به نقل از «ایرنا»

شرایط برگزاری نمازجمعه و جماعات در شهرهای سفید و زرد هرمزگان فراهم است

تاریخ انتشار: ۲۳ مرداد ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۸۹۴۹۸۷۳

حجت الاسلام و المسلمین محمد عبادی زاده شامگاه چهارشنبه در دیدار با رییس دانشگاه علوم پزشکی هرمزگان افزود: از هفته آینده همزمان با شروع ماه محرم، نماز جمعه و جماعات در شهر بندرعباس نیز برگزار خواهدشد.
وی بر توجه جدی نمازگزاران به تمامی دستورالعمل‌های بهداشتی تاکید کرد که این امر هم به حوزه سلامت و از همه مهم تر، آمادگی برای ورود به ماه محرم را ایجاد می‌کند تا بتوانیم مراسمی آبرومند و مستمر داشته باشیم.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

نماینده ولی فقیه در هرمزگان ابراز امیدواری کرد: با همکاری مردم و نمازگزاران به شرایطی برسیم که فعالان، کنش گران مذهبی و متدین بتوانند از این فرضیه مهم الهی بهره مند شوند.
 عبادی زاده برگزاری مراسم عزاداری محرم را خواست عموم مردم دانست و گفت: با تصمیم استانی و کشوری، شرایط برگزاری ایام محرم در هرمزگان فراهم است و باید رعایت مواردی را به مردم یادآوری کرد که این موضوع از طریق ستاد نماز جمعه پیگیری خواهدشد.
وی شرکت نکردن افراد با سنین بالا و بیمار در نماز جماعت وجمعه، استفاده از سجاده شخصی، استفاده نکردن از وسایل نقلیه عمومی، استفاده از ماسک و رعایت فاصله گذاری اجتماعی را جهت کاهش بیماری و کمک به مجموعه بهداشت ودرمان هرمزگان تاکید کرد.

پنج شهر هرمزگان همچنان در محدودیت‌ کرونایی هستند

رییس دانشگاه علوم پزشکی هرمزگان نیز گفت: شهرستان های جاسک، میناب، رودان، قشم و پارسیان که وضعیت قرمز دارند، همچنان در محدودیت کرونایی بوده و نمی‌توانند نماز جماعت و جمعه برگزار کنند.
دکتر حسین فرشیدی افزود: در شهرستان های با وضعیت زرد و سفید، با رعایت دستورالعمل‌های بهداشتی، تجمع نکردن بیش از حد و حضور مردم متناسب با فضای موجود، رعایت حداقل فاصله یک و نیم تا ۲ متری و همچنین بدون همراه داشتن موادغذایی و همراه داشتن مهر و سجاده شخصی، زمینه برای برگزاری نماز جماعت و جمعه فراهم است.  
وی بیان داشت: در هفته های اخیر به دلیل کاهش ورود بیماران کووید ۱۹ به مراکز و بیمارستان‌ها و همچنین موارد بستری در بخش‌های ویژه، گشایش هایی را در بعضی محدودیت‌ها ایجاد کرده که یکی از مهم‌ترین آن‌ها برگزاری نماز جماعت و جمعه است.
فرشیدی حضور مردم در حداقل میزان ساعت در زمان برگزاری نماز جمعه را بسیار مهم عنوان کرد و ابراز امیدواری کرد:  این گشایش در بعضی شهرهای هرمزگان می‌تواند نمونه‌ای از همکاری و اجرای دستورالعمل‌های بهداشتی توسط مردم  استان باشد تا در آینده بتوانیم دیگر شهرها را هم از محدودیت‌ها خارج کنیم.
رییس دانشگاه علوم پزشکی هرمزگان در پایان لوح سپاسی را به نماینده ولی فقیه در هرمزگان به خاطر حمایت‌های همه جانبه از حوزه سلامت و رهنمودهای لازم به مردم استان درجهت رعایت اصول پروتکل‌های بهداشتی که باعث کاهش مبتلایان به کووید ۱۹ در استان شد، تقدیم کرد.

برچسب‌ها ویروس کرونا محمد عبادی زاده ستاد اقامه نماز کشور هرمزگان پروندهٔ خبری مدیریت استانی کرونا

منبع: ایرنا

کلیدواژه: ویروس کرونا محمد عبادی زاده ستاد اقامه نماز کشور هرمزگان ویروس کرونا محمد عبادی زاده ستاد اقامه نماز کشور هرمزگان برگزاری نماز نماز جماعت

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.irna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایرنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۸۹۴۹۸۷۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

روایت عباس عبدی از بازدیدش از مسجد پارک قیطریه

آفتاب‌‌نیوز :

عباس عبدی در یادداشتی با عنوان «مسجد به‌عنوان‌یک‌نهاد» در روزنامه اعتماد نوشت: اعلام اینکه شهرداری قصد دارد در پارک قیطریه مسجد بسازد، در حالی که نمازخانه‌ای هم دارد، و در اطراف آنجا نیز چند مسجد محلی وجود دارد موجب تعجب و اعتراض عمومی شد و برخی این اعتراضات را منتسب کردند به مخالفت با اقدامات دینی؟! در حالی که توجه ندارند، این‌ها ظاهرش دینی است و باطن و نتیجه آن دین‌زدایی از جامعه است.

