ایران و ونزوئلا؛ از شکستن اعتصاب صنعت نفت تا بریدن حلقه تحریم
تاریخ انتشار: ۶ خرداد ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۸۰۷۴۵۵۲
به گزارش خبرنگار مهر، فورچون، دومین نفتکش حامل فرآورده‌های نفتی ایران به ونزوئلا رسید و این یعنی تغییر آرایش بین المللی به نفع ایران و ریشه آن را می‌توان در اقتدار جمهوری اسلامی ایران در آب‌های گرم خلیج فارس جستجو کرد.
چندی پیش خبرگزاری رویترز از حرکت ۵ نفتکش ایرانی به نام‌های پتیونیا، فارست، فاکسون، کلاون و فورچون از مبدا ایران به سوی دریای کارائیب و مقصد احتمالی ونزوئلا خبر داد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
حرکت ۵ نفتکش حامل فرآورده‌های نفتی ایران در دوره تحریم‌های نفتی ایران، آن هم با پرچم سه رنگ الله نشان، زیر نفوذ و رصد ثانیه‌ای ماهواره‌ها، پهپادها، جنگنده‌ها و ناوهای آمریکا با رادارهای روشن و شناسه‌های رسمی جمهوری اسلامی ایران، یعنی دهن کجی به هر آنچه قدرت آمریکایی نام دارد. یعنی زوال تفکری که ۴۲ سال به خیال خود حصار دور ایران کشید اما جمهوری اسلامی ایران، با در اختیار داشتن سومین ناوگان عظیم نفتکش دنیا، سینه کش دریای کارائیب را با اقتدار شکافت.
۱.۵ میلیون بشکه فرآورده نفتی در مسیر کاراکاس
صادرات محموله بنزین و گازوئیل به میزان یک میلیون و ۵۲۰ هزار بشکه و همچنین محموله کاتالیستی و اعزام تیمی از مهندسین و متخصصین صنعت نفت ایران به کاراکاس دو پیام مهم را مخابره کرد؛ نخست تغییر موقعیت ایران از واردکننده بنزین به صادرکننده این فرآورده استراتژیک و همچنین جولان دادن با پرچم رسمی ایران بیخ گوش آمریکایی‌ها در حالی که رسماً آمریکایی‌ها را تهدید کردیم که حتی نزدیک نفتکش‌های ایرانی شدن می‌تواند عواقب سریع الاثر و محکمی را در پی داشته باشد.
ریشه قدرت نمایی در دریای کارائیب در لباس سبز پاسداری
این تغییر موازنه را می‌توان متأثر از برخورد ایران در مواجهه با نفتکش انگلیسی گریس ۱ در خلیج فارس دانست. از سویی دیگر اقدام بی بدیل ایران در عین الاسد و همچنین قدرت موشکی کشور به این اقتدار ضریب بیشتری داد و ایران ثابت کرد با وجود تمام تحریم‌ها، قدرتمند است. هم به لحاظ فناوری و تکنولوژیکی و هم از جهت نظامی و بین المللی.
ونزوئلا، متحد روزهای دور ایران
فریدون برکشلی، رئیس دفتر مطالعات انرژی وین در گفتگو با خبرنگار مهر درباره اقدام اخیر جمهوری اسلامی ایران در ارسال فرآورده نفتی به مقصد ونزوئلا، گفت: جمهوری اسلامی ایران و ونزوئلا همواره روابط خوبی داشته اند. هر دو کشور از اعضای مؤسس سازمان اوپک هستند و در سال‌های سخت دوره ۲۰۰۰-۱۹۸۰ و البته پس از آن هم کم و بیش در کنار هم بوده اند. هر چند رؤسای جمهور این کشور بر اساس انتخابات توسط مردم انتخاب می‌شوند ولی در ارتباط با نفت و در درون سازمان اوپک، ونزوئلا حتی با وجود دولت‌های راستگرا و در اوج جنگ تحمیلی عراق صدام، هنوز ترجیح می‌داد که در کنار جمهوری اسلامی ایران باشد.
