به نقل از «اقتصاد آنلاین»

روزهای سخت رفتگران در زمانه کرونا

تاریخ انتشار: ۱۰ خرداد ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۸۱۲۱۴۵۸

به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از همشهری؛ زندگی‌شان سخت‌ می‌گذرد. می‌گویند علاقه هیچ تأثیری در شغلی که انتخاب کرده‌اند نداشته است؛ آنها کسانی هستند که با کمترین حقوق ساعت‌های زیادی کار می‌کنند؛ مهاجرانی که از شهر یا کشوری دیگر به تهران آمده‌اند تا بتوانند فقط شغلی برای گذراندن زندگی‌شان داشته باشند. رفتگری معمولا گزینه اول و آخر آدم‌هایی است که در محل زندگی‌شان کاری حتی برای کارگری هم وجود ندارد و جارو کشیدن بر تن کوچه‌ها و خیابان‌های شهر تنها امکان برای گذران زندگی‌شان است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

زندگی روزمره برای کارگرانی که هر روز شهر را آفتاب نزده ملاقات می‌کنند با 3‌ماه قبل تفاوت‌های زیادی کرده است. در تهران و در کوچه و خیابان‌هایی که حالا پر است از دستکش‌ها و ماسک‌های آلوده، آدم‌هایی با جاروهای دسته بلند و لباس‌های یک شکل، بیشتر از قبل کار می‌کنند و بیشتر از همیشه درخطرند.

روایت اول: از اهالی ساوه

هر قدمی که برمی‌دارد زمین زیرپایش را جارو می‌کشد. چرخ سطل زباله را کمی دور از خودش تکیه داده به دیوار. گاهی جارو را کنار می‌گذارد تا راه آب جوی را باز کند. قد بلند است و لاغر. موهای جوگندمی و خطوط پرتراکم کنار چشم‌ها مسن‌تر نشانش می‌دهد.

 جمشید اهل ساوه است و در آنجا خانه اجاره‌ای دارد. هر روز به تهران می‌آید، در جست‌وجوی نانی که از خیابان‌های شهر در می‌آید. وقتی از پسر یکساله و دختر چهارساله‌اش می‌گوید چشم‌هایش برق می‌زند، اما زندگی برایش آن قدر سخت می‌گذرد که خیلی روزها حتی روی نگاه کردن به فرزندانش را ندارد. می‌گوید 6‌میلیون‌تومان پول پیش خانه داده و از حقوقِ ماهی یک‌میلیون و 800هزارتومانی‌اش باید 300هزارتومان، اجاره بهای خانه‌اش کند؛ «تو ساوه اذیت می‌کنن و حقوق نمی‌دن. اونجا کارگر بودم، اما دیدم فایده نداره. اومدم اینجا و شهرداری منو استخدام کرد. 8ماهی هست که اینجا کار می‌کنم. حقوقم مرتب داده میشه، ولی پولی برای پس‌انداز نمی‌مونه».

جمشید از وقتی کرونا آمده، هم برای اینکه خودش زمینگیر نشود و هم به‌خاطر سلامتی خانواده‌اش بهداشت را بیشتر رعایت می‌کند. هر روز دستکش‌ها را به تن دست‌ها می‎کند و ماسک‌ را بر چهره می‌کشد. وقت حرف‌زدن یادش است که باید از همه فاصله بگیرد؛ چند قدم عقب می‌رود، به اندازه حد استاندارد فاصله اجتماعی؛ «شهرداری به‌طور منظم هم بخواد هرروز ماسک و دستکش بده، به هرحال یه‌‌بار مصرف‌ هستن و دوام چندانی ندارن. اما خب، تا امروز نشده که دستکش و ماسک کم بیارم. برای همین خدا رو شکر مشکلی برام پیش نیومده.»

