به نقل از «خبرگزاری برنا»

چگونه سندرم پای بی‌قراررا درمان کنیم؟

تاریخ انتشار: ۲۶ دی ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۶۵۴۳۸۵۵

سندرم پای بی قرار اختلالی محسوب می شود که به گزارش مؤسسه ملی اختلالات عصبی و سکته مغزی (به اختصار NINDS)، بیش از ۵ میلیون بزرگسال را در آمریکا مبتلا ساخته است.

به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری برنا؛ علاوه بر این، حدود 1 میلیون کودک در سنین مدرسه هم از سندرم پای بی قرار (به اختصار RLS) با درجه متوسط تا شدید رنج می برند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

گفتنی است که شیوع RLS در بانوان به طور میانگین 2 برابر بیشتر از آقایان خواهد بود.

علائم

بارزترین علامت سندرم پای بی قرار نوعی اضطرار و فشار شدید برای حرکت دادن پاها است. گاهی اوقات این نیروی محرکه به اندازه ای قوی است که فرد نمی تواند در برابر تغییرات تحمیل شده مقاومت کند. از جمله دیگر علائم اختلال مذکور می توان به حالاتی نظیر احساس حرکت حشره روی پوست، مور مور، گز گز، سوزش و یا درد و کشش اشاره کرد. البته باید توجه داشت که چنین احساسات ناخوشایندی تنها محدود به یک اندام نیست و از مچ پا گرفته تا ران و حتی در قسمت هایی مانند دست ها و شکم نیز امکان دارد تجربه شود. طبق اطلاعات بنیاد ملی خواب، این سندرم می تواند به صورت حرکات متناوب و بی اختیار اندام ها حین خواب هم خود را بروز دهد که باعث می شود کیفیت مطلوب خواب شبانه کاهش یابد و افراد طی روز دچار خواب آلودگی شوند. به این وضعیت در اصطلاح علمی اختلال دوره‌ای حرکت اندام (به اختصار PLMS) گفته و منجر به پرش پاهای بیمار در فواصل هر 20 الی 40 ثانیه می شود.

طبق مطالعات گسترده در مایو کلینیک یکی از معتبرترین مراکز علوم پزشکی جهان، RLS اغلب زمانی تظاهر می یابد که شخص در حال استراحت است و یا برای یک بازه نسبتا طولانی در حالت سکون باقی مانده است. تمایل فرد برای به حرکت درآوردن اندام ها و به خصوص پا نیز دقیقا به همین دلیل است. جا به جایی می تواند احساسات ناخوشایند نام برده را از بین ببرد.

دلایل

با استناد به پژوهش های صورت گرفته توسط شرکت پزشکی جانز هاپکینز و همچنین طیف متنوعی از مطالعات علمی، علت اصلی سندرم پای بی قرار تا به امروز همچنان ناشناخته باقی مانده است. اما نقش موثر برخی از عوامل ثابت شده است که در ادامه به شماری از مهم ترین آنها اشاره خواهد شد:

- آنمی فقر آهن

- کاهش تولید و ترشح دوپامین

- وراثت و فاکتورهای ژنتیکی

- بارداری به ویژه طی آخرین ماه ها

- امراض مزمن همچون نارسایی کلیوی، دیابت، نوروپاتی محیطی و التهاب مفاصل

- سن بالا

- سندرم ترک (مجموعه ای علائمی که به دنبال قطع یا کاهش دوز داروها و مواد مخدر تظاهر می یابند)

- استفاده بی رویه از ترکیبات حاوی کافئین و یا قهوه

کالبد شکافی افراد مبتلا به RLS نشان داده که مغز آنها ذخیره کافی از آهن به خصوص در سلول های تولید کننده دوپامین نداشته است. دوپامین یک انتقال دهنده عصبی است که برای فعالیت و حرکت راحت عضلات ضروری خواهد بود. با توجه به مجموعه عوامل فوق، دانشمندان معتقد هستند که درمان کم خونی می تواند به بهبود، کنترل علائم و در برخی موارد رفع کامل بیماری سندرم پای بی قرار منتهی شود.

