به نقل از «ناطقان»

وقتی مغز کوچک می‌شود!

تاریخ انتشار: ۱۲ تیر ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۸۴۹۲۰۶۸

آتروفی یا کوچک شدن مغز به از بین رفتن سلول های مغز یا تعدادی از اتصالات بین سلول های مغز گفته می شود. افرادی که آتروفی مغز را تجربه می کنند با عملکرد شناختی ضعیف‌تر در نتیجه این نوع از آسیب مغزی مواجه می شوند. ناطقان: به نقل از «مدیکال نیوز تودی» نوشت: «دو نوع اصلی آتروفی مغز شامل آتروفی کانونی و آتروفی فراگیر می شوند که مورد اول در بخش های خاصی از مغز و دیگری در سراسر مغز رخ می دهد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

آتروفی مغز می تواند در نتیجه روند طبیعی افزایش سن و پیری رخ دهد. از دیگر دلایل آن می توان به آسیب دیدگی، عفونت ها، و برخی بیماری های زمینه ای اشاره کرد.

علائم

آتروفی مغز می تواند یک یا چند بخش از مغز را تحت تاثیر قرار دهد. علائم این شرایط با توجه به مکان و شدت آن متفاوت خواهند بود. به گفته موسسه ملی بیماری های عصبی و سکته مغزی آمریکا، آتروفی مغز می تواند موجب علائم و شرایط زیر شود:

تشنج

تشنج یک افزایش ناگهانی و غیر عادی در فعالیت الکتریکی مغز است. دو نوع اصلی از تشنج وجود دارند که یکی تشنج جزئی نام دارد و تنها یک قسمت از مغز را تحت تاثیر قرار می دهد و دیگری تشنج فراگیر است که هر دو سمت مغز را تحت تاثیر قرار می‌دهد.

علائم تشنج به بخش تحت تاثیر قرار گرفته مغز بستگی دارد. برخی افراد ممکن است هیچ علائم مشهودی را تجربه نکنند، در شرایطی که دیگران ممکن است یک یا تعداد بیشتری از موارد زیر را تجربه کنند:

- تغییرات رفتاری

- حرکات سریع چشم

- مزه تلخ یا فلزی در دهان

- آبریزش یا کف کردن دهان

- قفل شدن دندان ها

- ناله و خرخر کردن

- اسپاسم های عضلانی

- تکان های بدن

- از دست دادن هوشیاری

زبان‌پریشی

اصطلاح زبان‌پریشی یا آفازی به گروهی از علائم ارجاع می شود که بر توانایی برقراری ارتباط فرد تاثیر می گذارند. برخی انواع زبان‌پریشی می توانند بر توانایی تولید یا درک گفتار فرد و برخی دیگر می توانند بر توانایی خواندن یا نوشتن وی تاثیرگذار باشند.

به گفته انجمن ملی زبان‌پریشی آمریکا، هشت نوع مختلف از زبان‌پریشی وجود دارند. نوع زبان پریشی که فرد تجربه می کند به بخش یا بخش هایی از مغز که آسیب دیده اند، بستگی دارد.

برخی موارد زبان‌پریشی نسبتا خفیف هستند، در شرایطی که دیگران ممکن است توانایی فرد برای برقراری ارتباط را به شدت مختل کنند.

زوال عقل

زوال عقل اصطلاحی است که برای گروهی از علائم مرتبط با افت مداوم عملکرد مغز استفاده می شود. از جمله این علائم می توان به موارد زیر اشاره کرد:

- از دست دادن حافظه

- کندی تفکر

- مشکلات زبانی

- مشکلات مربوط به حرکت و هماهنگی

- قضاوت ضعیف

- اختلالات خلقی

- از دست دادن همدلی

- توهمات

- دشواری در انجام فعالیت های روزانه

انواع مختلفی از زوال عقل وجود دارند. بیماری آلزایمر شایع‌ترین نمونه در این زمینه محسوب می شود.

