منطق در فریضه امر به معروف و نهی از منکر بسیار مهم است/دعوت به امر به معروف با عمل
تاریخ انتشار: ۲۰ آبان ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۵۷۵۴۸۴۰
استاد حوزه و دانشگاه با حمایت از فریضه امر به معروف و نهی از منکر اظهار داشت: مرحوم شهید مطهری می فرماید ما اگر در مساله ای می خواهیم برای امر به معروف و نهی از منکر بپردازیم باید با عقل و منطق به علت آن کار بپردازیم و ببینیم چه اتفاقی افتاده که افراد به این سمت می روند و سعی کنیم آن مسایل را حل کنیم.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا به نقل از عصر همدان؛ مدت زمانی است که در فضای مجازی و شبکه های اجتماعی و اخبار روزمره با اخبار ضرب و شتم امران به معروف در برخی از شهرها مواجه هستیم و این داستان همچنان تکرار می شود.
اخیرا در همدان نیز یکی از امران به معروف مورد ضرب و شتم قرار گرفته اند که مدتی در بیمارستان بستری شدند.
اصغر نادری، مسئول بازرسی ستاد امر به معروف و نهی از منکر استان در مورد حادثه سرپرست اداره تبلیغات اسلامی شهرستان کبودراهنگ که به علت تذکر لسانی توسط دو دختر سگ گردان مورد تعرض قرار گفت: خوشبختانه دستگاه قضا به این موضوع خوب ورود پیدا کرده است و جای نگرانی نیست و مراحل قضایی در حال طی شدن است.
وی ادامه داد: کارشناسان نیر در حال بررسی چنین وقایعی هستند تا علت آن مشخص شود.
به همین منظور جهت تبیین هر چه بیشتر فریضه امر به معروف و نهی از منکر سید مجتبی حسینی یمین استاد حوزه و دانشگاه، به گفتگو پرداختیم.
وی با حمایت از فریضه امر به معروف و نهی از منکر اظهار داشت: اشخاصی که به فریضه مهم امر به معروف و نهی از منکر عمل می کنند قاعدتا مورد تایید و تقدیر هستند .
استاد حوزه و دانشگاه با اشاره به اهمیت امر به معروف و نهی از منکر عنوان کرد: سه نکته باید در این فریضه مدنظر باشد نکته اول اینکه امر به معروف یا امر به واجب ؟ نهی از منکر یا نهی از حرام؟
وی با اشاره به آیه "یامرون بالمعروف وینهون عن المنکر" در قران کریم گفت: اگر یک امری معروف نباشد و منکر هم نباشد مورد امر و نهی قرار گرفتنش ممکن است در برخی از موارد آسیب زا هم باشد، آیا این به این معناست که اگر ما معروفی را دیدیم یا کار منکری را دیدیم هیچ کاری انجام ندهیم ؟ خیر چون ما علاوه بر امر به معروف و نهی از منکر چیزهای دیگری در قرآن داریم مثل دعوت، تذکر و موارد دیگر نیز وجود دارد .
حسینی یمین با اشاره به آیه "ولتکن منکم امة یدعون الی الخیر ویامرون بالمعروف وینهون عن المنکر واولئک هم المفلحون" افزود: مرحله اول دعوت است فرض کنیم کسی کار منکری را انجام می دهد فلذا باید اول دعوت شود که این کار اشتباه است و اگر این کار غلط بودنش برایش محرز شد چون منکر است می شود او را از این کار نهی کرد.
وی با اشاره به آیه سوم سوره عصر "وَتَوَاصَوْا بِالْحَقِّ وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ" گفت: باید یکدیگر را توصیه کنیم و یا تذکر دهیم و باید حتما این مراحل را مدنظر داشته باشیم.
استاد حوزه و دانشگاه تصریح کرد: در فریضه امر به معروف و نهی از منکر باید ببینیم ما مامور به وظیفه ایم؟ یا مامور به نتیجه؟ خیلی از افراد می گویند ما مامور به وظیفه ایم مرحوم شهید مطهری در کتاب ده گفتارش در امر به معروف و نهی از منکر می فرماید: ما در این فریضه مامور به نتیجه هستیم یعنی باید کاری را انجام دهیم که نتیجه حاصل شود فلذا می فرماید در امر به معروف و نهی از منکر چیزی که به آن توجه نمی شود منطق است.
وی ادامه داد: مرحوم شهید مطهری می فرماید ما اگر در مساله ای می خواهیم برای امر به معروف و نهی از منکر بپردازیم باید با عقل و منطق به علت آن کار بپردازیم و ببینیم چه اتفاقی افتاده که افراد به این سمت می روند و سعی کنیم آن مسایل را حل کنیم.
