به نقل از «خبرگزاری برنا»

تجربه فراز و فرود راه اندازی یک کسب و کار!

تاریخ انتشار: ۶ بهمن ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۶۶۶۹۰۸۰

مستند مسابقه «کارساز» قرار است به زودی روی آنتن تلویزیون برود؛ حسام اسلامی، امین کفاش‌زاده و سیداحسان عمادی گروه کارگردانی این مجموعه 10 قسمتی را تشکیل می‌دهند. گروهی که کارگردانی فصل هشتم مستند مسابقه «خانه ما» را که این روزها از شبکه نسیم در حال پخش است نیز به عهده دارند.

به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا؛ احسان عمادی نویسنده و عضو گروه کارگردانی «کارساز» اعلام کرد: طرح اولیه این برنامه، چند سال قبل در اتاق فکر خانه مستند با حضور آقایان اسلامی و مهدی جبین‌شناس و خانم نسیم مرعشی مطرح شد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

قرار بود مستند مسابقه‌ای با موضوع کارآفرینی و کسب‌وکارهای نوآفرین در استودیو نوبین تولید شود. طرح برنامه بعد از جلسات متعدد با متخصصان این حوزه و فعالان و صاحبان استارتاپ‌های موفق، چندین بار بازنویسی شد و پیش‌تولید آن از زمستان سال گذشته آغاز شد. من هم به‌عنوان یکی از کارگردانان مجموعه از سال گذشته به تیم سازنده اضافه شدم.

وی افزود: پس از آن برای حضور در برنامه فراخوانی در تلویزیون، دانشکده‌ها و مراکز کارآفرینی دانشگاه‌های تهران و شریف، پارک‌های فناوری، شتاب‌دهنده‌های مختلف و دیگر نهادهای مرتبط منتشر شد. افراد داوطلب ثبت‌نام کردند و از بین آنها تعدادی به‌عنوان شرکت‌کنندگان اولیه انتخاب شدند. کار تولید برنامه هم از اردیبهشت ماه سال 98 آغاز شد و اواسط تیر ماه به پایان رسید.

عمادی درباره تفاوت این مستندمسابقه با سایر برنامه‌های تلویزیونی که با موضوع معرفی کسب‌وکارهای نوآفرین ساخته شده‌اند اظهار کرد: مستندمسابقه «کارساز» ساختاری کاملا متفاوت با برنامه‌های مشابه پیش از خود دارد. در برنامه‌های تلویزیونی‌ای که تاکنون برای معرفی کسب‌وکارهای نوآفرین پخش شده‌اند، صرفاً شاهد مرحله ارائه ایده از سوی ایده‌پردازان یا مالکان کسب‌وکار بوده‌ایم. معرفی‌ای که گاه با نقد و ارزیابی داوران همراه است و درنهایت داوران یا مخاطبان به هر ایده‌ی نوآفرینانه امتیازی می‌دهند.

 وی توضیح داد: اما در «کارساز»، این مرحله تنها بخش کوچکی از برنامه را تشکیل می‌دهد و نهایتا تا قسمت دوم، ارائه ایده‌ها و ارزیابی داوران را شاهد خواهیم بود.

این کارگردان عنوان کرد: در قسمت اول، هیأت کارشناسی سه‌نفره‌ برنامه از بینِ تقریبا 20 گروه انتخاب‌شده برای شرکت در مسابقه، 6 گروه را برای مرحله‌ دوم انتخاب می‌کنند. از آنجا که فرآیند ارائه طرح یا ایده (Presentation)، جزء مراحل بسیار مهم در راه‌اندازی یک کسب‌وکار است، در قسمت دوم این 6 گروه منتخب با راهنمایی مربیان، به شکل متمرکز روی ارائه طرح یا ایده اولیه خود کار می‌کنند تا درنهایت از بین‌شان سه گروه انتخاب شوند. از این مرحله به بعد، برنامه تقریباً به طور کامل از فضای استودیویی خارج  می‌شود.

عمادی  افزود: از قسمت سوم تا آخرین قسمت «کارساز»، مخاطبان برنامه همراه با این سه گروه، مراحل مختلف راه‌اندازی یک کسب‌وکار نوآفرین را در فضاهای واقعی تجربه می‌کنند. در قسمت‌های بعدی، هر کدام از گروه‌های شرکت‌کننده بر حسب مأموریتی که از طرف مربیان به ایشان ابلاغ می‌شود، فعالیت‌هایی چون نیازسنجی مشتری و مطالعه و تحقیقات بازار را انجام می‌دهند. آنها به تناسب طرح‌های خود وارد فضاهای تخصصی مربوط به کارشان می‌شوند که ممکن است یک مجموعه صنعتی، بیمارستان، مدرسه یا رفتن به سراغ مشتریان خانگی باشد.

