«کالگزیت» ؛ جدایی طلبان کالیفرنیا از ایران چه می خواهند؟!
تاریخ انتشار: ۲۳ فروردین ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۷۵۶۳۰۱۸
بسیاری از جنبش‌های جدایی‌طلب در جهان پس از نهایی شدن خروج انگلیس از اتحادیه اروپا، موسوم به «برگزیت»، جان تازه‌ای گرفتند و به صدر اخبار کشورهای خود بازگشتند. از جنبش‌های حامی جدایی از خود بریتانیا در ایرلند شمالی و اسکاتلند (مصاحبه با کارشناس اسکاتلندی را از اینجا بخوانید) گرفته تا جنبش جدایی کاتالونیا از اسپانیا، موج جدیدی از احساسات جدایی‌طلبانه، مناطق مختلفی از جهان را فرا گرفته است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
به گزارش عصر ایران به نقل از سیاست پارسی، یکی از جنبش‌هایی که کمتر به آن پرداخته می‌شود، جنبش استقلال کالیفرنیا از آمریکاست. اصلی‌ترین انگیزه این جنبش، که اکنون «کالگزیت» نیز نامیده می‌شود، ظرفیت‌های بالای اقتصادی این ایالت است که تولید ناخالص داخلی قطب فناوری آمریکا را به تنهایی هم‌رده برخی از کشورهای اروپایی نظیر فرانسه قرار داده است. آمارهای مختلف مربوط به کالیفرنیا از سال‌ها قبل در بسیاری از گزارش‌های آماری به صورت مستقل از آمریکا گزارش می‌شوند. یکی از موارد مهم در این‌باره که طی سال‌های اخیر موجب تقویت جنبش جدایی‌طلب در کالیفرنیا شده است، انتخابات ریاست‌جمهوری سال 2016 بود، جایی که آرای مردمی در کالیفرنیا حاکی از پیروزی قاطع هیلاری کلینتون با 61/5 درصد در مقابل 33/2 درصد دونالد ترامپ بود.
در حال حاضر اصلی‌ترین کمپینی که به موضوع استقلال کالیفرنیا از آمریکا می‌پردازد، «کمیته اقدام سیاسی» موسوم به «یِس کالیفرنیا» یا «بله کالیفرنیا[1]»ست. مصطفی افضل زاده* در این خصوص با «مارکوس رویز ایوانز» مدیر کمپین «بله کالیفرنیا» گفت‌وگو کرده است.
متن مصاحبه در ادامه آمده است.
رسانه‌های جریان اصلی، جنبش‌های استقلال کالیفرنیا را ضعیف و کم‌اهمیت جلوه می‌دهند. لطفاً توضیح بدهید که این جنبش‌ها چه اندازه جدی هستند و چه مقدار از ساکنان کالیفرنیا خواهان جدایی از آمریکا هستند.
رسانه‌های آمریکا با دروغ‌های خود مردم این کشور را فریب می‌دهند. هیأت‌دبیره «ساکرامنتو بی» روزنامه پایتخت کالیفرنیا، اخیراً گفتند تمام همه‌پرسی‌ها درباره کالگزیت نشان می‌دهند که مردم کالیفرنیا با استقلال از آمریکا مخالفند؛ در حالی که این کاملاً دروغ است. سه نظرسنجی اخیراً توسط رویترز، دانشگاه استنفورد و دانشگاه برکلی برگزار شد. در یکی از این نظرسنجی‌ها، اکثریت با استقلال از آمریکا مخالف بودند، اما در دو عدد دیگر از آنها تقریباً نیمی از شرکت‌کنندگان اعلام کردند که حاضرند درباره جدایی از آمریکا فکر کنند. این یعنی اختلاف زیادی میان موافقان و مخالفان وجود ندارد. برگزیت هم با تنها 52 درصد رأی مثبت تصویب شد و الآن به عنوان یک قانون بین‌المللی به رسمیت شناخته می‌شود.
با توجه به اینکه آمریکا بزرگ‌ترین قدرت اقتصادی و نظامی جهان است، چه دلیلی دارد که مردم کالیفرنیا به دنبال استقلال از این کشور باشند؟
دلیل اول سیاسی است: مردم کالیفرنیا با جنگ‌های آمریکا در ویتنام و عراق مخالف بودند، اما این جنگ‌ها باز هم رخ دادند. ایالت ما از دهه 1970 تا الآن با تمام ماجراجویی‌های نظامی آمریکا مخالف بوده است. کالیفرنیایی‌ها حتی با اجبار فرزندانشان به اعلام وفاداری به آمریکا هم مخالف بودند و این قانون را از قوانین ایالتی خود حذف کرده‌اند.
