مناظره بی‌نتیجه کیانوش و رییس وزنه‌برداری!
تاریخ انتشار: ۲۳ مهر ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۵۴۷۰۷۱۹
رییس فدراسیون وزنه برداری و کیانوش رستمی درباره حواشی اخیر این رشته به صحبت پرداختند و بازهم به نتیجه مشخصی نرسیدند.
به گزارش "ورزش سه"، موضوع جدا شدن کیانوش رستمی از تیم ملی در سال های اخیر به یک دغدغه بزرگ برای فدراسیون وزنه برداری تبدیل شده است. نتایج ضعیف کیانوش در مسابقات جهانی ۲۰۱۹ بار دیگر صدای فدراسیون را درآورده و رییس وزنه برداری ایران می گوید که دیگر نمی‌خواهد با این وزنه بردار مماشات کند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
علی مرادی رییس فدراسیون وزنه برداری و کیانوش رستمی ملی پوش وزنه برداری با حضور روی خط تلفنی رادیو تهران هم زمان به صحبت پرداختند که ماحصل صحبت های آنها را در ادامه می خوانید.
علی مرادی: دیگر با کیانوش مماشات نمی‌کنیم
-کیانوش رستمی امتیازی در مسابقات جهانی کسب نکرد. با توجه به این اتفاق برای مسابقات سوییس او را معرفی کردیم که مورد موافقت قرار نگرفت، اما برای مسابقات پرو اعزام خواهد شد که امیدواریم بتواند امتیازات لازم را کسب کند و در واقع نتایج قبلی را جبران کند.
-نظر من این است که کیانوش رستمی قبل از المپیک ریو در چارچوب‌های فدراسیون حرکت می‌کرد، اما بعد از این رقابت‌ها این اتفاق نیفتاد یا اینکه کمرنگ شد. فکر می‌کنم بی‌نظمی رخ داده است. اینکه هر کسی برای خودش بخواهد وزنه بزند، رکورد بگیرد، مربیگری کند و حتی حرف برادرش را هم گوش نکند، در نهایت به همه آسیب می زند. ما به راحتی می توانستیم نایب قهرمان شویم، اگر کیانوش امتیاز می گرفت. امیدوارم نظم و دیسیپلین بیشتری وجود داشته باشد تا ما بتوانیم از کیانوش حمایت کنیم. نگاه ما نسبت به همه قهرمانان یکی است و باید عدالت را برقرار کنیم. در ۹۶ کیلوگرم فقط یک نفر می تواند به المپیک برود، اما در این وزن هم کیانوش و هم سهراب را داریم.
-بخش‌هایی از صحبت های کیانوش را قبول دارم، اما باید همیشه در چارچوب قرار بگیرد. در همین مسابقات جهانی اخیر قبل از مسابقه خودم به برادر کیانوش تذکر دادم که وزنه بهتری برای شروع انتخاب کند. سوال من اینجاست که چرا کیانوش نمی تواند پایان دهنده خوبی باشد؟ این اتفاقات باعث شد تا تیم ملی ما با وجود شایستگی که داشت، چهارم جهان شود و نتواند روی سکو برود.
-ما از یک ورزشکار حرفه ای مثل کیانوش انتظار داریم که از خود گذشتگی داشته باشد. کیانوش رستمی بنا بر درخواست خودش برادرش را به عنوان مربی انتخاب کرده و ما هم تایید کردیم، اما از این به بعد این کار را نمی‌کنیم. از این به بعد باید در چارچوب فدراسیون حرکت کنند. تا الان من خیلی مماشات کردم، اما بعد از این دیگر اتفاقات قبلی را تکرار نمی کنم. کیانوش در مسابقات جهانی در حرکت دوضرب هم شرکت نکرد و گفت آرنجم آسیب دیده است. پس چطور به فاصله چند روز آمده در لیگ و ۱۷۰ کیلو یکضرب و ۲۱۵ کیلو دوضرب زده است؟ این نشان دهنده آمادگی او بوده است. من می گویم چطور در لیگ با این وزنه ها شروع می کنی، اما در مسابقات ملی کم لطفی می کنی؟
-امیدواریم که کیانوش با هوشمندی حرکت کند. چرا باید به مربی خارجی پول بدهیم یا اردوی خارجی برگزار کنیم؟
کیانوش رستمی: مگر من ایرانی نیستم؟!
