به نقل از «آفتاب»

دلایل احساس بوی فلز در نفس یا بدن

تاریخ انتشار: ۷ مهر ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۹۴۴۵۴۲۱

آفتاب‌‌نیوز :

پس از لمس سکه ها یا دیگر اشیا فلزی ممکن است متوجه بویی فلزی روی انگشتان خود شده و تصور کنید که رد فلز روی دست های شما باقی مانده است. با این وجود، پژوهش ها نشان می دهند که این شرایط می تواند پیچیده‌تر از آن چیزی باشد که تصور می کنید.

به گزارش "هلث لاین"، احساس بوی فلز در عرق یا طعم فلز در دهان نشان دهنده یک نمونه جالب از کارکرد شیمی بدن است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

در شرایطی که این بوها یا طعم ها به طور معمول یک نگرانی موقتی هستند، آگاهی از این که چه عواملی ممکن است موجب شکل گیری آنها شوند از میزان مرموز بودن چنین رویدادهایی می کاهد.

بوی فلز روی انگشتان دست
اگر با سکه های فلزی در تماس بوده باشید، ممکن است متوجه باقی ماندن بوی فلز روی انگشتان دست خود شوید. شرایطی مشابه می تواند به واسطه لمس نرده ها یا دیگر سطوح فلزی رخ دهد.

احتمالا نخستین چیزی که در ذهن شما نقش می بندد این است که چنین بویی به واسطه لمس فلز روی دست های شما باقی مانده است.

با این وجود، مطالعه ای که در سال 2006 در نشریه ای از انجمن شیمی آلمان منتشر شد، نشان داد که بوی فلز در واقع نوعی بوی بدن است و به واسطه تجزیه برخی چربی ها در پوست پس از تماس با اشیا فلزی یا مواد شیمیایی فلزی رخ می دهد.

افرادی با حس بویایی قوی‌تر ممکن است حتی رایحه فلزی از خون روی پوست را نیز احساس کنند زیرا خون حاوی آهن و دیگر مواد معدنی است.

شستشوی دست ها با آب و صابون اغلب برای از بین بردن بوی فلز کفایت می کند. اگر این روش کارساز نبود، مالش دست ها با خمیری که از جوش شیرین و سرکه آماده شده است و سپس شستشوی دست ها با آب و صابون را می توانید امتحان کنید.

اگر می دانید که باید با سکه ها یا دیگر اشیا فلزی کار کنید، پوشیدن دستکش می تواند از فعال شدن غدد چربی در پوست به واسطه تماس با فلز جلوگیری کند.

عرق با بوی فلز
تغییرات در بوی بدن در طول زندگی انسان رخ می دهند. این شرایط می تواند به واسطه تغییرات هورمونی مانند بلوغ، یا عوامل دیگر از جمله موارد زیر رخ دهد:

- محیط زیست

- بهداشت شخصی

- داروها

- وضعیت سلامت

هنگام تعریق، ممکن است سرنخ هایی درباره رژیم غذایی شما با بوی عرق آشکار شوند. به عنوان مثال، اگر به تازگی پیاز یا غذاهای تند مصرف کرده باشید، عرق شما ممکن است بوی تندتری داشته باشد.

اما اگر متوجه بوی فلز یا شبه آمونیاکی در عرق خود شده اید، این شرایط ممکن است با رژیم غذایی شما در ارتباط نباشد.

زمانی که دوندگان مسافت های طولانی و دیگر ورزشکاران متوجه بوی فلز حین یا پس از ورزش می شوند، ممکن است به این مساله اشاره داشته باشد که بدن آنها برای تامین سوخت مورد نیاز خود به جای گلوکز در حال سوزاندن پروتئین است.

زمانی که این اتفاق رخ می دهد، بدن آمونیاک را به اوره تجزیه می کند که از طریق ادرار دفع می شود. با این وجود، سطوح آمونیاک می تواند افزایش یافته و بدن میزان اضافه آن را که ماده ای سمی است از طریق تعریق دفع کند.

با توجه به شرایط هر فرد، تعریق سرشار از آمونیاک ممکن است بویی شبیه آمونیاک یا فلز داشته باشد. اگر یک رژیم غذایی سرشار از پروتئین و کم کربوهیدرات را دنبال می کنید نیز ممکن است این شرایط را پس از یک تمرین ورزشی سنگین تجربه کنید.

