خاطره تلخ یک آزاده کردستانی از خبر رحلت امام خمینی در اردوگاه اسرای عراق
تاریخ انتشار: ۱۴ خرداد ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۸۱۶۵۲۴۶
اوضاع دلهره‌آوری شده بود، تقریباً همه از وقوع خبری مهم اطلاع داشتیم ولی هیچکس نمی‌خواست فکر کند که این خبر رحلت امام خمینی باشد.....
خبرگزاری فارس استان کردستان/ابولقاسم تختی، حسب قولی که به همشهری عزیزم دادم، دلنوشته‌ای از ایام رحلت حضرت امام در اسارت را مختصرا به عرض می‌رسانم.
چند روزی بود که بواسطه اخباری که از روزنامه‌ها و سربازان عراقی که بدست ما می‌رسد از بیماری و وضعیت مزاجی حضرت امام مطلع شده بودیم و اینکه بستری شدهاند و روزهای سختی را می‌گذرانند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
در اسارت هم، همراه مردم ایران چاره جز دعا و توسل برای شفای ایشان نداشتیم. هر روز زیارت عاشورا و دعای توسل گروهی بصورت مخفیانه برگزار می‌کردیم و در طی شبانه‌روز ذکرهای صلوات و "امن یجیب المضطر..." ورد زبان همه بود.
زخم زبان‌های بعضی سربازان و افسران بعثی هم آتش بیشتری بر دل اسرا روانه می‌کرد، می‌گفتند بعد از خمینی،... هرج و مرج بر سر قدرت میشه و جانشینی برای خودش تعیین نکرده است و آمریکا و کشورهای غربی به ایران حمله می‌کنند و...از این چرت و پرت‌هایی که گرچه باور نمی‌کردیم ولی ته دلمان پرآشوب بود و دلهره‌های زیادی داشتیم.
مرحوم حاج آقا ابوترابی هم از اردوگاه‌های موصل به جای دیگری منتقل کرده بودند، دسترسی به ایشان نبود که سخنانش الهام‌بخش اسرا باشد.
علی‌ایحال هیچکس حال و روز خوشی در آن ایام بیماری امام نداشت، غم و اندوه و حزن را در چهره‌ها نمایان بود.
برنامه‌هایی که از قبل طبق روال معمول در آسایشگاه بصورت مخفیانه برگزار می‌کردیم از قبیل ورزش‌های رزمی و فعالیت‌های فرهنگی و تاتر و سرود و شوخی و...تقریبا تعطیل شده بود.
در محوطه اردوگاه هم بعضا والیبال و فوتبال بین آسایشگاهی برگزار می‌شد آنهم تقریبا تعطیل بود و فضای سوت و کوری هم در اردوگاه حاکم شده بود.
عراقی‌ها هم بخوبی متوجه این اوضاع بودند، بجز معدود افرادی از سربازان بعثی دیگر کسی از امام و اوضاع ایران و مشکلات بعدی و... حرف نمی‌زد و به شکلی قصد نداشتند آتش بیار معرکه‌ای باشند که هم خودشان در برقراری امنیت و حفظ آرامش و نظم اردوگاه دچار مشکل می‌شدند و هم اسرا.... آمارگیری‌های روزانه که دو بار انجام می‌شد هم خیلی سریع‌تر و بدون اذیت و آزار انجام می‌گرفت.
طبق معمول روزانه دو بار آمارگیری داشتیم، یکی ساعت ۸ صبح که با صدای سوت افسر ارشد، سربازانی که جلوى هر آسایشگاه منتظر فرمان بودند، قفل‌های اتاق‌ها را باز می‌کردند و همه به ترتیب و به ردیف ۵ نفره و به ستون پشت سر هم در کنار آسایشگاه بصورت چمباتمه زدن و سرها در بین دو زانو منتظر رسیدن نوبت آمارگیری اتاق خود می‌شدیم.
گاها این پروسه زمانی آمارگیری یکساعت طول می‌کشید که در بعضی اوقات برای اذیت و آزار بیشتر اسرا عمدا طولانیش می‌کردند که نشستن‌های طولانی زیر آفتاب و یا در زمستان در سرما خیلی اذیت کننده می‌شد.
