معاشرت کریمانه و تواضع مهمترین فضایل اخلاقی امام رضا(ع) است/ چرا ثامن‌الحجج به امام‌الرئوف ملقب هستند؟
تاریخ انتشار: ۱۲ خرداد ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۸۱۴۵۴۵۷
استاد حوزه و دانشگاه گفت: ما اگر طالب سعادت و رستگاری هستیم ناگزیر به پیاده کردن رفتا و اخلاق امام هشتم هستیم؛ معاشرت کریمانه، تواضع و فروتنی مهمترین فضایل اخلاقی ایشان است.
حجت الاسلام عبدالعلی پاکزاد خطیب و استاد حوزه و دانشگاه در در گفتگو با خبرنگار قدس آنلاین به بیان مکارم اخلاقی و رفتاری امام رضا(ع) پرداخت و گفت: قرآن کریم پیامبر اکرم(ص) را به عنوان یک الگو و اسوه حسنه معرفی می‌کند و می‌فرماید: «لَقَدْ کَانَ لَکُمْ فِی رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِمَنْ کَانَ یَرْجُو اللَّهَ وَالْیَوْمَ الْآخِرَ وَذَکَرَ اللَّهَ کَثِیرًا» البته شما را در زندگی رسول خدا (چه در صبر و مقاومت با دشمن و چه دیگر اوصاف و افعال نیکو) اقتدایی نیکوست، برای آن کس که به (ثواب) خدا و روز قیامت امیدوار باشد و یاد خدا بسیار کند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
کرامات اخلاقی و رفتاری امام رضا(ع)
حجت الاسلام عبدالعلی پاکزاد افزود: ما اگر طالب سعادت و رستگاری هستیم ناگزیر به پیاده کردن رفتا و اخلاق امام هشتم هستیم؛ دو نمونه از اخلاق و رفتار امام رضا(ع) را ذکر می‌کنیم. نخست معاشرت کریمانه و بزرگوارانه‌ای که داشتند؛ یعنی ارتباط ایشان با دیگران مبتنی بر کرامت انسانی بوده است چون انسان از جانب خداوند به کرامت ذاتی اختصاص یافته است. البته برخورد کریمانه در برخی از آیات به آن پرداخته شده و امام هشتم هم دانش آموخته مکتب قرآنی است قطعاً این دستورها را رعایت می‌کند و رفتار ایشان نسخه پیاده شده این دستورات است و ایشان در تعامل با دیگران همواره متبسم بود و معاشرت نیکو داشتند.
استاد حوزه و دانشگاه با نقل روایتی از ابراهیم عباس ادامه داد: امام رضا علیه السلام هرگز با سخن به کسی جفا نکرد و کلام کسی را نبرید تا اینکه شخص از گفتن بازایستد. هر حاجتی را که امکان داشت برآورده می‌ساخت، هرگز پای خود را مقابل دیگران دراز نمی‌کرد و با غلام و خادمان خود تندی نمی‌کرد. با خادمان و غلامان خود غذا می‌خورند. هرگز آب دهان خود را بر زمین نمی‌انداخت و ققهقه نمی‌زد. نمونه‌های این نوع معاشرت در اخلاق و رفتار امام رضا(ع) فراوان است.
وی در ادامه با اشاره به تواضع و فروتنی مثال زدنی ثامن‌الحجج اضافه کرد: امام رضا علیه السلام نسبت به اطرافیان و حتی زیردستان خود تواضع و فروتنی داشتند؛ نگاه از بالا به پایین نداشتند و گاهی افرادی بدون شناختن ایشان درخواست کاری را می‌کردند ایشان کار را انجام می‌دادند، وقتی آن فرد متوجه امام می‌شد، عذرخواهی می‌کرد اما ایشان بدون توجه به عذرخواهی آن کار را باتمام می‌رساندند.
حجت الاسلام پاکزاد افزود: امام رضا(ع) در رابطه با معاشرت و رفتار نیکو با همسر نیز دو نکته را مطرح کرده‌اند؛ هیچ منفعتی به کسی نمی‌رسد مگر آنکه او را بانویی باشد که نگاه کردن به او مایه سرور و بهجت همسر باشد و او در غیاب شوهر حافظ حریم و آبرو و اموال همسر خویش باشد. دوم ایشان بر آراستگی زنان تأکید می‌کردند و می‌گفتند که آراستگی بر عفت زنان می‌افزاید.
