سرطان پروستات جنبه ارثی دارد
تاریخ انتشار: ۲۸ آبان ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۵۸۳۹۵۵۵
به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از مهر، عباس بصیری، با اشاره به فعالیت کلینیک پیشگیری از سنگ کلیه وابسته به مرکز تحقیقات کلیه دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، افزود: این کلینیک در کشور و خاورمیانه منحصر به فرد است.
وی با اشاره به حضور متخصصان برجسته اورولوژی و تغذیه در کلینیک پیشگیری از سنگ کلیه، اظهار داشت: در این کلینیک که در پلی کلینیک بیمارستان شهید دکتر لبافی نژاد قرار دارد روزانه ۲۰ بیمار با هدف شناسایی نوع سنگ و تلاش برای جلوگیری از ایجاد مجدد سنگ های کلیوی پذیرش می شوند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
بصیری گفت: در سراسر دنیا تنها دو کلینیک پیشگیری از سنگ کلیه وجود دارد که یکی در آمریکا و دیگری در اروپا قرار دارد.
وی افزود: در کلینیک پیشگیری از سنگ کلیه دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، وضعیت و علل تشکیل سنگ در بیماران ضمن انجام آزمایشات لازم بررسی و در ادامه درمان های لازم به همراه رژیم غذایی ارائه می شود.
بصیری با اشاره به اینکه سنگ کلیه به عنوان یکی از مهم ترین عوامل نارسایی کلیه است، اظهار داشت: سنگهای کلیوی رسوب مواد معدنی هستند که در یکی از کلیهها یا هر دوی آنها ایجاد میشوند.
رئیس مرکز تحقیقات بیماری های کلیوی و مجاری ادرار دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، ادامه داد: سنگهای ریز معمولا در هنگام دفع بسیار دردناک هستند و این درحالی است که سنگ های درشت می توانند سراسر کلیه را درگیر و بدون هیچ نشانه ای با آسیب جدی به کلیه فرد همراه باشند.
وی با تاکید بر این موضوع که در تعداد قابل توجهی از بیماران، سنگ سازی کلیه ارثی بوده و علت خاصی را برای تشکیل آن پیدا نمی کنیم،سابقه بیماری در خانواده و علائم ادراری را یکی از مهم ترین نشانه های بررسی این بیماری ذکر کرد.
بصیری افزود: جهت جلوگیری از عود مجدد سنگ کلیه باید بیماری زمینه ای را درمان کرد. به بیمار توصیه می شود که روزانه ۲ تا ۳ لیتر مایعات بنوشد، چرا که مصرف مایعات زیاد شرط اول درمان انواع سنگ ها و جلوگیری از تشکیل سنگ کلیه است.
وی گفت: حذف مصرف نمک به طور کلی و به حداقل رساندن مصرف گوشت و تمامی پروتئین های حیوانی نیز از جمله توصیه های دیگر برای جلوگیری از عود این بیماری است.
بصیری ادامه داد: سنگ سازی در تعداد قابل توجهی از بیماران ارثی بوده بنابراین مراجعه به موقع برای بررسی و درمان لازم سبب جلوگیری از آسیب دائمی به کلیه می شود.
وی با بیان اینکه بیماری های کلیوی، مجاری ادراری و سنگ کلیه و پروستات شایع ترین مشکلات ارولوژی است، گفت: به طور کلی هر کدام از این مشکلات ۳۰ درصد بیماری های اورولوژی کلیه را تشکیل می دهند.
استاد دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی با اشاره به بیماری تنگی «لگنچه» و تنگی «حالب»، اظهار داشت: این بیماری نوعی بیماری مادرزادی و ژنتیکی است به شکلی که فرد مبتلا سنگینی اطراف کلیه را امری بسیار عادی تلقی می کند، تنگی لگنچه به مرور زمان باعث متورم شدن کلیه ها شده و تخریب کلیه ها، مهم ترین و بدترین عارضه این بیماری است.
این فوق تخصص بیماری های کلیوی با بیان اینکه برخی از موارد بیماری تنگی لگنچه با سونوگرافی های پیشرفته در دوران بارداری قابل تشخیص است، افزود: با استفاده از روش ابداعی جدید امکان درمان سریع تر و با کمترین درد عارضه تنگی لگنچه برطرف می شود و لازم است کسانی که دارای سابقه ارثی ابتلا به این بیماری هستند به این موضوع توجه کنند.
وی ادامه داد: عدم درمان افرادی که دچار تنگی مجرای ادراری هستند، در طولانی مدت موجب از بین رفتن قدرت انقباضی مثانه شده و ادرار باقی مانده در مثانه سبب بروز عفونتهای مکرر و در نهایت آسیب به کلیهها میشود.
بصیری توصیه کرد: سوزش ادرار، قطع و وصل شدن یا چکه کردن ادرار، تب های طولانی، شب ادراری های مکرر و دفع مشکل ادرار می تواند یکی از علائم مهم در عفونتهای کلیه و مجاری ادراری باشد و در هر جنس و سنی نیازمند توجه ویژه است.