همین چمپاتمه نشستن‌های طولانی و مکرر مشکلات عدیده‌ای برای بچه‌ها ایجاد کرده بود، اکثرا مشکلات زانو و کمر درد و.... پیدا کرده بودند.
آمارگیری بعدی هم ساعت ۴ عصر بود که بازهم به همین شکل برای رفتن به داخل آسایشگاه‌ها بود، درب آسایشگاه‌ها تا فردا صبح تا آمارگیری بعدی و سوت آزاد باش بسته می‌شد.
این ایام برخلاف روزهای دیگر، آمارگیری‌ها هم سریع‌تر انجام می‌گرفت.
سربازان می‌گفتند دستور فرمانده اردوگاه است که کسی اذیت نکنیم به شرطی که شما هم رعایت حال و اوضاع و قوانین را بکنید.
آخرهای شب چهاردهم خرداد، حدود یک ساعتی از اعلام ساعت خاموشی شب (حدود ساعت ۱۱) بود که سرباز نگهبان عراقی از پشت پنجره با مسوول آسایشگاه ما که (اگر اشتباه نکنم بخاطر گذشت ایام) آقایی بود به نام عبدالسلام از بچه‌های خوزستان و اهل شادگان و عرب زبان بودند، صحبت می‌کرد، به نقل از بی‌بی‌سی که امام خمینی فوت کردند ولی گفت هنوز در ایران اعلام نشده است.
از این موضوع عبدالسلام با بچه‌های آسایشگاه (سوله مانند) که حدود ۱۵۰ نفر بودیم، حرفی نزدند، لذا شب چهاردهم خرداد هم همچون شب‌های دیگر با حزن و اندوه گذشت.
صبح‌ها بطور معمول روزانه حدود ساعت ۶، از بلندگو اردوگاه حدود نیم ساعتی صوت قرآن با قرائت ترتیلی قاریان عراقی پخش می‌شد.
روز یکشنبه ۱۴ خرداد ۱۳۶۸، برخلاف روزهای قبل، صوت قرائت مجلسی قاریان مصری همچون عبدالباسط و منشاوی از حدود ساعت ۶ صبح بصورت مداوم پخش می‌شد.
پس از روشن شدن هوا، از پشت پنجره‌ها متوجه شدیم که برخلاف روال عادی، سربازانی مسلح و بعضا با استقرار تیربار از روی پشت بام و طبقه دوم به سمت داخل اردوگاه حضور داشتند.
آمارگیری که معمولا ساعت ۸ صبح بود انجام نشد و فقط مسولان آسایشگاه‌ها را احضار کردند و بیرون بردند.
اوضاع دلهره‌آوری شده بود، تقریباً همه از وقوع خبری مهم اطلاع داشتیم ولی هیچکس نمی‌خواست فکر کند که این خبر رحلت امام خمینی باشد.
سکوت همچنان بر آسایشگاه حاکم بود، فقط صوت قرآن شنیده می‌شد، پس از حدود یکساعت، مسوولان آسایشگاه‌ها به اتاق‌های خود برگشتند. عبدالسلام با چهره‌ای غمگین و افسرده و گریان وارد شد.
نای حرف زدن نداشت، از دیدن حال و روز ایشان همه بچه‌های آسایشگاه زدند زیر گریه و صدای شیون و ناله بلند شد.
بله، آن خبر مهم، ناگفته و ناشنیده، معلوم و مشخص شد.... روح بلند حضرت امام خمینی به ملکوت اعلی پیوست.
انتهای پیام/۲۳۳۰/۷۰
منبع: فارس
کلیدواژه: امام خمینی امام بیماری دعا آسایشگاه ها امام خمینی بچه ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.farsnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فارس» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۸۱۶۵۲۴۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
دستور وزیر کشور به استانداران درباره مراسم بزرگداشت امام خمینی(ره)
وزیر کشور به استانداران سراسر کشور دستور داد تا برای برگزاری هرچه باشکوه‌تر مراسم بزرگداشت امام خمینی(ره) در ۱۴ خرداد در تمامی شهرستان‌ها و روستاها اهتمام ویژه داشته باشند.
