به نقل از «ایسنا»

آزمایش مسیریابی سلول‌ها در هزارتو!

تاریخ انتشار: ۹ شهریور ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۹۱۲۸۹۵۸

دانشمندان اسکاتلندی برای بررسی نحوه مسیریابی سلول‌ها در بدن، آنها را در هزارتو آزمایش کردند.

به گزارش ایسنا و به نقل از فیوچریسم، سلول‌ها می‌توانند مسافت‌های زیادی را در سراسر بدن ما طی کنند. دانشمندان "دانشگاه گلاسگو"(University of Glasgow) اسکاتلند به تازگی آزمایشی را انجام داده‌اند تا نشان دهند که سلول‌ها چگونه می‌دانند کجا بروند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

سلول‌ها به برخی مواد شیمیایی به خصوص جذب و توسط برخی مواد دیگر دفع می‌شوند. برای مثال، گلبول‌های سفید خون به سوی مواد شیمیایی جذب می‌شوند که انتشار آنها در محل زخم صورت می‌گیرد. دانشمندان برای دریافتن این موضوع که سلول‌ها چگونه مسیر خود را به سوی فضاهایی بزرگتر از فضاهای مجاور پیدا می‌کنند، آنها را در مسیرهای هزارتو آزمایش کردند که با همین مواد شیمیایی بارگیری شده بودند.

آنها در این آزمایش، سلول‌های آمیب و لوزالمعده را مورد بررسی قرار دادند و نهایتا فرضیه خود را در این مورد تایید کردند که سلول‌ها مسیر خود را در جهت بیشترین تراکم مواد شیمیایی مشخص می‌کنند تا جهتی که از آن آمده‌اند، آشکار شود.

آمیب‌ها و تاحدودی سلول‌های سرطانی، عملکرد بهتری در هزارتوهای ساده‌تر داشتند. آنها در هزارتوهایی که بن‌بست و تله بیشتری داشتند، بدتر عمل کردند.

اغلب سلول‌هایی که پشت سر سلول‌های ابتدایی وارد شدند، مسیر را گم کردند زیرا سلول‌هایی که پیشتر وارد شدند، مواد شیمیایی راهنمای مسیر را از بین برده بودند. این موضوع نشان می‌دهد که اثر زیست‌شناسی سلولی بیش از حد انتظار است.

این پژوهش، در مجله "Science" به چاپ رسید.

انتهای پیام

منبع: ایسنا

کلیدواژه: سلول مسیریابی مواد شيميايي دانشگاه گلاسگو مواد شیمیایی سلول ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۹۱۲۸۹۵۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

داروهایی که حافظه را ضعیف میکند

به گزارش خبرگزاری صداوسیما؛ مرکز سمنان،️ اگر در حال تجربه فراموشی و یا گیجی هستید، کابینت خود را بررسی کنید؛ برای مدتی، پزشکان فراموشی و سردرگمی ذهنی را به عنوان بخشی عادی از پیری رها کردند، اما دانشمندان در حال حاضر می‌دانند که از دست دادن حافظه به هنگام مسن‌تر شدن، به هیچ وجه اجتناب ناپذیر نیست.
در واقع مغز می‌تواند سلول‌های مغزی جدیدی را رشد دهد و ارتباطات خود را در طول زندگی تغییر دهد. اکثر مردم با برخی از چیز‌هایی آشنا هستند که به حافظه آسیب می‌زنند، از جمله الکل و مصرف مواد مخدر، سیگار کشیدن سنگین، سکته مغزی، کمبود خواب، استرس شدید، کمبود ویتامین ب ۱۲ و بیماری‌هایی مانند بیماری آلزایمر و افسردگی.

