قاری این سوره هرگز از جاهلان نخواهد بود+ صوت آیات
تاریخ انتشار: ۱۴ فروردین ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۷۴۵۶۵۷۳
به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان،سوره یونس دهمین سوره جزء یازدهم و از سوره‌های مکی قرآن کریم است.
این سوره از مسئله وحی و مقام پیامبر (ص) و نشانه‌های عظمت آفرینش و ناپایداری این دنیا سخن می‌گوید و به آخرت دعوت می‌کند و در آن به داستان طوفان نوح، سرگذشت موسی و فرعونیان نیز اشاره شده است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
از آیات مشهور سوره یونس، آیه ۳۸ است که با مخالفان پیامبر (ص) تحدی می‌کند و آنان را به این فرا می‌خواند که اگر راست می‌گویند، سوره‌ای مانند یکی از سوره‌های قرآن بیاورند. گفته شده این تحدی نشان معجزه‌بودن قرآن است.
پیامبر اسلام (ص) درباره فضیلت سوره یونس می‌فرماید: هر کس سوره یونس را بخواند خداوند ده برابر کسانی که حضرت یونس (ع) را تصدیق یا تکذیب کرده‌اند و کسانی که همراه فرعون غرق شدند، به او حسنه می‌دهد.
امام صادق (ع) نیز در این باره می‌فرماید: هر که سوره یونس را در هر دو یا سه ماه (یک بار) بخواند، ترس اینکه از جاهلان باشد برای او نیست، و در روز قیامت از مقربان (نزدیکان) خواهد بود.
فایل صوتی تلاوت سوره یونس با صدای محمد عبدالکریم
کد ویدیو دانلود فیلم اصلی متن سوره یونس همراه با ترجمهبِسْمِ اللَّـهِ الرَّ‌حْمَـٰنِ الرَّ‌حِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
الر ۚ تِلْکَ آیَاتُ الْکِتَابِ الْحَکِیمِ ﴿١﴾
الف، لام، راء. این است آیات کتاب حکمت‌آموز (۱)
أَکَانَ لِلنَّاسِ عَجَبًا أَنْ أَوْحَیْنَا إِلَىٰ رَ‌جُلٍ مِّنْهُمْ أَنْ أَنذِرِ النَّاسَ وَبَشِّرِ الَّذِینَ آمَنُوا أَنَّ لَهُمْ قَدَمَ صِدْقٍ عِندَ رَ‌بِّهِمْ ۗ قَالَ الْکَافِرُ‌ونَ إِنَّ هَـٰذَا لَسَاحِرٌ مُّبِینٌ ﴿٢﴾
آیا براى مردم شگفت‌آور است که به مردى از خودشان وحى کردیم که: مردم را بیم ده و به کسانى که ایمان آورده‌اند مژده ده که براى آنان نزد پروردگارشان سابقه نیک است؟ کافران گفتند: «این [مرد]قطعاً افسونگرى آشکار است.» (۲)
إِنَّ رَ‌بَّکُمُ اللَّـهُ الَّذِی خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْ‌ضَ فِی سِتَّةِ أَیَّامٍ ثُمَّ اسْتَوَىٰ عَلَى الْعَرْ‌شِ ۖ یُدَبِّرُ الْأَمْرَ ۖ مَا مِن شَفِیعٍ إِلَّا مِن بَعْدِ إِذْنِهِ ۚ ذَٰلِکُمُ اللَّـهُ رَ‌بُّکُمْ فَاعْبُدُوهُ ۚ أَفَلَا تَذَکَّرُ‌ونَ ﴿٣﴾
پروردگار شما آن خدایى است که آسمانها و زمین را در شش هنگام آفرید. سپس بر عرش استیلا یافت. کار [آفرینش]را تدبیر مى‌کند. شفاعتگرى جز پس از اذن او نیست. این است خدا، پروردگار شما، پس او را بپرستید. آیا پند نمى‌گیرید؟ (۳)
إِلَیْهِ مَرْ‌جِعُکُمْ جَمِیعًا ۖ وَعْدَ اللَّـهِ حَقًّا ۚ إِنَّهُ یَبْدَأُ الْخَلْقَ ثُمَّ یُعِیدُهُ لِیَجْزِیَ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ بِالْقِسْطِ ۚ وَالَّذِینَ کَفَرُ‌وا لَهُمْ شَرَ‌ابٌ مِّنْ حَمِیمٍ وَعَذَابٌ أَلِیمٌ بِمَا کَانُوا یَکْفُرُ‌ونَ ﴿٤﴾
بازگشت همه شما به سوى اوست. وعده خدا حق است؛ هموست که آفرینش را آغاز مى‌کند سپس آن را باز مى‌گرداند تا کسانى را که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده‌اند به عدالت پاداش دهد، و کسانى که کفر ورزیده‌اند به سزاى کفرشان شربتى از آب جوشان و عذابى پر درد خواهند داشت. (۴)
هُوَ الَّذِی جَعَلَ الشَّمْسَ ضِیَاءً وَالْقَمَرَ نُورً‌ا وَقَدَّرَ‌هُ مَنَازِلَ لِتَعْلَمُوا عَدَدَ السِّنِینَ وَالْحِسَابَ ۚ مَا خَلَقَ اللَّـهُ ذَٰلِکَ إِلَّا بِالْحَقِّ ۚ یُفَصِّلُ الْآیَاتِ لِقَوْمٍ یَعْلَمُونَ ﴿٥﴾
اوست کسى که خورشید را روشنایى بخشید و ماه را تابان کرد، و براى آن منزلهایى معین کرد تا شماره سال‌ها و حساب را بدانید. خدا این‌ها را جز به حق نیافریده است. نشانه‌ها [ى خود]را براى گروهى که مى‌دانند به روشنى بیان مى‌کند. (۵)
إِنَّ فِی اخْتِلَافِ اللَّیْلِ وَالنَّهَارِ وَمَا خَلَقَ اللَّـهُ فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْ‌ضِ لَآیَاتٍ لِّقَوْمٍ یَتَّقُونَ ﴿٦﴾
به راستى، در آمد و رفت شب و روز و آنچه خدا در آسمانها و زمین آفریده، براى مردمى که پروا دارند دلایلى [آشکار]است. (۶)
إِنَّ الَّذِینَ لَا یَرْ‌جُونَ لِقَاءَنَا وَرَ‌ضُوا بِالْحَیَاةِ الدُّنْیَا وَاطْمَأَنُّوا بِهَا وَالَّذِینَ هُمْ عَنْ آیَاتِنَا غَافِلُونَ ﴿٧﴾
کسانى که امید به دیدار ما ندارند، و به زندگى دنیا دل خوش کرده و بدان اطمینان یافته‌اند، و کسانى که از آیات ما غافلند، (۷)
أُولَـٰئِکَ مَأْوَاهُمُ النَّارُ بِمَا کَانُوا یَکْسِبُونَ ﴿٨﴾
آنان به [کیفر]آنچه به دست مى‌آوردند، جایگاهشان آتش است. (۸)
إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ یَهْدِیهِمْ رَ‌بُّهُم بِإِیمَانِهِمْ ۖ تَجْرِ‌ی مِن تَحْتِهِمُ الْأَنْهَارُ فِی جَنَّاتِ النَّعِیمِ ﴿٩﴾
کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده‌اند، پروردگارشان به پاس ایمانشان آنان را هدایت مى‌کند به باغهاى [پر ناز و]نعمت، که از زیر [پاى]آنان نهر‌ها روان خواهد بود [در خواهند آمد]. (۹)
دَعْوَاهُمْ فِیهَا سُبْحَانَکَ اللَّـهُمَّ وَتَحِیَّتُهُمْ فِیهَا سَلَامٌ ۚ وَآخِرُ دَعْوَاهُمْ أَنِ الْحَمْدُ لِلَّـهِ رَ‌بِّ الْعَالَمِینَ ﴿١٠﴾
نیایش آنان در آنجا سبحانک اللهم [خدایا! تو پاک و منزهى]و درودشان در آنجا سلام است، و پایان نیایش آنان این است که: الحمد لله رب العالمین [ستایش ویژه پروردگار جهانیان است]. (۱۰)
وَلَوْ یُعَجِّلُ اللَّـهُ لِلنَّاسِ الشَّرَّ اسْتِعْجَالَهُم بِالْخَیْرِ لَقُضِیَ إِلَیْهِمْ أَجَلُهُمْ ۖ فَنَذَرُ الَّذِینَ لَا یَرْ‌جُونَ لِقَاءَنَا فِی طُغْیَانِهِمْ یَعْمَهُونَ ﴿١١﴾
و اگر خدا براى مردم به همان شتاب که آنان در کار خیر مى‌طلبند، در رساندن بلا به آنها شتاب مى‌نمود، قطعاً اجلشان فرا مى‌رسید. پس کسانى را که به دیدار ما امید ندارند، در طغیانشان رها مى‌کنیم تا سرگردان بمانند. (۱۱)
