کویر افراد تنها را می‌بلعد؟
تاریخ انتشار: ۲۴ مهر ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۵۴۸۶۹۲۶
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان،کویر همیشه امکان ویژه ای برای طبیعت‌گردی در اختیار آدمی می‌گذارد. اینکه خودتان به سفر می روید، همراه تور می‌شوید و یا با خانواده و در کنار دوستان به کویر می روید، فرقی نمی کند؛ سفر به کویر می تواند یک ماجراجویی تمام عیار، لذت‌بخش و پر از آرامش باشد و یا به راحتی به یک خاطره تلخ تبدیل شود.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
کویرهای ایران از جمله کویر مصر، مرنجاب، بیابانک و ... هم به لحاظ طبیعت و آب‌وهوایش این روزها به شدت در میان طبیعت‌گردان طرفدار پیدا کرده‌اند. این مناطق زیبا و در عین حال هیجان‌انگیز گردشگران را در فصول مناسب پاییز و زمستان به خود جذب می‌کند. تجربه شترسواری، بازدید از کاروانسراهای تاریخی، آفرود بر روی رمل‌های منحصربه‌فرد، تماشای آسمان شب کویر و ... هر فردی را برای رفتن به کویر ترغیب می‌کند. به همین دلیل سفر به کویر بسیار متفاوت‌تر از سفر به سایر نقاط طبیعی است؛ اما برای سفر به کویر باید نکات امنیتی خاصی را هم رعایت کرد.
انفرادی هرگز؛ گروهی آری
کویرهای ایران جاذبه‌های زیبا، خشن و دست‌نخورده خاص خود را دارند. اما درکنار این زیبایی‌ها، سفر به کویر در عین دشواری‌هایش، رعایت اصولی را می‌طلبد. هوای گرم و دمای بالا، نبود آب و وجود سرزمین‌های بایر وسیع مواردی هستند که آشنایی با اصول اولیه سفر به کویر را به امری الزامی تبدیل کرده و به مسافران یادآور می‌شوند که برای شرکت در برنامه‌های طبیعت‌گردی و گردشگری در کویر، می‌بایست مطلع، آماده و مجهز باشند.
شاید مهم‌ترین نکته در سفر به کویر این باشد که بدانیم نباید هرگز گول زیبایی‌های چشم‌نواز کویر و حتی حرفه‌ای بودن خودمان را بخوریم و بخواهیم به تنهایی و بدون همراهی با یک گروه مجرب پا به کویر بگذاریم. این نکته گرچه بیشتر برای افرادی مصداق دارد که سفرهای کویری کمی را تجربه کرده‌اند، اما دلیل نمی‌شود آنها که حرفه‌ای هستند هم تنهایی راه کویر را در پیش بگیرند. واقعیت این است که کویر افراد تنها را می‌بلعد!
برای مثال کمتر کسی پیش می‌آید که بتواند به درستی از مسیریابی در کویر اطلاع داشته باشد. همچنین داشتن اطلاعات کافی در برابر خطرات احتمالی نیاز به راهنمای آشنا و وارد به مسیر دارد. با توجه به اینکه در مناطق کویری از شهر بسیار فاصله خواهید داشت، پیشنهاد می‌شود که اگر هم گروهی مسافر کویر می‌شوید با چند ماشین مناسب کویرنوردی طی مسیر کنید تا در صورت پیش آمدن مشکلاتی از قبیل خرابی ماشین، افراد به اندازه کافی برای کمک دور و برتان باشند. مساله دیگر که یک جورهایی محکم‌کاری به حساب می‌آید این است که هنگام برنامه‌ریزی برای سفر به کویر، حتما یکی از اقوام خود را از محل اقامت و زمان سفرتان باخبر کنید.
