آنها که کرونایی ها را در آغوش می‌گیرند
تاریخ انتشار: ۱۸ فروردین ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۷۴۹۱۹۹۸
افرادی هستند که بیماران بدحال کرونایی را در آغوش می‌گیرند! باورتان می‌شود؟ وقتی فرزندان، پدر و مادر مشکوک به ویروس کرونای خود را به قرنطینه بیمارستان‌ها می سپرند؛ آنها سخت‌ترین خدمات را به پدر و مادرهای آلوده به ویروس می‌دهند راستی چرا؟ من به نیابت از شما این سؤال‌ها را از کمک بهیارها پرسیده‌ام.
حوزه سلامت خبرگزاری فارس؛ سودابه رنجبر: همه تلاش می‌کنند فاصله‌شان را از یکدیگر رعایت کنند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
تابه‌حال با خودتان فکر کرده‌اید. بعد از سرفه‌های پی‌درپی، وقتی بیمار کرونایی، حالت تهوع می‌گیرند و همه محتویات معده‌اش بیرون می‌ریزد چه کسی آنها را تمیز می‌کند؟ چه کسی برای بیماری که دیگر توان بلند شدن از روی تخت ندارد، لگن می‌گیرد؟ چرا با این سرعت انتقال ویروس، بازهم این افراد ،همه این خدمات را بدون کم‌وکاست ارائه می‌دهند.
چهره‌های مهربان زیر ماسک
وقتی فرزندان، پدر و مادر مشکوک به ویروس کرونای خود را به قرنطینه بیمارستان‌ها می سپرند؛ چرا باید افراد دیگری سخت‌ترین خدمات را به پدر و مادرهای آلوده به ویروس بدهند؟! من هم به نیابت از شما از تک‌تکشان این سؤال‌ها را پرسیدم. از تک‌تک «کمک بهیارهایی» که در طول یک ساعت حضورمان در بیمارستان، نتوانستند دست از کار بکشند و جواب سؤال‌های ما را در حین انجام کار دادند.
در این روزهای سخت کرونایی بیشتر کارکنان بیمارستان، لباس‌هایشان شبیه به یکدیگراست. پزشک، پرستار، کمک بهیار و خدمات فرقی نمی‌کند! همه رفته‌اند زیر لباس استریل و ماسک و عینک. حتی گاهی تشخیص دادن پرسنل خانم از آقا هم سخت شده است. چند نفر از کمک بهیارها را به ما معرفی می‌کنند.
وقتی با کمک بهیار همراه می‌شویم
«زینب اولاد قباد» بیشتر از ۸ سال سابقه کمک بهیاری دارد. او را از دور نشانم می‌دهند. حواسش به کارش است. آرام و بی‌صدا کنار تخت بیمار ایستاده و قاشق قاشق غذا را به دهان پیرمرد می‌گذارد. جلو می‌روم که با او هم‌کلام شوم با حرکت سر اشاره می‌کند که کمی صبر کنید. آخرین قاشق غذا را به دهان پیرمرد می‌گذارد. کمی آب به او می‌دهد و دهانش را تمییز می‌کند. متکا را زیر سر پیرمرد می‌گذارد و با لبخندی از تخت فاصله می‌گیرد.
می‌پرسم: «پیرمردی که به او غذا دادید کرونا دارد؟»
جواب می‌دهد: «بله، تا ۱۰ روز پیش جواب آزمایش او مثبت بود. خدا رو شکر امروز خیلی حالش بهتره، خوب غذا خورد. خطر را از سر گزارنده.»
نمی‌ترسید در مواجه با بیمارها و انجام کارهای شخصی آنها ویروس به شما منتقل شود؟
نگاهش را به انتهای سالن می‌اندازد، قدم‌هایش را تندتر می‌کند و می‌گوید: «ترس!؟ ترس که هست؛ اما باید آن را کنترل کنیم و در کنارش مسائل بهداشتی را هم به‌شدت رعایت می‌کنیم. اگر قرار باشد ما هم بترسیم که فاجعه می‌شود. اگر میدان را خالی کنیم چه کسی می‌تواند به بیماران به‌خصوص بیماران بدحال خدمات بدهد؟ با توکل وظیفه‌مان را انجام می‌دهیم.»