وَإِذَا مَسَّ الْإِنسَانَ الضُّرُّ دَعَانَا لِجَنبِهِ أَوْ قَاعِدًا أَوْ قَائِمًا فَلَمَّا کَشَفْنَا عَنْهُ ضُرَّ‌هُ مَرَّ کَأَن لَّمْ یَدْعُنَا إِلَىٰ ضُرٍّ مَّسَّهُ ۚ کَذَٰلِکَ زُیِّنَ لِلْمُسْرِ‌فِینَ مَا کَانُوا یَعْمَلُونَ ﴿١٢﴾
و، چون انسان را آسیبى رسد، ما را -به پهلو خوابیده یا نشسته یا ایستاده- مى‌خواند، و، چون گرفتاریش را برطرف کنیم چنان مى‌رود که گویى ما را براى گرفتاریى که به او رسیده، نخوانده است. این گونه براى اسرافکاران آنچه انجام مى‌دادند زینت داده شده است. (۱۲)
وَلَقَدْ أَهْلَکْنَا الْقُرُ‌ونَ مِن قَبْلِکُمْ لَمَّا ظَلَمُوا ۙ وَجَاءَتْهُمْ رُ‌سُلُهُم بِالْبَیِّنَاتِ وَمَا کَانُوا لِیُؤْمِنُوا ۚ کَذَٰلِکَ نَجْزِی الْقَوْمَ الْمُجْرِ‌مِینَ ﴿١٣﴾
و قطعاً نسلهاى پیش از شما را هنگامى که ستم کردند به هلاکت رساندیم، و پیامبرانشان دلایل آشکار برایشان آوردند و [لى]بر آن نبودند که ایمان بیاورند. این گونه مردم بزهکار را جزا مى‌دهیم. (۱۳)
ثُمَّ جَعَلْنَاکُمْ خَلَائِفَ فِی الْأَرْ‌ضِ مِن بَعْدِهِمْ لِنَنظُرَ کَیْفَ تَعْمَلُونَ ﴿١٤﴾
آنگاه شما را پس از آنان در زمین جانشین قرار دادیم تا بنگریم چگونه رفتار مى‌کنید. (۱۴)
وَإِذَا تُتْلَىٰ عَلَیْهِمْ آیَاتُنَا بَیِّنَاتٍ ۙ قَالَ الَّذِینَ لَا یَرْ‌جُونَ لِقَاءَنَا ائْتِ بِقُرْ‌آنٍ غَیْرِ هَـٰذَا أَوْ بَدِّلْهُ ۚ قُلْ مَا یَکُونُ لِی أَنْ أُبَدِّلَهُ مِن تِلْقَاءِ نَفْسِی ۖ إِنْ أَتَّبِعُ إِلَّا مَا یُوحَىٰ إِلَیَّ ۖ إِنِّی أَخَافُ إِنْ عَصَیْتُ رَ‌بِّی عَذَابَ یَوْمٍ عَظِیمٍ ﴿١٥﴾
و چون آیات روشن ما بر آنان خوانده شود، آنانکه به دیدار ما امید ندارند مى‌گویند: «قرآن دیگرى جز این بیاور، یا آن را عوض کن.» بگو: «مرا نرسد که آن را از پیش خود عوض کنم. جز آنچه را که به من وحى مى‌شود پیروى نمى‌کنم. اگر پروردگارم را نافرمانى کنم، از عذاب روزى بزرگ مى‌ترسم.» (۱۵)
قُل لَّوْ شَاءَ اللَّـهُ مَا تَلَوْتُهُ عَلَیْکُمْ وَلَا أَدْرَ‌اکُم بِهِ ۖ فَقَدْ لَبِثْتُ فِیکُمْ عُمُرً‌ا مِّن قَبْلِهِ ۚ أَفَلَا تَعْقِلُونَ ﴿١٦﴾
بگو: «اگر خدا مى‌خواست آن را بر شما نمى‌خواندم، و [خدا]شما را بدان آگاه نمى‌گردانید. قطعاً پیش از [آوردن]آن، روزگارى در میان شما به سر برده‌ام. آیا فکر نمى‌کنید؟» (۱۶)
فَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرَ‌ىٰ عَلَى اللَّـهِ کَذِبًا أَوْ کَذَّبَ بِآیَاتِهِ ۚ إِنَّهُ لَا یُفْلِحُ الْمُجْرِ‌مُونَ ﴿١٧﴾
پس کیست ستمکارتر از آن کس که دروغى بر خداى بندد یا آیات او را تکذیب کند؟ به راستى مجرمان رستگار نمى‌شوند. (۱۷)
وَیَعْبُدُونَ مِن دُونِ اللَّـهِ مَا لَا یَضُرُّ‌هُمْ وَلَا یَنفَعُهُمْ وَیَقُولُونَ هَـٰؤُلَاءِ شُفَعَاؤُنَا عِندَ اللَّـهِ ۚ قُلْ أَتُنَبِّئُونَ اللَّـهَ بِمَا لَا یَعْلَمُ فِی السَّمَاوَاتِ وَلَا فِی الْأَرْ‌ضِ ۚ سُبْحَانَهُ وَتَعَالَىٰ عَمَّا یُشْرِ‌کُونَ ﴿١٨﴾
و به جاى خدا، چیزهایى را مى‌پرستند که نه به آنان زیان مى‌رساند و نه به آنان سود مى‌دهد؛ و مى‌گویند: «این‌ها نزد خدا شفاعتگران ما هستند.» بگو: «آیا خدا را به چیزى که در آسمانها و در زمین نمى‌داند، آگاه مى‌گردانید؟» او پاک و برتر است از آنچه [با وى]شریک مى‌سازند. (۱۸)
وَمَا کَانَ النَّاسُ إِلَّا أُمَّةً وَاحِدَةً فَاخْتَلَفُوا ۚ وَلَوْلَا کَلِمَةٌ سَبَقَتْ مِن رَّ‌بِّکَ لَقُضِیَ بَیْنَهُمْ فِیمَا فِیهِ یَخْتَلِفُونَ ﴿١٩﴾
و مردم جز یک امت نبودند. پس اختلاف پیدا کردند؛ و اگر وعده‌اى از جانب پروردگارت مقرر نگشته بود، قطعاً در آنچه بر سر آن با هم اختلاف مى‌کنند، میانشان داورى مى‌شد. (۱۹)
وَیَقُولُونَ لَوْلَا أُنزِلَ عَلَیْهِ آیَةٌ مِّن رَّ‌بِّهِ ۖ فَقُلْ إِنَّمَا الْغَیْبُ لِلَّـهِ فَانتَظِرُ‌وا إِنِّی مَعَکُم مِّنَ الْمُنتَظِرِ‌ینَ ﴿٢٠﴾
و مى‌گویند: «چرا معجزه‌اى از جانب پروردگارش بر او نازل نمى‌شود؟» بگو: «غیب فقط به خدا اختصاص دارد. پس منتظر باشید که من هم با شما از منتظرانم.» (۲۰)
وَإِذَا أَذَقْنَا النَّاسَ رَ‌حْمَةً مِّن بَعْدِ ضَرَّ‌اءَ مَسَّتْهُمْ إِذَا لَهُم مَّکْرٌ فِی آیَاتِنَا ۚ قُلِ اللَّـهُ أَسْرَ‌عُ مَکْرً‌ا ۚ إِنَّ رُ‌سُلَنَا یَکْتُبُونَ مَا تَمْکُرُ‌ونَ ﴿٢١﴾
و چون مردم را پس از آسیبى که به ایشان رسیده است، رحمتى بچشانیم، بناگاه آنان را در آیات ما نیرنگى است. بگو: «نیرنگ خدا سریع‌تر است.» در حقیقت، فرستادگان [فرشتگان]ما آنچه نیرنگ مى‌کنید مى‌نویسند. (۲۱)
هُوَ الَّذِی یُسَیِّرُ‌کُمْ فِی الْبَرِّ وَالْبَحْرِ ۖ حَتَّىٰ إِذَا کُنتُمْ فِی الْفُلْکِ وَجَرَ‌یْنَ بِهِم بِرِ‌یحٍ طَیِّبَةٍ وَفَرِ‌حُوا بِهَا جَاءَتْهَا رِ‌یحٌ عَاصِفٌ وَجَاءَهُمُ الْمَوْجُ مِن کُلِّ مَکَانٍ وَظَنُّوا أَنَّهُمْ أُحِیطَ بِهِمْ ۙ دَعَوُا اللَّـهَ مُخْلِصِینَ لَهُ الدِّینَ لَئِنْ أَنجَیْتَنَا مِنْ هَـٰذِهِ لَنَکُونَنَّ مِنَ الشَّاکِرِ‌ینَ ﴿٢٢﴾
او کسى است که شما را در خشکى و دریا مى‌گرداند، تا وقتى که در کشتی‌ها باشید و آنها با بادى خوش، آنان را بِبَرَند و ایشان بدان شاد شوند [بناگاه]بادى سخت بر آنها وزد و موج از هر طرف بر ایشان تازد و یقین کنند که در محاصره افتاده‌اند، در آن حال خدا را پاکدلانه مى‌خوانند که: «اگر ما را از این [ورطه]بِرَهانى، قطعاً از سپاسگزاران خواهیم شد.» (۲۲)
فَلَمَّا أَنجَاهُمْ إِذَا هُمْ یَبْغُونَ فِی الْأَرْ‌ضِ بِغَیْرِ الْحَقِّ ۗ یَا أَیُّهَا النَّاسُ إِنَّمَا بَغْیُکُمْ عَلَىٰ أَنفُسِکُم ۖ مَّتَاعَ الْحَیَاةِ الدُّنْیَا ۖ ثُمَّ إِلَیْنَا مَرْ‌جِعُکُمْ فَنُنَبِّئُکُم بِمَا کُنتُمْ تَعْمَلُونَ ﴿٢٣﴾
پس، چون آنان را رهانید، ناگهان در زمین بناحق سرکشى مى‌کنند. اى مردم، سرکشى شما فقط به زیان خود شماست. شما بهره زندگى دنیا را [مى‌طلبید]. سپس بازگشت شما به سوى ما خواهد بود. پس شما را از آنچه انجام مى‌دادید باخبر خواهیم کرد. (۲۳)
