چویی استاندارد؛ مهمترین دوست کودکان با اختلال طیف اُتیسم
تاریخ انتشار: ۱۵ تیر ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۸۵۲۶۱۰۹
پای چویی (دندانگیر) با تولد اولین فرزند به خانواده باز میشود. اما ماندگاری این اسباببازی شاید خیلی طولانیتر از چیزی باشد که پیشبینی میکردیم.
به گزارش ایسنا، بنابراعلام ایده های کوچک ویرا نوین، اگر کودکی با اختلال طیف اُتیسم دارید، میدانید که داشتن یک چویی به او در تحمل شرایط استرسزا کمک میکند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
اما چوییها بهاندازهای که فایده دارند، میتوانند مشکلزا هم باشند. والدین بسیاری تجربه کردهاند که کودکشان بعد از استفاده از چویی، گاز گرفتن و قورت دادن بخشی از آن با مشکلات مختلف گوارشی روبهرو شده است.
چوییهای غیراستاندارد زیادی در بازار هست که والدین را هنگام انتخاب و خرید سردرگم میکند. سردرگمی که ممکن است باعث شود کمدقتتر خرید کنند؛ اما چاره چیست؟ جواب حتما خرید چویی استاندارد است. دندانگیری که برای سلامت دهان و فک کودک مفید باشد و قورت دادن اتفاقی آن دردسر درست نکند.
استانداردهایی که هر دندانگیری باید داشته باشد
پلاستیکی بودن میتواند یکی از دغدغههای شما موقع خرید چویی باشد؛ اما BPA همان چیزی است که باید نگرانش باشید. BPA یا همان بینسفول آ نوعی ماده شیمیایی صنعتی است که بیش از ۶۰ سال است که در تولید انواع پلاستیک به کار میرود؛ درواقع همین ماده است که باعث اختلال هورمونی در کودک میشود و به دستگاه گوارشش هم آسیب میزند.
موقع خرید، به برچسب BPA FREE روی محصول دقت کنید. این برچسب نشان میدهد محصول BPA ندارد و جویدن و بلعیدن اجتماعی آن برای کودکتان بیضرر است. هرچند همچنان باید مراقب باشید که این اتفاق نیافتد.
برچسب دیگر روی چوییهای استاندارد، Food Grade است. فودگرید یا همان ارزش غذایی نشان میدهد که محصول از مواد اولیه بادوام و در محیطی بهداشتی تولیدشده است.
چوییهایی با این برچسب در بازار موجود است که از نوعی سیلیکون باارزش غذایی تولیدشدهاند. این محصولات در برابر سایش، خوردگی، و گرما مقاوم هستند و عمر طولانیتری نسبت به محصولات مشابه دارند. این چوییها روزهای بیشتری در کنار کودک با اختلال طیف اُتیسم شما میمانند.
چوییهای دوستداشتنی به فرزند شما کمک میکند
قبل از هر نکته، چویی که برای کودک میخرید باید توجه او را جلب کند. رنگ و شکل چویی میتواند به کودک انگیزه بدهد که از آن استفاده کند. کودک باید بتواند با چویی ارتباط برقرار کند. در مرحله بعد باید حواستان را به مشخصات محصول بدهید.
اما تنها دانستن این دو نکته برای خرید یک دندانگیر مناسب کافی نیست. شما باید عادات به جویدن کودک با اختلال طیف اُتیسم خود دقت کنید. باید بتوانید به این سوالات جواب دهید که بیشتر چه مواقعی شروع به جویدن اشیا اطرافش میکند و با کدام دندانها گاز میگیرید یا میمکد و چه بافتهایی را دوست دارد.
اگر کودکتان با دندانهای جلوییاش این کار را میکند، برای او دندانگیر پهن انتخاب کنید؛ اما اگر جویدن با دندانهای آسیابش را ترجیح میدهد، دندانگیرهای بلند برایش مناسبتر هستند. محصولات چویی تنوع بافت زیادی هم دارند و با توجه به عادت و ترجیح کودکتان میتوانید از بین آنها انتخاب کنید.
کدیلند، جایی که دندانگیرهای استاندارد به دنیا میآیند
کِدی، سرزمین دوستدار اُتیسم است. این شرکت تلاش میکند که اسباببازیهای استانداردی تولید کند که برای همه کودکان، بهخصوص کودکان با اختلال طیف اُتیسم مناسب باشد. هر چویی محصول کِدیلند بدون BPA و از سیلیکون با امتیاز غذایی تولیدشده است. محصولاتی که بهعنوان یک اسباببازی امن، خیال شمارا از خرید و سلامتی فرزندتان راحت میکند.
