به نقل از «ایرنا»

ظهور و سقوط پایتخت

تاریخ انتشار: ۱۸ فروردین ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۷۴۹۳۸۵۷

روزنامه اعتماد در یادداشتی به قلم حامد یعقوبی با عنوان ظهور و سقوط سریال پایتخت نوشت: من یکی هرگز فکر نمی‌کردم سیروس مقدم با آن نوع کارگردانی غیراصولی که حرکات دیوانه‌کننده دوربینش آدم را یاد فیلم‌های ناشیانه خانوادگی می‌انداخت، بتواند سریالی بسازد که آدم‌ها برای نشستن پای تلویزیون برنامه زندگی روزانه‌شان را با آن تنظیم کنند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

خوب یادم هست خیلی از منتقدان که نوشتن درباره برنامه‌های تلویزیونی را دون شأن خود نمی‌دانستند، مشغول رازگشایی از موفقیت پایتخت شدند، آن هم در حالی که مثل روز روشن بود این سریال از نظر سینمایی ضعیف، غیراصولی و حتی گاهی اعصاب خردکن ساخته می‌شود، خصوصا وقتی می‌فهمیدی برای پر کردن آنتن، عبور یک ماشین از فلان جاده را چند دقیقه فیلمبرداری می‌کنند بی‌اینکه قسمت‌های اضافه را توی تدوین دور بریزند. خلاصه، شش سری از پایتخت در تلویزیون پخش شد و روز به روز دایره مخاطبانش گسترش بیشتری یافت، مع‌الوصف در این سری آخر چیزهایی روی آنتن رفت که غیرقابل انتظار بود. در یک ارزیابی دم دستی می‌توان گفت، پایتخت همیشه خدا ویژگی‌هایی داشته که باعث شده این سریال در ردیف معمولی‌ها قرار بگیرد ولی واقعیت این است که یک پدیده عادی اگر کارش را ولو نصفه نیمه، درست انجام بدهد می‌تواند امیدوار باشد که سرنوشت متفاوتی پیدا کند.

بازیکن بی‌ادعایی که از روی نیمکت ذخیره بلند می‌شود تا جای ستاره یک تیم فوتبال را بگیرد، اگر به وظایفی که در زمین به او محول می‌شود درست توجه کند، هم می‌تواند تعیین‌کننده نتیجه بازی باشد، هم گل بزند، هم پاس گل بدهد؛ پایتخت هم در روزگاری که سریال‌های دهان ‌پرکن تلویزیون ناامیدکننده بودند، معمولی بودن خودش را پذیرفته بود و می‌دانست قرار است حرف کوچکی داشته باشد که طی قصه‌های کوچک جمع و جور از عهده گفتن آن برخواهد آمد. ظرف این سال‌ها همین ویژگی باعث شد خانواده‌ها، با تمام تعریفی که می‌توان از یک خانواده ایرانی داشت، پای آن بنشینند و با آن بخندند و ساده دلی‌های کارکترها را تعقیب کنندو ضعف‌های آن را زیرسبیلی رد کنند منتها سازندگان پایتخت در سری آخر به تمام آن میراث چند ساله پشت پا زدند و در یک استراتژی نادرست مخاطب هدف خود را گم کردند و برای جبران ضعف داستان به چیزهایی متوسل شدند که در سال‌های اخیر پاشنه آشیل سینمای کمدی ایران بوده است.
من می‌دانم که سینمای کمدی، هم در ایران هم در خارج از ایران، روی این دست شوخی‌ها حساب ویژه‌ای باز می‌کند اما پایتخت با استانداردهای دیگری شکل گرفته بود؛ استانداردهایی که می‌توانست حریم یک خانواده ایرانی را محترم بشمارد. خوب یا بد، گوشی‌های تلفن همراه سیم‌کشی توکار دنیای جدیدند و کسی نیست که ویدیوها و جک‌ها و دابسمش‌ها و متن‌های تلگرامی و توییتری و تلگرامی را ندیده باشد، بنابراین وقتی به یک نفر بگویی «ف» تا فرحزاد می‌رود و منظور گوینده را خوب با همه جزییاتش متوجه می‌شود. ما هم موقع دیدن پایتخت منظور سازندگان را متوجه می‌شویم منتها مقدم بر آن چیز دیگری را هم می‌توانیم بفهمیم و آن کم‌فروشی در ساختن یک سریال است. ظاهرا وقتی در متن، در کارگردانی، در قصه‌گویی و در طراحی شخصیت کفگیرمان به ته دیگ می‌خورد، چاره‌ای باقی نمی‌ماند جز اینکه روی موج دنیای مجازی سوار شویم و همان شوخی‌های سخیف روزمره را با اندکی تغییر توی دهان بازیگران بگذاریم و یکسره چوب حراج بزنیم به هر چیزی که تا الان ساخته بودیم؛ گاو نُه من شیرده پایتخت دارد این کار را به خوبی انجام می‌دهد.