خطر ابتلا به زوال عقل یک فرد با افزایش سن بیشتر می شود و بیشتر موارد در افراد ۶۵ ساله یا پیرتر رخ می دهند. با این وجود، کارشناسان زوال عقل را به عنوان بخشی طبیعی از روند پیری در نظر نمی گیرند.

دلایل

آتروفی مغز می تواند در نتیجه آسیب دیدگی چه ناشی از یک آسیب مغزی تروماتیک یا یک سکته مغزی شکل بگیرد. همچنین، آتروفی مغز ممکن است در نتیجه یکی از موارد زیر رخ دهد:

- انسفالیت

- نوروسیفیلیس یا سیفلیس عصبی

- اچ‌آی‌وی

در برخی موارد، آتروفی مغز ممکن است در نتیجه یک اختلال یا بیماری مزمن مانند موارد زیر رخ دهد:

- فلج مغزی

- مولتیپل اسکلروزیس یا بیماری ام‌اس

- بیماری هانتیگتون

- زوال عقل پیشانی‌گیجگاهی

- بیماری آلزایمر

- بیماری پیک

- انسفالومیوپاتی میتوکندریایی که گروهی از اختلالات است که بر سیستم عصبی تاثیر می گذارد

- لوکودیستروفی که گروهی از بیماری های ژنتیکی نادر است که بر سیستم عصبی تاثیر می گذارد

تشخیص

در زمان تشخیص آتروفی مغز، پزشک ممکن است ابتدا سابقه پزشکی کامل فرد را دریافت کرده و پرسش هایی درباره علائم وی مطرح کند. این می تواند شامل زمان آغاز علائم و این که رویدادی محرک آنها بوده است یا خیر باشد.

پزشک ممکن است آزمایش های زبانی یا حافظه یا آزمایش های ویژه دیگر برای بررسی عملکرد مغزی را انجام دهد.

اگر پزشک به آتروفی مغز مشکوک باشد، باید مکان آسیب مغزی را مشخص کرده و شدت آن را ارزیابی کند. این کار از طریق سی‌تی اکسن یا ام‌آرآی انجام می شود.

درمان

گزینه های درمان برای آتروفی مغز با توجه به مکان، شدت، و دلیل آن متفاوت خواهند بود.

آسیب‌دیدگی‌ها

آتروفی مغز می تواند به عنوان پیامد بلند مدت یک آسیب دیدگی شکل بگیرد. در این موارد، درمان به طور معمول بر کمک به بهبود مشکل مربوط به مغز با گذشت زمان متمرکز است.

آسیب دیدگی های مغزی به طور معمول نیازمند یک دوره توانبخشی هستند که ممکن است شامل یک یا تعداد بیشتری از موارد زیر باشد:

- فیزیوتراپی

- گفتاردرمانی

- مشاوره

عفونت ها

داروها برای درمان عفونت هایی که به التهاب مغزی یا آتروفی منجر شده اند، ضروری هستند.

پزشک آنتی بیوتیک ها را برای درمان عفونت های باکتریایی و داروهای ضد ویروس را برای درمان عفونت های ویروسی تجویز می کند. این داروها به مبارزه با عفونت و تسکین علائم کمک خواهند کرد.

اختلالات و بیماری ها

برخی اختلالات و بیماری ها می توانند به آتروفی مغز منجر شوند. بسیاری از این بیماری ها در حال حاضر درمان ریشه کن کننده ندارند، از این رو، روند درمان به طور کلی بر مدیریت علائم متمرکز است.

درمان ممکن است شامل ترکیبی از داروها و تراپی ها مانند گفتار یا کاردرمانی باشد. این تراپی ها ممکن است برای کمک به بازیابی عملکرد مغز فرد یا یادگیری راهبردهایی برای کمک به مقابله با شرایط لازم باشند.

برخی بیماری ها مانند ام‌اس موجب بروز علائم به صورت دوره ای می شوند. پزشک برنامه درمان فرد را بر همین اساس تطبیق خواهد داد.