دلیل دوم اقتصادی است: اگر مالیات مردم کالیفرنیا خرج تأمین بودجه ارتش نمی‌شد، می‌توانستیم خدمات درمانی بسیاری بهتری برای آنها فراهم کنیم. ایالت ما در حال حاضر یک «ایالت اهداکننده» است، به این معنا که پولی که از ایالت کالیفرنیا وارد نظام فدرال آمریکا می‌شود، از پولی که از نظام فدرال وارد ایالت ما می‌شود بیشتر است. مردم این ایالت خسته شده‌اند از اینکه مالیات به دولتی پرداخت کنند که بر خلاف نظر آنها عمل می‌کند.
شما را به همکاری با کشورهای دیگر، از جمله روسیه، علیه دولت آمریکا متهم می‌کنند. دلیل این اتهامات چیست؟
من این نظریه را مطرح کردم که یک نمایندگی فرهنگی از طرف ایالت کالیفرنیا در مسکو تشکیل شود، چراکه برای استقلال لازم است که جامعه بین‌الملل شما را به رسمیت بشناسد. برای آن‌که جنبش کالگزیت و کمپین «یس کالیفرنیا» جدی گرفته شود، باید نشان می‌دادیم که کالیفرنیا در صورت استقلال از طرف کشورهای دیگر به رسمیت شناخته خواهد شد؛ و ما هم همین کار را کردیم. حتی شبکه سی‌بی‌اس هم که یک شبکه مهم آمریکایی است اعتراف کرد که اگر کالیفرنیا الآن از آمریکا خارج شود، یک عضو دائم شورای امنیت آن را به عنوان یک کشور مستقل به رسمیت خواهد شناخت.
گفته می‌شود قانون اساسی آمریکا راهی برای استقلال از ایالات متحده پیش پای ایالت‌ها نگذاشته است و تنها راه جدایی، پیروزی در یک جنگ نظامی علیه دولت فدرال است. اگر این‌گونه است، کالیفرنیا چگونه می‌خواهد از آمریکا جدا شود؟
این هم یکی دیگر از دروغ‌های رسانه‌های آمریکایی است. قانون اساسی ایالات متحده، جدایی ایالت‌ها را ممنوع نکرده، بلکه می‌گوید برای حل‌وفصل این‌گونه مسائل، حکم دیوان عالی لازم است. دیوان عالی سال 1870 پس از پایان جنگ داخلی در پرونده «تگزاس مقابل وایت[2]» حکم داد که هر یک از ایالت‌های آمریکا می‌تواند به طور قانونی در صورت «موافقت ایالت‌ها» از ایالات متحده جدا شود[3].
«اروین چمرینسکی» برجسته‌ترین کارشناس قانون اساسی در کالیفرنیا معتقد است که به دست آوردن یک اکثریت ساده آرا در کنگره می‌تواند شرط مدنظر دیوان عالی را محقق کند. از آن‌جایی که کالیفرنیا با رأی اکثریت کنگره وارد ایالات متحده شد، با رأی اکثریت هم می‌تواند از این اتحادیه خارج شود. با این حال، هیچ‌یک از رسانه‌های آمریکا اشاره‌ای به پیش‌زمینه‌های قانونی استقلال کالیفرنیا از آمریکا نمی‌کنند.
با توجه به کنترل شدید نهادهای اطلاعاتی و انتظامی آمریکا مانند سی‌آی‌ای و اف‌بی‌آی، چگونه جلوی فعالیت شما تا کنون گرفته نشده است؟
ما هیچ قانونی را زیر پا نگذاشته‌ایم. تنها تقاضای ما این است که کالیفرنیا در یک روند قانونی و مطابق قانون اساسی آمریکا از ایالات متحده جدا شود. اقدامات ما کاملاً قانونی هستند. سال گذشته وقتی ما را متهم به دریافت بودجه از روسیه کردند، مقامات کالیفرنیا حساب‌های بانکی ما را بررسی کردند، اما نهایتاً تحقیقات را مختومه کردند و حتی یک نفر را هم محکوم نکردند. ما هرگز قانونی را نقض نکرده‌ایم.
