انتقاد به تیم داوران جشنواره تئاتر استان تهران/ نباید برای افزایش رزومه مدیران جشنواره‌ای برگزار شود
تاریخ انتشار: ۱۷ آبان ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۵۷۲۲۲۸۹
به گزارش خبرنگار حوزه تئاتر گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، با برگزاری مراسم اختتامیه بیست و چهارمین جشنواره تئاتر استان تهران ،حواشی پیرامون کیفیت برگزاری آن شروع شد و با اعلام نتایج، برخی گروه‌ها به آرا داوران جشنواره معترض شدند.
با کوروش حیدری که با نمایش "بیوه ها" به جشنواره تئاتر استان تهران آمده بود و از معترضین به آرا هیئت داوران و نحوه برگزاری جشنواره است، گفت و گویی داشته ایم که در زیر میخوانید؛
از سابقه و تجربه خود در عرصه تئاتر بگویید.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
اولین تجربه من در تئاتر با بازی در نمایش "مهمان سرزمین خواب" نوشته چیستا یثربی در سال ۸۵ آغاز شد و اکنون هم نزدیک به ۱۱ سال است که با استاد محمدامیر یاراحمدی پژوهشگر، نویسنده و منتقد و همچنین عضو خانه تئاتر ایران همکاری نزدیک و صمیمانه‌ای دارم.
با چه رویکردی برای جشنواره‌های تئاتر به ویژه این دوره از جشنواره تئاتر استان تهران که برگزار شد، برنامه ریزی و تولید اثر میکنید؟
جشنواره‌ها در ذات خود سبب رشد و توسعه هنر و تئاتر میشوند. من با نگاه به افق جشنواره‌ها و نهاد برگزار کننده آن کار تولید میکنم و جشنواره‌ای را که پتانسیل کشف استعداد و تعالی هنرمند درونش وجود داشته باشد به یقین جدی خواهم گرفت.
باتوجه به اینکه برای اولین بار در جشنواره تئاتر استان تهران شرکت کردید آیا خصلت رشد و توسعه هنرمند در این جشنواره نهادینه شده بود؟
من دوره‌های پیشین این جشنواره را تجربه نکردم، اما در این سری از برگزاری جشنواره تئاتر استان تهران، متاسفانه نه کیفیت قابل توجه‌ای در کار‌ها دیدم جز یکی و دو اثر که آنها نیز از دوستانم بودند و نه معیاری که سبب رشد و توسعه تئاتر و هنرمند باشد به چشم دیده شد.
باتوجه به اینکه نمایش شما در این جشنواره مقامی بدست نیاورد و تنها از بازی نقش مرد نمایش بیوه‌ها تقدیر شد آیا این ناکامی میتواند دلیلی بر این ادعای شما باشد؟
ببینید اساسا نظر هیئت داوران معیاری برای خوب و یا بد بودن یک اثر در جشنواره نیست. نگاه من به مقوله جشنواره تئاتر استان تهران یک نگاه انتقادی است و نه گلایه مندانه. من به عنوان یک فعال تئاتری می‌بایست به اتفاقاتی که درحرفه ام رخ میدهد واکنش نشان دهم.
بر استناد چه دلایلی فکر میکنید که این دوره از جشنواره تئاتر استان تهران در سطح کیفی پایین برگزار شد؟
اولین مسئله جهت گیری نسبت به متن مرا قانع کرد که این جشنواره در ادامه با مشکلاتی همراه خواهد بود. ظاهرا اولویت جشنواره تئاتر دفاع مقدس بوده و آثاری که با موضوع دفاع مقدس به جشنواره آمدند حق انتخاب شدن را از پیش دریافت کرده بودند.
البته مضامین جنگ و دفاع مقدس باید محلی برای پرداخت در تئاتر داشته باشد . جنگ اتفاقی است که با تاریخ معاصر ملت ما گره خورده و آثارش همچنان در کشور مشهود است اما نباید از آن به گونه ای استفاده شود که هر کس صرفا یک نمایش با موضوع دفاع مقدس کار کرد بر دیگران اولویت داشته باشد
در فرایند برگزاری هم داوری با حواشی همراه بود. بطور مثال اثر دیگری در کنار نمایش گروه ما مورد کم لطفی مدیران جشنواره قرار گرفت. نمایش "پنهان خانه پنج در" به کارگردانی "آرش فلاحت پیشه " هم در کارگردانی و هم در بازی شایسته توجه داوران بود.
