به نقل از «الف»

پمپئو دست به دامان اروپا شد

تاریخ انتشار: ۸ اردیبهشت ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۷۷۵۳۸۴۲

به گزارش ایرنا، مایک پمپئو روز دوشنبه در یک بیانیه مطبوعاتی مدعی شد«برای سال‌ها ایران ادعا کرده است که برنامه فضایی آن کاملا صلح آمیز و غیرنظامی است. دولت ترامپ هرگز این داستان را باور نکرده است. پرتاب ماهواره نظامی توسط سپاه پاسداران انقلاب اسلامی ایران که به عنوان یک سازمان تروریستی خارجی شناسایی شده است، آنچه را که گفتیم را روشن می‌سازد: برنامه فضایی ایران نه صلح‌آمیز است و نه کاملا غیرنظامی.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

وی افزود: در فوریه ۲۰۲۰ ، مرتضی براری رئیس سازمان فضایی ملی ایران گفت که ایران طرفدار "استفاده صلح آمیز از فضای ماورایی" است. وی همچنین گفت"همه فعالیت‌های ما در حوزه فضای ماورایی شفاف است." وزیر ارتباطات ایران این هفته ادعا کرد که "برنامه فضایی ایران صلح آمیز است". جدیدترین پرتاب نظامی که به صورت مخفیانه طراحی و اجرا شد، اثبات این دروغ‌ها بود.

وزیر خارجه آمریکا ادامه داد: این موشک ماهواره‌بر و موارد پیشین آن، دارای فناوری‌های یکسان و تبدیل شدنی با موشک‌های بالستیک از جمله سیستم‌های دوربرد همچون موشک‌های بالستیک بین قاره‌ای (ICBM) هستند. هیچ کشوری به جز هدف حمل تسلیحات اتمی، توانایی آی سی بی ام را دنبال نکرده است.

پمپئو اضافه کرد: همه ملت‌های دوستدار صلح باید توسعه فناوری‌های موشکی بالستیک ایران را رد کنند و برای محدود کردن برنامه‌های موشکی خطرناک ایران به هم بپیوندند. در آغاز، کشورها باید از گسترش تحریم تسلیحات متعارف سازمان ملل در مورد ایران که قرار است در ماه اکتبر پایان یابد، حمایت کنند. دولت پیشرو در حمایت از تروریسم جهانی و ضد یهود، نباید اجازه خرید و فروش سلاح‌های معمولی را داشته باشد. ما همچنین از اتحادیه اروپا می‌خواهیم تا افراد و اشخاصی که در برنامه موشکی ایران کار می‌کنند را تحریم کند.

وزیر نفرت آمریکا که در بحبوحه همه‌گیری کرونا حاضر نشد تحریم‌های پزشکی را هم کاهش دهد و به تروریسم درمانی ادامه داد، مدعی شده است: هنگامی که ملت ایران از رنج ویروس کرونا رنج می برد و در حال مرگ است، افسوس می‌خوریم که می‌بینیم حکومت، منابع و تلاش‌های خود را برای انجام اقدامات تحریک‌آمیز نظامی هدر می‌دهد که هیچ کاری برای کمک به ملت ایران نمی‌کند.

پمپئو در ۲ سال گذشته تلاش کرده است کشورهای عضو برجام را وادار سازد تا برنامه تسلیحاتی ایران و فعالیت‌های موشکی آن را در تضاد با قطعنامه ۲۲۳۱ شورای امنیت بداند و از این رو فرایند حل اختلاف را فعال سازد.

او در نشست سال گذشته شورای امنیت سازمان ملل متحد که درباره قطعنامه ۲۲۳۱ تشکیل شد، به صراحت از لزوم تمدید محدودیت‌های تسلیحاتی و مسافرتی به ویژه سردار شهید قاسم سلیمانی سخن گفت.

کشورهای عضو برجام تا کنون آمریکا را به دلیل خروج یکجانبه و بی دلیل از برجام، ناقض این توافقنامه می‌دانند و حاضر نیستند با سیاست‌های صهیونیست محور رژیم ترامپ که تنها به افزایش تنش در منطقه منجر می‌شود، همسو شوند.

منبع: الف

کلیدواژه: صلح آمیز

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.alef.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «الف» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۷۷۵۳۸۴۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

دلایل فرود نیامدن مجدد انسان روی ماه

فرود آوردن انسان روی ماه همواره آرزوی بزرگ آژانس‌های فضایی بوده است.

به گزارش ایسنا به نقل از اسپیس، بین سال‌های ۱۹۶۹ و ۱۹۷۲، مأموریت‌های «آپولو» (Apollo) در مجموع ۱۲ فضانورد را به سطح ماه فرستادند و همه این ماجرا پیش از انفجار فناوری مدرن بود. پس چرا به نظر می‌رسد تلاش‌های کنونی که در برنامه «آرتمیس» (Artemis) ناسا تجسم می‌یابند، تا این اندازه کند، متوقف و پیچیده هستند؟

یک پاسخ آسان برای این پرسش وجود ندارد، اما می‌توان گفت که این کار به پول، سیاست و اولویت‌ها وابسته است.

ابتدا با پول آغاز می‌کنیم. ماموریت‌های آپولو بسیار موفقیت‌آمیز و در عین حال، بسیار گران بودند. ناسا در دوران اوج ماموریت‌های آپولو، حدود پنج درصد از کل بودجه فدرال را مصرف می‌کرد و بیش از نیمی از این بودجه به برنامه آپولو اختصاص داشت. با احتساب تورم، کل برنامه آپولو معادل بیش از ۲۶۰ میلیارد دلار امروز هزینه داشته است. اگر پروژه «جمنای» (Gemini) و برنامه رباتیک قمری را که پیش‌ساز‌های ضروری آپولو بودند، در نظر بگیریم، این رقم به بیش از ۲۸۰ میلیارد دلار می‌رسد.

