روایت خواندنی از نهضت‌های شیعی در قرن دوم
تاریخ انتشار: ۲۱ مهر ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۵۴۴۵۷۷۹
شرح حال فرزندان علی‌بن ابیطالب، در سده‌ی دوم هجری، مالامال از مبارزات و قیام‌های خونین و مؤثر است؛ قیام‌هایی که یک سده بعدتر موجب شد حکومت‌های شیعه از اقیانوس اطلس تا آسیای مرکزی را زیر لگام داشته باشند. ۲۱ مهر ۱۳۹۸ - ۱۴:۱۴ اقتصادی اقتصاد ایران نظرات - اخبار اقتصادی -
خبرگزاری تسنیم؛ پرونده «جهادسازندگی» ــ بخش 37
یادواره
خط سیر پرونده را گم نکنیم.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
پس از نگاه کلی و محیطی، و روشن شدن تفوّق گسترده‌ی سیاسی شیعیان بر جهان اسلام خصوصاً در قرن چهارم هجری، و با تأکید بر نقش تعیین‌کننده‌ی ائمه در این تشکیلات‌سازی گسترده، نوبت به آن می‌رسد که در کنار جریان ناب ائمه، جریان‌های مؤید و به‌خصوص مؤثرترین و شاخص‌ترین مبارزات مسلحانه و سخت امامیه در این ادوار و اثرات آنان بر توسعه‌ی خردورزی و حکمت شیعی در اقصانقاط جهان را بررسی نماییم.
در این بخش، بسیار به‌اختصار و موجز، به معرفی چند قیام شاخص، و جریان مهم شیعی در قرن دوم می‌پردازیم که گرچه تقریباً همگی نهایتاً سرکوب شد، اما پیگیری جریان افراد مؤثر در این قیام‌ها نشان می‌دهد، حکومت‌های مقتدر و فراگیر شیعی در سده‌های بعدی از میان خاکستر آنان سربرآورده است. در ادامه با پیگیری سرگذشت تنی چند از اعلام و اعیان شیعه، به این موضوع می‌پردازیم.
بخش‌های پیشین این پرونده را ببینید
++ «جهادِ» متناقض‌نما++ پرده‌های مقدس، بر آفتاب «جهاد»++ نسخه ایرانیِ «حکمروایی خوب»؛ از جهاد سازندگی تا دولت اسلامی++ جیم هـ الف دال؛ الگوی مفهومیِ «دولت اسلامی»++ «جهاد»، بنیانگذار عصر طلایی تمدن ایران++ جایگاه ائمه اطهار در برکشیدن "تمدن پارسی‌گوی ایران اسلامی" طی یک هزاره++ بیشترین قلمرو شیعه در تاریخ؛ کجا و در چه زمان؟حسن مثنی
اولین فرد، یکی از بازماندگان عاشورا، به نام حسن بن حسن بن علی‌بن‌ابیطالب‌علیهم‌السلام ملقب به "حسن مثنی" است. این فرزند شریف و عالیقدر امام مجتبی، همسر فاطمه، فرزند اباعبدالله‌الحسین بود. وی در واقعه‌ی کربلا در سپاه عمّ بزرگوارش حضور داشت که نهایتاً مجروح شد و به اسارت درآمد. یکی از بستگان مادری‌اش او را شفاعت کرد و سپس مداوایش کرد و رهایی بخشید. عبدالله محض و حسین بن علی - شهید فخ - از نسل اویند. حسن مثنی، فردی فاضل و دانشمند و متولی موقوفات امیرالمؤمنین بود و از محترمین سادات روزگارش به شمار می‌رفت. برخی از حوادث روز عاشورا به نقل از وی آمده است. این شخصیت بلندقدر به دستور عبدالملک مروان در سال 97 قمری، در سن 60 سالگی به شهادت رسید. فرزندان ذکور او از فاطمه (دختر امام حسین) عبداللّه محض، ابراهیم عَمر و حسن مثلث، هستند که هر سه در زندان منصور دوانیقی به شهادت رسیدند.
