یادداشت احسان شریعتی درباره ضرورت زنده نگه داشتن حوزه عمومی
تاریخ انتشار: ۲۳ آذر ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۶۰۸۷۹۸۶
در ایامی که بی‌رغبتی عمومی، ناشی از حوادث خونین آبان‌ماه گذشته، نسبت به جوّ انتخاباتی مقننه پیش‌رو، در اختلاف‌نظرهای جاری پیرامون ضرورت شرکت یا غیبت نیز بازتاب یافته است، بازخوانی متن زیر از هانا آرنت می‌تواند نگاه فراخ‌تری از ضرورت، هدف و نحوه حضور گفتگویی در حوزه عمومی به ما ببخشد. احسان شریعتی استاد و پژوهشگر فلسفه سیاسی
گروه اندیشه:
مسیر بازسازی دنیای مشترک انسانی و بازیابی «دوستی» مدنی، گذار الزامی از صندوق رأی نیست، بلکه تمهید شرایط امکان یک «گفتگو»ی واقعی در سپهر سیاسی است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
«امروزه عادت کرده‌ایم که در دوستی فقط پدیده صمیمیت را ببینیم، آنجا که دوستان بدون در نظرگرفتن جهان و مقتضیات آن، قلب‌های خود را بر یکدیگر می گشایند... روسو، و نه لسینگ، بهترین نماینده این تصور، مطابق با ازخودبیگانگی فردی مدرن است، که فقط با جدایی از هر نوع زیست عمومی و به‌شکل خصوصی و رو-در-رو، می‌تواند آشکار شود. ازاینرو درک اهمیت سیاسی دوستی برای ما دشوار است. برای نمونه، هنگامی که نزد ارسطو می‌خوانیم که دوستی میان شهروندان، فیلیا -philia- ، یکی از شرط‌های اساسی بهروزی مشترک است، میل داریم اینطور بپنداریم که ارسطو تنها از نبود تفرقه و جنگ داخلی در دل شهر سخن می‌گوید. برای یونانیان اما، جوهر دوستی عبارت از گفتار بود. آنها بر این باور بودند که تنها نوعی «با یکدیگر-سخن گفتن» دایمی، شهروندان را در یک دولتشهر-پولیس- متحد می‌سازد. با گفتگو است که اهمیت سیاسی دوستی و انسانیت خاص آن ظهور می‌یابد. گفتگو (به‌خلاف محاورات صمیمانه خصوصی که در آن جان‌های فردی از خود می‌گویند)، هرقدر هم که از لذت حضور دوست متأثرباشد، د‌ل‌مشغول جهان مشترکی است که تا آن‌هنگام که انسان‌ها دایما درباره آن بحث نکنند، به‌معنای دقیق کلمه «غیرانسانی» می‌ماند. زیرا جهان ازآن‌رو که توسط آدمیان ساخته شده انسانی نیست و بدان‌رو که صدای انسان در آن طنین می‌اندازد انسانی نمی‌شود، بلکه تنها آن‌گاه که موضوع دیالوگ می‌گردد، انسانی می‌شود. امور جهان با هر شدتی که ما را متآثر سازند، با هر عمقی که ما را منقلب سازند و برانگیزانند، تنها لحظه‌ای برای ما انسانی خواهند شد که بتوانیم با همنوعان خود درباره آن بحث کنیم. هر چیز که نتواند موضوع دیالوگ قرارگیرد، می‌تواند بسیار والا، سهمناک یا رازآلود باشد و حتی صدایی انسانی برای پژواک یافتن در جهان بیابد، اما در حقیقت انسانی نیست. ما با سخن گفتن پیرامون آنچه در جهان و در ما می‌گذرد آنها را انسانی می‌سازیم و در این سخن گفتن می‌آموزیم که انسان باشیم. چنین انسانیتی که در گفتگوهای دوستی تحقق می‌یافت را یونانیان انساندوستی -فیلانتروپیا- می‌نامیدند، «عشق به بشر»، زیرا این انسانیت در آمادگی برای تقسیم کردن جهان با دیگران نمودار می‌شود.»هانا آرنت، «انسان‌ها در عصر ظلمت» ، ص ۲۴
منبع: ایران آنلاین
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت ion.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۶۰۸۷۹۸۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
برای اولین‌بار ساخت سلول زنده در آزمایشگاه/ انسان قادر به انجام کار طبیعت می‌شود؟
به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، رونیت فریمن، محقق در دانشگاه کارولینای شمالی در چپل هیل، به کمک همکارانش مراحلی را برای دستکاری «DNA» و پروتئین‌ها برای ایجاد سلول‌هایی شبیه به سلول‌های طی کردند؛ برای اولین بار است که چنین تلاشی در زمینه پزشکی رخ داده‌است. دستاورد آنها می‌تواند در پزشکی ترمیمی موثر واقع شود و به عنوان ابزاری برای تشخیص دارو استفاده شود.