آموزه‌های تربیتی و آموزشی امام رضا(ع) برای زندگی ما
استاد حوزه و دانشگاه در ارتباط با آموزه‌های تربیتی و آموزشی امام رضا(ع) برای زندگی ما تصریح کرد: از آنجایی که امامان معصوم علیه السلام به علم لدنی اتصال دارند و آنچه را که خداوند کریم با توجه به تمام ابعاد وجودی انسان فرموده است، آموزش داده‌اند بنابراین آموزه‌های ایشان خطا بردار نیست. از جمله آموزه‌های امام رضا علیه السلام برای زندگی ما رعایت و اقامه نماز اول وقت است؛ روزی در خراسان به هنگام نماز امام به ابراهیم بن موسی فرمودند اذان بگو، او از امام رخصت خواست تا همراهان نیز فرارسند، ایشان فرمودند: خدا تو را بیامرزد، نماز را به این خاطر به تعویق نینداز و همیشه در اول وقت نماز را برپادار. همچنین ایشان در مناظره با عمران صاحبی چون وقت نماز شد، مناظره را قطع کردند و فرموند بعد از اقامه نماز مناظره را پیگیری می‌کنیم.
وی افزود: یکی دیگر از آموزه های امام رضا برای ما شکرگزاری است. در روایتی نقل شده است که ایشان یاران خود را به شکرگزارای به ویژه در حالت سجده توصیه می کرده‌اند؛ ایشان در نامه‌ای به سلیمان بن حفص وی را به انجام سجد سفارش کرده، می‌فرماید: در سجده شکر صد مرتبه شکرا لله بگو. سجده شکر سپاسگزاری از خداوند است که بنده‌اش را به عبادت موفق کرده است. سپاسگزاری گاهی به زبان است، گاهی به قلب است و گاهی به عمل که غالب سپاسگزاری ما بندگان عادی سپاسگزاری زبانی و قلبی است اما در سپاسگزاری عملی مشکل داریم و از نعمت خداوند در مسیر صحیح استفاده نمی‌کنیم. سپاسگزاری زبانی و گفتن شکرا لله مقدمه‌ای برای سپاسگزاری عملی است.
استاد حوزه دانشگاه با ذکر دو نمونه دیگر از آموزه های تربیتی امام رضا علیه السلام توضیح داد: مدیریت زمان و مشورت موارد دیگری از آموزه‌های تربیتی امام رضا برای ماست؛ قرآن کریم به زمان سوگند خورده است. «والعصر» قسم به زمان. زمان فرصتی است که در اختیار بشر قرار داده و اگر انسان بتواند آن را مدیریت بکند می‌تواند کارهای خود را به خوبی انجام دهد. امام هشتم علیه السلام به مدیریت زمان با استناد به فرموده پدر بزرگوارشان می فرمایند: بکوشید زمان خود را به چهار بخش تنظیم کنید؛ بخشی را برای عبادت و خلوت با خداوند، بخشی برای تامین معاش، بخشی را برای مصاحبت و معاشرت با برادران، وبخشی را برای تفریح؛ از تفریح نیرویی برای انجام بخش‌های دیگر به دست می‌آید. بنابراین ما نیازمند مدیریت زمان هستیم تا کارها به خوبی به فرجام برسانیم.
حجت الاسلام پاکزاد با اشاره به دستور خداوند به پیامبر برای مشورت با دیگران در قرآن کریم گفت: اگر انسان بادیگران مشورت می‌کند، علاوه براینکه عقل خود را کامل می‌کند، به دیگران احترام می‌گذارد و آنها نسبت به او حسن ظن پیدا می‌کنند. امام رضا در پاسخ به این سؤال که با چه کسی مشورت کنیم از پدران بزرگوارشان به نقل از رسول خدا می فرمود: با ترسو مشورت نکنید، چراکه ترسو کارها را دشوار جلوه می‌دهد و فرد را از انجام کارهای مهم باز می‌دارد. با بخیل نیز مشورت نکنید که مشورت گیرنده را که هدفش کمک به دیگران باشد را از هدفش باز می دارد. از مشورت با حریض هم پرهیز کنید چراکه او برای کشب ثروت ومقام ستم کردن را در نظر مشورت گیرنده خوب جلوه می‌دهد.