آیا امکان معکوس کردن آتروفی مغز وجود دارد؟

تا همین اواخر، بسیاری از دانشمندان مغز را اندامی نسبتا غیر قابل تغییر در نظر می گرفتند. با این وجود، پژوهش ها به طور فزاینده نشان می دهند که مغز چگونه ساختار و عمکلرد خود را در طول زندگی تطبیق می دهد.

در حال حاضر، به طور دقیق مشخص نیست که امکان معکوس کردن آتروفی مغز وجود دارد یا خیر. با این وجود، مغز ممکن است چگونگی کارکرد خود را برای جبران آسیب وارده تغییر دهد. در برخی موارد، این ممکن است برای بازگرداندن عملکرد به مرور زمان کافی باشد.

ورزش برای آتروفی مغز

یک بررسی در سال ۲۰۱۱ نشان داد که ورزش منظم می تواند سرعت آتروفی مغز مرتبط با افزایش سن یا زوال عقل را کاهش داده یا حتی معکوس کند.

با این وجود، مطالعه ای دیگر در سال ۲۰۱۸ نشان داد که ورزش با شدت زیاد و تمرینات قدرتی موجب کاهش سرعت اختلال شناختی در افراد مبتلا به زوال عقل خفیف تا متوسط نمی شود. از این رو، برای بررسی دقیق‌تر شرایط به پژوهش های بیشتر درباره اثر ورزش بر پیشگیری یا معکوس کردن آتروفی مغز به واسطه زوال عقل نیاز است.

داروهایی برای معکوس کردن آتروفی مغز

در حال حاضر، دانشمندان بر توسعه داروهایی که می توانند آتروفی مغز را معکوس کنند، کار می کنند. به عنوان مثال، مطالعه ای در سال ۲۰۱۹ این که داروی زوال عقل دونپزیل (Donepezil) می تواند آتروفی مغز ناشی از الکل را در موش ها معکوس کند را بررسی کرد.

پژوهشگران دریافتند موش هایی که با این دارو درمان شده بودند، کاهش در التهاب مغز را تجربه کرده و افزایش در تعداد سلول های مغزی جدید را نشان دادند. با این وجود، مشخص نیست که دونپزیل آثاری مشابه بر آتروفی مغز ناشی از دلایل دیگر دارد یا خیر.

همچنین، مشخص نیست این دارو موجب آثاری مشابه در انسان ها شود. از این رو، به انجام آزمایش های بالینی با حضور سوژه های انسانی نیاز است.

چشم‌انداز

چشم انداز آتروفی مغز با توجه به مکان و شدت آسیب و همچنین دلیل زمینه ای آن متفاوت است.

زمانی که آتروفی مغز به واسطه یک بیماری رخ می دهد، علائم ممکن است با گذشت زمان تشدید شوند. درمان های بلندمدت می‌توانند به کاهش سرعت این روند کمک کرده و به فرد در مدیریت هر گونه اختلال شناختی ناشی از آن کمک کنند.

در مورد آسیب دیدگی هایی مانند سکته مغزی و آسیب مغزی تروماتیک، دریافت مراقبت فوری و موثر می تواند چشم انداز شرایط را به طور قابل توجهی بهبود ببخشد. منبع: ایسنا برچسب ها: مغز ، کوچک شدن ، آسیب مغزی

منبع: ناطقان

کلیدواژه: مغز کوچک شدن آسیب مغزی تحت تاثیر قرار آسیب دیدگی زبان پریشی موارد زیر بیماری ها آسیب مغزی عفونت ها زوال عقل

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت nateghan.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ناطقان» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۸۴۹۲۰۶۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

سندرم درس (DRESS) چیست؟ / چرا ایجاد می شود، چگونه درمان می شود و عوارض ماندگار آن چیست؟

عصر ایران- بثورات دارویی همراه با ائوزینوفیلی و علائم سیستمیک یا سندرم DRESS یک واکنش حساسیت شدید به برخی از انواع داروها به شمار می رود. علائم این بیماری شامل تورم پوستی، تب، ناهنجاری های خونی و درگیری اندام های مختلف است.