این یادداشت درصدد پرداختن به مساله مسجد و نمازخانه و تفاوت این دو و تأکید بر نهادمند بودن مسجد است. به نظر می‌رسد که هنوز برخی افراد توجه لازم را به تفاوت میان مسجد و نمازخانه نکرده‌اند. نمازخانه محلی غیر رسمی و بدون آداب معینی برای آسایش نمازگزاران است.

محلی که به‌طور معمول کوچک است، نه وجود پیش‌نماز برای آن ضروری است و نه لزوما نماز را در رأس ساعت مقرر می‌خوانند. نه حتی برای مکان آن خطبه خاص فقهی خوانده می‌شود. به راحتی تغییر کاربری داده می‌شود و در اغلب موارد نیز می‌تواند موقتی باشد.

مخروبه شدن آن یا تعداد اندک نمازگزاران نیز مساله‌ای نیست. از ظهر تا آخر شب هر کس که فرصت نمازگزاردن دارد از آن استفاده می‌کند و صرفا برای نماز خواندن و اغلب به صورت فرادا است. در حالی که مسجد به کلی متفاوت است. مسجد بیش از اینکه محلی انحصاری برای نماز خواندن باشد، یک نهاد مهم شهری و روستایی است، به همین علت است که حتی در محله‌های روستایی و شهری اصرار می‌شود که هر کدام مسجد خود را داشته باشند.

مسجد را هر جایی نمی‌سازند. مسجد با وجود روحانی و پیش‌نماز و حتی متولی و خادم و هیأت امنای آن شناخته می‌شود. کارکرد آن در رسیدگی به امور دینی و غیر دینی مردم و جمع شدن اهل محل یا شهر در آنجا جزو جدایی‌ناپذیر از کارکرد عبادی و مذهبی آن است. مسجد جزیی از یک محله یا روستا است. به‌طور معمول با همیاری افراد محل و خیرین ساخته می‌شود. مخروبه شدن مسجد اعم از فضای مادی و ساختمان آن یا فضای عبادی و نمازگزاران یا فضای اجتماعی و عمومی آن، حامل پیام منفی مهمی است. آبادی مسجد به آبادی همه این اجزا مربوط می‌شود و به‌طور کلی رونق آن نشانه رونق دینداری است.

یکی از بزرگ‌ترین خطا‌هایی که پس از انقلاب صورت گرفت تحت‌الحمایگی قرار دادن مساجد از سوی دولت و ساختار رسمی بود. اعم از کمک‌های مالی یا تخفیف‌ها، ارایه امتیازات اداری و اقتصادی و رایگان کردن آب و برق و گاز و ... یا نصب ائمه جماعت از سوی صاحبان قدرت و حذف امامان جماعت نامقبول از سوی آنان.

اخیرا نیز توافقنامه کمک مالی ۸ میلیارد تومانی افشا شده که میان شهرداری تهران با مدیریت یک مسجد برای ساختن محل اجتماعات؟! منعقد شده که طبعا از این نوع پرداخت‌های شهرداری زیاد است. با مجموعه این کارها، هم‌زمان هم نهاد محلی و مدنی مسجد را از ریل استقلال خارج کردند و هم روحانیت و امام جماعت آن را وابسته به حکومت کردند.

با ورود نیرو‌های شبه نظامی و فعالیت‌های دولتی و حکومتی در مساجد، آن‌ها را از کارکرد واقعی خود خارج کرد و میان مسجد و روحانی آن با مردم و جامعه به مرور زمان فاصله انداخت و به جایی رسیده‌ایم که طبق گزارش رسمی رصد فرهنگی کشور، از کل ۵۸ هزار باب مسجد شیعی حدود ۳۴ هزار باب (۵۴٪) فاقد امام جماعت هستند، و در ۱۶ درصد از مساجد نماز جماعت اصلا برگزار نمی‌شود و در ۱۳درصد نیز فقط در برخی ایام سال نماز جماعت برگزار می‌شود.

