راهنمای تماشای جشنواره تئاتر فجر/ چهارشنبه 16 بهمن
تاریخ انتشار: ۱۶ بهمن ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۶۷۸۷۱۵۴
بیگانه در خانه نویسنده: سید محمد مساوات کارگردان: سید محمد مساوات مکان: سالن اصلی تئاتر شهر زمان:19 شهر: تهران بخش: مسابقه صحنه مدت زمان اجرا: 120 دقیقه مهندس واشینگ کلوز نویسنده: ابوالفضل بلغندر کارگردان: ابوالفضل بلغندر مکان: تئاترشهر-سایه زمان: ۱۷ و ۱۹ شهر: قم بخش: مسابقه صحنه‌ای مدت زمان اجرا: ۴۵ دقیقه صدمین سالگرد فتح گریه نویسنده: صابر محمدی کارگردان: مهرداد علی‌پور مکان: تئاترشهر-قشقایی زمان: ۱۷:۳۰ و ۱۹:۳۰ شهر: گچساران بخش: مسابقه صحنه مدت زمان اجرا: ۵۵ دقیقه ننه مده‌آ نویسنده: یوسف شکوهی کارگردان: آژمان بیژنی نسب مکان: تالار مولوی زمان: ۱۷ و ۱۹ شهر: فسا بخش: مسابقه صحنه مدت زمان اجرا: ۵۰ دقیقه غم‌نومه وطن و تن نویسنده: جواد خاکسار حقانی کارگردان: جواد خاکسار حقانی مکان: ایرانشهر زمان: ۱۷ و ۲۰ شهر: شهرکرد بخش: مسابقه صحنه مدت زمان اجرا: ۶۰ دقیقه زنی اینجا نمانده نویسنده: افشین خدری کارگردان: افشین خدری مکان: مجموعه تئاترشهر زمان: ۱۶ شهر: سنندج بخش: خیابانی مدت زمان اجرا: ۲۵ دقیقه بهار میاد نویسنده: محمد برومند کارگردان: محمد برومند مکان: مجموعه تئاترشهر زمان: ۱۶:۳۰ شهر: مشهد بخش: خیابانی مدت زمان اجرا: ۴۰ دقیقه در انتظار گودو نویسنده: ساموئل بکت کارگردان: امیر حسین جوانی مکان: نوفل لوشاتو زمان: ۱۹ و ۲۱ شهر: تهران بخش: +فجر مدت زمان اجرا: ۸۰ دقیقه یک شهر پر از قصه نویسنده: مهرداد یاراحمدی صارمی کارگردان: شبنم منصور مکان: ایران تماشا زمان: ۱۹ شهر: تهران بخش: +فجر مدت زمان اجرا: ۷۰ دقیقه وقتی همه خواب بودیم نویسنده: حمید عبدالحسینی و علیرضا زارع کارگردان: حمید عبدالحسینی مکان: مهرگان زمان: ۲۱ شهر: تهران بخش: +فجر مدت زمان اجرا: ۶۰ دقیقه خوابمردگی نویسنده: سجاد داغستانی کارگردان: فرهنگ روشنی مکان: آژمان زمان: ۱۹:۳۰ شهر: تهران بخش:+فجر مدت زمان اجرا: ۶۵ دقیقه ماندات نویسنده: پوریا جلالوندی کارگردان: پوریا جلالوندی مکان: دیوار چهارم زمان: ۱۷:۳۰ شهر: تهران بخش: +فجر مدت زمان اجرا: ۶۰ دقیقه .
بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
منبع: ایران آنلاین
کلیدواژه: مدت زمان اجرا مسابقه صحنه ۶۰ دقیقه
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت ion.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۶۷۸۷۱۵۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
ماجرای ورورد فیلمساز مشهور آمریکایی به تهران | من زمان جنگ ویتنام هم به آمریکایی بودنم افتخار می‌کردم اما حالا...| تصاویر
به گزارش همشهری آنلاین، تا پیش از شیوع کرونا و تغییرات مدیریتی در سینما، چند سالی بود که جشنواره فیلم فجر نه فقط در بهمن‌ماه بلکه در اردیبهشت با ساختار و شمایلی متفاوت برگزار می‌شد و میزبان سینماگران و فیلم‌هایی از کشورهای دیگر بود.
جشنواره جهانی فجر با وجود برخی انتقادهایی که در داخل کشور نسبت به آن مطرح می‌شد، جایگاهی پیدا کرده بود که در همان چند دوره‌ی برگزاری چهره‌های بنامی از سینمای دنیا را به ایران کشاند از جمله پل ژوزف شریدر که درست در همین روز چهارم اردیبهشت‌ماه در نشستی خبری در پردیس سینمایی چارسو مقابل خبرنگاران ایرانی نشست.