کمی مکث می‌کند و ادامه می‌دهد: «شاید بهتر باشد بگویم؛ وقتش رسیده که مردم کمی فتیله ترسشان را بالا بکشند. درست است که ترس ایمنی بدن را کاهش می‌دهد؛ اما در این شرایط، بی‌خیالی بیشتر آسیب می‌زند و زحمت کادر درمان را دوچندان می‌کند.»
کمک بهیارهای شهید
در راهرو بیمارستان قدم می‌زنیم تا خودش را به بخش دیگری برساند به‌یک‌باره سر جایش می‌ایستد و می‌گوید: «می‌دانید چند نفر از همکارانمان را در این مدت از دست دادیم؟ چند نفر جزی شهدای مدافع سلامت هستند؟» انگار بغض می‌دود وسط حرف‌هایش. سکوت می‌افتد در راهرو بیمارستان. بازهم آه بلندی می‌کشد و دل‌تنگی‌هایش را روایت می‌کند: «از اوایل بهمن‌ماه پدر پیرم را ندیده‌ام، رفته بود شهرستان که من هم مرخصی بگیرم و بروم پیش پدرم دیدن اقوام. با آمدن این ویروس همه مرخصی‌هایم را لغو کردم. چطور می‌توانستم همکارانم را تنها بگذارم و بروم؟ نزدیک به دو ماه نیم است هیچ‌یک از افراد خانواده راندیدم حتی اجازه ندادم پدرم به تهران برگردد. آن‌وقت خیلی‌ها بار سفر بستند و رفتند بدون اینکه فکر کنند این رفت‌وآمدها چه پیامدهای منفی را به دنبال داشت.»
دستت را دور گردنم حلقه کن
هنوز حرفش تمام نشده که وارد بخش بیماران مشکوک به کرونا می‌شویم. صدای ناله بیماری در فضای سالن می‌پیچد و زینب اولاد قباد را از مصاحبه جدا می‌کند. به دنبالش حرکت می‌کنم. نالهٔ خانم میان‌سالی است که قصد دارد از روی ویلچر به روی تختش برود و این درماندگی کلافه‌اش کرده. «زینب» کمک بهیار جلو می‌رود، گفتگویش را باخانم میان‌سال ازاینجا هم می‌توان شنید «عجله نکن. چند دقیقه بنشین، کمی آرام بگیری. خودم کمکت می‌کنم بخوابی روی تخت (چند دقیقه می‌گذرد) خوب حالا دستت را دور گردن من حلقه کن. با دست دیگر تخت را بگیر، سه را که گفتم خودت را هول بده روی تخت. می‌شمرد یک، دو، سه. موفق می‌شوند.
شما دعای خیر آنها را نمی‌شنوید
می‌پرسم: چرا آن‌قدر به بیمارها نزدیک می‌شوید؟
لبخندی می‌زند و می‌گوید: «مگر می‌شود از راه دور به آنها غذا داد؟ مگر می‌شود از راه دور آنها را سوار ویلچر کرد؟ وقتی بیمار آن‌قدر بدحال است و حرکت او محدود می‌شده هیچ راهی غیرازاینکه دونفره آن را در آغوش بگیریم و جابه‌جا کنیم نمی‌ماند؟ البته حق‌دارید که آن‌قدر تعجب کنید شما فقط خدمات ما را می‌بینید. شما شنونده دعاهای قشنگی که بیماران در حق ما می‌کنند نیستید. دعاهای آن‌هاست که به ما انگیزه می‌دهد.
