به نقل از «ایسنا»

دلایل ناکارآمدی موتورهای جست‌وجوی بومی در زمان قطع اینترنت

تاریخ انتشار: ۱۴ آذر ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۵۹۷۰۹۹۸

طبق نظر کارشناسان فناوری اطلاعات، به نظر می‌رسد آنچه تاکنون در قالب ساخت موتور جست‌وجوی بومی در ایران اتفاق افتاده، فقط پوسته‌ای برای گوگل بوده است و به همین دلیل هنگام قطع ارتباط اینترنت، این موتورها قادر به جست‌وجو نبودند.

به گزارش ایسنا، یکی از خدماتی که در زیرمجموعه شبکه ملی اطلاعات ارائه می‌شود، موتور جست‌وجوی بومی است و در ایران هم فعالیت‌هایی برای این کار انجام شده است؛ اما اگرچه تا پیش از این مطرح شده بود که موتورهای جست‌وجوی بومی فاصله معناداری با گوگل دارند، اما با قطع شدن اینترنت در روزهای گذشته و عدم دسترسی به گوگل، مشخص شد که همین موتورهای جست‌وجو هم تنها در قالب پوسته‌ای برای گوگل فعالیت می‌کردند و در غیاب اینترنت، کاری از دستشان برنمی‌آید.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

در این راستا، آرش محمدی - کارشناس فناوری اطلاعات -‌ در گفت‌وگو با ایسنا با اشاره به فعالیت موتورهای جست‌وجوی بومی در زمان قطعی اینترنت بیان کرد: اتفاقات این روزها نشان می‌دهد ما موتور جست‌وجوی ملی نداشتیم و این موتورها از API گوگل استفاده می‌کردند، زیرا با قطع شدن اینترنت و از دسترس خارج شدن گوگل، نتایج عجیبی نشان می‌دادند، یا شاهد نتایجی مانند صفحه‌های ویکی‌پدیا بودیم که در دسترس نبود و یا نتایجی که کاملا بی‌ربط بودند.

وی در پاسخ به این‌که آیا امکان کمتر کردن آسیب‌های وارده در شرایط قطعی اینترنت وجود دارد، گفت: در دنیای فنی، نشد نداریم، اما باید هزینه و فایده فعالیت‌ها مشخص شود و دیگر این‌که موضوع مانند اختراع دوباره چرخ است. چند کشور در دنیا بودند که نیاز داشتند گوگل را دوباره بسازند؟ و این‌که آیا ما ظرفیت فنی، علمی و مالی لازم برای این‌که بخواهیم چیزی در قامت گوگل بسازیم را داریم یا نداریم؟

این کارشناس فناوری اطلاعات با اشاره به وجود موتورهای جست‌وجو در کشورهای دیگر بیان کرد: برای مثال یاندکس در روسیه، یک اکوسیستم کامل را ایجاد کرده با یک مدیریت پروژه قوی و واقعی و نیامده که همان گوگل را در یک پوسته ارائه دهد. یاندکس یک اکوسیستم کامل با یک راهبری واحد است که شامل نقشه، جهت‌یابی، ترابری، تاکسی اینترنتی و موتور جست‌وجو می‌شود. البته این کار هم چندین سال طول کشیده است.

محمدی خاطرنشان کرد: با وجود این، حتی همان یاندکس هم ادعا نمی‌کند که به یک موتور جست‌وجوی کامل در مقایسه با گوگل رسیده است. این در حالی است که آنچه تاکنون در ایران اتفاق افتاده، فقط پوسته‌ای برای گوگل بوده است که هنگام قطع ارتباط با گوگل، قادر به جست‌وجو نبودند؛ مانند نمونه‌های داخلی تلگرام از هاتگرام و طلاگرام که پوسته‌های تلگرام بودند؛ به این ابزارها نمی‌توان عبارت ملی اطلاق کرد.

وی با بیان این‌که ساخت ابزارهایی مانند موتور جست‌وجو یک‌شبه این اتفاقات نمی‌افتد، افزود: همان یاندکس هم سال‌های سال کار کرده و بعد در فازهای مختلف به این مرحله رسیده است، از همه مهم‌تر این‌که به عنوان یک اکوسیستم به آن نگاه می‌شود. اپ یاندکس را که نصب کنید برای تاکسی به نقشه، جهت‌یابی و جست‌وجو هم لینک می‌شود، اما ما در ایران هر کدام را یک جزیره مستقل می‌بینیم و اکوسیستمی دور آن نیست که این‌ها را با هم لینک و یک چرخه ایجاد کند.