رئیس مرکز تحقیقات بیماری های کلیوی و مجاری ادرار دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، با بیان اینکه سرطان پروستات جزو شایعترین سرطانها در مردان است، افزود: امروزه ثابت شده سرطان پروستات جنبه ارثی دارد و آقایان باید هرگونه تغییر در ادرار شامل احتباس تکرر ادرار و وجود خون در ادرار را جدی بگیرند و حتما به پزشک جهت معاینه مراجعه کنند.
وی در پایان افزود: خانم هایی که به سن یائسگی می رسند نیز باید توجه داشته باشند در این مرحله به دلیل تغییر در میزان تولید هورمون هایی نظیر استروژن و پرژسترون در ناحیه تناسلی مخاط خشک و چسبنده می شود و ادرار به درستی تخلیه نمی شود همین موضوع می تواند باعث نارسایی و عفونت کلیه در زنان شود.
منبع: اقتصاد آنلاین
کلیدواژه: سرطان سرطان پروستات سلامت مردان سنگ کلیه
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.eghtesadonline.com دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «اقتصاد آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۵۸۳۹۵۵۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
چگونه با کودکان در باره بیماری صعبالعلاج والدین صحبت کنیم؟
به گزارش گروه سلامت خبرگزاری علم و فناوری آنا، دکتر کلودیا گلد، متخصص اطفال در بیمارستان ماساچوست، در این باره میگوید: «هرچند خانوادهها ممکن است بخواهند به طور غریزی از کودک خود در برابر احساسات ترسناک ناشی از اطلاع یافتن از چنین مسائلی محافظت کنند، اما ارتباط واضح برای بچهها مفید است.»
این صحبت ولی چگونه باید باشد؟ هدلی مایا، مددکار اجتماعی بالینی در مرکز سرطان مموریال اسلون کترینگ، در این باره میگوید: «نحوه دقیق گفتگو در مورد سرطان بسته به هر کودک و خانواده متفاوت است، اما دستورالعملهایی وجود دارد که میتواند به بزرگسالان کمک کند.»
خانم مایا که همچنین یکی از هماهنگکنندگان گفتگو با کودکان در مورد سرطان است، اضافه میکند: «در خانوادههایی که با تشخیص سرطان مواجه هستند، این یکی از سختترین مکالماتی است که والدین و بزرگسالان در زندگی خود باید با کودکان داشته باشند.»
کارشناسان میگویند هنگام صحبت با یک کودک یا نوجوان در مورد تشخیص سرطان والدین، نخست باید سن او را در نظر گرفت.
پیشدبستانی و کوچکتر
به گفته انجمن سرطان آمریکا، کودکان سهساله و کمتر بیشتر نگران جدایی، رها شدن و تغییر در زندگی روزمره خود خواهند بود.
این انجمن در وبسایت خود آورده است: «اگر تغییری در روال معمول زندگی آنها ایجاد شود، نوزادان و کودکان نوپا ممکن است به راحتی گیج شوند، بیشتر به والدین خود بچسبند و ممکن است تغییراتی نیز در خواب، غذا خوردن یا سایر عادات روزانه خود پیدا کنند.»
کارشناسان میگویند نوازش و آغوش مکرر و همینطور نزدیک بودن فردی که کودک با او احساس راحتی میکند مهم است. رعایت این نکات اجازه میدهد تا ریتم زندگی کودک تا حد امکان عادی باشد. اجازه دادن به او برای دیدن والدین در بیمارستان از طریق ویدئو، تلفن یا سایر ابزارهای فناوری همچنین از روشهایی است که میتواند کودکان این سنی را آرام کند.
رده سنی مهدکودک و اوایل دبستان
برای کودکان بین ۴ تا ۶ سال، بیمار بودن اغلب معادل سرماخوردگی یا سایر بیماریهای مسری است. به گفته انجمن سرطان آمریکا، کودک ممکن است نگران شود که «سرطان بگیرد.» کودکان در این سن همچنین ممکن است حس کنند که غم و اندوه خانواده به نوعی تقصیر آنها است.
برای کودکانی در این رده سنی روال عادی زندگی همچنان بسیار مهم است و داشتن یک مراقب آشنا و قابل اعتماد نقشی مثبت ایفا میکند.
هنگام برقراری ارتباط با کودکان در این محدوده سنی، همیشه از زبانی واضح و ساده استفاده کنید. استفاده از زمان بازی و نقاشی را برای کمک به انتقال مفهوم سرطان به آنها در نظر داشته باشید. برای پرداختن به تصورات نادرست و برطرف کردن سوءتفاهمها، به هنگام بازی و از زبان اسباببازیها حرف بزنید.
کودکان در سنین ابتدایی
کودکان بین ۷ تا ۱۲ سال احتمال بیشتری دارد که مفهوم سرطان را درک کنند و بتوانند آینده را پیشبینی کنند. با این حال، آنها ممکن است احساسات خود را پنهان کنند تا باعث ناراحتی بیشتر عزیزانشان نشوند.