کارکرد‌های غیر عبادی مسجد را اگر از آن بگیرند، این نهاد دچار اختلال می‌شود و کارکرد عبادی خود را نیز کم‌کم از دست می‌دهد؛ بنابراین مسجد را فقط براساس کارکرد عبادت بنا نمی‌کنند. به علت همین ویژگی‌های نهادی است که آمار شاید دقیقی از مساجد کشور داریم، ولی هیچ آماری از نمازخانه‌ها نداریم، چون در قالب نهادی شناخته نمی‌شوند.

کارکرد‌های مسجد آن اندازه مهم است که اگر در برابر کارکرد‌های سایر نهاد‌های جامعه قرار گیرد ضربه‌پذیر خواهد شد. اگر احداث مسجد به عنوان روشی برای مقابله با نهاد‌های دیگر در پیش گرفته شود، در نهایت به مسجد به منزله یک نهاد لطمه وارد خواهد شد. (یک نمونه آن مسجدی است که جنب تئاتر شهر و برای به حاشیه راندن آن ساخته شد). ساخت مسجد در بوستان فاقد کارکرد واقعی مسجد است و در حد نمازخانه باید باشد.

اصولا آنجا مردمی ساکن نیستند که مسجد لازم داشته باشند حتی اگر نمازگزار هم باشند. مردم به دلیل دیگری به پارک می‌روند. مثل اینکه در ورزشگاه آزادی هم مسجد ساخته شود. هدف اصلی این کار تغییر کارکرد نهاد پارک یا بوستان است و این موجب ضربه خوردن به نهاد مسجد خواهد شد. چندی پیش اواخر ماه رمضان، رفتم پارک محل، ظهر بود و صدای اذان آمد، رفتم ببینم وضع مسجد پارک چگونه است. دو نفر پشت امام جماعت در حال نماز بودند، یک کودک هم تکبیر می‌گفت.

امام جماعت که ظاهرا با شهرداری طرف قرارداد بود، سپس یک جوان که ظاهرا خادم مسجد بود و یک پیرمرد جمع نمازگزاران بودند (تصویر موجود است)، در حالی که می‌دیدم که در همان لحظه در پارک افراد زیادی بودند که به‌صورت متعارف اهل نماز بودند. از نگهبان پرسیدم غروب چقدر هستند؟ گفت این روز‌ها که افطاری مختصری می‌دهند قدری بیشتر است. این آباد کردن مساجد نیست. هنگامی که یک نهاد را جلوی نهاد‌های دیگر یا رقیب آن‌ها قرار می‌دهید، بیش از آنکه به نهاد‌های دیگر لطمه بزند، خودش لطمه می‌خورد. نهاد‌های جامعه با یکدیگر سر جنگ ندارند. پس از انقلاب تعداد مساجد ۳ برابر شده است. قطعا بخشی از این کار به علت حمایت‌های رسمی بوده و اتفاقا همین حمایت‌های رسمی نهاد مسجد را تضعیف نموده است.

شواهد پژوهشی و عینی فراوانی نشان می‌دهد که ساخت این تعداد مساجد تاثیری بر تقویت دینداری نگذاشته است. در حالی که مساجد زیادی ساخته شده، ولی تعداد مسجدرو‌ها زیاد نشده، و حتی بر اساس نتایج پیمایش رسمی که اخیراً منتشر شده، دینداری نیز کاهش یافته است. مسجد را در تقابل با نهاد‌های دیگر قرار دادن اعتبار نهاد دین را افزایش نمی‌دهد. نهاد‌های اجتماعی مکمل و نه در تقابل با یکدیگرند.

پس این پرسش پیش می‌آید که چرا این سیاست غیرموثر به ویژه با آمدن دولت و شهرداری جدید اجرایی و مخالفت با آن به مخالفت با دین تعبیر می‌شود؟ این سوال مهمی است که در یادداشتی مستقل باید به آن پرداخت، اما در پایان این یادداشت خوب است به این نکته طرفداران این سیاست پرداخت که می‌گویند مخالفان با این سیاست با تقویت دین مخالفند.

در پاسخ باید گفت؛ اگر کسانی با دین مخالف باشند، به‌طور طبیعی باید از این سیاست‌ها دفاع یا حداقل در برابر آن سکوت کنند، زیرا به تجربه دریافته‌اند که اجرای این سیاست‌ها همان هدف آنان؛ یعنی ضعیف کردن دین را محقق می‌کند. پس اغلب منتقدان چنین سیاست‌هایی، در درجه اول نگران سرنوشت نهاد دین و کارکرد‌های اجتماعی آن هستند. این مطلب را برای مردم و افکار عمومی و مسوولان خیرخواه باید نوشت و الا آنان که دنبال این طرح‌ها هستند بهتر از هر کس می‌دانند که دغدغه‌های خودشان چیز‌های دیگری است.