هاجر خانم کرونا ندارد
زینب ما را یک‌راست می‌برد بالای سر یکی از بیمارها می‌گوید: «هاجر یکی از همکاران ما و کمک بهیار است. چند روزی است در بخش مشکوکی‌ها بستری‌شده حالا همه منتظریم که جواب تستشان بیاید هرچند این چند روز هم که بستری بوده آرام و قرار نداشته و مرتب به ما کمک می‌کند. «هاجر فتحی پور» روی تختش جابه‌جا می‌شود و می‌گوید: «۲۰ سال است که کمک بهیار هستم خیلی سخت است، حالا من بخوابم و همکارانم به من خدمات بدهند؟ وقتی سرفه و بدن‌درد به سراغم آمد. پزشک بخش اصرار کرد که حتماً باید سی‌تی‌اسکن بدهم. خیلی اوضاع خوب نبود و دستور بستری صادر شد تا جواب تست کرونا برسد. حالا آمرز جواب تستم می‌آید. خدا کند که جواب منفی باشد. خودم می‌دانم اگر جواب مثبت هم باشد من سر سلامت بیرون می‌برم از این ویروس.
بیشتر دوست دارم که تست منفی باشد تا بتوانم به همکارانم کمک کنم. این روزها بعدازاینکه چند نفر از همکارانمان درگیر ویروس شدند کارمان زیاد شده است. وسط حرف‌های هاجر، پرستار از راه می‌رسد و با لبخندی نشان از رضایت می‌گوید: «خدا رو شکر جواب تست منفی بود. هاجر چنان از روی تخت پایین می‌پرد که انگار هیچ مشکلی نداشته. به‌سرعت ماسکش را عوض می‌کند. دستانش را ضدعفونی می‌کند و همان‌طور که سرم داخل دستش است قصد رفتن می‌کند. پرستار می‌گوید: «بیا سرمت را دربیاوریم!»
قدم‌هایش را تندتر می‌کند: «کمک بهیارهای بخش جراحی از صبح چند بار تماس گرفتند خیلی دست‌تنها هستند، باید بیمارها را به بخش منتقل کنم همان‌جا سرم را درمیاورم.»
شرمندگی پیرمرد
«زید الله فتحی» از دیگر کمک بهیاران جوان و ورزیده بیمارستان است. در ورودی اورژانس مستقرشده همکارانش می‌گویند: «چند هفته اخیر همه شیفت‌ها را اینجا بوده» کم‌حرف است و پرزور. در به جابه‌جایی بیمارها حرف ندارد. ساعت از ۴ بعدازظهر گذشته و آقای زید الله هنوز فرصت نکرده ناهار بخورد این را همکارانش می‌گویند. ترجیح می‌دهیم کمتر حرف بزنیم و بیشتر ناظر کارهای اوباشیم. «زید الله» در حال کمک به پیرمردی است که همراه او پسر جوان بی‌تاب و بی‌قراری است. انگار آمده همه دادوفریادهای خود را سر کمک بهیار زید الله فتحی بزند؛. کمک بهیار در چشم بر هم زدنی شانه‌های پیرمرد را بالا می‌کشد و او را یک‌تنه از روی ویلچر بر روی تخت برانکارمی گذارد؛ اما پسر جوان مدام فریادمی زند و بدوبیراه می‌گوید؛ چهره پیرمرد منقلب می‌شود و اشک راه می‌گیرد روی صورتش. فتحی که وسط این معرکه مانده به‌سرعت فاصله می‌گیرد و پیرمرد را می‌برد تا سی‌تی‌اسکن برای عکس ریه. در یک آسانسور محوطه‌ای کوچک با پیرمردی که مشکوک به کرونا است همراه می‌شود؛ می‌بینم که توی راه با پیرمرد خوش‌وبش می‌کند نا حال پیرمرد عوض شود. عکس را انداخته‌اند و پیرمرد را در بخش مردان مشکوک به کرونا بستری می‌کند. بازهم او را بغل می‌کند و می‌گذارد روی تخت پیرمرد زیر لب به کمک بهیار می‌گوید: «گریه‌های من به خاطر شرمندگی بود. ببخشید که نمی‌توانستم به پسرم تشر بزنم. آن‌وقت دستان کمک بهیار را می‌گیرد و می‌گوید: «پسرم را ببخش. او را حلال کن.»