اتحاد غیر عربی برای موازنه قدرت
وی افزود: البته و نزوئلایی ها استدلال‌هایی هم دارند که مربوط به خودشان است. مثلاً اینکه می‌گویند، ایران و ونزوئلا تنها کشورهای غیر عرب مؤسس اوپک هستند. در اوایل دهه ۱۹۸۰ میلادی هنگامی که کریسانتی، وزیر نفت ونزوئلا بود و برای میانجی گری درمورد آشتی نفتی ایران و عراق در زمان جنگ تحمیلی به تهران آمده بود، گفت که می کوشد مکزیک را به سازمان اوپک وارد کند تا جناح عربستانی اوپک را متوازن سازد. البته این امر تحقق پیدا نکرد، زیراکه بخشی از تولید مکزیک توسط کمپانی‌های آمریکایی انجام می‌شد که با نظر دولت مکزیک مخالف بودند.
۱۲ میلیارد دلار سرمایه ایرانی‌ها در حیاط خلوت آمریکا
به گفته برکشلی، طی دو دهه گذشته روابط جمهوری اسلامی ایران و ونزوئلا با تغییراتی که در کاراکاس پیش آمد و با رویکردی که جمهوری اسلامی ایران در پیش گرفت، جنبه استراتژیک پیدا کرد. در سال ۲۰۱۸ ایران حدود ۱۲ میلیارد دلار در بخش‌های مختلف ونزوئلا سرمایه گذاری کرد که عمدتاً توسط بخش خصوصی انجام شد.
ایران، ناجی قدیمی صنعت نفت ونزوئلا / اتحاد علیه کدخدا
برکشلی با اشاره به اینکه در سال ۲۰۰۰ میلادی، به تحریک علنی امریکا، کارکنان صنعت نفت ونزوئلا دست به اعتصابات سراسری زدند، اظهار داشت: در نتیجه این اعتصاب صنعت نفت ونزوئلا کاملاً از حرکت ایستاد و تولید نفت متوقف شد. در آن مقطع جمهوری اسلامی ایران به کمک کاراکاس شتافت و با ارسال چند محموله فراورده نفتی و محصولات پایه پتروشیمیایی و کمک‌های فنی، تخصصی، دولت ونزوئلا را حمایت کرد. در آن مقطع ۵۰ هزار نفر از کارکنان شرکت شرکت نفت ونزوئلا در اعتصاب کامل قرار گرفتند. نهایتاً هوگو چاوز نیمی از آنان را اخراج کرد.
تکرار تاریخ
این کارشناس حوزه بین المللی نفت با تاکید براینکه صنعت نفت ونزوئلا از همان زمان با کمک‌های جمهوری اسلامی توانست به فعالیت‌های خود ادامه دهد، تاکید کرد: حالا با این مقدمه، جمهوری اسلامی ایران بار دیگر از دولت جانشین چاوز یعنی مادورو حمایت کرد. اما این بار حمایت ایران در شرایطی انجام شد که هر دو کشور تحت تحریم امریکا هستند. در واقع روابط نفتی و اقتصادی دو کشور تحت تحریم، فصل تازه ای در روابط بین المللی و بین الدولی باز کرده است. این روابط با همان شرایطی انطباق دارد که در سال ۱۹۵۹ میلادی، منجر به تشکیل سازمان اوپک شد.
وی توضیح داد: در سال ۱۹۵۹ میلادی کمپانی‌های نفتی بین المللی، به طور یک جانبه قیمت نفت خام برداشتی از ونزوئلا و متعاقباً سایر کشورهای خاورمیانه را ۱۰ سنت در بشکه کاهش دادند. ونزوئلا با تولید کنندگان خاورمیانه و ایران رایزنی کرد و متعاقباً سازمان اوپک برای حفظ و حراست از قیمت نفت و ثبات بازار شکل گرفت. در همان مقطع این بحث مطرح بود که اوپک، شکل یک سازمان فراگیر به خود بگیرد و در تمام زمینه‌ها همکاری و رایزنی داشته باشد. اما با مخالفت عربستان، در اساسنامه سازمان اوپک، فقط اقدام مشترک به منظور ثبات بازار جهانی نفت و در آمد کشورهای عضو منظور شد.
برکشلی ادامه داد: به تدریج با پیوستن اعضای جدید به سازمان اوپک، تغییراتی در اساسنامه منظور شد، ولی هیچگاه دامنه آن به مسائل سیاسی مانند تحریم و یا همکاری‌های فراتر از قیمت و سقف تولید نرفت. لیبی که در دهه ۱۹۷۰ کشوری انقلابی بود، سعی کرد تا بحث تحریم‌ها را وارد صحن اجلاس‌های اوپک نماید، اما نهایتاً نا موفق بود.