استاد حوزه و دانشگاه با حمایت از امر به معروف و نهی از منکر و تذکر لسانی گفت: فلذا امروز با مسایل مهمی که در جامعه وجود دارد باید ببینیم چه مساله ای باعث گرایش به کار منکر شده است.
وی نکته دوم در امر به معروف و نهی از منکر را تبعیض دانست و گفت: نباید امر به معروف و نهی از منکر فقط به یک مساله خاص بپردازد بلکه مسایل مهمتری که در اجتماع وجود دارد بیشتر مورد امر و نهی قرار گیرد.
این استاد حوزه دانشگاه نکته آخر در امر به معروف و نهی از منکر را تبعیض بیان کرد و افزود: باید امر به معروف و نهی از منکر بدون تبعیض باشد و در مورد دوست و هر کسی که کارش اشکال دارد باید تذکر دهیم اگر همه اینها کنار هم باشد می تواند تاثیر خوبی در انجام این فریضه داشته باشد.
حجت الاسلام و المسلمین سید مجتبی حسینی یمین عنوان کرد: دو نکته را در خصوص حجاب و عفاف امروزه جامعه است یکی از دلایلی که باعث شده بی حجابی در جامعه ما زیاد شود توجه مثبت به بی حجابی است هر مقوله ای در جامعه ای توجه مثبت شود افراد خود به خود تشویق به قصه بی حجابی می شوند بنابراین نباید مومنین در جامعه به خانم های بی حجاب توجه مثبت کنند نه اینکه توجه منفی کنیم بلکه فقط توجه مثبت نشود .
وی در پایان با اشاره به حدیث " کونوا دعاة الناس بغیر ألسنتکم" از زبان امام صادق ع گفت: در این حدیث حضرت می فرمایند با غیر زبان هآیتان مردم را دعوت کنید و این یعنی با عمل مردم را دعوت کنیم وقتی که مردم ببینند مومنین عمل خوبی دارند و زندگی و فرزندان خوبی دارند خود به خود به سمت دین و نماز و حجاب گرایش پیدا می کنند و این وظیفه ما روحانیون است که به گونه ای خوب عمل کنیم که مردم جذب دین شوند.
انتهای پیام/
منبع: دانا
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.dana.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «دانا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۵۷۵۴۸۴۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
آیا امر به معروف و نهی از منکر، توهین به کرامت طرف مقابل است و یا سوق دادن او به مرتبه‌ای بالاتر از کرامت انسانی؟
حجت الاسلام والمسلمین محمدرضا فاضل کاشانی، استاد دروس خارج حوزه علمیه قم و عضو مجمع عمومی جامعه محترم مدرسین، در واکنش به سخنان حجت الاسلام و المسلمین سید مصطفی محقق داماد در فضای مجازی در رابطه با کتاب بازخوانی امر به معروف و نهی از منکر، یادداشتی را منتشر کرد.
متن یادداشت به شرح ذیل است:
باسمه تعالی
«ربّ انطقنی بالهدی والهمنی التقوی»
قطعه‌ای از سخنان جناب آقای دکتر سید مصطفی محقق داماد را در فضای مجازی دیدم که در رابطه با کتاب بازخوانی امر به معروف و نهی از منکر توضیحاتی را ارائه می‌دادند و برایم موجب تعجّب و تأسف شدید گردید.
ایشان می‌گوید:
«می‌دانید دو امر واجب در اسلام هست یکی امر به معروف و یکی نهی از منکر، در قرآن هم آمده و در روایات نیز آمده است این امر مسلّمی است من در این کتاب این را بازخوانی کرده‌ام که این یعنی چه؟! الان در مردم اگر بپرسید که امر به معروف و نهی از منکر چیست؟ چه جواب می‌دهند؟ مردم عامی. عامّه مردم افکار عمومی می‌گویند اینکه به این بگویند این کار را نکن و به آن یکی بگویند این کار را بکن، من این را برده‌ام زیر سؤال که آیا معنایش این است که من به این آقا بگویم من از تو بالاترم و من می‌فهمم و تو نمی‌فهمی؟! اینکه توهین به طرف مقابل است، توهین به کرامت طرف مقابل است، اینکه کار خوبی نیست یعنی فضولی کردن در زندگی مردم خوب است!؟ من این را برده‌ام زیر سؤال و برایش یک معنای دیگری ارائه داده‌ام. نوشتم بازخوانی و یک قرائت دیگری از این دو واژه ارائه داده‌ام.