تمام سود حاصل از فروش محصولات کِدی، به موسسه خیریه دوست اُتیسم هدیه میشود. موسسهای که میخواهد زندگی را برای کودکان با اختلال طیف اُتیسم سادهتر و زیباتر کند.
انتهای رپرتاژ آگهی
منبع: ایسنا
کلیدواژه: کودک اتیسم برای کودک دندان گیر
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۸۵۲۶۱۰۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
چگونه با کودکان درباره بیماری صعبالعلاج والدین صحبت کنیم؟
به گزارش گروه سلامت خبرگزاری علم و فناوری آنا، دکتر کلودیا گلد، متخصص اطفال در بیمارستان ماساچوست، در این باره میگوید: «هرچند خانوادهها ممکن است بخواهند به طور غریزی از کودک خود در برابر احساسات ترسناک ناشی از اطلاع یافتن از چنین مسائلی محافظت کنند، اما ارتباط واضح برای بچهها مفید است.»
این صحبت ولی چگونه باید باشد؟ هدلی مایا، مددکار اجتماعی بالینی در مرکز سرطان مموریال اسلون کترینگ، در این باره میگوید: «نحوه دقیق گفتگو در مورد سرطان بسته به هر کودک و خانواده متفاوت است، اما دستورالعملهایی وجود دارد که میتواند به بزرگسالان کمک کند.»
خانم مایا که همچنین یکی از هماهنگکنندگان گفتگو با کودکان در مورد سرطان است، اضافه میکند: «در خانوادههایی که با تشخیص سرطان مواجه هستند، این یکی از سختترین مکالماتی است که والدین و بزرگسالان در زندگی خود باید با کودکان داشته باشند.»
کارشناسان میگویند هنگام صحبت با یک کودک یا نوجوان در مورد تشخیص سرطان والدین، نخست باید سن او را در نظر گرفت.
پیشدبستانی و کوچکتر
به گفته انجمن سرطان آمریکا، کودکان سهساله و کمتر بیشتر نگران جدایی، رها شدن و تغییر در زندگی روزمره خود خواهند بود.
این انجمن در وبسایت خود آورده است: «اگر تغییری در روال معمول زندگی آنها ایجاد شود، نوزادان و کودکان نوپا ممکن است به راحتی گیج شوند، بیشتر به والدین خود بچسبند و ممکن است تغییراتی نیز در خواب، غذا خوردن یا سایر عادات روزانه خود پیدا کنند.»
کارشناسان میگویند نوازش و آغوش مکرر و همینطور نزدیک بودن فردی که کودک با او احساس راحتی میکند مهم است. رعایت این نکات اجازه میدهد تا ریتم زندگی کودک تا حد امکان عادی باشد. اجازه دادن به او برای دیدن والدین در بیمارستان از طریق ویدئو، تلفن یا سایر ابزارهای فناوری همچنین از روشهایی است که میتواند کودکان این سنی را آرام کند.
رده سنی مهدکودک و اوایل دبستان
برای کودکان بین ۴ تا ۶ سال، بیمار بودن اغلب معادل سرماخوردگی یا سایر بیماریهای مسری است. به گفته انجمن سرطان آمریکا، کودک ممکن است نگران شود که «سرطان بگیرد.» کودکان در این سن همچنین ممکن است حس کنند که غم و اندوه خانواده به نوعی تقصیر آنها است.
برای کودکانی در این رده سنی روال عادی زندگی همچنان بسیار مهم است و داشتن یک مراقب آشنا و قابل اعتماد نقشی مثبت ایفا میکند.
هنگام برقراری ارتباط با کودکان در این محدوده سنی، همیشه از زبانی واضح و ساده استفاده کنید. استفاده از زمان بازی و نقاشی را برای کمک به انتقال مفهوم سرطان به آنها در نظر داشته باشید. برای پرداختن به تصورات نادرست و برطرف کردن سوءتفاهمها، به هنگام بازی و از زبان اسباببازیها حرف بزنید.
کودکان در سنین ابتدایی
کودکان بین ۷ تا ۱۲ سال احتمال بیشتری دارد که مفهوم سرطان را درک کنند و بتوانند آینده را پیشبینی کنند. با این حال، آنها ممکن است احساسات خود را پنهان کنند تا باعث ناراحتی بیشتر عزیزانشان نشوند.
برای کودکان بزرگتر در صورت لزوم میتوان جزئیات بیشتری در مورد سرطان ارائه کرد. سعی کنید آنها را با اطلاعات زیاد بمباران نکنید، اما در پاسخ به هر سؤالی که ممکن است داشته باشند صادق و باز باشید.