صنایع فناوری و فیلم‌سازی کالیفرنیا بخشی محوری از هویت آمریکا هستند. در صورت جدایی کالیفرنیا سرنوشت این صنایع چه می‌شود؟
گوشی‌های آیفون با برچسب «ساخت کالیفرنیا» تولید می‌شوند؛ میوه‌های کالیفرنیا با برچسب «تولید کالیفرنیا» صادر می‌شوند؛ برخی از بزرگ‌ترین فیلم‌های هالیوود به جای آمریکا در چین اکران می‌شوند؛ کالیفرنیا پیشاپیش مبدأ بیش‌ترین سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی روی کره زمین است. همه اینها یعنی ایالت ما همین الآن هم با تمام جهان در ارتباط است و برای برقراری روابط با دنیا نیازی به دولت آمریکا ندارد.
شما اخیراً یک پیام ویدیویی خطاب به مردم ایران منتشر کردید. چرا از میان کشورهای جهان، ایران را انتخاب کردید و مردم یا دولت ایران چگونه می‌توانند به شما کمک کنند؟
بر خلاف رسانه‌های آمریکایی، رسانه‌های بین‌المللی با ما رفتار منصفانه‌ای داشته‌اند. اگر مردم دولت ایران بتوانند صدای ما را از مانع رسانه‌های آمریکایی عبور بدهند و به دنیا برسانند، آن‌گاه مردم کالیفرنیا مفهوم کالگزیت را خواهند پذیرفت. بزرگ‌ترین کاری که ایران می‌تواند انجام بدهد، این است که اجازه بدهد یک نمایندگی فرهنگی از کالیفرنیا در این کشور تأسیس شود.
اگر ایران هم همان کاری را انجام دهد که روسیه انجام داد، آن‌وقت رسانه‌های بین‌المللی مجبور خواهند شد تا خبرِ به رسمیت شناخته شدن کالیفرنیا توسط کشورهای دیگر را مخابره کنند. آن‌وقت مقامات کالیفرنیا نیز متقاعد می‌شوند تا از جنبش استقلال از آمریکا حمایت کنند. ایران اهمیت و قدرت لازم برای تحقق این آرزوی کالیفرنیا را به واقعیت تبدیل کند.
1-آری کالیفرنیا لینک
2- Texas v. White Link
3- link It is legal to secede — and all of these professors of law, and scholars of history say so
* مدیر مسئول سیاست پارسی، خبرنگار، مستند ساز و پژوهشگر حوزه بین الملل
لینک کوتاه: asriran.com/00324xمنبع: عصر ایران
کلیدواژه: کالگزیت کالیفرنیا آمریکا جدایی طلبان استقلال کالیفرنیا رسانه های آمریکا مردم کالیفرنیا ایالات متحده قانون اساسی ایالت ما ایالت ها جنبش ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.asriran.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «عصر ایران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۷۵۶۳۰۱۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
جنبش دانشجویی ۷ اکتبر
کنش‌های اعتراضی که در دانشگاه‌های آمریکا در حال وقوع است ناظر به یک اقدام اعتراضی و مخالفت با سیاست‌های دولت آمریکا در مورد اسرائیل و غزه رخ داده است؛ امری که در نقطه مقابل با توجه به اینکه سیاست حاکمیت ایران حمایت از مقاومت و مخالفت با رژیم‌صهیونیستی است، تقریبا معنای اعتراضی خود را از دست می‌دهد. اما در نقطه مقابل نیز این نکته را مورد توجه قرار می‌دهد که در همراهی نظام حکمرانی با مساله فلسطین امکان جریان‌سازی در حوزه‌های مختلف و همراه کردن دیگر دانشجویان با این مساله سهل‌تر از اروپا و آمریکاست.
به گزارش ایسنا، فرهیختگان نوشت: بیشتر از پنج روز است که دانشجویان دانشگاه کلمبیا در اعتراض به تصویب لایحه حمایتی از اسرائیل، در محوطه این دانشگاه تجمع کردند.