علت کم شدن حافظه

۱. کاهش حافظه با دارو‌های ضد اضطراب (بنزودیازپین ها):
بنزودیازپین‌ها برای درمان انواع اختلالات اضطراب، آشفتگی، هذیان و اسپاسم‌های ماهیچه‌ای و جلوگیری از تشنج مورد استفاده قرار می‌گیرند. از آنجا که بنزودیازپین‌ها یک اثر آرام بخش دارند، گاهی اوقات برای درمان بی خوابی و اضطراب که می‌تواند افسردگی را همراه داشته باشد، به کار می‌روند.
مثال: آلپرازولام (زاناکس)، کلردیاازپوکسید (لیبیوم)، دیازپام (والیوم)، فلوئورزپام (والیوم)، لورازپام (ورسد)، میدازولام (دورال)، تمازپام (رستوریل) و تریازولام (هالسیون).
بنزودیازپین‌ها فعالیت را در بخش‌های کلیدی مغز کاهش می‌دهد، از جمله آن‌هایی که در انتقال رویداد‌ها از حافظه بلند مدت به حافظه بلند مدت دست دارند.
در حقیقت، به همین دلیل در بی هوشی مورد استفاده قرار می‌گیرند. هنگامی که آن‌ها به مخلوط بیهوشی اضافه می‌شوند، بیماران به ندرت رفتار نامطبوع را از یک روش به یاد می‌آورند. میدازولام (ورسد) به طور خاص ویژگی‌های کاهش حافظه‌ای را مشخص کرده است.
بنزودیازپین‌ها باید به ندرت در افراد مسن و فقط برای مدت زمان کوتاهی تجویز می‌شوند.
افراد مسن نسبت به افراد جوان تر، دیرتر این دارو‌ها را از بدنشان دفع می‌کنند، بنابراین افراد مسن‌تر را در معرض خطر بالاتری برای نه تنها از دست دادن حافظه، بلکه هذیان، افتادن، شکستگی و تصادفات وسایل نقلیه قرار می‌دهد.
اگر یکی از این قرص‌ها را به خاطر بی خوابی، اضطراب خفیف و یا اضطراب می‌خورید، با پزشک خود و یا سایر متخصصان مراقبت‌های بهداشتی در مورد درمان بیماری خود با انواع دیگر دارو‌ها و درمان‌های دارویی صحبت کنید. برای مثال اگر شما بیخوابی دارید ممکن است ملاتونین به شما کمک کند. قبل از خوابیدن در دوز‌های ۳ تا ۱۰ میلی گرم، ملاتونین می‌تواند به ایجاد دوباره الگو‌های خواب سالم کمک کند.
دقت کنید که قبل از توقف یا کاهش میزان مصرف دارو‌های گیاهی، با متخصص بهداشت و درمان خود مشورت کنید.
کنار گذاشتن ناگهانی آنها می‌تواند اثرات جانبی جدی داشته باشد، بنابراین یک متخصص سلامت همیشه باید بر این فرآیند نظارت داشته باشد.

۲. کاهش حافظه با مصرف دارو‌های کاهش کلسترول (استاتین ها):
استاتین‌ها برای درمان کلسترول بالا به کار می‌روند.
مثال: آتورواستاتین (لیپیتور)، فلوواستاتین (لسکول)، لواستاتین (مواکور)، پروستاتین (پراوچول)، رسوواستاتین (کرستور) و سیمواستاتین (زکور).
دارو‌هایی که سطوح کلسترول خون را پایین می‌آورد ممکن است به حافظه و دیگر فرآیند‌های ذهنی از طریق کاهش سطح کلسترول آسیب برساند. در مغز، این لیپید‌ها به شکل گیری اتصالات بین سلول‌های عصبی - پیوند حافظه و یادگیری حیاتی هستند. (مغز در واقع شامل یک چهارم کلسترول بدن است)
اگر شما در میان بسیاری از افراد مسن بدون بیماری عروق کرونری هستید که این دارو‌ها را برای درمان ldl بالا (" بد ") کلسترول و hdl پایین (" خوب ") مصرف می‌کنند، از پزشک خود و یا دیگر عرضه کننده مراقبت‌های بهداشتی درخواست جایگزین کنید.