قرار بود از کمک بهیارها سؤال کنم و آنها جواب بدهند؛ هرچند همان جواب‌های کوتاهشان با هیچ حساب‌وکتابی جور درنمی‌آید؛ مگر با چرتکه عشق به خدمت، مگر با منطق عشق به هم نوع. مگر برای جلب رضای خدا.
انتهای پیام/
منبع: فارس
کلیدواژه: بیمارستان بیماران سلامت کرونا کمک بهیار خدمات آغوش آغوش می گیرند کمک بهیار زید الله چند نفر روی تخت جابه جا آن قدر
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.farsnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فارس» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۷۴۹۱۹۹۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
فریبکاری در دنیای ویروس‌ها!
از زمانی که ویروس‌ها در اواخر دهه ۱۸۰۰ شناخته شدند، دانشمندان آنها را از بقیه اشکال حیات متمایز کردند. ویروس‌ها به مراتب کوچک‌تر از سلول‌ها بودند و در داخل پوسته‌های پروتئینی‌شان چیزی بیشتر از ژن‌ها را حمل می‌کردند. آنها نمی‌توانستند رشد کنند، ژن‌های خود را کپی کنند یا کارهای زیادی انجام دهند. محققان فرض را بر این گذاشتند که هر ویروس یک ذره منفرد است که به تنهایی در جهان حرکت می‌کند و تنها در صورتی قادر به تکثیر است که به سلول مناسبی برخورد کند که بتواند از آن استفاده کند.
به گزارش ایسنا، مارکو ویگنزی (Marco Vignuzzi)، ویروس شناس در آزمایشگاه‌های بیماری‌های عفونی آژانس علوم، تحقیقات و فناوری سنگاپور، می‌گوید که این سادگی همان چیزی بود که در وهله اول بسیاری از دانشمندان را به سمت ویروس‌ها جذب کرد.
ما سعی می‌کردیم تقلیل‌گرا باشیم و تقلیل گرایی نتیجه داد. مطالعات روی ویروس‌ها برای تولد زیست شناسی مدرن بسیار مهم بود. آنها با نداشتن پیچیدگی سلولی، قوانین اساسی در مورد نحوه عملکرد ژن‌ها را آشکار کردند. اما تقلیل‌گرایی ویروسی هزینه‌ای هم به همراه داشت، ویگنزی می‌گوید: با فرض ساده بودن ویروس‌ها، این احتمال که ممکن است به روش‌هایی که هنوز درباره آنها نمی‌دانیم نیز پیچیدگی داشته باشند، نادیده گرفتیم.
برای مثال، اگر ویروس‌ها را بسته‌های مجزایی از ژن‌ها در نظر بگیریم، تصور اینکه آنها زندگی اجتماعی داشته باشند، بی‌معنی خواهد بود. اما ویگنزی و یک مکتب جدید از ویروس‌شناسان همفکرش، آن را اصلا بی‌معنی نمی‌دانند. در دهه‌های اخیر، آنها برخی از مشخصه‌های عجیب ویروس‌ها را کشف کرده‌اند که اگر ویروس‌ها را ذراتی تنها در نظر بگیریم، این مشخصه‌ها معنایی نخواهند داشت. آنها در حال کشف دنیای اجتماعی پیچیده‌ای از ویروس‌ها هستند. جامعه ویروس‌شناسان، معتقدند که ویروس‌ها تنها به عنوان عضوی از یک جامعه معنا پیدا می‌کنند.
مسلما، زندگی اجتماعی ویروس‌ها کاملا شبیه زندگی سایر گونه‌ها نیست. ویروس‌ها مانند انسان‌ها سلفی در رسانه‌های اجتماعی پست نمی‌کنند، در بانک‌های مواد غذایی داوطلب نمی‌شوند و مرتکب سرقت هویت نمی‌شوند. برای تغذیه ملکه خود مانند زنبور عسل شهد جمع‌آوری نمی‌کنند. با این وجود، جامعه‌ویروس‌شناسان معتقدند که ویروس‌ها تقلب می‌کنند، همکاری می‌کنند و به روش‌های دیگری با ویروس‌های همکار خود تعامل دارند.