چه افرادی همراهیمان کنند؟
برای پیدا کردن تورهای طبیعت‌گردی که شما را به کویر ببرند ظرافت و دقت بیشتری به خرج دهید و باتجربه‌ترینشان را انتخاب کنید. محض راهنمایی بیشتر به خاطر داشته باشید تورهایی که برگزاری بیش از 5 سفر کویرنوردی را در کارنامه فعالیتشان دارند تورهای بهتری برای سفر هستند. همچنین باید مخاطرات سفر به کویر در تابستان و زمستان را بشناسید، با اصول و مهارت‌های نجات در کویر آشنا باشید و محدودیت‌های GPS را هم بدانید. با اینکه سفر به کویر جذابیت‌های خاص خودش را دارد؛ اما بهتر آن است که پیش از سفر کردن با یک گروه به صورت حرفه‌ای، در برنامه‌های سبک کویرگردی در حوالی مناطق مسکونی و روستایی کمی تجربه کسب کنید تا هم از نظر روحی و هم از لحاظ جسمی برای سفرهای طولانی‌تر و سخت‌تر بیشتر آماده شوید.
گم‌شدگان در کویر؛ پایان تلخ
اینکه تا این حد روی تنهایی سفر نکردن به کویر تاکید شده نشان می‌دهد طبیعت خاص کویر با کسی شوخی ندارد و در عین زیبایی و هیجان‌انگیز بودن می‌تواند آن روی خشنش را به کسانی که دست کمش می‌گیرند، نشان دهد.
اخبار زیادی مبنی بر گم شدن و یا مرگ در کویر از سال‌های قبل گزارش شده است. برای مثال مفقود شدن 4 جوان و در نهایت مرگ دو تن از آنها در دشت کویر و گرفتار شدنشان در دریاچه نمک نشان داد عدم آگاهی کافی نسبت به شرایط محیط و اشتباه در نحوه مسیریابی می‌تواند عواقب تلخی به همراه داشته باشد.
گرچه گاهی خوش شانسی‌هایی هم پیش می‌آید که از جمله آن، نجات پیدا کردن چهار گردشگری است که به منظور بازدید از مناظر و جاذبه‌های طبیعی تاریخی منطقه کویری مرنجاب به این منطقه سفر کرده بودند که در پی اعلام گم شدنشان، عملیات جست‌وجو و امداد و نجات برای یافتن آنها به نتیجه می‌رسد و پس از 36 ساعت سرگردانی خوشبختانه نجات پیدا می‌کنند. این نمونه اما دلیل بر این نمی‌شود که بخواهید ریسک کنید و تنهایی راهی کویر شوید. این ضرب‌المثل معروف که می‌گوید "مرگ مال همسایه است" را دور بیندازید و بدانید در کویر اگر بلد راه نباشید و کویر را نشناسید و با همه این‌ها بی‌گدار به آب بزنید و تنهایی و یا با افرادی که سطح آگاهیشان در این زمینه در حد شماست سفر کنید، مرگ در یک قدمی‌تان قرار می‌گیرد.
منبع: ایرنا
انتهای پیام/
منبع: باشگاه خبرنگاران
کلیدواژه: دانستنی ها خواندنی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۵۴۸۶۹۲۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
آن چه از تهاجم ناکام آمریکایی‌ها بر پهنه کویر طبس باقی ماند
به گزارش خبرنگار گروه فرهنگ و جامعه خبرگزاری علم و فناوری آنا، بعد از تسخیر لانه جاسوسی آمریکا در ۱۳ آبان ماه ۱۳۵۸ در تهران، «جیمی کارتر» رئیس جمهور ایالات متحده که از سوی افکار عمومی تحت فشار بود تصمیم گرفت با یک عملیات نظامی اقدام به آزاد کردن گروگان‌ها کند.
روز ۴ اردیبهشت‌ماه سال ۱۳۵۹ بود که کماندوهای آمریکایی آموزش دیده در آمریکا که پیش از این در مصر تمرین کرده بودند با استفاده از چند فروند بالگرد و هواپیما از خلیج فارس پرواز کرده و وارد خاک شدند.
این گروه عملیاتی روز ۵ اردیبهشت در صحرای طبس بر اثر طوفان شن، دچار سانحه شدند و عملیات «پنجه عقاب» آمریکایی‌ها شکست خورد.