محمدی با بیان این‌که اگر قرار است موتور جست‌وجو ایجاد کنیم، بازار این موتور جست‌وجو نباید فقط ایران باشد، افزود: در گام اول باید حداقل کشورهای فارسی‌زبان هم باشند و از آنجایی که زبان فارسی از نظر حروف به عربی نزدیک است، بازار دوم آن می‌تواند حتی عرب‌زبان‌ها باشد. ما باید علاوه بر مارکت خومان، حداقل برای کشورهای فارسی‌زبان و عربی‌زبان منطقه هم راه‌حل ببینیم و آن‌ها را به خود وابسته کنیم اما ایجاد چنین اختلالاتی، اعتماد آن‌ها و ایمنی کسب‌وکار را به خطر می‌اندازد. خیلی از کسب‌وکارهای ما بازارشان فقط ایران نیست و ارزآور هستند و چنین قطعی‌هایی باعث می‌شود اعتماد این کارفرماها و مشتریان این سرویس‌ها هم به خطر بیفتد.

این کارشناس فناوری اطلاعات با بیان این‌که استفاده از سرویس‌های محدود داخلی در برابر زیانی که به کسب‌وکارها وارد شده، قابل مقایسه نیست، گفت: زیانی که به استارت‌آپ‌ها و شرکت‌های فعال در حوزه آنلاین وارد شده، قطعا به مراتب بیش‌تر است. ما وقتی در حوزه تولید علم و صادرات آن صحبت می‌کنیم، وقتی درباره تلاش برای این حرف می‌زنیم که امنیت خودمان را به کشورهای دیگر گره بزنیم که در کسب‌وکار و تجارت به ما نیازمند باشند، چنین اقداماتی که اینترنت را مختل می‌کند، در کسب‌وکارها ریسک عجیب و ماندگاری ایجاد می‌کند.

محمدی ادامه داد: موضوعی که باید به آن دقت کنیم این است که امنیت ملی به هر چیزی اولویت دارد و متولی سیاست‌گذاری و تصمیم‌گیری برای این موضوع هم شورای امنیت کشور است و این‌که آن‌ها تصمیم می‌گیرند اینترنت را قطع کنند، موضوع بحث ما نیست. اما این‌ها همه مسکن‌های مقطعی هستند و خیلی وقت‌ها ضربه‌ای که این اتفاقات به طور ماندگار ایجاد می‌کند، غیرقابل محاسبه است.

انتهای پیام

منبع: ایسنا

کلیدواژه: قطعی اینترنت

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۵۹۷۰۹۹۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

دلایل فرود نیامدن مجدد انسان روی ماه

فرود آوردن انسان روی ماه همواره آرزوی بزرگ آژانس‌های فضایی بوده است.

به گزارش ایسنا به نقل از اسپیس، بین سال‌های ۱۹۶۹ و ۱۹۷۲، مأموریت‌های «آپولو» (Apollo) در مجموع ۱۲ فضانورد را به سطح ماه فرستادند و همه این ماجرا پیش از انفجار فناوری مدرن بود. پس چرا به نظر می‌رسد تلاش‌های کنونی که در برنامه «آرتمیس» (Artemis) ناسا تجسم می‌یابند، تا این اندازه کند، متوقف و پیچیده هستند؟

یک پاسخ آسان برای این پرسش وجود ندارد، اما می‌توان گفت که این کار به پول، سیاست و اولویت‌ها وابسته است.

ابتدا با پول آغاز می‌کنیم. ماموریت‌های آپولو بسیار موفقیت‌آمیز و در عین حال، بسیار گران بودند. ناسا در دوران اوج ماموریت‌های آپولو، حدود پنج درصد از کل بودجه فدرال را مصرف می‌کرد و بیش از نیمی از این بودجه به برنامه آپولو اختصاص داشت. با احتساب تورم، کل برنامه آپولو معادل بیش از ۲۶۰ میلیارد دلار امروز هزینه داشته است. اگر پروژه «جمنای» (Gemini) و برنامه رباتیک قمری را که پیش‌ساز‌های ضروری آپولو بودند، در نظر بگیریم، این رقم به بیش از ۲۸۰ میلیارد دلار می‌رسد.

در مقایسه، امروزه ناسا کمتر از نیم درصد از کل بودجه فدرال را با طیف گسترده‌تری از اولویت‌ها و دستورالعمل‌ها در اختیار دارد. در طول دهه گذشته، ناسا تقریبا ۹۰ میلیارد دلار برای برنامه آرتمیس هزینه کرده است. به طور طبیعی، با هزینه کمتری که برای فرود جدید روی ماه صرف می‌شود، احتمالا حتی با پیشرفت‌های حوزه فناوری هم حرکت کندتری خواهیم داشت.