لباس‌های کارش را هر روز تحویل می‌دهد تا ضدعفونی شود؛ «جز این، لباس‌های خودم رو همون اول که وارد خونه میشم درمیارم، میرم حموم و لباس تمیز می‌پوشم تا کسی مریض نشه. به هر حال اگه من طوریم بشه واقعا زندگی سخت‌تر از این می‌گذره.»

 جمشید سی‌ونه‌ساله است، اما سختی زندگی و کار پرزحمت او را پیرتر نشان می‌دهد. خجالتی‌تر از آن است که بشود با او زیاد صحبت کرد، برای همین در جواب اینکه چه آرزویی دارد و خواسته‌اش از زندگی چیست؟ اول سکوت می‎کند و بعد به زمین خیره می‌شود و در آخر می‌گوید: «چیزی جز راحتی و آسایش بچه‌هام نمی‌خوام».

روایت دوم: مهاجری از کرمانشاه

کمی آن‌طرف‌تر، برِ میدان منیریه، مردی با قد متوسط و پوستی سبزه از لب دیوار ساختمان کلانتری، لیوان یکبار مصرفی برمی‌دارد و در سطل زباله سبزرنگی می‌اندازد که روی آن نوشته شرکت رامدان هشیار. این محل پر است از موتور و مردمی که دائم در حال رفت‌وآمد هستند و از مغازه‌ها خرید می‌کنند. در منیریه جریان زندگی و کسب‌وکار نمی‌ایستد. خیابان بوی تند عطر مردانه پسرهای جوانی را می‌دهد که انگار همیشه در حال رقابت با مانکن‌های ویترین مغازه‌های ورزشی‌فروشی هستند.

این جمعیت در هرجا که توانسته زباله‌ای رها کرده‌ و مرد میانسالی که رفتگر محله است، کارهای زیادی برای انجام‌دادن دارد. کاظم اهل کرمانشاه است. موتورسواری در میدان می‌ایستد و صدایش می‌زند: «کاظم بیا اینجا ببینم!» و کاظم با حالی مضطرب می‌رود به سمت موتورسوار. با هم بگو مگو می‌کنند و کاظم با حالتی که دارد دلیل می‌آورد، هر از گاهی سمتم نگاه می‌کند و با دست نشان می‌دهد، اما مرد موتوری قانع نمی‌شود. کاظم صدایم می‌زند تا جلوتر بروم. مرد موتوری سن‌وسال‌دار است و چهره‌اش برافروخته. زبان بدنش طلبکارانه است، طوری که کج بر موتور نشسته تا حساب پس بگیرد. می‌گوید: «مشکل این خانم نیست. من هروقت اومدم همش داشتی با این و اون حرف می‌زدی. نیم‌ساعت پیش هم وقتی داشتم دور می‌زدم دیدی چی بهت گفتم؟...» کاظم مستاصل می‌گوید: «چشم...چشم». -«... من واقعا نمی‌خواستم زیاد وقتش رو بگیرم». مرد موتوری لحنش را محبت‌آمیز و محترمانه می‌کند؛ «نه خانم! این کارشه. هروقت میام می‎بینم با مغازه‌دارها و مردم همش درحال حرف زدنه». -«شما از طرف پیمانکار بهشون سر می‌زنین؟»

«بله. من نادری، سرکارگرشون هستم.»

برای جلوگیری از ابتلا به ویروس، براشون چی‌کار کردین؟

- ماسک و دستکش تا جایی که بتونیم بهشون می‌دیم. همش روشون نظارت داریم تا ازشون استفاده بکنن و خلاصه خودشون هم باید رعایت کنن دیگه.

نسبت کارگران افغانستانی به ایرانی رو حدودا می‌دونین؟

- نسبتشون فکر کنم مساویه.

قراردادشون چه‌جوریه؟ افغانستانی‌ها هم قرارداد دارن؟

- نه اونا یه وقت می‌بینی 5روز میان کار می‌کنن و میرن... یکی هم می‌بینی 5سال می‌مونه کار می‌کنه. همشون هم حقوقشون رو می‌گیرن. قرارداد کارگرهای ایرانی خودمون یک‌ساله‌ هست و بسته به کارشون ماهی یک و 800 تا 2تومن هم می‌گیرن.