«بهرام محمدی‌فرد» نخستین عکاسی بود که این واقعه مهم تاریخی را به ثبت رساند. روایت او از حضور در محله حادثه و صحنه‌هایی که دیده بود را در ادامه می‌خوانیم:
حدود ساعت ۱۴ روز جمعه ۵ ارديبهشت ۱۳۵۹ از حزب جمهوري اسلامي خيلي سربسته به مسئولان روزنامه خبر دادند كه آمريكايي‌ها به طبس آمده‌اند، دچار سانحه شده‌اند و امكانش هست كه در منطقه حضور داشته باشند. بعد از ظهر در راه‌پله دفتر روزنامه بودم كه سردبير به من و غلامحسین افشردی [شهید حسن باقری؛ فرمانده نابغه جنگ] گفت: «بايد به طبس برويد.»
بنده به همراه شهيد باقري كه در آن زمان خبرنگار روزنامه جمهوری اسلامي بود و يك راننده، با جيپ آهو ظرف ۱۵ دقيقه آماده شدیم و راه افتادیم. چون امكان حضور آمريكايی‌ها در طبس وجود داشت اسلحه هم با خودمان برداشتيم.
براي رفتن به طبس بايد حدود ۱۲۰ كيلومتر جاده فرعی را طي مي‌كرديم. مسير رمل بود و گاهي به سختي خودرو را از رمل بيرون مي‌كشيديم. به پاسگاه ژاندارمري رسيديم. آنها از جريان مطلع نبودند و فقط مي‌دانستند از لشكر ۷۷ خراسان، نيروهايي به محل حادثه اعزام شده‌اند. سربازان ژاندارمري در ابتدا به خاطر احتمال حضور كماندوهای آمريكايی از رفتن ما به منطقه ممانعت كردند اما پس از اصرار شهيد باقری به همراه ۲ نفر از آنها به منطقه رفتيم.
حدود ۲ كيلومتر مانده بود كه به محل حادثه برسيم كه با يك تانكر سوخته كه حامل نفت بود، مواجه شديم؛ ماجراي اين تانكر سوخته از اين قرار بود كه ساعت ۲۲ روز ۴ ارديبهشت، بالگردهاي آمريكايي با مشاهده تانكر در آنجا، به طرف آن تيراندازي كردند و پس از انفجار تانكر فكر كردند كه راننده تانكر كه يزدي بود و كاظم باقرپور نام داشت، كشته شده است. در حالي كه آن راننده از ناحيه صورت گلوله خورده با استفاده از فرصت تاريكي شب از منطقه خارج شده بود. این راننده در مسير با خودرويي كه به طرف حادثه در حال حركت بود، مواجه شد و او را وادار كرد كه برگردد و راننده تانكر نيز سوار آن خودرو شده و به بيمارستان رفته بود.
تقريباً ساعت ۱۱ صبح روز شنبه ۶ ارديبهشت به عنوان نخستين گروه عكاس و خبرنگار به طبس رسيديم؛ از نظر مشخصات جغرافيايي، محل واقعه در ۱۶۵ كيلومتري شهرستان طبس و ۲۷۰ كيلومتري يزد قرار دارد و محل حادثه براي رانندگان محلي به «ريگ شترا» معروف بوده است. آمريكايي‌ها دور تا دور محل حادثه و هليكوپترهاي سالم مين كار گذاشته بودند؛ فقط دو هلي‌كوپتر سالم در آنجا ديديم كه يكي راست جاده و ديگري چپ جاده قرار گرفته بود. يكي از هليكوپترهاي منهدم شده توسط جنگنده‌هاي خودمان بمباران شده بود و هنوز در شعله‌هاي آتش مي‌سوخت. از يك هواپيماي سی ۱۳۰و يك هلي‌كوپتر كه به هم برخورد كرده و كاملاً سوخته بودند جز تلي از خاكستر و آلومينيوم ذوبشده چيزي باقي نمانده بود.