اینکه مدعی هستید آثار منتخب در جشنواره از میان ۵۷ اثر ارائه شده به جشنواره با جهت گیری همراه بوده و در طول جشنواره از میان نمایش‌های راه یافته به جشنواره هیئت داوران آثار خوب را مورد کم لطفی قرار دادند بر چه مبنایی است؟
من به مدیران ستاد جشنواره و برگزار کنندگان آن معترض شدم و از آنها پاسخ خواستم. آنها نیز در پاسخ صحبت‌های مرا تایید کردند و خود را ناگزیر به چنین نتیجه‌ای میدانستند. برای نمونه یکی از داوران از ابتدای شروع نمایش ما بخواب رفت و تا پایان نمایش نیز بیدار نشد و اتفاقا همین داور در جلسه داوری کار ما نسبت به اثر گروه جهت گیری داشت و دیگر داوران را متقاعد کرد که این اثر جلوه نمایشی ندارد.
این برخورد داور برای دومین بار با اثر ما تکرار شد. سال ۹۵ در جشنواره تئاتر شهر زمان اجرا بخواب رفت و تا پایان نمایش هم در خواب بود. آنجا هم تلاش کرد اثر را زمین بزند، اما خوشبختانه چهار داور دیگر نسبت به نمایش نظر مثبت داشتند و در پایان جشنواره بهترین نمایش از دید تماشاگران معرفی شد و جوایزی هم گرفت.
فکرمی کنید خروج چنین اطلاعاتی از درون جلسات مدیران جشنواره و هیئت داوری خود سبب برهم خوردن نظم اجرایی آن میشود؟
به هر حال در کشور ما ارتباطات حرف اول را میزند، وقتی ساز و کاری منطقی در جشنواره وجود ندارد و از طرفی در اجرای جشنواره دچار فساد میشوند من برای دفاع از حقوق گروهم می‌بایست از ارتباطاتی که میان مدیران جشنواره دارم استفاده کنم.
گروه ما برای اجرای اثر در جشنواره هم وقت بسیاری صرف کرد و هم چند میلیون تومان هزینه کرد، جشنواره و داوران می‌بایست به ما پاسخگو باشند.
بی نظمی را داوری سفارشی و سلیقه‌ای ایجاد میکند. معنای واژه داوری انقدر گویا هست که نیاز به تفسیر نداشته باشد. یک داور نه کارمند کسی است و نه برای کسی کار میکند. او مستقل است و باید از این استقلال صیانت کند. اگر این داوران به شهرستان‌های تهران بروند و ببینند گروههای نمایشی با کمبود امکانات و مشکلات مالی چگونه آثارشان را برای ورود به جشنواره تئاتر استان تهران آماده میکنند، هرگز و هرگز چنین جهت گیری‌های نامنصفانه‌ای نخواهند داشت.
حتی اگر مدیران جشنواره هم از داور خواسته باشند که موضع گیری خاصی نسبت به نمایش‌ها داشته باشد او نباید بپذیرد. او نسبت به داوری خود مسئول است و باید پاسخگو باشد. پرسش من از داوران و مدیرانی که اعمال نفوذ کرده اند این است وقتی مخاطب نمایشی را در سالن به تماشا می‌نشیند آیا او در آخر نسبت به عملکرد نمایش صاحب رای نیست؟ و وقتی بانظر عجیب هیئت داوران مواجه میشود که نمایش مورد پسندش را کنار زده و اثری به مراتب ضعیف‌تر را به آن برتری داده اند
آیا میتوان به ورود دوباره آن تماشاگر به سالن جشنواره امیدوار بود؟ این عمل اعتماد گروههای شهرستانی را هم نسبت به ماهیت و هویت جشنواره تئاتر استان تهران از بین می‌برد. جشنواره تئاتر استان با این رویکرد مصلحت اندیشانه و اعمال نفوذ در رای داوران قطعا خروجی مطلوبی نخواهد داشت و این جهت گیری‌ها سبب قربانی شدن استعداد‌ها و توانایی‌های گروههای شهرستانی میشود.