 افغانستانی‌ها روزمزدن؟

- آره...تقریبا همینطوره که شما می‌گین.

می‌دونین تحصیلات کارگران چقدره؟

- ما اینجا از دیپلم داریم تا بی‌سواد.

کارگر دیپلمه‌تون کجا مشغوله که بتونم با اونم صحبت کنم؟

- مکث می‌کند و شماره‌ای را در گوشی‌اش پیدا می‌کند. زنگ می‌زند و بلافاصله می‌گوید: «سلام رامین‌جان کاری داری ول کن یه لحظه یه خانمی می‌خواد باهات صحبت کنه».

روایت سوم: مردی در هیاهوی چهارراه لشکر

حوالی اداره پست در چهارراه لشکر، به وقت اذان ظهر، رفتگری کم‌سن‌وسال و لاغر، روی زمین نشسته و به دیوار اداره تکیه داده است. از خستگی سر بلند نمی‌کند و صدای بوق موتور و هیاهوی جمعیتی که بی‌توجه از کنارش عبور می‌کنند برایش مهم نیست. جارویش را به سطل سبز روبه‌رویش تکیه داده است. جارویش دوکاره است. یک سرش بر زمین، همان جاروی نوستالژیکی است که از صدایش در ساعات گرگ‌و‌میش صبح بیدار می‌شویم؛ و سر دیگرش که بر هواست بیلچه‌ای کوچک دارد. پیرمرد دستفروشی کنارش کیف پول چرمی می‌فروشد و به جاروی جوان رفتگر چشم دوخته تا کسی آن را برندارد یا نیفتد.

نسیم خنک، گرمای تیغ خورشید را ملایم‌تر کرده است و خواب رفتگر نوجوان را سنگین‌تر. بیدار که می‌شود چهره خسته و فکر‌آلودش بیشتر از هر چیزی به چشم می‌آید. پاسخ سلام اول را نمی‎دهد. با صدای بلند سلام دوم، انگار رشته افکارش از هم گسسته می‌شود. جواب سلام را متعجبانه می‌دهد.

- «اینکه مردم تو خونه موندن چیزی از حجم زباله‌های پخش و پلای توی خیابان کم نکرده؟»

- (می‌خندد)‌ نه اصلا. بیشتر هم شده. کسانی که بیرون می‌رن دستکش و ماسک‌هایشون رو روی زمین میندازن و ما دائم مشغول جمع کردن‌شون هستیم.»

چهره‌اش شرقی‌ است و ابروهای پهنی دارد. معلوم است سن کمی دارد. اهل کابل است و به‌خاطر جنگ به تهران پناه آورده. نخستین شغلی که در اینجا به دستش رسیده را به قول خودش سفت چسبیده. احمد بیست‌ساله سواد خواندن و نوشتن ندارد و درباره این موضوع فقط می‌خندد. از لا‌به‌لای حرف‌هایش می‌شود فهمید که علاقه‌ای به درس خواندن ندارد و علاوه بر این شرایطش را هم ندارد و نمی‌گذارند در کشوری دیگر درس بخواند. در تهران کار می‌کند تا مقداری پول برای خانواده‌اش در کابل بفرستد. احمد کمتر از 5ساعت در روز می‌خوابد و فرصتی برای داشتن شغل دوم ندارد.

با تمام خستگی‌ها، حقوقی که می‌گیرد کفاف زندگی‌اش را نمی‌دهد، اما از شغل و امنیتی که دارد راضی است. ماسک و دستکش ندارد. احساس می‌کند پوشیدن آنها دست‌و‌بال او را می‌بندد و عادت ندارد دائم ماسکی بر صورت داشته باشد و دست‌های عرق‌کرده در دستکش را تحمل کند. نگران ابتلا به کرونا هم نیست؛ «ایشالله کرونا نمی‌گیرم، گرفتم هم کاری نمی‌تونم بکنم.»

