به نقل از «ایسنا»

تصویر رفاقت بر دیوار جشنواره تجسمی

تاریخ انتشار: ۳ خرداد ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۸۰۴۹۸۱۴

مدیرکل هنرهای تجسمی به مناسبت برگزاری مجازی اختتامیه دوازدهمین جشنواره هنرهای تجسمی، یادداشتی در اختیار رسانه ها قرار داد و از سرپا ماندن این جشنواره در روزهای سخت سال ۹۸ سخن گفت.

به گزارش ایسنا و به نقل از واحد ارتباطات و رسانه اداره کل هنرهای تجسمی، دوازدهمین جشنواره هنرهای تجسمی فجر که در اسفند سال گذشته (۱۳۹۸) قرار بود با مراسم اختتامیه و اعلام برگزیدگان به کار خود پایان دهد، به دلیل شیوع ویروس کرونا، به تعویق افتاد و بنا به ادامه شرایط روابط عمومی جشنواره اسامی برگزیدگان را اعلام کرد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

در همین راستا، هادی مظفری _ مدیرکل هنرهای تجسمی و رئیس دوازدهمین جشنواره هنرهای تجسمی فجر_ در  پیامی، از دوازده سالگی جشنواره گفته است.

متن کامل این یادداشت به شرح زیر است:

"دوازده سالگی

دوازده سالگی عمرِ آدم‌ها با خانه‌ای که دوازده سال از پروانه‌ی ساختش گذشته و رفاقتی که دوازده سال از اولین ملاقاتش می‌گذرد، تفاوت دارد. مثلا پسر بچه‌های دوازده ساله، هنوز مرد نشده‌اند اما خانه‌ای که بیش از ده سال از عمرش گذشته، کلید و پریزهایش لق می‌شوند و دیگر سقفش سفید نیست، دوده‌ی بخاری کدرش می‌کند و اقلا دو دست نقاشی و دستی کشیدن به سر و رویش را می‌طلبد.

موجودات دوازده ساله، شبیه هم نیستند. مثلا همین "جشنواره". شبیه پسربچه‌هایی است که از یک‌سو با کوچکتر از خودش بازی نمی‌کند و از طرفی دیگر، زورش به بزرگترها نمی‌رسد! ازسویی، سر و شکل گرفته و از سویی کفش‌های سابق، برایش کوچک شده است. قد و قامت جدید، کفش نوتر و بزرگ‌تر و محکم‌تر می‌خواهد.

سال پیش، "جشنواره" فکر کرد بزرگ‌تر شده و باید تغییر کند. رفقای بیشتر. هم بازی‌هاس بیشتر و زمین بزرگتر. هنرهای تجسمی، خانواده‌اش بزرگ است و جمع شدنشان زیر یک سقف، حیاط و ایوان بزرگ می‌خواهد. زمینی که جا برای همگان باشد. هنر ِایران، زیاد به خود جشنواره دیده است. خیلی زیاد... اما جشنواره‌هایی که دو سه دهه از عمرشان گذشته باشد، کم‌اند؛ آن هم عمدتاً مربوط است به اهالی تئاتر و سینما و موسیقی. وقتی قصه می‌رسد به هنرهای تجسمی- با چنین عمر و قدمتی- دیگر یا اصلاً جشنواره نداریم و یا کم داریم و سوال مهم اینکه مگر عمر نقاشی و خوشنویسی و سرامیک، کمتر است از سینما؟ واضح است که کمتر نیست. نه در این مرز و بوم و نه در اقصی نقاط ِکره‌ی خاکی.

به همین خاطر است که عمر شناسنامه‌ای برخی بینال‌ها و جایزه‌های هنر (در معنای خاص‌اش هنرهای تجسمی) یکصد و شانزده ساله است!

خیال می‌کنم باید دوباره برگردیم و روایت همه‌ی این سال‌ها را از نو بخوانیم و مرور کنیم. اینکه چرا هر وقت و هرکس خواست کاری در عرصه‌ی هنر انجام دهد، اولین چیز، جشنواره به ذهنش رسید. ترکیبی سه ضلعی از فراخوان و داوران و برندگان و سال بعد یا دو سال بعد، تمام شد و راستس چقدر داریم از این جشنواره‌های سه-چهارساله که هرگز پایشان به مدرسه نرسید! می‌دانید چرا؟ لابد به‌خاطر آنکه سال‌های بعد اراده‌ی کافی برای جشن گرفتن آن هنر باقی نمانده بود. لابد به‌خاطر اینکه از چهار نفر تصمیم‌گیرنده و برگزارکننده، بینشان انشقاق افتاد و هر چهارنفر فکر کردند نظر خودشان درست‌تر است و برای همین رفتند و چهار جشنواره دیگر به دنیا آوردند و برای هرکدام اسمی گذارند و شناسنامه‌ی جداگانه گرفتند. شاید به‌خاطر اینکه آن سال که جشنواره متولد شد، یک نفر، خرج و مخارجش را به عهده گرفت و سال بعد، کسی حضانتش را قبول نکرد. شاید به‌خاطر اینکه فکر کردیم عمر جشنواره شبیه گل‌های پامچال است که یک‌ماه قبل ِنوروز جوانه می‌زند، زرد و سرخی‌اش را هدیه می‌کند و بعد عید، گلدان می ماند و خاکی تکیده و خشک. شاید بدین خاطر که فکر نکردیم بذری که دیگران کاشتند، هر سال و هر روز مراقبت می‌خواهد و قرار است درخت گردو شود و سال‌های سال، میوه دهد و سایه بگستراند.

