به نقل از «خبرآنلاین»

مکانیسم ماشه ای وجود ندارد

تاریخ انتشار: ۲ مهر ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۹۳۸۹۳۴۰

مهسا مژدهی: یک جانبه گرایی ترامپ کار دستش داد. متحدانی که نزدیک به هشت دهه پای تصمیمات ایالات متحده می ایستادند، حالا به کاخ سفید پشت کرده اند و حرف ترامپ را زورگویی یک قلدر به حساب می آورند. پمپئو می گوید تحریم های ایران بازگشته اند اما سازمان ملل حرف او را رد می کند. کشورهایی عضو شورای امنیت هم معتقدند ایالات متحده چنین امکانی را ندارد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

ترامپ فرصت زیادی برای به کرسی نشاندن حرف هایش ندارد. مراحلی که باید طی شود تا"شاید" جامعه جهانی مجبور به همکاری با واشنگتن شود، طولانی است و او یک ماه و نیم بیشتر تا انتخابات زمان ندارد.  

در خبرانلاین با امیرعلی ابوالفتح در خبرآنلاین گفتگویی داشته‌ایم که در ادامه می‌خوانیم:

ایالات متحده موضوعی را در سطح جهانی مطرح کرده که مخالفان بی شماری دارد. اما موانع واقعی که بر سر راه کاخ سفید برای اجرای خواسته اش وجود دارند کدامند؟

اصلی ترین مانع برای آمریکا این است که نه تحریم ها برگشته اند و نه مکانیسم ماشه ای وجود دارد.تشخیص ایالات متحده به اینکه تحریم ها برگردند از حرف تا عمل فاصله دارد. تحریم های سازمان ملل یک سری مکانیسم دارد که بدون آنها اجرایی نخواهد شد. این تحریم ها با آن نوعی که خود دولت ها تصمیم می گیرند و تحریم را اعمال می کنند متفاوت است. در مورد اعمال این دست از تحریم ها شورای امنیت باید نظر بدهد. تاکنون سیزده عضو شورای امنیت اعلام کرده اند که تحریم های سازمان ملل برنگشته است.

در عمل قطعنامه های تحریمی نیاز به تشکیل کمیته تحریم دارند. این کمیته ها به طور جداگانه نیاز به بودجه، رئیس، عضو و ... دارند تا از شورای امنیت بخواهند با خاطی برخورد کند. دبیرکل سازمان ملل، گوترش که وظیفه این هماهنگی ها را دارد و می تواند کمیته تحریم را تشکیل دهد، اعلام کرده که این کار را نخواهد کرد.

امریکایی ها برای خودشان اختیار دارند که چنین چیزی را اعلام کنند یا نکنند اما این در ذیل سازمان ملل قرار نخواهد گرفت. از این به بعد هم واشنگتن کاری که پیش از این هم انجام داده بود را ادامه می دهد. تحریم هایی که در دو سال گذشته توسط کاخ سفید بر ایران اعمال شده، فراگیرتر از تحریم های سازمان ملل بوده است و تحریم هایی که بخواهد در آینده هم اعمال کند، قبلا انجام شده و اتفاق جدیدی نیست.

ایران در ماه های اخیر دست به یک سلسله اقدامات دیپلماتیک برای خنثی کردن فعالیت های کاخ سفید زده. پمپئو اخیرا کشور به کشور سفر کرده بود تا آنها را وادار کند تا به شیوه مطلوب آمریکا عمل کنند ولی برخلاف تصور وزیرخارجه ایالات متحده، کشورها پشت پمپئو و ترامپ را خالی کردند. عملکرد دیپلمات های کشورمان را چطور می شود ارزیابی کرد؟

دستاورد ایران در این زمینه مشخص است. آمریکایی ها در این زورآزمایی نتوانستند به خواسته خود که همراه کردن جامعه جهانی با کاخ سفید بود دست پیدا کنند. واقعیت این است که تیم ترامپ چندان دغدغه تحریم نداشته چون این کار را در دو سال گذشته به تنهایی انجام داده است اما برای آنها اجماع جهانی علیه ایران از اهمیت زیادی برخوردار بود و این اتفاق برخلاف میل ترامپ و پمپئو نیافتاد. 