متخصصین این آلرژی نادر دارویی را به طور بالقوه تهدید کننده زندگی می دانند که به دنبال واکنش بیش از حد سیستم ایمنی بدن به برخی داروها رخ می دهد. علائم ممکن است هفته‌ ها پس از شروع داروی مشکل‌ زا توسط فرد تظاهر یابند. درمان اغلب شامل قطع داروهای مشکوک و استفاده از داروهای تعدیل کننده سیستم ایمنی به منظور کاهش علائم است.

سندرم درس

سندرم DRESS که تحت عنوان سندرم ازدیاد حساسیت القا شده به وسیله دارو (DIHS) یا سندرم حساسیت به دارو نیز شناخته می شود، یک واکنش شدید به تعدادی از داروهای تجویزی است. متخصصین سندرم DRESS را در قالب یک واکنش ازدیاد حساسیت نوع 4 طبقه بندی می کنند. این واکنش دارویی جدی، پوست و سایر اندام ها را تحت تاثیر قرار می دهد و میزان مرگ و میر آن تا 10٪ گزارش شده است.

بر اساس گزارش هیئت آمریکایی استئوپاتیک پوست، بروز کلی سندرم DRESS غیرمعمول است و ریسک ابتلا از 1 در هر 1000 تا 1 در هر 10000 نفر پس از قرار گرفتن در معرض داروهای محرک متغیر است. این بیماری معمولا ظرف 2 تا 6 هفته پس از اولین مواجهه فرد با دارو رخ می دهد و باعث ایجاد ویژگی های مشخص و در عین حال متغیری می شود که بر پوست و اندام های متعدد تاثیر می گذارند.

علل

سندرم DRESS به دلیل واکنش بیش از حد سیستم ایمنی رخ می دهد که شامل فعال شدن سلول های T سیستم ایمنی و آزاد شدن سیتوکین ها است. با استناد به مقاله ای که از طریق وب سایت کتابخانه ملی پزشکی آمریکا قابل دسترسی است، داروهای رایج مرتبط با این سندرم عبارت اند از:

- داروهای ضد تشنج

- داروهای ضد ویروس

- آنتی بیوتیک ها

- آلوپورینول

- مگزیلتین

- تثبیت کننده های خلق و خو و داروهای ضد افسردگی

- عوامل بیولوژیک

شواهد همچنین حاکی از آن است که عوامل دیگری نیز در این امر نقش دارند:

- استعداد ژنتیکی برای ابتلا به سندرم DRESS

- ناتوانی کبد در متابولیسم برخی داروها

- فعال شدن مجدد برخی ویروس ها مانند ویروس اپشتین-بار (EBV) یا هرپس ویروس انسانی 6 (HHV6)

علائم

برخی از افراد ممکن است به سندرم DRESS به عنوان یک واکنش چند سیستمی نگاه کنند. این موضوع بدین واقعیت اشاره دارد که بیماری مذکور می تواند علائم مختلفی به همراه داشته باشد. هرچند بیماران ممکن است علائم متفاوتی را تجربه کنند، نام DRESS از مشخصه تعداد ائوزینوفیل های بالا، معروف به ائوزینوفیلی، و علائمی که معمولا در بدن ظاهر می شوند، گرفته شده است.

علائم معمول سندرم DRESS عبارت اند از:

- تب

- بثورات پوستی یا جوش

- ائوزینوفیلی

- لنفوسیتوز آتیپیک

- تورم غدد لنفاوی

- التهاب اندام های داخلی

تشخیص

سندرم DRESS می‌ تواند با علائم‌ مختلف تظاهر یابد که آن را مشابه بیماری‌ های دیگر از جمله سلولیت، هپاتیت ویروسی و لوپوس اریتماتوز سیستمیک می سازد. به همین دلیل این بیماری با احتمال بالا برای تشخیص اشتباه رو به رو است. به منظور تشخیص سندرم DRESS، فرد باید معیارهای زیر را داشته باشد:

- سابقه بستری شدن در بیمارستان

- راش حاد

- واکنشی که احتمالا مرتبط با دارو است

علاوه بر این، سه مورد از چهار فاکتور زیر نیز باید وجود داشته باشند:

- تب بالاتر از 38 درجه سانتیگراد

- بزرگ شدن غدد لنفاوی حداقل در دو محل

- درگیری حداقل یک اندام داخلی

- ناهنجاری در شمارش سلول های خونی

در این میان محققان ژاپنی نیز مجموعه ‌ای از معیارها را پیشنهاد کرده ‌اند که مشابه هستند، اما شامل فاکتور خاص فعال‌ سازی مجدد HHV6 هم می شود.