لازم به ذکر است که طبق گزارش NINDS، سندرم پای بی قرار می تواند در اثر اختلال در مدارهای عقده های قاعده ای مغز نیز ایجاد شود. این هسته ها نقش ارزشمندی در کنترل اعمال حرکتی غیر ارادی بدن برعهده دارند. حال اگر چنین اجزای مهمی دچار مشکل شوند، تولید دوپامین نیز مختل خواهد شد و فرد در معرض حرکات سریع و بدون اختیار RLS قرار می گیرد.

بر اساس گزارش بنیاد ملی خواب، شایع ترین نوع سندرم پای بی قرار تحت عنوان RLS اولیه اغلب میان اعضای یک خانواده به صورت موروثی رخ می دهد. محققان ژنتیک دریافته اند که مسئول نیمی از موارد ابتلا به RLS، چیزی نیست جز کدهای ژنتیکی افراد. پس اگر شما نیز در گروه آنهایی هستید که احساس بی قراری در پاهای خود را به کرات تجربه کرده اند، بهتر است در ابتدای امر علت آن را از والدین خود جویا شوید. البته این موضوع بدین معنا نیست که تمامی اشخاص با ژن RLS به این بیماری گرفتار خواهند شد. در مقابل نوعی دیگر به نام RLS ثانویه نیز وجود دارد که به نظر می رسد یک بیماری مستقل باشد و یا در اثر عارضه جانبی داروهای خاص ایجاد شود. یافته های حاصل از مطالعات مرتبط نشان می دهند که استرس و عوامل محیطی در توسعه RLS ثانویه از هر فاکتوری مهم تر باشند.

تشخیص

تشخیص سندرم پای بی قرار روندی نسبتا ساده است. پزشکان معمولان با بررسی علائم بیمار و انطباق آن با 4 شاخص زیر ابتلا به RLS را تایید می کنند:

- تمایل شدید و غیر قابل مقاومت برای حرکت دادن پاها که اغلب با احساساتی ناخوشایند همراه می شود

- درست زمانی که بیمار دراز کشیده و یا در حال استراحت است علائم بیماری تشدید می شوند

- نشانه های بیماری با جا به جایی بیمار بهتر شده و تا حدودی تسکین می یابند

- علائم بیماری در شب هنگام تشدید می شوند

پزشک همچنین برای آن که تشخیص دهد آیا این علائم خود ناشی از اختلال در فاکتورهای دیگری هستند و یا خیر، ممکن است درخواست آزمایش خون و یا تست های عصبی کند. مشاوره با متخصصین خواب نیز در بسیاری از موارد یاری رسان خواهد بود.

درمان

درمان RLS معمولا علامتی و هدف اصلی آن تسکین علائم آزار دهنده بیماری است. جا به جایی اندام آزرده می تواند راه حلی موقتی برای این اختلال باشد اما در بسیاری از موارد تشخیص و معالجه بیماری های زمینه ای مانند نوروپاتی محیطی و یا کنترل دیابت، وضعیت بیمار را به صورت قطعی تغییر می دهد. به گفته دکتر Michael A. Smith محقق بنیاد توسعه زندگی، برای درمان RLS باید به دو اندام اصلی توجه شود که یکی از آنها مغز و دیگری عضلات است.

یکی از بهترین روش های درمان RLS، استفاده از متدهای طبیعی است. یکی از بهترین متدهای درمانی طبیعی، مصرف باقلا مخملی است که با افزایش دسترسی زیستی ترکیبی به نام ال- دوپا، تبدیل آن به دوپامین و افزایش سطح این ماده، علائم RLS را بهبود می بخشد. علاوه بر این مواد غذایی محتوی آمینو اسیدها مانند تیروزین، فنیل آلانین و ترکیبات دیگری مانند فولیک اسید، ویتامین B1 و کروم نیز برای سندرم پای بی قرار مفید هستند. از جمله سایر روش های درمانی می توان به موارد زیر اشاره کرد:

- مصرف مکمل آهن در موارد ابتلای به آنمی فقر آهن

- مصرف مکمل منیزیم در مواردی که RLS منجر به اختلالات خواب شده باشد

- کاهش مصرف کافئین و قهوه

- کمپرس سرد پا

- ماساژ، ورزش های هوازی و یوگا

منبع: خبرگزاری برنا

کلیدواژه: خواب آلودگی درمان سکته مغزی شاخص والدین

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.borna.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری برنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۶۵۴۳۸۵۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