زید بن علی
زید فرزند گرامی امام سجاد و پیشوای مشهور زیدیه است. وی از اعاظم فقها و فضلای اهل بیت پیغمبر به شمار می‌رود. شیخ مفید در "ارشاد" (ص251) معتقد است که "پس از محمد باقر از جمیع برادرانش افضل و برتر است." این دانشمند ارجمند بر قرآن تسلطی عجیب داشت و خطیبی نامور به شمار می‌آمد. زید یکی از تأثیرگذارترین شخصیت‌های تاریخ بر رشد تشکیلاتی مکتب ائمه بوده و هست. شیخ طوسی در "رجال" (ص 89) به جلالت و عظمت و تقوا و زهد زید بن علی گواهی می‌دهد. وی محدث و مدرس قرآن و بی‌تردید از اعیان و مفاخر شیعه است. از معاریف شاگردان او می‌توان به یحیی بن زید (فرزندش)، محمّد بن مسلم، ابی‌حمزه ثمالی، ابن شهاب زهری و ابوحنیفه اشاره کرد.
زید بن علی، پیوسته با حکام جائر زمان در مبارزه بود تا آنکه نهایتاً در سال 122 هجری - در زمان امام صادق - در شرایطی که به نظر می‌رسید پایه‌های حکومت امویان سست شده باشد، قیامش علیه این سلسله‌ی ملعونه را علنی نمود. وی گرچه ابتدا با اقبال اهل کوفه مواجه شد، اما پس از اندکی کوفیان از او روی برتافتند و یاری‌اش نکردند. وی پس از جنگ نمایانی در نزدیکی کوفه به شهادت رسید.
پس از شهادت، امویان پیکر مطهرش را، که توسط یارانش مخفی شده بود یافتند، و از مدفنش بیرون کشیده و به دار آویختند؛ بدن او به‌طرز رقت‌باری چند سال بر فراز دار ماند. سرش برای هشام بن عبدالملک، خلیفه اموی فرستاده شد، که پس از رفت و برگشتی چند، اکنون در مصر مدفون است و زیارتگاه ارادتمندان وی محسوب می‌شود. امویان به این نیز بسنده نکردند و پس از چند سال بدن مطهرش را از دار پایین کشیده و به آتش کشیدند و نهایتاً خاکسترش را به فرات ریختند.
بسیاری از حرکت‌های شیعی قرن‌های بعد، از جمله در طبرستان، خراسان، یمن، مصر، مدینه و کوفه و مکه و مغرب، به‌شدت وامدار و متأثر از حرکت مظلومانه‌ی این بزرگ‌مرد هستند. برای نمونه یحیی بن زید، فرزند او، همان است که در 125 قمری در خراسان بزرگ دست به قیام زد و به شهادت رسید. آورده‌اند که بدن مطهر او نیز سال‌ها بر دار ماند. احساسات متراکم مردم این دیار درباره‌ی یحیی چنان بود که اندکی بعد ابومسلم بر موج این احساسات سوار شد و فرزندان امیه را در این منطقه ریشه‌کن نمود.
در منقبت و منزلت و مکانت شأن زید بن علی همین بس که ائمه‌ی هدا همواره از او با تکریم و تعظیم یاد کرده‌اند.