روایت چهارم: از کرونا نمی‌ترسم

انگار نارنجی‌پوشان سابق و سبز‌پوشان امروز، ترسی از آنچه اکنون باعث وسواس جمعی شده، ندارند. موضوع ترس برای اقشار گوناگون جامعه متفاوت است. برای برخی از رفتگران ترس از کرونا شوخی است و مانند طبقه متوسط به بالای جامعه برایشان دغدغه محسوب نمی‌شود. تهیه نان شب و کسب روزی حلال نخستین اولویت در زندگی‌شان است؛هرچند آمار شهرداری تهران هم نشان می‌دهد که هیچ‌یک از 18هزار کارگر پسماند در این شهر به کرونا مبتلا نشده‌اند. این شاید نشان می‌دهد که پروتکل‌های توصیه‌شده در این رابطه به‌خوبی از سوی شهرداری و رفتگران رعایت شده‌ است.

 یکی از رفتگرها بدون آنکه لحظه‌ای از انجام کارش غافل شود، می‌گوید: «عمر دست خداست. تا ابتلای ما به کرونا خدا بزرگه. چاره‌ای نداریم، جز اینکه کار کنیم و پیش زن و بچه لقمه‌ای نون ببریم».

اینها را می‌گوید و با کمک همکارش سعی می‌کند سطل زباله سرکوچه را در ماشین انتقال پسماند خالی کند. همکارش با لبخندی پرانرژی می‌گوید: «من که از کرونا نمی‌ترسم». دلیلش هم این است که شهرداری امکانات بهداشتی را در اختیارشان قرار می‌دهد و هربار در محلی که اسکان دارند با مواد ضدعفونی‌کننده دست‌هایشان را خیلی خوب تمیز می‌کنند. هردو نفر می‌گویند که روزانه بیش از هزار دستکش و ماسک از روی زمین جمع‌آوری می‌کنند و حتی با وجود خانه‌نشینی نصفه نیمه مردم، چیزی از حجم زباله‌ها کم نشده است اما گله‌ای هم از مردم ندارند. انگار یاد گرفته‌اند که نباید از مردم توقعی داشته باشند و تنها توقع می‌رود وظیفه‌شان را به خوبی در هر ساعتی از شبانه‌روز انجام دهند.

روایت پنجم: خوش‌نشینی به وقت بعداز ظهر

حوالی ساعت14، در میدان قزوین، لباسی سبز فسفری‌رنگ برق می‌زند. رفتگران پس از گذراندن یک روز کاری اطراف ساختمان شهرداری ناحیه‌شان دورهم جمع می‌شوند و باهم درددل می‌کنند. در پیاده‌رو دونفرشان دست در گردن هم انداخته‌اند و باهم می‌خندند. ماسک و دستکش نپوشیده‌اند، چون احساس خفگی می‌کنند. در کوچه‌ای دیگر 5نفر مشغول جمع کردن وسایل و آماده رفتن هستند. بین‌شان نوجوانی دوازده‌ساله هست، از اهالی افغانستان. با لهجه‌ای شیرین و لبخندی معصومانه حرف می‌زند. برای تأمین معاش خانواده در این سن مجبور است کار کند. با خنده می‌گوید: «هم ماسک و دستکش زیاد جمع می‌کنم و هم مردم زیاد آشغال نمی‌ریزن». از نگاه من که شبیه علامت سؤال است و همزمان از حرف متناقضی که زده، خنده‌اش می‌گیرد. او نسبت به دوستان هم‌ولایتی دیگرش در پاسخگویی جسورتر است. بقیه با احساس نوعی غربت یا خجالت، از صحبت کردن امتناع می‌کنند یا آن‌قدر آرام و تند می‌گویند که به زحمت هم نمی‌شود حرف‌هایشان را فهمید.