اینکه کشورها همراه با ایالات متحده علیه ایران نشدند، دستاورد دستگاه های دیپلماتیک، سیاسی و امنیتی و حتی اقتصادی است که در مقابل فشارها مقاومت کردند. البته باید این را در نظر بگیریم که در مورد اروپا و حتی روسیه و چین موضوع فقط ایران نیست. بلکه موضوع ایران بهانه ای است برای آنها که از دست آمریکا عصبانی هستند. آنها نظم جدیدی که ترامپ در حال پایه گذاری هستند را نمیپسندند. از نظر دولت ترامپ سه مدل عضو در شورای امنیت وجود دارد: اول اعضای غیردائم که حق رای ندارند. دوم 4 کشور عضو دائم و سومی یک کشور یعنی آمریکا که فرای قوانین عمل می کند و رهبری آن کشورهای دیگر را به عهده دارد. این چیزی نیست که اروپائی ها بخواهند به آن تن دهند و همان دسته بندی قبلی یعنی شامل دو گروه اعضای دائم و غیر دائم را مناسب می دانند.

برای همین است که نمی توانیم بگوئیم که اروپائی ها تنها به فکر منافع ایران هستند. آنها در یک دعوای بزرگ که قدرت ها بر سر ایران دارند در حال مقاوت علیه رفتارهای یک جانبه گرانه ترامپ هستند. حتی برخلاف تصور بربتانیا هم در مقابل این رفتار مقاومت کرد. این در حالیست که تصور می شد لندن به طرح آمریکا رای مثبت دهد و یا حتی موضوع فعال شدن ماشه را پیش بکشد. اما این اتفاق نیافتاد چون آنها هم خطر رفتار آمریکا را درک کرده اند و می ترسند که چنین رفتاری تبدیل به رویه ای ثابت برای ایالات متحده شود.

در آمریکا حتی جمهوری خواهان هم معتقدند که ترامپ در حال تضعیف قدرت ایالات متحده در جهان است و اقدامات او آمریکا را به انزوا می کشاند. تاثیر این دست از اقدامات یک جانبه کاخ سفید در دوره ترامپ در آینده چگونه خواهد بود؟

گروهی در آمریکا مخالف یک جانبه گرایی هستند و مایلند که واشنگتن تعامل و اتحاد خود را با اروپایی ها و دیگر کشورهای دوست حفظ کند. در این میان حتی نام هایی مثل جان بولتون هم به چشم می خورد. از دیدگاه این چندجانبه گرایان، ایالات متحده از رفتارهای ترامپ به شدت ضربه خواهد خورد و اعتبارش تضعیف می شود. اما گروه دیگری هستند که این موضوعات را برای آمریکا لطمه زننده نمی دانند و می گویند که آمریکا نیازی به مورد حمایت قرار گرفتن حتی از سوی متحدانش را ندارد. در دیدگاه این گروه، محبوب نبودن یک قدرت است و نیازی به وحدت با متحدین احساس نمی شود. آنها معتقدند که آمریکا در جایگاه تحمیل خواست خود به دیگران است و باید این قدرت را حفظ کند.

این گروه خواهان این هستند که سیاست خارجی فعلی آمریکا حفظ شود. فقط هم در بین جمهوری خواهان نیستند. در میان برخی از دموکرات ها هم چنین موضوعی طرفدار دارد.

