موشکهای دوربرد پیش از پرتاب شناسایی ونابودمی شوند
تاریخ انتشار: ۳۰ بهمن ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۶۹۵۷۵۶۲
ساعت 24 -رسانه های غربی اخبار و گزارش های بهت اوری درباره رشد تکنولوژی و تجهیزات و پیامدهای آنها بر زندگی جامعه ها وجهان تهیه و منشر می کنند که شاید باورپیامدهای این تحولات شاید دشوار باشد. به طور مثال عرفان کسرایی پژوهشگر فلسفه در دانشگاه کاسل آلمان و مدیر بخش فلسفه و تکنولوژی مرکز ترویج جامعه باز از پیامدهای تکنولوژی های روزآمد برای جنگ های فضایی نوشته است که یک رسانه غربی آن را منتشر کرده است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
آیا آنچه کسرایی نوشته را باید باورکرد؟ اواخر دسامبر سال گذشته ایالات متحده آمریکا با راهاندازی نیروی فضایی ایالات متحده (USSF) فصل جدیدی از رقابت تسلیحاتی را گشود. نیروی جدیدی که وظیفه آن مقابله با تهدیدهای احتمالی علیه آمریکا در فضا و همچنین دفع حملات احتمالی به ماهوارههای فضایی این کشور عنوان شده است.اظهارات دونالد ترامپ، رئیس جمهوری آمریکا، مبنی بر اینکه آمریکا باید در فضا چیرگی داشته باشد حالا پکن و مسکو را بیش از پیش نگران کرده است. بهخصوص بهکارگیری کلمه چیرگی و سلطه آمریکا بر فضا، چندان خوشایند روسها و چینیها نبوده است و اینطور به نظر میرسد که راهاندازی نیروی فضای ایالات متحده به آغاز دور جدیدی از رقابت تسلیحاتی دامن بزند.
میدان جدید جنگهای آینده
اگرچه چین و روسیه هر دو دستی در نظامیسازی فضا داشتهاند و این اتهام که ایالات متحده با تأسیس نیروی فضایی، نظامیسازی فضا را آغاز کرده چندان پذیرفتنی نیست.اتحاد جماهیر شوروی پروژه «ایستربیتل اسپوتنیک» (جنگنده ماهوارهای) خود را حدود شصت سال پیش در سال ۱۹۶۱ آغاز کرد؛ پروژه ساخت یک ماهواره جنگی که قرار بود با نزدیک شدن به هدف خود در مدار زمین به شکل ابری از گلوله منفجر شود. همین شش سال پیش روسیه ماهوارهای به نام «کوسموس ۲۴۹۹»به فضا پرتاب کرد که به احتمال بالا مرتبط با یک برنامه نظامی فضایی بوده است.چین هم در سال ۲۰۰۷ دست به آزمایش یک موشک ضد ماهواره در فضا زده و توانسته ماهواره مستعمل هواشناسی خود، «فنگیون»، را در ارتفاع ۸۶۵ کیلومتری منهدم کند؛ بنابراین پذیرش اینکه تأسیس نیروی فضای ایالات متحده آغازگر تنش و نظامیسازی فضاست چندان معقول به نظر نمیرسد. اگرچه آمریکاییها از سالهای دور برنامه تسلیحاتی لیزری را در نظر داشتهاند و حتی در سال ۱۹۸۹ به فکر راهی برای نابودی جنگافزارهای ضد ماهواره بودهاند.اکنون یکپنجم قرن بیست و یکم گذشته و جنگافزار فضایی که چین و روسیه احتمالاً در حال تحقیق بر روی آنها هستند از دید آمریکا تهدیدی برای ماهوارهها و سامانههایی نظیر سامانه موقعیتیاب جهانی (جیپیاس) بهشمار میروند. آمریکاییها بودجههای تحقیقاتی کلان درخواست کردهاند تا بتوانند پژوهشهای خود در ساخت جنگافزار لیزری تا سال ۲۰۲۳ را پیش ببرند.در این فناوریها، مبنا بر این است که موشکهای دوربرد حکومتهای متخاصم، با بهرهگیری از حسگرهایی که در فضا قرار گرفتهاند پیش از پرتاب شناسایی و با استفاده از یک سامانه لیرزی نابود شوند. هدف این طرح تحقیقاتی امریکاییها نابودی موشکهای دوربرد با استفاده از انرژی متمرکز و هدایتشده لیزر از فضا به زمین است
