به نقل از «عصر ایران»

کشف ردپای ۱۲۰ هزار ساله انسان خردمند در شمال عربستان +عکس

تاریخ انتشار: ۲۹ شهریور ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۹۳۴۷۸۴۲

رد پای ۱۲۰ هزار ساله کشف شده از انسان در عربستان فرضیه برخی دانشمندان را که این سرزمین بیابان‌خیز در سال‌های بسیار دور سبزتر و مرطوب‌تر بوده، تقویت کرده است.

به گزارش یورونیوز، ظاهرا گروهی از هموساپینس‌ها یا انسان‌های خردمند ۱۲۰ هزار سال پیش در جریان سفری طولانی، برای مدتی کوتاه کنار دریاچه‌ای در شمال سرزمین عربستان توقف می‌کنند که اطراف آن تعدادی شتر، گاومیش و فیل‌های بزرگتر از گونه‌های امروزی نیز رفت و آمد می‌کرده‌اند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

توقف این مسافران کنار دریاچه مدت زیادی طول نمی‌کشد، زیرا این تنها یکی از مراحل سفر دور و دراز آنها بوده است.

این روایت واقعه‌ای است که دانشمندان ومحققان علوم دیرین‌شناسی در پی کشف رد پای انسان‌هایی متعلق به ۱۲۰ هزار سال پیش و بر اساس موقعیت جغرافیایی مکانی که این نشانه‌ها در آن یافت شده، بازسازی کرده‌اند. گزارش این واقعه بازسازی شده و اطلاعات مربوط به کشف رد پای باستانی انسان‌های خردمند و حیوانات متعلق به بیش از ۱۰۰ هزار سال پیش در صحرای «نفود» واقع در شمال عربستان روز پنجشنبه در نشریه علمی «ساینس ادونسِز» منتشر شده است.

کشف این آثار سرنخ‌های تازه‌ای از مسیر طی شده توسط اجداد قدیمی انسان‌ها پس از خروج از قاره آفریقا پیش روی محققان قرار داده است.

دانشمندان پیش‌تر بر این باور بودند که انسان‌های نوین از آفریقا به سوی شام حرکت کرده‌ و در این راه بیشتر مسیرهای ساحلی را برای مهاجرت در پیش گرفته‌اند. این در حالی است که یافته‌های جدید این فرضیه را تقویت کرده که انسان‌های اولیه در دورهٔ پارینه‌سنگی و اوایل میان‌سنگی که به «آخرین عصر یخبندان» شهرت یافته برای مهاجرت دریاچه‌ها و رودخانه‌ها را دنبال می‌کرده‌اند.

آثاری به جا مانده از در بخشی از بیابان‌های شمال عربستان از مسیر جاری شدن یک رودخانه باستانیAFP

محققان با تخمین بلندی قد، نحوه قدم زدن و وزن افرادی که ردپای آنها یافت شده متقاعد شده‌اند که آثار مربوط به انسان‌های خردمند بوده تا گونه‌های مشابه دیگر نظیر نئاندرتال‌ها. آنها همچنین نتیجه گرفتند که چهار عدد از ردپاها از یک گروه دو یا سه نفری بوده که با هم سفر می‌کردند.

غیر از آثار رد پای انسان و حیوانات، ردی از هیچ ابزاری در کنار محل دریاچه باستانی صحرای «نفود» یافت نشده‌؛ مسئله‌ای که نشان می‌دهد بشری در آن نزدیکی نمی‌زیسته اما برای استفاده از آب موجود در دریاچه به آن مراجعه ‌شده است.

ماتوی استوارت، یکی از اعضای گروه تحقیق که عضو موسسه ماکس پلانک آلمان است در این خصوص می‌گوید برای نخستین بار سال ۲۰۱۷ در جریان تحقیقات دکترا این رد پاها را یافته است. او توضیح می‌دهد که رد پاهای انسان‌های قدیمی پس از فرسایش رسوبات در مکانی که پیشتر یک دریاچه باستانی به نام الاثر در آن جاری بوده یافت شده است.

این محقق در ادامه تصریح کرده: «رد پاها نوعی منحصر به فرد از یافته‌های فسیلی است که برحه‌ای از تاریخ با ترتیب زمانی ساعت و روز را نشان می‌دهد؛ ویژگی‌ای که در دیگر یافته‌های فسیلی کم‌تر دیده می‌شود.»

دیرینه‌شناسی رد‌پاها با استفاده از تکنیکی به نام «تخمین برانگیخته نوری» یا «او اس ال» انجام شده است به نحوی که تاباندن نور به دانه‌های کوارتز و اندازه‌گیری انرژی ساطع شده از آنها امکان تاریخ گذاری برای آثار یافت شده را میسر می‌سازد.

لینک کوتاه: asriran.com/0038Sa

منبع: عصر ایران

کلیدواژه: انسان خردمند ۱۲۰ هزار سال انسان ها یافت شده رد پای

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.asriran.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «عصر ایران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۹۳۴۷۸۴۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

نگاهی به تئاتر شاماران/ردپای افسانه جاماسب در زندگی سیاه باز

گروه فرهنگ و جامعه خبرگزاری علم و فناوری آنا ـ ونوس بهنود: نمایش شاماران به کارگردانی ساسان شکوریان ترکیب هنرمندانه‌ای از هنر پیشینه‌دار سیاه‌بازی و افسانه‌ای کهن از داستان‌های هزار و یک شب را بازگو می‌کند. 