پیشتر گفتید نگاه شما به جشنواره نگاه انتقادی است و نه گلایه مندانه، اگر شما را برای سال آینده بعنوان مجری برگزار کننده جشنواره انتخاب نمایند چه تدابیری به کار خواهید بست تا چنین مشکلاتی بروز نکند؟
برگرداندن متخصصین و اساتید به فضای جشنواره و سپردن سکان داوری به کارشناسان خبره و مسئولیت پذیر، اولین تصمیم من خواهد بود. جشنواره تئاتر استان تهران نیاز به استقلال دارد. گرچه یک جشنواره دولتی است و اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان تهران متولی آن است، اما میتواند استقلال نسبی پیدا کند.
چرا که مدیر کل استان پاسخگوی مدیران بالادستی خود در دولت است و هر دولتی هم سیاست‌های فرهنگی مجزایی دارد بنابراین اگر مدیر کل به این خط مشی متعهد نباشد بی تردید از کار برکنار خواهد شد. پس باید به جشنواره تئاتر استان تهران، استقلال نسبی داد تا حداقل برای چند روز اضافه شده به رزومه کاری مدیران برگزار نشود. این جشنواره میتواند با عهده گیری بخش خصوصی و نه انجمن هنرهای نمایشی گام موثری در اعتلای تئاتر استان تهران بردارد.
انتهای پیام/
منبع: باشگاه خبرنگاران
کلیدواژه: تئاتر جشنواره جشنواره
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۵۷۲۲۲۸۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
رقص فراموشی و فرار از کلیشه‌ها
«رقص فراموشی» نام نمایشی است که این روزها در عینِ داشتن روایتی ساده به ستایش زندگی می‌پردازد. - اخبار فرهنگی -
خبرگزاری تسنیم - از دیرباز تاکنون هنر متعالی تئاتر به دنبال انتقال مفاهیم انسانی و اخلاقی بوده است. در غالب آثار کلاسیک تئاتر نیز روابط اجتماعی انسان‌ها مورد توجه قرار گرفته و همیشه سعی بر این بوده که در بستر تئاتر، روابط انسان‌ها که شاید در مرور زمان رو به آشفتگی می‌گذارد ترمیم و احیاء شود. «رقص فراموشی» تازه‌ترین اثر نیاز اسماعیل پور که این روزها در عمارت ارغوان روی صحنه رفته در برگیرنده دغدغه‌های خالق اثر در ستایش زندگی و تقویت روابط انسان‌ها در مواجه با جامعه است.
در این نمایش گفت‌وگوها بسیار ساده و روان شکل می‌گیرد. کاراکترها از مشکلات دنیای خود می‌گویند و از طرف مقابل انتظار همراهی دارند. گاهی گذشته‌ی سخت و البته نه چندان پیچیده آدم‌های نمایش سد محکمی برای ارتباط جدی و جدید کاراکترها میشود. کارگردان که خود نویسنده اثر نیز هست با پرهیز از تحمیل اضافات بصری به نمایش، تلاش کرده که ذهن و حواس مخاطب را درگیر متن نمایش کند.
اسماعیل پور در «رقص فراموشی» راه را برای دریافت مستقیم و بدون واسطه مفاهیم نمایش باز گذاشته و تعمد وی در ایجاد بستری آماده و بدون پیچیدگی برای همراهی مخاطب به وضوح قابل دریافت و مشاهده است. در صحنه عنصر غریبی برای تماشاگر وجود ندارد، به جز بازیگرانی که تمام توان خود را برای انتقال صحیح پیام نمایش به کار گرفته‌اند. بازی یاسمن عطاالهی و امید امیرزاده بدون حرکات اضافی و فارغ از درشت نمایی در خدمت اثر است و آنها به زیبایی و مهارت توانمندی خود را به رخ می‌کشند.