به گزارش ایسنا، نشست ستاد مرکزی بزرگداشت حضرت امام خمینی(ره) بنیانگذار کبیر انقلاب اسلامی ایران، عصر چهارشنبه به ریاست احمد وحیدی وزیر کشور و با حضور اعضای این ستاد در وزارت کشور برگزار شد.
وزیر کشور با ادای احترام به مقام شامخ حضرت امام خمینی(ره) اظهار کرد: ایشان یگانه دوران معاصر و انسان بزرگی هستند که همه دستاوردهای امروز ایران اسلامی، از برکات نهضت عظیم ایشان است.
وحیدی ضمن بررسی تکالیف دستگاه‌های مربوطه و ابلاغ اقدامات مورد نیاز، بر انتشار افکار و اندیشه‌های امام راحل(ره) تاکید کرد و افزود: باید ابعاد مختلف شخصیت والای حضرت امام(ره) برای کودکان، نوجوانان و جوانان با شیوه‌های نوین و ابتکاری تبیین شود.
وی تصریح کرد: این اقدام نباید به یک روز در سال محدود شود بلکه دستگاه‌های تبلیغاتی و همچنین رسانه‌ها برنامه‌ریزی مداومی در این زمینه داشته باشند.
وزیر کشور همچنین به استانداران، فرمانداران و بخشداران دستور داد تا بزرگداشت امام راحل(ره) را در همه شهرستان‌ها و روستاها با شکوه هرچه بیشتر برگزار کنند.
وحیدی ادامه داد: ۱۴ خرداد روزی است که باید انعکاس عمومی داشته باشد و محدود به تهران نشود.
در ادامه، محمد علی انصاری سرپرست حرم حضرت امام خمینی(ره) اظهار کرد: بزرگداشت امام خمینی(ره) یک دستاورد معنوی، سیاسی، انقلابی و دینی است که در مجامع داخلی و بین‌المللی برگزار می شود.
وی با تاکید بر اهمیت این بزرگداشت، با بیان اینکه «هرساله شخصیت، آرمان‌ها، افکار و اندیشه‌های بلند امام(ره) توسط رهبر معظم انقلاب اسلامی بازخوانی می‌شود»، عنوان کرد: بزرگترین دستاورد این مراسم این است که رهبر معظم انقلاب، مسیر امام(ره) را به دیگران می‌نمایاند.
سرپرست حرم امام خمینی(ره) افزود: دستاورد بزرگ این اجتماع مردمی این است، مفسر واقعی اندیشه های امام، نقشه راه را ترسیم می‌کنند.
انصاری پیام اجتماع بزرگ مردم در این مراسم را اعلام وحدت و انسجام حول محور امام و ولایت برشمرد و اضافه کرد: مردم میثاق خود با امام راحل(ره) و بیعت خود را با رهبر معظم انقلاب تجدید می‌کنند و اقتدار نیروهای نظامی، انتظامی، اطلاعاتی و امنیتی به رخ جهان کشیده می‌شود.
وی تاکید بر تداوم بی وقفه راه امام(ره) را سومین دستاورد مراسم بزرگداشت بنیانگذار انقلاب اسلامی برشمرد و یادآور شد: سالگرد ارتحال امام(ره) احیای این شعار است که راه امام با پیروی از ولایت زنده است.
سرپرست حرم امام خمینی(ره) با تقدیر از وزیر کشور که پرچمدار این راه و حرکت بوده است، تصریح کرد: سالگرد بزرگداشت امام(ره) میراث معنوی است که هرچه پررنگ‌تر، قوی‌تر، مردمی‌تر، انقلابی‌تر و وحدت‌بخش‌تر باشد، ثمرات و دستاوردهای بیشتری برای تقویت راه و آرمان‌های امام(ره) و حمایت قاطع از ولایت دارد.
در این نشست، دستگاه‌های مختلف درباره مسئولیت‌های محوله و اقداماتی که باید برای تسهیل حضور زایران امام خمینی(ره) در ۱۴ خرداد به عمل آورند، بحث و تبادل نظر کردند.
انتهای پیام
منظور از «خانم بازیگر» در اعترافات تتلو که بود؟