تماشاخانه سنگلج، یکی از قدیمی‌ترین سالن‌های نمایش تهران است که‌ این روز‌ها ضرورت تعمیر، نگه‌داری و توسعه آن سوژه اخبار شده، این بار نیز با نمایش شاماران، هنرمندان و هنردوستان را میزبانی کرد.

شاه ماران یا شاماران اسطوره‌ای از موجودی نیمه‌زن و نیمه‌مار است که در بین مردم کردنشین سمبل برکت، دانش و شفا است. اما چه شد که هنرمندان سرشناس متعددی به دیدن نمایش این داستان اسطوره‌ای نشستند.‌

می‌توان اسرار هویدا کرد و نجات یافت

تئاتر هنر نخبگان است، اما دروازه یادگیری آن برای عموم گشوده است. شاماران در تلفیق زیبایی از سیاه‌بازی هنر کهن و اصیل ایرانی با افسانه‌ای جامانده از هزاره‌ها به دنبال انتقال همان پیام‌هایی است که هر روز در زندگی به آن نیازمندیم.

بازی روان بازیگران و تسلط بر نقش، چهره‌پردازی متناسب با نقش و همچنین سیالیت زمانی از گذشته به دوره معاصر و برعکس اجرایی روان را در اختیار بیننده قرار می‌دهد. هر چند کارگردان می‌تواند کمی از ابهام ماجرا‌ها کاسته و کلید‌های بیشتری در اختیار تماشاگر قرار دهد، اما سطح اجرای مقبول غیر قابل انکار است.

سیاه‌باز در نقش جاماسب ظاهر می‌شود. جوانی که در افسانه‌ها برای پیدا کردن عسل در غاری حبس می‌شود و دوستانش تنهایش می‌گذارند. در‌این نمایش گنجی که می‌تواند زندگی سیاه‌باز را دگرگون و او را از فقر و فلاکت برهاند جایگزین عسل شده است. سیاه‌باز در قبرستان‌ها به دنبال گنج است و کیست که نداند بر روی هر گنجی ماری خفته است.

در افسانه جاماسب او به باغ مار‌ها که در کنار شاه مار خود زندگی می‌کنند می‌رسد و به شرط آن که جایی از‌این مکان نامی نبرد، زندگی خود را با شاه مار آغاز می‌کند. شاه مار با چهره‌ای موحش تنها یک تمنا از او دارد و آن هم وفای به عهد است. اما جاماسب برای نجات خود بار‌ها و بار‌ها عهدشکنی می‌کند.

آنجا که دروغ است وقاحت موج می‌زند

شاماران یکی از سمبل‌های مورد احترام مناطق کردنشین است که به عنوان نشانه برکت و دانش تصاویر آن در جای جای خانه‌ها کشیده و از تصویر آن مجسمه و گلدوزی‌هایی در بین لوازم زندگی دیده می‌شود. آن چهره کریه زنی که نیمی از تنش یک مار است، بر خلاف آدم‌های روی زمین به وفاداری و صداقت ارج می‌نهد.

اما هرجا دروغ باشد، وقاحت موج می‌زند و سیاه‌باز به همراه گروهی از بازیگران به مصداق توده مردم با لودگی و مسخره‌گی به عهده خود پشت پا می‌زند.

اما داستان در همین جا خاتمه نیافته است. به جای سکه و زر گنج واقعی همان شاماران است که پادشاه برای بهبود خود از بیماری در به در به دنبال اوست. جادوگری که در بارگاه پادشاه است می‌گوید برای شفایش باید جغدی که در وجود خود دارد را بیرون بکشد. تمثالی از شومی و کراهت و خباثت.

سیاه‌باز که اسرار دیدن شاماران را بر ملا کرده توسط وزیر پادشاه اسیر می‌شود و با کمک او شاماران به نزد پادشاه آورده می‌شود. سیاه‌باز می‌گوید برای معیشت روی خود را سیاه کرده، اما در‌این داستان به دلیل خیانت به گنجینه دانش و معرفت، روسیاه است. پرداختن به افسانه‌های بومی و طرح آموزه‌های آن، در وضعیتی که به اعتقاد نادر ابراهیمی نویسنده سرشناس، به یک رستاخیز اخلاقی نیازمندیم، همان چشمه آب روانی است که هر انسانی در عطش آن است.

نویسنده و کارگردان در نهایت شاماران را، چون افسانه‌اش به دست پادشاه می‌دهد و او تکه تکه می‌شود. اما پایان خوش آنجاست که به خاطر حماقت و حرص و ولع، هر که بدی کرده به سزای اعمالش می‌رسد. بر خلاف جاماسب که به دانش دنیا آگاه شده و حکیم بزرگی می‌شود، سیاه‌باز در قعر کرده‌های خود روسیاه باقی می‌ماند. اما همیشه فرصتی برای بازگشت به سوی خیر هست. قلب پرمهر و سلامت سیاه‌باز به کمکش می‌آید تا بتواند تیره‌روزی و تیره‌رویی خود را به کنار بزند.

نمایش سیاه‌بازی شاماران در بیست و یکمین جشنواره بین الملی نمایش‌های آیینی و سنتی ایران شرکت کرده تا آیین‌های اصیل ایرانی را باردیگر نقل کند. اثری که هنرمندان و اهالی قلم بسیاری را به تماشای خود مهمان کرد.

این اثر نمایشی تا ۷ اردیبهشت در تماشاخانه سنگلج اجرا خواهد شد.

انتهای پیام/