موسیقی با ریتم مناسب خود کمک به نمایش و در حرکات فرم باورپذیریِ بازی نقش پرفورمر را دوچندان میکند. «رقص فراموشی» بی آنکه بخواهد حواس مخاطب را پرت کند و او را به بازی بگیرد، رو در روی او می‌ایستد و برایش از زندگی می‌گوید...
برای آشنایی بیشتر با این نمایش و اطلاع از جزئیاتِ آن، با نیار اسماعیل‌پور کارگردان این رویداد هم‌کلام شدیم که حاصل این گفت‌گو را در ادامه میخوانید:
------------------------------------------------
از نمایش «رقص فراموشی» برایمان بگویید.
فرآیند نگارش این متن به 10 سال قبل بر می‌گردد. در طول این سالها چندین بار متن بازنویسی شد. حتی چند بار پایان بندی آن را تغییر دادم و در نهایت حاصل کار نمایشنامه‌ای ست که اکنون روی صحنه رفته است. نام "رقص فراموشی" انتخاب اصلی من برای نمایشنامه نبود اما در نهایت و با جمع بندی نهایی کلیه شرایط، این نام را برای نمایشنامه برگزیدم.
آیا در نگارش "رقص فراموشی" کتاب "هیجی کاتا و اونو" -کتابی که با ترجمه شما به چاپ رسیده است- نقشی داشته؟ آیا رقص "بوتو" که محتوای کتاب مذکور بر مبنای آن است ایده نگارش این نمایشنامه را به شما داده یا شما فارغ از "بوتو" در قالب داستان خود این اثر را روایت کرده‌اید؟
خیر، رقص "بوتو" که در آن کتاب مورد پژوهش قرار گرفته یک نوع رقص معاصر ژاپنی است که ریشه های بومی ژاپنی دارد و با نوع کار ما متفاوت است، کما اینکه نگارش این نمایشنامه به سالها قبل از ترجمه کتاب بر می‌گردد. اما شیوه در خدمت داستان بودن آن شبیه به نمایش ما است. قطعاً این کتاب تأثیرات خود را روی من به عنوان نویسنده داشته و در شیوه اجرای نمایش محتوای کتاب ذکر شده اثرات مشهودی دارد.
عکس ابی و همایون شجریان/ ابی در کمین همایون موسیقی ایران؟الهامات شما از "هیجی کاتا و اونو" چه کمکی به نمایش کرده است؟
ببینید، رقص "بوتو" اساساً فقط بر مبنای حرکات شکل می گیرد. در "بوتو" دیالوگ جایی ندارد اما در نمایش ما فقط در بخش هایی داستان با حرکات فرم روایت می شود. حرکات فرم در این نمایش، روایت گرایانه است. روایت داستان در نمایش "رقص فراموشی" در بخش حرکات فرم بر عهده کاراکتری است که حافظه ندارد و دچار فراموشی است و در واقع در زمان حال زندگی می کند و اساساً گذشته ای ندارد پس طبیعتاً به آینده هم نمی تواند فکر کند. در این نمایش حرکات فرم به مثابه زندگی و خود را به جریان زندگی و زمان سپردن است. رقص "بوتو" حاصل تلاش ژاپنی ها برای برگشتن به ذات شرقی شان در برابر رقص‌های غربی است و در نمایش ما نیز در عین استفاده از موسیقی های راک تلاش کرده ایم روایتگری در بستر فرهنگ بومی خودمان باشد.
شما در دیگر آثارتان هم دغدغه اجتماع آشفته و روابط ضعیف و نگران کننده انسان ها را دارید. "رقص فراموشی" چقدر به آثار گذشته شما نزدیک است؟
"رقص فراموشی" یک داستان اجتماعی است. داستانی در بستری تاریخی که به شرایط اجتماعی مردم و کودکان در زمان جنگ تحمیلی بر می‌گردد. در این نمایش می‌بینیم که اثرات زندگی در شرایط جنگی تا سالها گریبان گیر نسل‌های درگیر جنگ خواهد بود. در مجموع؛ اجتماع و روابط انسانی آدم ها دغدغه همیشگی من در خلق آثارم بوده است. من به عنوان یک نویسنده دغدغه روابط اجتماعی جامعه را همیشه با خود دارم و در آینده نیز در همین سبک و در همین مسیر حرکت خواهم کرد.