«JOIN US» تابلو نوشتی بود که دانشجویان دانشگاه کلمبیا در کنار چادرهای محل اسکان و پرچم‌های فلسطین نصب کرده بودند.تحصن آنها نقطه شروع واکنش‌های اعتراضی، علیه طرح جدید سنای آمریکا در حمایت از رژیم‌صهیونیستی است. بعد از بازداشت نزدیک‌به ۱۰۰نفر از دانشجویان، این اعتراضات به دیگر دانشگاه‌های آمریکا هم رسید و حتی برخی اساتید دانشگاه نیز به این اعتراضات پیوستند، این واکنش‌های اعتراضی تقریبا تمام جامعه آمریکا را درگیر کرده است و حتی واکنش رئیس‌جمهور آمریکا را نیز به‌دنبال داشت.
کمک ۲۶ میلیاردی آمریکا به اسرائیل
سنای آمریکا روز ۲۴ آوریل بالاخره بسته ۹۵ میلیارد دلاری کمک به اوکراین، اسرائیل و تایوان را تصویب کرد. بر این اساس، حدود ۲۶ میلیارد دلار برای کمک به رژیم‌صهیونیستی درنظر گرفته شده که ۴ میلیارد دلار آن صرف هزینه‌های موشکی رژیم خواهد شد. دانشجویان آمریکایی در دانشگاه کلمبیا بیش از پنج روز است که با پریایی چادر و نصب پرچم در محوطه دانشگاه علیه اقدامات دولت دست به تحصن زدند. با این حال برخی رسانه‌های آمریکایی، تلاش دارند تا این تجمعات را در راستای یهودستیزی تعریف کرده و تحلیل کنند.
واشنگتن‌پست مدعی است بعد از اینکه رئیس دانشگاه کلمبیا در کنگره آمریکا حاضر شد و اظهاراتی را درباره یهود ستیزی مطرح کرد، این تجمعات شکل گرفته است. پس از آن رئیس دانشگاه در تماس با پلیس نیویورک با دانشجویان برخورد کرده و نزدیک به ۱۰۰ دانشجو در کلمبیا بازداشت شدند. این اتفاق منجر به اوج گرفتن تجمع‌های اعتراضی در کلمبیا شد و به دانشگاه‌های دیگر نیز رسید. ادامه این اعتراضات تا آنجا پیش رفت که کلاس‌های حضوری دانشگاه کلمبیا لغو و کلاس‌ها تنها به‌صورت مجازی برگزار شد. علاوه‌بر این اساتید دانشگاه کلمبیا نیز در حمایت از فلسطین اعتراض کردند، البته آنها ترجیح دادند تجمعی جدای از دانشجویان برگزار کنند.
موج حمایت از فلسطین در دانشگاه‌های آمریکا
اعتراضاتی در دانشگاه‌هایی نیویورک، میشیگان، کالیفرنیا و ماساچوست برگزار شد. روز دوشنبه در دانشگاه ییل آمریکا نیز دانشجویان در ادامه تحصن دانشجویان در کالیفرنیا به اختصاص بودجه به رژیم اعتراض کردند که نزدیک به ۴۷ نفر از آنها نیز بازداشت شدند. در دانشگاه نیویورک نیز اساتید دانشگاه، درست وقتی که مسئولان دانشگاه سعی در متفرق کردن دانشجویان داشتند، اساتید اطراف دانشجویان، دیوار تشکیل دادند و اجازه ندادند تجمع‌های اعتراضی متفرق شود. بخش جالب تجمع‌های اعتراضی علیه حمایت دولت آمریکا از رژیم، شعارهایی بود که در حمایت از مردم ایران داده شد. گروهی از دانشجویان از عملیات ایران در سرزمین‌های اشغالی نیز حمایت کردند. ادامه اعتراضات در کالیفرنیا و اوج گرفتن آن در دانشگاه‌های آمریکا تا آنجا ادامه پیدا کرد که «الیز استفانیک»، نماینده مجلس نمایندگان و هیات جمهوری‌خواه مجلس نمایندگان، نامه‌ای ارسال کردند و به‌خاطر عدم تامین محیط امن برای دانشجویان از او خواستند که استعفا دهد. با این حال اما دولت بایدن همچنان حامیان فلسطین را یهودستیز خوانده و اقدام اعتراضی دانشجویان را محکوم کرده است. برای بررسی بیشتر آنچه در این دانشگاه اتفاق افتاد با «مارز پرادو»، دانشجوی آمریکایی دکتری ایران‌شناسی دانشگاه تهران گفت‌وگو کردیم که در ادامه می‌خوانید.