هم پیمانان روزهای تحریمی / تغییر آرایش دلار به نفع ایران
رئیس دفتر مطالعات انرژی وین با بیان اینکه با این تفاصیل حالا برای اولین بار کشورهای تحت تحریم امریکا، راهی را برگزیدند که در چهارچوب قوانین بین المللی و با رعایت تمام موازین هرچند ظالمانه موجود، با یکدیگر روابط نفتی داشته باشند، گفت: این روابط به ویژه از این روی اهمیت دارد که دلار را به طور کامل از صحنه مبادلات حذف کرده است. در حقیقت بخش اصلی و مهم قدرت بین المللی امریکا از سال ۱۹۷۱ شروع شد که ریچارد نیکسون، استاندارد طلا را جایگزین دلار کرد و حالا این سلطه در روابط کشورهای تحریمی رنگ باخته است.
حمایت صادرکنندگان فرآورده‌های نفتی از حذف دلار
وی تاکید کرد: امریکا پس از آن با چاپ و انتشار دلار، امریکا را با پول بدون پشتوانه تحت استقراض جهانی قرار داد. امروز امریکا معادل ۳۰ برابر تولید ناخالص داخلی خود، دلار چاپ کرده است. معاملات جهانی نفت بر مبنای دلار است. نفت جدای از افت کنونی قیمت‌های جهانی و تا اواخر ۲۰۱۹ به تنهایی بالاترین حجم معاملات فقط یک قلم کالا را در اختیار داشت. بنابراین حذف دلار از چرخه معاملات جهانی که مورد توجه و علاقمندی تمام کشورهایی است که معاملات گسترده نفت و فراورده‌های نفتی و پتروشیمیایی دارند، از اهمیت به سزایی برخوردار است.
ثبت یک نقطه عطف تاریخی در صنعت نفت جهان
وی گفت: در واقع آنچه که خشم امریکا را بر انگیخته است، بیش از حمل چند محموله فراورده نفتی بین ایران و ونزوئلا، حذف سوییفت و دور زدن دلار است. ضمن اینکه ایران، بعنوان کشوری که تا ۲۰۱۷ وارد کننده بنزین بود، حالا توانسته تحت شدید ترین تحریم‌های امریکا، به صادر کننده بنزین بدل شود و این امریکا را سخت آشفته کرده است.
برکشلی اظهار داشت: در واقع آنچه که در تاریخ ۲۳ ماه مه ۲۰۲۰ و در روز عید سعید فطر اتفاق افتاد، نقطه عطفی است که مطمئناً در تاریخ صنعت نفت جهان، از آن یاد خواهد شد.
کد خبر 4934001منبع: مهر
کلیدواژه: صادرات نفت صادرات فرآورده های نفتی ونزوئلا نفت کش ایرانی ویروس کرونا وزارت صنعت معدن و تجارت بورس قیمت دلار بانک مرکزی ایران قیمت نفت حسین مدرس خیابانی سهام عدالت تولید نفت وزارت جهاد کشاورزی قیمت سکه بهار آزادی مرکز مدیریت راه های کشور بازار خودرو صادرات غیرنفتی جمهوری اسلامی ایران صنعت نفت ونزوئلا ایران و ونزوئلا سازمان اوپک نفتی ایران بین المللی تحریم ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mehrnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مهر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۸۰۷۴۵۵۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
پشت پرده بحران اقتصادی ونزوئلا / تاراج منابع نفتی توسط مدیران حکومتی