اختلال اضطراب اجتماعی چیست و چگونه درمان می‌شود؟

امان الله قرایی مقدم، جامعه شناس گفت: اختلال اضطراب اجتماعی به ترس از دیده شدن یا قضاوت شدن توسط دیگران در موقعیت‌های اجتماعی اشاره دارد. این اختلال گاهی تحت عنوان هراس اجتماعی هم شناخته می‌شود. اضطراب ترسی است که با پیش‌بینی یک واقعه به وجود می‌آید و هراس هم ترسی غیرمنطقی از برخی اشیا یا موقعیت‌ها است. 

وی گفت: شیوع این اختلال در بین زنان بیشتر از مردان است. با این حال، اختلال اضطراب اجتماعی قابل درمان است. گفتگو درمانی، درمان شناختی رفتاری و دارو درمانی می‌توانند تا حدود زیادی به افراد در غلبه بر علائم این اختلال کمک کنند.

وی ادامه داد: افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی به دلیل ترس از قضاوت منفی دیگران، خجالت یا احساس طرد شدن، از برخی موقعیت‌های اجتماعی ترس یا اضطراب دارند.اگر چه تجربه‌ی اندکی اضطراب در موقعیت‌های اجتماعی امری طبیعی هست. اما اختلال اضطراب اجتماعی به اضطرابی گفته می‌شود که شدید باشد و بر زندگی کاری یا شخصی فرد تأثیر بگذارد و حداقل ۶ ماه به طول بیانجامد.

وی مطرح کرد: افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی از اینکه در حضور دیگران مضطرب به نظر برسند و گونه‌هایشان سرخ شود یا  احساس نگرانی می‌کنند. به این خاطر که فکر می‌کنند در نظر دیگران  نادان به نظر می‌رسند. بسیاری از افراد مبتلا به این اختلال همچنین دارای علائم جسمانی شدید مانند افزایش ضربان قلب، احساس تهوع  هستند.

این جامعه شناس تصریح کرد: اگرچه ممکن است که فرد بداند ترس و واکنش‌های جسمانی‌اش افراطی و شدید است، با این حال کنترلی بر روی آنها ندارد و این علائم و واکنش‌ها کاملا به صورت اتفاقی رخ می‌دهند.

وی گفت: عوامل به وجود آورنده‌ی اضطراب اجتماعی در افراد متفاوت است، مانند ملاقات با افراد ناآشنا، صحبت کردن با افراد در محل کار یا مدرسه، سخنرانی در کلاس درس یا در جمع  صحبت کردن با صندوقدار فروشگاه درباره‌ی قیمت اجناس،  استفاده از سرویس بهداشتی عمومی،  خوردن غذا یا آشامیدن در حضور دیگران،  اجرای برنامه یا نمایش در مقابل دیگران، بسیاری از افراد مبتلا به این اختلال به دنبال درمان نیستند، زیرا بر این باورند که این مسأله بخشی از شخصیت آنها است. در عوض ممکن است برای مسائل دیگری همانند افسردگی یا مصرف مواد از یک متخصص یا کارشناس کمک بگیرند.

وی گفت: اختلال اضطراب اجتماعی تأثیرات بسیاری بر جسم و روان دارد و باعث بروز علائم جسمانی، عاطفی و رفتاری در فرد می‌شود. این علائم در برخی از شرایط اجتماعی بروز می‌کنند مانند:  علائم جسمی همانند سرخ شدن، تعریق، لرزیدن، حالت تهوع، افزایش ضربان قلب و خالی شدن ذهن احساس وحشت یا حملات هراسی ترس و خجالت از تجربه‌ی احساس اضطراب در مقابل دیگران  ترس شدید از قضاوت دیگران  احساس ترس یا وحشت در موقعیت‌های که با دیگران باید صحبت کنند، به‌خصوص افراد غریبه توجه بیش از حد به جزئیات رفتاری خود در مقابل دیگران و تجربه کردن احساس خجالت یا ناجور بودن  مشکل در صحبت کردن در حضور دیگران  اجتناب از موقعیت‌هایی که ممکن است باعث اضطراب شوند.