صدای یهودی‌های ضد صهیونیسم هم قطع می‌شود
تجمعاتی که امروز برگزار می‌شود، اتفاق جدیدی نیست. مارز پرادو، دانشجوی دکتری ایران‌شناسی دانشگاه تهران در این باره گفت: «این تظاهرات با موضوع حمایت از فلسطین مربوط به دهه ۱۹۹۰ است و دانشجویانی که الان جزء موسسان و بنیانگذاران انجمن SJP - Students for Justice in Palestineهستند، شروع به تبیین و آگاه‌سازی مردم می‌کنند. دانشجویان دانشگاه‌های دیگر هم با دیدن فعالیت‌های این انجمن از آن الگوبرداری کرده و نمایندگی خود را در دانشگاه تاسیس می‌کند. بنابراین تقریبا ۳۰ سال است که این اعتراضات آغاز شده است. نمایندگان این انجمن در کانادا، مکزیک، آمریکای شمالی و اروپا هفته آپارتاید اسرائیل را تشکیل داده‌اند که هر سال یک‌بار فعالیت‌های اجتماعی و فعالیت‌های نمادین برای نشان دادن وضعیت مردم فلسطین انجام می‌شود. آنها سخنرانان، فعالان و اساتید معروف را دعوت می‌کنند که در دانشگاه‌ها صحبت کنند.
کمپین BDS -Boycott, Divestment and Sanctionsبه معنی بایکوت، عدم‌سرمایه‌گذاری و تحریم اسرائیل تشکیل شده است. اعضای انجمن SJP در آمریکا تلاش می‌کنند که این کمپین شکل گرفته و تقویت شود. در مورد تجمع اخیر مجوز SJP دانشگاه کلمبیا در نیویورک به‌دلیل اینکه از ۷ اکتبر فعالیت‌ها و اعتراضاتی انجام داده‌اند و خیلی دیده شده‌اند، برای یک ترم تعلیق شد. گروه‌های صهیونیستی در دانشگاه‌ها از این انجمن‌ها و کمپین‌ها شکایت می‌کنند و می‌گویند آنها ما را تهدید کرده و می‌ترسانند، اما اینها همه بهانه و دروغ است JVP (Jewish Voice for Peace). به معنی «صدای یهودی‌ها برای صلح» که متشکل از یهودیان ضد صهیونیست است، در بعضی از دانشگاه‌ها و خارج از دانشگاه‌ها از انجمن‌های حامی فلسطین دفاع می‌کند، اما مجوز اینها هم تعلیق شد. با این وجود، دانشجویان فعالیت فردی و خارج از انجمنی خود را ادامه می‌دهند. انجمن دیگری به نام Palestine league است که حامیان فلسطین را در صورت بازداشت و نیاز به کمک همراهی می‌کند. یک‌هفته پیش دانشجویان دانشگاه ییل که یکی از قدیمی‌ترین و معتبرترین دانشگاه‌ها در ایالات‌متحده است، از دانشگاه تقاضا کردند سرمایه‌گذاری بر اسرائیل باید متوقف شود، اما پلیس‌ها وارد شدند و خیلی از این دانشجویان را بازداشت کردند.»
اساتید باکلاس علنا از فلسطین حمایت می‌کنند
پرادو با بیان اینکه تجمعات اخیر به‌دلیل حضور پلیس‌ها خشونت‌آمیز شده است، گفت: «مردم چادرهایی در دانشگاه‌ها و خارج از آن برپا کرده و در آن زندگی می‌کنند که نمادی از آوارگان غزه است. با ادامه پیدا کردن این فعالیت‌ها پلیس وارد می‌شود و نمایندگان SJP را دستگیر می‌کند. دانشجویان دیگر دانشگاه‌ها نیز با دیدن این اتفاقات وارد صحنه می‌شوند و جمعیت بیشتر می‌شود. با این حال تعداد خیلی زیادی از اساتید و دانشجویان حامی فلسطین بازداشت شده‌اند و بخش زیادی از این اساتید کارشان را از دست داده‌اند. اعضای ارشد انجمن‌ها فلسطینی هستند اما شاید باورتان نشود که مردم آمریکا را غیرفلسطینی‌ها آگاه کردند. خیلی از اعضای SJPغیرفلسطینی‌ها هستند حتی یهودی‌های ضد صهیونیست هم دیده می‌شوند. پلیس‌ها در نیویورک مردم را بازداشت می‌کنند و آنها را با باتوم می‌زنند و مایعی برای پراکنده کردن جمعیت به‌سمت مردم می‌پاشند که دقیقا همین مایع را اسرائیلی‌ها علیه معترضان فلسطینی استفاده می‌کنند. این مایع بوی بدی می‌دهد و رنگی نزدیک به سبز و آبی دارد.