إِنَّمَا مَثَلُ الْحَیَاةِ الدُّنْیَا کَمَاءٍ أَنزَلْنَاهُ مِنَ السَّمَاءِ فَاخْتَلَطَ بِهِ نَبَاتُ الْأَرْ‌ضِ مِمَّا یَأْکُلُ النَّاسُ وَالْأَنْعَامُ حَتَّىٰ إِذَا أَخَذَتِ الْأَرْ‌ضُ زُخْرُ‌فَهَا وَازَّیَّنَتْ وَظَنَّ أَهْلُهَا أَنَّهُمْ قَادِرُ‌ونَ عَلَیْهَا أَتَاهَا أَمْرُ‌نَا لَیْلًا أَوْ نَهَارً‌ا فَجَعَلْنَاهَا حَصِیدًا کَأَن لَّمْ تَغْنَ بِالْأَمْسِ ۚ کَذَٰلِکَ نُفَصِّلُ الْآیَاتِ لِقَوْمٍ یَتَفَکَّرُ‌ونَ ﴿٢٤﴾
در حقیقت، مَثَل زندگى دنیا بسان آبى است که آن را از آسمان فرو ریختیم، پس گیاه زمین -از آنچه مردم و دام‌ها مى‌خورند- با آن درآمیخت، تا آنگاه که زمین پیرایه خود را برگرفت و آراسته گردید و اهل آن پنداشتند که آنان بر آن قدرت دارند، شبى یا روزى فرمان [ویرانى]ما آمد و آن را چنان دِرَویده کردیم که گویى دیروز وجود نداشته است. این گونه نشانه‌ها [ى خود]را براى مردمى که اندیشه مى‌کنند به روشنى بیان مى‌کنیم. (۲۴)
وَاللَّـهُ یَدْعُو إِلَىٰ دَارِ السَّلَامِ وَیَهْدِی مَن یَشَاءُ إِلَىٰ صِرَ‌اطٍ مُّسْتَقِیمٍ ﴿٢٥﴾
و خدا [شما را]به سراى سلامت فرا مى‌خواند، و هر که را بخواهد به راه راست هدایت مى‌کند. (۲۵)
لِّلَّذِینَ أَحْسَنُوا الْحُسْنَىٰ وَزِیَادَةٌ ۖ وَلَا یَرْ‌هَقُ وُجُوهَهُمْ قَتَرٌ وَلَا ذِلَّةٌ ۚ أُولَـٰئِکَ أَصْحَابُ الْجَنَّةِ ۖ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ ﴿٢٦﴾
براى کسانى که کار نیکو کرده‌اند، نیکویى [بهشت]و زیاده [بر آن]است. چهره‌هایشان را غبارى و ذلتى نمى‌پوشاند. اینان اهل بهشتند [و]در آن جاودانه خواهند بود. (۲۶)
وَالَّذِینَ کَسَبُوا السَّیِّئَاتِ جَزَاءُ سَیِّئَةٍ بِمِثْلِهَا وَتَرْ‌هَقُهُمْ ذِلَّةٌ ۖ مَّا لَهُم مِّنَ اللَّـهِ مِنْ عَاصِمٍ ۖ کَأَنَّمَا أُغْشِیَتْ وُجُوهُهُمْ قِطَعًا مِّنَ اللَّیْلِ مُظْلِمًا ۚ أُولَـٰئِکَ أَصْحَابُ النَّارِ ۖ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ ﴿٢٧﴾
و کسانى که مرتکب بدی‌ها شده‌اند، [بدانند که]جزاى [هر]بدى مانند آن است و خوارى آنان را فرو مى‌گیرد. در مقابل خدا، هیچ حمایتگرى براى ایشان نیست. گویى چهره‌هایشان با پاره‌اى از شبِ تار پوشیده شده است. آنان همدم آتشند، که در آن جاودانه خواهند بود. (۲۷)
وَیَوْمَ نَحْشُرُ‌هُمْ جَمِیعًا ثُمَّ نَقُولُ لِلَّذِینَ أَشْرَ‌کُوا مَکَانَکُمْ أَنتُمْ وَشُرَ‌کَاؤُکُمْ ۚ فَزَیَّلْنَا بَیْنَهُمْ ۖ وَقَالَ شُرَ‌کَاؤُهُم مَّا کُنتُمْ إِیَّانَا تَعْبُدُونَ ﴿٢٨﴾
و [یاد کن]روزى را که همه آنان را گرد مى‌آوریم. آنگاه به کسانى که شرک ورزیده‌اند مى‌گوییم: «شما و شریکانتان بر جاى خود باشید» پس میان آنها جدایى مى‌افکنیم؛ و شریکان آنان مى‌گویند: «در حقیقت، شما ما را نمى‌پرستیدید.» (۲۸)
فَکَفَىٰ بِاللَّـهِ شَهِیدًا بَیْنَنَا وَبَیْنَکُمْ إِن کُنَّا عَنْ عِبَادَتِکُمْ لَغَافِلِینَ ﴿٢٩﴾
و گواهى خدا میان ما و میان شما بس است. به راستى ما از عبادت شما بى‌خبر بودیم (۲۹)
هُنَالِکَ تَبْلُو کُلُّ نَفْسٍ مَّا أَسْلَفَتْ ۚ وَرُ‌دُّوا إِلَى اللَّـهِ مَوْلَاهُمُ الْحَقِّ ۖ وَضَلَّ عَنْهُم مَّا کَانُوا یَفْتَرُ‌ونَ ﴿٣٠﴾
آنجاست که هر کسى آنچه را از پیش فرستاده است مى‌آزماید و به سوى خدا مولاى حقیقى خود بازگردانیده مى‌شوند و آنچه به دروغ برمى‌ساخته‌اند از دستشان به در مى‌رود (۳۰)
قُلْ مَن یَرْ‌زُقُکُم مِّنَ السَّمَاءِ وَالْأَرْ‌ضِ أَمَّن یَمْلِکُ السَّمْعَ وَالْأَبْصَارَ وَمَن یُخْرِ‌جُ الْحَیَّ مِنَ الْمَیِّتِ وَیُخْرِ‌جُ الْمَیِّتَ مِنَ الْحَیِّ وَمَن یُدَبِّرُ الْأَمْرَ ۚ فَسَیَقُولُونَ اللَّـهُ ۚ فَقُلْ أَفَلَا تَتَّقُونَ ﴿٣١﴾
بگو: «کیست که از آسمان و زمین به شما روزى مى‌بخشد؟ یا کیست که حاکم بر گوش‌ها و دیدگان است؟ و کیست که زنده را از مرده بیرون مى‌آورد و مرده را از زنده خارج مى‌سازد؟ و کیست که کار‌ها را تدبیر مى‌کند؟» خواهند گفت: «خدا» پس بگو: «آیا پروا نمى‌کنید؟» (۳۱)
فَذَٰلِکُمُ اللَّـهُ رَ‌بُّکُمُ الْحَقُّ ۖ فَمَاذَا بَعْدَ الْحَقِّ إِلَّا الضَّلَالُ ۖ فَأَنَّىٰ تُصْرَ‌فُونَ ﴿٣٢﴾
این است خدا، پروردگار حقیقى شما، و بعد از حقیقت جز گمراهى چیست؟ پس چگونه [از حق]بازگردانیده مى‌شوید؟ (۳۲)
کَذَٰلِکَ حَقَّتْ کَلِمَتُ رَ‌بِّکَ عَلَى الَّذِینَ فَسَقُوا أَنَّهُمْ لَا یُؤْمِنُونَ ﴿٣٣﴾
این گونه سخن پروردگارت بر کسانى که نافرمانى کردند به حقیقت پیوست، [چرا]که آنان ایمان نمى‌آورند. (۳۳)
قُلْ هَلْ مِن شُرَ‌کَائِکُم مَّن یَبْدَأُ الْخَلْقَ ثُمَّ یُعِیدُهُ ۚ قُلِ اللَّـهُ یَبْدَأُ الْخَلْقَ ثُمَّ یُعِیدُهُ ۖ فَأَنَّىٰ تُؤْفَکُونَ ﴿٣٤﴾
بگو: «آیا از شریکان شما کسى هست که آفرینش را آغاز کند و سپس آن را برگرداند؟» بگو: «خداست که آفرینش را آغاز مى‌کند و باز آن را برمى‌گرداند. پس چگونه [از حق]بازگردانیده مى‌شوید؟» (۳۴)
قُلْ هَلْ مِن شُرَ‌کَائِکُم مَّن یَهْدِی إِلَى الْحَقِّ ۚ قُلِ اللَّـهُ یَهْدِی لِلْحَقِّ ۗ أَفَمَن یَهْدِی إِلَى الْحَقِّ أَحَقُّ أَن یُتَّبَعَ أَمَّن لَّا یَهِدِّی إِلَّا أَن یُهْدَىٰ ۖ فَمَا لَکُمْ کَیْفَ تَحْکُمُونَ ﴿٣٥﴾
بگو: «آیا از شریکان شما کسى هست که به سوى حق رهبرى کند؟» بگو: «خداست که به سوى حق رهبرى مى‌کند» پس، آیا کسى که به سوى حق رهبرى مى‌کند سزاوارتر است مورد پیروى قرار گیرد یا کسى که راه نمى‌نماید مگر آنکه [خود]هدایت شود؟ شما را چه شده، چگونه داورى مى‌کنید؟ (۳۵)
وَمَا یَتَّبِعُ أَکْثَرُ‌هُمْ إِلَّا ظَنًّا ۚ إِنَّ الظَّنَّ لَا یُغْنِی مِنَ الْحَقِّ شَیْئًا ۚ إِنَّ اللَّـهَ عَلِیمٌ بِمَا یَفْعَلُونَ ﴿٣٦﴾
و بیشترشان جز از گمان پیروى نمى‌کنند [ولى]گمان به هیچ وجه [آدمى را]از حقیقت بى‌نیاز نمى‌گرداند. آرى، خدا به آنچه مى‌کنند داناست. (۳۶)
وَمَا کَانَ هَـٰذَا الْقُرْ‌آنُ أَن یُفْتَرَ‌ىٰ مِن دُونِ اللَّـهِ وَلَـٰکِن تَصْدِیقَ الَّذِی بَیْنَ یَدَیْهِ وَتَفْصِیلَ الْکِتَابِ لَا رَ‌یْبَ فِیهِ مِن رَّ‌بِّ الْعَالَمِینَ ﴿٣٧﴾