نقش متفاوت لیلا حاتمی در یک فیلم آمریکایی
شریدر -فیلمنامه‌نویس و کارگردان مشهور امریکایی - که فیلمنامه‌های «راننده تاکسی» و «گاو خشمگین» ساخته مارتین اسکورسیزی را نوشته و در روزهای گذشته فیلم جدیدش با نام «اوه، کانادا» به بخش مسابقه اصلی جشنواره کن راه یافته است، اردیبهشت سال ۱۳۹۸ به جشنواره جهانی فجر در تهران آمد و پس از برگزاری یک کارگاه فیلمنامه نویسی، در یک نشست خبری پاسخگوی سوال اهالی رسانه شد.
او در آن نشست با اشاره به اینکه «در دنیا چند فستیوال هستند که می‌توان جشنواره جهانی فجر را با آنها مقایسه کرد مثل جشنواره تورنتو ولی از ابعاد این جشنواره و تعداد فیلم‌های حاضر در آن شگفت‌زده شدم» درباره آشنایی خود با سینمای ایران گفته بود: «درباره جایگاه سینمای ایران که تردیدی نیست چون جایگاه ویژه‌ای دارد. در ۱۵ سال گذشته (تا سال ۱۳۹۸) سه نهضت ملی سینمای ایران، رومانی و آرژانتین شکل گرفته و همیشه این انتظار می‌رود که در هر جشنواره‌ای از سینمای ایران فیلمی حضور داشته باشد. برای بیشتر ما در غرب، سینمای ایران با کیارستمی شروع شد ولی بعد به فرهادی رسیدیم و حالا هم فیلم‌های دیگری هستند. یکی از دوستان من گادفری چیشایر (منتقد آمریکایی) است که فیلم‌های ایرانی زیادی دیده و کتابی درباره سینمای ایران می‌نویسد و به من فیلم‌های ایرانی پیشنهاد می‌دهد.»
شریدر که سال گذشته در جشنواره فیلم ونیز با دریافت جایزه یک عمر دستاورد هنری تقدر شد، درباره آینده سینما با وجود شبکه‌های مختلف و کمپانی‌هایی مثل نتفلیکس بیان کرده بود: «من فکر می‌کنم در این صد سال هرچه آموختیم خیلی به کارمان نیاید چون همه چیز تغییر کرده، مدت زمان فیلم‌ها عوض شده و اینکه کجا فیلم ببینیم و چگونگی پخش و عرضه، همگی تغییر کرده است. قبلاً فکر می‌کردم در یک مقطع گذار هستیم ولی الان فکر می‌کنم در یک مقطع گذار دائم هستیم. الان دیگر بازار هدف، آمریکایی‌ها نیستند بلکه برای چینی‌ها می‌سازیم.»
وی همچنین با اشاره به رشد روزافزون تکنولوژی گفته بود: «در حالی‌که فیلم‌ها منحصر به کلاس خاصی از فیلم‌سازان بودند، تکنولوژی این مرزها را شکسته و هر کسی میتواند فیلم بسازد. پس خبر خوب برای آینده سینما این است که هر کسی میتواند فیلم بسازد ولی خبر بد این است که دیگر نمی‌شود امرار معاش کرد.»
شریدر در بخشی دیگر از آن نشست درباره اینکه به نظر می‌رسد شناختش از سینمای ایران بیشتر با فیلمسازانی باشد که به نوعی سیاسی شناخته شده‌اند، بیان کرده بود: «تا جایی که من می‌دانم دو نوع سینما در ایران وجود دارد؛ یکی برای مجامع عمومی است و یکی هم داخلی و من بیشتر فیلم‌هایی را دیده‌ام که بیرون نمایش داشته‌اند، اما فیلم‌هایی را که درباره جنگ بوده چون خارج از کشور چندان نمایشی نداشته مسلماً ندیده‌ام. شما مثل فیلیپین دو سینمای داخلی و خارجی دارید و به همین دلیل دو جشنواره فجر هم دارید. با این حال من هیچ‌کدام از کارگردان‌ها مثل کیارستمی، فرهادی و پناهی را سیاسی نمی‌دانم ولی می‌دانم فیلم‌های سیاسی جذابی میشود اینجا ساخت.
این فیلمساز امریکایی در آن مقطع در واکنش به تحریم‌های رییس جمهور وقت ایالات متحده (دونالد ترامپ) علیه ایران و آسیب‌های آن به هنرمندان و سینما با ابراز تأسف از تحریم‌ها اظهار کرده بود: «الان دورانی است که نمی‌شود به امریکایی بودن افتخار کرد، در حالی که من همیشه و حتی زمان جنگ ویتنام به آمریکایی بودنم افتخار می‌کردم. در حال حاضر آنچه پیش آمده به بهانه تغییر رژیم ایران و در واقع برای دستیابی به نفت و منابع طبیعی شما است و این چیزی است که در ۱۰۰ سال گذشته وجود داشته و تأثیر یک هنرمند در مقایسه با ماشین پروپاگاندا خیلی اندک است. به همین دلیل به نظرم این وضعیت بسیار عذاب‌آور است.»
محکومیت بدوی توماج صالحی به اعدام