برخی از مهمترین شواهد زندگی اجتماعی ویروس‌ها برای نزدیک به یک قرن در معرض دید عموم قرار داشته است. پس از کشف ویروس آنفلوانزا در اوایل دهه ۱۹۳۰، دانشمندان کشف کردند که چگونه می‌توانند با تزریق آن به تخم مرغ ذخایر این ویروس را پرورش دهند. سپس محققان توانستند از ویروس‌های جدید برای آلوده کردن حیوانات آزمایشگاهی برای تحقیق استفاده کنند.
در اواخر دهه ۱۹۴۰، ویروس شناس دانمارکی پربن فون مگنوس (Preben von Magnus) در حال رشد ویروس بود که متوجه مورد عجیبی شد. بسیاری از ویروس‌های تولید شده در یک تخم مرغ وقتی به تخم مرغ دیگر تزریق می‌شدند نمی‌توانستند تکثیر شوند. در چرخه سوم انتقال، تنها یکی از هر ۱۰ هزار ویروس همچنان می‌توانست تکثیر شود. اما در چرخه‌های بعدی، ویروس‌های معیوب نادرتر شدند و ویروس‌های در حال تکثیر دوباره برگشتند. فون مگنوس به این نتیجه رسید که ویروس‌هایی که نمی‌توانند تکثیر شوند، به پایان کار خود نرسیده‌اند و بنابراین آنها را «ناقص» خواند.
در سالهای بعد، ویروس‌شناسان رونق و سقوط ویروس‌های ناقص را «اثر فون مگنوس» نامیدند. این موضوع برای آنها مهم بود. از آنجایی که هیچ‌کس ویروس‌های ناقص را خارج از محیط کشت آزمایشگاهی ندیده بود، ویروس‌شناسان تشخیص دادند که این ویروس‌ها مصنوعی هستند و راه‌هایی برای خلاص شدن از شر آنها ارائه کردند.
سام دیاز مونوز (Sam Díaz-Muñoz)، ویروس شناس در دانشگاه کالیفرنیا، دیویس، با یادآوری دیدگاه رایج در این زمینه، گفت: شما باید آنها را از ذخایر آزمایشگاهی خود حذف کنید، زیرا نمی‌خواهید در آزمایش‌های شما دخالت کنند. زیرا این‌ها «طبیعی» نیستند.
محققان در دهه ۱۹۶۰ مشاهده کردند که ژنوم ویروس ناقص کوتاه‌تر از ژنوم ویروس‌های معمولی است. این یافته دیدگاه بسیاری از ویروس‌شناسان را بهبود بخشید. آنها دریافتند که ویروس‌های ناقص، عجیب و غریب و فاقد ژن‌های مورد نیاز برای تکثیر هستند. اما در دهه ۲۰۱۰، فناوری ارزان و قدرتمند توالی‌یابی ژنی مشخص کرد که ویروس‌های ناقص اتفاقا در بدن ما فراوان هستند.
در یک مطالعه که در سال ۲۰۱۳ منتشر شد، محققان دانشگاه پیتسبورگ از بینی و دهان افراد مبتلا به آنفلوانزا نمونه‌برداری کردند. آنها مواد ژنتیکی ویروس‌های آنفلوانزا را از نمونه‌ها بیرون کشیدند و متوجه شدند که برخی از ویروس‌ها فاقد ژن هستند. این ویروس‌های کوتاه قد زمانی به وجود آمدند که سلول‌های آلوده، ژنوم یک ویروس کارآمد را به اشتباه کپی کردند و به طور تصادفی بخش‌هایی از ژن‌ها را نادیده گرفتند.