وی تاکید کرد: بعد از مرحله تحقیقات بازار، نوشتن بوم مدل کسب‌وکار و ساختن نمونه‌ی اولیه را داریم که طبعاً با آزمون و خطاهایی همراه است. در نهایت هم با مباحث مربوط به تبلیغات و برندینگ مواجه می‌شویم که انجام هر کدام‌شان، یکی از قسمت‌های «کارساز» را به خود اختصاص می‌دهد. به این ترتیب مراحل راه‌اندازی یک کسب‌وکار به صورت جزئی، واقعی و ملموس (در حد مقدورات یک برنامه تلویزیونی) برای بیننده به تصویر کشیده می‌شود.

این برنامه‌ساز تلویزیونی با اشاره به این‌که در مستندمسابقه «کارساز» ما با تنوع و تعدد لوکیشن‌ها روبه‌رو هستیم، یادآور شد: تولید این برنامه برای سه گروه شرکت‌کننده، چیزی بیش از دو ماه به طول انجامید. در حالی که در برنامه‌های دیگری که تاکنون در حوزه کسب‌وکارهای نوآفرین ساخته شده‌اند، معمولاً در هر قسمت چند شخص یا گروه، ایده‌های نوآفرینانه‌ خود را ارائه می‌دهند و بعد داوران یا بینندگان از بین‌شان رأی‌گیری می‌کنند. اما در اینجا هر سه گروه‌ شرکت‌کننده کل مدت این دو ماه را در مکان‌های مختلفی مثل دفتر کار، کتاب‌خانه، دانشگاه، بازار و... درگیر کار بوده‌اند. طبیعتاً در این فرآیند با مشکلات کوچک و بزرگی هم مواجه می‌شدند که گاه کارشان را تا آستانه توقف پیش می‌برد و گاه موفق می‌شدند از سدشان عبور کنند.

عمادی عنوان کرد: گروه‌های شرکت‌کننده در کارساز، هر کدام از این مراحل را با راهنمایی مربیان خود پیش می‌برند و در پایان هر قسمت، نتیجه تلاش‌شان از سوی همین مربیان مورد ارزیابی کیفی قرار می‌گیرد.

عضوگروه کارگردانی مستندمسابقه «کارساز» گفت: ضبط برنامه اوایل تابستان به پایان رسید و تدوین و مراحل فنیِ پس‌تولید آن هم انجام شده است. در واقع مستندمسابقه کارساز از اواسط پاییز گذشته برای پخش از تلویزیون آماده بود که به دلایلی روی آنتن نرفت و طبق آخرین توافقات انجام‌شده، قرار است در نوروز ۹۹ از شبکه اول سیما پخش شود.

وی در پایان گفت: این برنامه، مجری‌‌ای در صحنه یا استودیو ندارد و به‌جایش آقای مهبد قناعت‌پیشه راوی و گوینده برنامه هستند. هیأت کارشناسی برنامه هم از سه مربی تحصیل‌کرده، زبده و باتجربه در حوزه کسب‌وکارهای نوآفرین تشکیل شده که سابقه‌ای طولانی در دانشگاه و تولید و بازار دارند و کار آموزش شرکت‌کنندگان کارساز و نقد و بررسی فعالیت‌هایشان را انجام می‌دهند.

منبع: خبرگزاری برنا

کلیدواژه: تلویزیون صدا و سیما کسب و کار کارآفرینی کارگردانی مستند مسابقه کارساز

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.borna.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری برنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۶۶۶۹۰۸۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

دلایل فرود نیامدن مجدد انسان روی ماه

فرود آوردن انسان روی ماه همواره آرزوی بزرگ آژانس‌های فضایی بوده است.

به گزارش ایسنا به نقل از اسپیس، بین سال‌های ۱۹۶۹ و ۱۹۷۲، مأموریت‌های «آپولو» (Apollo) در مجموع ۱۲ فضانورد را به سطح ماه فرستادند و همه این ماجرا پیش از انفجار فناوری مدرن بود. پس چرا به نظر می‌رسد تلاش‌های کنونی که در برنامه «آرتمیس» (Artemis) ناسا تجسم می‌یابند، تا این اندازه کند، متوقف و پیچیده هستند؟

یک پاسخ آسان برای این پرسش وجود ندارد، اما می‌توان گفت که این کار به پول، سیاست و اولویت‌ها وابسته است.

ابتدا با پول آغاز می‌کنیم. ماموریت‌های آپولو بسیار موفقیت‌آمیز و در عین حال، بسیار گران بودند. ناسا در دوران اوج ماموریت‌های آپولو، حدود پنج درصد از کل بودجه فدرال را مصرف می‌کرد و بیش از نیمی از این بودجه به برنامه آپولو اختصاص داشت. با احتساب تورم، کل برنامه آپولو معادل بیش از ۲۶۰ میلیارد دلار امروز هزینه داشته است. اگر پروژه «جمنای» (Gemini) و برنامه رباتیک قمری را که پیش‌ساز‌های ضروری آپولو بودند، در نظر بگیریم، این رقم به بیش از ۲۸۰ میلیارد دلار می‌رسد.

در مقایسه، امروزه ناسا کمتر از نیم درصد از کل بودجه فدرال را با طیف گسترده‌تری از اولویت‌ها و دستورالعمل‌ها در اختیار دارد. در طول دهه گذشته، ناسا تقریبا ۹۰ میلیارد دلار برای برنامه آرتمیس هزینه کرده است. به طور طبیعی، با هزینه کمتری که برای فرود جدید روی ماه صرف می‌شود، احتمالا حتی با پیشرفت‌های حوزه فناوری هم حرکت کندتری خواهیم داشت.