با کنار هم گذاشتن این رویدادها، صحبتهای جیمز متیس وزیر دفاع وقت آمریکا، چندان هم عجیب نیست. او گفته بود «باید این واقعیت را پذیرفت که فضا بهطور فزایندهای به میدان جنگ تبدیل شدهاست.»چین، روسیه، هند و ایالات متحده تنها بازیگران این صحنه نیستند. فرانسویها بودجه دفاع فضایی خود را تا سال ۲۰۲۵ به ۳ میلیارد و ۶۰۰ میلیون یورو رساندهاند. وزیر دفاع فرانسه هم در اظهاراتی شبیه به اظهارات متیس، فضا را جبهه جدیدی خوانده بود که به صحنهای برای رویارویی مستقیم یا غیرمستقیم قدرتهای جهان تبدیل شده است.جنگها تا پایان قرن بیستم بر روی خاک و آب و هوا ادامه داشت و با ظهور اینترنت، به فضای مجازی و جنگ سایبری کشیده شد. حال به گواه بسیاری از کارشناسان، فضا نیز به عرضه رویارویی قدرتهای جهانی تبدیل شده است. ناتو که در سال ۲۰۱۶ فضای مجازی را به عنوان زمینهای برای فعالیتهای عملیاتی خود اضافه کرده بود سال گذشته فضای بیرون از زمین را نیز به حوزههای خود افزود و بر این اساس حمله به تأسیسات فضایی یکی از کشورهای عضو میتواند با واکنش تمام کشورهای عضو مواجه شود.فضا دیگر برای قدرتهای جهان جایی خنثی برای فعالیت صلحآمیز در زمینههای اقتصادی و ارتباطی نیست. مدیر بنیاد «جهان امن» (Secure World)، نهادی که تجهیزات نظامی در فضا را ثبت میکند دو سال پیش گفته بود بیشتر تلاشها برای ساخت سلاحهای فضایی را روسیه و چین انجام دادهاند اما آمریکا نیز در این زمینه کارهایی کرده است.به نظر میرسد در ۱۰ اکتبر ۱۹۶۷ زمانی که پیمان فضایی ماورای جو اجرایی شد، قدرتهای جهانی چندان تصوری از پیچیده شدن فناوریهای آینده و تأثیر آنها بر مسائل سیاسی، نظامی و امنیتی زمین نداشتند. بر مبنای این معاهده که در اوج جنگ سرد بین ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی به امضا رسید فضا به عنوان یک مرز مشترک برای انسانها تعریف شد و اکتشاف در آن نیز زمینهای برای همکاریهای بینالمللی در نظر گرفته شد.پیمانی که در حال حاضر بیش از صد کشور به عضویت آن درآمدهاند در واقع برای غیرنظامی کردن فضا امضا شده بود اما مسئله بر سر این است که این معاهده صرفاً استقرار سلاحهای کشتار جمعی در فضا را ممنوع اعلام کرده و بنابر این عملاً برای وضعیت رقابت تسلیحاتی امروز در فضا با جنگافزارهای فضایی که سلاح کشتار جمعی محسوب نمیشوند راهکاری ندارد.
منبع: ساعت24
کلیدواژه: موشک های دوربرد رقابت تسلیحاتی نظامی سازی فضا تبدیل شده قدرت های جهان ایالات متحده نیروی فضای سال پیش جنگ ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.saat24.news دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «ساعت24» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۶۹۵۷۵۶۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
ایران می تواند پرتاب انسان به فضا را رقم بزند؟+ فیلم
یکی از جذابترین و پرمخاطبترین موضوعات روز دنیا به با توجه به پیشرفت سریع علم و فناوری، حوزه فضایی است و کشورهای زیادی با سرمایه گذاریهای هنگفت در این عرصه فعالیت و با یکدیگر رقابت میکنند.
