ممکن است لحظات اضطراب‌آور و سختی را برای شما و کودک‌تان رقم بزند. هرقدر آرام و مطمئن‌تر باشید، به همان اندازه می‌توانید به کودک‌تان کمک کنید تا او هم به آرامش برسد و خاطره‌ای خوشایند از اولین روز تحصیلات رسمی‌اش داشته‌باشد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
آن‌چه در ادامه می‌آید، راهکارهایی عملیاتی برای غلبه بر اضطراب جدایی کودک‌تان در روز اول مهدکودک یا مدرسه است. فراموش نکنید اضطراب کودک‌تان در این موقعیت نه تنها برای او، بلکه برای تمام هم‌سن و سالان‌اش طبیعی است. اما اگر علائم اضطراب او شامل علائم بدنی (دردهای شکمی، سردرد، سرگیجه، کابوس‌های شبانه، تپش قلب، حالت‌تهوع، مشکلات گوارشی، بی‌اختیاری ادرار و …)، دشواری در رفتن به مدرسه، ماندن در کلاس درس، عدم شرکت در فعالیت‌های مدرسه و یا به طور کلی فرار کردن از موقعیت‌هایی که او را دچار اضطراب می‌کند بیش از ۴ هفته ادامه یافت، بهتر است به همراه کودک‌تان به یک روان‌شناس مراجعه کنید.
آن‌چه پیش از شروع مدرسه می‌توانید انجام دهید
پیش از فرا رسیدن روز اول مدرسه کودک‌تان را آماده‌کنید. این‌کار می‌تواند به‌طور چشمگیری اضطرابی که کودک هنگام ترک شما احساس می‌کند را کاهش دهد.
راهکارهایی که می‌توانند به شما کمک کنند عبارت است از:
>> کودک خود را تشویق کنید تا در فعالیت‌ها و برنامه‌های خارج از مدرسه مانند تولد دوستان، سپری‌کردن چند ساعت با اقوام و افراد مورد وثوق والدین یا رفتن به خانه‌ٔ هم‌سن و سالان بدون شخصی که جدا شدن از او برایش اضطراب‌آور است شرکت کند. به او اجازه ندهید با ماندن در خانه از این موضوع اجتناب کند، اما بهتر است متناسب با شناختی که از کودک‌تان دارید این کار را با بازه‌های زمانی کوتاه شروع کنید.
>> کودک‌تان را با فعالیت‌هایی که در مدرسه انجام می‌شود مانند نقاشی‌کشیدن، داستان‌گویی، ورزش کردن و غیره آشنا کنید. برای او تعریف کنید یک روز در مدرسه چگونه سپری می‌شود و بعد با اجرای یک نمایش یا بازی آن را شبیه‌سازی کنید.
>> اگر ممکن است مدتی قبل از آغاز رسمی فعالیت مدارس از فضای مدرسه و کلاس درس به همراه کودک‌تان بازدید کنید تا او با محیط جدید آشنا شود. دیدار با معلم یا کادر مدرسه و برقراری ارتباط اولیه با آنها در این فضای غیررسمی و صمیمانه می‌تواند اضطراب کودک از مواجهه با افراد ناآشنا در روز اول مدرسه را به‌طور قابل ملاحضه‌ای کاهش دهد.
>> تنفس بادکنکی را به کودک‌تان آموزش دهید. این نوع تنفس در زمانی که کودک احساس اضطراب می‌کند، با کاهش ضربان قلب موجب آرامش او می‌شود. از کودک بخواهید چشم‌هایش را ببندد، رنگ بادکنک را انتخاب کند و خود را در حالیکه مشغول بادکردن آن است تصورکند. ابتدا برایش توضیح دهید باد کردن خیلی شدید یا خیلی سریع باعث می‌شود بادکنک از دهانش خارج شود یا بترکد. پس برای بادکردن بادکنک لازم است دم و بازدم را به آرامی انجام دهد. بعد عمل دم را انجام دهد و تا عدد ۴ بشمارد، سپس نفس خود را در سینه نگه‌داشته و تا ۴ بشمارد و در آخر نفس‌اش را به آرامی از سینه خارج کند و تا چهار بشمارد. این کار را ۳ بار انجام دهد تا بادکنک باد شود. همچنین می‌توانید از کودک بخواهید در این مدت به خوراکی‌ها، وسایل و وقایع خوشایندی که به رنگ بادکنک است فکر کند (مثلا اگر بادکنک قرمز است به توت‌فرنگی، آب‌نبات قرمز، شکوفه‌های قرمز و … فکر کند).