تبیین لقب امام الرئوفی ثامن الحجج
استاد حوزه و دانشگاه در پاسخ به این سؤال که چرا امام رضا علیه السلام به امام الرئوف ملقب هستند گفت: همه اهل بیت تجلی رأفت خداوند کریم هستند، اما در زیارت امام رضا می‌خوانیم: السلام علی الامام الرئوف. در توضیح این واژه باید بگوئیم که رأفت، شدت در رحمت را می‌گویند. آقای مصطفوی در کتاب التحقیق در ارتباط با تفاوت لغوی واژه رحمت و رأفت می‌گوید: رأفت، عطوفت، لطف و رحمت خالص و شدید است اما رحمت صرف عطوفت و مهربانی کردن است. بنابراین رحمت پایین از رأفت است، اگر چه همه اهل بیت از باب تجلی صفات الهی رئوف هستند، اما رأفت امام هشتم ویژه‌تر است. در توضیح مصداق رأفت امام رضا چیزی است که خود ایشان فرموده‌اند: هرکس مرا زیارت کند روز قیامت در سه جا به دیدار او خواهم آمد تا از ترس های آن سه جا رهایش سازم؛ اول هنگام دادن نامه اعمال، دوم نزد صراط و دوم هنگام میزان. این پاسخ اوج رأفت امام هشتم نسبت به زائرین را می‌رساند و به گفته آیت الله طباطبایی رأفت از در و دیوار حرم امام رضا می‌بارد.
انتهای پیام/
منبع: قدس آنلاین
کلیدواژه: امام رضا ع فضایل اخلاقی استاد حوزه و دانشگاه امام رضا علیه السلام آموزه های تربیتی علیه السلام حجت الاسلام امام رضا ع امام هشتم
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.qudsonline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «قدس آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۸۱۴۵۴۵۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
جنایت وهابیت وحمایت انگلیس؛از تخریب بقیع تا قتل‌عام مسلمانان
وهابی‌ها با اشغال مدینه مرقد مطهر ائمه اطهار(ع) در بقیع و مرقدهای دیگر مانند ابراهیم فرزند پیامبر(ص)، قبر حضرت ام‌البنین (س)، قبه عبدالله پدر پیامبر(ص)، اسماعیل فرزند امام صادق(ع) و قبه همه صحابه و تابعین را بدون استثنا خراب کردند. - اخبار فرهنگی -
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، شخصی به نام ابن تیمیه با نگاهی متأثر از دستگاه فکری بنی‌امیه به احیای اسلام اموی پرداخت و با عرضه قواعدی تنگ‌نظرانه و متحجرانه در حوزه‌های مختلف علوم دینی به ویژه شرک و توحید، صفات خبری خداوند، رابطه عقل و وحی و غیره بنیانگذار جریانی گذشته‌گرا و تکفیری شد. جالب اینجاست که افکار ابن تیمیه از طرف علمای راستین اهل سنت رد شد. او توسط علمای اهل سنت محاکمه شد و در زندان از دنیا رفت.
در دوران معاصر، محمد بن عبدالوهاب احیاگر اندیشه‌های اموی ابن تیمیه شد و در سال 1153 قمری آشکارا به تبلیغ عقاید انحرافی خود پرداخت و با کمک انگلیس، پایه‌های فرقه وهابیت را در میان بیابانگردهای منطقه نجد -شهری میان مدینه و اردن- بنیانگذاری کرد. به این ترتیب او بنیانگذار فرقه‌ای شد که به وهابیت شهرت دارد و البته همچنان از سوی علمای راستین فرقه‌های اهل سنت مردود دانسته می‌شود.
خبرگزاری تسنیم به مناسبت سالروز تخریب جانسوز قبرستان بقیع و مزار تعدادی از ائمه اطهار علیهم السلام و بزرگان اسلامی توسط جانیان وهابی، گوشه‌هایی از جنایت‌های وهابی‌ها در طول فعالیت 280 ساله آنها را بررسی کرده است.
سال 1187 قمری؛ حمله به ریاض و نجد
اولین منطقه‌ای که طعم تلخ جنگ و غارت وهابی‌ها را چشید، شهر ریاض در عربستان سعودی بود. چند سالی قبل از 1187 هجری قمری بود محمد بن عبد الوهاب، بنیان گذار فرقه ضاله وهابیت، با محمد بن سعود که جد آل سعود عربستان است، هم پیمان شد.
