به نقل از «ناطقان»

از ستاره نوترونی چه می‌دانید؟

تاریخ انتشار: ۲۱ آبان ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۵۷۶۳۳۲۰

درک نحوه زندگی در فضا برای بسیاری افراد جالب است؛ در این بسته خبری قصد داریم جذابترین اتفاقات فضایی را ارائه دهیم. ناطقان: ستاره‌شناسان یک ستاره نوترونی کشف کردند که توانسته است لقب بزرگترین ستاره نوترونی جهان را به نام خود ثبت کند. نگاه مختصر به تعریف ستاره نوترونی به ما یادآوری می‌کند که این اجرام فضایی چیزی نیستند جز هسته یک ستاره غول‌پیکر از هم پاشیده.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

این ستاره‌ها معمولاً جرمی حدود ۱.۴ برابر خورشید دارند؛ در حالی که قطر آن‌ها فقط حدود ۱۰ کیلومتر است! در حقیقت ستاره نوترونی یکی از عجیب‌ترین اجرام فضایی است که هنوز به درستی نمی‌توانیم رفتار آن‌ها را درک کنیم.

با در نظر گرفتن جرم زیاد و قطر بسیار کم ستاره نوترونی و یک محاسبه سرانگشتی می‌توان به‌ راحتی متوجه تراکم بسیار بالای آنها شد. هر چند ستاره نوترونی جدید کشف شده حتی از این هم شگفت‌انگیزتر است. MSP J0740+6620 نام ستاره‌ای است که اخیراً کشف شده است و یک تفاوت مهم با ستاره‌های نوترونی دیگر دارد. جرم این ستاره تقریباً ۲ خورشید است و این احتمالاً حداکثر جرمی است که یک ستاره نوترونی می‌تواند داشته باشد! ولی چرا؟

بررسی ستاره نوترونی به ما این امکان را می‌دهد که درک بهتری از رفتار ماده در شرایط مختلف داشته باشیم. کشف ستاره نوترونی با چنین جرم زیادی می‌تواند محاسبات و در نتیجه درک ما از رفتار ماده را تا حد زیادی تغییر دهد. دانشمندان بیش از یک دهه است که ستاره‌های نوترونی را تحت نظر دارند و هدف از این کار یافتن امواج گرانشی با فرکانس پایین بوده است؛ مشابه امواجی که لایگو (LIGO) مدتی بیش کشف کرد. با این حال مشاهدات اجرام فضایی گاهی به کشف‌های دیگری هم منجر می‌شود، مثل کشف بزرگترین ستاره نوترونی.

ستاره J0740+6620 از نظر دسته‌بندی جزو تپ اخترها (Pulsar) محسوب می‌شود. ستاره‌های نوترونی که با سرعت بسیار زیاد می‌چرخند و در نتیجه پالس‌هایی از انرژی تابشی و میدان مغناطیسی منتشر می‌کنند. البته سنگین‌ترین ستاره نوترونی کشف شده در کنار یک کوتوله سفید قرار گرفته است. این دو جرم به دور یکدیگر می‌چرخند. این چرخش بر روی پالس‌هایی که ستاره نوترونی تولید می‌کند تأثیر می‌گذارند. این اثر متقابل پایه و اساس تحلیل‌های ستاره شناسان را تشکیل می‌دهد. منبع: باشگاه خبرنگاران برچسب ها: ستاره ، نوترونی ، فضا

منبع: ناطقان

کلیدواژه: ستاره نوترونی فضا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت nateghan.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ناطقان» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۵۷۶۳۳۲۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

بودجه و شجاعت بازگشت به ماه وجود ندارد!

برنامه «آپولو» انسان‌ها را در سال ۱۹۶۹ روی ماه قرار داد اما اکنون این پرسش در ذهن بسیاری از افراد شکل گرفته است که چرا از آن زمان دیگر انسان‌ها روی ماه فرود نیامده‌اند.

به گزارش خبرگزاری ایمنا، فرود آوردن انسان روی ماه همواره آرزوی بزرگ آژانس‌های فضایی بوده است. بین سال‌های ۱۹۶۹ و ۱۹۷۲، مأموریت‌های «آپولو»(Apollo) در مجموع ۱۲ فضانورد را به سطح ماه فرستادند و همه این ماجرا پیش از انفجار فناوری مدرن بود. پس چرا به نظر می‌رسد تلاش‌های کنونی که در برنامه «آرتمیس»(Artemis) ناسا تجسم می‌یابند، تا این اندازه کند، متوقف و پیچیده هستند؟

یک پاسخ آسان برای این پرسش وجود ندارد اما می‌توان گفت که این کار به پول، سیاست و اولویت‌ها وابسته است.

ابتدا با پول آغاز می‌کنیم. مأموریت‌های آپولو بسیار موفقیت‌آمیز و در عین حال، بسیار گران بودند. ناسا در دوران اوج مأموریت‌های آپولو، حدود پنج درصد از کل بودجه فدرال را مصرف می‌کرد و بیش از نیمی از این بودجه به برنامه آپولو اختصاص داشت. با احتساب تورم، کل برنامه آپولو معادل بیش از ۲۶۰ میلیارد دلار امروز هزینه داشته است.

اگر پروژه «جمنای»(Gemini) و برنامه رباتیک قمری را که پیش‌سازهای ضروری آپولو بودند، در نظر بگیریم، این رقم به بیش از ۲۸۰ میلیارد دلار می‌رسد.