آزمایشگاه فریمن در دانشگاه کارولینای شمالی واقع شده‌است؛ این محقق می‌گوید:« با کشفی که اتفاق افتاد، حتی می‌توان با کمک علم مهندسی به سمت بافت‌ها حرکت کرد؛ بافت‌هایی که به تغییرات محیطی حساس باشند و به شکل داینامیک رفتار کنند.»
سلول‌ها و بافت‌ها از پروتئین‌هایی ساخته شده‌اند که برای انجام وظایف و شکل‌دهی به ساختارها با یکدیگر پیوند می‌خورند. پروتئین‌ها برای تشکیل چارچوب یک سلول به نام اسکلت سلولی ضروری هستند. بدون آن، سلول‌ها نمی‌توانند کار کنند. اسکلت سلولی به سلول‌ها اجازه می‌دهد که هم از نظر شکل و هم در پاسخ به محیط خود انعطاف پذیر باشند.
برای انجام این کار، این تیم از روش پیتید DNA استفاده کردند؛ از روی DNA و اطلاعات موجود در آن، پلی پپتید (پروتئین) ساخته می‌شود. در این روش پپتیدها، بلوک‌های سازنده پروتئین‌ها و مواد ژنتیکی را هدایت می‌کنند تا با یکدیگر کار کنند و یک اسکلت سلولی را تشکیل دهند.
بنابر گفته فریمن «DNA» به طور معمول در اسکلت سلولی ظاهر نمی‌شود. ما توالی‌هایی از DNA را دوباره برنامه‌ریزی کردیم تا به عنوان یک ماده پیونددهنده پپتیدها عمل کند. زمانی که این ماده برنامه‌ریزی شده در قطره‌ای آب قرار گرفت، ساختار آن شکل گرفت.
توانایی برنامه‌ریزی «DNA» به این روش، به این معنی است که دانشمندان می‌توانند سلول‌هایی ایجاد کنند تا عملکردهای خاصی را انجام دهند و حتی واکنش سلول را به عوامل استرس‌زای خارجی تنظیم کنند. در حالی که سلول‌های زنده پیچیده‌تر از سلول‌های مصنوعی ساخته‌شده توسط آزمایشگاه فریمن هستند، اما غیرقابل پیش‌بینی‌تر هستند و در برابر محیط‌های متخاصم مانند دماهای شدید حساس‌تر هستند.
فریمن می‌گوید: «سلول‌های مصنوعی حتی در دمای ۵۰ درجه سانتی‌گراد پایدار بودند و امکان ساخت سلول‌هایی با قابلیت‌های خارق‌العاده را در محیط‌هایی که معمولاً برای زندگی انسان‌ها نامناسب هستند، باز می‌کند».
فریمن می‌گوید، مواد آنها برای کار ساخته شده‌است. عملکرد خاصی دارد و سپس خود را تغییر می‌دهد تا عملکرد جدیدی داشته باشد. کاربرد آنها را می‌توان با افزودن طرح‌های مختلف پپتید یا «DNA» برای برنامه‌ریزی سلول‌ها در موادی مانند پارچه یا بافت سفارشی کرد. این مواد جدید می‌توانند با سایر فناوری‌های سلول مصنوعی ادغام شوند، همگی با کاربردهای بالقوه‌ای که می‌توانند زمینه‌هایی مانند بیوتکنولوژی و پزشکی را متحول کنند.
فریمن می گوید: «این تحقیق به ما کمک می‌کند بفهمیم چه چیزی زندگی را می‌سازد. این فناوری سلول مصنوعی نه تنها ما را قادر می‌سازد تا آنچه را که طبیعت انجام می‌دهد، بازتولید کنیم، بلکه موادی را نیز می‌سازد که از زیست شناسی پیشی می‌گیرند.»
این گزارش در sciencedaily منتشر شده‌است.
۲۲۷۲۲۷
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1898917
منظور از «خانم بازیگر» در اعترافات تتلو که بود؟