همان زمان محمد بن عبد الوهاب و محمد بن سعود که در منطقه درعیه در عربستان ساکن بودند، به قصد غارت و چپاول دارایی‌های مسلمانان به ریاض حمله کردند. این جنگ حدود سی سال طول کشید. دلیل طولانی شدن جنگ هم آن بود که حاکم ریاض قدرت زیادی داشت و وهابی‌ها نمی‌توانستند به سادگی بر آن منطقه مسلط شوند.
تا اینکه در تابستان سال 1187 عبدالعزیز پسر محمد بن سعود لشکر زیادی فراهم کرد و به ریاض یورش برد. حمله آنها آنقدر وحشتناک بود که بسیاری از مردم در این جنگ کشته شدند و بقیه مردم شهر ریاض به همراه حکمران آنجا، همگی ریاض را ترک کردند و به منطقه دیگری به نام احسا پناه بردند. آنها غذا و آبی با خودشان نداشتند، به همین دلیل حدود 400 نفر از فراریان شهر ریاض در بیابان‌های بی آب و علف از تشنگی و گرسنگی مردند.
البته وهابی‌ها و سعود به همین کشتار اکتفا نکردند. آنها با وجود اینکه شهر ریاض را تصرف کرده و تمام اموال موجود در خانه‌های خالی را به غنیمت گرفته بودند، باز هم در بیابان‌ها به دنبال مردم فراری می‌گشتند و هر کسی را که از تشنگی و گرسنگی نمرده بود با شمشیر به قتل می‌رساندند و دارایی‌های شان را غارت می‌کردند. آنها خانه‌های خالی در ریاض را تصرف می‌کردند و همه اموال، اسلحه ها، مواد غذای و وسایل خانه را به غنیمت می‌گرفتند و خانه‌ها و نخلستان‌ها را به تصرف خودشان در می‌آوردند.
خوشدلی صاحب‌منصبان گذشته به کدخدای خود، عامل گستاخی صهیون شدنمونه دیگری از جنایت‌های وهابی‌ها در آن زمان در دشمنی با مسلمانان، کشتن مؤذن‌ها بود. درواقع وهابی‌ها از اینکه بر روی منبرها اذان گفته شود و بر پیامبر (ص) یاد شده و بر آن حضرت درود بفرستند، ممانعت می‌کردند. به اندازه‌ای که مؤذن‌ها را می‌کشتند.
در تاریخ نوشته شده که مرد صالح نابینایی اذان می‌گفت و بعد از اذان بر پیغمبر اکرم (ص) درود فرستاد. وهابی‌ها او را دستگیر کردند و به دستور محمد بن عبدالوهاب کشتند.
سال 1214 قمری؛ حمله به نجف
وهابی‌ها در سال 1214 هجری قمری برای اولین بار به عراق حمله کردند و مقصد اصلی یورش آنها حرم مطهر حضرت امیر المؤمنین امام علی (ع) در نجف اشرف بود. در این حمله، عرب‌هایی از ولایت خزاعل مقابل آنها ایستادگی کردند و توانستند حدود سیصد نفر از آنها را بکشند.
یک سال بعد، یعنی در سال 1215 هجری قمری، هم گروه دیگری از وهابی‌ها برای انهدام حرم مطهر حضرت امیرالمؤمنین امام علی (ع) به سمت نجف حرکت کردند و این بار هم عده ای از عرب‌ها در برابرشان ایستادگی کرده و آنها را شکست دادند. البته حمله به نجف اشرف به همین جا ختم نشد، بلکه تا ده سال بعد از آن هم به طور مستمر ادامه پیدا کرد.
از جمله اینکه در سال 1216 هجری قمری هم وهابی‌ها بعد از حمله وحشیانه به کربلا، به سمت نجف حرکت کردند اما مردم نجف به دلیل آگاهی از کشتار و غارت کربلا با آمادگی به دفا برخاستند. حتی زن‌ها هم از خانه‌ها بیرون آمدند و مردهای خود را تشویق و تشجیع به دفاع می‌کردند تا اسیر وهابی‌ها نشوند. به همین ترتیب بود که وهابی‌ها نتوانستند وارد شهر نجف شوند.