-بنده از گذشته تا امروز تابع دستور فدراسیون بودم. آن طوری که برای من برنامه ریزی کردند، جلو آمدم. در جهانی ۲۰۱۷ به خاطر آسیب دیدگی نتوانستم مدال بگیرم. بعد از آن هم اوزان تغییر کرد و من مجبور شدم به وزن ۹۶ کیلوگرم بروم. کارم سخت شد و باید ۱۱ کیلوگرم عضله سازی می کردم. خدا را شکر خیلی زودتر از آن چیزی که فکر می کردم به شرایط ایده آل رسیدم. من در تمرینات به ۱۹۰ کیلو یکضرب و ۲۳۰ کیلو دوضرب رسیدم. من همیشه برای تست های دوپینگ حاضر هستم و پاکی خودم را ثابت کردم.
-من به صحبت های علی مرادی احترام می گذارم. در چند سال گذشته جلساتی با فدراسیون، کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش داشتیم که توافقاتی انجام شده و من هم نسبت به همان توافقات جلو رفتم. من بیشتر از حد خودم جلو نرفتم. هیچ بی احترامی یا بی نظمی نکردم و مصاحبه بدی نیز انجام ندادم.
-من حرف مرادی درباره انتخاب وزنه ها قبول دارم. با این حال باید بگویم که من با آمادگی کامل در مسابقات جهانی شرکت کردم. برادرم به عنوان مربی کنارم بود و هر نکته ای که می گفت را انجام می دادم و تابع دستور او بودم. من با ۱۷۹ کیلو در یکضرب شروع کردم که ۱۱ کیلو زیر رکورد خودم بود که به نظرم وزنه خوبی می آمد. من روی تخته ۳ دقیقه و ۸ ثانیه توقف داشتم که باعث شد بدنم سرد شود. اگر این اتفاق نمی افتاد، هم بهترین وزنه را می زدم، هم طلای جهان را می آوردم و هم رکوردشکنی می کردم.
-این را هم باید بگویم که فقط کیانوش رستمی باعث نشد ایران چهارم دنیا شود. درست است من از دور مسابقات حذف شدم، اما وزنه بردار ایران در سنگین وزن هم حذف شد. البته من خیلی ناراحت شدم چون امیدوار بودم که عنوان دومی ایران تا روز آخر حفظ شود، اما این مساله در دسته فوق سنگین هم به وجود آمد.
-من کیانوش رستمی قبل از این مسابقات نمی دانستم که باید در این رقابت ها وزنه ای بزنم که بتوانم امتیاز المپیک را بگیرم. در واقع اصلا درباره امتیاز المپیکی هیچ چیز نمی دانستم!
-من در حوزه تیم ملی قرار داشتم و اصلا این طور نبود که من و برادرم جدا از بقیه باشیم. اگر اینطور بود چرا ما را به مسابقه اعزام کردند؟ ما ایرانی نیستیم؟ اگر ما در حوزه فدراسیون نباشیم که ما را به مسابقات جهانی راه نمی‌دهند.
-من به فدراسیون درخواست دادم که یک مربی خارجی برایم بیاورند که قبول نکردند. گفتند طبق قوانین باید یک نفر کنارت باشد. من هم تنها کسی را که محرم رازم می دانستم، برادرم بود. او نمی توانست یک مربی حرفه ای باشد و تمام موارد را نمی دانست، اما برای اینکه مسیر قانونی را پیش برویم، این انتخاب را کردم. البته بازهم از برادرم ممنونم چون مرا در ۹۶ کیلوگرم به ۱۹۰ یکضرب و ۲۳۰ کیلو دوضرب رساند. کیانوش رستمی باید چند سال قبل خداحافظی می کرد، اما الان می توانم با بهترین های دنیا رقابت کنم.
-بازهم از مرادی تشکر می‌کنم چون او پدر وزنه برداری ایران است. هر طور که رییس فدراسیون صلاح بداند، تمرین می کنم.