و چنان نیست که این قرآن از جانب غیر خدا [و]به دروغ ساخته شده باشد. بلکه تصدیق [کننده]آنچه پیش از آن است مى‌باشد، و توضیحى از آن کتاب است، که در آن تردیدى نیست، [و]از پروردگار جهانیان است. (۳۷)
أَمْ یَقُولُونَ افْتَرَ‌اهُ ۖ قُلْ فَأْتُوا بِسُورَ‌ةٍ مِّثْلِهِ وَادْعُوا مَنِ اسْتَطَعْتُم مِّن دُونِ اللَّـهِ إِن کُنتُمْ صَادِقِینَ ﴿٣٨﴾
یا مى‌گویند: «آن را به دروغ ساخته است؟» بگو: «اگر راست مى‌گویید، سوره‌اى مانند آن بیاورید، و هر که را جز خدا مى‌توانید، فرا خوانید.» (۳۸)
بَلْ کَذَّبُوا بِمَا لَمْ یُحِیطُوا بِعِلْمِهِ وَلَمَّا یَأْتِهِمْ تَأْوِیلُهُ ۚ کَذَٰلِکَ کَذَّبَ الَّذِینَ مِن قَبْلِهِمْ ۖ فَانظُرْ کَیْفَ کَانَ عَاقِبَةُ الظَّالِمِینَ ﴿٣٩﴾
بلکه چیزى را دروغ شمردند که به علم آن احاطه نداشتند و هنوز تأویل آن برایشان نیامده است. کسانى [هم]که پیش از آنان بودند، همین گونه [پیامبرانشان را]تکذیب کردند. پس بنگر که فرجام ستمگران چگونه بوده است. (۳۹)
وَمِنْهُم مَّن یُؤْمِنُ بِهِ وَمِنْهُم مَّن لَّا یُؤْمِنُ بِهِ ۚ وَرَ‌بُّکَ أَعْلَمُ بِالْمُفْسِدِینَ ﴿٤٠﴾
و از آنان کسى است که بدان ایمان مى‌آورد، و از آنان کسى است که بدان ایمان نمى‌آورد، و پروردگار تو به [حال]فسادگران داناتر است. (۴۰)
وَإِن کَذَّبُوکَ فَقُل لِّی عَمَلِی وَلَکُمْ عَمَلُکُمْ ۖ أَنتُم بَرِ‌یئُونَ مِمَّا أَعْمَلُ وَأَنَا بَرِ‌یءٌ مِّمَّا تَعْمَلُونَ ﴿٤١﴾
و اگر تو را تکذیب کردند، بگو: «عمل من به من اختصاص دارد، و عمل شما به شما اختصاص دارد. شما از آنچه من انجام مى‌دهم غیر مسؤولید، و من از آنچه شما انجام نمى‌دهید غیر مسؤولم.» (۴۱)
وَمِنْهُم مَّن یَسْتَمِعُونَ إِلَیْکَ ۚ أَفَأَنتَ تُسْمِعُ الصُّمَّ وَلَوْ کَانُوا لَا یَعْقِلُونَ ﴿٤٢﴾
و برخى از آنان کسانى‌اند که به تو گوش فرا مى‌دهند. آیا تو کران را -هر چند در نیابند- شنوا خواهى کرد؟ (۴۲)
وَمِنْهُم مَّن یَنظُرُ إِلَیْکَ ۚ أَفَأَنتَ تَهْدِی الْعُمْیَ وَلَوْ کَانُوا لَا یُبْصِرُ‌ونَ ﴿٤٣﴾
و از آنان کسى است که به سوى تو مى‌نگرد. آیا تو نابینایان را -هر چند نبینند- هدایت توانى کرد؟ (۴۳)
إِنَّ اللَّـهَ لَا یَظْلِمُ النَّاسَ شَیْئًا وَلَـٰکِنَّ النَّاسَ أَنفُسَهُمْ یَظْلِمُونَ ﴿٤٤﴾
خدا به هیچ وجه به مردم ستم نمى‌کند، لیکن مردم خود بر خویشتن ستم مى‌کنند. (۴۴)
وَیَوْمَ یَحْشُرُ‌هُمْ کَأَن لَّمْ یَلْبَثُوا إِلَّا سَاعَةً مِّنَ النَّهَارِ یَتَعَارَ‌فُونَ بَیْنَهُمْ ۚ قَدْ خَسِرَ الَّذِینَ کَذَّبُوا بِلِقَاءِ اللَّـهِ وَمَا کَانُوا مُهْتَدِینَ ﴿٤٥﴾
و روزى که آنان را گرد مى‌آورد، گویى جز به اندازه ساعتى از روز درنگ نکرده‌اند. با هم اظهار آشنایى مى‌کنند. قطعاً کسانى که دیدار خدا را دروغ شمردند زیان کردند و [به حقیقت]راه نیافتند. (۴۵)
وَإِمَّا نُرِ‌یَنَّکَ بَعْضَ الَّذِی نَعِدُهُمْ أَوْ نَتَوَفَّیَنَّکَ فَإِلَیْنَا مَرْ‌جِعُهُمْ ثُمَّ اللَّـهُ شَهِیدٌ عَلَىٰ مَا یَفْعَلُونَ ﴿٤٦﴾
و اگر پاره‌اى از آنچه را که به آنان وعده مى‌دهیم به تو بنمایانیم، یا تو را بمیرانیم [در هر دو صورت]بازگشتشان به سوى ماست. سپس خدا بر آنچه مى‌کنند گواه است. (۴۶)
وَلِکُلِّ أُمَّةٍ رَّ‌سُولٌ ۖ فَإِذَا جَاءَ رَ‌سُولُهُمْ قُضِیَ بَیْنَهُم بِالْقِسْطِ وَهُمْ لَا یُظْلَمُونَ ﴿٤٧﴾
و هر امتى را پیامبرى است. پس، چون پیامبرشان بیاید، میانشان به عدالت داورى شود و بر آنان ستم نرود. (۴۷)
وَیَقُولُونَ مَتَىٰ هَـٰذَا الْوَعْدُ إِن کُنتُمْ صَادِقِینَ ﴿٤٨﴾
و مى‌گویند: «اگر راست مى‌گویید، این وعده چه وقت است؟» (۴۸)
قُل لَّا أَمْلِکُ لِنَفْسِی ضَرًّ‌ا وَلَا نَفْعًا إِلَّا مَا شَاءَ اللَّـهُ ۗ لِکُلِّ أُمَّةٍ أَجَلٌ ۚ إِذَا جَاءَ أَجَلُهُمْ فَلَا یَسْتَأْخِرُ‌ونَ سَاعَةً ۖ وَلَا یَسْتَقْدِمُونَ ﴿٤٩﴾
بگو: «براى خود زیان و سودى در اختیار ندارم، مگر آنچه را که خدا بخواهد. هر امتى را زمانى [محدود]است. آنگاه که زمانشان به سر رسد، پس نه ساعتى [از آن]تأخیر کنند و نه پیشى گیرند.» (۴۹)
قُلْ أَرَ‌أَیْتُمْ إِنْ أَتَاکُمْ عَذَابُهُ بَیَاتًا أَوْ نَهَارً‌ا مَّاذَا یَسْتَعْجِلُ مِنْهُ الْمُجْرِ‌مُونَ ﴿٥٠﴾
بگو: به من خبر دهید، اگر عذاب او شب یا روز به شما دررسد، بزهکاران چه چیزى از آن به شتاب مى‌خواهند؟ (۵۰)
أَثُمَّ إِذَا مَا وَقَعَ آمَنتُم بِهِ ۚ آلْآنَ وَقَدْ کُنتُم بِهِ تَسْتَعْجِلُونَ ﴿٥١﴾
سپس، آیا هنگامى که [عذاب بر شما]واقع شد، اکنون به آن ایمان آوردید، در حالى که به [آمدن]آن شتاب مى‌نمودید؟ (۵۱)
ثُمَّ قِیلَ لِلَّذِینَ ظَلَمُوا ذُوقُوا عَذَابَ الْخُلْدِ هَلْ تُجْزَوْنَ إِلَّا بِمَا کُنتُمْ تَکْسِبُونَ ﴿٥٢﴾
پس به کسانى که ستم ورزیدند گفته شود: «عذاب جاوید را بچشید. آیا جز به [کیفر]آنچه به دست مى‌آوردید، جزا داده مى‌شوید؟ (۵۲)
وَیَسْتَنبِئُونَکَ أَحَقٌّ هُوَ ۖ قُلْ إِی وَرَ‌بِّی إِنَّهُ لَحَقٌّ ۖ وَمَا أَنتُم بِمُعْجِزِینَ ﴿٥٣﴾
و از تو خبر مى‌گیرند: آیا آن راست است؟ بگو: «آرى! سوگند به پروردگارم که آن قطعاً راست است، و شما نمى‌توانید [خدا را]درمانده کنید.» (۵۳)
وَلَوْ أَنَّ لِکُلِّ نَفْسٍ ظَلَمَتْ مَا فِی الْأَرْ‌ضِ لَافْتَدَتْ بِهِ ۗ وَأَسَرُّ‌وا النَّدَامَةَ لَمَّا رَ‌أَوُا الْعَذَابَ ۖ وَقُضِیَ بَیْنَهُم بِالْقِسْطِ ۚ وَهُمْ لَا یُظْلَمُونَ ﴿٥٤﴾
و اگر، براى هر کسى که ستم کرده است، آنچه در زمین است مى‌بود، قطعاً آن را براى [خلاصى و]بازخرید خود مى‌داد. و، چون عذاب را ببینند پشیمانى خود را پنهان دارند، و میان آنان به عدالت داورى شود و بر ایشان ستم نرود. (۵۴)
أَلَا إِنَّ لِلَّـهِ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْ‌ضِ ۗ أَلَا إِنَّ وَعْدَ اللَّـهِ حَقٌّ وَلَـٰکِنَّ أَکْثَرَ‌هُمْ لَا یَعْلَمُونَ ﴿٥٥﴾
بدانید، که در حقیقت آنچه در آسمانها و زمین است از آنِ خداست. بدانید، که در حقیقت وعده خدا حق است ولى بیشتر آنان نمى‌دانند. (۵۵)
هُوَ یُحْیِی وَیُمِیتُ وَإِلَیْهِ تُرْ‌جَعُونَ ﴿٥٦﴾
او زنده مى‌کند و مى‌میراند و به سوى او بازگردانیده مى‌شوید. (۵۶)