یعنی اخلاق رقابتی یعنی چه؟ مراقبت عمومی است یعنی کاری کنیم که در جامعه کار خوب رائج بشود، رواج افکار خوب و زشتی افکار بد، معنای امر معروف این است و امر در اینجا به معنای فرمان نیست و به معنای (Advise) ادویس است؛ فرق است بین امر کردن و ادویس کردن؛ الان اگر بین افکار عمومی مردم بروید اینهائی که امر به معروف می‌کنند هِی چوب را دست می‌گیرند و فضولی در زندگی مردم می‌کنند این است معنایش؟! الان یکی بیاید به شما بگوید اینجوری لباس بپوش و اینجوری نپوش یعنی من از تو بهترم، من از تو بهتر می‌فهمم، تو نمی‌فهمی و من می‌خواهم شما را راهنمائی کنم؛ این یک توهین به شماست، به زبان بی‌زبانی توهین است. من در این کتاب این دو واژه را بازخوانی کرده‌ام یعنی از نو (Rivithit) ری‌وی‌زیت کرده‌ام».
در پاسخ به این جملات توجه به چند نکته لازم است:
یک: آنچه به عنوان نقد در این نوشتار ملاحظه می‌فرمائید، صرفاً نقد بر جملاتی است که ایشان در معرّفی کتاب بازخوانی امر به معروف و نهی از منکر مطرح فرموده‌اند و در فضای مجازی منتشر شده است و کتاب مذکور نیز نقدهایی بر آن وارد است که مجال واسعی را می‌طلبد. از خداوند متعال مسألت داریم که این توفیق را در آینده به این حقیر عطا فرماید.
دو: گوینده معترف است که امر به معروف و نهی از منکر از واجبات مسلّمه اسلامی است که آیات و روایات فراوانی نیز بر آن دلالت دارد، با توجّه به این نکته عرض می‌کنیم، علمای علم اصول این‌همه زحمت کشیده و به ما فهمانده‌اند که ظواهر آیات و روایات حجت است بنابراین نمی‌توان از حجّت به غیر حجّت عدول کرد؛ اگر چه هر ظاهری با احتمال خلاف سازگاری دارد، امّا تا زمانی که احتمال خلاف، ظهور را خدشه‌دار نکند، آن ظهور حجّت است. بنابراین نمی‌توان از تمام این ادلّه ای که در ذهن همه علماء فن و آشنای به ادبیات عرب، اصحاب، متقدمین و متأخرین و معاصرین، همه و همه ـ نه مردم عامی ـ ظهور در معنای خاصّی دارد، صرف نظر کرده و به معنای دیگری و جدیدی دل ببندیم که شواهد فراوانی بر خلاف آن قائم است. پس امر به معروف به معنای همان فرمان‌دادن است نه به معنای اخلاق مراقبتی و شواهد فراوانی نیز در سیره معصومین و اصحاب و متون دینی بر آن دلالت دارد که از حدّ احصاء خارج است و در این مختصر مجالی برای پرداختن به آنها نیست.
سه: در قرآن کریم سوره توبه آیه 71 آمده است:
)وَالْمُؤْمِنُونَ وَالْمُؤْمِنَاتُ بَعْضُهُمْ أَوْلِیاءُ بَعْضٍ یأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَینْهَوْنَ عَنِ الْمُنْکَرِ(.
در این آیه شریفه خداوند متعال این ولایت و برتری را به آمران به معروف و ناهیان از منکر به صورت مطلق، زن و مرد، جوان و پیر، حاکم و غیر حاکم و ... داده است که متخلفین را از دستورات الهی امر و نهی کنند.
حال سؤال این است که اگر ولی‌ای که خداوند به او این ولایت را داده است به مولّی علیه خود امر کند این فضولی است؟! و یا آنکه باید گفت: او عمل به وظیفه کرده و اگر از آن سر باز زند قابل توبیخ و سرزنش و مستحقّ عقاب است، همان‌طوری که در آیات و روایات فراوانی به آن تصریح شده است.
چهار: آیا گوینده، این سخن را در مورد مقرّرات حکومتی نیز قائل است؟!