۳. دارو‌های ضد تشنج عامل کاهش حافظه:
به مدت طولانی برای درمان تشنج، این دارو‌ها برای درد‌های عصبی، اختلال دو قطبی، اختلالات خلقی و شیدایی تجویز می‌شوند.
مثال ها:استازولامید (دیاموکس)، کاربامازپین (تگرتول)، ازوگابین (پوتیگا)، گاباپنتین (نورونتین)، لاموتریژین (لامیکتال)، لوتیراکتام (کپرا)، اگزکاربازپین (تریلپتال)، پیشگابالین (لیریکا)، روفینامید (بانزل)، توپیرامات (توپاماکس)، والپرویک اسید (دپاکوت) و زونیسامید (زونگران).
اعتقاد بر این است که ضد تشنج ها، تشنجات را با کاهش جریان سیگنال‌ها در سیستم عصبی مرکزی محدود می‌کنند. تمام دارو‌هایی که سیگنال دهی در cns را کاهش می‌دهند می‌توانند باعث از دست رفتن حافظه شوند.
بسیاری از بیماران مبتلا به صرع به خوبی از فینتوئین (دیلتانین) استفاده می‌کنند. بسیاری از بیماران مبتلا به درد‌های مزمن اعصاب متوجه می‌شوند که ونلافاکسین (افورکس) می‌تواند از درد آنها بکاهند.

۴. دارو‌های ضد افسردگی از علل کاهش حافظه:
TCA برای افسردگی، اختلالات اضطرابی، اختلالات غذا خوردن، اختلال وسواسی - جبری، درد‌های مزمن، ترک سیگار و برخی اختلالات هورمونی مانند گرفتگی عضلات شکم شدید و گرگرفتگی‌ها تجویز می‌شوند.
مثال:آمیتریپتیلین (الویل)، کلومیفامین (آنافرانیل)، دسیپرامین (نورپرامین)، دوکسپین (سینگوان)، ایمیپرامین (توفرانیل)، نورتریپتیلین (پامولور)، پروتریپتیلین (ویواکتیل)، و تریمیپامینین (سورمونتیل).
حدود ۳۵ درصد از بزرگ سالان مبتلا به TCA , درجاتی از اختلال حافظه را گزارش می‌کنند و در حدود ۵۴ درصد گزارش مشکل تمرکز دادند. تصور می‌شود TCA با مسدود کردن عمل سروتونین و نور اپی نفرین دو عامل پیام آوران شیمیایی کلیدی مغز مشکلات حافظه ایجاد می‌کنند
همچنین ممکن است بخواهید میزان دوز خود را کاهش دهید (اثرات جانبی دارو‌های ضد افسردگی اغلب وابسته به دوز هستند) یا به یک مهارکننده انتخابی بازجذب سروتونین / نوراپی نفرین معاوضه کنید.

۵. کاهش حافظه با مسکن‌های مخدری:
این دارو‌ها برای تسکین درد‌های شدید و مزمن مانند درد ناشی از ورم مفاصل استفاده می‌شوند.
مثال ها:فنتانیل (دوراگسیک)، هیدروکودون (نوروکو، ویکودین)، هیدرومورفون (دیلودید، اگزالگو)، مورفین (آسترمورف، آوینزا) و اکسید کادون (اکسیکوتین، پرکوکت).
این دارو‌ها در شکل‌ها و فرم‌های مختلفی وجود دارند، مثل قرص ها، محلول‌ها برای تزریق، برچسب‌ها و ... هستند.
این دارو‌ها با مهار جریان سیگنال‌های درد در سیستم عصبی مرکزی و با واکنش عاطفی فرد به درد کار می‌کنند. هر دوی این عوامل توسط پیک‌های مواد شیمیایی که در بسیاری از جنبه‌های شناخت درگیر هستند، میانجی گری می‌شوند؛ بنابراین استفاده از این دارو‌ها می‌تواند با حافظه بلند مدت و کوتاه مدت، به ویژه زمانی که برای مدت زمان طولانی استفاده شود، تداخل داشته باشد.
در بیماران زیر ۵۰ سال، دارو‌های ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDs) اولین درمان برای درد هستند. متاسفانه، درمان NSAID برای بیماران مسن‌تر که خطر بیشتری از خونریزی معده و روده دارند، کم‌تر مناسب است.
در حالی که دارو‌های تجویزی وجود دارند که ترامادول و استامینوفن را ترکیب می‌کنند، این محصولات تنها ۳۷.۵ میلی گرم ترامادول دارند، و در عمل من متوجه شده ام که بیماران به طور کلی به دوز‌های بالاتر نیاز دارند.