بو یا طعم فلز در دهان
اگر طعم فلز را در دهان یا بوی فلز را در نفس خود احساس می کنید، این شرایط می تواند به واسطه دلایل مختلفی شکل گرفته باشد. برخی از رایج‌ترین آنها شامل موارد زیر می شوند:

بیماری لثه
پریودنتیت (بیماری لثه)، جینجیویت (نوعی پریودنتیت که موجب التهاب لثه می شود) و عفونت دندان همگی می توانند موجب احساس بوی فلز در نفس شما شوند.

بهبود بهداشت دهان و دندان و درمان بیماری لثه یا دیگر مشکلات دندان باید به از بین رفتن طعم فلز در دهان منجر شود.

داروها
برخی داروهای تجویزی می توانند محرکی برای تغییرات در بویایی و چشایی باشند که از آن جمله می توان به موارد زیر اشاره کرد:

- آنتی بیوتیک ها

- فنوپروفن (یک داروی ضد التهاب غیر استروئیدی)

- شل کننده های عضلات

- داروهای ضد میکروب و ضد ویروس

- آنتی هیستامین ها

مولتی ویتامین ها و مکمل های مواد معدنی نیز می توانند موجب تغییراتی در بویایی و چشایی شوند. زمانی که مصرف دارو را متوقف کنید بوی فلز به طور معمول از بین می رود.

روش های درمان سرطان
پرتو درمانی و شیمی درمانی برای سرطان می توانند موجب طعم فلزی یا تلخ در دهان شوند، همانطور که برخی انواع سرطان سر و گردن نیز می توانند موجب این شرایط شوند.

آدامس های بدون قند یا نعناع ممکن است به بهبود این شرایط کمک کنند. شستشوی دهان با دهانشویه ای ساخته شده از جوش شیرین، نمک، و آب پیش از غذا خوردن ممکن است به تجربه طعم بهتر غذا کمک کند.

بارداری
تغییرات هورمونی ناشی از بارداری می توانند محرکی برای بسیاری از علائم غیرمعمول باشند که طعم فلز در دهان یکی از آنها است.

به طور کلی، این مشکل طی سه ماهه نخست بارداری شرایط بدتری دارد. شیرینی ها یا کراکرهای شور ممکن است به کاهش طعم فلز کمک کنند.

هیدراته نگه داشتن بدن نیز نه تنها برای سلامت مادر و نوزاد، بلکه برای پرهیز از خشکی دهان که می تواند به احساس طعم های ناخوشایند منجر شود، از اهمیت ویژه ای برخوردار است.

قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی
قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی، به ویژه سرب می تواند موجب احساس طعم فلزی در دهان شده و به عوارض خطرناک بسیاری منجر شود.

بیماری های انحطاط عصبی
زوال عقل عروقی و بیماری های انحطاط عصبی مانند آلزایمر و پارکینسون می توانند محرکی برای شرایطی به نام دیسگوژا (Dysgeusia) باشند.

از علائم این اختلال چشایی می توان به موارد زیر اشاره کرد:

- احساس طعم فلزی یا ناخوشایند در دهان

- درک اشتباه از طعم

- از دست دادن درک چشایی

این مشکل می تواند مزمن باشد. امتحان کردن چاشنی های مختلف ممکن است کمک کند.

فانتوسمیا (شبح بو)
برخی افراد ممکن است متوجه بوی فلز یا روایح دیگری شوند که افراد دیگر در اطراف آنها احساس نمی کنند، اما این روایح در واقع وجود ندارند.

این شرایط به نام فانتوسمیا شناخته می شود که یک توهم بویایی است و به واسطه بروز مشکل در سینوس ها رخ می دهد. از دیگر دلایل شایع آن می توان به موارد زیر اشاره کرد:

- آلرژی ها

- مشکلات دندان

- قرار گرفتن در معرض دود یا هوای آلوده

- میگرن ها

- روش های درمان سرطان

از دلایل کمتر شایع نیز می توان به موارد زیر اشاره کرد:

- آسیب دیدگی سر

- سکته مغزی

- بیماری های انحطاط عصبی مانند پارکینسون و آلزایمر

فانتوسمیا ناشی از یک مشکل در سینوس ها یا دیگر مشکلات سلامت موقتی است و پس از بهبود آنها به طور معمول از بین می رود.

چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم
زمانی که طعم یا بوی فلز در نتیجه یک مشکل پزشکی زمینه ای شکل گرفته باشد، احتمالا با علائم دیگری نیز مواجه خواهید بود و باید برای بررسی دقیق شرایط به پزشک مراجعه کنید.

به عنوان مثال، بیماری لثه می تواند موجب خونریزی لثه شود، در شرایطی که بیماری های انحطاط عصبی با مشکلات حافظه یا اختلالات حرکتی همراه هستند.

اگر طعم فلز تنها علامتی است که با آن مواجه هستید و این شرایط با محرک های آشکار مانند داروها، بارداری یا ورزش پس از مصرف کربوهیدرات های کم مرتبط نیست، به پزشک مراجعه کنید.

همچنین، احساس طعم و بوی فلز یکی از علائمی است که باید با دندانپزشک خود به اشتراک بگذارید. در شرایطی که دلیل این شرایط ممکن است خوش خیم باشد، در مواردی که یک شرایط زمینه ای جدی وجود دارد، بررسی دقیق بهترین گزینه است.

منبع: عصرایران

منبع: آفتاب

کلیدواژه: دهان سلامت توان به موارد زیر اشاره طعم فلز در دهان توانند موجب بیماری لثه بوی فلز احساس طعم متوجه بوی فلز روی دست ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت aftabnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «آفتاب» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۹۴۴۵۴۲۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

دلایل فرود نیامدن مجدد انسان روی ماه

فرود آوردن انسان روی ماه همواره آرزوی بزرگ آژانس‌های فضایی بوده است.

به گزارش ایسنا به نقل از اسپیس، بین سال‌های ۱۹۶۹ و ۱۹۷۲، مأموریت‌های «آپولو» (Apollo) در مجموع ۱۲ فضانورد را به سطح ماه فرستادند و همه این ماجرا پیش از انفجار فناوری مدرن بود. پس چرا به نظر می‌رسد تلاش‌های کنونی که در برنامه «آرتمیس» (Artemis) ناسا تجسم می‌یابند، تا این اندازه کند، متوقف و پیچیده هستند؟

یک پاسخ آسان برای این پرسش وجود ندارد، اما می‌توان گفت که این کار به پول، سیاست و اولویت‌ها وابسته است.

ابتدا با پول آغاز می‌کنیم. ماموریت‌های آپولو بسیار موفقیت‌آمیز و در عین حال، بسیار گران بودند. ناسا در دوران اوج ماموریت‌های آپولو، حدود پنج درصد از کل بودجه فدرال را مصرف می‌کرد و بیش از نیمی از این بودجه به برنامه آپولو اختصاص داشت. با احتساب تورم، کل برنامه آپولو معادل بیش از ۲۶۰ میلیارد دلار امروز هزینه داشته است. اگر پروژه «جمنای» (Gemini) و برنامه رباتیک قمری را که پیش‌ساز‌های ضروری آپولو بودند، در نظر بگیریم، این رقم به بیش از ۲۸۰ میلیارد دلار می‌رسد.

در مقایسه، امروزه ناسا کمتر از نیم درصد از کل بودجه فدرال را با طیف گسترده‌تری از اولویت‌ها و دستورالعمل‌ها در اختیار دارد. در طول دهه گذشته، ناسا تقریبا ۹۰ میلیارد دلار برای برنامه آرتمیس هزینه کرده است. به طور طبیعی، با هزینه کمتری که برای فرود جدید روی ماه صرف می‌شود، احتمالا حتی با پیشرفت‌های حوزه فناوری هم حرکت کندتری خواهیم داشت.

واقعیت‌های سیاسی کاملا با واقعیت‌های مالی مرتبط هستند. در دهه ۱۹۶۰، آمریکا در میانه یک رقابت فضایی بود. این کشور با اتحاد جماهیر شوروی برای دستیابی به اولین‌ها در فضا، به ویژه فرود آوردن انسان روی ماه رقابت داشت. همان طور که قانون‌گذاران بودجه هنگفت ناسا را تقویت می‌کردند، عموم مردم با این ایده موافق بودند و از آن انرژی می‌گرفتند.