برای کودکان بزرگتر در صورت لزوم میتوان جزئیات بیشتری در مورد سرطان ارائه کرد. سعی کنید آنها را با اطلاعات زیاد بمباران نکنید، اما در پاسخ به هر سؤالی که ممکن است داشته باشند صادق و باز باشید.
انجمن سرطان آمریکا در این باره میگوید: «به سلامت و رفاه خود کودک توجه کنید. اگر کودک فهم آن را پیدا کرده که خود را برای بیماری والدیناش سرزنش نمیکند، مسئلهای نیست اگر گریه یا عصبانیت آنها را ببیند. سعی کنید به کودکان کمک کنید درک کنند که داشتن احساسات قوی طبیعی است و ابراز آنها خوب است.»
این انجمن همچنین توصیه میکند که در صورت امکان بگذارید کودک به مدرسه رفتن و انجام فعالیتهای فوق برنامه ادامه دهد و به معلمان، مربیان و کادر آموزشی مدرسه در مورد بیماری اطلاع دهید. این خبر را به خانواده دوستان خود بگویید و به کودک اطمینان دهید که خوشگذرانی هیچ مشکلی ندارد.
نوجوانان به اندازه کافی بزرگ هستند که اهمیت تشخیص سرطان و احتمالات آینده را درک کنند، ممکن است نوجوانان بیشتر نگران باشند و از این رو باید به آنها فهماند که کاری نکردهاند یا حرفی نزدهاند که باعث این بیماری شده باشد.
مانند کودکان کوچکتر آنها نیز ممکن است سعی کنند غم، عصبانیت یا ترس خود را پنهان کنند تا باعث درد بیشتر دیگران نشوند. حفظ روال عادی همچنان مفید است، همانطور که بهروزرسانیهای صادقانه و آشکار درباره بیماری والدین نیز مفید است.
انجمن سرطان ایالات متحده میگوید: «اطلاعات دقیقی در مورد وضعیت والدین، علائم، عوارض جانبی احتمالی درمان و آنچه که ممکن است انتظار داشته باشند به آنها ارائه دهید و اگر علاقهمند بودند اطلاعات بیشتری در اختیارشان بگذارید. خطوط ارتباطی را باز نگه دارید و به آنها بگویید که میتوانند در هر زمان با شما صحبت کنند و هر سوالی میخواهند بپرسند.»
در این سن دوستان و تأثیرات اجتماعی عواملی کلیدی هستند، بنابراین یک نوجوان ممکن است به اینترنت روی بیاورد یا از دوستانش کمک بخواهد. از یکی از دوستان یا خویشاوندان خود بخواهید که به نوجوان خانواده توجه ویژهای داشته باشند و به کودک اطمینان دهند که خوشگذرانی اشکالی ندارد و در مورد آن احساس گناه نکند.»
به گفته آژانس سلامت سرطان آمریکا، «نوجوانانی که احساس پریشانی میکنند ممکن است بدرفتاری نشان دهند، از دوستان و خانواده کنارهگیری کنند و احساس غمگین بودن کنند. به آنها اطمینان دهید که داشتن این احساسات اشکالی ندارد و آنها را تشویق کنید تا یاد بگیرند که چگونه با روشهای سالم واکنش نشان دهند و با موضوع کنار بیایند.»
یکی از سختترین و شاید فوریترین سؤالات یک کودک، وقتی متوجه میشود که عزیزش سرطان دارد، این جمله است که «حالت خوب میشه؟»
حتی در بزرگسالی نیز ممکن است پاسخ این سوال را ندانید، اما به گفته دکتر مایا «همیشه میتوانید بگویید: میدانی، من حالا آماده پاسخگویی به این سؤال نیستم، یا فعلاً نمیدانم، اما قول میدهم به محض دانستن در اولین فرصت تو را در جریان بگذارم.»
خانم مایا اضافه میکند: «مهمترین چیزهایی که باید در پاسخ به فرزندتان به او بگویید این است که مستقل از هر اتفاقی که خواهد افتاد، مورد محبت و محافظت قرار میگیرد. و اینکه اشکالی ندارد که او درگیر احساسات دشواری باشد. در واقع این مهمترین چیز است: اذعان به اینکه مواجهه با وضعیت نامعلوم واقعا سخت است و اینکه داشتن چنین احساسی ترسناک است.»
در این میان اما والدین اغلب دنبال یک سناریو برای انجام کار درست هستند. حقیقت ولی این است که فقط یک راه درست و کامل برای صحبت درباره چنین موضوعی وجود ندارد.
خانم مایا میگوید: «اغلب بهتر همین است که شما دقیقاً ندانید چه میخواهید بگویید و در عوض به دغدغههای فرزندتان گوش دهید و به آن پاسخ دهید. نگران این نباشید که در اولین گفتگو با کودک همه پاسخها را داشته باشید یا به هر احساسی بپردازید، زیرا این اولین مورد از شمار زیادی از مکالمهها است.»
او اضافه کرد: «نکته مهم این است که دغدغه اصلی فرزندتان را متوجه شوید و یک روی باز داشته باشید تا بدانند که همچنان میتوانند برای دریافت حمایت و محبت نزد شما بیایند.»
انتهای پیام/