۶. کاهش یافتن حافظه با دارو‌های پارکینسون (آگونیست دوپامین):
این دارو‌ها برای درمان بیماری‌های پارکینسون، تومور هیپوفیز مشخص و به طور فزاینده ای، سندروم پا‌های بی قرار (RLS) مورد استفاده قرار می‌گیرند.
مثال ها: آپومورفین (آپوکین)، پردیپزول (میراپکس) و روپینیرول (رکویپ).
این دارو مسیر‌های سیگنال دهی برای دوپامین را فعال می‌کند و چنانچه در بخش سلامت نمناک گفته ایم یک پیام رسان شیمیایی که در بسیاری از عملکرد‌های مغز شامل انگیزه، تجربه لذت، کنترل موتور خوب، یادگیری و حافظه درگیر است. در نتیجه، عوارض جانبی مهمی می‌تواند شامل از دست دادن حافظه، گیجی، هذیان، توهم، خواب و رفتار‌های وسواسی اجباری  باشد.
مجرمان بالقوه شامل دارو‌های ضدتهوع و ضدتشنج، دارو‌های ضدروان پریشی با اثرات سمی، برخی دارو‌های ضد افسردگی و برخی دارو‌های سرماخوردگی و آلرژی هستند.
در این مورد، مشکلات حافظه و RLS شما - می‌توانند به طور بالقوه با جایگزین کردن دارو خاطی با داروی دیگر حل و فصل شود.

۷. داروی فشار خون (مسدود کننده‌های بتا) از عاملان کاهش حافظه:
مسدود کننده‌های بتا، ضربان قلب و فشار خون را کاهش می‌دهند و نوعاً برای فشار خون بالا، نارسایی احتقانی قلب و ریتم‌های قلب غیر عادی تجویز می‌شوند. آن‌ها همچنین برای درمان درده‌ای قفسه سینه، میگرن، لرزه‌ها و انواع خاصی از آب سیاه مورد استفاده قرار می‌گیرند.
مثال ها: آتنولول (تنورمین)، کارودیلول (کورگ)، متپرولول (لوپرسور)، پروپرانولول (ایندرال)، سوتالول (تیموپتیک)، تیمولول (تیموپتیک) و برخی دارو‌های دیگر که نام شیمیایی آن‌ها با نام "olol" به پایان می‌رسد.
مسدود کننده‌های بتا گمان می‌رود مشکلات حافظه را با دخالت در ("مسدود کردن") عمل سیگنال‌های شیمیایی کلیدی در مغز، از جمله نور اپی نفرین و آدرنالین، ایجاد کنند.
برای افراد مسن، مسدود کننده‌های کانال کلسیم بنزوتیازپین، نوع دیگری از دارو‌های فشار خون، اغلب ایمن‌تر و کارآمدتر از مسدود کننده‌های بتا است. اگر مسدود کننده بتا برای درمان گلوکوم مورد استفاده قرار می‌گیرد، توصیه می‌کنم که با مراقبت‌های بهداشتی خود در مورد استفاده بالقوه از یک بازدارنده آنیدراز مانند دورزولامی (تروسپات) صحبت کنید.

۸. کاهش حافظه با مصرف خواب آور‌ها (داروی تسکین دهنده خوابی غیر بنزودیازپین):
گاهی اوقات دارو‌هایی "Z" نامیده می‌شوند، این دارو‌ها برای درمان بی خوابی و مشکلات خواب به کار می‌روند. آن‌ها هم چنین برای اضطراب ملایم هم تجویز می‌شوند.
مثال ها: اسزوپیکلون (لونستا)، زالپلون (سوناتا) و زولپیدم (آمبین).
اگرچه این‌ها از بنزودیازپین‌ها متمایز هستند، اما در بسیاری از مسیر‌های مغزی و پیام رسانی شیمیایی عمل می‌کنند، و اثرات جانبی مشابهی و مشکلات با اعتیاد و کناره گیری را ایجاد می‌کنند.
دارو‌های "Z" نیز می‌توانند دچار فراموشی شوند و برخی اوقات باعث رفتار‌های خطرناک یا عجیب مثل پخت غذا یا رانندگی با خودرو می‌شوند - بدون هیچ خاطره‌ای از اتفاقی که بر روی بیدار شدن اتفاق می‌افتد.
درمان‌های دارویی و غیر دارویی جایگزینی برای بیخوابی و اضطراب وجود دارد، بنابراین با متخصص بهداشت و درمان خود در مورد گزینه‌ها صحبت کنید. ملاتونین، در دوز‌های ۳ تا ۱۰ میلی گرم قبل از خواب، برای مثال، گاهی اوقات به ایجاد دوباره الگو‌های خواب سالم کمک می‌کند.
قبل از توقف یا کاهش مقدار این خواب آور‌ها با پزشک خود صحبت کنید. کنار گذاشتن ناگهانی آن می‌تواند موجب اثرات جانبی جدی شود، بنابراین یک متخصص سلامت همیشه باید بر این فرآیند نظارت داشته باشد.

