به نقل از «باشگاه خبرنگاران»

فارن ‌پالیسی: تلاش‌های آمریکا برای تمدید تحریم‌های تسلیحاتی ایران شکست می‌خورد

تاریخ انتشار: ۲۳ مرداد ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۸۹۵۲۴۳۶

به گزارش گروه بین‌الملل باشگاه خبرنگاران جوان، فارن ‌پالیسی در گزارشی با عنوان «ترامپ فرصت توافق با ایران را از دست داد» به بررسی رویکرد دولت دونالد ترامپ در قبال ایران به ویژه توافق هسته‌ای پرداخت.

در این گزارش آمده است: دولت ترامپ قصد دارد این هفته را با اقدامی با هدف تمدید تحریم‌های تسلیحاتی ایران در شورای امنیت سازمان ملل متحد به پایان برساند و اگر چنین نکند، این تحریم‌ها در ماه اکتبر منقضی خواهند شد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

این در حالی است که او احتمالا در انجام دادن چنین کاری با ناکامی مواجه خواهد شد، زیرا از حمایت کشور‌های کلیدی دارای حق وتو به ویژه روسیه و چین برخوردار نیست. با این حال این موضوع سبب بازدارندگی واشنگتن نخواهد شد، زیرا اعلام کرده است در صورت ناکام ماندن این قطعنامه، می‌تواند سازوکار «بازگرداندن سریع تحریم» ها، مندرج در توافق هسته‌ای معروف به «برنامه جامع اقدام مشترک» یا همان برجام را احیا کند. هدف از این سازوکار احیای خودکار تحریم‌های سازمان ملل علیه ایران است، تحریم‌هایی که قبل از سال ۲۰۱۵ وجود داشت.

          بیشتر بخوانید:

آمریکا در پیش‌نویس قطعنامه ضد ایرانی اصلاحاتی اعمال کرد

در ادامه این گزارش آمده است: برای کسانی که مایل به مشاهده پایدار محدودیت‌های برجام بر برنامه هسته‌ای ایران هستند، اقدام آمریکا یک ایده بد محسوب می‌شود که در اینجا به چرایی این موضوع می‌پردازیم:

چین و روسیه در این مسیر (با آمریکا) همراه نیستند. آن‌ها احتمالا چنین قطعنامه‌ای را وتو می‌کنند. «کلی کرافت» نماینده آمریکا در سازمان ملل این حقیقت را تصدیق و هفته گذشته اعلام کرد که آمریکا امید چندانی برای همراه کردن روسیه و چین با خود ندارد. دو کشور احتمالا در صورت منقضی شدن تحریم‌های تسلیحاتی از آن سود خواهند برد، زیرا آن‌ها نامزد‌های اصلی تأمین تسلیحات جدید و سامانه‌های تسلیحاتی برای ایران هستند. مسکو و پکن روابط دیرینه‌ای با تهران دارند، روابطی که شامل ابتکار عمل‌های مشترک نظامی و انتقال فناوری می‌شود.

در بحبوحه تشدید تنش‌ها بین آمریکا و جمهوری اسلامی اواخر سال ۲۰۱۹، چین، ایران و روسیه تمرین‌های مشترک نظامی در خلیج فارس برگزار کردند. به طور کلی، هیچ کشوری عجله‌ای برای تمدید تحریم‌های اعمال شده علیه ایران ندارد. در اوایل ماه ژوئیه، تهران اعلام کرد در حال مذاکره برای یک شراکت راهبردی ۲۵ ساله با پکن است که (در صورت نهایی شدن و اجرای آن) شامل سرمایه گذاری‌های گسترده بلند مدت چین به ارزش تا ۴۰۰ میلیارد دلار خواهد بود. به همین ترتیب، ایرانی‌ها و روس‌ها نیز در تلاش برای دست یابی به سازوکاری هستند که شامل تمدید توافق نامه موجود برای تسهیل انتقال تسلیحات و کالا‌های دیگر روسی به ایران طی سال‌های آتی می‌شود.

در هر صورت، ممکن است نیازی نباشد تا روسیه و چین بخواهند این قطعنامه را وتو کنند، زیرا تاکنون این قطعنامه از حمایت اکثریت ۹ عضو از ۱۵ عضو شورای امنیت برخوردار نشده است. فرانسه، آلمان و انگلیس نیز مخالف این اقدام آمریکا هستند. این سه بازیگر مشهور به «ای سه» رویکرد پیچیده‌تری در قبال مسئله تحریم و تمدید آن دارند. اگرچه اعضای گروه «‌ای سه» نگران نقض برجام از سوی ایران و همچنین اجرای پادمان‌های هسته‌ای هستند که این کشور با آن موافقت کرده است، اما از تلاش‌های آمریکا برای از بین بردن این توافق نیز ناراحتند. گروه‌ «ای سه» احتمالا تا زمانی که دولت جدید آمریکا سوگند یاد نکرده است مشتاق حفظ برجامند. به این ترتیب، آن‌ها سعی کرده اند در صورت امکان یک رویکرد مشترک در ارتباط با مسائل مهم و اساسی مورد اختلاف درباره برجام پیدا کنند. آن‌ها به احتمال زیاد از قطعنامه آمریکا حمایت نمی‌کنند، اگرچه به طور شبانه روزی تلاش کرده اند تا یک حد وسط مورد قبولی را برای واشنگتن و بلوک پکن-مسکو پیدا کنند. نکته قابل توجه این است که تحریم‌های اتحادیه اروپا در زمینه صادرات تسلیحات متعارف و فن آوری موشکی به ایران بدون توجه به اتفاقاتی که تا اکتبر رخ می‌دهد، تا سال ۲۰۲۳ همچنان به قوت خود باقی خواهد ماند.