مطالعات دیگر این کشف را تایید کرد. آنها همچنین راه‌های دیگری را برای تشکیل ویروس‌های ناقص نشان دادند. به عنوان مثال، برخی از انواع ویروس‌ها ژنوم‌های مخدوش را حمل می‌کنند. در این موارد، یک سلول آلوده شروع به کپی از یک ژنوم ویروسی می‌کند تا قسمتی از آن را معکوس کند. سایر ویروس‌های ناقص زمانی تشکیل می‌شوند که جهش‌ها توالی یک ژن را مختل می‌کنند به طوری که دیگر نمی‌تواند یک پروتئین کاربردی بسازد.
این مطالعات این فرض قدیمی را که ویروس‌های ناقص فون مگنوس تنها نمونه‌های آزمایشگاهی هستند، از بین برد. دیاز مونوز گفت: آنها بخشی طبیعی از زیستی‌شناسی ویروس هستند.
آنفلوانزا منحصر به فرد نیست. بسیاری از ویروس‌ها به اشکال ناقص وجود دارند و ویروس‌های ناقص اکثر ویروس‌های موجود در افراد مبتلا به عفونت‌هایی مانند ویروس سنسیشیال تنفسی (RSV) و سرخک را تشکیل می‌دهند.
دانشمندان همچنین نام‌های جدیدی برای ویروس‌های ناقص فون مگنوس ارائه کرده‌اند. برخی آنها را «ذرات تداخلی معیوب» می‌نامند. دیگران آنها را «ژنوم‌های ویروسی غیر استاندارد» می‌نامند.
دیاز مونوز و همکارانش نام دیگری برای آنها انتخاب کردند و آن ویروس‌های فریبکار است.
فریبکاری ویروسیویروسهای ناقص معمولا می‌توانند وارد سلول‌ها شوند، اما وقتی وارد سلول‌ها شوند، نمی‌توانند خود به خود تکثیر شوند. آنها فاقد برخی از ژن‌های ضروری برای ربودن ماشین‌های پروتئین‌ساز میزبان خود هستند، مانند ژنی که به عنوان پلیمراز شناخته می‌شود. برای کپی، آنها باید فریبکاری کنند. آنها باید از ویروس همکار خود سوء استفاده کنند.
خوشبختانه برای ویروس‌های فریبکار، سلول‌ها اغلب توسط بیش از یک ژنوم ویروسی آلوده می‌شوند. اگر یک ویروس توانمند در سلولی که یک ویروس فریبکار درون آن قرار دارد ظاهر شود، پلیمراز می‌سازد. سپس ویروس فریبکار می‌تواند پلیمرازهای ویروس دیگر را برای کپی ژن‌های خودش قرض بگیرد.
در چنین سلولی، دو ویروس برای ساختن بیشترین نسخه از ژنوم خود به رقابت می‌پردازند. ویروس فریبکار یک مزیت دارد. این ویروس مواد ژنتیکی کمتری برای تکثیر دارد. بنابراین پلیمراز یک ژنوم ناقص را سریعتر از یک ژنوم کامل کپی می‌کند.
مرز بین آنها در طول یک عفونت حتی بزرگتر می‌شود، زیرا ویروس‌های ناقص و ویروس‌های کارآمد از سلولی به سلول دیگر حرکت می‌کنند. اشر لیکس (Asher Leeks)، که به عنوان دانشجوی فوق دکتری در دانشگاه ییل، تکامل اجتماعی در ویروس‌ها را مطالعه می‌کند، می‌گوید: اگر نصف دیگری طول داشته باشید، به این معنا نیست که دو برابر مزیت خواهید داشت. این می‌تواند به این معنی باشد که شما از مزیت هزاران برابری یا بیشتر برخوردار خواهید شد.
سایر ویروس‌های فریبکار پلیمرازهای فعال دارند، اما فاقد ژن‌هایی برای ساخت پوسته‌های پروتئینی برای محصور کردن مواد ژنتیکی خود هستند. آنها در انتظار یک ویروس کارآمد، می‌مانند تا تکثیر شود و سپس ژنوم خود را به داخل پوسته‌هایی که تولید شده است می‌ریزند. برخی از مطالعات نشان می‌دهد که ژنوم‌های فریبکار ممکن است بتوانند سریعتر از ژنوم‌های ویروس کارآمد وارد پوسته پروتئینی شوند.