سازمان ملل هم در کنار اروپا به مقاومت علیه خواسته های واشنگتن دست زد. رویکرد و نحوه عملکرد این سازمان در مورد ایران را چطور ارزیابی می کنید؟

از سازمان ملل خیلی نمی توان انتظاری داشت. این سازمان بضاعت زیادی ندارد و تا همین الان هم مقاومت بسیار خوبی از خود نشان داده است. این سازمان شخصیت مستثلی ندارد و کارگزار کشورهای عضو است. نقش دبیرکل هم تنها یک نقش هماهنگ کننده است و دنباله روی کشورهایی ست که قدرت زیادی دارند. بنابراین اگر احیانا اجماعی اتفاق بیفتد و کشورهای مهم و قدرتمند با ترامپ به نتیجه یکسان برسند، این سازمان هم از آن پیروی خواهد کرد. اما در حال حاضر با رویکردی که علیه اقدام غیرقانونی ترامپ وجود دارد، گوترش هم همسو با اروپا و کشورهای دیگر علیه حرف ترامپ قد علم می کند.

312 310

کد خبر 1435440

منبع: خبرآنلاین

کلیدواژه: ایالات متحده آمریکا تروئیکای اروپایی تحریم ایران و آمریکا مکانیسم ماشه قطعنامه 2231 شورای امنیت سازمان ملل ایالات متحده شورای امنیت سازمان ملل یک جانبه تحریم ها کاخ سفید

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.khabaronline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرآنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۹۳۸۹۳۴۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

جزئیات جدید از مذاکرات ایران و آمریکا به روایت ظریف: ترامپ برای مذاکره از من دعوت کرد

محمدجواد ظریف، وزیر پیشین وزارت امور خارجه برای بررسی شرایط سیاست خارجی ایران در سال ۱۴۰۲ به گفتگو پرداخته است.

به گزارش اقتصاد آنلاین، بخش‌های مهم این گفتگو را در ادامه می‌خوانید:

دنیا دیگر دنیای دوقطبی نیست، حتی موضوع قطبی بودن در جهان با چالش جدی رو به رو است؛ لذا باید این واقعیات را درک کرد. مهمترین عامل در نظام قطبی عامل وفاداریست و ما هنوز بر اساس این تصور به نظرم توهمی از روابط جهانی داریم و عمل می‌کنیم. بعد خیلی زود دلسرد می‌شویم که چرا روس‌ها یا چینی‌ها با ما اینگونه رفتار کردند؟ در صورتی که اگر درست تشخیص دهیم که امروز مبانی رفتار در روابط جهانی چگونه است حتماً نه چنین توقعاتی را خواهیم داشت، نه اقداماتی می‌کنیم که ایجاد چنین توقعاتی برای ما بکند. نه خودمان را فدا برای کسی می‌کنیم و نه توقع داریم که آن‌ها برای ما این کار را بکنند.

باید روابط سازنده با همه کشور‌ها داشته باشیم. معتقدم که بدون روابط سازنده نه با شرق می‌توانیم رابطه خوبی داشته باشیم نه با غرب. یعنی بدون اینکه با غرب رابطه داشته باشیم نمی‌توانیم با شرق رابطه داشته باشیم و برعکس هم همینطور است.

تا زمانی که ما با روسیه و چین رابطه نداریم، حتما غرب هم با ما رابطه فراگیر و همه جانبه نخواهد داشت. تا زمانی که در‌ها به روی غرب از سوی ایران بسته باشد، حتما روسیه و چین هم احساس می‌کنند که کنشگر این حوزه هستند و منافعشان را بر ما تحمیل می‌کنند بدون اینکه منافع ما را در نظر داشته باشند.

اگر قرار است جهان جنگ اقتصادی داشته باشد این جنگ باید بین چین و آمریکا باشد.

فرصت مذاکره با آقای ترامپ را ما از دست ندادیم. با همه احترامی که برای دوست و همکار عزیزم آقای احمدی قائل هستم، اعتقاد دارم که نیمی از قضیه را دیده‌اند. چرا که آقای ترامپ یک بخشی از معادله است و کل معادله نیست.