اگر نیروهای انتظامی و پلیس نتواند جلوی تخلّفات را به استناد به قانون بگیرند، مملکت دچار هرج و مرج می‌شود، در علم حقوق هر کسی را که در هر مملکتی به عنوان ساکن و یا مسافر حضور داشته باشد ملزم به عمل به مقرّرات آن مملکت می‌داند و عملاً در صورت تخلّف با شخص خاطی برخورد می‌شود، اگر ما برای قوانین بشری چنین حقّی را قائلیم و آن را تحسین می‌کنیم و جلوه‌ای از قانون‌مداری تلقّی می‌نمائیم، چگونه جرأت به خود می‌دهیم که با تحریف معنوی، معنائی را که در قرون متمادی همه علماء اسلام در همه فِرَق از آیات و روایات امر به معروف فهمیده‌اند، کنار زده و به عنوان بازخوانی، این فوج عظیم از ادلّه را تفسیر به رأی کنیم و رأی خود را به اسلام نسبت بدهیم و آیا در گروه «من فسّر القرآن برأیه» قرار نخواهیم گرفت؟! چرا قانون الهی چنین احترامی را نزد ما نباید داشته باشد. )مَا لَکُمْ لَا تَرْجُونَ لِلَّهِ وَقَارًا(. (نوح: 13)
پنج: گوینده در سخنان خود از مسیر علمی و برهانی خارج شده و به خطابه و جدل روی آورده است و متأسفانه شیوه‌های تبلیغاتی بیگانگان را پیش گرفته و در سخنان خود مقداری هم سیاه‌نمائی کرده‌اند. ما از ایشان می‌پرسیم آیا واقعاً همه آمران به معروف یک چوب دست گرفته و به همه می‌خواهند بگویند ما از شما بهتریم و شما نمی‌فهمید و من می‌فهمم و از تو بهترم؟! و اگر تعداد قلیلی ناشیانه چنین عمل کنند، ما باید اصل حکم الهی را دگرگون کنیم؟! و زیر سؤال ببریم؟! آیا این هنر است که با رسانه‌های مسموم دشمنان اسلام همنوا شویم و احکام مسلّم اسلام را زیر سؤال ببریم و خواسته آنان از زبان یک عالم دینی شنیده شود؟ یا آنکه وظیفه این است که از احکام الهی حراست کرده و آنها را آنگونه که هست درست بفهمیم و به صورت معقول تفسیر کنیم که موجب پذیرش همگان گردد و همانگونه که حضرت ثامن الحجج7 فرمود: «لو علم الناس محاسن کلا منا لا تّبعونا» بصیرت‌افزایی کرده و فوج عظیمی ازمردم را به پیرویِ با رغبت به احکام الهی سوق دهیم؟ که در این صورت است که مشمول رحمت الهی خواهیم شد.
شش: نوآوری در مطالب علمی بسیار پسندیده و مطلوب است امّا برای خود، قواعد و موازینی دارد و نباید به هدم دین منجر شود؛ شخص فکر کند آنچه تا به حال گفته شده متناسب با زمان‌های پیشین بوده و اکنون تاریخ مصرف آن گذشته و مندرس شده است و با چهره‌ای شادمان، فهم پیشینیان و سلف صالح را زیر سؤال برده و به قول خودشان مطلبی را از نو ارائه دهند؛ اگر چنین باشد این خطر بزرگی است که دین را تهدید می‌کند؛ هر روز حکمی از احکام اسلام دست‌خوش تحریف معنوی شده و زیر سؤال می‌رود، یک روز نماز، روز دیگر صوم، روز دیگر جهاد و حج و حجاب و حدود و دیات و احکام ارث ... و کار به جایی می‌رسد که لم یبق من الإسلام إلّا إسمه.
هفت: آیا آمر به معروف می‌گوید هر چه من دستور می‌دهم عمل کن و یا می‌گوید: برادر و خواهر مسلمان این کار را بکن یا این کار را نکن چون دستور خداوند متعال است. آیا این توهین به کرامت طرف مقابل است و یا سوق دادن او به مرتبه‌ای بالاتر از کرامت انسانی است؟!
هشت: در بحث امر به معروف و نهی از منکر فقهاء اسلام فرموده‌اند اگر فاعل منکر و تارک معروف عالم به منکر و معروف نیست و مرتکب خطا شده، اگر جهل او جهل به موضوع است امر به معروف و نهی از منکر لازم نیست، مگر در امور مهمّه که شارع به هیچ وجه راضی به انجام آن نیست، مثل قتل نفس محترمه، امّا اگر ارتکاب جرم به جهت ندانستن خود حکم است از باب ارشاد جاهل باید حکم ا لهی را به او تعلیم داد و در هر تعلیم و تعلّمی معلّم به دلالت التزامی به شخصی که جاهل است می‌گوید: تو این مطلب را نمی‌دانی و چون نمی‌دانی مرتکب این خطا شده‌ای. حال آیا این توهین به کرامت انسانی طرف مقابل است و یا موجب کم کردن شرمندگی و برداشتن بار ملامت از دوش اوست؟! و اگر اصرار بر این معنا دارید، باید باب تعلیم و تعلّم را کلّا مسدود کرد.