هر استراتژی که یک ویروس ناقص برای تکثیر استفاده کند، نتیجه یکسان است. این ویروس‌ها هزینه همکاری را پرداخت نمی‌کنند، حتی اگر از سایر ویروس‌های همکار خود سوء استفاده کنند.
دیاز مونوز می‌گوید: یک ویروس فریبکار به تنهایی ضعیف عمل می‌کند، در رابطه با ویروس دیگری بهتر عمل می‌کند، و اگر فریبکاران زیادی وجود داشته باشد، کسی نیست که از آن سوءاستفاده کنند. از دیدگاه تکاملی، این تنها چیزی است که برای تعریف فریبکاران نیاز دارید.
بخش آخر این تعریف یک معما را مطرح می‌کند. اگر فریبکاران بسیار موفق هستند پس باید ویروس‌ها را به سمت انقراض سوق دهند. از آنجایی که نسل‌های ویروس از سلول‌های نشات می‌گیرند و سلول‌های جدید را آلوده می‌کنند، موارد فریبکار باید بیشتر و بیشتر رایج شوند. آنها باید به تکثیر خود ادامه دهند تا زمانی که ویروس‌های کارآمد ناپدید شوند. بدون هیچ ویروس کارآمدی باقی مانده، فریبکاران نمی‌توانند به تنهایی تکثیر شوند. کل جمعیت ویروس‌ها در آن صورت باید به فراموشی سپرده شود.
البته که می‌دانیم ویروس‌هایی مانند انفلوانزا به وضوح از این انقراض سریع فرار می‌کنند، و بنابراین باید در زندگی اجتماعی آنها چیزی بیش از یک مارپیچ مرگ ناشی از فریبکاری وجود داشته باشد. کارولینا لوپز (Carolina López)، ویروس شناس در دانشکده پزشکی دانشگاه واشنگتن در سنت لوئیس، معتقد است که برخی از ویروس‌هایی که به نظر می‌رسد در حال فریبکاری هستند، ممکن است نقش بهتری در جوامع ویروسی ایفا کنند. آنها به جای سوء استفاده از ویروس‌های دیگر با آنها همکاری می‌کنند و به پیشرفت آنها کمک می‌کنند.
لوپز می‌گوید: ما آنها را بخشی از یک جامعه می‌دانیم که همه در آن نقش مهمی دارند.
پیشگیری از فرسودگیورود لوپز به دنیای ویروس شناسی اجتماعی در اوایل دهه ۲۰۰۰ آغاز شد و او ویروس سندای را مطالعه کرد که موش‌ها را آلوده می‌کند. محققان سالها می‌دانستند که دو سویه از ویروس سندای رفتار متفاوتی دارند. یکی به نام SeV-52، در فرار از توجه سیستم ایمنی خوب بود و به ویروس اجازه می‌داد تا یک عفونت گسترده ایجاد کند.
اما موش‌های آلوده به ویروس‌های سویه دیگر که SeV-Cantell نام داشت، یک دفاع سریع و قدرتمند به کار می‌گرفتند که به آنها کمک می‌کرد تا سریعتر بهبود یابند. لوپز و همکارانش متوجه شدند تفاوت دو سویه در این بود که SeV-Cantell ویروس‌های ناقص زیادی تولید می‌کرد.
ویروس‌های ناقص چگونه سیستم ایمنی موش‌ها را تحریک می‌کنند؟ پس از مجموعه‌ای از آزمایش‌ها، لوپز و همکارانش دریافتند که ویروس‌های ناقص باعث می‌شوند سلول‌های میزبان یک سیستم هشدار را فعال کنند. سلول‌ها سیگنالی به نام اینترفرون تولید می‌کنند که به سلول‌های همسایه اجازه می‌دهد از ورود مهاجم مطلع شوند. این سلول‌ها می‌توانند دفاعی در برابر ویروس‌ها ایجاد کنند و از گسترش عفونت در بافت‌های اطراف جلوگیری کنند.