آغاز بنی‌عباس
سال 132 قمری، عباسیان با علمداری "سفاح"، زمام امور را به‌دست گرفتند. حکمرانی مقتدرانه‌ی این سلسله 5 قرن ادامه یافت تا اینکه در 656 قمری، توسط مغولان منقرض شدند. گرچه سفاح، سرسلسله‌ی این حکومت است، اما بی‌شک تثبیت پایه‌های حکمرانی این خاندان را باید به منصور دوانیقی نسبت داد. وی از 136 تا 158 حاکم بود و تمام مدعیان خلافتش را با شدت تمام سرکوب کرد. حاکمان عباسی در این دوران، تا زمان غیبت صغری از این قرارند:
حاکم عباسیدوران امامتسفاح (136-132)امام صادق (148-114)منصور (158-136)امام صادق (تا 148) / امام کاظم (183-148)مهدی (169-158)امام کاظمهادی (170-169)"هارون (193-170)امام کاظم (تا 183) / امام رضا (203-183)امین (198-193)امام رضا (203-183)مأمون (218-198)امام رضا ( تا 203)/ امام جواد (220-203)معتصم (227-218)امام جواد (تا 220)/ امام هادی (254-220)هارون واثق (232-227)امام هادیمتوکل (247-232)"منتصر (248-247)"مستعین (252-248)"معتز (255-252)امام هادی (تا 254)/ امام عسگری (260-254)مهتدی (2565-255)امام عسگریمعتمد (278-256)امام عسگری (260-254)/ حضرت حجتعباسیان که در ابتدا با برافراشتن پرچم "حکومت اهل بیت" کارشان را پیش برده بودند، وقتی به مسند خلافت دست یافتند از هیچ سبعیتی علیه ایشان فروگذار نکردند. تارنمای نمایندگی ولی فقیه در امور حج و زیارت به نقل از منتهی الآمال (ج1، از ص 250 تا 278) و وقایع الایام (ص 167) مرحوم شیخ عباس قمی، درباره‌ی ابتلائات فرزندان حسن مثنی در این دوران سخت می‌نویسد:
منصور دوانیقی، دومین خلیفه‌ی عباسی به[دلیل] خطر قیام‌های محمد و ابراهیم، فرزندان عبدالله بن حسن مثنّی در مدینه و بصره و مخالفت‌های عده‌ای دیگر از بنی‌الحسن (ع) با دستگاه جور بنی‌عباس، نسبت به نوادگان امام حسن مجتبی (ع) که از علویان مبارز و ذی‌نفوذان عصر خود بودند، سخت‌گیری‌های زیادی اعمال می‌کرد و زندگی را بر آنان بسیار دشوار می‌نمود. وی، علاوه بر سرکوب قیام‌های بنی‌الحسن (ع) و کشتن تعدادی از آنان، از جمله محمد (نفس زکیه) و ابراهیم (قتیل باخمری)، بسیاری از آنان را دستگیر و در سیاهچال‌های مخوف زندانی کرد.
و ادامه می‌دهد:
منصور، در سال 140 قمری وارد مدینه شد و افراد سر‌شناس بنی‌الحسن (ع)، مانند عبدالله بن حسن مثنّی، ابراهیم بن حسن مثنّی، ابوبکر بن حسن مثنّی، حسن بن جعفر بن حسن مثنّی، عبدالله بن داوود بن حسن مثنّی، علی بن داوود بن حسن مثنّی، عباس بن داوود بن حسن مثنّی، محمد بن ابراهیم بن حسن مثنّی، اسحاق بن ابراهیم بن حسن مثنّی، عباس بن حسن مثلّث، علی عابد بن حسن مثلث و علی بن محمد نفس زکیه را دستگیر کرد و به مدت سه سال در مدینه زندانی کرد. در سال 144 قمری نیز محمد دیباج (برادر مادری عبدالله بن حسن مثنّی) را بر آنان افزود؛ و مأموران حکومتی بر بدنش چندان تازیانه زدند که لباسش با پوست بدنش به هم آمیخت. در همین سال، تمامی آنان را در بندهای آهنین کرده و با وضعیت رقت‌باری به‌سوی عراق حرکت دادند و در زندان هاشمیه (در حوالی کوفه) در سردابی نمور و تاریک زندانی نمودند و بر آنان بسیار سخت گرفتند.
این فداکاران یکی پس از دیگری در آن زندان مخوف و هولناک مظلومانه به شهادت می‌رسیدند و بدون اینکه امکان تغسیل و تکفین آنان وجود داشته باشد، بر روی هم انباشته شده و مرگ سایرین را تسریع می‌نمودند.