روایت ششم: در مسیر باد

در خیابان بهار، باد شدیدی می‌وزد و کار پیرمرد رفتگری که مشغول جاروزدن زباله‌ها و گردوغبار است را سخت‌تر می‌کند. زحمتش هیچ می‌شود و دوباره زباله‌ها بر زمین و هوا پخش می‌شود. مردم با هر وزش شدید باد رو به دیوار می‌ایستند و چشم و بینی خود را با دست می‌پوشانند، اما پیرمرد به زحمت برباد‌رفته‌اش همچنان نگاه می‌کند.

- «پدرجان خداقوت».

از اینکه در این مخمصه بادی کسی پیدا می‌شود که او را نادیده نگرفته و از زحماتش قدردانی می‌کند خوشحال می‌شود و تشکر می‌کند. خستگی و زحمت را می‌شود از چشمان سرخ و خطوط کنار چشمش فهمید. حین کار از ماسک و دستکش استفاده می‌کند. وقتی از او می‌خواهم مدت کوتاهی گپ بزنیم، نگاهی به پیاده‌رو و زباله‌های پخش‌شده می‌کند و می‌گوید: «وقت ندارم». کمی که می‌گذرد تأکید می‌کند: «اگه خیلی کوتاه هست، بپرس!» پیرمرد مانند بقیه همکارانش از کرونا نمی‌ترسد. می‌گوید همه‌چیز دست خداست و اگر او نخواهد مبتلا نخواهد شد؛ «با اینکه بیشتر در معرض ویروس هستم، اما خدا رو شکر تا الان که مبتلا نشدم. خدا بخواد  اون پشت‌میزنشین‌ها هم مبتلا می‌شن. نماینده مجلس هم که باشه مبتلا می‌شه.» اینها را می‌گوید و از اول مشغول جاروزدن می‌شود؛ «همین‌ها رو بنویسی کافیه.»

روایت هفتم: کوچه‌های شسته و رُفته

ساعت 3بعدازظهر، خیابان دیگر از هرگونه برگ و زباله خالی است و سطل زباله کوچه‌ها خالی شده. رفتگر جوانی کنج خلوت پیاده‌رو، روی یکی از موانع عبور موتور نشسته است و با موبایل حرف می‌زند. با دیدن انتظار من تلفنش را با حالتی که حوصله حرف زدن ندارد قطع می‌کند. نه ماسکی دارد و نه دستکشی. اسمش جمال است و اهل ولایت بدخشان. می‌گوید از ماسک و دستکش فقط موقع کار استفاده می‌کند. دغدغه‌ شیوع کرونا را ندارد و موردی در همکارانش ندیده است که به ویروس مبتلا شده باشند. ماهانه یک میلیون و 800هزارتومان حقوق می‌گیرد که می‌گوید بیشتر آن را برای خانواده‌اش در بدخشان می‌فرستد و تحصیلاتی هم ندارد. برای حرف زدن از بدخشان خسته است، انگار دلتنگی اذیتش می‌کند. هر 3-2 سال یک‌بار می‌تواند به آنجا برود و خانواده‌اش را ببیند. دغدغه‌هایش از جنس نان است و توکلش بر خدا.

روایت هشتم: نگران خانواده

روز جمعه، اول صبح صدای جارو داخل خانه هم می‌آید. سعید یکی دیگر از رفتگران است که روز تعطیل دست از کار نکشیده است و کوچه را جارو می‌زند. می‌گوید مردم خیلی آشغال ریخته‌اند. 15‌سال دارد و تا کلاس پنجم درس خوانده. با هم‌سن‌وسال‌هایش فرق می‌کند. سعید هم اهل شهر بدخشان است. بدخشان یکی از ولایت‌های ناامن افغانستان است که به‌دست طالبان افتاده و سعید بیشتر از آنکه نگران کرونا باشد نگران پدر و مادرش است که در ولایت بدخشان هستند. از روزی برایم می‌گوید که در مدرسه‌شان تیراندازی شده بود و فرار کرده بودند و دیگر رنگ مدرسه را ندیدند، چون پس از آن مدرسه تخریب شده بود. سختی شغلش در مقابل سختی‌هایی که کشیده بود هیچ است و از امنیتی که در ایران دارد راضی است.