سال 1216 قمری؛ حمله به کربلا
اندیشه تسلط بر اماکن مقدس شیعیان در عراق و غارت آنها، تصوری بود که وهابی‌ها از همان ابتدا در سر داشتند. اما این اندیشه چگونه و بر چه اساسی در بین وهابی‌ها ایجاد شده بود؟
پاسخ این پرسش شاید همان نامه‌ای باشد که از عراق برای سفارت روسیه در ترکیه فرستاده شد که در آن نوشته شده بود: «در بین وهابی‌ها شهرت داشت که در کربلا ثروت غیر قابل توصیفی وجود دارد که چه بسا مانند آن در خزینه‌ها و گنجینه‌های شاه ایران هم نباشد. چون در طی قرن‌های گذشته هدیه‌های ارزشمندی مانند طلا و نقره و سنگ‌های گران قیمت و هدیه‌های کم نظیر به حرم (امام) حسین علیه السلام آورده شده است. در عین حال همه می‌دانستند که نادرشاه بخش زیادی از غنیمت‌های جنگی اش از هند را به ضریح امام حسین علیه السلام و امام علی علیه السلام هدیه کرده است. او حتی ثروت شخصی خودش را هم به آنان بخشیده است. این ثروت‌های بسیار وهابی‌ها را به طمع انداخت تا برای به دست آوردن آن تحریک شوند.»
همان طور که اشاره شد وهابی‌ها برای ورود به نجف اشرف مشکلات زیادی داشتند و هر بار با مقاومت مسلمانان مواجه می‌شدند. اما آنها با لشکر دوازده هزار نفری در سال 1216 هجری قمری توانستند به راحتی وارد کربلا شوند. به این دلیل که در روز حمله وهابی‌ها، مردم شهر کربلا به مناسبت عید غدیر برای زیارت حضرت امیرالمؤمنین امام علی (ع) به نجف رفته بودند و در کربلا تعداد کمی از مردم که عموماً افراد پیر و ناتوان یا کودکان بودند، باقی ماندند.
به همین علت وهابی‌ها به آسانی وارد کربلا شدند و هر کسی را که دیدند کشتند. در آن روز حدود سه هزار نفر از مردم کربلا کشته شدند و دارایی‌های شان که قابل نبود، به غارت رفت. در تاریخ هم نوشته شده که در آن روز دویست شتر با زحمت غنیمت‌های غارت شده را از کربلا خارج کرد. البته در مواردی هم نوشته شده که کربلا در آن زمان حاکمی داشت که رد دفاع از شهر کوتاهی کرده بود.
وهابی‌ها در این حمله، صندوق چوبی مرقد حبیب بن مظاهر را شکستند و سوزاندند و با آن در ایوان طرف قبله حرم، قهوه درست کردند. آنها قصد داشتند صندوق مرقد شریف امام حسین (ع) را هم بشکنند اما چون بر روی آن شبکه‌های آهنی بود موفق به شکستن آن نشدند. البته آنها زمرد و یاقوت و جواهرات دیگر بر روی مرقد شریف را دزدیدند.
چرا برخی نعمت‌ها بر بنی‌اسرائیل حرام شد؟میرزا ابوطالب اصفهانی در سفرنامه خود نوشته است: «هنگام برگشت از لندن و عبور از کربلا و نجف، دیدم که قریب بیست و پنج هزار نفر وهابی وارد کربلا شدند و شعار «اقتلوا المشرکین و اذبحوا الکافرین» سر می‌دادند. آنها بیشتر از پنج هزار نفر را کشتند و زخمی‌ها حساب نداشت. صحن مقدس امام حسین علیه السلام از جسد کشته‌ها پر و خون از بدن‌های سر بریده شده، روان بود. بعد از یازده ماه بار دیگر به کربلا رفتم. دیدم که مردم آن حادثه دل خراش را نقل می‌کنند و گریه سرمی دهند به طوری که از شنیدن آن، موها بر اندام راست می‌شد.»
سال 1218 قمری؛ تخریب آثار بزرگان در مکه
سال 1218 قمری بود که وهابی‌ها بر مکه مسلط شدند و با وقاحت تمام، همه آثار بزرگان اسلام را تخریب کردند. آنها قبه زادگاه پیغمبر اسلام (ص)، امام علی (ع)، حضرت خدیجه (س) و حتی ابوبکر را خراب و با خاک یکسان کردند.