سقوط ارزش سهام پترولئوس د ونزوئلا (PDVSA) شرکت نفت دولتی آن کشور بازتاب دهنده تقلای اقتصادی ونزوئلا در یک دهه گذشته بوده است. بازداشت اخیر" طارق الایسامی" وزیر سابق نفت ونزوئلا و یکی از متحدان مورد اعتماد "نیکلاس مادورو" رئیس جمهور آن کشور به اتهام اختلاس میلیارد‌ها دلار تازه‌ترین نمونه از تاراج چندین دهه‌ای منبع اصلی درآمد ونزوئلا یعنی نفت توسط مدیران و مقام‌های نفتی آن کشور بوده است. از زمانی که هوگو چاوز و پیروان اش کنترل ونزوئلا را به دست گرفتند چندین رئیس شرکت نفت دولتی آن کشور نیز به فساد متهم شده اند. به گزارش فرارو به نقل از ال پائیس، دو نفر از آنان محکوم شدند، یک نفر از کشور فرار کرد و یک نفر دیگر در زندان به فوت کرد. "رافائل رامیرز" یکی از چهره‌های کلیدی در ساختار قدرت چاوز همان فرد فرار کرده است. او سال ۲۰۰۴ تا ۲۰۱۳ به عنوان رئیس پترولئوس دی ونزوئلا فعالیت کرد و به نوعی تزار انرژی چاوز محسوب می‌شد. رامیرز با قاطعیت اتهامات فساد مالی وارد شده علیه خود را رد می‌کند. در اتهامات علیه او این ادعا مطرح شده که او میلیون‌ها دلار را از طریق معاملات نامنظم، جذب سرمایه، حساب‌های مخفی، رشوه و پولشویی اختلاس کرده است. اپوزیسیون مخالف چاوز مدت‌ها بود که رامیرز را به ارتکاب فساد متهم می‌کردند. رامیرز در سال ۲۰۱۴ جای خود را به "الوجیو دل پینو" داد. دل پینو در سپتامبر ۲۰۱۷ میلادی صبح زود در منزل اش بازداشت شد و به اختلاس، تحصیل مال غیر قانونی و قیمت گذاری بیش از حد در معاملات میلیونی مغایر با منافع ملی متهم شد. "نلسون مارتینز" جانشین دل پینو شد و سال بعد در زمانی که اعتراضات گسترده کشور را به دلیل تورم شدید و کمبود گسترده مواد غذایی به لرزه درآورد به دلیل ارتکاب فساد دستگیر شد. مارتینز اواخر همان سال در زندان به دلیل عارضه قلبی مزمن که با دستگیری و حبس اش تشدید شد درگذشت. خانواده او گفتند که او یک سال بدون محاکمه در بازداشت بوده است. سپس "مانوئل کوودو" و "اسدروبال چاوز" بدون هیچ گونه رسوایی عمومی‌ای شرکت نفت دولتی ونزوئلا را هدایت کردند. با این وجود، آنان بر یک شرکت فلج شده توسط تحریم‌های بین المللی، با زیرساخت‌های خراب و مهاجرت کارگران ماهر نظارت داشتند. شرکت نفت دولتی ونزوئلا به دلیل خودداری دولت مادورو از کنار گذاشتن نرخ ارز ثابت به شدت با کمبود سرمایه مواجه بود و این موضوع باعث شد تا تولید نفت ونزوئلا از ۲.۵ میلیون بشکه در روز به ۴۰۰۰۰۰ بشکه در روز کاهش یابد. سپس "طارق الایسامی" وزیر نفت به طور ناگهانی در سال ۲۰۲۳ در بحبوحه سرکوب ضد فساد استعفا داد. بعدا مشخص شد که او در یک طرح شرکت نفت دولتی ونزوئلا مرتبط با تراکنش‌های غیر قانونی رمزارز‌های دیجیتال نقش داشته و باعث خروج ۲۱ میلیارد دلار از آن شرکت شده است. پس از توقف کوتاهی در تحریم‌های نفتی اگر مادورو وعده برگزاری انتخابات آزاد و عادلانه در تاریخ ۲۸ جولای را ندهد ایالات متحده قصد دارد مجددا محدودیت‌ها را بر فروش بین المللی نفت آن کشور اعمال کند. شرکت نفت دولتی ونزوئلا ۲۲ سال پیش در تاریخ ۱۱ آوریل ۲۰۰۲ میلادی پس از ناآرامی‌های داخلی گسترده که برای مدت زمان کوتاهی چاوز را از قدرت برکنار کرد دچار تغییری اساسی شد. چاوز از مدت‌ها قبل از آن رخداد تلاش کرده بود تا آن شرکت را به منبع اصلی تامین مالی پروژه‌های با انگیزه سیاسی تبدیل کرده و کارشناسان نفت را با متحدان سیاسی جایگزین کرد که تجربه کمی در این صنعت داشتند یا اصولا فاقد تجربه در آن