ناسا: "وویجر ۲" دچار نقص فنی شد
تاریخ انتشار: ۹ بهمن ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۶۷۰۷۸۱۷
ناسا گزارش داد کاوشگر فضایی "وویجر ۲" که بیش از ۴۰ سال است که مشغول فعالیت و کاوش است، دچار مشکلات فنی شده است.
به گزارش ایسنا و به نقل از نیو اطلس،"وویجر ۲" بیش از ۴۰ سال است که با قدرت پیش میرود، اما به تازگی شروع به نشان دادن علائم پیری کرده است.
ناسا اعلام کرده است که یک نقص باعث شده است که این فضاپیما خود را در حالت ایمن قفل کند و مهندسان در حال تلاش هستند تا دوباره آن را به کار بیاندازند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
طبق گفته ناسا، کاوشگر فضایی "وویجر ۲" نتوانست مانور برنامهریزی شده روز شنبه ۲۵ ژانویه خود را انجام دهد. این فضاپیما قرار بود یک چرخش ۳۶۰ درجه را برای تنظیم ابزار میدان مغناطیسی خود انجام دهد، اما به دلایلی این عمل به تأخیر افتاد. این اتفاق به این دلیل افتاد که دو سامانه پرمصرف همزمان در حال کار بودند که از منبع تغذیه بیش از حد کار کشیدند.
از آنجا که نمیشود یک دستگاه ناظر یا تعمیرکار را ۱۸.۵ میلیارد کیلومتری زمین(جایی که اکنون وویجر ۲ واقع است) برای بررسی آن فرستاد، "وویجر ۲" به گونهای طراحی شده است که با ورود به حالت کم مصرف، به طور خودکار در برابر این شرایط واکنش نشان دهد و از آسیب دیدگی جلوگیری کند.
مهندسان مستقر در ناسا میتوانند با این کاوشگر ارتباط برقرار کرده و سعی کنند مشکل را برطرف کنند.
مهندسان از تاریخ ۲۸ ژانویه موفق به خاموش کردن یکی از آن سامانههای پرمصرف شدهاند که اجازه میدهد برخی از ابزارهای علمی کاوشگر فعال شوند. مهندسان در حال حاضر در حال تجزیه و تحلیل دادهها هستند تا وضعیت بقیه سامانهها را دریابند و نحوه خاموش کردن سامانه دوم و بازگشت کاوشگر به کار عادی را بررسی کنند.
فرآیند تعمیر با توجه به فاصله بسیار زیاد "وویجر ۲" از زمین، کند پیش میرود. از آنجا که "وویجر ۲" و دوقلوی آن(وویجر ۱) در فضای بین ستارهای قرار دارند، ارتباط با آن حدود ۱۷ ساعت طول میکشد و ۱۷ ساعت هم طول میکشد تا پاسخ کاوشگر دریافت شود.
با این وجود ناسا امیدوار است که به زودی این فضاپیمای تاریخی دوباره راه اندازی شود و دادههای حاشیه منظومه شمسی را طی سالهای آتی به زمین ارسال کند.
"وویجر ۲"(Voyager ۲) یک کاوشگر فضایی بیسرنشین میانسیارهای است که در ۲۰ اوت ۱۹۷۷ در قالب برنامه "وویجر" برای مطالعه سیارههای خارجی منظومه شمسی و همچنین فضای میانسیارهای توسط ناسا به فضا پرتاب شده است. این کاوشگر ۷۲۲ کیلوگرمی تا تاریخ ۲۹ ژانویه ۲۰۲۰ به مدت ۴۲ سال و ۵ ماه و ۹ روز در مأموریت بوده و همچنان به ارسال پیام ادامه میدهد. اگرچه "وویجر ۲" شانزده روز پیش از "وویجر ۱" به فضا پرتاب شد، اما به دلیل داشتن مسیر متفاوت که در نهایت پرواز از کنار اورانوس-نپتون را ممکن میساخت، توسط همتای خود "وویجر ۱" پشت سر گذاشته شد.
ماموریت "وویجر ۲" بررسی و مکانیابی مرزهای منظومه شمسی شامل کمربند کویپر، هلیوسفر و فضای میانستارهای است. این فضاپیما نخستین فضاناوی بود که از سیارههای غول یخی یعنی اورانوس و نپتون دیدار کرد. "وویجر ۲" در ۲۹ ژوئن ۱۹۷۹ به برجیس رسید و همچنین در ۲۶ اوت ۱۹۸۱ از کنار کیوان و در ۲۶ ژانویه ۱۹۸۶ از کنار اورانوس گذر کرد.
لینک کوتاه: asriran.com/002z2Dمنبع: عصر ایران
کلیدواژه: ناسا
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.asriran.com دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «عصر ایران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۶۷۰۷۸۱۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
ناسا به کشف حیات بیگانه یک گام نزدیکتر شد
ناسا گازی را در مریخ شناسایی کرده که توسط موجودات زنده روی زمین تولید میشود و با این کشف، دانشمندان را درباره ذخایر پنهانی سیاره گیج کرده است.