در مقایسه، امروزه ناسا کمتر از نیم درصد از کل بودجه فدرال را با طیف گسترده‌تری از اولویت‌ها و دستورالعمل‌ها در اختیار دارد. در طول دهه گذشته، ناسا تقریبا ۹۰ میلیارد دلار برای برنامه آرتمیس هزینه کرده است. به طور طبیعی، با هزینه کمتری که برای فرود جدید روی ماه صرف می‌شود، احتمالا حتی با پیشرفت‌های حوزه فناوری هم حرکت کندتری خواهیم داشت.

واقعیت‌های سیاسی کاملا با واقعیت‌های مالی مرتبط هستند. در دهه ۱۹۶۰، آمریکا در میانه یک رقابت فضایی بود. این کشور با اتحاد جماهیر شوروی برای دستیابی به اولین‌ها در فضا، به ویژه فرود آوردن انسان روی ماه رقابت داشت. همان طور که قانون‌گذاران بودجه هنگفت ناسا را تقویت می‌کردند، عموم مردم با این ایده موافق بودند و از آن انرژی می‌گرفتند.

در هر حال، این نوع هزینه‌ها عمیقا ناپایدار بودند. به محض این که آمریکا در رقابت پیروز شد، مردم به سرعت علاقه خود را از دست دادند و بودجه ناسا کاهش یافت. به سادگی می‌توان گفت که اراده سیاسی یا عمومی برای صرف کردن این مقدار پول با هدف پرتاب دوم به ماه وجود ندارد.

ترکیب اراده سیاسی کمتر و منابع مالی کمتر، ناسا را مجبور کرد تا تصمیمات مهمی را در اواخر دهه ۱۹۹۰ و اوایل دهه ۲۰۰۰ اتخاذ کند؛ تصمیماتی که هنوز هم روی آرتمیس تأثیر می‌گذارند.

با پایان یافتن برنامه شاتل فضایی، مدیران ناسا نمی‌دانستند با قابلیت‌های صنعتی و مشارکت‌های موثر در این برنامه چه کنند. آن‌ها تصمیم گرفتند که این زیرساخت را با استفاده مجدد از بسیاری از قطعات شاتل، به ویژه موتور‌ها و جا دادن آن‌ها در برنامه آرتمیس حفظ کنند.

از سوی دیگر، می‌توان استدلال کرد که درخواست نگه داشتن این زیرساخت‌ها در محل خود و استفاده مهندسان هوافضا از آن‌ها درست بوده، زیرا دقیقا همان پایگاه فنی مورد نیاز برای پرتاب‌های اخیر توسط شرکت‌های خصوصی پرواز فضایی است.

در نهایت، مفهوم مدرن آرتمیس دارای مجموعه‌ای از اولویت‌های بسیار متفاوت با ماموریت‌های آپولو است. برای مثال، تحمل خطر در حال حاضر بسیار کمتر از دهه ۱۹۶۰ است. ماموریت‌های آپولو بسیار خطرناک بودند و احتمال شکست قابل توجهی داشتند. در واقع، چندین ماموریت آپولو با فاجعه روبه‌رو شدند که به شرح زیر هستند.

۱. وقوع آتش‌سوزی در ماموریت «آپولو ۱» که به کشته شدن سه فضانورد منجر شد.

۲. خاموش شدن موتور هنگام ماموریت «آپولو ۶»

۳. نقص کشنده در طراحی که فضانوردان «آپولو ۱۳» را تقریبا در شرف مرگ قرار داد.

۴. فاجعه شاتل فضایی «چلنجر» (Challenger) و شاتل فضایی «کلمبیا» (Columbia)

ناسا، قانون‌گذاران و مردم حاضر نیستند دوباره آن سطح از خطر را بپذیرند؛ به خصوص پس از فاجعه‌های چلنجر و کلمبیا.

انفجار شاتل فضایی «چلنجر»

انفجار شاتل فضایی «کلمبیا»

ماموریت‌های آپولو مبالغ هنگفتی را برای فرستادن فضانوردان به سطح ماه به مدت چند ۱۰ ساعت صرف کردند. فضانوردان رفتند، چند نمونه جمع کردند، چند آزمایش ساده ترتیب دادند و بازگشتند.

ماموریت‌های آرتمیس برای اهداف کاملا متفاوتی طراحی شده‌اند. اول این که فضانوردان قرار است تا یک هفته روی سطح ماه بمانند و این کار نیازمند غذا، آب، سوخت و تجهیزات علمی بیشتری است. دوم اینکه مأموریت‌های آپولو علم را به عنوان یک ایده برای آینده تلقی می‌کردند. هدف اصلی، شکست شوروی بود. اکنون پژوهش‌های علمی در مرکز برنامه آرتمیس قرار خواهند گرفت؛ به این معنی که ماموریت مستلزم طراحی طولانی‌تر و پیچیده‌تر است.

در نهایت، هدف برنامه آرتمیس فقط بازگرداندن انسان‌ها به ماه نیست، بلکه آغاز کردن احداث زیرساخت برای حفظ حضور دائمی انسان در آنجاست. همه چیز از مخازن سوخت در مدار گرفته تا انتخاب مکان برای مستعمرات آینده زیر چتر پروژه آرتمیس قرار می‌گیرد. این برنامه بسیار شلوغ‌تر است، زیرا یک چارچوب دستیابی به رویا‌ها را برای نسل‌های آینده فراهم می‌کند.