منبع: روزنامه اعتماد برچسب‌ها تلویزیون روزنامه اعتماد

منبع: ایرنا

کلیدواژه: تلویزیون روزنامه اعتماد تلویزیون روزنامه اعتماد

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.irna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایرنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۷۴۹۳۸۵۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

سروش رفیعی: مگر والیبالیست های برزیل می‌گویند چرا به اندازه نیمار حقوق نمی‌گیریم؟

سروش رفیعی از پرسپولیس و فوتبال می گوید.

طرفداری | سروش رفیعی درباره قیاس فوتبالیست ها با دیگر ورزشکاران صحبت هایی را انجام داده است.

صحبت های سروش رفیعی را می خوانید:

چقدر مخاطب فیلم و سریال هستید؟

تا جایی که فرصت کافی داشته باشم، فیلم و سریال و برنامه‌های مورد علاقه‌ام را تماشا می‌کنم. قبلا تلویزیون مخاطبان بیشتری داشت و محصولات محدودتری، بنابراین بیشتر برنامه‌ها را می‌دیدیم. الان نمایش خانگی محصولات متنوعی دارد که از پلتفرم‌های مختلف پخش می‌شود و مخاطبان خودش را دارد. شرایط کاری من اجازه نمی‌دهد که همه برنامه‌ها را دنبال کنم اما به اندازه خودم مخاطب سریال‌ها و برنامه‌های نمایش خانگی هستم. از بین سریال‌هایی که اخیرا دیده‌ام، زخم کاری، پوست شیر و جیران را دوست داشتم.

با توجه به محدود شدن مخاطبان تلویزیون که به آن اشاره کردید، به نظر شما چه عواملی باعث توجه بیشتر مردم به برنامه‌ها و تولیدات تصویری می‌شود؟

به نظرم هر کار یا پروژه‌ای که جامعه هدفش عموم مردم است، اگر خودش را به روز نکند و با سلایق و عقاید مردم جلو نرود، عقب می‌ماند. در واقع باید در مردم، حس رضایت ایجاد کند که بتواند پابرجا بماند. فرقی ندارد که تلویزیون باشد یا یک کارخانه تولیدی. از نظر من تلویزیون این کار را انجام نداد و از رقبایش عقب ماند. مخاطبی که طرفدار فیلم و سریال و حتی برنامه‌های متنوع مذهبی و ورزشی و کودک است وقتی با مجموعه متنوع پلتفرم‌های نمایش خانگی، روبرو شود، قطعا به سمتش می‌رود. به نظرم تلویزیون باید کیفیت محتواهایش را بالا ببرد و به تنوع برنامه‌هایش اضافه کند.

چه شد که تصمیم گرفتید جلوی دوربین یک "گیم شو" مافیا بازی کنید؟

اولین دلیلش این است که هوادار بازی مافیا بودم. بعد هم شرایطی جور شد که دوستان پیشنهاد حضور در بازی زودیاک را دادند و علاقه‌ام به بازی باعث شد که این برنامه را تجربه کنم. اینکه ما در این بازی مجبوریم که در قالب‌های متفاوت رفتار کنیم، برایم جذاب است. در مافیا نمی‌توانیم همیشه یکسان و با یک مدل بازی کنیم. باید رفتار و مدل صحبت کردن‌ و حتی مدل استدلال‌مان را عوض کنیم و این تفاوت‌های رفتاری نسبت به شخصیتی که مخاطب از ما می‌شناسد، باعث ایجاد جذابیت و تنوع برای مخاطب می‌شود. از طرفی دیگر، عوامل این برنامه و بازیکن‌های هر گروه آنقدر خوب و خوش انرژی بودند که زمان تمرین و ضبط، حال و تجربه خیلی خوبی برایمان رقم می‌خورد و من از انجام این تجربه بسیار خوشحال و راضی‌ام.