همچنین این سوال مطرح است که آیا آمریکا از زمان خروج از این توافق در سال ۲۰۱۸، حق احیای سازوکار بازگرداندن سریع تحریم‌ها را دارد یا خیر؟ آمریکا می‌گوید که این حق را دارد، اما سایر اعضای برجام حاضر در شورای امنیت (آلمان در حال حاضر عضو غیر دائمی شورای امنیت است) در این ادعا اختلاف نظر دارند. ممکن است که آن‌ها به سادگی چنین حرکتی را از سوی آمریکا نادیده بگیرند؛ بنابراین دولت ترامپ احتمالا درسی را می‌آموزد که دولت ریگان سال ۱۹۸۲ ارائه کرد: صرف نظر از این که یک نهاد بین المللی چه نقص‌هایی می‌تواند داشته باشد، زمانی که یک کشور از آن خارج می‌شود، توانایی نفوذ در آن را از درون از دست می‌دهد.

هم اکنون نیز گرچه ترامپ قول داده است که به توافق دست پیدا می‌کند، در واقع خارج شدن از سازمان‌ها و توافق نامه‌های بین المللی و نه دستیابی به آن‌ها، یک ویژگی بارز در سیاست خارجی او محسوب می‌شود. در این زمینه ایران یک نمونه محسوب می‌شود. دولت ترامپ پس از خارج شدن از برجام بدون ارائه طرح دیگری، هم اکنون درمورد لزوم تمدید تحریم‌های تسلیحاتی ایران ناتوان مانده است. برخی از تحلیلگران بر این باورند که تیم ترامپ که به خوبی از شکست احتمالی طرحش در شورای امنیت آگاه است، در واقع به دنبال ایجاد «حقایقی روی زمین» پیش از پیروزی احتمالی جو بایدن نامزد دموکرات‌ها در انتخابات ریاست جمهوری آمریکاست تا احیای توافق نامه ایران را به شدت دشوار سازد. 

انتهای پیام/

منبع: باشگاه خبرنگاران

کلیدواژه: دونالد ترامپ تحریم تسلیحاتی ایران تحریم های آمریکا علیه ایران تحریم های تسلیحاتی تمدید تحریم شورای امنیت هسته ای

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۸۹۵۲۴۳۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

جزئیات جدید از مذاکرات ایران و آمریکا به روایت ظریف

آفتاب‌‌نیوز :

محمدجواد ظریف، وزیر پیشین وزارت امور خارجه برای بررسی شرایط سیاست خارجی ایران در سال ۱۴۰۲ به گفتگو پرداخته است.

بخش‌های مهم این گفتگو را در ادامه می‌خوانید:

دنیا دیگر دنیای دوقطبی نیست، حتی موضوع قطبی بودن در جهان با چالش جدی رو به رو است؛ لذا باید این واقعیات را درک کرد. مهمترین عامل در نظام قطبی عامل وفاداریست و ما هنوز بر اساس این تصور به نظرم توهمی از روابط جهانی داریم و عمل می‌کنیم. بعد خیلی زود دلسرد می‌شویم که چرا روس‌ها یا چینی‌ها با ما اینگونه رفتار کردند؟ در صورتی که اگر درست تشخیص دهیم که امروز مبانی رفتار در روابط جهانی چگونه است حتماً نه چنین توقعاتی را خواهیم داشت، نه اقداماتی می‌کنیم که ایجاد چنین توقعاتی برای ما بکند. نه خودمان را فدا برای کسی می‌کنیم و نه توقع داریم که آن‌ها برای ما این کار را بکنند.

باید روابط سازنده با همه کشور‌ها داشته باشیم. معتقدم که بدون روابط سازنده نه با شرق می‌توانیم رابطه خوبی داشته باشیم نه با غرب. یعنی بدون اینکه با غرب رابطه داشته باشیم نمی‌توانیم با شرق رابطه داشته باشیم و برعکس هم همینطور است.