یَا أَیُّهَا النَّاسُ قَدْ جَاءَتْکُم مَّوْعِظَةٌ مِّن رَّ‌بِّکُمْ وَشِفَاءٌ لِّمَا فِی الصُّدُورِ وَهُدًى وَرَ‌حْمَةٌ لِّلْمُؤْمِنِینَ ﴿٥٧﴾
اى مردم، به یقین، براى شما از جانب پروردگارتان اندرزى، و درمانى براى آنچه در سینه‌هاست، و رهنمود و رحمتى براى گروندگان [به خدا]آمده است. (۵۷)
قُلْ بِفَضْلِ اللَّـهِ وَبِرَ‌حْمَتِهِ فَبِذَٰلِکَ فَلْیَفْرَ‌حُوا هُوَ خَیْرٌ مِّمَّا یَجْمَعُونَ ﴿٥٨﴾
بگو: «به فضل و رحمت خداست که [مؤمنان]باید شاد شوند.» و این از هر چه گرد مى‌آورند بهتر است. (۵۸)
قُلْ أَرَ‌أَیْتُم مَّا أَنزَلَ اللَّـهُ لَکُم مِّن رِّ‌زْقٍ فَجَعَلْتُم مِّنْهُ حَرَ‌امًا وَحَلَالًا قُلْ آللَّـهُ أَذِنَ لَکُمْ ۖ أَمْ عَلَى اللَّـهِ تَفْتَرُ‌ونَ ﴿٥٩﴾
بگو: «به من خبر دهید، آنچه از روزى که خدا براى شما فرود آورده [چرا]بخشى از آن را حرام و [بخشى را]حلال گردانیده‌اید.» بگو: «آیا خدا به شما اجازه داده یا بر خدا دروغ مى‌بندید؟» (۵۹)
وَمَا ظَنُّ الَّذِینَ یَفْتَرُ‌ونَ عَلَى اللَّـهِ الْکَذِبَ یَوْمَ الْقِیَامَةِ ۗ إِنَّ اللَّـهَ لَذُو فَضْلٍ عَلَى النَّاسِ وَلَـٰکِنَّ أَکْثَرَ‌هُمْ لَا یَشْکُرُ‌ونَ ﴿٦٠﴾
و کسانى که بر خدا دروغ مى‌بندند، روز رستاخیز چه گمان دارند؟ در حقیقت، خدا بر مردم، داراى بخشش است ولى بیشترشان سپاسگزارى نمى‌کنند. (۶۰)
وَمَا تَکُونُ فِی شَأْنٍ وَمَا تَتْلُو مِنْهُ مِن قُرْ‌آنٍ وَلَا تَعْمَلُونَ مِنْ عَمَلٍ إِلَّا کُنَّا عَلَیْکُمْ شُهُودًا إِذْ تُفِیضُونَ فِیهِ ۚ وَمَا یَعْزُبُ عَن رَّ‌بِّکَ مِن مِّثْقَالِ ذَرَّ‌ةٍ فِی الْأَرْ‌ضِ وَلَا فِی السَّمَاءِ وَلَا أَصْغَرَ مِن ذَٰلِکَ وَلَا أَکْبَرَ إِلَّا فِی کِتَابٍ مُّبِینٍ ﴿٦١﴾
و در هیچ کارى نباشى و از سوى او [خدا]هیچ [آیه‌اى]از قرآن نخوانى و هیچ کارى نکنید، مگر اینکه ما بر شما گواه باشیم آنگاه که بدان مبادرت مى‌ورزید؛ و هم‌وزن ذرّه‌اى، نه در زمین و نه در آسمان از پروردگار تو پنهان نیست، و نه کوچکتر و نه بزرگتر از آن چیزى نیست، مگر اینکه در کتابى روشن [درج شده]است. (۶۱)
أَلَا إِنَّ أَوْلِیَاءَ اللَّـهِ لَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ ﴿٦٢﴾
آگاه باشید، که بر دوستان خدا نه بیمى است و نه آنان اندوهگین مى‌شوند. (۶۲)
الَّذِینَ آمَنُوا وَکَانُوا یَتَّقُونَ ﴿٦٣﴾
همانان که ایمان آورده و پرهیزگارى ورزیده‌اند. (۶۳)
لَهُمُ الْبُشْرَ‌ىٰ فِی الْحَیَاةِ الدُّنْیَا وَفِی الْآخِرَ‌ةِ ۚ لَا تَبْدِیلَ لِکَلِمَاتِ اللَّـهِ ۚ ذَٰلِکَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ ﴿٦٤﴾
در زندگى دنیا و در آخرت مژده براى آنان است. وعده‌هاى خدا را تبدیلى نیست؛ این همان کامیابى بزرگ است. (۶۴)
وَلَا یَحْزُنکَ قَوْلُهُمْ ۘ إِنَّ الْعِزَّةَ لِلَّـهِ جَمِیعًا ۚ هُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ ﴿٦٥﴾
سخن آنان تو را غمگین نکند، زیرا عزّت، همه از آنِ خداست. او شنواى داناست. (۶۵)
أَلَا إِنَّ لِلَّـهِ مَن فِی السَّمَاوَاتِ وَمَن فِی الْأَرْ‌ضِ ۗ وَمَا یَتَّبِعُ الَّذِینَ یَدْعُونَ مِن دُونِ اللَّـهِ شُرَ‌کَاءَ ۚ إِن یَتَّبِعُونَ إِلَّا الظَّنَّ وَإِنْ هُمْ إِلَّا یَخْرُ‌صُونَ ﴿٦٦﴾
آگاه باش، که هر که [و هر چه]در آسمانها، و هر که [و هر چه]در زمین است از آنِ خداست؛ و کسانى که غیر از خدا شریکانى را مى‌خوانند، [از آنها]پیروى نمى‌کنند. اینان جز از گمان پیروى نمى‌کنند و جز گمان نمى‌برند. (۶۶)
هُوَ الَّذِی جَعَلَ لَکُمُ اللَّیْلَ لِتَسْکُنُوا فِیهِ وَالنَّهَارَ مُبْصِرً‌ا ۚ إِنَّ فِی ذَٰلِکَ لَآیَاتٍ لِّقَوْمٍ یَسْمَعُونَ ﴿٦٧﴾
اوست کسى که براى شما شب را قرار داد تا در آن بیارامید و روز را روشن [گردانید]. بى گمان، در این [امر]براى مردمى که مى‌شنوند نشانه‌هایى است. (۶۷)
قَالُوا اتَّخَذَ اللَّـهُ وَلَدًا ۗ سُبْحَانَهُ ۖ هُوَ الْغَنِیُّ ۖ لَهُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الْأَرْ‌ضِ ۚ إِنْ عِندَکُم مِّن سُلْطَانٍ بِهَـٰذَا ۚ أَتَقُولُونَ عَلَى اللَّـهِ مَا لَا تَعْلَمُونَ ﴿٦٨﴾
گفتند: «خدا فرزندى براى خود اختیار کرده است.» منزّه است او. او بى‌نیاز است. آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است از آنِ اوست. شما را بر این [ادّعا]حجّتى نیست. آیا چیزى را که نمى‌دانید، به دروغ بر خدا مى‌بندید؟ (۶۸)
قُلْ إِنَّ الَّذِینَ یَفْتَرُ‌ونَ عَلَى اللَّـهِ الْکَذِبَ لَا یُفْلِحُونَ ﴿٦٩﴾
بگو: «در حقیقت کسانى که بر خدا دروغ مى‌بندند، رستگار نمى‌شوند.» (۶۹)
مَتَاعٌ فِی الدُّنْیَا ثُمَّ إِلَیْنَا مَرْ‌جِعُهُمْ ثُمَّ نُذِیقُهُمُ الْعَذَابَ الشَّدِیدَ بِمَا کَانُوا یَکْفُرُ‌ونَ ﴿٧٠﴾
بهره‌اى [اندک]در دنیا [دارند]. سپس بازگشتشان به سوى ماست. آنگاه به [سزاى]آنکه کفر مى‌ورزیدند، عذاب سخت به آنان مى‌چشانیم. (۷۰)
وَاتْلُ عَلَیْهِمْ نَبَأَ نُوحٍ إِذْ قَالَ لِقَوْمِهِ یَا قَوْمِ إِن کَانَ کَبُرَ عَلَیْکُم مَّقَامِی وَتَذْکِیرِ‌ی بِآیَاتِ اللَّـهِ فَعَلَى اللَّـهِ تَوَکَّلْتُ فَأَجْمِعُوا أَمْرَ‌کُمْ وَشُرَ‌کَاءَکُمْ ثُمَّ لَا یَکُنْ أَمْرُ‌کُمْ عَلَیْکُمْ غُمَّةً ثُمَّ اقْضُوا إِلَیَّ وَلَا تُنظِرُ‌ونِ ﴿٧١﴾
و خبر نوح را بر آنان بخوان، آنگاه که به قوم خود گفت: «اى قوم من، اگر ماندن من [در میان شما]و اندرز دادن من به آیات خدا، بر شما گران آمده است، [بدانید که من]بر خدا توکّل کرده‌ام. پس [در]کارتان با شریکان خود همداستان شوید، تا کارتان بر شما ملتبس ننماید سپس در باره من تصمیم بگیرید و مهلتم ندهید.» (۷۱)
فَإِن تَوَلَّیْتُمْ فَمَا سَأَلْتُکُم مِّنْ أَجْرٍ ۖ إِنْ أَجْرِ‌یَ إِلَّا عَلَى اللَّـهِ ۖ وَأُمِرْ‌تُ أَنْ أَکُونَ مِنَ الْمُسْلِمِینَ ﴿٧٢﴾
و اگر روى گردانیدید، من مزدى از شما نمى‌طلبم. پاداش من جز بر عهده خدا نیست، و مأمورم که از گردن‌نهندگان باشم (۷۲)
فَکَذَّبُوهُ فَنَجَّیْنَاهُ وَمَن مَّعَهُ فِی الْفُلْکِ وَجَعَلْنَاهُمْ خَلَائِفَ وَأَغْرَ‌قْنَا الَّذِینَ کَذَّبُوا بِآیَاتِنَا ۖ فَانظُرْ کَیْفَ کَانَ عَاقِبَةُ الْمُنذَرِ‌ینَ ﴿٧٣﴾