آن‌چه روز اول مدرسه می‌توانید انجام دهید
>> صبح روز اول مدرسه را مثل یک جشن کوچک برگزار کنید. می‌توانید کمی قبل از کودک‌تان از خواب بیدار شوید، او را با صبحانه‌ٔ مورد علاقه‌اش سورپرایز کنید و بعد یک عکس یادگاری بگیرید. اجازه ندهید کمبود زمان شما و کودک‌تان را مضطرب کند.
>> اگر خودتان ناراحت و مضطرب باشید یا از اینکه او را در مدرسه تنها می‌گذارید احساس عذاب‌وجدان کنید، کودک‌تان به سرعت متوجه این موضوع خواهد شد. بنابراین تلاش کنید آرام باشید، با تُن صدای آرام با کودک‌تان صحبت کنید و یک روتین خداحافظی جالب اما کوتاه تدارک ببینید و آن را هر روز تکرار کنید. هرگز خداحافظی را طولانی نکنید.
>> هم‌دلانه به احساسات کودک‌تان گوش دهید و به او نشان دهید که احساسات‌اش را می‌فهمید. می‌توانید برای او داستانی از ترس یا اضطراب خودتان در مورد موضوعی را تعریف کنید و به او بگویید که چگونه توانسته‌اید از پس‌اش بربیایید. سپس او را محکم در آغوش بگیرید و صبر کنید تا علائم بدنی اضطراب فروکش کند. لمس بدنی اُکسی‌توسین را آزاد می‌کند و کورتیزول که هورمون استرس است را کاهش می‌دهد. پس قدرت در آغوش گرفتن را دست‌کم نگیرید!
>> در پاسخ به سوال‌هایی نظیر «برمی‌گردی؟»، «کِی می‌آم خونه؟» یک‌بار پاسخی اطمینان‌بخش به او بدهید اما هرگز آن را بارها و بارها تکرار نکنید، زیرا این‌کار تنها جدایی را طولانی‌تر کرده و موجب اضطرابِ بیشتر کودک‌تان می‌شود. به او بگویید «بعد از مدرسه می‌بینمت.»، «حتما بهت خوش می‌گذره و دوستان جدیدی پیدا می‌کنی» و «اگر مشکلی داشتی می‌تونی به (نام معلم‌اش را بگویید) بگویی، حتما کمکت می‌کنه».
>> حتما از کودک‌تان خداحافظی کنید و مخفیانه از جلوی چشمانش غیب نشوید. این‌کار اگرچه ممکن است وسوسه‌کننده به‌نظر برسد اما اعتماد کودک‌تان به شما را به‌طور منفی تحت تاثیر قرار می‌دهد.
>> بردن یک وسیله کوچک دوست‌داشتنی از خانه به مدرسه می‌تواند به کودک‌تان کمک کند. این وسیله می‌تواند کاردستی کوچکی که یادآور یک خاطره خوشایند است، یکی از نقاشی‌های مورد علاقه کودک یا یک مداد عروسکی باشد. بهتر است قبل از این‌کار با معلم مدرسه هماهنگ کنید و به کودک‌تان بگویید آن را در کیف یا در جامیزش نگه‌دارد.
>> می‌توانید با هماهنگی معلم، کودک‌تان را کمی زودتر به مدرسه برسانید تا به او در آماده کردن کلاس و فعالیت‌های روز کمک کند.