آقای ترامپ حداکثر می‌تواند یک توافق دو صفحه‌ای مثل آن که با کره شمالی امضا کرد را امضا کند. آقای ترامپ نه توانش را داشت و نه ساختار آمریکا اجازه می‌دهد، همانطور که در کره شمالی اجازه ندادند که ایشان وارد یک توافق محتوایی جدید شود.

با توافق دو صفحه‌ای هم هیچ مشکلی از کسی حل نمی‌شود، فقط یک فرصت عکس انداختن فراهم می‌شود که ممکن است برای کره شمالی فرصت خوبی بود؛ چون همیشه رهبران کره شمالی دوست داشتند که با روسای جمهور آمریکا دیده شوند. چون این فرصت را پیدا نمی‌کردند بعد از اینکه روسای جمهور از کاخ سفید خارج می‌شدند معمولاً آن‌ها را دعوت می‌کردند و با آن‌ها عکس یادگاری می‌انداختند؛ لذا این پیروزی برای آن‌ها بود و یک پیروزی هم برای آقای ترامپ بود که خاصیت نارسیستی‌اش را آبیاری کند؛ لذا این قسمت از فرمایش آقای احمدی کاملاً درست است که ترامپ علاقه داشت که این کار را انجام دهد؛ اما قسمت بعدی‌اش که همانطور که در اجلاس ویتنام آمریکا و کره شمالی دیدیم این افراد دیگر هستند که تصمیم می‌گیریم.

آقای ترامپ از بنده چند بار دعوت به مذاکره کرد، ولی ما که اجازه برای مذاکره نداشتیم. اما آقای بولتون در کتاب «اتاقی که در آن اتفاق افتاد» کاملاً تشریح می‌کند که هربار ایشان تا مرز استعفا پیش رفت برای اینکه مانع از مذاکره شود. خیلی هم با آب و تاب توضیح می‌دهد که در هر دو مورد استعفا نامه‌اش را نوشت و وقتی مذاکره صورت نگرفت خیالش راحت شد. اما همین نشان می‌دهد، اگر بنده با آقای ترامپ مذاکره کرده بودم یا آقای دکتر روحانی مذاکره بودند، نهایتاً همین بولتون بودند که باید این مذاکرات را به نتیجه می‌رساندند.

بعضی‌ها ایراد می‌گیرند که آقای بولتون و پومپئو از ابتدای سال ۹۷ وارد کاخ سفید شدند، یعنی از آوریل سال ۲۰۱۸، لذا می‌گویند چرا از دوران آقای تیلرسون استفاده نکردید. من با آقای تیلرسون در جلسه ۵+۱ دیدار داشتم، به هیچ وجه آقای تیلرسون در ظرفیت مذاکره نبود و اعتماد لازم را از سوی آقای ترامپ برای این که مذاکره کند، نداشت. کاملاً مشخص بود و دیدیم که ظرف تقریبا یک سال از دولت آقای ترامپ خارج شد.

من معتقدم که ما اگر تشخیص دهیم که تهدیدی که برای جمهوری اسلامی وجود دارد تهدید امنیتی‌سازی است، در زمین این تهدید بازی نمی‌کنیم؛ لذا می‌توانیم سیاست فعال‌تری را داشته باشیم. البته این به معنا نیست که دست از مخالفت با آمریکا بکشیم، مخالفت با سلطه و مخالفت با استکبار می‌تواند برای کشور یک زمینه قدرتی فراهم کند، با توجه به اینکه الان قدرت دیگر صرفاً قدرت نظامی، سیاسی و اقتصادی نیست. البته قدرت‌های دیگری هم هستند مثل قدرت الهام بخشی.

آن‌هایی که میگویند برجام ایراد داشت خب چرا آمریکا به برجام استناد نکرد، اگر برجام یک طرفه بود آمریکا به یک جمله برجام استناد می‌کرد و از آن خارج می‌شد. آن وقتی که استناد کردند ۱۳ کشور در شورای امنیت علیه‌شان بودند، لذا دوستان ما مقداری به واقعیت‌ها توجه کنند بهتر است.