۹. داروی بی اختیاری ادرار (آنتی کولینرژیک) علت کاهش حافظه:
این دارو‌های معرفی شده برای تسکین علائم مثانه بیش فعال و بی اختیاری فوری، تمایل به ادرار کردن ناگهانی و قوی که اغلب به دستشویی نمی‌روند، استفاده می‌شود.
مثال ها: داریفناسین (انابلکس)، اکسیبوتینین (دیتراپن XL، ژلنیک، اکسیترول)، سولیفناسین (وسیکر)، تولترودین (دترول) و تروسپیم (سانکتورا).
این دارو‌ها عمل استیل کولین، یک پیام شیمیایی را مسدود می‌کنند که واسطه تمام انواع عملکرد‌های بدن است.
در مثانه، آنتی کولینرژیک از انقباضات غیر ارادی ماهیچه که جریان ادرار را کنترل می‌کند جلوگیری می‌کند. در مغز، آن‌ها فعالیت را در حافظه و مراکز یادگیری مهار می‌کنند. خطر کاهش حافظه زمانی افزایش می‌یابد که دارو‌ها برای بیش از مدت کوتاهی مصرف شوند و یا با دارو‌های آنتی کولینرژیک دیگر مورد استفاده قرار گیرند.
افراد سالمند به ویژه در برابر سایر اثرات مضر مواد آنتی کولینرژیک از جمله یبوست (که به نوبه خود می‌تواند موجب بی اختیاری ادراری)، تاری دید، سرگیجه، اضطراب، افسردگی و توهم می‌شوند، آسیب پذیر هستند.
با پزشک خود چک کنید تا ببینید آیا علائم بی اختیاری ادراری ممکن است از وضعیت دیگری (مانند عفونت مثانه و یا شکل دیگری از بی اختیاری) یا دارویی (مانند دارو فشار خون، ادرار اور و یا انقباض عضلانی) ریشه داشته باشد یاخیر.
زمانی که این‌ها کنترل می‌شوند، توصیه می‌شود که برخی تغییرات سبک زندگی ساده را انجام دهید، مثل کاهش مصرف کافئین‌ها و مشروبات الکلی، نوشیدن کم‌تر قبل از خواب و انجام تمرینات کگل برای تقویت عضلات لگن که به دفع ادرار تحت کنترل کمک می‌کنند.

۱۰. کاهش حافظه با آنتی هیستامین (نسل اول):
چرا آن‌ها تجویز می‌شوند؟
این دارو‌ها برای تسکین یا جلوگیری از علائم آلرژی یا سرماخوردگی استفاده می‌شوند.
همچنین از آنتی هیستامین‌ها نیز برای جلوگیری از بیماری حرکتی، تهوع، استفراغ و سرگیجه استفاده می‌شود.
برومفنیرامین (دی متیان)، کاربینوکسیامین (کلستین)، کلرپینیرامین (کلر - تریمتون)، کلمستین (توست)، دیفن هیدرامین (بنادریل) و هیدروکسی ایزین (ویستاریل).
این دارو‌ها (تجویزی و غیر تجویزی) فعالیت استیل کولین را مهار می‌کنند، یک فرستاده شیمیایی که واسطه طیف وسیعی از وظایف در بدن است. در مغز، آن‌ها فعالیت در حافظه و مراکز یادگیری را مهار می‌کنند، که ممکن است منجر به از دست دادن حافظه شود.