پس او را تکذیب کردند. آنگاه وى را با کسانى که در کشتى همراه او بودند نجات دادیم، و آنان را جانشین [تبهکاران]ساختیم، و کسانى را که آیات ما را تکذیب کردند غرق کردیم. پس بنگر که فرجام بیم‌داده‌شدگان چگونه بود. (۷۳)
ثُمَّ بَعَثْنَا مِن بَعْدِهِ رُ‌سُلًا إِلَىٰ قَوْمِهِمْ فَجَاءُوهُم بِالْبَیِّنَاتِ فَمَا کَانُوا لِیُؤْمِنُوا بِمَا کَذَّبُوا بِهِ مِن قَبْلُ ۚ کَذَٰلِکَ نَطْبَعُ عَلَىٰ قُلُوبِ الْمُعْتَدِینَ ﴿٧٤﴾
آنگاه، پس از وى رسولانى را به سوى قومشان برانگیختیم، و آنان دلایل آشکار برایشان آوردند، ولى ایشان بر آن نبودند که به چیزى که قبلاً آن را دروغ شمرده بودند ایمان بیاورند. این گونه ما بر دلهاى تجاوزکاران مُهر مى‌نهیم. (۷۴)
ثُمَّ بَعَثْنَا مِن بَعْدِهِم مُّوسَىٰ وَهَارُ‌ونَ إِلَىٰ فِرْ‌عَوْنَ وَمَلَئِهِ بِآیَاتِنَا فَاسْتَکْبَرُ‌وا وَکَانُوا قَوْمًا مُّجْرِ‌مِینَ ﴿٧٥﴾
سپس، بعد از آنان موسى و هارون را با آیات خود، به سوى فرعون و سران [قوم]وى فرستادیم، و [لى آنان]گردنکشى کردند و گروهى تبهکار بودند. (۷۵)
فَلَمَّا جَاءَهُمُ الْحَقُّ مِنْ عِندِنَا قَالُوا إِنَّ هَـٰذَا لَسِحْرٌ مُّبِینٌ ﴿٧٦﴾
پس، چون حق از نزد ما به سویشان آمد، گفتند: «قطعاً این سحرى آشکار است.» (۷۶)
قَالَ مُوسَىٰ أَتَقُولُونَ لِلْحَقِّ لَمَّا جَاءَکُمْ ۖ أَسِحْرٌ هَـٰذَا وَلَا یُفْلِحُ السَّاحِرُ‌ونَ ﴿٧٧﴾
موسى گفت: «آیا وقتى حق به سوى شما آمد، مى‌گویید: [این سحر است؟]آیا این سحر است؟ و حال آنکه جادوگران رستگار نمى‌شوند.» (۷۷)
قَالُوا أَجِئْتَنَا لِتَلْفِتَنَا عَمَّا وَجَدْنَا عَلَیْهِ آبَاءَنَا وَتَکُونَ لَکُمَا الْکِبْرِ‌یَاءُ فِی الْأَرْ‌ضِ وَمَا نَحْنُ لَکُمَا بِمُؤْمِنِینَ ﴿٧٨﴾
گفتند: «آیا به سوى ما آمده‌اى تا ما را از شیوه‌اى که پدرانمان را بر آن یافته‌ایم بازگردانى، و بزرگى در این سرزمین براى شما دو تن باشد؟ ما به شما دو تن ایمان نداریم.» (۷۸)
وَقَالَ فِرْ‌عَوْنُ ائْتُونِی بِکُلِّ سَاحِرٍ عَلِیمٍ ﴿٧٩﴾
و فرعون گفت: «هر جادوگر دانایى را پیش من آورید.» (۷۹)
فَلَمَّا جَاءَ السَّحَرَ‌ةُ قَالَ لَهُم مُّوسَىٰ أَلْقُوا مَا أَنتُم مُّلْقُونَ ﴿٨٠﴾
و چون جادوگران آمدند، موسى به آنان گفت: «آنچه را مى‌اندازید بیندازید.» (۸۰)
فَلَمَّا أَلْقَوْا قَالَ مُوسَىٰ مَا جِئْتُم بِهِ السِّحْرُ ۖ إِنَّ اللَّـهَ سَیُبْطِلُهُ ۖ إِنَّ اللَّـهَ لَا یُصْلِحُ عَمَلَ الْمُفْسِدِینَ ﴿٨١﴾
پس، چون افکندند، موسى گفت: «آنچه را شما به میان آوردید سحر است. به زودى خدا آن را باطل خواهد کرد. آرى، خدا کار مفسدان را تأیید نمى‌کند.» (۸۱)
وَیُحِقُّ اللَّـهُ الْحَقَّ بِکَلِمَاتِهِ وَلَوْ کَرِ‌هَ الْمُجْرِ‌مُونَ ﴿٨٢﴾
و خدا با کلمات خود، حق را ثابت مى‌گرداند، هر چند بزهکاران را خوش نیاید. (۸۲)
فَمَا آمَنَ لِمُوسَىٰ إِلَّا ذُرِّ‌یَّةٌ مِّن قَوْمِهِ عَلَىٰ خَوْفٍ مِّن فِرْ‌عَوْنَ وَمَلَئِهِمْ أَن یَفْتِنَهُمْ ۚ وَإِنَّ فِرْ‌عَوْنَ لَعَالٍ فِی الْأَرْ‌ضِ وَإِنَّهُ لَمِنَ الْمُسْرِ‌فِینَ ﴿٨٣﴾
سرانجام، کسى به موسى ایمان نیاورد مگر فرزندانى از قوم وى، در حالى که بیم داشتند از آنکه مبادا فرعون و سران آنها ایشان را آزار رسانند، و در حقیقت، فرعون در آن سرزمین برترى‌جوى و از اسرافکاران بود. (۸۳)
وَقَالَ مُوسَىٰ یَا قَوْمِ إِن کُنتُمْ آمَنتُم بِاللَّـهِ فَعَلَیْهِ تَوَکَّلُوا إِن کُنتُم مُّسْلِمِینَ ﴿٨٤﴾
و موسى گفت: «اى قوم من، اگر به خدا ایمان آورده‌اید، و اگر اهل تسلیمید بر او توکّل کنید.» (۸۴)
فَقَالُوا عَلَى اللَّـهِ تَوَکَّلْنَا رَ‌بَّنَا لَا تَجْعَلْنَا فِتْنَةً لِّلْقَوْمِ الظَّالِمِینَ ﴿٨٥﴾
پس گفتند: «بر خدا توکّل کردیم. پروردگارا، ما را براى قوم ستمگر [وسیله]آزمایش قرار مده.» (۸۵)
وَنَجِّنَا بِرَ‌حْمَتِکَ مِنَ الْقَوْمِ الْکَافِرِ‌ینَ ﴿٨٦﴾
و ما را به رحمت خویش، از گروه کافران نجات ده. (۸۶)
وَأَوْحَیْنَا إِلَىٰ مُوسَىٰ وَأَخِیهِ أَن تَبَوَّآ لِقَوْمِکُمَا بِمِصْرَ بُیُوتًا وَاجْعَلُوا بُیُوتَکُمْ قِبْلَةً وَأَقِیمُوا الصَّلَاةَ ۗ وَبَشِّرِ الْمُؤْمِنِینَ ﴿٨٧﴾
و به موسى و برادرش وحى کردیم که شما دو تن براى قوم خود در مصر خانه‌هایى ترتیب دهید و سراهایتان را رو به روى هم قرار دهید و نماز برپا دارید و مؤمنان را مژده ده. (۸۷)
وَقَالَ مُوسَىٰ رَ‌بَّنَا إِنَّکَ آتَیْتَ فِرْ‌عَوْنَ وَمَلَأَهُ زِینَةً وَأَمْوَالًا فِی الْحَیَاةِ الدُّنْیَا رَ‌بَّنَا لِیُضِلُّوا عَن سَبِیلِکَ ۖ رَ‌بَّنَا اطْمِسْ عَلَىٰ أَمْوَالِهِمْ وَاشْدُدْ عَلَىٰ قُلُوبِهِمْ فَلَا یُؤْمِنُوا حَتَّىٰ یَرَ‌وُا الْعَذَابَ الْأَلِیمَ ﴿٨٨﴾
و موسى گفت: «پروردگارا، تو به فرعون و اشرافش در زندگى دنیا زیور و اموال داده‌اى، پروردگارا، تا [خلق را]از راه تو گمراه کنند، پروردگارا، اموالشان را نابود کن و آنان را دل‌سخت گردان که ایمان نیاورند تا عذاب دردناک را ببینند.» (۸۸)
قَالَ قَدْ أُجِیبَت دَّعْوَتُکُمَا فَاسْتَقِیمَا وَلَا تَتَّبِعَانِّ سَبِیلَ الَّذِینَ لَا یَعْلَمُونَ ﴿٨٩﴾
فرمود: «دعاى هر دوى شما پذیرفته شد. پس ایستادگى کنید و راه کسانى را که نمى‌دانند پیروى مکنید.» (۸۹)
وَجَاوَزْنَا بِبَنِی إِسْرَ‌ائِیلَ الْبَحْرَ فَأَتْبَعَهُمْ فِرْ‌عَوْنُ وَجُنُودُهُ بَغْیًا وَعَدْوًا ۖ حَتَّىٰ إِذَا أَدْرَ‌کَهُ الْغَرَ‌قُ قَالَ آمَنتُ أَنَّهُ لَا إِلَـٰهَ إِلَّا الَّذِی آمَنَتْ بِهِ بَنُو إِسْرَ‌ائِیلَ وَأَنَا مِنَ الْمُسْلِمِینَ ﴿٩٠﴾
و فرزندان اسرائیل را از دریا گذراندیم، پس فرعون و سپاهیانش از روى ستم و تجاوز، آنان را دنبال کردند، تا وقتى که در شُرف غرق شدن قرار گرفت، گفت: «ایمان آوردم که هیچ معبودى جز آنکه فرزندان اسرائیل به او گرویده‌اند، نیست، و من از تسلیم‌شدگانم.» (۹۰)
آلْآنَ وَقَدْ عَصَیْتَ قَبْلُ وَکُنتَ مِنَ الْمُفْسِدِینَ ﴿٩١﴾
اکنون؟ در حالى که پیش از این نافرمانى مى‌کردى و از تباهکاران بودى؟ (۹۱)