نخستین کسی که از آن جمع به دیار باقی شتافت، علی بن حسن مثلث بن حسن مثنّی بن امام حسن مجتبی (ع) بود. وی از عابدان و زاهدان عصر خود و به «علیّ الخیر» و «علیّ العابد» معروف بود و در عبادت و بندگی، به‌ویژه در نماز و تهجّد، حالت خشوع و حضور قلب کامل داشت. وی، در حالی جان داد که سرش در سجده‌ی عبادت بود. علی بن حسن مثلث، به هنگام شهادت، چهل و پنج سال داشت و دارای پنچ پسر و چهار دختر بود. یکی از فرزندانش حسین بن علی، معروف به "شهید فخ" است که سال‌های بعد، بر ضد بنی‌عباس قیام کرد و در سرزمین فخ، همانند اباعبدالله الحسین (ع) مظلومانه به شهادت رسید و اهل بیتش به اسارت دشمن درآمدند. (http://hajj.ir/fa/49354)
در ادامه به معرفی مختصر برخی از بزرگان مبارز شیعه، که در زمان عباسیان تأثیر بیشتری بر شبکه‌سازی سیاسی اهل بیت گذاشتند، می‌پردازیم.
حسن مثلث
وی فرزند حسن مثنی و از بزرگان امامیه است که از سمت پدر به امام مجتبی و از سوی مادر به سیدالشهدا نسب می‌برد. وی پس از مبارزات گسترده با منصور دوانیقی در سن 75 سالگی، در 145 قمری در زندان منصور به شهادت رسید. چنان که آمد، علی، فرزند او، اولین شهدای این خانواده در زندان منصور بود؛ فرزند علی، یعنی حسین، قیام دیگری را رقم زد که موجب زایش چند حکومت شیعی شد.
عبدالله محض
عبدالله فرزند حسن مثنّیٰ، مشهور به "عبدالله محض"، نیز همچون برادرش حسن مثلث، به دستور منصور دوانیقی، سه سال در زندان بود و در همان زندان به شهادت رسید. چند تن از فرزندان عبدالله محض، در قیام‌های شاخص بعدی علیه حکام جائر وقت جزو اعلام و سرشناسان بوده‌اند. محمد(نفس زکیه)، ابراهیم (قتیل باخمرا)، ادریس(بنیانگذار ادریسیان بر کرانه‌های اقیانوس اطلس)، سلیمان (که در واقعه‌ی فخ به شهادت رسید)، و یحیی از فرزندان شاخص او هستند، که در تطور تشکیلاتی شیعیان نقش مؤثری ایفا کردند.
محمد نفس زکیه، و ابراهیم قتیل باخمرا، فرزندان عبدالله محض
بهانه‌ی عمده‌ی سخت‌گیری بر فرزندان امام مجتبی در این دوران، قیام‌های دو برادر از فرزندان عبدالله محض به نام‌های محمدنفس‌زکیه و ابراهیم بوده است؛ این دو در حوالی سال 145، به‌صورت جداگانه بر منصور دوانیقی شوریدند. علی‌رغم توفیقات اولیه، قیام هر دو شکست خورد و نهایتاً توسط عمال منصور به شهادت رسیدند.
شهید فخ
پس از مرگ منصور در 158 قمری، مهدی عباسی (بین 158 و 169 قمری) و پس از او هادی (در سال‌های 169و170) زمام امور را به دست گرفتند. هادی، در قامت حاکمی سفاک، فشار بر اهل‌بیت را به‌غایت تشدید کرد؛ چنان که یعقوبی نوشته است:
او در تعقیب طالبیان [فرزندان طالب] اصرار ورزید و آنان را سخت ترسانید و مقرری‌ها و بخشش‌هایی را که پدرش مهدی عباسی به آنان داده بود، همه را قطع کرد و به اطراف و اکناف نوشت که آنان را تعقیب کرده، نزد وی بفرستند.(تاریخ یعقوبی، ج2، ص404)
قیام فخ در زمان هادی، و در چنین شرایطی رخ داد. حسین، پیشوای قیام فخ، از یک سو فرزند علی بن حسن مثلث است، و از سوی دیگر مادرش زینب، فرزند عبدالله محض است. وی در سال 169 هجری و در زمان امامت موسی‌بن جعفرعلیهماالسلام قیام کرد و در ابتدا به پیروزی‌هایی دست یافت؛ اما نهایتاً قیام این شهید عزیز هم به‌سختی شکست خورد و ابدان مطهر او و یارانش سه روز بر زمین ماند. بنا بر روایتی، هیچ روزی بر امامیه، پس از عاشورا، سخت‌تر و مصیبت‌بارتر از واقعه‌ی فخ نبوده است.