سوژه نمایش در ابتدای امر کلیشه ای و تکراری به نظر می رسد اما در اجرا فاصله زیادی با کلیشه های مرسوم دارد. علیرغم اینکه در اجرا با سبک و سیاق ساده ای مواجه هستیم لیکن مخاطب هیچگاه احساس نمی کند با اثری کلیشه ای مواجه است. تمهید شما برای فرار از این کلیشه چه بوده است؟
کلیشه‌ها همیشه وجود دارند. به عنوان مثال فیلم " لیلا " که در نمایش ما هم از آن نام برده می شود در ظاهر داستانی کلیش‌های دارد. در "لیلا" با یک زن و شوهر مواجه هستیم که مرد به دلیل عدم بچه دار شدن زن، به دنبال ازدواج مجدد است. در این دو خط ما با چیزی غیر از کلیشه مواجه نیستیم اما ماحصل فیلم "لیلا" ، کم نظیر و چشم گیر شده است زیرا در اجرا شیوه روایت، نوع نگاه، زاویه نگاه و دقت در لایه های زیرین متن مهم است. همین تفاوت نگاه ها باعث می شود که در نهایت از فیلم "لیلا" یک اثر ماندگار به جای بماند. ما نیز سعی کردیم که با ملاک قراردادن این نکات و پرداخت صحیح به لایه های زیر متنی با گریز از کلیشه، اثری قابل توجه بسازیم.
در "رقص فراموشی" رؤیانویس و رؤیاساز شما هستید. به عبارت ساده تر نویسنده و کارگردان نمایش یک نفر است.چه دلیلی باعث شد برای کارگردانی به سراغ متن خودتان بروید و آیا این انتخاب در رؤیاسازی بهتر از سوی شما موثر بوده است؟
واقعیت این است که در ابتدا قصد داشتم یک نمایشنامه خارجی را کارگردانی کنم. هدفم از این کار به چالش کشیدن توانایی خودم در جان بخشی به نمایشنامه های دیگران بود. شما وقتی یک نمایشنامه از آثار خودتان را برای کارگردانی انتخاب می کنید از یک سو شاید به دلیل شناخت کامل از متن خلاقیت شما کاهش یابد. البته این نظر شخصی من است و شاید دیگران آن را قبول نداشته باشد. اما از سوی دیگر چون نویسنده اثر خودم بودم این موضوع باعث شد در جلسات متعدد با عوامل گروه درباره اثر گفت‌وگو داشته باشیم. در تمرین ها کاراکترها را به چالش کشیدیم و سعی در گشودن لایه های زیرین متن داشتیم. شاید اگر خود من نویسنده نمایشنامه نبودم این اتفاق کمتر پیش می‌آمد.
فیلمنامه نویس، نمایشنامه نویس، مترجم، شاعر و.... تمایل ویژه شما به کدام سمت است؟
عموماً در جامعه هنری، بنده به عنوان فیلمنامه نویس شناخته می شوم.چون در واقع درآمد اصلی من از راه نوشتن فیلمنامه است. اما اولویت اصلی من تئاتر است و اگر گزینه هایی برای انتخاب بین سینما و تئاتر داشته باشم، برای حضور در تئاتر لحظه ای درنگ نخواهم کرد.
تئاتر کاربردی علمی‌ترین شاخه تئاتر است، اما در ایران کمترین توجهی به آن نمی شودنظر شما در مورد سطح کیفی تئاتر کشور در حال حاضر چیست؟
جای خوشحالی است که این سؤال را پرسیدید. متأسفانه در حال حاضر سطح سلیقه مخاطبان چه در زمینه تئاتر چه در زمینه موسیقی چه در زمینه سینما و سایر زمینه‌های هنری به شدت پایین آمده است. امروزه مسیر اتفاقاتی که در حوزه فرهنگ و هنر پیش آمده باعث شده سطح سلیقه مخاطب به شدت تنزل پیدا کند. شاید متولیان فرهنگی کشور ندانسته راه را برای ورود آثار بی کیفیت به عرصه فرهنگ و هنر باز کرده اند. به عنوان مثال چند سالی است در زمینه تئاتر فقط آثار کمدی که البته عموماً در نازلترین سطح کیفی هستند فقط مخاطب دارند. البته من با کارهای کمدی مشکل ندارم و دو متن قبلی من که در سالن های سنگلج و تئاتر شهر به صحنه رفته کمدی بوده اند، اما کمدی نباید فضا را برای گونه های دیگر نمایشی تنگ کند. به نظر می رسد فرهنگ و هنر کشور نیازمند یک بازنگری اساسی باشد در غیر اینصورت آینده روشنی برای این موضوع پیش بینی نمی شود.