تا زمانی که ما با روسیه و چین رابطه نداریم، حتما غرب هم با ما رابطه فراگیر و همه جانبه نخواهد داشت. تا زمانی که در‌ها به روی غرب از سوی ایران بسته باشد، حتما روسیه و چین هم احساس می‌کنند که کنشگر این حوزه هستند و منافعشان را بر ما تحمیل می‌کنند بدون اینکه منافع ما را در نظر داشته باشند.

اگر قرار است جهان جنگ اقتصادی داشته باشد این جنگ باید بین چین و آمریکا باشد.

فرصت مذاکره با آقای ترامپ را ما از دست ندادیم. با همه احترامی که برای دوست و همکار عزیزم آقای احمدی قائل هستم، اعتقاد دارم که نیمی از قضیه را دیده‌اند. چرا که آقای ترامپ یک بخشی از معادله است و کل معادله نیست.

آقای ترامپ حداکثر می‌تواند یک توافق دو صفحه‌ای مثل آن که با کره شمالی امضا کرد را امضا کند. آقای ترامپ نه توانش را داشت و نه ساختار آمریکا اجازه می‌دهد، همانطور که در کره شمالی اجازه ندادند که ایشان وارد یک توافق محتوایی جدید شود.

با توافق دو صفحه‌ای هم هیچ مشکلی از کسی حل نمی‌شود، فقط یک فرصت عکس انداختن فراهم می‌شود که ممکن است برای کره شمالی فرصت خوبی بود؛ چون همیشه رهبران کره شمالی دوست داشتند که با روسای جمهور آمریکا دیده شوند. چون این فرصت را پیدا نمی‌کردند بعد از اینکه روسای جمهور از کاخ سفید خارج می‌شدند معمولاً آن‌ها را دعوت می‌کردند و با آن‌ها عکس یادگاری می‌انداختند؛ لذا این پیروزی برای آن‌ها بود و یک پیروزی هم برای آقای ترامپ بود که خاصیت نارسیستی‌اش را آبیاری کند؛ لذا این قسمت از فرمایش آقای احمدی کاملاً درست است که ترامپ علاقه داشت که این کار را انجام دهد؛ اما قسمت بعدی‌اش که همانطور که در اجلاس ویتنام آمریکا و کره شمالی دیدیم این افراد دیگر هستند که تصمیم می‌گیریم.

آقای ترامپ از بنده چند بار دعوت به مذاکره کرد، ولی ما که اجازه برای مذاکره نداشتیم. اما آقای بولتون در کتاب «اتاقی که در آن اتفاق افتاد» کاملاً تشریح می‌کند که هربار ایشان تا مرز استعفا پیش رفت برای اینکه مانع از مذاکره شود. خیلی هم با آب و تاب توضیح می‌دهد که در هر دو مورد استعفا نامه‌اش را نوشت و وقتی مذاکره صورت نگرفت خیالش راحت شد. اما همین نشان می‌دهد، اگر بنده با آقای ترامپ مذاکره کرده بودم یا آقای دکتر روحانی مذاکره بودند، نهایتاً همین بولتون بودند که باید این مذاکرات را به نتیجه می‌رساندند.

بعضی‌ها ایراد می‌گیرند که آقای بولتون و پومپئو از ابتدای سال ۹۷ وارد کاخ سفید شدند، یعنی از آوریل سال ۲۰۱۸، لذا می‌گویند چرا از دوران آقای تیلرسون استفاده نکردید. من با آقای تیلرسون در جلسه ۵+۱ دیدار داشتم، به هیچ وجه آقای تیلرسون در ظرفیت مذاکره نبود و اعتماد لازم را از سوی آقای ترامپ برای این که مذاکره کند، نداشت. کاملاً مشخص بود و دیدیم که ظرف تقریبا یک سال از دولت آقای ترامپ خارج شد.

من معتقدم که ما اگر تشخیص دهیم که تهدیدی که برای جمهوری اسلامی وجود دارد تهدید امنیتی‌سازی است، در زمین این تهدید بازی نمی‌کنیم؛ لذا می‌توانیم سیاست فعال‌تری را داشته باشیم. البته این به معنا نیست که دست از مخالفت با آمریکا بکشیم، مخالفت با سلطه و مخالفت با استکبار می‌تواند برای کشور یک زمینه قدرتی فراهم کند، با توجه به اینکه الان قدرت دیگر صرفاً قدرت نظامی، سیاسی و اقتصادی نیست. البته قدرت‌های دیگری هم هستند مثل قدرت الهام بخشی.

آن‌هایی که میگویند برجام ایراد داشت خب چرا آمریکا به برجام استناد نکرد، اگر برجام یک طرفه بود آمریکا به یک جمله برجام استناد می‌کرد و از آن خارج می‌شد. آن وقتی که استناد کردند ۱۳ کشور در شورای امنیت علیه‌شان بودند، لذا دوستان ما مقداری به واقعیت‌ها توجه کنند بهتر است.

منبع: اقتصادآنلاین