در این جنگ، تنی چند از دایی‌های بزرگوار حسین - یعنی پسران عبدالله محض - نیز حضور داشتند. از این میان، سلیمان به شهادت رسید، اما ادریس و یحیی از معرکه جان سالم به در بردند و هر یک در منطقه‌ی دیگری، پایه‌گذار جنبشی دیگر شدند، که در ادامه خواهد آمد.
ادریس فرزند عبدالله محض
وی در واقعه‌ی فخ حضور داشت و جان سالم به در برد؛ اما از پای ننشست و به مصر، و از آنجا به مغرب رفت و در 172 قمری دولت شیعی خوش‌نام، وسیع، و پایدارِ ادریسیان را برای دو سده‌ی بعد در پهنه‌ی سرزمینیِ چند کشور فعلی مغرب، صحرای غربی، بخشی از موریتانی، و بخشی از الجزایر بنیان گذاشت، که تا سال 363 یا به روایتی 375 قمری پایدار ماند. عامل اضمحلال این سلسله را - برخلاف دولت‌های دیگر - نه فساد داخلی، که فشار امویان از سوی اندلس و فاطمیان از جناح مصر، دانسته‌اند. بنی‌حمود، نیز که یک دوره‌ی حدود نیم قرنی را به مرکزیت "مالاگا" در اندلس حکومت کردند، از نوادگان همین ادریس هستند. ابن خلدون (متوفی به 808 قمری)، 5 سده پس از حکومت آنان، در مقدمه "العبر" (ص26) آورده است که مردم هنوز از ادریسیان به نیکی یاد می‌کنند. طرفه اینکه ادریس تنها سه سال مجال حکمرانی یافت، و این همه، متعاقب مجال سه ساله‌ی وی در پایه‌گذاری حکومت است. این فرزند شریف‌النسب علی‌بن ابیطالب در 175 قمری با دسیسه‌ی هارون‌الرشید مسموم شد و شربت شهادت نوشید.
یحیی فرزند عبدالله محض
فرزند دیگر عبدالله محض، یحیی است. وی نیز در قیام فخ حضور داشت و پس از شکست از معرکه گریخت و به منطقه‌ی الموت فعلی نزد حاکم محلی از سلسله‌ی "جُستانی" رفت؛ (جستانیان طی قرون دوم و سوم هجری، بر مناطقی از الموت و طالقان و محدوده‌ی شاهرود تا سفیدرود حکم می‌راندند) یحیی از همان منطقه قیام کرد. هارون، ابتدا وی را امان داد، اما چندی بعد زندانی‌اش کرد و در سال 175 در همان زندان هارون به شهادت رسید. یحیی بن عبدالله، یکی از پایه‌گذاران اصلی جنبش شیعی در دیلمان و طبرستان بود که 7 دهه بعد (250 قمری) به تأسیس حکومت مؤثر «علویان طبرستان» منتهی شد.
پایانه
مبارزات این سلسله‌ی جلیله از فرزندان حسنین‌علیهم‌السلام به این موارد محدود نیست، و در اینجا پایان نیافت. غرض از ذکر این نمونه‌ها این بود که بدانیم پایه‌گذاری حکومت‌های فراگیر علوی که در سال 172 قمری در سواحل اقیانوس اطلس، و پس از آن به‌خصوص در 250 قمری از کانون دیلمان و طبرستان آغاز گردید، مرهون مجاهدت‌های دامنه‌دار و مبارزات بی‌وقفه‌ی آل‌ابیطالب، و یارگیری‌ها و فرهنگ‌سازی‌های گسترده‌ی آنان در سده‌های اول و دوم هجری بوده است.
ذکر این نکته نیز لازم است که گرچه جریان‌های فوق‌آمده، در شرایط سیاسی و اجتماعی روزگار خود مؤثر بوده‌اند، اما چنان که پیشتر هم آمد، هیچیک فونداسیون مستحکم فکری خط ائمه را نداشتند، و به همین سبب نسبت به خط سیر ائمه، بسیار کم‌فروغ می‌نمایند. اما این تنها در شرایطی است که قمر منیر این سلسله‌الذهب را با خورشید عالمتاب ائمه مقایسه کنیم؛ والا باید به روح پرفتوح آنان سلام و صلوات فرستاد، و نباید و نمی‌توان نقش پر رنگ آنان در یاری صراط حق را نادیده انگاشت.