فَالْیَوْمَ نُنَجِّیکَ بِبَدَنِکَ لِتَکُونَ لِمَنْ خَلْفَکَ آیَةً ۚ وَإِنَّ کَثِیرً‌ا مِّنَ النَّاسِ عَنْ آیَاتِنَا لَغَافِلُونَ ﴿٩٢﴾
پس امروز تو را با زره [زرین]خودت به بلندى [ساحل]مى‌افکنیم، تا براى کسانى که از پى تو مى‌آیند عبرتى باشد، و بى‌گمان، بسیارى از مردم از نشانه‌هاى ما غافلند. (۹۲)
وَلَقَدْ بَوَّأْنَا بَنِی إِسْرَ‌ائِیلَ مُبَوَّأَ صِدْقٍ وَرَ‌زَقْنَاهُم مِّنَ الطَّیِّبَاتِ فَمَا اخْتَلَفُوا حَتَّىٰ جَاءَهُمُ الْعِلْمُ ۚ إِنَّ رَ‌بَّکَ یَقْضِی بَیْنَهُمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ فِیمَا کَانُوا فِیهِ یَخْتَلِفُونَ ﴿٩٣﴾
به راستى ما فرزندان اسرائیل را در جایگاه [هاى]نیکو منزل دادیم، و از چیزهاى پاکیزه به آنان روزى بخشیدیم. پس به اختلاف نپرداختند مگر پس از آنکه علم براى آنان حاصل شد. همانا پروردگار تو در روز قیامت در باره آنچه بر سر آن اختلاف مى‌کردند میانشان داورى خواهد کرد. (۹۳)
فَإِن کُنتَ فِی شَکٍّ مِّمَّا أَنزَلْنَا إِلَیْکَ فَاسْأَلِ الَّذِینَ یَقْرَ‌ءُونَ الْکِتَابَ مِن قَبْلِکَ ۚ لَقَدْ جَاءَکَ الْحَقُّ مِن رَّ‌بِّکَ فَلَا تَکُونَنَّ مِنَ الْمُمْتَرِ‌ینَ ﴿٩٤﴾
و اگر از آنچه به سوى تو نازل کرده‌ایم در تردیدى، از کسانى که پیش از تو کتاب [آسمانى]مى‌خواندند بپرس. قطعاً حق از جانب پروردگارت به سوى تو آمده است. پس زنهار از تردیدکنندگان مباش. (۹۴)
وَلَا تَکُونَنَّ مِنَ الَّذِینَ کَذَّبُوا بِآیَاتِ اللَّـهِ فَتَکُونَ مِنَ الْخَاسِرِ‌ینَ ﴿٩٥﴾
و از کسانى که آیات ما را دروغ پنداشتند مباش، که از زیانکاران خواهى بود. (۹۵)
إِنَّ الَّذِینَ حَقَّتْ عَلَیْهِمْ کَلِمَتُ رَ‌بِّکَ لَا یُؤْمِنُونَ ﴿٩٦﴾
در حقیقت، کسانى که سخن پروردگارت بر آنان تحقّق یافته ایمان نمى‌آورند (۹۶)
وَلَوْ جَاءَتْهُمْ کُلُّ آیَةٍ حَتَّىٰ یَرَ‌وُا الْعَذَابَ الْأَلِیمَ ﴿٩٧﴾
هر چند هر گونه آیتى برایشان بیاید، تا وقتى که عذاب دردناک را ببینند. (۹۷)
فَلَوْلَا کَانَتْ قَرْ‌یَةٌ آمَنَتْ فَنَفَعَهَا إِیمَانُهَا إِلَّا قَوْمَ یُونُسَ لَمَّا آمَنُوا کَشَفْنَا عَنْهُمْ عَذَابَ الْخِزْیِ فِی الْحَیَاةِ الدُّنْیَا وَمَتَّعْنَاهُمْ إِلَىٰ حِینٍ ﴿٩٨﴾
چرا هیچ شهرى نبود که [اهل آن]ایمان بیاورد و ایمانش به حال آن سود بخشد؟ مگر قوم یونس که وقتى [در آخرین لحظه]ایمان آوردند، عذاب رسوایى را در زندگى دنیا از آنان برطرف کردیم، و تا چندى آنان را برخوردار ساختیم. (۹۸)
وَلَوْ شَاءَ رَ‌بُّکَ لَآمَنَ مَن فِی الْأَرْ‌ضِ کُلُّهُمْ جَمِیعًا ۚ أَفَأَنتَ تُکْرِ‌هُ النَّاسَ حَتَّىٰ یَکُونُوا مُؤْمِنِینَ ﴿٩٩﴾
و اگر پروردگار تو مى‌خواست، قطعاً هر که در زمین است همه آنها یکسر ایمان مى‌آوردند. پس آیا تو مردم را ناگزیر مى‌کنى که بگروند؟ (۹۹)
وَمَا کَانَ لِنَفْسٍ أَن تُؤْمِنَ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّـهِ ۚ وَیَجْعَلُ الرِّ‌جْسَ عَلَى الَّذِینَ لَا یَعْقِلُونَ ﴿١٠٠﴾
و هیچ کس را نرسد که جز به اذن خدا ایمان بیاورد، و [خدا]بر کسانى که نمى اندیشند، پلیدى را قرار مى‌دهد. (۱۰۰)
قُلِ انظُرُ‌وا مَاذَا فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْ‌ضِ ۚ وَمَا تُغْنِی الْآیَاتُ وَالنُّذُرُ عَن قَوْمٍ لَّا یُؤْمِنُونَ ﴿١٠١﴾
بگو: بنگرید که در آسمانها و زمین چیست؟ ولى نشانه‌ها و هشدارها، گروهى را که ایمان نمى‌آورند سود نمى‌بخشد. (۱۰۱)
فَهَلْ یَنتَظِرُ‌ونَ إِلَّا مِثْلَ أَیَّامِ الَّذِینَ خَلَوْا مِن قَبْلِهِمْ ۚ قُلْ فَانتَظِرُ‌وا إِنِّی مَعَکُم مِّنَ الْمُنتَظِرِ‌ینَ ﴿١٠٢﴾
پس آیا جز مانند روزهاى کسانى را که پیش از آنان درگذشتند، انتظار مى‌برند؟ بگو: «انتظار برید که من [نیز]با شما از منتظرانم.» (۱۰۲)
ثُمَّ نُنَجِّی رُ‌سُلَنَا وَالَّذِینَ آمَنُوا ۚ کَذَٰلِکَ حَقًّا عَلَیْنَا نُنجِ الْمُؤْمِنِینَ ﴿١٠٣﴾
سپس فرستادگان خود و کسانى را که گرویدند مى‌رهانیم، زیرا بر ما فریضه است که مؤمنان را نجات دهیم. (۱۰۳)
قُلْ یَا أَیُّهَا النَّاسُ إِن کُنتُمْ فِی شَکٍّ مِّن دِینِی فَلَا أَعْبُدُ الَّذِینَ تَعْبُدُونَ مِن دُونِ اللَّـهِ وَلَـٰکِنْ أَعْبُدُ اللَّـهَ الَّذِی یَتَوَفَّاکُمْ ۖ وَأُمِرْ‌تُ أَنْ أَکُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ ﴿١٠٤﴾
بگو: «اى مردم، اگر در دین من تردید دارید، پس [بدانید که من]کسانى را که به جاى خدا مى‌پرستید نمى‌پرستم، بلکه خدایى را مى‌پرستم که جان شما را مى‌ستاند، و دستور یافته‌ام که از مؤمنان باشم.» (۱۰۴)
وَأَنْ أَقِمْ وَجْهَکَ لِلدِّینِ حَنِیفًا وَلَا تَکُونَنَّ مِنَ الْمُشْرِ‌کِینَ ﴿١٠٥﴾
و [به من دستور داده شده است]که به دین حنیف روى آور، و زنهار از مشرکان مباش. (۱۰۵)
وَلَا تَدْعُ مِن دُونِ اللَّـهِ مَا لَا یَنفَعُکَ وَلَا یَضُرُّ‌کَ ۖ فَإِن فَعَلْتَ فَإِنَّکَ إِذًا مِّنَ الظَّالِمِینَ ﴿١٠٦﴾
و به جاى خدا، چیزى را که سود و زیانى به تو نمى‌رساند، مخوان؛ که اگر چنین کنى، در آن صورت قطعاً از جمله ستمکارانى. (۱۰۶)
وَإِن یَمْسَسْکَ اللَّـهُ بِضُرٍّ فَلَا کَاشِفَ لَهُ إِلَّا هُوَ ۖ وَإِن یُرِ‌دْکَ بِخَیْرٍ فَلَا رَ‌ادَّ لِفَضْلِهِ ۚ یُصِیبُ بِهِ مَن یَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ ۚ وَهُوَ الْغَفُورُ الرَّ‌حِیمُ ﴿١٠٧﴾
و اگر خدا به تو زیانى برساند، آن را برطرف‌کننده‌اى جز او نیست، و اگر براى تو خیرى بخواهد، بخشش او را ردکننده‌اى نیست. آن را به هر کس از بندگانش که بخواهد مى‌رساند، و او آمرزنده مهربان است. (۱۰۷)
قُلْ یَا أَیُّهَا النَّاسُ قَدْ جَاءَکُمُ الْحَقُّ مِن رَّ‌بِّکُمْ ۖ فَمَنِ اهْتَدَىٰ فَإِنَّمَا یَهْتَدِی لِنَفْسِهِ ۖ وَمَن ضَلَّ فَإِنَّمَا یَضِلُّ عَلَیْهَا ۖ وَمَا أَنَا عَلَیْکُم بِوَکِیلٍ ﴿١٠٨﴾
بگو: «اى مردم، حق از جانب پروردگارتان براى شما آمده است. پس هر که هدایت یابد به سود خویش هدایت مى‌یابد، و هر که گمراه گردد به زیان خود گمراه مى‌شود، و من بر شما نگهبان نیستم.» (۱۰۸)