واقعیت‌های سیاسی کاملا با واقعیت‌های مالی مرتبط هستند. در دهه ۱۹۶۰، آمریکا در میانه یک رقابت فضایی بود. این کشور با اتحاد جماهیر شوروی برای دستیابی به اولین‌ها در فضا، به ویژه فرود آوردن انسان روی ماه رقابت داشت. همان طور که قانون‌گذاران بودجه هنگفت ناسا را تقویت می‌کردند، عموم مردم با این ایده موافق بودند و از آن انرژی می‌گرفتند.

در هر حال، این نوع هزینه‌ها عمیقا ناپایدار بودند. به محض این که آمریکا در رقابت پیروز شد، مردم به سرعت علاقه خود را از دست دادند و بودجه ناسا کاهش یافت. به سادگی می‌توان گفت که اراده سیاسی یا عمومی برای صرف کردن این مقدار پول با هدف پرتاب دوم به ماه وجود ندارد.

ترکیب اراده سیاسی کمتر و منابع مالی کمتر، ناسا را مجبور کرد تا تصمیمات مهمی را در اواخر دهه ۱۹۹۰ و اوایل دهه ۲۰۰۰ اتخاذ کند؛ تصمیماتی که هنوز هم روی آرتمیس تأثیر می‌گذارند.

با پایان یافتن برنامه شاتل فضایی، مدیران ناسا نمی‌دانستند با قابلیت‌های صنعتی و مشارکت‌های موثر در این برنامه چه کنند. آن‌ها تصمیم گرفتند که این زیرساخت را با استفاده مجدد از بسیاری از قطعات شاتل، به ویژه موتور‌ها و جا دادن آن‌ها در برنامه آرتمیس حفظ کنند.

از سوی دیگر، می‌توان استدلال کرد که درخواست نگه داشتن این زیرساخت‌ها در محل خود و استفاده مهندسان هوافضا از آن‌ها درست بوده، زیرا دقیقا همان پایگاه فنی مورد نیاز برای پرتاب‌های اخیر توسط شرکت‌های خصوصی پرواز فضایی است.

در نهایت، مفهوم مدرن آرتمیس دارای مجموعه‌ای از اولویت‌های بسیار متفاوت با ماموریت‌های آپولو است. برای مثال، تحمل خطر در حال حاضر بسیار کمتر از دهه ۱۹۶۰ است. ماموریت‌های آپولو بسیار خطرناک بودند و احتمال شکست قابل توجهی داشتند. در واقع، چندین ماموریت آپولو با فاجعه روبه‌رو شدند که به شرح زیر هستند.

۱. وقوع آتش‌سوزی در ماموریت «آپولو ۱» که به کشته شدن سه فضانورد منجر شد.

۲. خاموش شدن موتور هنگام ماموریت «آپولو ۶»

۳. نقص کشنده در طراحی که فضانوردان «آپولو ۱۳» را تقریبا در شرف مرگ قرار داد.

۴. فاجعه شاتل فضایی «چلنجر» (Challenger) و شاتل فضایی «کلمبیا» (Columbia)

ناسا، قانون‌گذاران و مردم حاضر نیستند دوباره آن سطح از خطر را بپذیرند؛ به خصوص پس از فاجعه‌های چلنجر و کلمبیا.

انفجار شاتل فضایی «چلنجر»

انفجار شاتل فضایی «کلمبیا»

ماموریت‌های آپولو مبالغ هنگفتی را برای فرستادن فضانوردان به سطح ماه به مدت چند ۱۰ ساعت صرف کردند. فضانوردان رفتند، چند نمونه جمع کردند، چند آزمایش ساده ترتیب دادند و بازگشتند.

ماموریت‌های آرتمیس برای اهداف کاملا متفاوتی طراحی شده‌اند. اول این که فضانوردان قرار است تا یک هفته روی سطح ماه بمانند و این کار نیازمند غذا، آب، سوخت و تجهیزات علمی بیشتری است. دوم اینکه مأموریت‌های آپولو علم را به عنوان یک ایده برای آینده تلقی می‌کردند. هدف اصلی، شکست شوروی بود. اکنون پژوهش‌های علمی در مرکز برنامه آرتمیس قرار خواهند گرفت؛ به این معنی که ماموریت مستلزم طراحی طولانی‌تر و پیچیده‌تر است.

در نهایت، هدف برنامه آرتمیس فقط بازگرداندن انسان‌ها به ماه نیست، بلکه آغاز کردن احداث زیرساخت برای حفظ حضور دائمی انسان در آنجاست. همه چیز از مخازن سوخت در مدار گرفته تا انتخاب مکان برای مستعمرات آینده زیر چتر پروژه آرتمیس قرار می‌گیرد. این برنامه بسیار شلوغ‌تر است، زیرا یک چارچوب دستیابی به رویا‌ها را برای نسل‌های آینده فراهم می‌کند.