یکی از مهمترین و حتی میتوان گفت دشوارترین فعالیتهای فضایی مربوط به پرتاب انسان است که البته کشورهایی که در این حوزه فعالیت دارند تعدادشان از انگشتان یک دست کمتر بوده و محدود به چین و آمریکا و روسیه میشود. کشورهایی چون ایران و هند نیز در جهت بومی سازی این اقدام و به نتیجه رساندن آن گام بر میدارند.
ایران نیز ۱۳ سال پیش با اعزام کاوشگر۴ نخستین گام عملی در اجرای پروژه ملی اعزام فضانورد ایرانی به فضا را برداشت، اما بعد از سال ۹۲ پروژه زیست فضای ایران تا پایان دولت دوازدهم متوقف شد.
پیرو همین موضوع و کسب اطلاعات بیشتر درباره عملکرد ایران در حوزه پرتاب انسان به فضا، گفتوگویی با حسن سالاریه، رئیس سازمان فضایی کشور داشتهایم.
سالاریه در پاسخ به سوال خبرنگار باشگاه خبرنگاران جوان مطرح کرد: در سال ۱۴۰۲ برنامه زیست فضا را با پرتاب اولین کپسول که کپسول ۵۰۰ کیلوگرمی بود آغاز کردیم. متعاقب این پرتاب، قراردادی را برای ساخت یک کپسول با جرم بالاتر و قابلیتهای بهتر نظیر سیستم کنترل، ناوبری و هدایت پذیری که جزو لاینفک کپسولهای زیستی میشود، منعقد کردیم که انشاءالله ساخت و پرتاب موفقیت آمیز آن، مسیر را برای ساخت کپسولهای پیشرفتهتر باز میکند.
او ادامه داد: اگر برنامه ما بدون مشکل پیش برود ظرف چهار، پنج سال اینده میتوانیم به کپسولهایی برسیم که قابلیت حمل انسان را هم دارد. قابلیت حمل انسان یعنی کپسول به لحاظ جرمی و شرایط زیستی که داخل آن فراهم است، مورد تایید باشد. همچنین قابلیتهای معمول که همان هدایت و کنترل و ناوبری است را دارا باشد.
او با اشاره به پیچیدگیهای کپسول زیستی با قابلیت پرتاب انسان و ویژگیهایی چون قابل برگشت بودن که باید دارا باشد، بیان کرد: اگر طبق برنامه پیش رویم و منابع لازم برای این کار به موقع تخصیص پیدا کند و دچار مشکلات و پیچیدگیهای فنی که به طور طبیعی در چنین مسائلی ممکن است پیش بیاید، نشویم؛ به نظر میرسد ظرف ۴، ۵ سال آینده موشک هایی با قابلیت حمل انسان خواهیم داشت. اما این مسیری است که فراز و نشیبهای زیادی دارد و ممکن است مسائلی پیش بیاید که برنامه ما یکی دو سال با توجه به موانعی که ممکن است پیش بیاید به لحاظ فنی یا تکنولوژی عقب بیفتد یا حتی ممکن است توفیقات خوبی حاصل شود و در برنامه جلو بیفتیم.
او در پاسخ به سوال خبرنگار باشگاه خبرنگاران جوان درباره اینکه آیا در حال حاضر نیروی انسانی برای پرتاب به فضا وجود دارد یا آموزش داده میشود یا خیر، بیان کرد: در حال حاضر خیر اما در برنامه هست که این هم اتفاق بیفتد. انشاءالله به محض اینکه به جمع بندی برسیم اطلاعات خوبی را در این باره در اختیار مردم قرار میدهیم.
کد ویدیو دانلود فیلم اصلی باشگاه خبرنگاران جوان علمی پزشکی علوم فضایی و نجوم