در مقایسه، امروزه ناسا کمتر از نیم درصد از کل بودجه فدرال را با طیف گسترده‌تری از اولویت‌ها و دستورالعمل‌ها در اختیار دارد. در طول دهه گذشته، ناسا تقریباً ۹۰ میلیارد دلار برای برنامه آرتمیس هزینه کرده است. به طور طبیعی، با هزینه کمتری که برای فرود جدید روی ماه صرف می‌شود، احتمالاً حتی با پیشرفت‌های حوزه فناوری هم حرکت کندتری خواهیم داشت.

واقعیت‌های سیاسی کاملاً با واقعیت‌های مالی مرتبط هستند. در دهه ۱۹۶۰، آمریکا در میانه یک رقابت فضایی بود. این کشور با اتحاد جماهیر شوروی برای دستیابی به اولین‌ها در فضا، به ویژه فرود آوردن انسان روی ماه رقابت داشت.

همان طور که قانون‌گذاران بودجه هنگفت ناسا را تقویت می‌کردند، عموم مردم با این ایده موافق بودند و از آن انرژی می‌گرفتند.

در هر حال، این نوع هزینه‌ها عمیقاً ناپایدار بودند. به محض این که آمریکا در رقابت پیروز شد، مردم به سرعت علاقه خود را از دست دادند و بودجه ناسا کاهش یافت. به سادگی می‌توان گفت که اراده سیاسی یا عمومی برای صرف کردن این مقدار پول با هدف پرتاب دوم به ماه وجود ندارد.

ترکیب اراده سیاسی کمتر و منابع مالی کمتر، ناسا را مجبور کرد تا تصمیمات مهمی را در اواخر دهه ۱۹۹۰ و اوایل دهه ۲۰۰۰ اتخاذ کند؛ تصمیماتی که هنوز هم روی آرتمیس تأثیر می‌گذارند.

با پایان یافتن برنامه شاتل فضایی، مدیران ناسا نمی‌دانستند با قابلیت‌های صنعتی و مشارکت‌های مؤثر در این برنامه چه کنند. آنها تصمیم گرفتند که این زیرساخت را با استفاده مجدد از بسیاری از قطعات شاتل، به ویژه موتورها و جا دادن آنها در برنامه آرتمیس حفظ کنند.

از سوی دیگر، می‌توان استدلال کرد که درخواست نگه داشتن این زیرساخت‌ها در محل خود و استفاده مهندسان هوافضا از آنها درست بوده زیرا دقیقاً همان پایگاه فنی مورد نیاز برای پرتاب‌های اخیر توسط شرکت‌های خصوصی پرواز فضایی است.

در نهایت، مفهوم مدرن آرتمیس دارای مجموعه‌ای از اولویت‌های بسیار متفاوت با مأموریت‌های آپولو است. برای مثال، تحمل خطر در حال حاضر بسیار کمتر از دهه ۱۹۶۰ است.

مأموریت‌های آپولو بسیار خطرناک بودند و احتمال شکست قابل توجهی داشتند. در واقع، چندین مأموریت آپولو با فاجعه روبه‌رو شدند که به شرح زیر هستند.

۱. وقوع آتش‌سوزی در مأموریت «آپولو ۱» که به کشته شدن سه فضانورد منجر شد.

۲. خاموش شدن موتور هنگام مأموریت «آپولو ۶»

۳. نقص کشنده در طراحی که فضانوردان «آپولو ۱۳» را تقریباً در شرف مرگ قرار داد.

۴. فاجعه شاتل فضایی «چلنجر»(Challenger) و شاتل فضایی «کلمبیا»(Columbia)

ناسا، قانون‌گذاران و مردم حاضر نیستند دوباره آن سطح از خطر را بپذیرند؛ به خصوص پس از فاجعه‌های چلنجر و کلمبیا.

مأموریت‌های آپولو مبالغ هنگفتی را برای فرستادن فضانوردان به سطح ماه به مدت چند ۱۰ ساعت صرف کردند. فضانوردان رفتند، چند نمونه جمع کردند، چند آزمایش ساده ترتیب دادند و بازگشتند.

مأموریت‌های آرتمیس برای اهداف کاملاً متفاوتی طراحی شده‌اند. اول این که فضانوردان قرار است تا یک هفته روی سطح ماه بمانند و این کار نیازمند غذا، آب، سوخت و تجهیزات علمی بیشتری است. دوم اینکه مأموریت‌های آپولو علم را به عنوان یک ایده برای آینده تلقی می‌کردند. هدف اصلی، شکست شوروی بود. اکنون پژوهش‌های علمی در مرکز برنامه آرتمیس قرار خواهند گرفت؛ به این معنی که مأموریت مستلزم طراحی طولانی‌تر و پیچیده‌تر است.

در نهایت، هدف برنامه آرتمیس فقط بازگرداندن انسان‌ها به ماه نیست، بلکه آغاز کردن احداث زیرساخت برای حفظ حضور دائمی انسان در آنجاست. همه چیز از مخازن سوخت در مدار گرفته تا انتخاب مکان برای مستعمرات آینده زیر چتر پروژه آرتمیس قرار می‌گیرد. این برنامه بسیار شلوغ‌تر است زیرا یک چارچوب دستیابی به رویاها را برای نسل‌های آینده فراهم می‌کند.

کد خبر 747105