در بخش بعد خواهیم دید که برآمدن علویان طبرستان، خود سرآغاز سلسله حکومت‌های فراگیر شیعی در قرون 4 و 5 هجری شد؛ و اعیان شیعه در سایه‌ی این حکومت‌ها مجال یافتند که معارف اهل بیت را چنان اشاعه دهند که به انفجار دانش و حکمت، و در پی‌آمد آن به انفجار تمدنی سده‌های 4 تا 9 قمری بینجامد، و بر بال زبان پارسی به اقصی‌نقاط شرق و غرب گسترش یابد؛ آنچنان که از تمدن غرب جز سنگواره‌ای نحیف نمانده بود.
++ از صفحه «جهادسازندگی» در تسنیم {اینـــــــجا} بازدید کنید
انتهای پیام/+
R1371/P/S7,77,83/CT4 واژه های کاربردی مرتبط جهاد سازندگیمنبع: تسنیم
کلیدواژه: اینـــــــجا جهاد سازندگی جهاد سازندگی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tasnimnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «تسنیم» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۵۴۴۵۷۷۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
از اولین دانشگاه شیعی در پاکستان چه می دانیم؟
به گزارش «مبلغ»، در سال ۲۰۰۲ میلادی، اسلام آباد پایتخت پاکستان گام مهمی در مسیر علوم دینی برای پیروان اهل بیت(ع) برداشت که این گام مهم تاسیس مدرسه نمونه دینی به نام «دانشگاه الکوثر» است که با تلاش موسسه خیریه خوئی محقق شد.
شبستان نوشت: این اقدام، آغاز یک پروژه علمی و فرهنگی بزرگ و یکپارچه بود که از اهمیت بالایی به منظور حمایت و نشر معارف اهل بیت(ع) و رساندن معارف اهل بیت(ع) به نسل های جدید مسلمان برخوردار است.
شیخ انور نجفی، نماینده آیت الله سیستانی، مرجعیت عالیقدر دینی در اسلام آباد و رئیس دانشگاه الکوثر و یکی از همراهان تاسیس دانشگاه الکوثر درباره اهداف اصلی این دانشگاه، می گوید: اهداف اصلی در سه نقطه محوری دارد که یکی از آنها جذب طلاب با هوش و با درک ممتاز از تمام مناطق پاکستان و آموزش آنها با علوم متعدد و روش‌های نوین است، علاوه براین آموزش علوم دینی هدف ضروری این دانشگاه است.
وی ادامه داد: یکی دیگر از این اهداف فراهم کردن ابزار و وسایل آموزشی مدرن متناسب با مقتضیات این عصر و سومین هدف، فضاسازی و دادن فرصت به دانشجویان برای سخنرانی و مصاحبه از طریق رسانه‌های رسمی و غیررسمی به منظور مشارکت شان در زندگی عمومی به خصوص نقش آفرینی در زمینه ارشادی، رسانه ای و آموزشی در کل جامعه است.
شیخ نجفی درباره انواع علوم و مطالعات تحصیلی در این دانشگاه و جذب اتباع خارجی، گفت: دانشگاه الکوثر، اولین مدرسه دینی شیعی تخصصی برای آموزش عالی در علوم دینی در پاکستان است که در آن فقه و اصول، علوم قرآنی، حدیث، رجال و کلام تدریس می‌شود. این دانشگاه امروز بیش از ۹۰ درصد دانشجوی در مقطع کارشناسی و بالاتر در پاکستان دارد، باتوجه به اینکه این دانشگاه درحال حاضر دانشجوی خارجی ندارد، اما آمادگی جذب و ثبت نام دانشجویان خارجی را دارد.
وی ادامه داد: هرساله از طریق آزمون براساس شایستگی دانشجو پذیرفته می‌شود. در اینجا دانشجو کتاب کفایة الاصول و کتاب المکاسب را کامل می‌کنند و سپس بحث خارج را می آموزند.