جشنواره‌ی تجسمی فجر هم از این قاعده مستثی نیست. با تمام نوجوانی و امیدش به آینده، حالا و در دوازده سالگی می‌خواهد روی پای خود بایستد و آینده‌اش را انتخاب کند و مسیرش را ادامه دهد و این انتخاب، ساده نیست.

هرکدام از اتفاقاتی که سال ٩٨ در فضای عمومی جامعه افتاد و گاهی فقط نیش و کنایه و تمسخرها کافی بود تا او را باز دارد از ادامه‌ی راه. متوقفش کند از ادامه‌ی مسیر. بفرستدش پی کار و باری دیگر، اما انگار این جوان پر از سوال و سودای هنر، باز هم تاب آورد. برخاست و خاک ِلباس‌هایش را تکاند و بند کفش‌هایش را سفت‌تر کرد.

گفته بود؛ دوازده سالگیِ عمر آدم‌ها با خانه‌ای که دوازده سال از پروانه ساختش گذشته و رفاقتی که دوازده سال از اولین ملاقاتش می‌گذرد، تفاوت دارد.
رفقایی که دوازه سال از دوستی‌شان می‌گذرد، دیگر دوست نیستند، خویش‌اند، برادراند، کوه‌اند برای تکیه کردن. جشنواره هنرهای تجسمی ِدوازده ساله، اگر قهر و کنایه داشت، آشتی هم داشت. رفاقت هم داشت و تصویر ِ دوستانی که تابِ افتادن رفقایشان و زمین خوردن هنر را نداشتند، قاب کرد. جشنواره تمام شد، تک تک تابلوها را آوردند پایین و برگرداندند به خالقش، ولی تصویر آن "رفاقت "ماند روی دیوار  ِدوازدهم. شاید برای همیشه."

انتهای پیام

منبع: ایسنا

کلیدواژه: هادی مظفری دوازدهمین جشنواره هنرهای تجسمی فجر جشنواره هنرهای تجسمی دوازده سال دوازده سالگی ی تجسمی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۸۰۴۹۸۱۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

اعلام آمار بازدید از نمایشگاه نوروزی موزه هنرهای معاصر تهران

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از روابط عمومی موزه هنرهای معاصر تهران، نمایشگاه «بر فراز دشت» از ۱۹ اسفند ۱۴۰۲ در موزه هنرهای معاصر تهران افتتاح شده و تا ۱۶ اردیبهشت ۱۴۰۳ ادامه خواهد داشت.

بیش از ۲۲ هزار نفر تا ۲۵ فروردین جاری از نمایشگاه «بر فراز دشت» دیدن کرده‌اند. همچنین تعدادی از هنرمندان و مقامات فرهنگی و هنری و سیاسی نیز با حضور در موزه هنرهای معاصر تهران به تماشای آثار حاضر در این نمایشگاه نشسته‌اند.

در نمایشگاه «بر فراز دشت» ۶۲ اثر از ۱۸ هنرمند ایرانی و ۱۰ اثر از ۶ هنرمند خارجی از مجموعه گنجینه موزه هنرهای معاصر تهران به نمایش درآمده است که از جمله آنها می‌توان به ابوالقاسم سعیدی، پرویز کلانتری، حسین محجوبی، سهراب سپهری، علی گلستانه، فریده لاشایی، محمود جوادی‌پور، میرعبدالرضا دریابیگی، جلال شباهنگی، ناصر عصار، علی آذرگین، محمد رادوند، داوود امدادیان، محسن سهیلی، منوچهر نیازی، علی‌محمد حیدریان، رضا شهابی، علی اکبر یاسمی، کلود مونه، کامی پیسارو، لودویک پیت، دیوید هاکنی، کارل اشلامینگر و ژان دافی اشاره کرد.

همچنین در این نمایشگاه، فیلمی از هنرمندان خارجی با رویکرد اقلیم و فصول چهارگانه پخش می‌شود که در آن تصاویری از آثار ون‌گوگ، فردریش، مونه و کانستبل متحرک‌سازی شده است و با ایده آلبوم چهارفصل ویوالدی روی دیوار گالری ۹ موزه هنرهای معاصر تهران پخش می‌شود.

کد خبر 6080170