این پدیده نه مربوط به ویروس سندای بود و نه مربوط به سیستم ایمنی موش. هنگامی که لوپز و همکارانش توجه خود را به ویروس سین‌سیشیال تنفسی (RSV) معطوف کردند، که هر ساله بیش از دو میلیون نفر را در ایالات متحده بیمار می‌کند و باعث مرگ هزاران نفر می‌شود، دریافتند که ویروس‌های ناقص تولید شده در عفونت‌های طبیعی نیز باعث ایجاد پاسخ ایمنی قوی از سوی سلول‌های آلوده شده می‌شوند.
این اثر لوپز را متحیر کرد. اگر ویروس‌های ناقص فریبکار بودند، منطقی نبود که میزبان را تحریک کنند تا دوره عفونت را کوتاه کند. هنگامی که سیستم ایمنی ویروس‌های کارآمد را از بین می‌برد، فریبکاران بدون هیچ قربانی برای بهره‌برداری تنها باقی می‌مانند.
لوپز دریافت که اگر به روشی جدید به ویروس‌ها نگاه کند، نتایج او منطقی است. لوپز به جای تمرکز بر این ایده که ویروس‌های ناقص فریبکاری می‌کنند، شروع به فکر کردن درباره آنها و ویروس‌های کارآمد کرد که با هم برای رسیدن به هدف مشترک بقای طولانی‌مدت کار می‌کنند. او متوجه شد که اگر ویروس‌های کارآمد به‌طور غیرقابل کنترل تکثیر شوند، ممکن است قبل از انتقال به میزبان جدید، میزبان فعلی خود را از بین ببرند که این خود به معنای شکست خواهد بود.
لوپز می‌گوید: ویروس برای اینکه میزبان خود را به اندازه کافی زنده نگه دارد تا بتواند به کارش ادامه دهد، به سطحی از پاسخ ایمنی نیاز دارد.
اینجاست که ویروس‌های ناقص وارد عمل می‌شوند. آنها ممکن است عفونت را مهار کنند تا میزبان آنها فرصتی برای انتقال ویروس به میزبان بعدی داشته باشد. به این ترتیب، ویروس‌های کارآمد و ناقص ممکن است با هم همکاری کنند. ویروس‌های کارآمد ماشین‌های مولکولی را برای تولید ویروس‌های جدید تولید می‌کنند. در همین حال، ویروس‌های ناقص سرعت ویروس‌های کارآمد را کاهش می‌دهند تا از نابودی میزبان خود که به کل دوره عفونی جامعه ویروسی پایان می‌دهد، جلوگیری کنند.
جامعه‌ویروس‌شناسان اکنون در تلاش هستند تا بفهمند که چقدر فریبکاری و همکاری در دنیای ویروسی در حال انجام است. دانشمندانی که رفتار حیوانات را مطالعه می‌کنند می دانند که این کار چقدر می‌تواند سخت باشد. یک فرد ممکن است در برخی شرایط تقلب کند و در موارد دیگر همکاری کند و همچنین ممکن است رفتاری که شبیه همکاری است از طریق فریبکاری خودخواهانه تکامل یابد.
شناسایی ماهیت جوامع ویروسی سالها تحقیقات لازم دارد. اما حل این معما ممکن است نتایج فوق العاده‌ای به همراه داشته باشد. هنگامی که دانشمندان رفتار اجتماعی ویروس‌ها را درک کنند، ممکن است بتوانند ویروس‌ها را علیه یکدیگر کنند.
کانال عصر ایران در تلگرام بیشتر بخوانید: درمان بیماری کبدی ارثی با قیچی ژنتیکی ویروس‌ها هم کلاهبرداری می‌کنند!
حریق گسترده انبار کالا در میدان مهارت + فیلم