هنوز دوست دارد درس خواندن را ادامه بدهد. می‌گوید: « اگه پدر و مادرم اینجا بودن؛ چرا که نه؟ به درس خوندن ادامه می‌دادم». در این لحظه احساس می‌کنی دلش برای بدخشان و زیبایی‌های ولایتش تنگ شده.

- «خیلی از هم‌ولایتی‌هاتون اینجا مشغول هستن؟».

با خنده و لحنی کشدار می‌گوید: «بله!»

جمال را که قبلا با او صحبت کرده بودم و هم‌ولایتی‌اش است، می‌شناسد.

سعید از اینکه دقایقی با کسی صحبت کرده است خوشحال به‌نظر می‌رسد و با انرژی و لبخند کارش را از سر می‌گیرد.

ضد عفونی روزانه

لباس‌های کارش را هر روز تحویل می‌دهد تا ضدعفونی شود؛ جز این، لباس‌های خودم رو همون اول که وارد خونه میشم درمیارم، میرم حموم و لباس تمیز می‌پوشم تا کسی مریض نشه. به هر حال اگه من طوریم بشه واقعا زندگی سخت‌تر از این می‌گذره

حقوق ناکافی

با تمام خستگی‌ها، حقوقی که می‌گیرد کفاف زندگی‌اش را نمی‌دهد، اما از شغل و امنیتی که دارد راضی است. ماسک و دستکش ندارد. احساس می‌کند پوشیدن آنها دست‌و‌بال او را می‌بندد و عادت ندارد دائم ماسکی بر صورت داشته باشد و دست‌های عرق‌کرده در دستکش را تحمل کند. نگران ابتلا به کرونا هم نیست؛ «ایشالله کرونا نمی‌گیرم، گرفتم هم کاری نمی‌تونم بکنم»

منبع: اقتصاد آنلاین

کلیدواژه: ماسک دستکش ویروس کرونا کرونا ماسک بهداشتی رفتگران ماسک و دستکش نشان می دهد خانواده اش زندگی شان سطل زباله زباله ها دست ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.eghtesadonline.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «اقتصاد آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۸۱۲۱۴۵۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

۲ توصیه مهم پزشکی به زائران خانه خدا | بخش عمده‌ سرماخوردگی‌ها کروناست | شیوع یک سویه بسیار واگیر کرونا

به گزارش همشهری آنلاین، شهنام عرشی رئیس مرکز مدیریت بیماری‌های واگیر وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی به مناسبت هفته سلامت درباره بیماری‌های واگیرداری که در سال گذشته شیوع ببشتری داشتند، گفت: یکی از مهم‌ترین بیماری‌های واگیرداری که سال گذشته با آن مواجه بودیم، بیماری آنفلوآنزا در نیمه دوم سال بود. شیوع این بیماری از اوایل مهرماه آغاز شد و در اسفند به حدی کمتر از اپیدمی رسید. ما هر ساله انتظار داریم آنفلوآنزا از اواسط آبان آغاز و به تدریج در آذر به پیک برسد و در اواخر بهمن ماه فرو بنشیند اما سال گذشته هم شیوع این بیماری زودتر شروع شد و هم دیرتر پایان یافت.

وی با بیان اینکه در سال گذشته به طور همزمان علاوه بر آنفلوآنزا با کرونا که همان تظاهرات بالینی را دارد نیز رو به رو بودیم و این مسئله کار را برای ما تا حدودی مشکل کرده بود، ادامه داد: خوشبختانه افرادی که واکسن آنفلوآنزا را دریافت کرده بودند، مشکل کمتری داشتند، امیدواریم امسال با تزریق بیشتر این واکسن به گروه‌های هدف شاهد بروز مشکل‌های کمتری در مبتلایان به این بیماری باشیم.