ما در عكسبرداري و تهيه گزارش فقط ۴ نفر از مزدوران آمريكايي را ديديم. خلبان سی ۱۳۰ پاهايش شكسته و به خاطر شدت درد دندان‌هايش را روي هم فشار داده بود و ساعتش به رغم دماي بالاي انفجار بنزين هواپيما هنوز كار مي‌كرد و ديگر خلبانان و خدمه‌هاي هواپيما به بيرون پرتاب شده بودند كه هردو كلاه داشتند. يكي بهرو افتاده و يكي به پشت و سوخته بود. جعبه سياه هواپيماي سي۱۳۰ نيز لابه‌لاي بقاياي هواپيما به چشم مي‌خورد كه بعدها جسد ۹ نفر را پيدا كردند كه يكي از آنها ايراني بود.
در ۱۰۰متري محل فرود هلي‌كوپتر‌ها نيز، آثار خون شهيد منتظرقائم كه بر زمين ريخته بود، مشاهده شد. جعبه مهمات مختلف از جمله دو جعبه مواد منفجره، نوار فشنگ تفنگ ام ۱۶، ۲ عدد تيربار، يك كلت سوخته و تعدادي بمب دستي، گاز اشك‌آور و حتي ديناميت و مقدار زيادي پوكه شليك شده و فانسقه، جافشنگي، سه خشاب بيست تيري ام ۱۶، دو دستگاه دوربين زاويهياب و مقادير زيادي ماسك ضدگاز، چند چادر و دو سه تا چتر نجات، كلت سوخته كاليبر۵، مخازن بزرگي كه بعداً فهميديم براي تدارك سوخت اضافي همراه آورده بودند، تعدادي رختخواب و پروژكتور، مقادير زيادي شكلات و آدامس، تعداد زيادي موچين، پول‌هاي ايراني و خارجي و بعضاً سكه‌هاي نيمسوخته، يك جيپ كوچك روباز و چهار موتور سيكلت پرشي تريل از جمله بقاياي كودتاي آمريكايي‌ها بود.
از صحنه‌هایی که دیدم، گزارش تصويري تهيه كردم اما امكاناتي در شهرستان فراهم نبود تا عكس را ارسال كنم. شهيد «حسن باقري» هم گفت: «حالا كه تا اينجا آمده‌ايم براي زيارت به مشهد هم برويم» من گفتم: «اين كار واجب‌تر از زيارت است و بايد هرچه زودتر به تهران برگرديم تا من اين گزارش‌هاي تصويري را تحويل دهم» چون ما نخستين عكاس و خبرنگار حاضر در صحنه بوديم، دلم مي‌سوخت و دوست داشتم قبل از همه عكس و گزارش ما منتشر شود.
با شهيد باقري خيلي بحث كرديم اما شهيد باقري روي حرف خودش بود و راننده هم بدش نمي‌آمد به زيارت برود. مسير ما به سمت مشهد بود. بين راه شهيد باقري خوابيد و من به راننده گفتم: «به تهران برگردد»، راننده هم برگشت. حدود ۳۰ كيلومتر رفته بوديم كه شهيد باقري پس از بيدار شدن از خواب، متوجه تغيير مسير شد و به راننده گفت: «مقصد ما مشهد است و بايد دور بزند» بالاخره به مشهد رفتيم اما تا ۶ ـ ۵ ساعت من و باقري باهم حرف نزديم.
ساعت ۱۲ شب رسيديم مشهد و چون هنوز صفحه‌بندي روزنامه باز بود، شهيد باقري براي روز ۷ ارديبهشت گزارش خود را تلفني ارائه داد. من هم عكس‌ها و گزارش تصويري را پس از بازگشت به تهران ارائه دادم كه در روزنامه منتشر شد.
«بهرام محمدی‌فرد» از عکاسان پیشکسوت روزنامه جمهوری اسلامی است که عکس‌های بسیاری از دوران دفاع مقدس دارد. آلبوم تصاویر او توسط انجمن عکاسان انقلاب و دفاع مقدس به چاپ رسیده است.
انتهای پیام/
منظور از «خانم بازیگر» در اعترافات تتلو که بود؟