نقش هنرمندان دغدغه مند برای تغییر سطح سلیقه مخاطبان چیست؟
حضور فعلی ما و سایر دوستان همراه در صحنه تئاتر و در این شرایط فعلی هنر که بیشتر به یک بازار برای کسب درآمد شبیه شده این است که بگوییم ما زنده هستیم و نفس می‌کشیم. ما بدون توجه به مشکلات حال حاضر، تلاش می‌کنیم چراغ تئاتر اصیل را روشن نگه داریم. ما به عنوان هنرمند وظیفه داریم سلیقه مخاطب را اصلاح و شکل دهیم. سال‌های سال طول کشیده تا سطح سلیقه مخاطب به شرایط نگران کننده فعلی برسد پس ممکن است چندین سال تلاش و کوشش نیاز باشد تا سلیقه و ذائقه مخاطب اصلاح و ارتقاء پیداکند.
نظر شما در مورد حضور بلاگرها در عرصه فرهنگ خصوصاً در صحنه تئاتر چیست؟
به اعتقاد من عرصه هنر خصوصاً صحنه تئاتر ارث پدری هیچ کس نیست و ما نمی توانیم مانع حضور کسی در تئاتر شویم. گذر زمان همیشه تعیین کننده است. باید پذیرفت هر چقدر هم که سطح سلیقه مخاطب پایین آمده باشد وقتی شرایطی که حاصل اتمسفر گذرای حاکم بر جامعه باشد در هنر پیش می آید چندان ادامه دار نخواهد بود و هیجان آن به همان سرعتی که اوج گرفته به همان سرعت نیز فروکش خواهد کرد. حضور این افراد توأم با جذابیت های زود گذری است که خیلی زود از یاد خواهد رفت. ولی اگر کسی از بین آنها باشد که بتواند خود را در سطح تئاتر استاندارد نگه دارد چرا که نه.
سخن پایانی.
به عنوان یک هنرمند که تلاشم خلق آثاری در شأن مخاطب ایرانی است توقع دارم که مخاطبان جهت نگاهشان را به سمت آثاری که در راستای ارتقاء فرهنگ ایرانی هستند تغییر دهند. مخاطبان نباید فریب تبلیغات کاذب را بخورند و فقط به واسطه حضور چهره های شناخته شده در برخی نمایش ها، از تماشای سایر آثار تولیدشده غافل شوند. در شرایطی که به واسطه حضور افرادی که به تئاتر به چشم یک بنگاه پولسازی نگاه می کنند و تبلیغات برای همه گروههای نمایشی عادلانه و یکسان نیست، نقش مخاطب به عنوان اصلی ترین سرمایه فرهنگی پر رنگ تر می شود. مخاطب می بایست با دید باز و نگاه صحیح و به دور از هیاهوی تبلیغاتی با گزینش آثار اصیل و با کیفیت مایه دلگرمی بخش کثیری از افرادی باشند که اولویت اصلی آنها احترام به مخاطب و خلق آثاری در شأن ایشان است.
نمایش: رقص فراموشی
نویسنده و کارگردان: نیاز اسماعیل پور
مجری طرح: ایمان یزدی
دستیار کارگردان: یاسمین پدرام پور
طراح گرافیک: علیرضا دربانی
تبلیغات: مریم باقری
بازیگران: یاسمن عطاالهی، امید امیرزاده
بازیگر/پرفورمر: سهراب جمالی
--------------------------
گفت‌وگو: هبت اله یگانه
--------------------------
انتهای پیام/
فوری/ انفجار در مناطق مرکزی ایران / اسرائیل به ایران، عراق و سوریه حمله کرد