درمان

تشخیص زودهنگام و قطع فوری دارو از مهمترین عوامل در درمان این بیماری به شمار می‌ روند. این رویکرد ممکن است برای رفع علائم و هرگونه ناهنجاری خونی و همچنین جلوگیری از پیشرفت بیماری کافی باشد.

پس از این مرحله، درمان عمدتا حمایتی است و شامل مدیریت و تسکین علائم می شود. گزینه های مطرح می توانند متشکل از جایگزینی مایعات، تنظیم دما، تغذیه مناسب، مراقبت از زخم و کنترل عفونت باشند. سایر اقدامات حمایتی هم به اندام های آسیب دیده بستگی دارند.

کورتیکواستروئیدهای سیستمیک پرکاربردترین درمان برای این بیماری هستند. با این حال، هنوز هیچ اتفاق نظری در مورد دوز ایده آل، زمان و مسیر تجویز وجود ندارد. یک مطالعه در سال 2014 که از طریق سری مجلات انتشارات جان وایلی و پسران قابل دسترسی است، نشان داد که کورتیکواستروئیدهای سیستمیک می توانند به طور موثر در مراحل اولیه بیماری اقدام به مدیریت آن کنند.

علاوه بر این در مطالعه ای دیگر از ناشر بریتانیایی بایومد مرکزی در سال 2018 مشخص شد که ترکیبی از پالس تراپی کورتیکواستروئیدی و کورتیکواستروئیدهای خوراکی، یک درمان موثر برای بیماری محسوب می شود.

سایر درمان‌ های موثر عبارت اند از:

- سرکوب‌ کننده‌ های سیستم ایمنی مانند سیکلوسپورین

- کورتیکواستروئیدهای موضعی برای تسکین بثورات پوستی

- ایمونوگلوبولین داخل وریدی

- پلاسمافرزیس

عوارض

حتی پس از بهبودی، برخی از افراد ممکن است از پیامدهای طولانی مدت سندرم DRESS رنج ببرند، از جمله آسیب دائمی به اندام ها و ایجاد اختلالات خودایمنی.

یک نظرسنجی در سال 2015 نشان داد که اکثر افرادی که از سندرم DRESS بهبود یافته اند به بیماری های جدیدی مبتلا شده اند. بر اساس پژوهشی دیگر در سال 2017، بیماری های تیروئید مانند بیماری هاشیموتو، بیماری گریو، و تیروئیدیت بدون درد از جمله شایع ترین عوارض طولانی مدت سندرم DRESS هستند.

آسیب اندام ناشی از سندرم DRESS نیز با عوارض طولانی مدت همراه است. افرادی که آسیب شدید کبدی دارند، ممکن است به پیوند کبد نیاز داشته باشند. علاوه بر این افرادی که بیماری کلیوی زمینه ای دارند نیز ممکن است به همودیالیز طولانی مدت نیاز داشته باشند.

بیماری های عفونی یکی دیگر از عوارض شایع مرتبط با سندرم DRESS هستند. مطالعه ‌ای در سال 2013 نشان داد افرادی که تحت درمان با کورتیکواستروئید قرار گرفته ‌اند، ممکن است در معرض خطر ابتلا به بیماری‌ های عفونی مانند هرپس و ذات‌ الریه باشند.

تمامی این مطالعات از طریق کتابخانه ملی پزشکی آمریکا در اختیار علاقه مندان قرار گرفته اند.

کانال عصر ایران در تلگرام