دنیای ورزش هر روز با اتفاقات و حواشی جدیدی همراه است. چطور شما در این فضا آنقدر کم حاشیه‌اید؟

فکر می‌کنم حاشیه همیشه دور و اطراف ما با مقدار متفاوتی وجود دارد. من در هفده سال تجربه‌ای که از بازی در لیگ برتر دارم، با حواشی کمتری درگیر بوده‌ام که فکر می کنم دو دلیل داشته است: یکی اینکه همیشه خودم بوده‌ام و همچنین سعی کرده‌ام احترام بگذارم تا احترام ببینم.

در مواردی که هم تیمی‌هایتان دچار چالش می‌شوند، چه بازخورد یا کمکی می‌دهید؟

معمولا صحبت می‌کنیم و دلیل ایجاد حواشی را پیدا می‌کنیم. در بسیار از موارد این حواشی ناشی از یک سوء تفاهم یا سوء برداشت است. مثلا در خصوص اتفاقی که قبلا برای محمدحسین کنعانی زادگان افتاد، به حسین گفتم که شاید بهتر بود حرف‌هایت را جور دیگری بیان می‌کردی اما وقتی که کامل برایم توضیح داد متوجه شدم که حرف‌هایش یک حالت فان داشته. خیلی‌ها حسین را از نزدیک نمی‌شناسند و متوجه حالت شوخی و فان او نشدند. ولی متاسفانه چون فقط چند جمله از حرفایش درباره واردات ماشین صد میلیاردی در همان لحظه وایرال شده بود با واکنش زیاد مردم روبرو شد و کارش را خیلی سخت کرد چون مردم فکر کردند که شو آف یا خودستایی می‌کند ولی با شناختی که من از حسین دارم چنین چیزی نبوده. برای تک تک مردم در کل دنیا آرزو می‌کنم که همه زندگی باکیفیت و خوبی داشته باشند. هرکس که در هر حرفه‌ای تلاش می‌کند و به جایی می‌رسد، اگر دستمزد خوب و زندگی خوبی دارد، نوش جانش.

با توجه به تفاوت‎های زیادی که در خصوص رقم قرارداد و پاداش‌ها و حتی امکانات بین رشته‌های فوتبالی و بقیه رشته‌ها و ورزشکاران وجود دارد، وجود حواشی این چنینی، صدای ورزشکاران در سایر رشته‌ها را هم در می‌آورد. در این مورد چه نظری دارید؟

به نظر من اصل سوال شما ایراد دارد به دلیل اینکه شما نمی‌توانید فوتبال را با ورزش دیگری مقایسه کنید؛ نه در کشور ما و نه در هیچ کجای دنیا. برای مثال تیم ملی والیبال ما طی چند سال گل می کند و با شرایط خوبی که دارد، در مسابقات مختلف، پشت هم مقام می‌آورد. مردم هم طرفدار و علاقه‌مند آن تیم خوب می‌شوند. من یادم است که یک زمانی خیلی از والیبالیست‌ها را نمی‌شناختم اما از آن دوره‌ای که والیبال ما آنقدر عملکرد خوب و قابل توجه داشت، مخاطب و طرفدار بازی‌هایشان شده بودم و همه را دنبال می‌کردم. ولی به این قضیه این طور نگاه کنید که پس والیبالیست‌های برزیل چه بگویند که سال ها در رنک اول دنیا هستند یا والیبالیست‌های صربستان.

با این حال هیچوقت ندیده‌ایم که برای مثال بهترین والیبالیست برزیل بگوید چرا من به اندازه نیمار پول نمی گیرم. به نظرم اصلا ورزش فوتبال قابل قیاس با سایر ورزش‌ها نیست به این دلیل که فوتبال یک صنعت بسیار بزرگ با طرفداران و مخاطبان بسیار زیاد است. پس طبیعی است که درآمدش هم بیشتر باشد. همان‌طور که فشار و استرس و سختی‌هایش، بیشتر است.

از دست ندهید ????????????????????????

چرا دیوید تیلور باخت؟  خداحافظی دیوید تیلور از کشتی و ورود به MMA پیش‌بینی سیمپسون‌ها؛ رونالدو در فینال جام جهانی 2026 فان؛ اگر شغل نیکولا جکسون رانندگی بود!