واقعیت‌های سیاسی کاملا با واقعیت‌های مالی مرتبط هستند. در دهه ۱۹۶۰، آمریکا در میانه یک رقابت فضایی بود. این کشور با اتحاد جماهیر شوروی برای دستیابی به اولین‌ها در فضا، به ویژه فرود آوردن انسان روی ماه رقابت داشت. همان طور که قانون‌گذاران بودجه هنگفت ناسا را تقویت می‌کردند، عموم مردم با این ایده موافق بودند و از آن انرژی می‌گرفتند.

در هر حال، این نوع هزینه‌ها عمیقا ناپایدار بودند. به محض این که آمریکا در رقابت پیروز شد، مردم به سرعت علاقه خود را از دست دادند و بودجه ناسا کاهش یافت. به سادگی می‌توان گفت که اراده سیاسی یا عمومی برای صرف کردن این مقدار پول با هدف پرتاب دوم به ماه وجود ندارد.

ترکیب اراده سیاسی کمتر و منابع مالی کمتر، ناسا را مجبور کرد تا تصمیمات مهمی را در اواخر دهه ۱۹۹۰ و اوایل دهه ۲۰۰۰ اتخاذ کند؛ تصمیماتی که هنوز هم روی آرتمیس تأثیر می‌گذارند.

با پایان یافتن برنامه شاتل فضایی، مدیران ناسا نمی‌دانستند با قابلیت‌های صنعتی و مشارکت‌های موثر در این برنامه چه کنند. آن‌ها تصمیم گرفتند که این زیرساخت را با استفاده مجدد از بسیاری از قطعات شاتل، به ویژه موتور‌ها و جا دادن آن‌ها در برنامه آرتمیس حفظ کنند.

از سوی دیگر، می‌توان استدلال کرد که درخواست نگه داشتن این زیرساخت‌ها در محل خود و استفاده مهندسان هوافضا از آن‌ها درست بوده، زیرا دقیقا همان پایگاه فنی مورد نیاز برای پرتاب‌های اخیر توسط شرکت‌های خصوصی پرواز فضایی است.

در نهایت، مفهوم مدرن آرتمیس دارای مجموعه‌ای از اولویت‌های بسیار متفاوت با ماموریت‌های آپولو است. برای مثال، تحمل خطر در حال حاضر بسیار کمتر از دهه ۱۹۶۰ است. ماموریت‌های آپولو بسیار خطرناک بودند و احتمال شکست قابل توجهی داشتند. در واقع، چندین ماموریت آپولو با فاجعه روبه‌رو شدند که به شرح زیر هستند.

۱. وقوع آتش‌سوزی در ماموریت «آپولو ۱» که به کشته شدن سه فضانورد منجر شد.

۲. خاموش شدن موتور هنگام ماموریت «آپولو ۶»

۳. نقص کشنده در طراحی که فضانوردان «آپولو ۱۳» را تقریبا در شرف مرگ قرار داد.

۴. فاجعه شاتل فضایی «چلنجر» (Challenger) و شاتل فضایی «کلمبیا» (Columbia)

ناسا، قانون‌گذاران و مردم حاضر نیستند دوباره آن سطح از خطر را بپذیرند؛ به خصوص پس از فاجعه‌های چلنجر و کلمبیا.

انفجار شاتل فضایی «چلنجر»

انفجار شاتل فضایی «کلمبیا»

ماموریت‌های آپولو مبالغ هنگفتی را برای فرستادن فضانوردان به سطح ماه به مدت چند ۱۰ ساعت صرف کردند. فضانوردان رفتند، چند نمونه جمع کردند، چند آزمایش ساده ترتیب دادند و بازگشتند.

ماموریت‌های آرتمیس برای اهداف کاملا متفاوتی طراحی شده‌اند. اول این که فضانوردان قرار است تا یک هفته روی سطح ماه بمانند و این کار نیازمند غذا، آب، سوخت و تجهیزات علمی بیشتری است. دوم اینکه مأموریت‌های آپولو علم را به عنوان یک ایده برای آینده تلقی می‌کردند. هدف اصلی، شکست شوروی بود. اکنون پژوهش‌های علمی در مرکز برنامه آرتمیس قرار خواهند گرفت؛ به این معنی که ماموریت مستلزم طراحی طولانی‌تر و پیچیده‌تر است.

در نهایت، هدف برنامه آرتمیس فقط بازگرداندن انسان‌ها به ماه نیست، بلکه آغاز کردن احداث زیرساخت برای حفظ حضور دائمی انسان در آنجاست. همه چیز از مخازن سوخت در مدار گرفته تا انتخاب مکان برای مستعمرات آینده زیر چتر پروژه آرتمیس قرار می‌گیرد. این برنامه بسیار شلوغ‌تر است، زیرا یک چارچوب دستیابی به رویا‌ها را برای نسل‌های آینده فراهم می‌کند.