ما در آمریکا انقلاب اسلامی نداشتیم بنابراین چیزی که ما می‌بینیم با نگاه دینی و مذهبی نیست، بلکه امری اخلاقی و انسانی است. پس در این گروه‌ها می‌بینیم اکثر یهودی‌هایی که از فلسطین حمایت می‌کنند مذهبی نیستند و تفکرات مذهبی هم ندارند. آنها به‌خاطر یک امر انسانی از فلسطین حمایت می‌کنند. به همین دلیل هم سوسیالیست‌ها و هم حتی طرفداران LGBTQ نیز دیده می‌شوند. بنابراین در آمریکا مساله حمایت از فلسطین یک امر دینی و مذهبی نیست، بلکه به‌عنوان یک موضوع انسانی برداشت می‌شود. از همه طیف‌ها حتی اساتید هم دیده می‌شوند. در مورد آنها بحث کلاس گذاشتن وجود ندارد بسیاری از اساتید با شرایط خیلی خوب فعالیت‌های حمایتی از فلسطین انجام می‌دهند و همان‌طور که گفتم شغل‌شان را از دست می‌دهند. از ۷ اکتبر و عملیات طوفان الاقصی و حتی قبل از آن مساله فلسطین مثل یک سنگ محک شده است. خیلی‌ها به‌خاطر انتقاد کردن از اسرائیل کارشان را از دست دادند.»
طیف گسترده‌ای از مردم حضور دارند
در طول دهه‌های اخیر، صهیونیست‌ها از لابی‌های مختلف در امور ایالات متحده و مسائل بین‌الملل، بهره‌های زیادی برده‌اند. مارز پرادو در خصوص این تازه‌ترین لابی صهیونیست‌ها در برخی از ایالت‌های آمریکا گفت: «اسرائیلی‌ها در آمریکا با لابی‌هایی که انجام می‌دهند توانستند لایحه‌ای در سیستم حکمرانی برخی ایالت‌ها بیاورند که فعالیت اجتماعی طرفداران فلسطینی‌ها را محکوم می‌کند. اگر فردی بخواهد در یکی از این ایالت‌ها کار کند باید در قرارداد کاری‌اش تعهد بدهد که هیچ فعالیت اجتماعی حمایتی از فلسطین انجام ندهد. یعنی صهیونیست‌ها اینقدر می‌توانند در موضوعات مربوط به زندگی روزمره مردم لابی داشته باشند. پس مردم فقط به خاطر حمایت از فلسطین و انتقاد از اسرائیل از خیلی وقت پیش دارند کارشان را از دست می‌دهند و پیشرفت نمی‌کنند. یک مورد در دو سه ماه اخیر خیلی معروف شد؛ استاد تاریخ و استعمارزدایی در تگزاس کار خود را به اتهام یک حرف ضدیهودی از دست داد اما این فقط بهانه بود. بعد از دو ماه مساله بررسی شد و وکیل این استاد از انجمن Palestine league کمک گرفت و مساله حل شد. یعنی صهیونیست‌هایی که از این استاد شکایت کردند حتی نتوانستند بهانه خوبی برای اخراج این استاد بسازند. این فقط یکی از مصداق‌هایی است که معروف شد. به طور کلی طیف گسترده‌ای از مردم در این تجمعات شرکت می‌کنند. در آمریکا هم مثل ایران در خارج از دانشگاه می‌توانند در مراسمات دانشگاهی شرکت کنند و از همین طریق مردم زیادی میان دانشگاهیان نسبت به مساله فلسطین آگاه شده‌اند. حتی اتحادیه کارگران هم حمایت می‌کنند و بیانیه صادر می‌کنند.