* منتشر شده در وبسایت «بیا حرف بزنیم» http://letstalkaboutit.ir
منبع: خبرآنلاین
کلیدواژه: سلامت روان سلامت کودکان رابطه والدین و فرزندان ایالات متحده آمریکا دونالد ترامپ باشگاه پرسپولیس عربستان آرامکو ایران و آمریکا دربی باشگاه استقلال لیگ برتر نوزدهم محمدجواد ظریف
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.khabaronline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرآنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۵۱۸۱۳۹۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
اختلال اضطراب اجتماعی چیست و چگونه درمان می‌شود؟
امان الله قرایی مقدم، جامعه شناس گفت: اختلال اضطراب اجتماعی به ترس از دیده شدن یا قضاوت شدن توسط دیگران در موقعیت‌های اجتماعی اشاره دارد. این اختلال گاهی تحت عنوان هراس اجتماعی هم شناخته می‌شود. اضطراب ترسی است که با پیش‌بینی یک واقعه به وجود می‌آید و هراس هم ترسی غیرمنطقی از برخی اشیا یا موقعیت‌ها است.
وی گفت: شیوع این اختلال در بین زنان بیشتر از مردان است. با این حال، اختلال اضطراب اجتماعی قابل درمان است. گفتگو درمانی، درمان شناختی رفتاری و دارو درمانی می‌توانند تا حدود زیادی به افراد در غلبه بر علائم این اختلال کمک کنند.
وی ادامه داد: افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی به دلیل ترس از قضاوت منفی دیگران، خجالت یا احساس طرد شدن، از برخی موقعیت‌های اجتماعی ترس یا اضطراب دارند.اگر چه تجربه‌ی اندکی اضطراب در موقعیت‌های اجتماعی امری طبیعی هست. اما اختلال اضطراب اجتماعی به اضطرابی گفته می‌شود که شدید باشد و بر زندگی کاری یا شخصی فرد تأثیر بگذارد و حداقل ۶ ماه به طول بیانجامد.
وی مطرح کرد: افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی از اینکه در حضور دیگران مضطرب به نظر برسند و گونه‌هایشان سرخ شود یا احساس نگرانی می‌کنند. به این خاطر که فکر می‌کنند در نظر دیگران نادان به نظر می‌رسند. بسیاری از افراد مبتلا به این اختلال همچنین دارای علائم جسمانی شدید مانند افزایش ضربان قلب، احساس تهوع هستند.
این جامعه شناس تصریح کرد: اگرچه ممکن است که فرد بداند ترس و واکنش‌های جسمانی‌اش افراطی و شدید است، با این حال کنترلی بر روی آنها ندارد و این علائم و واکنش‌ها کاملا به صورت اتفاقی رخ می‌دهند.
وی گفت: عوامل به وجود آورنده‌ی اضطراب اجتماعی در افراد متفاوت است، مانند ملاقات با افراد ناآشنا، صحبت کردن با افراد در محل کار یا مدرسه، سخنرانی در کلاس درس یا در جمع صحبت کردن با صندوقدار فروشگاه درباره‌ی قیمت اجناس، استفاده از سرویس بهداشتی عمومی، خوردن غذا یا آشامیدن در حضور دیگران، اجرای برنامه یا نمایش در مقابل دیگران، بسیاری از افراد مبتلا به این اختلال به دنبال درمان نیستند، زیرا بر این باورند که این مسأله بخشی از شخصیت آنها است. در عوض ممکن است برای مسائل دیگری همانند افسردگی یا مصرف مواد از یک متخصص یا کارشناس کمک بگیرند.
وی گفت: اختلال اضطراب اجتماعی تأثیرات بسیاری بر جسم و روان دارد و باعث بروز علائم جسمانی، عاطفی و رفتاری در فرد می‌شود. این علائم در برخی از شرایط اجتماعی بروز می‌کنند مانند: علائم جسمی همانند سرخ شدن، تعریق، لرزیدن، حالت تهوع، افزایش ضربان قلب و خالی شدن ذهن احساس وحشت یا حملات هراسی ترس و خجالت از تجربه‌ی احساس اضطراب در مقابل دیگران ترس شدید از قضاوت دیگران احساس ترس یا وحشت در موقعیت‌های که با دیگران باید صحبت کنند، به‌خصوص افراد غریبه توجه بیش از حد به جزئیات رفتاری خود در مقابل دیگران و تجربه کردن احساس خجالت یا ناجور بودن مشکل در صحبت کردن در حضور دیگران اجتناب از موقعیت‌هایی که ممکن است باعث اضطراب شوند.