به نقل از دیلی میل، مریخنورد «کنجکاوی» (Curiosity) یک جریان ثابت را از متان شناسایی کرد که از «دهانه گیل» (Gale Crater) در زمانهای متفاوتی از روز ظاهر میشد و به صورت فصلی در نوسان بود. این جریان گاهی اوقات به ۴۰ برابر بیشتر از حد معمول میرسید.
اگرچه ناسا هنوز حیات را در مریخ پیدا نکرده است، اما دانشمندان این آژانس فضایی معتقدند منبع آن از اعماق سیاره میآید.
نظر دانشمندان این است که متان میتواند زیر نمک جامد قرار بگیرد و تنها زمانی از آن خارج شود که دما در مریخ افزایش یابد یا این که کنجکاوی روی پوسته مریخ بچرخد و آن را بشکافد. این مولکول ساده که از یک اتم کربن و چهار اتم هیدروژن تشکیل شده است، روی زمین معمولا نشانه حیات است. حیوانات هنگام هضم غذا گاز متان تولید میکنند.
مریخنورد کنجکاوی ناسا از سال ۲۰۱۲ روی سطح مریخ پرسه میزند و در همه این مدت، گیجکنندهترین چیزی که پیدا کرده، جریان ثابت متان بوده است که از دهانه گیل میآید.
یک قسمت از دهانه گیل که از آن متان بیرون میآمد، تنها نقطه از این سیاره بود که کنجکاوی در آن گاز را شناسایی کرده است، اما کنجکاوی هیچ نشانه مشخصی را از وجود حیات در مریخ ندیده است؛ برای مثال، یک گاو یا افرادی که فقط مقدار زیادی کلم بخورند.
دانشمندان طی بررسیهای آزمایشگاهی در شرایط مشابه خاک مریخ توانستند آنچه را که ممکن است اتفاق بیفتد، شبیهسازی کنند. طی این مدت طولانی، نمکها از اعماق زیر سطح سنگی و غبارآلود سیاره بیرون میآیند.
این نمکها که پرکلرات نام دارند، در مریخ به وفور یافت میشوند. پرکلراتها سمی هستند و در یخی که زیر سطح سیاره به دام افتاده است، به صورت فراوان وجود دارند.
یخ به تدریج تبخیر میشود و با عبور بخار نمک از میان رگولیت، مقداری از آن را به جا میگذارد. وقتی مقدار کافی از این نمکها در رگولیت جمع میشوند، نوعی پوسته را تشکیل میدهند که به شن و ماسه یا دانههای قهوه شباهت دارد.
دانشمندان این پژوهش جدید نوشتند: روی مریخ، چنین فرآیندی میتواند به طور طبیعی طی یک دوره زمانی طولانی در مناطق کمعمق همیشه منجمد اتفاق بیفتد و ممکن است نمک در لایه بالایی جمع شود.
در همان زمان که بخار نمک بیرون میآید، متان نیز منتشر میشود. منبع این انتشار هنوز ناشناخته است. این منبع میتواند ناشی از موجودات زنده یا ناشی از فرآیندهای زمینشناسی زیر سطح سیاره باشد که هنوز برای دانشمندان نامرئی هستند.
در هر حال، این متان از هر کجا که بیاید، زیر پوسته نمک به دام میافتد.
دانشمندان با پمپاژ غلظتهای متفاوتی از پرکلرات به رگولیت شبیهسازیشده مریخ دریافتند که سه تا ۱۳ روز زمان برای تشکیل شدن این پوسته نفوذناپذیر کافی است. برای ایجاد یک پوسته نمک جامد نیز به غلظت پنج تا ۱۰ درصد پرکلرات نیاز بود.
دانشمندان گاز نئون را به عنوان جایگزین متان به زیر پوسته پمپاژ کردند و دریافتند این لایه آن قدر قوی است که گاز زیر آن به دام بیفتد، اما هنگامی که دمای سیاره در زمانهای خاصی از روز یا فصول خاصی افزایش مییابد، این پوسته میشکند و متان را بیرون میفرستد.
آن زمان بود که مریخنورد کنجکاوی، متان را در هوا تشخیص داد.
فقط دما نیست که میتواند پوسته را بشکند. پژوهشگران نوشتند: پوسته احتمالا حدود دو سانتیمتر ضخامت دارد که کمی کمتر از یک اینچ است و کنجکاوی به اندازهای سنگین است که بتواند هنگام حرکت کردن آن را بشکند.
این پژوهش در مجله «JGR Planets» به چاپ رسید.
منبع: ایسنا
باشگاه خبرنگاران جوان علمی پزشکی علوم فضایی و نجوم