در آمریکا تحلیلگران می‌گویند «چگونه یک انجمن (SJP) دارند یک نسل جدید را «سیاسی» می‌کنند که در واقع مترادف «متمدن» است. یعنی امر فلسطین دارد مردم غربی را بالاخره متمدن می‌کند. نکته دیگر این است که دانشجویان توافق از دانشگاه‌ها و اساتید داشتند که از فلسطین حمایت کنند، مخصوصا بعد از تخریب کل دانشگاه و مرکز آموزشی در غزه؛ یعنی حتی در عالی‌ترین دانشگاه‌های آمریکا خیلی‌ها هیچ حرفی برای همتایان‌شان که توسط اسرائیل در غزه کشته شدند نزدند.»
نگاهی به کنش دانشگاه‌های ایران در موضوع فلسطین
در نگاه به کنش دانشجویان این موضوع به وضوح خود را نشان می‌دهد که کنش اعتراضی علیه تصمیمی که در آمریکا صورت گرفته بود، تبدیل به یک جریان در دانشگاه‌های آمریکا شد و واکنش مقامات آمریکایی را به همراه داشت. در نقطه مقابل و ناظر به اتفاقاتی که در حمایت از فلسطین در اروپا و آمریکا اتفاق افتاده، سوالی که وجود دارد این است که چرا در دانشگاه‌های ناظر به مساله فلسطین، مساله‌سازی‌های اینچنینی اتفاق نمی‌افتد و یا کمتر دیده می‌شود؟ اگرچه بعد از آغاز عملیات ۷ اکتبر، تجمعاتی در دانشگاه‌های مختلف ایران برگزار شد اما به مرور این کنش‌ها شیب نزولی به خود گرفت. حتی در اتفاق اخیر و بعد از عملیات وعده صادق نیز کنش چندان موثر و پررنگی از جامعه دانشگاهی و تشکل‌های دانشجویی دیده نشد؛ جدا از اینکه کنش‌های دانشگاهی را نباید صرفا محدود به برگزاری تجمعات دانست اما در همین اندازه نیز آنچه که باید در دانشگاه‌ها اتفاق نیفتاده است.
چرا دانشگاه‌ها در ماجرای فلسطین جریان‌ساز نبودند؟
کنش‌های اعتراضی که در دانشگاه‌های آمریکا در حال وقوع است ناظر به یک اقدام اعتراضی و مخالفت با سیاست‌های دولت آمریکا در مورد اسرائیل و غزه رخ داده است؛ امری که در نقطه مقابل با توجه به اینکه سیاست حاکمیت ایران حمایت از مقاومت و مخالفت با رژیم‌صهیونیستی است، تقریبا معنای اعتراضی خود را از دست می‌دهد. اما در نقطه مقابل نیز این نکته را مورد توجه قرار می‌دهد که در همراهی نظام حکمرانی با مساله فلسطین امکان جریان‌سازی در حوزه‌های مختلف و همراه کردن دیگر دانشجویان با این مساله سهل‌تر از اروپا و آمریکاست. با این حال اما انفعال یا رخ ندادن کنش جدی در دانشگاه در اتفاقاتی مثل فلسطین این شبهه را ایجاد می‌کند که تنها نظام حکمرانی در ایران، سیاست خود را بر حمایت از مقاومت و مخالفت با رژیم‌صهیونیستی تعریف کرده است و مساله فلسطین صرفا در سیاست نظام حکمرانی متوقف بماند. یکی از مواردی که می‌تواند این نگاه را در هم بشکند، کنش فعال جنبش دانشجویی در اتفاقات اینچنینی است. در این مدت کمتر اتفاق و رویدادی را شاهد بودیم که از طریق ابتکار جنبش‌های دانشجویی در مساله فلسطین، صورت گرفته باشد؛ بخشی از آنها صرفا در تجمعات و بخشی هم تقلیدی از آنچه گروه‌های دانشجویی در اروپا و آمریکا انجام دادند، صورت گرفته است. با این حال در سمت دیگر نیز ممکن است این نگاه وجود داشته باشد که چون سیاست نظام حکمرانی، حمایت از فلسطین است، براین اساس لزوم فعالیت جدی، برای ماجرای فلسطین از سوی جنبش دانشجویی احساس نشده است. اما نگاه نظام حکمرانی متفاوت از فعالیت قشر دانشجویی دیده می‌شود. جدای از اینکه دانشجو می‌تواند کنشگری موثری در اصلاح ساختارهای حکمرانی داشته باشد، کنش‌های او تا حدی مردمی و خودجوش نیز تلقی می‌شود. برای مثال رسانه‌های فارسی‌زبان در ماجرای اتفاقات ۱۴۰۱ هرزمان که قصد داشتند شکاف میان جامعه ایرانی و نظام حکمرانی را نشان دهند از بستر دانشگاه‌ها استفاده می‌کردند.