حالت صاف و خشک بدن و صدای ملایم در هنگام تعاملات اجتماعی
وی افزود: مشکل در برقراری یا حفظ تماس چشمی حساسیت به انتقاد، عزت نفس پایین و گفت‌وگوی منفی با خود این علائم می‌توانند بر ابعاد مختلف زندگی روزمره‌ی فرد همانند تحصیل، کار و روابط او تأثیر بگذارد و حتی گاهی آنها را به‌شدت مختل کند. در صورت درمان نکردن این اختلال، فرد ممکن است نتواند توانایی خود را در مدرسه یا محل کار شکوفا کند، زیرا به طور معمول از شرکت در فعالیت‌های گروهی، صحبت در مقابل جمع یا توسعه‌ی روابط خود اجتناب می‌کند.
این جامعه شناس گفت: در شرایط شدید یا مزمن، اختلال اضطراب اجتماعی می‌تواند منجر به ایجاد مشکلات دیگری همانند افسردگی یا مصرف مواد در فرد بشود. در کودکان، علائم این اختلال معمولا در هنگام تعامل با بزرگسالان و همسالان ظاهر می‌شود. احساس اضطراب آنها ممکن است به صورت زیر باشد؛
وی گفت: گریه کردن پرتاب کردن اشیا از روی خشم ، سکوت محض و بی حرکت ماندن، چسبیدن به والدین یا فرد مراقب، جمع شدن به طرف درون بدن خودداری از صحبت کردن در درمان اضطراب اجتماعی روش‌های مختلف درمانی می‌تواند به افراد در مدیریت علائم این اختلال، کسب اعتماد به نفس و غلبه بر اضطرابشان کمک کند. اگرچه بدون پیگیری برای درمان، این اختلال ممکن است در تمام طول زندگی فرد ادامه داشته باشد، هرچند ممکن است در دوره‌های زمانی مختلف شدت آن کم و زیاد بشود.
وی تصریح کرد: درمان شناختی رفتاری یک روش درمانی رایج است. هدف آن کمک به فرد در شناخت و تغییر افکار یا عقاید منفی درباره‌ی موقعیت‌های اجتماعی است. هدف دیگر این روش تغییر رفتار یا واکنش‌های فرد نسبت به موقعیت‌هایی است که باعث به وجود آمدن اضطراب در او می‌شوند. درمان شناختی رفتاری به فرد کمک می‌کند تا متوجه این مسأله بشود که افکار خود او است که می‌توانند نحوه‌ی واکنش و رفتارش را تعیین کنند، نه افکار دیگران.
روش مواجهه درمانی یا مواجهه شناختی هم می‌تواند به افراد مبتلا به این اختلال کمک کند.
وی گفت: اضطراب اجتماعی یک تجربه‌ی کاملا فردی است. نکاتی که به یک شخص کمک می‌کنند ممکن است برای شخص دیگر مفید نباشند. به همین دلیل، بهتر است که فرد روش‌های مختلف را امتحان کند تا ببیند چه روشی برای او نتیجه‌بخش است.
دامنه‌ی تعاملات اجتماعی خود را به تدریج افزایش دهید
وی گفت: افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی معمولا از موقعیت‌هایی اجتناب می‌کنند که می‌توانند احساس اضطراب را در آنها تحریک کنند. اگرچه این رفتار اجتنابی در کوتاه مدت باعث کاهش اضطراب می‌شود، اما این کار می‌تواند اضطراب را در طولانی مدت به‌شدت تشدید کند.
این جامعه شناس ادامه داد: در صورت امکان و در صورت لزوم با کمک یک درمانگر، فرد می‌تواند به‌تدریج خود را در معرض موقعیت‌های اجتماعی که از آنها می‌ترسد قرار دهد و دامنه‌ی تعاملات اجتماعی خود را افزایش دهد. این کار به آنها کمک می‌کند تا تجربه‌ی مثبتی از آن وضعیت داشته باشند.
قرایی مقدم افزود: داشتن تجارب مثبت اجتماعی می‌تواند اعتماد به نفس فرد را افزایش و اضطراب وی را کاهش دهد یا برای او این اطمینان حاصل شود که می‌تواند بر اضطراب خود غلبه کند.
منظور از «خانم بازیگر» در اعترافات تتلو که بود؟