عرصه بودند. این اولین باری که شرکت نفت دولتی ونزوئلا در یک طوفان عمومی و سیاسی درگیر شد. درست قبل از تلاش برای کودتا چاوز خشمگین در پیامی رادیویی تمام مدیران آن شرکت را به طور علنی اخراج کرد. چاوز و حامیان اش استدلال می‌کردند که با جابجایی‌های انجام شده شرکت نفت دولتی ونزوئلا ممکن است خوب عمل کند، اما در واقع این گونه نبود. دولت تلاش داشت از منابع مالی آن شرکت برای تامین هزینه‌های مورد نیاز برای برنامه‌های سرمایه گذاری اجتماعی خود استفاده کند اقدامی که مدیریت شرکت نفت دولتی ونزوئلا با آن مخالفت کرده بود. چاوز طرحی را برای برکناری مدیران ارشد آن شرکت طراحی کرد و آنان را به عنوان "شایسته سالاران" مورد تمسخر قرار داد. او هم چنین آنان را به افزایش هزینه‌های تولید، طرفداری از شرکت‌های چند ملیتی و طرفداری از بخشی از نخبگان ممتاز در جامعه‌ای با بسیاری از نیاز‌های برآورده نشده متهم کرد. پترولئوس د ونزوئلا که توسط "کارلوس آندرس پرز" رئیس جمهور اسبق ونزوئلا در سال ۱۹۷۶ تأسیس شد شرکتی تاسیس شده در دل روند ملی شدن نفت آن کشور بود. این موضوع یک دستاورد مهم برای ونزوئلایی دموکراتیک بود که در آن یک شرکت مستقل دولتی برای چندین دهه فعالیت کرده از سیاست به دور بود و عمدتا آلوده به فساد نبود. حرفه‌ای بودن و تکیه بر تخصص در مدیریت آن شرکت مایه غرور ملی بود و "رافائل آلفونزو راوارد" اولین رئیس ان شرکت به عنوان یک الگو در مدیریت دولتی مطرح می‌شد. مدیریت شرکت نفت دولتی ونزوئلا در سال ۲۰۰۲ میلادی بسیار مورد احترام بود و بسیاری باور داشتند چاوز آن شرکت را به چالش نخواهد کشید. آن شرکت برای کشوری که صادرکننده بزرگ بین المللی نفت، گاز و سوخت محسوب می‌شود تاثیر قابل توجهی بر اقتصاد ملی داشت. در جریان اعتصاب نفتی (دسامبر ۲۰۰۲ تا مارس ۲۰۰۳) که توسط گروه‌های اپوزیسیون برای برکنار چاوز سازماندهی شده بود چاوز کنترل آن شرکت را از طریق عوامل خود در درون آنجا در دست گرفت. چاوز هزاران نفر از کارکنان آن شرکت را اخراج کرد و شرکت پترولئوس دی ونزوئلا را به یک شرکت انرژی پوپولیستی تبدیل کرد که در خدمت انقلاب چاویستی مدنظر او بود. "رافائل کوئیروز" اقتصاددان نفتی و استاد دانشگاه مرکزی ونزوئلا می‌گوید: "از نظر من افول شرکت نفت دولتی ونزوئلا با کاهش شدید تولید نفت و گاز مرتبط است و نقطه عطف آن در سال ۲۰۰۵ بود. این زمانی بود که تولید به زیر سه میلیون بشکه در روز کاهش یافت و هرگز بهبود نیافت". کوئیروز سوء مدیریت دولت را عامل تخریب تجارت نفت ونزوئلا می‌داند و می‌افزاید: "با ادغام مناصب مدیریتی شرکت نفت دولتی ونزوئلا با وزارت انرژی و وزارت نفت آن شرکت با برعهده گیری وظایف غیرصنعتی مانند ساخت و ساز مسکن، واردات مواد غذایی و توزیع کالا که همگی منابع بالقوه ایجاد فساد هستند آلوده شد. پس از آن بود که آن شرکت مجبور شد در خدمت یک دستور کار سیاسی باشد حال چه انقلابی چه غیر انقلابی. این امر به طور اجتناب ناپذیری منحر به تخلیه مداوم سرمایه و تشدید فساد درون آن شرکت شد". کانال عصر ایران در تلگرام
منظور از «خانم بازیگر» در اعترافات تتلو که بود؟