هنوز نمی‌دانیم چه باید بکنیم؟
به‌نظر می‌رسد دانشگاه و به خصوص دانشجویان چه در قبال اتفاقاتی که در کشور رخ می‌دهد چه در مسائل مربوط خود دانشگاه دچار نوعی انفعال شده‌اند. اگر ماجرای اتفاقات فلسطین را کنار بگذاریم، تقریبا در جنبش دانشجویی در بزنگاه‌های مهمی مثل مساله فلسطین و در مسائل مختلفی که درون کشور رخ می‌دهد، کنش موثری دیده نشده است. اعتراضات رخ‌داده نسبت به برخی موارد چندان فراگیر نبوده است. بخشی از علت این انفعال را باید در کنش جنبش دانشجویی جست‌وجو کرد؛ چرا که کنش و مساله‌یابی و فهم درست اینکه چه باید کرد، از جانب جنبش دانشجویی، می‌تواند دیگر دانشجویان را نیز با خود همراه کند. امری که به‌نظر می‌رسد، دانشجویان در فهم دقیق «چه باید کرد» هنوز ضعف دارند و نتیجتا خروجی آن انفعال این است که در موضوعاتی که نیازمند کنش دانشجویان است واکنشی از سمت آنها دیده نمی‌شود؛ و در سمت دیگر هم نمی‌تواند دیگر دانشجویان را برای جریان‌سازی یا انجام یک اقدام همراه کند. برای مثال در روزهایی که عملیات ۷اکتبر آغاز شده بود، کمتر کنشی از سمت جنبش دانشجویی درون دانشگاه‌ها دیده شد که بتواند دانشجویانی که نسبت به این موارد کمتر دغدغه داشته باشند را با خود همراه کند.
آفت انفعال و جای خالی کنش موثر دانشجویی
در سمت دیگر بخشی از این موضوع که چرا بروز کنش‌هایی همانند آنچه در آمریکا مشاهده می‌شود را می‌توان در سیاستگذاری‌های اخیر در دانشگاه‌ها جست‌وجو کرد؛ به‌نظر می‌رسد، تلاش برای سیاست‌زدایی از فضای دانشگاه‌ها و تک‌صدایی شدن تشکل‌های دانشجویی، فضایی را به وجود می‌آورد که دانشگاه یا دانشجویان نسبت به اتفاقات مهمی که در درون دانشگاه و کشور رخ می‌دهد، نتوانند کنش موثری داشته باشند و تنها در استثنائات و اتفاقات مهمی که نمی‌شود نسبت به آن سکوت کرد، خود را نشان می‌دهند، که در آن مورد نیز آنها با موج به‌وجودآمده همراه شده و مساله تازه‌ای ایجاد نمی‌کنند.
تک‌صدایی شدن تشکل‌های دانشجویی و حذف شدن تشکل‌هایی که نظرات بعضا متفاوتی در بعضی موضوعات داشتند یکی از آسیب‌هایی است که می‌تواند دانشگاه و فضای دانشگاه را به سمت انفعال هل دهد، اگرچه حرکت دانشگاه به سمت رادیکالیسم آسیب جدی به فضای آن وارد می‌کند، در نقطه مقابل نیز تلاش برای جلوگیری از اعلام نظر و کنشگری دانشجویان در مسائل مختلف نیز آسیب مضاعفی به همراه دارد. در چنین فضایی طبعا نمی‌توان از قشر دانشجو توقع داشت که بتواند در اتفاقات و مسائل مهم درون دانشگاه و کشور جریان‌ساز باشد؛ چراکه اساسا فضایی در اختیار او قرار نمی‌گیرد که بتواند نقش موثری در آن ایفا کند.
انتهای پیام
منظور از «خانم بازیگر» در اعترافات تتلو که بود؟