انجمن سرطان آمریکا در این باره میگوید: «به سلامت و رفاه خود کودک توجه کنید. اگر کودک فهم آن را پیدا کرده که خود را برای بیماری والدیناش سرزنش نمیکند، مسئلهای نیست اگر گریه یا عصبانیت آنها را ببیند. سعی کنید به کودکان کمک کنید درک کنند که داشتن احساسات قوی طبیعی است و ابراز آنها خوب است.»
این انجمن همچنین توصیه میکند که در صورت امکان بگذارید کودک به مدرسه رفتن و انجام فعالیتهای فوق برنامه ادامه دهد و به معلمان، مربیان و کادر آموزشی مدرسه در مورد بیماری اطلاع دهید. این خبر را به خانواده دوستان خود بگویید و به کودک اطمینان دهید که خوشگذرانی هیچ مشکلی ندارد.
نوجوانان به اندازه کافی بزرگ هستند که اهمیت تشخیص سرطان و احتمالات آینده را درک کنند، ممکن است نوجوانان بیشتر نگران باشند و از این رو باید به آنها فهماند که کاری نکردهاند یا حرفی نزدهاند که باعث این بیماری شده باشد.
مانند کودکان کوچکتر آنها نیز ممکن است سعی کنند غم، عصبانیت یا ترس خود را پنهان کنند تا باعث درد بیشتر دیگران نشوند. حفظ روال عادی همچنان مفید است، همانطور که بهروزرسانیهای صادقانه و آشکار درباره بیماری والدین نیز مفید است.
انجمن سرطان ایالات متحده میگوید: «اطلاعات دقیقی در مورد وضعیت والدین، علائم، عوارض جانبی احتمالی درمان و آنچه که ممکن است انتظار داشته باشند به آنها ارائه دهید و اگر علاقهمند بودند اطلاعات بیشتری در اختیارشان بگذارید. خطوط ارتباطی را باز نگه دارید و به آنها بگویید که میتوانند در هر زمان با شما صحبت کنند و هر سوالی میخواهند بپرسند.»
در این سن دوستان و تأثیرات اجتماعی عواملی کلیدی هستند، بنابراین یک نوجوان ممکن است به اینترنت روی بیاورد یا از دوستانش کمک بخواهد. از یکی از دوستان یا خویشاوندان خود بخواهید که به نوجوان خانواده توجه ویژهای داشته باشند و به کودک اطمینان دهند که خوشگذرانی اشکالی ندارد و در مورد آن احساس گناه نکند.»
به گفته آژانس سلامت سرطان آمریکا، «نوجوانانی که احساس پریشانی میکنند ممکن است بدرفتاری نشان دهند، از دوستان و خانواده کنارهگیری کنند و احساس غمگین بودن کنند. به آنها اطمینان دهید که داشتن این احساسات اشکالی ندارد و آنها را تشویق کنید تا یاد بگیرند که چگونه با روشهای سالم واکنش نشان دهند و با موضوع کنار بیایند.»
یکی از سختترین و شاید فوریترین سؤالات یک کودک، وقتی متوجه میشود که عزیزش سرطان دارد، این جمله است که «حالت خوب میشه؟»
حتی در بزرگسالی نیز ممکن است پاسخ این سوال را ندانید، اما به گفته دکتر مایا «همیشه میتوانید بگویید: میدانی، من حالا آماده پاسخگویی به این سؤال نیستم، یا فعلاً نمیدانم، اما قول میدهم به محض دانستن در اولین فرصت تو را در جریان بگذارم.»
خانم مایا اضافه میکند: «مهمترین چیزهایی که باید در پاسخ به فرزندتان به او بگویید این است که مستقل از هر اتفاقی که خواهد افتاد، مورد محبت و محافظت قرار میگیرد. و اینکه اشکالی ندارد که او درگیر احساسات دشواری باشد. در واقع این مهمترین چیز است: اذعان به اینکه مواجهه با وضعیت نامعلوم واقعا سخت است و اینکه داشتن چنین احساسی ترسناک است.»
در این میان اما والدین اغلب دنبال یک سناریو برای انجام کار درست هستند. حقیقت ولی این است که فقط یک راه درست و کامل برای صحبت درباره چنین موضوعی وجود ندارد.
خانم مایا میگوید: «اغلب بهتر همین است که شما دقیقاً ندانید چه میخواهید بگویید و در عوض به دغدغههای فرزندتان گوش دهید و به آن پاسخ دهید. نگران این نباشید که در اولین گفتگو با کودک همه پاسخها را داشته باشید یا به هر احساسی بپردازید، زیرا این اولین مورد از شمار زیادی از مکالمهها است.»
او اضافه کرد: «نکته مهم این است که دغدغه اصلی فرزندتان را متوجه شوید و یک روی باز داشته باشید تا بدانند که همچنان میتوانند برای دریافت حمایت و محبت نزد شما بیایند.»
انتهای پیام/