در هر حال، این نوع هزینه‌ها عمیقا ناپایدار بودند. به محض این که آمریکا در رقابت پیروز شد، مردم به سرعت علاقه خود را از دست دادند و بودجه ناسا کاهش یافت. به سادگی می‌توان گفت که اراده سیاسی یا عمومی برای صرف کردن این مقدار پول با هدف پرتاب دوم به ماه وجود ندارد.

ترکیب اراده سیاسی کمتر و منابع مالی کمتر، ناسا را مجبور کرد تا تصمیمات مهمی را در اواخر دهه ۱۹۹۰ و اوایل دهه ۲۰۰۰ اتخاذ کند؛ تصمیماتی که هنوز هم روی آرتمیس تأثیر می‌گذارند.

با پایان یافتن برنامه شاتل فضایی، مدیران ناسا نمی‌دانستند با قابلیت‌های صنعتی و مشارکت‌های موثر در این برنامه چه کنند. آن‌ها تصمیم گرفتند که این زیرساخت را با استفاده مجدد از بسیاری از قطعات شاتل، به ویژه موتور‌ها و جا دادن آن‌ها در برنامه آرتمیس حفظ کنند.

از سوی دیگر، می‌توان استدلال کرد که درخواست نگه داشتن این زیرساخت‌ها در محل خود و استفاده مهندسان هوافضا از آن‌ها درست بوده، زیرا دقیقا همان پایگاه فنی مورد نیاز برای پرتاب‌های اخیر توسط شرکت‌های خصوصی پرواز فضایی است.

در نهایت، مفهوم مدرن آرتمیس دارای مجموعه‌ای از اولویت‌های بسیار متفاوت با ماموریت‌های آپولو است. برای مثال، تحمل خطر در حال حاضر بسیار کمتر از دهه ۱۹۶۰ است. ماموریت‌های آپولو بسیار خطرناک بودند و احتمال شکست قابل توجهی داشتند. در واقع، چندین ماموریت آپولو با فاجعه روبه‌رو شدند که به شرح زیر هستند.

۱. وقوع آتش‌سوزی در ماموریت «آپولو ۱» که به کشته شدن سه فضانورد منجر شد.

۲. خاموش شدن موتور هنگام ماموریت «آپولو ۶»

۳. نقص کشنده در طراحی که فضانوردان «آپولو ۱۳» را تقریبا در شرف مرگ قرار داد.

۴. فاجعه شاتل فضایی «چلنجر» (Challenger) و شاتل فضایی «کلمبیا» (Columbia)

ناسا، قانون‌گذاران و مردم حاضر نیستند دوباره آن سطح از خطر را بپذیرند؛ به خصوص پس از فاجعه‌های چلنجر و کلمبیا.

انفجار شاتل فضایی «چلنجر»

انفجار شاتل فضایی «کلمبیا»

ماموریت‌های آپولو مبالغ هنگفتی را برای فرستادن فضانوردان به سطح ماه به مدت چند ۱۰ ساعت صرف کردند. فضانوردان رفتند، چند نمونه جمع کردند، چند آزمایش ساده ترتیب دادند و بازگشتند.

ماموریت‌های آرتمیس برای اهداف کاملا متفاوتی طراحی شده‌اند. اول این که فضانوردان قرار است تا یک هفته روی سطح ماه بمانند و این کار نیازمند غذا، آب، سوخت و تجهیزات علمی بیشتری است. دوم اینکه مأموریت‌های آپولو علم را به عنوان یک ایده برای آینده تلقی می‌کردند. هدف اصلی، شکست شوروی بود. اکنون پژوهش‌های علمی در مرکز برنامه آرتمیس قرار خواهند گرفت؛ به این معنی که ماموریت مستلزم طراحی طولانی‌تر و پیچیده‌تر است.

در نهایت، هدف برنامه آرتمیس فقط بازگرداندن انسان‌ها به ماه نیست، بلکه آغاز کردن احداث زیرساخت برای حفظ حضور دائمی انسان در آنجاست. همه چیز از مخازن سوخت در مدار گرفته تا انتخاب مکان برای مستعمرات آینده زیر چتر پروژه آرتمیس قرار می‌گیرد. این برنامه بسیار شلوغ‌تر است، زیرا یک چارچوب دستیابی به رویا‌ها را برای نسل‌های آینده فراهم می‌کند.