۳ راه برای تشخیص کرونا از آنفلوآنزا و سرماخوردگی | چرا افراد جوان براثر کرونا فوت می‌کنند؟ افزایش ابتلای کودکان به آبله مرغان و ویرس RSV در سال گذشته

رئیس مرکز مدیریت بیماری‌های واگیر وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی ضمن اشاره به گرم شدن هوا و لزوم توجه به بیماری‌های فصلی افزود: خوشبختانه سال گذشته چندان بیماری گاستروانتریت (اسهال و استفراغ) از نوع التور را نداشتیم چراکه دانشگاه‌های مختلف وارد عمل شدند و موارد تکثیر را شناسایی کردند.

عرشی با اشاره به اینکه سال گذشته بیماری آبله مرغان و ویرس RSV را نیز در کودکان داشتیم، بیان کرد: یکی از دلایل افزایش شیوع این بیماری‌ها در سال گذشته این بود که طی ۳ سال گذشته به دلیل شیوع کرونا تماس کودکان با یکدیگر کاهش یافته بود و مدارس غیرحضوری بودند و همین امر موجب کاهش موارد ابتلا به این بیماری‌ها در آن سال‌ها شده بود و به همین دلیل موارد ابتلا به آبله مرغان و ویرس RSV در سال گذشته نسبت به سال‌های قبلش با افزایش همراه شده بود.

وی توضیح داد: خدا را شکر بعد از سال‌ها که از تصویب ورود واکسن پنوموکوک و روتاویروس به سیستم بهداشتی کشور می‌گذشت و موفق به خرید این واکسن‌ها نشده بودیم، در اواخر سال گذشته تامین اعتبار صورت گرفت و واکسن‌های پنوموکوک و روتاویروس وارد کشور شد، امیدواریم طی روزها و هفته‌های آینده حداقل در تعدادی از استان‌ها واکسیناسیون این بیماری‌ها به صورت فراگیر انجام شود.

حجاج این دو توصیه را جدی بگیرند

رئیس مرکز مدیریت بیماری‌های واگیر وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی با توجه به آغاز ایام حج گفت: مهم‌ترین مسئله برای حجاج این است که به کم آبی بدن توجه و حتما در طول روز آب کافی مصرف کنند به ویژه اینکه ممکن است با توجه گرمای هوا شاهد گرمازدگی فراوان در حجاج باشیم.

وی تاکید کرد: به همین دلیل لازم است حجاج به توصیه‌های بهداشتی که توسط روسای کاروان‌ها به آن‌ها گفته می‌شود، توجه داشته باشند. همچنین حجاج از مواد خوراکی بسته بندی شده و بهداشتی استفاده کنند تا دچار گاستروانتریت (اسهال و استفراغ) نشوند،

شیوع سویه JN۱ کرونا در کشور

عرشی درباره وضعیت شیوع کرونا در کشور عنوان کرد: شیوع این بیماری در حال حاضر نسبت به فصل زمستان کاهش پیدا کرده هر چند موارد خفیف کووید همچنان در سطح دنیا وجود دارد و این بیماری بخش عمدهای از سرماخوردگی‌ها را به خود اختصاص می‌دهد.

وی گفت: آخرین سویه‌ای که هم اکنون در جریان است همان سویه JN۱ است که بسیار واگیردار است، اما شدت بیماری آن زیاد نیست و در افراد عادی با قدرت ایمنی طبیعی شاهد بروز علائم شدید نیستیم، به طور کلی این بیماری همچنان وجود دارد، اما سویه جدیدی شیوع پیدا نکرده است.

کد خبر 846548 منبع: میزان برچسب‌ها کرونا حج عمره وزارت بهداشت و درمان خبر مهم بیماری - آنفلوآنزا بیماری - سرما خوردگی