وی ادامه داد: در نتیجه این تلاش‌ها طلاب فارغ‌التحصیل از این دانشگاه، در عرصه‌های مختلف از جمله تدریس در مدارس علمیه، مدارس سنتی، دانشکده‌ها و دانشگاه‌های دولتی و خصوصی، روضه خوانی و سخنرانی مجالس حسینی، نگارش مقالات علمی، ترجمه کتب به زبان‌های خارجی و ارائه خدمات در ادارات مؤثر بر زندگی اجتماعی و فرهنگی کشورخدمت رسانی می‌کنند.
شیخ نجفی افزود: دانشگاه از طریق مطالعات دینی و انسان‌گرایانه به دنبال ارتقای درک فرهنگ‌ها و ارزش‌های معنوی و اخلاقی و توسعه تفکر انتقادی و تحلیلی است. همچنین آماده‌سازی دانشجویان برای مشارکت مؤثر در جامعه از طریق انواع تخصص‌ها همچون تاریخ، فلسفه، ادبیات و غیره را دنبال می کند.
نماینده مرجعیت عالیقدر دینی درباره دستاوردهای این دانشگاه می گوید: دانشگاه الکوثر با گذشت بیش از بیست سال از زمان تأسیس خود، جایگاه علمی ممتاز و محکمی را در بین مؤسسات آموزشی پاکستان به خود اختصاص داده است و این دانشگاه ترکیبی ایده آل بین تحصیلات حوزوی و دانشگاهی به شمار می آید. علاوه بر این، توجه به تحصیلات تکمیلی، با عث شده نزدیک به ۷۰ نفر در راه اخذ مدرک دکتری علوم دینی باشند. تعدادی از آنها در حال حاضر در دانشگاه های دولتی و غیردولتی مشغول به کار هستند و همچنین بیش از ۸۰ نفر در این دانشگاه مشغول به کار هستند.
شیخ نجفی درباره فعالیت‌های خیریه خارج از چارچوب دروس حوزوی، می‌گوید: دانشگاه الکوثر مقر نماینده مرجعیت عالی دینی در نجف‌الاشرف به‌شمار می‌رود و فعالیت‌های دیگری نیز خارج از حوزه دارد. این فعالیت‌ها مانند حمایت از ۳۴ مدرسه دینی پسرانه و دخترانه در استان های مختلف پاکستان، ساخت بیش از ۱۰۰۰ مسجد، تعدادی بیمارستان، مجتمع های مسکونی برای مستمندان و سایر اقدامات خیرخواهانه برای مسلمانان است.
شیخ انور نجفی درباره چشم انداز همکاری با عتبات عالیات، می گوید: دانشگاه الکوثر روابط نزدیکی با عتبات عالیات عراق به ویژه حرم امام حسین(ع) دارد. دانشگاه الکوثر مفتخر به میزبانی جشنواره هایی از جمله هفته فرهنگی «نسیم کربلا» برای حرم امام حسین(ع)، «فاطمه راه نجات» برای حرم حضرت عباس(ع)، جشنواره جهانی الغدیر برای آستان مطهر علوی است. ما امیدواریم که دایره همکاری در زمینه های آموزشی، پژوهشی، فرهنگی، تبلیغی و حوزه رسانه و ارتباطات مجازی گسترش یابد.
وی ادامه داد: آستان مقدس امام حسین(ع) از طریق مرکز بین المللی رسانه در معاونت رسانه تصمیم دارد مرکز فرهنگی و رسانه ای امام حسین(ع) را در دانشگاه الکوثر پاکستان افتتاح کند. این اقدام با توجه به حضور نمایندگی رسمی آستان مقدس در این کشور، گامی بسیار مهم خواهد بود تا به عنوان حلقه پیوندی بین عتبات عالیات در عراق و پیروان اهل بیت علیهم السلام در پاکستان باشد. همچنین افق های همکاری بیشتر از جمله برپایی دوره ها، برنامه‌ها و کارگاه‌های آموزشی برای کادر تدریس و دانشجویی با نظارت و اجرای آستان مقدس امام حسین(ع) وجود دارد.
همسر شهید آیت الله سیدمصطفی خمینی دار فانی را وداع گفت