حضرت خضر به حضرت موسی7 در داستانی که مستحضرید ـ نه با زبان بی‌زبانی بلکه ـ صریحاً می‌گوید: )إِنَّکَ لَنْ تَسْتَطِیعَ مَعِی صَبْرًا * وَکَیفَ تَصْبِرُ عَلَی مَا لَمْ تُحِطْ بِهِ خُبْرًا( (الکهف: 69) آیا این سخن توهین به حضرت موسی بود؟! و یا آنکه موجب رشد و بالا بردن مرتبه صبر او گردید.
نُه: اگر گوینده اصرار بر گفته خود دارد باید گفت شما نیز گرفتار همین مشکل شده‌اید که از آن فرار می‌کنید و کرّ إلی ما فرّ شده است؛ زیرا در این اظهار نظر می‌خواهند بگویند همه علماء از صدر اسلام تاکنون در طول چهارده قرن این مطلب را نفهمیده‌اند و من فهمیده‌ام، چگونه این جرأت را به خود می‌دهید و این توهین را به کرامت انسان‌های فرهیخته‌ای که همه سرمایه علمی خود را مدیون آن هستیم روا دارید؟!
ده: اینکه صورت مسئله را نباید فراموش کنیم، سخن درباره کسی است که معروف را عالمانه و عامدانه و با اصرار ترک می‌کند و منکر را با همین قیود مرتکب می‌شود، آیا ادلّه‌ای که کرامت انسان را اثبات می‌کند در چنین شرائطی هم برای چنین شخصی که با علم و به عمد و اصرار و با لجاجت احکام الهی را هتک می‌کند کرامتی را قائل است؟!
آیا این مثل شخصی نیست که حرمت حرم را نگه نمی‌دارد و در حرم امن الهی جرمی را مرتکب می‌شود؟! همانگونه که ادلّه حرمت حرم، این موارد را شامل نمی‌شود، ادلّه کرامت انسان هم منصرف از این موارد ا ست، بلی، نمی‌توان به او فحش داد و یا توهین کرد یا به او تهمت زد و ... .
یازده: اگر چه آیات و روایاتی داریم که ترغیب به رفتار نیک و پرهیز از محرمات می‌کنند مثل آیه شریفه 44 سوره بقره که می‌فرماید:
)أَتَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبِرِّ وَتَنْسَوْنَ أَنْفُسَکُمْ وَأَنْتُمْ تَتْلُونَ الْکِتَابَ أَفَلَا تَعْقِلُونَ( و یا روایاتی که چنین مفادی را با تعابیر مختلف ترغیب می‌کنند مثل: «کونوا دعاة لنا [للناس] بغیر ألسنتکم [صامتین]». (کافی، ج2، ص78؛ دعائم الاسلام، ج1، ص56)
امّا این آیات و روایات نافی، امر به معروف به زبان و گفتار نیست و اثبات شئ نفی ماعدا نمی‌کند، بلکه می‌توان گفت: این مورد از مقولۀ امر به معروف و نهی از منکر خارج است و اشعار به وظیفة دیگری که بر هر مسلمانی فی حدّ نفسه واجب دارد، چه با شخص متخلّفی مواجه باشد و یا نباشد، اگرچه می‌توان آن را از شرائط تأثیر امر به معروف و نهی از منکر دانست، شخص وظیفة شرعی خود را انجام میدهد،. بلی این رفتار اثر امر به معروف و نهی از منکر را نیز همراه دارد. و چه بسا، ما را از امر به معروف و نهی از منکر بی‌نیاز کند. همانگونه که گاه موعظه و نصیحت به صورت عمومی، بدون اینکه ظرف خاطی را مخاطب قرار دهیم، تأثیر ویژه‌ای دارد و نوبت به امر به معروف و نهی از منکر نمی‌رسد، ولی هیچ‌کدام از اینها با بقاء منکر و ترک معروف، نافی وظیفه امر به معروف و نهی از منکر با وجود شرائط و رعایت مراتب آن نیست.
دوازده: گوینده به مراتب امر به معروف و نهی از منکر که در متون شرعی در کلمات فقهاء مطرح شده است قلبی و زبانی و یدی و مراتبی که برای هر یک از آنها نیز در نظر گرفته شده، هیچ توجّهی نکرده است؛ آیا تمام این مراحل با معنائی که ایشان ارائه داده‌اند سازگار است؟!
ان أرید الّا الصلاح، ما استطعت وما توفیقی الّا بالله علیه توکّلت و الیه انیب
محمّدرضا فاضل کاشانی
دومین جلسه رسیدگی به اتهامات تتلو برگزار شد