وزنه برداری کیانوش رستمی علی مرادی (رئیس فدراسیون)
منبع: ورزش 3
کلیدواژه: وزنه برداری کیانوش رستمی علی مرادی رئیس فدراسیون
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.varzesh3.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ورزش 3» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۵۴۷۰۷۱۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
توصیه بیلی وایلدر که به کار کیانوش عیاری در «ویلای ساحلی» می‌آمد
همشهری آنلاین: در جایی از کتاب گفت‌وگوی مشهور بیلی وایلدر و کامرون کرو، وایلدر به کرو می‌گوید: «اگر نمایشنامه‌ای نوشتید و شانس‌تان را در جایی مثل نیوانگلند امتحان کردید و جواب نگرفتید، تمام شب می‌نشینید و آن را بازنویسی می‌کنید و نمایشنامه‌تان را به جای دیگری مثل پیتسبورگ می‌برید و دوباره جواب نمی‌گیرید. بار سوم که جواب نگیرید، دیگر فرقی نمی‌کند که چه کار می‌کنید، باید نمایشنامه را چال کنید و فراموشش کنید. این نمایشنامه هیچ‌وقت شانسی ندارد که در نیویورک روی صحنه برود. اما سینما این‌جوری نیست. مهم نیست که فیلم چقدر بد و بنجل شده. باید تا آخرین دلار بچلانیدش. فیلم باید اکران شود! آن‌هم برای تمام دنیا! پس فیلم به نمایش درمی‌آید، چه دوستش داشته باشید چه نداشته باشید. شرمندگی‌اش تا ابد باقی می‌ماند.»
این حرف از آن روشن‌بینی‌های پیرمرد است که در کمال سادگی و واقع‌بینی یکی از ویژگی‌های بی‌رحم سینما را توضیح می‌دهد. در تئاتر فرصت دارید که اشتباه شب قبل را شب بعد اصلاح کنید. دیالوگی را که بی‌مزه است، حذف کنید. کمی زودتر یا دیرتر واکنش نشان دهید. اصلا کل نمایشنامه را برای اجراهای بعدی بازنویسی کنید تا بهتر جواب بگیرید. ولی در سینما از این خبرها نیست. کارگردان باهوش و باتجربه وسط فیلمبرداری می‌فهمد که یخ کارش می‌گیرد یا نه و تماشاگر چه واکنشی به فیلم خواهد داشت. اگر کار بد پیش رفته باشد، شاید بتواند چیزهای جزئی‌ای را اصلاح کند و تغییرات محدودی به وجود آورد، اما واقعیت این است که در کل کار زیادی از دستش ساخته نیست. نماهای گرفته‌شده را نمی‌شود دور ریخت. باید همان‌ها را در تدوین نهایی استفاده کند. بالای هر ثانیه پول زیادی خرج شده و نمی‌شود همه نماهایی را که کارگردان دوست ندارد دوباره گرفت. فیلم ساختن مثل گیر افتادن در رابطه بدی است که خلاص شدن از آن خیلی مکافات دارد. یکی از طرفین می‌خواهد از این رابطه خارج شود، اما طرف دیگر به این راحتی‌ها ول‌کن قضیه نیست. حتی شاید بشود فیلمسازی را به مسابقه فوتبالی تشبیه کرد که تیم بازنده می‌خواهد سوت پایان بازی زودتر زده شود، اما باید تا آخرین ثانیه‌های وقت تلف‌شده بازی کند و بعد از بازی هم با تبعات باختش روبه‌رو شود.
حالا این وضعیت درباره «ویلای ساحلی» کیانوش عیاری صدق می‌کند. نسخه اکران آنلاین فیلم، حتی در قاب کوچک تلویزیون هم، کاملا دافعه‌برانگیز است. هیچ نشانی از تبحر و ذوق و شناخت کارگردانی مثل عیاری در آن نیست. فیلمی ملالت‌بار و خسته‌کننده که خیلی زور می‌زند بامزه باشد، اما کاملا مشخص است که کارگردان نمی‌داند دارد چه می‌کند. به قول معروف این‌کاره نیست. حتی نمی‌تواند یک کمدی تجاری نصف و نیمه باشد که بد اجرا شده. باری به هر جهت و بلاتکلیف است چون کارگردانش به ساخت چنین فیلم‌هایی عادت نداشته و قواعد این نوع فیلمسازی را که بیشتر به بسازوبفروشی شبیه است بلد نیست. اما به هر حال فیلم باید اکران می‌شده و هزینه ساختش را درمی‌آورده و سود هم می‌داده به سازندگانش. شاید اگر بحث سود و زیان نبود «ویلای ساحلی» روی پرده نمی‌رفت، اما به قول وایلدر کبیر، فیلم به نمایش درمی‌آید، چه دوستش داشته باشید چه نداشته باشید.
کد خبر 844664 منبع: همشهری آنلاین برچسب‌ها کارگردانان سینمای ایران سینمای ایران مجله سینمای ایران
فوری/ انفجار در مناطق مرکزی ایران / اسرائیل به ایران، عراق و سوریه حمله کرد