وَاتَّبِعْ مَا یُوحَىٰ إِلَیْکَ وَاصْبِرْ حَتَّىٰ یَحْکُمَ اللَّـهُ ۚ وَهُوَ خَیْرُ الْحَاکِمِینَ ﴿١٠٩﴾
و از آنچه بر تو وحى مى‌شود پیروى کن و شکیبا باش تا خدا [میان تو و آنان]داورى کند، و او بهترین داوران است. (۱۰۹)
انتهای پیام/
منبع: باشگاه خبرنگاران
کلیدواژه: قرآن کریم سوره یونس آسمان ها و زمین تکذیب کردند ایمان آورده آسمان ها پروردگار تو م ا ک ان وا ی زندگى دنیا ل م ؤ م ن ین براى مردم ایمان نمى سوره یونس إ ن ک نت م م ا ف ی ال م ا ک ان ف ی ال أ ر ت ع م ل ون آی ات ن ا ی ق ول ون ا ف ی الس نمى کنند ک ان وا ل ع ل ى الل نشانه ها مى آورند ال ع ذ اب براى شما مى گویند ه م ب ال ال م ج ر ع ل م ون براى آن مى کنید بر آنان آیات ما ا ت ک ون مى آورد اى مردم مى شوید ع ل ى ال ا ک نت م م ن د ون مى شوند مى کنند ال م ین ق ال وا م او ات آم ن وا ب آی ات ل آی ات ه ا الن بر خدا اى قوم بر شما خدا مى ما آمد مى شود
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۷۴۵۶۵۷۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
شخصیت و جایگاه حضرت حمزه سید الشهدا(ع) و عزاداری برای او به دستور رسول الله(ص)
حمزه(ع) یکی از شخصیت‌های بزرگ تاریخ اسلام است. ایثار، جهاد، هجرت و دفاع جانانه‌اش از پیامبر (ص) در مکه بی‌بدیل است و از نظر مفسران اسلامی آیاتی در قرآن در شأن آن حضرت نازل شده است. از جمله «وَالَّذِینَ آمَنُوا وَهَاجَرُوا وَجَاهَدُوا فِی سَبِیلِ اللّه، وَالَّذِینَ آوَوا وَنَصَرُوا أُوْلَئِکَ هُمْ الْمُؤْمِنُونَ حَقّا لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَ رِزْقٌ کَرِیمٌ» در شأن او و جمعی دیگر از مخلصان اصحاب پیامبر(ص) است. آیات زیادی در قرآن در شأن اوست که مفسرین ذیل آیات اشاره نموده‌اند اما آیه السابقون السابقون اولئک المقربون و چند آیه دیگر به تصریح برای تبیین شخصیت حمزه(ع) کافی است که چه نقش بزرگی در دین در دوره دعوت و استقرار و دفاع از حریم رسول الله(ص) ایفا کرد.
آیات ایمان در شأن او و حضرت علی(ع)
حمزة بن عبدالمطلب را در رأس مؤمنان حقیقی مشاهده می‌کنیم. ایمان آوردن در وضعیت سخت، یاری‌کردن و پناه دادن به رسول خدا(ص) در مقابل دشمنان آنگاه که همه مشرکان و دشمنان علیه او بسیج شده بودند و در آیه شریفه «لاَیَسْتَوِی مِنْکُمْ مَنْ أَنْفَقَ مِنْ قَبْلِ الْفَتْحِ وَ قَاتَلَ أُوْلَئِکَ أَعْظَمُ دَرَجَةً مِنْ الَّذِینَ أَنْفَقُوا مِنْ بَعْدُ وَقَاتَلُوا»، حمزه در اول این صف از مؤمنان است که قبل از فتح، جان خویش را در طبق اخلاص گذاشت.
حضرت حمزه (ع) با دشمنان به قتال و جهاد پرداخت و به خیل اولین شهدای اسلام پیوست. قتال و شهادتی که با مثله و قطعه قطعه شدن اعضای بدنش توأم شد و علف‌های بیابان بر پیکر خونینش کفن شدند. البته آیات متعدد دیگری هست که سیدالشهدا، حمزه مصداق روشن و نمودار بارزی از این آیات است.
اولین عزاداری در اسلام برای حمزه بود
پس از ایمان حمزه به پیامبر(ص) و در آمدن به جرگه دعوت‌شدگان، اسلام قدرتی گرفت و بسیاری به جهت ایمان حمزه به سوی اسلام گرویدند. شهادت او نیز برای اسلام گران بود، چون هیبتی داشت که دل دشمن را به ترس و اضطراب می‌انداخت. حمزه کسی است که پیامبر(ص) پس از شهادتش بر او بسیار گریست و زنان انصار و مهاجرین را فرمود تا برای او اقامه عزا و گریه کنند و این اولین عزاداری در اسلام برای عزیز پیامبر (ص) بود.
شهادت او فقدانی برای اسلام بود و برای پیامبر غمی جانکاه بود که هرگز جبران نشد. شیخ صدوق در ضمن حدیث مفصلی از سلمان نقل می‌کند: «در ایام بیماری رسول خدا(ص) در روزهای آخر زندگی، حضرت فاطمه زهرا(س) وقتی ضعف شدید را در پدر بزرگوارش دید گریست. رسول خدا(ص) برای تسلی و آرامش دخترش از عنایات و برکات خداوند بر اهل بیت (ع) سخن گفت.
حمزه سیدالشهدا اول است
در اسلام دو سید الشهدا هست یکی حمزه(ع) و دومی امام حسین(ع) هر یک از این دو شهید در حیات اسلام به نوعی نقش تعیین کننده دارند. پیامبر اکرم(ص) در گفتگو با دخترش فاطمه زهرا(س) بخشی از نعمت‌های خدا را که بر این خاندان ارزانی داشته است برشمرد تا بدین جا رسید: دخترم! ما اهل بیتی هستیم که خداوند 6 صفت و ویژگی را بر ما عطا کرده است که بر هیچ یک از گذشتگان و آیندگان عطا نکرده است. زیرا پیامبر ما سید انبیا و مرسلین است و آن پدر تو است و وصی ما سید اوصیا است و آن همسر تو است و شهید ما سیدالشهدا است و آن حمزة بن عبدالمطلب عموی پدر تو است. فاطمه(س) گفت: ای فرستاده خدا، آیا او فقط سید شهیدانی است که با وی به شهادت رسیده‌اند؟ پیامبر فرمود: نه، بلکه او سید شهدای اولین و آخرین، به جز انبیا و اوصیا است.
و در ادامه فرمود: ما فرزندان عبدالمطلب، سروران اهل بهشتیم. رسول الله، حمزه سیدالشهدا، جعفر ذوالجناحین، علی، فاطمه، حسن، حسین و مهدی (عج)، با اینکه پیامبر (ص) بیش از هفت عمو داشت، اما عمویی چون حمزه و ابوطالب نداشت، ابوطالب در دوره حیات خود و با تقدیم فرزندان خود به محضر پیامبر از دین حمایت کرد تا او زنده بود، کسی جرأت اذیت حضرت را نداشت. به همین خاطر سال وفاتش عام الحزن پیامبر بود. حمزه پس از ابوطالب بزرگ‌ترین پشتیبان پیامبر (ص) بود، لذا فرمود: «اَحَبّ اِخوانی اِلَیَّ علّی بن أبیطالب و أحَبّ أعْمامی اِلیَّ حَمْزَة»؛ محبوب‌ترین برادرانم علی بن ابیطالب و محبوب‌ترین عموهایم حمزه است.
نام حمزه محبوب‌ترین ها
یکی از اصحاب پرسید: یا رسول الله! خداوند فرزندی عنایت کرده نامش را چه بگذارم. فرمود: «سَمِّهِ بأحَبِّ الأسماء اِلیّ حَمْزه»، نام او را که همنام محبوب‌ترین نام‌ها نزد من است بگذار و آن حمزه است. ابن حجر عسقلانی نقل می‌کند که رسول خدا(ص) چون در کنار جسد مُثله شده عمویش حمزه نشست، خطاب به وی چنین فرمود: «رَحِمکَ اللّه أی عمّ، لَقَدْ کُنتَ وَصُولاً لِلرَّحِمِ فَعُولاً لِلْخیرات»، ای عمو! خدای رحمت کند تو را که در صله رحم و انجام‌دادن کارهای نیک فعال و کوشا بودی.
همسر شهید آیت الله سیدمصطفی خمینی دار فانی را وداع گفت