حالت صاف و خشک بدن و صدای ملایم در هنگام تعاملات اجتماعی

وی افزود: مشکل در برقراری یا حفظ تماس چشمی  حساسیت به انتقاد، عزت نفس پایین و گفت‌وگوی منفی با خود این علائم می‌توانند بر ابعاد مختلف زندگی روزمره‌ی فرد همانند تحصیل، کار و روابط او تأثیر بگذارد و حتی گاهی آنها را به‌شدت مختل کند. در صورت درمان نکردن این اختلال، فرد ممکن است نتواند توانایی خود را در مدرسه یا محل کار شکوفا کند، زیرا به طور معمول از شرکت در فعالیت‌های گروهی، صحبت در مقابل جمع یا توسعه‌ی روابط خود اجتناب می‌کند.

این جامعه شناس گفت: در شرایط شدید یا مزمن، اختلال اضطراب اجتماعی می‌تواند منجر به ایجاد مشکلات دیگری همانند افسردگی یا مصرف مواد در فرد بشود. در کودکان، علائم این اختلال معمولا در هنگام تعامل با بزرگسالان و همسالان ظاهر می‌شود. احساس اضطراب آنها ممکن است به صورت زیر باشد؛

 وی گفت: گریه کردن  پرتاب کردن اشیا از روی خشم ،  سکوت محض و بی حرکت ماندن،  چسبیدن به والدین یا فرد مراقب،  جمع شدن به طرف درون بدن  خودداری از صحبت کردن در درمان اضطراب اجتماعی روش‌های مختلف درمانی می‌تواند به افراد در مدیریت علائم این اختلال، کسب اعتماد به نفس و غلبه بر اضطرابشان کمک کند. اگرچه بدون پیگیری برای درمان، این اختلال ممکن است در تمام طول زندگی فرد ادامه داشته باشد، هرچند ممکن است در دوره‌های زمانی مختلف شدت آن کم و زیاد بشود.

وی تصریح کرد: درمان شناختی رفتاری یک روش درمانی رایج است. هدف آن کمک به فرد در شناخت و تغییر افکار یا عقاید منفی درباره‌ی موقعیت‌های اجتماعی است. هدف دیگر این روش تغییر رفتار یا واکنش‌های فرد نسبت به موقعیت‌هایی است که باعث به وجود آمدن اضطراب در او می‌شوند. درمان شناختی رفتاری به فرد کمک می‌کند تا متوجه این مسأله بشود که افکار خود او است که می‌توانند نحوه‌ی واکنش و رفتارش را تعیین کنند، نه افکار دیگران.
روش مواجهه درمانی یا مواجهه شناختی هم می‌تواند به افراد مبتلا به این اختلال کمک کند. 

وی گفت: اضطراب اجتماعی یک تجربه‌ی کاملا فردی است. نکاتی که به یک شخص کمک می‌کنند ممکن است برای شخص دیگر مفید نباشند. به همین دلیل، بهتر است که فرد روش‌های مختلف را امتحان کند تا ببیند چه روشی برای او نتیجه‌بخش است.

دامنه‌ی تعاملات اجتماعی خود را به تدریج افزایش دهید

وی گفت: افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی معمولا از موقعیت‌هایی اجتناب می‌کنند که می‌توانند احساس اضطراب را در آنها تحریک کنند. اگرچه این رفتار اجتنابی در کوتاه مدت باعث کاهش اضطراب می‌شود، اما این کار می‌تواند اضطراب را در طولانی مدت به‌شدت تشدید کند.

این جامعه شناس ادامه داد: در صورت امکان و در صورت لزوم با کمک یک درمانگر، فرد می‌تواند به‌تدریج خود را در معرض موقعیت‌های اجتماعی که از آنها می‌ترسد قرار دهد و دامنه‌ی تعاملات اجتماعی خود را افزایش دهد. این کار به آنها کمک می‌کند تا تجربه‌ی مثبتی از آن وضعیت داشته باشند.

قرایی مقدم افزود: داشتن تجارب مثبت اجتماعی می‌تواند اعتماد به نفس فرد را افزایش و اضطراب وی را کاهش دهد یا برای او این اطمینان حاصل شود که می‌تواند بر اضطراب خود غلبه کند.

باشگاه خبرنگاران جوان اجتماعی ازدواج و خانواده