حتی آثار باستانی اطراف بیت الله الحرام و روی زمزم را تخریب کرده و هر چه از صالحین باقی مانده بود از بین می‌بردند. هنگام تخریب هم طبل می‌زندند و رقص و آوازخوانی می‌کردند.
سال 1334 قمری؛ تخریب قبور ائمه بقیع علیهم السلام
بعد از اشغال مکه، وهابی‌ها این بار به مدینه حمله کردند. این اتفاق در سال 1334 هجری قمری افتاد که آنها مدینه را اشغال کردند، مرقد مطهر ائمه اطهار علیهم السلام در بقیع و مرقدهای دیگر مانند ابراهیم فرزند پیغمبر اسلام (ص)، قبر حضرت ام‌البنین مادر حضرت عباس (ع)، قبه عبدالله پدر پیغمبر (ص)، اسماعیل پسر امام جعفر صادق (ع) و قبه همه صحابه و تابعین را بدون استثنا خراب کردند.
آن زمان ضریح فولادی ائمه بقیع علیهم السلام در اصفهان ساخته و مدینه حمل شده بود. اما وهابی‌ها این ضریح ائمه بقیع را از روی قبر امام حسن مجتبی، امام زین العابدین، امام محمد باقر و امام جعفر صادق علیهم السلام برداشته و بردند.
قبور عباس عموی پیغمبر (ص) و فاطمه بنت اسد مادر حضرت امیرالمؤمنین (ع) را که با قبور چهار امام همام، در زیر یک قبه بودند هم ویران کردند. هم چنین زادگاه امام حسن و امام حسین علیهما السلام در مدینه، قبور شهدای بدر و بیت الاحزانی را که امام علی (ع) برای حضرت زهرا (س) ساخته بود، تخریب کردند.
سال 1407 قمری؛ کشتار حاجیان ایرانی
نیروهای وهابی رژیم آل سعود در چهارم ذی الحجه 1407 قمری (9 مرداد 1366 شمسی) هزاران نفر از حاجیان بیت الله الحرام را به جرم سر دادن فریاد برائت از مشرکین در مکه به خاک و خون کشیدند و حتی آخوندهای درباری آنها فریاد می‌زدند و می‌گفتند: «اقتل المجوس اقتل المشرکین؛ مجوس و مشرکین را بکشید». آنها با چوب و هر دست آویزی به جان حاجیان افتادند و آنقدر بر سر آنها می‌کوبیدند تا کشته شوند.
البته کشتن حاجیان به دست وهابی‌ها قبل از این هم اتفاق افتاده بود. نمونه اش در سال 1341 شمسی بود که وهابی‌ها با حاجیان یمنی که سلاحی برای دفاع نداشتند روبرو شدند. آنها ابتدا به حاجیان امان دادند اما وقتی بالای کوه رفتند و حاجیان در پایین کوه بودند، دهانه توپ‌ها را به سمت حاجیان گرفتند و همه آنها را به جز دو نفر کشتند که ماجرای این حمله وحشیانه توسط همان دو نفر نقل شده است.
بعد از آن سال‌ها تا به امروز جنایت‌هایی در افغانستان، بمب گذاری در حرمین عسکریین و اهواز در سال 1384 شمسی، انفجار 215 کیلوگرم مواد منفجره در حرمین عسکریین و تخریب کامل مرقد مطهر امام هادی و امام حسن عسکری علیهما السلام، تخریب سقف سرداب غیبت حضرت ولی عصر (عج) در یک اقدام تروریستی دیگر، تشکیل گروه داعش و جنایت‌های فراوان بخش‌های دیگری از ظلم این گروه است.
منابع:
تخریب و بازسازی بقیع به روایت اسناد؛ علی قاضی عسکرآثار اسلامی مکه و مدینه؛ رسول جعفریانمسیر طالبی؛ ابوطالب بن محمد اصفهانیتاریخ حرم ائمه بقیع؛ محمدصادق نجمیانتهای پیام/
فوری/ انفجار در مناطق مرکزی ایران / اسرائیل به ایران، عراق و سوریه حمله کرد